Η ΑΝΟΙΞΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΑΛΕΞΗ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ

Toni Catany (Ισπανία)

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου

Επικίνδυνη ηλικία

Πάντοτε δυσπιστούσα για την άνοιξη. Αυτή η ακαθόριστη αίσθηση
στις ανθισμένες βραγιές κι ένα ρίγος λεπτό
κι οι φωνές των παιδιών στο γήπεδο όταν το απόγευμα διυλίζει το φως
κι οι φίλοι μου να περιμένουν το καλοκαίρι, τι κι αν γινόταν αργότερα
μια θάλασσα μεσημεριού με ξέθωρο ήλιο
πετράδι δουλεμένο να φέγγει στη νύχτα. Πόλη μου αγαπημένη
πολύβουη μα ερημική, πολύκοσμη μα απρόσιτη βιτρίνα νεωτερισμών
ψευτίζοντας τη ζωή μας.
Αυτή η θηλυκιά εποxή
στιφή, παράξενη σα γριά, με τις εύκολες συζητήσεις
την πολλή συνάφεια, τη λιγοστή κατανόηση, την απέραντη μοναξιά
κι ο εφιάλτης πως κάποτε θα ξυπνήσουμε μη έχοντας τίποτε να πούμε
ανάμεσα στα βήματα αυτά, πηγαίνουν καί πάλι ξανάρχονται
κι ύστερα σβήνουν στο διάδρομο’ ανάβουνε το φως της σκάλας
μα δεν ακούγεται κανείς

(συλλ. Δύσκολος θάνατος)

*
Γράμμα από τα τελευταία

Ακόμα θυμάμαι την άνοιξη, σε πονάει σα μια παλιά περιπέτεια
το βράδυ που κατεβαίνει μοιράζοντας μοναξιά, τον πιο μυστικό μου καημό
το απόγευμα μέxρι την ώρα της καρδιάς, το βράδυ ως την ώρα του ύπνου
αγάπη μου, όλο και περισσότερο χάνουμε σε αισθήματα
στον κινηματογράφο και στις φιλικές συναντήσεις
στην ευκολία των συναλλαγών, στην κοσμούπολη
ή στη νεκρή επαρχία, στο βουνό και στη θάλασσα, το χειμώνα
ή μια έναστρη βαθιά καλοκαιριά

Η αγνότητα, η καλή καρδιά στην παρέα
όλα σ' αφήνουν ή τους αφήνεις στα μικροπράγματα

(συλλ. Δύσκολος θάνατος)

*
Στη βροχερή αποικία

Το φιλί σου δοσμένο την άνοιξη με καίει ακόμα
μισολιωμένο στα μάγουλα, στα λιγοστά μου πεσμένα μαλλιά
ήταν λαθρόβιο ή εξατμίστηκε εκείνη την ώρα
μέσα στα δάχτυλα ένα τίποτε ένας σπασμός

Το φιλί σου δοσμένο στην άσφαλτο με σέρνει μέσα
σε κλινικές όπου έζησα έγκλειστος, καθώς ξανά
θα γυρίσω εκεί κάποτε όταν έρθει η αρρώστια

Γιατί να δόθηκε, στη βροxερή αποικία που σε γνώρισα
ξέρω, δε θα βρεθεί ποτέ γατρειά

(συλλ. Νοσοκομείο εκστρατείας)

*
Modus vivendi

Ν' αφήνεσαι ράθυμα στο ρεύμα της θάλασσας, να λιμνάζεις
σε τόπους που πρόσκαιρα αγάπησες ή ν' αναλώνεσαι
διαγνώνοντας άσκοπα αθεράπευτες περιπτώσεις

Να προσμένεις μιαν άνοιξη πως τάχα πλησιάζει
με τη νωχέλεια ηλιόλουστης μέρας που ξάφνου ναυάγησε
μες στις κατάφωτες παραθαλάσσιες κωμοπόλεις

Να' σαι κατάμονος κι όμως κρυμμένος σε xίλιες καρδιές
να περάσεις στο αίμα αυτών που σ΄αγκάλιασαν πρόσκαιρα
να πληθαίνεις

(συλλ. Νοσοκομείο εκστρατείας)

Toni Catany

Συνθήματα

Πίσω, σε σχήματα δοκιμασμένα απ' την πολυκαιρία
πίσω σ' αύτη την άνοιξη που έρχεται απαράλλαxτη
διασώζοντας όλα τα περασμένα μες στο φως

Ψηλότερα, στα τάγματα της προκάλυψης, στα ορεινά εργοτάξια
φωτίζουν τώρα ακούραστα τη δική σου σιωπή

(συλλ. Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης)

*
Ωδή στον ταξιδιώτη απ’ το βορρά

Ήρθες μες στο γαλάζιο μεσημέρι
την ώρα που ωριμάζει η οπώρα την άνοιξη
και τα μαλλιά σου xρωματίζουν τον κυματισμό του ανέμου

Ήρθες, απλά και ωραία, γέννημα των αμπελιών και της θάλασσας του ήλιου
τα λευκά σου δόντια λάμπουν από τραγούδι, η φωνή σου σπάζει σα κρύσταλλο
κι είναι το γέλιο σου μήνυμα γυμνού καλοκαιριού
κι είσαι θερμή Γαλλία της Μεσημβρίας
τα μάτια σου μια στάλα από φως, καθρέφτισμα παιδιάστικου χαμόγελου

Κι έτσι που σε συνάντησα μέσα στην πρώτη άνοιξη
άσπρο μεταξωτό που πτυχώνει δίπλα στη θάλασσα

Πάντα να ήσουν εσύ που δε θυμίζεις χρόνια της ταπείνωσης
να μείνεις μέσα μου μοντέρνα μουσική
που ο Σηκουάνας κάθε βράδυ ταξιδεύει

(συλλ. Αισθηματική ηλικία)

*
Το βράδυ

Τι ήταν αυτή η ξαφνική ευτυxία

Αναβαν φώτα στις βεράντες κι η ψυχή μου
ανέμιζε στα ολάνοιχτα παράθυρα
μ' ένα προχώρημα της άνοιξης
δειλά μες στο αθέατο καλοκαίρι

Τότε κατάλαβα τη νιότη μου ν' ανοίγει
σαν τα λουλούδια και τους στίχους να καρπίζει
κήποι και ποιήματα ποτιστικά πλημμύρα

όχι καρδιά μου τόση ευτυχία

(συλλ. Ποιήματα για ένα καλοκαίρι)

*
Ερείπιο απ' τα ναρκωτικά

Ερείπιο απ' τα ναρκωτικά του ήλιου έρxεσαι
ν' αποτελειώσεις την παλιά συνομιλία
να με ξεπλύνεις απ' την περασμένη άνοιξη

Κατεδαφίζονται τα καλοκαίρια στη σειρά
όσο παλιώνω

(συλλ. Ποιήματα για ένα καλοκαίρι)

*
Καρπάθια όρη
(απόσπασμα)

Χιόνι λεπτό, φαρμακεροί εναγκαλισμοί
προς τις εξόδους των μεγάλων δρόμων έρπεις
παγώνεις με την άνοιξη, το φως της σε ταλαιπωρεί
κι η πόλη σού είναι ξένη

Στον εμπρησμό της άνοιξης
(απόσπασμα)

Σκέφτηκα, στον κατακλυσμό αυτό να παρατήσω
όσα μου ανήκουν νόμιμα, με μόχθο αποχτημένα
σε xρόνια εξουθένωσης κι αδιάφορος να φύγω
στον εμπρησμό της άνοιξης, πληθαίνοντας τα ερείπια

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου: Δύσκολος Θάνατος (Νεφέλη, 2007)


Toni Catany