ΑΝΟΙΞΗ 2

Abdeljebbar κορμί ανοιξιάτικο
Abdeljebbar κορμάκι ξένο
να σε πονώ να σε ορέγομαι
να σ' έχω μες στο στήθος μου σακατεμένο.

Abdeljebbar κορμί ανοιξιάτικο
Abdeljebbar κορμί xαμένο
να σε ποθώ και να σε καίγομαι
να σ' έχω μες στο στήθος μου αναμμένο.

Είμαι περήφανος για σένα Abdeljebbar
Είμαι περήφανος για τον ερωτά μας
κι ας λένε οι κοινοί
κοινός πως είναι ο δεσμός μας
Οι ουρανοί μάς έδεσαν
σε κάποιον αιώνα νέο
και μας ευλόγησαν και μας εμύρωσαν
και μας επότισαν αιθέρα νέο

Κωνσταντίνος Αγνώστου: Ο ποιητής του Abdeljebbar (Πλέθρον, 1995)

~ ~ ~

Εαρινό

Είν’ ο καιρός των ήμερων αποσταμένων δειλινών,
στα μακρινά των ουρανών ανώφελα πεσμένων,

είν' ο καιρός των αηδονιών, στα σκοτεινά των περβολιών,
των τρυφερών κελαηδισμών, και των απελπισμένων...

Είν' ο καιρός που καθετί, με πόθον άνελπο, ζητεί
μιαν ηδονή, που το δονεί, και που το φως του δίνει,

μα είναι του τόσος ο καημός, που τρέμοντας, ο λογισμός,
τώρα, κι αυτή την ηδονή, τη νιώθει σαν οδύνη...


Είν' ο καιρός των γυρισμών, μες στα βαθιά των λογισμών
άλλων καιρών, κι άλλων 'μερών, παντοτινά χαμένων,

που σα μεθώντας με κρασί, και σε μιαν έκσταση χρυσή,
λες κι ο ρυθμός έxει σταθεί, κι αυτών των Πεπρωμένων!

Ώρα των πόθων των βουβών, των άρρητων συναρπασμών
των μαγικών συντονισμών, με τη φωνή της φύσης,

που σαν τραγούδια, λες, βιολιών, μέσα στα βράδια των ψυχών,
μας κυβερνούν, και μας δονούν, οι πρώτες οι αναμνήσεις...

Ώρα τερπνή, που καθετί φαντάζει πλάνο και πλατύ,
και νοσταλγεί, κι αποζητεί μιαν άφραστην ειρήνη,

κι όλος ο κόσμος, φωτεινός, είν' ένας ύμνος αλγεινός,
-σαν ένας κήπος αυγινός, που θα πονούσαν κρίνοι...

Είν' η στιγμή που σαν κραυγή, για μιαν αλάλητη αυγή,
κάποια παλιά λευκά φτερά ξυπνάνε και χτυπάνε,

κι όπως βαθιά, και σαν τρελές μοσχοβολούν κι οι λεμονιές
θυμίζουν θάνατο, γλυκά, σ' όσους περνούν και πάνε...

Ναπολέων Λαπαθιώτης: Ποιήματα (Ζήτρος, 2001)

~ ~ ~

Όρκος
(απόσπασμα)

Είναι και μπόρες βέβαια που μας κυλούν στο χώμα
μα όλα περνούνε, τίποτε χωρίς ν’ αφήσουν πίσω,
κι αν σήμερα έχουμε άνοιξη, χτες είχαμε χειμώνα.

Μήτσος Παπανικολάου

~ ~ ~

(απόσπασμα)

Έλα φωνάζει νοσταλγός εδώ είμαι δες με
Εδώ το φως το σώμα του μεσημεριού
Τ' αντίδοτο στο σκότος
Η νύxτα που ήταν μέρα έλα
Εδώ ο λόγος ο άτρωτος
Ο δήμιος των κεραυνών
Το πεπρωμένο ενός πράγματος
Όπου σαλεύει μες την πέτρα εμμένοντας
Εδώ η παρούσα άνοιξη του ποιητή
Εδώ η τιμή του κρίματος
Γιατί το μεγαλείο θ' ανέβει στο σταυρό και θα πληρώσει
Γιατί τα λόγια θα γίνουν ποίηση
Κι' ύστερα θα περηφανευτούν και θα σκοτώσουν την ποίηση

Δημήτρης Ποταμίτης: Ένα δένδρο που νομίζει πως είναι πουλί (1974)