Η «Λίμνη των Κύκνων» του πρωτοποριακού Βρετανού χορογράφου Matthew Bourne, μακροβιότερη παράσταση μπαλέτου στο West End του Λονδίνου και στο Broadway της Νέας Υόρκης που εγκαινίασε το 2007 το θέατρο Badminton επιστρέφει στην Αθήνα. Μέχρι σήμερα έχει συγκεντρώσει περισσότερα από τριάντα διεθνή θεατρικά βραβεία ανάμεσα στα οποία τρία Tony στο Μπρόντγουεϊ. Εως τις 25 Απριλίου. Θέατρο Badminton
.
.
Με την αθάνατη μουσική του Tchaikovsky ως ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, και την οικουμενική απήχηση του ρομαντικού μύθου δεδομένη, κάθε μεγάλος χορογράφος ονειρεύεται μια μέρα ν’ αφήσει το στίγμα του, στο ανέβασμα της «Λίμνης των Κύκνων». Από το 1941, που η θρυλική Tamara Toumanova έσπασε το ταμπού της λευκής τούτου, υποδυόμενη την Odile με στιλπνό κατάμαυρο φόρεμα (Metropolitan Opera House of N.Y.), ιερά τέρατα του κλασσικού μπαλέτου όπως ο Sir Frederic Ashton (Royal Ballet Theatre,1963) o Yuri Grigorovich (Bolshoi,1976) κι o Rudolf Nureyev (Vienna State Opera,1986) εξάντλησαν την επινοητικότητά τους σκηνοθετώντας το ίδιο θέμα, χωρίς ποτέ να απομακρυνθούν από τον βασικό άξονα των χορογραφιών που συνέθεσαν οι Lev Ivanov και Marius Petipa, ήδη από το μακρινό1895, για την ιστορική πρεμιέρα των Κύκνων στην Αγία Πετρούπολη.
Ο Matthew Bourne ολοκληρώνοντας τη δική του εκδοχή, άφησε ανέγγιχτα τα δυο συστατικά που καθιέρωσαν το Swan Lake στη συνείδηση των απανταχού της γης θεατρόφιλων: Την εξαίσια σύνθεση του μεγάλου Ρώσου μουσουργού και την βαθειά ανθρώπινη επιθυμία για τον ανέφικτο έρωτα.
Ο πιο πολυσυζητημένος από τους νεωτερισμούς του Bourne, ήταν η επιλογή άνδρα χορευτή για τον κεντρικό ρόλο της Odette/Odile περιστοιχιζόμενου από σμήνος κύκνων του ιδίου φύλου. (new.e-go.gr)
Με την αθάνατη μουσική του Tchaikovsky ως ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης, και την οικουμενική απήχηση του ρομαντικού μύθου δεδομένη, κάθε μεγάλος χορογράφος ονειρεύεται μια μέρα ν’ αφήσει το στίγμα του, στο ανέβασμα της «Λίμνης των Κύκνων». Από το 1941, που η θρυλική Tamara Toumanova έσπασε το ταμπού της λευκής τούτου, υποδυόμενη την Odile με στιλπνό κατάμαυρο φόρεμα (Metropolitan Opera House of N.Y.), ιερά τέρατα του κλασσικού μπαλέτου όπως ο Sir Frederic Ashton (Royal Ballet Theatre,1963) o Yuri Grigorovich (Bolshoi,1976) κι o Rudolf Nureyev (Vienna State Opera,1986) εξάντλησαν την επινοητικότητά τους σκηνοθετώντας το ίδιο θέμα, χωρίς ποτέ να απομακρυνθούν από τον βασικό άξονα των χορογραφιών που συνέθεσαν οι Lev Ivanov και Marius Petipa, ήδη από το μακρινό1895, για την ιστορική πρεμιέρα των Κύκνων στην Αγία Πετρούπολη.
Ο Matthew Bourne ολοκληρώνοντας τη δική του εκδοχή, άφησε ανέγγιχτα τα δυο συστατικά που καθιέρωσαν το Swan Lake στη συνείδηση των απανταχού της γης θεατρόφιλων: Την εξαίσια σύνθεση του μεγάλου Ρώσου μουσουργού και την βαθειά ανθρώπινη επιθυμία για τον ανέφικτο έρωτα.
Ο πιο πολυσυζητημένος από τους νεωτερισμούς του Bourne, ήταν η επιλογή άνδρα χορευτή για τον κεντρικό ρόλο της Odette/Odile περιστοιχιζόμενου από σμήνος κύκνων του ιδίου φύλου. (new.e-go.gr)
.
.
Η βασική ιστορία στην εκδοχή του Swan Lake του Matthew Bourne έχει παραλλαχτεί και μας παρουσιάζει έναν πρίγκιπα ο οποίος πάσχει από κατάθλιψη και αποπειράται να αυτοκτονήσει αφού δεν χαίρει την αποδοχή και την αγάπη της μητέρας του(Βασίλισσα). Έχει ερωτευτεί μια κοπέλα(η οποία την είχε δασκαλέψει ο γραμματέας της Βασίλισσας να τον ξελογιάσει)την οποία φυσικά δεν εγκρίνει η Βασίλισσα. Ο πρίγκιπας καταλήγει λοιπόν μεθυσμένος σε ένα πάρκο και αποφασίζει να πνιγεί, αλλά εκεί γνωρίζει τον κύκνο, με τον οποίο δημιουργεί μια δυνατή φιλία. Για εκείνο το βράδυ νιώθει χαρούμενος. Μετά ακολουθεί το βασιλικό πάρτι όπου παρουσιάζονται οι «κατάλληλες» νύφες. Ένας ξένος θα φέρει την αναστάτωση και θα κλέψει τις καρδιές των γυναικών, ακόμα και της Βασίλισσας. Ο πρίγκιπας εμπλέκεται σε καυγά με τον ξένο και τον πυροβολούν. Αλλά η κοπέλα που τον είχε αγαπήσει δέχεται την σφαίρα. Ο πρίγκιπας κλίνεται σε ψυχιατρείο και οι εφιάλτες με κύκνους του ταράζουν το μυαλό. Η ιστορία μας δεν έχει χαρούμενο τέλος όπως στο παιδικό παραμύθι, αλλά τραγική κατάληξη για τον πρίγκιπα και τον κύκνο.
Η παράσταση ήταν άκρως ευρηματική, όντως μια υπερπαραγωγή που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί(όπως έλεγε και το διαφημιστικό). Τα σκηνικά και τα κουστούμια μαγευτικά, σε εισήγαγαν σε ένα κλίμα παραμυθιού/εφιάλτη.
Οι καλύτερες σκηνές ήταν η μάχη του πρίγκιπα με την μητέρα του για στοργή. Το τρελοκομείο επίσης ήταν συγκλονιστικό με τις σκιάσεις. Η παράσταση διαρκώς σου κλόνιζε αυτά που ήξερες και περίμενες, για παράδειγμα: η διασκευή του Tchaikovsky σε disco μουσική στην σκηνή του bar ήτανε ανεπανάληπτη. Το έργο είχε τραγικό χαρακτήρα αλλά δεν σταματούσε να είναι διαποτισμένο με κωμικές στιγμές, όπως η αναπαράσταση μιας θεατρικής παράστασης την οποία παρακολουθούσε η βασιλική οικογένεια κατά την διάρκεια της παράστασης. Από μεριά παρουσίας πάνω στην σκηνή ο πρίγκιπας απέπνεε έναν κωμικοτραγικό χαρακτήρα που δεν μπορούσες να συμπαθήσεις όλες τις στιγμές, σε αντίθεση με τον κύκνο/ξένο που σε μάγευε με το μυστήριο και την παρουσία του σε κάθε σκηνή. Η σκληρή Βασίλισσα που είχε όποιο αρσενικό ήθελε κατάφερε να εντυπωσιάσει με τις ελάχιστες χορευτικές εμφανίσεις της. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες θα έλεγα εν κατακλείδι ότι δημιουργούσαν μια παράσταση που κατέπληξε και συγκίνησε το κοινό. (Ελένη Μοσχογιάννη, enjoy.gr)
Η βασική ιστορία στην εκδοχή του Swan Lake του Matthew Bourne έχει παραλλαχτεί και μας παρουσιάζει έναν πρίγκιπα ο οποίος πάσχει από κατάθλιψη και αποπειράται να αυτοκτονήσει αφού δεν χαίρει την αποδοχή και την αγάπη της μητέρας του(Βασίλισσα). Έχει ερωτευτεί μια κοπέλα(η οποία την είχε δασκαλέψει ο γραμματέας της Βασίλισσας να τον ξελογιάσει)την οποία φυσικά δεν εγκρίνει η Βασίλισσα. Ο πρίγκιπας καταλήγει λοιπόν μεθυσμένος σε ένα πάρκο και αποφασίζει να πνιγεί, αλλά εκεί γνωρίζει τον κύκνο, με τον οποίο δημιουργεί μια δυνατή φιλία. Για εκείνο το βράδυ νιώθει χαρούμενος. Μετά ακολουθεί το βασιλικό πάρτι όπου παρουσιάζονται οι «κατάλληλες» νύφες. Ένας ξένος θα φέρει την αναστάτωση και θα κλέψει τις καρδιές των γυναικών, ακόμα και της Βασίλισσας. Ο πρίγκιπας εμπλέκεται σε καυγά με τον ξένο και τον πυροβολούν. Αλλά η κοπέλα που τον είχε αγαπήσει δέχεται την σφαίρα. Ο πρίγκιπας κλίνεται σε ψυχιατρείο και οι εφιάλτες με κύκνους του ταράζουν το μυαλό. Η ιστορία μας δεν έχει χαρούμενο τέλος όπως στο παιδικό παραμύθι, αλλά τραγική κατάληξη για τον πρίγκιπα και τον κύκνο.
Η παράσταση ήταν άκρως ευρηματική, όντως μια υπερπαραγωγή που όμοια της δεν έχουμε ξαναδεί(όπως έλεγε και το διαφημιστικό). Τα σκηνικά και τα κουστούμια μαγευτικά, σε εισήγαγαν σε ένα κλίμα παραμυθιού/εφιάλτη.
Οι καλύτερες σκηνές ήταν η μάχη του πρίγκιπα με την μητέρα του για στοργή. Το τρελοκομείο επίσης ήταν συγκλονιστικό με τις σκιάσεις. Η παράσταση διαρκώς σου κλόνιζε αυτά που ήξερες και περίμενες, για παράδειγμα: η διασκευή του Tchaikovsky σε disco μουσική στην σκηνή του bar ήτανε ανεπανάληπτη. Το έργο είχε τραγικό χαρακτήρα αλλά δεν σταματούσε να είναι διαποτισμένο με κωμικές στιγμές, όπως η αναπαράσταση μιας θεατρικής παράστασης την οποία παρακολουθούσε η βασιλική οικογένεια κατά την διάρκεια της παράστασης. Από μεριά παρουσίας πάνω στην σκηνή ο πρίγκιπας απέπνεε έναν κωμικοτραγικό χαρακτήρα που δεν μπορούσες να συμπαθήσεις όλες τις στιγμές, σε αντίθεση με τον κύκνο/ξένο που σε μάγευε με το μυστήριο και την παρουσία του σε κάθε σκηνή. Η σκληρή Βασίλισσα που είχε όποιο αρσενικό ήθελε κατάφερε να εντυπωσιάσει με τις ελάχιστες χορευτικές εμφανίσεις της. Η σκηνοθεσία και οι χορογραφίες θα έλεγα εν κατακλείδι ότι δημιουργούσαν μια παράσταση που κατέπληξε και συγκίνησε το κοινό. (Ελένη Μοσχογιάννη, enjoy.gr)
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου