Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΩΝ ΑΚΡΩΝ

.

Ο physiodifis τελείωσε τις «ανασκαφές» του στο περιθώριο και βγήκε για να διηγηθεί την πιο σκληρή ιστορία
«Μου αρέσει να πηγαίνω μέχρι τα άκρα»

Σταύρος Θεοδωράκης (ΤΑ ΝΕΑ, 3/11/2007)
Τον δρόμο προς τη Λιοσίων τον πήρα βράδυ Παρασκευής. Το μηχανάκι που έφυγε
πρώτο στo φανάρι της Πιπίνου έπεσε σε μπλόκο της Τροχαίας. Μια κοπελίτσα,
γεμάτη νάζι, παρακαλούσε τον αστυνομικό να τη συγχωρέσει που δεν φορούσε
κράνος. Αυτός συνέχιζε να ελέγχει τα χαρτιά της παραβλέποντας ότι είχε
περάσει όλο το απόγευμα στο κομμωτήριο για να φουσκώσει το ξανθό μαλλί
της. «Ο νόμος είναι νόμος», κατέληξε ανοίγοντας το μπλοκάκι του.
Χαμογέλασα, ενώ η κοπέλα ξεσπούσε σε κλάματα.
Δύο στενά πιο κάτω είχα ραντεβού με έναν άνθρωπο που τα έχει ζήσει όλα στη
ζωή του. Ομοφυλόφιλος από τότε που κατάλαβε τον εαυτό του, περπατούσε σε
κανονικούς δρόμους ώσπου αποφάσισε ότι η ζωή δεν τον ήθελε «παρατηρητή»
αλλά «ήρωα». Για μια πενταετία κυλίστηκε στα πιο σκοτεινά νερά. Παγκάκια,
λεωφόρους, πουτάνες, ουσίες και νταβατζήδες. Αυτό το βράδυ όμως η
πολυκατοικία που είχα μπροστά μου δεν θύμιζε σε τίποτα τον μύθο του
physiodifi. Νοικοκυραίοι έπλεναν τη μαρμάρινη είσοδο και θαύμαζαν τους
φρεσκοβαμμένους τοίχους. Από το διαμέρισμά του «έβγαινε» μια γυναικεία
φωνή. Κοντοστάθηκα.
«Τι όμορφο που είναι να ξυπνάς και δίπλα σου η ζωή να τραγουδάει το πρώτο
σου φιλί να το κερνάς στον άνθρωπο που σου χαμογελάει» Πάτησα το κουδούνι
μόνο όταν το τραγούδι σταμάτησε. Στο τραπεζάκι ο υπολογιστής του ήταν
«συντονισμένος» στο physiodifis@blogspot.com. Στις γωνιές του μικρού
διαμερίσματος ήταν στοιβαγμένα σε δέματα τα τρία τεύχη του περιοδικού του,
«Ηeteron». Αφιέρωμα στον Ηλία Πετρόπουλο, τον Πιέρ-Πάολο Παζολίνι, τον Άκη
Πάνου. Τελικά είχαν δίκιο όσοι επέμεναν να τον γνωρίσω. Ο Φώτης
Παπαδόπουλος δεν είναι ένας τυχαίος. Ένας «καταραμένος» είναι, που
βαρέθηκε να ακούει τις ιστορίες των άλλων και είπε να γράψει τη δική του.
- Στο blog σου έχεις πολλά βίντεο με τον Μάνο Χατζιδάκι, τον είχες γνωρίσει;
- Ναι, τον γνώρισα πριν πάω στον στρατό. Του είχα στείλει μια επιστολή, έτσι
λίγο αθώα. «Κύριε Χατζιδάκι, γιατί τσαντίζεστε που σε μια συναυλία σας
κάναμε θόρυβο. Θα ησυχάσουμε, μην είστε τόσο αυστηρός, άλλωστε η μουσική
σας είναι ικανή να επιβληθεί μόνη της στον κόσμο».
Ναι, τους είχα πάει, αν και ήταν απαίσιοι, χάλια. Αλλά ήταν πολύ
ευγενικός, με είχε καλέσει στο σπίτι του και μετά στο στούντιο όταν έγραφε
τη «Ρωμαϊκή Αγορά». Με ρωτούσε για τη ζωή μου, τη νύχτα, τα μπαρ, τις
συζητήσεις στις παρέες των γκέι. Ήταν σαν ένα παιδί που ήθελε να τα μάθει
όλα για τη ζωή των άλλων.
- Πάντα ήσουνα ομοφυλόφιλος;
- Από 7-8 χρόνων.

- Ένα παιδί 7-8 χρόνων ξέρει τι είναι;
- Εγώ από τότε ένιωθα άνετα μόνο με τα αγόρια.
- Σχέση με γυναίκες δεν είχες ποτέ;
- Είχα πάει μικρός σε μπουρδέλο. Με είχε πάει ένας γκόμενος.
- Πήγες για να μην του χα λάσεις το χατίρι;

- Είχαμε γνωριστεί στον δρόμο. Εγώ γούσταρα αυτόν, αλλά αυτός ήθελε γκόμενα και

μου λέει “θα πάμε μαζί”. Πλήρωσε και πήγαμε παρέα.
- Πέρασες καλά;

- Όχι, μα πιστεύω και στρέιτ να ήμουνα, ακραίος και
αυθεντικός, δεν θα μπορούσα να το κάνω σε μπουρδέλο.
- Οι γονείς σου;

- Με τη μητέρα μου ζω. Ο πατέρας μου έχει πεθάνει τέσσερα
χρόνια.
- Τι ήξερε ο πατέρας σου;

- Ήμουνα διακριτικός στο σπίτι. Βέβαια θα το είχε
καταλάβει. Η μάνα μου το ήξερε, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ ανοιχτά, αλλά ήταν
πάντα εκεί, δίπλα μου και προσπαθούσε να βοηθήσει.
- Έχεις περάσει και ένα φεγγάρι από τη δημοσιογραφία; Ναι, μια πενταετία.
- Ήμουν στα «Πρόσωπα». Είχα γράψει επίσης κάποια κομμάτια στη «Γυναίκα», στο
«Περιοδικό», στο «Οδός Πανός», στο «01». Και ήμουν βοηθός σκηνοθέτη στο
«Seven», στην «Άσιντ κάμερα» που έκανε ο Μελισσινός. Μου άρεσε πολύ αυτή η
δουλειά.

- Και γιατί τα παράτησες;

- Ένιωσα ότι έφθασα σε ένα τέρμα. Σταμάτησα
και άλλαξα πορεία.
- Ναι,αλλά πώς βρέθηκες από τη δημοσιογραφία στο πεζοδρόμιο;
- Μου αρέσει να πηγαίνω μέχρι τα άκρα και μετά να γυρνάω πίσω. Τότε ήμουν 20
χρόνων και ήθελα να τα δοκιμάσω όλα. Η περιέργειά μου κράτησε μια
πενταετία.
- Όλα μια πενταετία σού κρατάνε.
- Απ΄ ό,τι φαίνεται, ναι. Η περίοδος που έζησα στον δρόμο ήταν σαν ένα
έντονο διάλειμμα...
- Πού πήγαινες,στη Συγγρού;

- Παντού, στην περιοχή γύρω από την Ομόνοια, στην
Κουμουνδούρου. Έκανα παρέα με πόρνες και νταβατζήδες. Όλα αυτά που με
γοήτευαν.
- Τι σ΄ άρεσε σ΄ αυτό;

- Η αποκαθήλωση. Έβλεπες έναν άνθρωπο που ήταν ένας «σούπερ άντρας» να

πληρώνει για να κάνει ακραία πράγματα. Αυτό με απελευθέρωνε. Μετά δεν

είχα ενοχές για τις δικές μου επιθυμίες. Έβλεπα ότι πολλοί ήταν χειρότεροι από

εμένα. Κρύβουν πολλά οι άνθρωποι.
Ακόμη και οι παππούδες μας, που νομίζαμε ότι ζούσαν μια ζωή συντηρητική με
πατρίδα, θρησκεία και οικογένεια, βλέπουμε τώρα να τρέχουν πίσω από τις
Βουλγάρες. Ψάχνουν να βρούνε έναν ανικανοποίητο έρωτα, φαντεζί ίσως, που
ικανοποιεί όμως τις κρυφές τους επιθυμίες.
- Για πες μου για τον κόσμο που γνώρισες.
- Οι πουτάνες ήταν φοβερές. Άλλες ήταν παντρεμένες και το έκαναν για να
ζήσουν τα παιδιά τους. Ωραίες τύπισσες, αυθεντικές. Τη νύχτα βρίσκεις πιο
ντόμπρους ανθρώπους. Όχι πάντα βέβαια, και εκεί υπάρχουν μικρότητες.
Και οι πελάτες; Ήρθε ένα βράδυ ένα ζευγάρι. Ετοιμάζονταν να παντρευτούν.
Κόρη εισαγγελέα αυτή, ήθελε να διασκεδάσουν λίγο διαφορετικά. Υπήρχε κι
ένα ζευγάρι που ήθελε να είμαι εγώ με τον άντρα στο κρεβάτι και η γυναίκα
να κάθεται απέναντί μας, στο τραπεζάκι και να γράφει. Δεν ξέρω αν
ζωγράφιζε ή έγραφε ημερολόγιο, αλλά ήθελε να βλέπει τον άντρα της με έναν
άλλο άντρα.
Σκληρές οι νύχτες. Αλλά και δημοκρατικές. Είχα πάει με κάποιον που του
έλειπε ένα πόδι. Αυτό για μένα ήταν ένα μάθημα. Πλήρωνε και ζητούσε να τον
«αγαπήσεις». «Απαιτούσε» τα δικαιώματά του. Δεν ξέρω αν το καταλαβαίνεις.
- Προσπαθώ. Μου λες ότι σε κανονικές συνθήκες δεν θα πήγαινες ποτέ με έναν
άνθρωπο με ένα πόδι.
- Ναι, αλλά η πορνεία σε κάνει να σκέφτεσαι πιο δημοκρατικά. Όλοι έχουν τα
ίδια δικαιώματα. (…)

«Οι άνθρωποι σαν τα σκυλιά, μυρίζονται και απομακρύνονται»
Ήμουν ξαφνιασμένος. Από τα μισάνοιχτα πατζούρια μπαινόβγαιναν τα φώτα της Λιοσίων. Ένα μεγάλο στερεοφωνικό με κασέτες παλαιάς κοπής και μια κιθάρα αφημένη στο πλάι. Αν δεν ήξερα, θα νόμιζα ότι ήμουν στο σπίτι ενός τραγουδιστή του Νέου Κύματος. Ημίφως και μελαγχολία. Είχα έρθει να συναντήσω έναν «περιθωριακό» και άκουγα τραγούδια που αν τα είχαν ανακαλύψει οι «άκαπνοι» των δισκογραφικών, θα κοκορευόντουσαν για έναν χρόνο. Ο Φώτης, όμως, μετέχει στο «τελευταίο κύμα». Τα τραγούδια του τα ανεβάζει στο blog του. Κάποιες φορές τα τραγουδάει σε φίλους. Μου ζητάει να κάνουμε ένα διάλειμμα για να στρίψει ένα τσιγάρο. Περνάει από τον υπολογιστή του και πατάει μερικά delete. Ακόμη θα αναρωτιέται γιατί αποφάσισε να μου μιλήσει.
Ήμουν ξαφνιασμένος. Από τα μισάνοιχτα πατζούρια μπαινόβγαιναν τα φώτα της Λιοσίων. Ένα μεγάλο στερεοφωνικό με κασέτες παλαιάς κοπής και μια κιθάρα αφημένη στο πλάι. Αν δεν ήξερα, θα νόμιζα ότι ήμουν στο σπίτι ενός τραγουδιστή του Νέου Κύματος. Ημίφως και μελαγχολία. Είχα έρθει να συναντήσω έναν «περιθωριακό» και άκουγα τραγούδια που αν τα είχαν ανακαλύψει οι «άκαπνοι» των δισκογραφικών, θα κοκορευόντουσαν για έναν χρόνο. Ο Φώτης, όμως, μετέχει στο «τελευταίο κύμα». Τα τραγούδια του τα ανεβάζει στο blog του. Κάποιες φορές τα τραγουδάει σε φίλους. Μου ζητάει να κάνουμε ένα διάλειμμα για να στρίψει ένα τσιγάρο. Περνάει από τον υπολογιστή του και πατάει μερικά delete. Ακόμη θα αναρωτιέται γιατί αποφάσισε να μου μιλήσει.
- Στο τελευταίο κομμάτι που μου έπαιξες οι στίχοι δεν ήταν δικοί σου.
- Ε, δεν τα γράφω όλα εγώ. Αυτό ήταν μια μελοποίηση που είχα κάνει σε ένα ποίημα του Ελύτη.
- Γράφεις τραγούδια,έχεις βγάλει περιοδικό,έχεις ένα blog και τώρα
κυκλοφορείς και βιβλία;
- Ε, μην τα παραλές. Ένα βιβλίο έβγαλε το «Ηeteron», τα ποιήματα του Σωτήρη Παστάκα

του ψυχιάτρου. Μου άρεσαν πολύ οι «Προσευχές για φίλους» και είπα να το εκδώσω.

Και σκοπεύω σιγά σιγά να ψαχτώ, να βγάλω κάποια βιβλία, είτε φίλων είτε ενδιαφέροντα

πράγματα που θα βρω.

- Στις καλοκαιρινές κινητοποιήσεις των bloggers για τις φωτιές είχες συμμετάσχει;
- Πήγαινα στις πορείες, τραβούσα βίντεο και τα ανέβαζα. Δεν μ΄ αρέσει να συμμετέχω

σε διαδικασίες. Προτιμώ να κάνω κάτι μόνος μου.
- Για πες μου ένα θέμα που θα σε κατέβαζε στους δρόμους;
- Το περιβάλλον. Και οι δεξιοί και οι αριστεροί και οι ομοφυλόφιλοι
αναπνέουμε τον ίδιο αέρα. Τα πράγματα όμως δεν είναι τα ίδια στον Εθνικό
Κήπο και στην Πειραιώς. Θα μπορούσαν να πάρουν μια πλαγιά στα καμένα, να
κάνουν βιολογικές καλλιέργειες και να φτιάξουν ένα χωριό οικολογικό, με
ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. Είναι μια πρόταση...
- Για τα δικαιώματα των γκέι δεν θα κατέβαινες στους δρόμους;
Για τον γάμο των ομοφυλοφίλων δηλαδή; Να πάμε σε μια εκκλησία, να πληρώνουμε

τον παπά; Αυτό μας λείπει ως γκέι; Οι γελοιότητες των στρέιτ;
Γιατί; Για να κληρονομήσουμε τον γκόμενό μας;

- Ναι,αλλά αν ζούσες χρόνια με έναν άνθρωπο και είχατε ένα σπίτι μαζί και ξαφνικά πέθαινε...
Τι, να μου μείνει το σπίτι; Το θέμα είναι να τα τρώμε μαζί όταν ζει. Και
άμα είναι τόσα πολλά, να του πω πριν φύγει: «Άμα γουστάρεις δώσε μου
μερικά».
- Για πες μου λοιπόν κάτι άλλο που σε ενοχλεί και θα ήθελες να το αλλάξεις.
- Μου τη σπάει η τηλεόραση. Προβάλλονται οι ελαφρείς γκέι. Βέβαια, κάπως
έτσι προβάλλονται και οι στρέιτ. Στην τηλεόραση ούτως ή άλλως όλα είναι
ελαφρά. Μου τη σπάει επίσης το ότι δεν έχει μπλε κάδους και κάνω βόλτες τα
τετράγωνα μήπως και τους βρω. Μου τη σπάει που ο γέρος μπορεί να πιει
τσικουδιά στα Ανώγεια και ο νέος δεν μπορεί να καπνίσει λίγη φούντα, ενώ
ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα. Όλα αυτά τα μικρά λάθη με ενοχλούν.
- Έπειτα από τόσες «σκοτεινές» διαδρομές,πού σου αρέσει να περπατάς στην
Αθήνα;
- Στην Αθήνα περπατάω μόνον όταν είναι άδεια, τις Κυριακές. Τις άλλες μέρες,
οι μόνες συζητήσεις που ακούς στον δρόμο είναι για τα ευρώ και όλοι
τρέχουν με ένα κινητό στο αυτί. Ο κόσμος έχει τρελαθεί και βέβαια ούτε ένα
λεπτό για τον έρωτα. Σαν τα σκυλιά, μυρίζονται και απομακρύνονται.

.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη πιέζοντας εδώ:

ΤΑ ΝΕΑ