28.2.06

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΤΡΟΥΜΑΝ ΚΑΠΟΤΕ

Familiar Voices, Familiar Rooms
By JULIA REED
.
TRUMAN CAPOTE
In Which Various Friends, Enemies, Acquaintances, and Detractors Recall His Turbulent Career. (By George Plimpton.Illustrated. 498 pp. New York:Nan A. Talese/Doubleday.)
There is a point in "Truman Capote" in which John Knowles says, "There are only two American writers who are recognized by the man on the street in this century: Truman and Ernest Hemingway." It is not clear when exactly Knowles made that pronouncement to George Plimpton, but he apparently had forgotten about the 1980's, a decade in which most people on the street were forced to recognize Tama Janowitz. These days authors are right up there in the celebrity pantheon with supermodels and movie stars. When Jay McInerney writes about Bruce Willis, say, in Esquire, it is star writing about star. Capote was the first of the luminaries. Sure, Norman Mailer and Gore Vidal generated plenty of ink (a lot of Vidal's stemmed from his long-running feud with Capote). Capote, however, developed fame not just into an art form but finally into a substitute for art itself.
"Celebrity was absolutely essential to him," says Knowles, who touchingly admits to being annoyed that nobody ever asked for his own autograph when he made the rounds with his friend. But unlike Knowles, or even Hemingway, Capote (or TC, as Plimpton insists on calling him throughout) relentlessly cultivated his fame, broke into high society and, once ousted from it, became a fixture at places like Studio 54. He wallpapered the bedroom of his house in Sagaponack, N.Y., with clippings about himself from even the B gossip columns and lined the spare room of his United Nations Plaza apartment with copies of an Interview magazine cover with Andy Warhol's silk-screen portrait of him. Toward the end of his life, his masterpiece never finished -- never written, really -- he was a regular on "The Tonight Show," made more than one appearance on "The Sonny & Cher Comedy Hour," took a role in Neil Simon's "Murder by Death." His value had been reduced to his ability to generate ratings. "He realized," Peter Beard says, "that writing was so much work . . . and that it wasn't worth it." He "could go on the Johnny Carson show and have millions of people respond to him." But as much as he was responsible for the equation that fame equals accomplishment, he knew it wasn't true and that knowledge proved to be his downfall.
The problem with an author whose greatest achievement is his own celebrity is that for most of his life he was more read about than read. This is also the problem with Capote as subject. The book is billed as a series of reminiscences by "his friends, enemies, acquaintances and detractors." But we've heard it all before: the eccentric family and unconventional early childhood in Monroeville, Ala.; his first literary success with "Other Voices, Other Rooms" and his "invention" of the literary nonfiction thriller with "In Cold Blood"; the triumph of the black-and-white ball that he gave for Katharine Graham; and finally, his long, slow decline beginning with the publication in Esquire of "La Cote Basque 1968," the 1975 tell-all "book excerpt" that led to his alienation from the "swans," the society women like Babe Paley and Slim Keith whose affection was so important to him. We get the booze, the pills, the tall tales, the problematic boyfriends -- even endless descriptions of his bizarre appearance and high voice, as though we could have possibly forgotten them.
Since Plimpton helped Jean Stein compile "Edie," the highly-regarded biography that is also in the form of oral history, comparisons are inevitable. The thing about Edie was that most people, until the book, had never heard of her. It wasn't really even about her, but about families and what they can do to you, about a budding American religion of style and fashion and drugs. It was tightly told, immediate and powerful. The vigorous voices on its pages admitted us into worlds that most of us had never been privy to.
When Capote died, Vidal told Jason Epstein that it was "a good career move," but it turned out to be a bigger boon to Capote's friends. There have already been three books about him since his death 13 years ago, including the definitive biography by Gerald Clarke, and a Broadway play starring an eerily good Robert Morse. C.Z. Guest and Phyllis Cerf Wagner, two close friends, planned to write their own memoir until Joe Fox, Capote's editor at Random House, wisely talked them out of it. Guest was eventually cut from Plimpton's book, but Clarke is all over the place, as are two other Capote biographers, including his lifelong companion Jack Dunphy (represented almost entirely by excerpts from his book) and John Malcolm Brinnin, a friend and critic. One speaker is identified in the "Biographies of Contributors" as a "Capote lecturer." As a result, these voices -- and many others -- have the flat, regurgitated quality of people who have been talking about their subject for way too long. Capote knew better than anyone that for gossip to be good it has to be fresh.
And that's pretty much what the book is, gossip. There is little about Capote the writer, and lots about Capote the personality, which is hardly the fault of the editor, since it was Capote himself who traded in the former role for the latter. Literary criticism is limited to Diana Trilling's review of "Other Voices, Other Rooms," which she dismisses, persuasively, as "the latest chic example of Southern Gothic." The protagonist's father, we are reminded, is a paralytic who drops red --"not even white" -- tennis balls down the stairs when he needs attention, that the stepmother is "feebleminded" and has a wooden hand, that cousin Randolph collects the wings of bluebirds, which the stepmother kills for him with a poker. Capote has a lot to answer for: there is an entire school of imitators who still persist with this kind of claptrap.
Further literary assessment is consigned to a chapter "In Which TC and His Contemporaries Have a Word to Say About Each Other," a festival of bitchery. "I don't know if there was ever a large idea that bothered him for one minute," Mailer said. Vidal, as usual, went one better: "I'm not interested in the awakening of the young homosexual in the South and whether or not to wear crepe de chine before sundown."
Indeed some of the best bits reveal more about the speaker than about the subject. Since almost all the sources included are celebrities themselves, their comments are necessarily designed to protect their own personas, and they are often hilariously revisionist. Marella Agnelli and Slim Keith, for example, claim that they ceased to trust Capote long before "La Cote Basque," even though they told him their innermost thoughts and Keith is the model for the story's narrator who dishes all the dirt. Candice Bergen, bunny ears bobbing, appeared to be having a marvelous time at the black-and-white ball. Now she professes to be appalled that such an event could have taken place during the Vietnam War. By nature, oral history lacks a consistent point of view. So, when these folks aren't busy rewriting history, they're accidentally arguing with each other. On a single page, Kenneth Jay Lane says, "I cannot think of one funny thing that Truman has ever said" while Dotson Rader insists: "He was a great raconteur. Probably the greatest of this century."
Among the freshest voices is that of Jennings Carter, Capote's first cousin from Monroeville, who describes the author's early childhood as less tragic than spoiled. Capote's aunts hand-washed his clothes every day; he was allowed to sleep late and was brought coffee in bed, where he honed the art of holding court. His farewell coup, before leaving Monroeville to join his mother and stepfather in New York, was to persuade the aunts to give an extravagant Halloween party, a precursor of sorts to the black-and-white ball. "He said he wanted to throw a party so grand that everybody would remember him," Carter reports. To that end the 7-year-old Capote thought up dozens of imaginative games; he hired "a soot black man named John White" to tend to the apple bobbing and instructed him to wear a white suit, white shirt, white shoes and white hat. It was memorable not just because, as Carter points out, "children didn't have nighttime parties" but also because the party was visited by members of the Ku Klux Klan who had heard that "Mr. Truman had invited Negroes to the party." The Klan was faced down, and Capote was beside himself with delight. Mythmaking, he and Carter rehashed the evening over leftovers. "How does it feel to see history in front of your eyes?" Capote asked. "The Klan . . . died last night."
The people of "In Cold Blood" are finally allowed to speak for themselves. My favorite is Charles McAtee, the former Kansas Director of Penal Institutions, who supplies a version, far less distanced than Capote's own, of the hangings of Richard Hickock and Perry Smith. "When they drop they're in full view," he says. "There's a strong spring on the trapdoor and there's a loud clang when it snaps open. The body drops straight down. They're trussed up straight as a board , almost as if you put a 2 by 6 right up their back. . . . The body doesn't swing. It does bounce a bit." McAtee still can't get over Hickock's last meal. "Royal shrimp and strawberry pop. My gosh! How long has it been since you drank a strawberry pop?" Then there's the prison chaplain who caught the wad of Juicy Fruit chewing gum Smith spit from the gallows and threw it away. "Maybe I shouldn't have. It's amazing how valuable things like that get to be."
Also included is Harold Nye, the agent from the Kansas Bureau of Investigation who makes the absurd insinuation that Capote and Smith enjoyed jailhouse assignations. "I can't prove it, but they spent a lot of time up in the cell. . . . They were both homosexuals." The homophobic Nye had been gunning for Capote from their first meeting in Capote's Kansas hotel room, where the author greeted his guest in a pink silk and lace negligee. Capote compounded Nye's animosity by taking the agent and his wife -- "Truman knew what kind of lady she was" -- to a lesbian bar, a gay bar and a musical revue by female impersonators.
"It was typical of Truman -- taking people to some bizarre place and seeing how they'd react," says John Richardson. But Capote also had his generous side. He wined and dined all the Kansas folks in Manhattan, long after they ceased to be useful to him. He took McAtee to dinner at "21" with Bill and Babe Paley ("pretty heady stuff") and a far less appreciative Duane West, who was the prosecutor in the case, to Sardi's. "That's where I had my first experience with cold potato soup, which is supposed to be a delicacy." West recalls. "I told my wife, I said, 'If you ever brought me a bowl of cold potato soup out of the kitchen I'd turn around and ask you to heat it up! Vichy-shwash or whatever. That's gotta be a big-city ploy if I ever heard one.' "
By the end, after Capote has taken an awfully long time to die, there is a distinct feeling of anticlimax, much like his own funeral. Poor Truman. He would have wanted a bash to fit the status he had so desperately sought for himself. But the chairman of the board of the William Morris Agency had a service scheduled same day, same time, and alas, the Morris man got the stars and Capote got their wives. Fearing a low turnout, Capote's loyal friend Carole Matthau pressed John Gregory Dunne and Joan Didion into attendance. Dunne gives a brilliant description of the eulogies. A bewildered Artie Shaw began by saying, "I'm not quite sure why I'm here." Artie Deutsch, a neighbor in Palm Springs, stood up and said, "I suppose Truman's life hit its apex with his party, and from then on it was downhill." Dunne nudged Didion and said, "Scratch Artie Deutsch from speaking at my funeral." But however sad and inappropriate the statement may have seemed, it was, of course, the truth.

27.2.06

ΠΕΡΙΜΕΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΤΩΝ OSCAR

Image Hosted by ImageShack.us
.
Gay groups look forward to Oscar night
Jim Gilbert gets goosebumps just thinking about Oscar night.
"It'll be such an important night," says the 61-year-old amateur cowboy and rodeo competitor, who feels the movie Brokeback Mountain tells the story of his own gay life and struggles in a strikingly personal way.
US gay activist groups are anticipating the March 5 Academy Awards, where the story of two cowboys in love is favoured to win as many as eight Oscars, as a rallying point and a crucial moment for their cause.
One group likens it to the April 1997 moment when comedian Ellen DeGeneres came out as a lesbian on her sitcom. Susanne Salkind of the Human Rights Campaign, the largest US gay rights group, said Oscar night will be an opportunity to raise gay issues "to another level in American culture".
Last Friday, the group sent emails to 120,000 members, encouraging them to hold house parties on Oscar night - just as it did the night DeGeneres came out. It's also sending out "Oscar party kits," and is offering prizes of T-shirts, bags and watches, depending on how many new members of the group get signed up.
"We want to transform this social occasion into something much more important," Salkind said.
When Ang Lee's soulful film premiered in December, the gay community was delighted - but, in some corners, skeptical that it would play beyond New York and California.
Now, though, the film is a clear hit. It has performed strongly across America, appealing to audiences both gay and straight, male and female. Because of its subject matter, it's one of the most talked-about films in recent memory - and a constant reference for late-night comics and internet spoofs.
"I wish I knew how to quit you," spoken by the character Jack Twist, is becoming a virtual catch phrase. And the word "brokeback" (used as an adjective, to describe something with gay overtones - sort of), is creeping into the American lexicon, too.
It isn't only Brokeback Mountain that's making gay rights groups anticipate Oscar night. Two other highly feted movies have gay or transsexual themes: "Transamerica," with best-actress nominee Felicity Huffman as a man preparing for a sex change, and "Capote," with best-actor favourite Philip Seymour Hoffman as Truman Capote, the gay author of In Cold Blood.
"This has been a landmark year," says Neil G. Giuliano, president of GLAAD, the Gay and Lesbian Alliance Against Defamation. "By telling our stories, this year's Oscar nominees have helped raise the visibility of our issues and have given millions of Americans a greater understanding of who we are."
Matt Foreman, executive director of the National Gay and Lesbian Task Force, agrees, but sounds a cautionary note. Just because "Brokeback" is being embraced by Hollywood and popular culture, he says, doesn't mean the real world is catching up.
"Brokeback Mountain is incredibly important for our day-day work because it clearly touches people at a visceral level," Foreman said. "But the tragedy is, that breakthrough is not being replicated at the legislative and political level" - on issues such as gay marriage and hate crimes legislation.
"So people see this gay acceptance at the Oscars, and think, 'Oh, everything's good for gays in America.' It's this huge chasm between popular culture and the reality of our lives."
For Gilbert, though, the emotional impact of Brokeback is so great that he cannot imagine it won't have a long-lasting effect.
The grandson of a rodeo rider, Gilbert, who works in hospital administration and still competes with his quarterhorse in rodeos, grew up in Michigan. As a teenager he had an early gay relationship - the two young men competed at horse fairs together - but moved away to escape the turmoil and confusion it evoked in him.
His first marriage failed after several years, and he found himself turning to drinking and drugs. A second marriage failed as well. Then came the love of his life - another man. "We both left our wives for each other," he says. That troubled eight-year relationship ended with his partner's death in 1997.
A few weeks ago, before Brokeback came to his hometown of Battle Creek, Michigan, Gilbert drove 130 kilometres to see the film. He missed the first show by 15 minutes, waited in his truck for the next one, and drove back at midnight, emotionally drained.
"I really felt like I had lived through the experiences they were showing onscreen," he said. The similarities to his own life were striking: his early efforts to deny his orientation, his failed marriages to women, the desolation he felt when his male lover died.
Gilbert hopes that any Oscars Brokeback wins will bring home to straight Americans - for instance, his fellow church members - that gay people "can share the same love that a heterosexual couple can."
"I know that many people in my church will never see this movie," he says. "But they can't help but be affected by all the people who have seen it, and loved it."
AP(10-02-2006)

26.2.06

ΕΣΧΑΤΕΣ ΜΕΡΕΣ. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ GAY ΜΟΡΜΟΝΟΥ

“Que la obra del Señor prospere”
La increíble historia de Joseph Fielding Smith, patriarca presidente de la Iglesia
Compilado por Hugo Salinas
Septiembre de 2005

Smith fungió como patriarca presidente de la Iglesia Mormona entre 1942 y 1946. El 6 de octubre de 1946 el Patriarca Smith fue relevado por lo que los líderes de la Iglesia calificaron de "enfermedad", y enviado al exilio en Hawai. Pero la verdad es que la única enfermedad padecida por el Patriarca Smith era el resultado del sufrimiento por haber escondido por años su identidad homosexual.
El Patriarca Smith nació el 30 de junio de 1899 en Lago Salado; era el hijo mayor de Hyrum Mack Smith e Ida E. Bowman, nieto del Presidente Joseph F. Smith, y por lo tanto sobrino del Presidente Joseph Fielding Smith.
Entre 1924 y 1925 Smith había viajado a Illinois e Inglaterra para completar un máster en teatro y oratoria. Tras su regreso, Smith, que era soltero y de 27 años de edad, fue nombrado instructor de teatro y oratoria en la Universidad de Utah. Según Cynthia Blood, que tomó clases con Smith, en la universidad "todos sabían que Maud May Babcock y Joseph F. Smith eran gays" y ambos profesores solían coquetear con los alumnos. Hacia 1926 Smith comenzó una relación íntima con Norval Service, un joven seis años menor que él que era atleta y estudiaba en la universidad.
Aparentemente la relación con Norval Service continuó hasta 1929, el año en que Smith contrajo matrimonio con Ruth Pingree. Service se casó un año más tarde, pero nunca tuvo hijos.
En 1942, tras una década sin patriarca presidente de la Iglesia, el Presidente Heber J. Grant ordenó a Joseph Fielding Smith a este cargo. Algunos mormones se sorprendieron al oír el anuncio, porque sabían que Smith era gay y tenía relaciones sexuales con otros hombres. De hecho, en esta época Smith tenía o había tenido otro amante: Byram Dow Browning, que había sido alumno de la Universidad entre 1942 y 1943 y luego había servido en la Armada de los Estados Unidos entre 1943 y 1946.
En 1946, los líderes de la Iglesia invitaron a Byram a que enviara los papeles para salir de misionero. Pero Lorenzo Dow Browning, había descubierto que su hijo había mantenido una relación homosexual con nada menos que el patriarca presidente de la Iglesia, entonces de 46 años de edad. El padre pidió una audiencia con la Primera Presidencia, entonces compuesta por George Albert Smith, J. Reuben Clark y David O. McKay.
El 10 de julio de 1946 el Presidente George Albert Smith escribió que se sintió "desconsolado" ("heartsick") al enterarse de la actividad homosexual del Patriarca Presidente, que era su primo lejano. El Presidente Smith escribió que la situación le había producido "una gran conmoción a mí y a mis hermanos".
A pesar de la gravedad de la acusación contra el Patriarca Smith, la Primera Presidencia decidió no excomulgarlo. Lo relevaron de la manera más discreta posible, alegando problemas de salud, y lo enviaron al exilio a Honolulu, en Hawai, con toda su familia, para enseñar drama en la Universidad que la Iglesia había establecido allí. Le indicaron al presidente de estaca de Honolulu que no le permitieran dar discursos ni le extendieran ningún llamamiento.
Esta es la carta que el Patriarca Smith le envió a George Albert Smith:
Querido Presidente Smith:
Como bien sabe, hace muchos meses que estoy enfermo. Aunque estoy lentamente recobrando la fuerza, y espero poder trabajar un poco en el futuro, no sé si voy a poder recuperar, ni cuándo, las energías inherentes al oficio de Patriarca de la Iglesia.
Como usted sabe, los deberes del Patriarca traen aparejada una carga de trabajo muy pesada. Debido a que un solo hombre ocupa ese oficio, si tal persona se halla considerablemente incapacitada, la tarea queda sin realizarse.
Yo bien sé que uno no renuncia ni pide el relevo de tal llamamiento por razones de pura conveniencia personal, del mismo modo que uno no pide recibir ese llamamiento. Mi más ferviente deseo es que la obra del Señor prospere.
En vista de todo esto, le escribo para decirle que, si usted desea que continúe, haré todo lo que pueda. Pero si usted sintiera que la Iglesia se beneficiaría si me relevaran en esta ocasión, quiero que usted se sienta en libertad de relevarme. Le estoy escribiendo esta carta para que usted sepa que tiene mi completo apoyo sea cual fuere su decisión.
Estoy agradecido por la bondad del Señor hacia mí y hacia lo míos.
Continúo orando por que el Señor derrame sus más ricas bendiciones sobre usted.
Su hermano,Joseph F. Smith
Entre 1952 y 1954 John Reese, que vivía en Honolulu en la misma estaca que Joseph y Ruth Smith, se hizo amigo de la familia, especialmente de la esposa Ruth. Ruth le reveló a John la verdadera razón del exilio en que la familia vivía en Hawai: Joseph Fielding Smith era homosexual y había tenido relaciones con varios hombres, incluyendo A. G. Wallace, un colega de Smith en la Universidad de Utah.
En 1957, tras haber "realizado una confesión completa ante su esposa y ante la Primera Presidencia", en Presidente David O. McKay autoriza a los líderes eclesiásticos de Honolulu a que le extiendan llamamientos al ex-Patriarca Smith. Debido a que nunca había sido excomulgado y ni siquiera suspendido, no se necesitó realizar ninguna otra acción eclesiástica para rehabilitar a Smith. Al poco tiempo, Smith empieza a fungir como sumo consejero de su estaca.
El 13 de abril de 1958 Ruth Pingree Smith le envía una carta al Presidente David O. McKay agradeciéndole que el marido ahora puede servir en la Iglesia.
Ruth escribió, "Yo sé mejor que nadie la tremenda prueba que nuestra familia ha constituido para usted y para las autoridades [de la Iglesia]." Vuelto de su exilio en Hawai, Smith murió el 29 de agosto de 1964 en Lago Salado. Lo enteraron en el cementerio de Lago Salado, donde también está enterrado Norval Service, uno de sus amantes.
Después de vivir por años en la zona de San Francisco, Byram Dow Browning también terminó en Hawai, donde hacia el año 2002 estaba internado en una clínica geriátrica para pacientes con Alzheimer.

25.2.06

Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟ GAY ΔΙΛΗΜΜΑ

Judaism and the gay dilemma
Simon Rocker (The Guardian 2005)
.
Two years ago, liberal Judaism became the first of the Jewish movements in this country to sanction commitment ceremonies for same-sex couples in a synagogue. What was remarkable was not so much the policy itself, but the lack of reaction to it.
The muted response - no condemnation, for example, from the orthodox chief rabbi - reflects a more general pact made by most of Britain's synagogue movements seven years ago to avoid, wherever possible, sparring in public.
So far, British Jewry has escaped the potentially schismatic ructions over homosexuality that have afflicted the Anglican Church. This has largely to do with the denominational alignment that separated synagogue progressives from traditionalists more than a century ago.
For the liberals and the larger reform movement, which account for roughly a quarter of UK synagogue members, the Torah is neither regarded literally as the word of God, nor is Talmudic law taken as binding. Hence, their freedom to reinterpret, or even set aside, biblical texts in pursuit of egalitarianism.
Both movements have recognised openly gay or lesbian rabbis. A few years ago, the more conservative reform adopted a more cautious policy towards lesbians and gay couples, permitting rabbis to conduct commitment ceremonies in private, without the movement's formal backing. In contrast, the new liberal policy marks it out as the most inclusive stream of Judaism, for it has also recently cleared the way for its rabbis to officiate at mixed-faith weddings.
According to the liberals, it is at the discretion of the individual rabbi whether he or she conducts same-sex commitment ceremonies, and of the congregation whether to allow them in the actual synagogue sanctuary. I know of at least one rabbi, for instance, who will do same-sex ceremonies but not mixed-faith weddings.
Even within orthodoxy, where the traditional proscriptions of homosexual practice remain in force, there has been a change of heart in some quarters. Last spring, Chaim Rapoport, holder of the medical ethics portfolio in the chief rabbi's cabinet, published what he believed was "one of the first books written by an orthodox rabbi on... homosexuality".
The book's most notable feature is its empathy with the predicament of homosexuals struggling to reconcile their nature with their religious tradition. Rapoport could see no way round the ban under Jewish law on homosexual practice for both men and women, but asserted it was "badly wrong" to condemn people for their "natural sexual orientation".
Since mainstream orthodox congregations welcome sabbath-breakers or transgressors of kosher dietary rules, he argued, there is no reason to exclude practising homosexual Jews.
Another book, also published last year, offered a bolder way forward for orthodoxy. In Wrestling With God And Men, the world's first openly gay rabbi, American Steven Greenberg, argued that homosexual relationships would be compatible with traditional Judaism if the prohibition in Leviticus were interpreted to refer specifically to anal intercourse, but not other forms of intimacy.
In an incident that indicates the current limits to discussion within mainstream British orthodoxy, Greenberg, who addressed a packed Jewish Book Week audience in London last year, had been due to go on to speak at an orthodox synagogue in Leeds. To his dismay, its rabbi, David Sedley returned from abroad to find that his invitation to Greenberg had been cancelled by the synagogue's executive.
The most important debate over the next few years is likely to happen among America's second largest Jewish movement, the conservative, which lies somewhere between orthodox and reform. If conservative Judaism were to sanction same-sex unions, or ordain openly gay or lesbian rabbis, the reaction would be a lot more vocal than that encountered by the British liberals

24.2.06

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Love Song of Alice B. (1921)

I caught sight of a splendid Misses. She had handkerchiefs and kisses. She had eyes and yellow shoes she had everything to choose and she chose me.
In passing through France she wore a Chinese hat and so did I.In looking at the sun she read a map. And so did I.In eating fish and pork she just grew fat. And so did I.In loving a blue sea she had a pain. And so did I.In loving me she of necessity thought first. And so did I.
How prettily we swim. Not in water. Not on land. But in love.
How often do we need trees and hills. Not often.And how often do we need birds. Not often.And how often do we need wishes. Not often.And how often do we need glasses not often.
We drink wine and we make well we have not made it yet.
How often do we need a kiss. Very often and we add when tenderness overwhelms us we speedily eat veal.
And what else, ham and a little pork and raw artichokes and ripe olives and chester cheese and cakes and caramels and all the melon. We still have a great deal of it left. I wonder where it is. Conserved melon. Let me offer it to you.
.
Γερτρούδη Στάιν

23.2.06

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΝΤΟΡΑ ΡΩΖΕΤΤΗ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Mοντέρνο φάντασμα
Της Μικέλας Χαρτουλάρη
(...) Ποια κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο Ντόρα Ρωζέττη; Ένας άντρας; Αποκλείεται, δεν θα έγραφε έτσι. Μια γυναίκα που τρόμαξε από τις αντιδράσεις στο βιβλίο της και δεν ξανάγραψε ποτέ; Μπορεί· όμως θα καταπίεζε τέτοιο ταλέντο; H Χριστίνα Ντουνιά, ύστερα από έρευνες δύο ετών, έχει καταλήξει σε ένα διαφορετικό σενάριο: ότι πρόκειται για μια δόκιμη συγγραφέα, γνωστή στους Μεσοπολεμικούς κύκλους των διανοουμένων, που οι συνθήκες της ζωής της και η όλο και πιο συντηρητική, μετά το 1930, ελληνική (και ευρωπαϊκή) πραγματικότητα, την εμπόδισαν να αποκαλύψει την ταυτότητά της. Στο επίμετρό της όπου αναλύει τη σημασία αυτού του βιβλίου η Ντουνιά δεν δίνει όνομα, διότι δεν έχει ολοκληρώσει την έρευνά της. Έχει όμως, όπως μου έλεγε, σοβαρές ενδείξεις (καταγωγή νησιώτικη, υφολογικές και υπαρξιακές ομοιότητες, κατοπινές λογοτεχνικές ηρωίδες στις «Δύσκολες νύχτες» και στην «Κάδμω», γραφικός χαρακτήρας κ.ά.) ότι πρόκειται για τη Μέλπω Αξιώτη, 24 χρόνων το 1929, η οποία χώριζε τότε από τον Βασίλη Μάρκαρη. Όμως θα μπορούσε να είναι και μια άλλη εμβληματική συγγραφέας της Αριστεράς: η Έλλη Παπαδημητρίου, που σπούδαζε στη Γεωπονική εκείνη την εποχή, είχε γράψει ένα Σαπφικό ποίημα και είχε επαφές με την Αλεξάνδρεια. Εκεί κοντά, στη Ρωζέττη, ανακαλύφθηκε η στήλη που επέτρεψε την αποκρυπτογράφηση των ιερογλυφικών....
(ΤΑ ΝΕΑ 19-11-2005)

Αλεξανδρινή μικροβιολόγος ήταν η Ντόρα Ρωζέττη;
Tης Oλγας Σελλα
Mια Aλεξανδρινή γιατρός μικροβιολόγος φαίνεται να κρύβεται πίσω από το ψευδώνυμο της συγγραφέως Nτόρας Pωζέττη. H γυναίκα που κρύβεται πίσω από το χαμένο βιβλίο του Mεσοπολέμου «H ερωμένη της» (εκδ. Mεταίχμιο), που έφερε στο φως η πανεπιστημιακός Xριστίνα Nτουνιά, αποκαλύπτεται στο τεύχος του περιοδικού «Oδός Πανός» που κυκλοφορεί τη Δευτέρα.
«H μητέρα μου καταγόταν από το Iάσι της Pουμανίας και είχε ξένη μαμά, ήταν διανοούμενη. Mαγείρευε και είχε ανοιχτό το βιβλίο μπροστά της και διάβαζε ταυτόχρονα. Eτσι τη θυμάμαι. (...) O τάφος της είναι δίπλα στον τάφο του Kαβάφη στην Aλεξάνδρεια. Mε τον Kαβάφη γνωριζόταν η οικογένειά μας. Πηγαίναμε στο σπίτι του. O αράπης, ο υπηρέτης του, ερχόταν κρατώντας τον δίσκο ψηλά και φορούσε ωραία φορεσιά και κόκκινο εδώ στη μέση».
Eίναι ένα μικρό απόσπασμα από τη μαρτυρία που δημοσιεύει η «Oδός Πανός». Δεν ήταν το μόνο ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε, αφού στη «Διάπλαση των Παίδων» υπέγραφε ως «Πανταχού παρών». Hρθε στην Aθήνα, σε ηλικία 14 ετών, τελείωσε το Aρσάκειο, σπούδασε Iατρική - «στο πανεπιστήμιο, στην Iατρική, ήταν τότε 600 φοιτητές και 20 φοιτήτριες και δεν βγήκαν όλες γιατρίνες. Aλλες παντρεύτηκαν, άλλες πέθαναν από φυματίωση», λέει στη μαρτυρία που δημοσιεύεται στην «Oδό Πανός». Oπως αποκαλύπτεται στο περιοδικό, η Nτόρα Pωζέττη άσκησε το επάγγελμα της μικροβιολόγου στο IKA της Oμόνοιας, απ’ όπου πήρε σύνταξη έπειτα από τριάντα χρόνια. Oπως λέει στην «K» ο Γιώργος Xρονάς το αφιέρωμα των 90 σελίδων που εμπεριέχει το τεύχος, περιλαμβάνει τη μαρτυρία της Nτ. Pωζέττη και το λεύκωμά της. «Oταν ήμουν φοιτήτρια ήμουν αριστερή, τροτσκίστρια, τεταρτοδιεθνίστρια. (...) H ζωή μου ήταν πολυποίκιλη. Σαν φοιτήτρια είχα πολλά ενδιαφέροντα και ασχολιόμουν με πάρα πολλά πράγματα. Eίχαμε κάνει ένα σύλλογο ποδηλατισσών. Eκανα πολλά σπορ. Eριχνα ακόντιο... Συγκινήθηκα όταν είδα τη Bερούλη στην τηλεόραση. Tης έμοιαζα όταν ήμουν νέα. Kαι στο πρόσωπο και στο σουλούπι. Aλλά δεν ήμουν τόσο σπουδαία όσο η Bερούλη...», λέει μεταξύ άλλων στη μαρτυρία της.
H Xριστίνα Nτουνιά, που ενημερώθηκε από την «K» για το περιεχόμενο του περιοδικού, είπε: «Aυτά είναι στοιχεία που μου φαίνονται πολύ πιθανόν να έχουν συμβεί. Hδη έχω διατυπώσει από πολύ νωρίς την άποψη ότι σχετίζεται με τον Kαβάφη και την Aλεξάνδρεια. Eτσι έχει βάρος μια τέτοια κατάθεση. Πιθανόν τώρα που γίνεται λόγος για το βιβλίο να έχουμε και άλλους μάρτυρες. Aυτό έχει ένα ενδιαφέρον κοινωνιολογικό, αλλά το ουσιώδες και για μένα, ως φιλολόγου, εξακολουθεί να είναι το κείμενο».
H Nτόρα Pωζέττη δεν ασχολήθηκε ποτέ ξανά με τη λογοτεχνία, ενώ όπως λέει η ίδια στη μαρτυρία που δημοσιεύεται στο περιοδικό, ο λόγος που δεν βρέθηκαν αντίτυπα του βιβλίου της είναι γιατί τα αγόραζε και τα κατέστρεφε, όπως και η σύντροφός της, η Λίζα. Kάτι που ταιριάζει πολύ με την εξαιρετικά εύστοχη παρέμβαση του ποιητή Tίτου Πατρίκιου στην προχθεσινή εκδήλωση για το βιβλίο στον «Iανό»: «Eίναι πολύ πιθανό να συνέβη μια σημαντική τομή στη ζωή αυτής της γυναίκας και να μην έγραψε ποτέ ξανά. Oπως είναι πιθανό να απέσυρε η ίδια τα αντίτυπα του βιβλίου της», είπε χωρίς να γνωρίζει τίποτα για τις εξελίξεις.
(ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 18-02-2006)

Ο εραστής της ερωμένης
Μία ακόμη υπόθεση για την πραγματική ταυτότητα της Ντόρας Ρωζέττη
Του Μανόλη Σαββίδη
(…)Υπάρχουν πλέον ολίγιστα εξωκειμενικά τεκμήρια (προ εβδομήντα πέντε ετών θα ήσαν ασφαλώς περισσότερα) που θα μπορούσαν να βοηθήσουν προς την κατεύθυνση της ταυτοποίησης της συγγραφέως, στον βαθμό που αυτή κρίνεται απαραίτητη. Η κυρία Ντουνιά κατόρθωσε να εντοπίσει μόνο δύο αντίτυπα του έργου, ένα στη βιβλιοθήκη Ελευθεριάδη, κι ένα στη βιβλιοθήκη Καβάφη, η οποία μου ανήκει· το αντίτυπο του Καβάφη φέρει, εκτός από τη σφραγίδα με τα αρχικά του ποιητή, και ιδιόχειρη αφιέρωση υπογεγραμμένη από την Ντόρα Ρωζέττη.
Δημοσιεύω σήμερα τη σελίδα τίτλου του αντιτύπου της βιβλιοθήκης Καβάφη, ώστε να συνδράμω στην έρευνα. Επισημαίνω πάντως ότι κανείς δεν εγγυάται πως η αφιέρωση έχει γραφεί και υπογραφεί από την αυθεντική Dora Rosetty (ιδίως αν επρόκειτο περί ψευδωνύμου), και ότι οι υποθέσεις που δεν βασίζονται σε στοιχεία, όπως η παρακάτω, ενέχουν τον κίνδυνο της αστοχίας.
Επειδή και εγώ τον Ξενόπουλο μεγάλως εκτιμώ, και δεν θέλω ουδόλως να τον υποτιμήσω, προτείνω μιαν υπόθεση που δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο πιθανή από όσες έχουν έως τώρα διατυπωθεί: ότι η «Ντόρα Ρωζέττη» ήταν ο ίδιος ο πολυπράγμων Γρηγόριος Ξενόπουλος (υπάρχει, άλλωστε, το ομόλογο προηγούμενο - ή μάλλον επόμενο - της «Ελσας Ροζάκη»).
(ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 19-02-2006)
.
Η φίλη μου κυρία Ντόρα Ρωζέττη
Της Ελένης Μπακοπούλου
(...)Εκείνο που προσπάθησα εγώ να κάνω ήταν πέρα από την αποκάλυψη ή όχι ενός ονοματεπώνυμου. Προσπάθησα να ρίξω φως στη ζωή και την προσωπικότητα της συγγραφέως μέσα από την προσωπική μου γνωριμία μαζί της, τη μαρτυρία της ίδιας, τις σημειώσεις και τις αναμνήσεις μου και μέσα από την έρευνα που ασφαλώς δεν τελειώνει ποτέ και είμαι σίγουρη πως άλλοι ερευνητές θα τη συνεχίσουν.
Άλλωστε το πραγματικό ονοματεπώνυμο δεν έχει καμμία σημασία γιατί η συγγραφέας του βιβλίου «Η ερωμένη της» θα μείνει στη νεοελληνική λογοτεχνία ως Ντόρα Ρωζέττη. Όπως τόσοι και τόσοι άλλοι λογοτέχνες έμειναν με το φιλολογικό τους ψευδώνυμο στην ιστορία της Ελληνικής λογοτεχνίας του εικοστού αιώνα.
*
Οι φεμινίστριες και οι ομοφυλόφιλες εκείνες ανά την Οικουμένη, που μελισσούλες άοκνες δουλεύουν να συλλέξουνε της τέχνης τους τη γύρη, ας σκύψουν στο βιβλίο «Η ερωμένη της». Στα χέρια τους ανήκει. Για να μη ξανακαεί στην πυρά ( όπως τότε το 1929 από την ίδια τη συγγραφέα) και για να μη ζήσει κι αυτό κάποτε μελλοντικά – ποιος ξέρει – την περιπέτεια που έζησαν της Ρίτας τα τραγούδια.

(ΟΔΟΣ ΠΑΝΟΣ, τεύχος 132, Απρ-Ιουν. 2006)

22.2.06

ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Τετάρτη 22/2/2006, 20:00, Πολύχρωμος Πλανήτης
Λογοτεχνική βραδιά
Αφιέρωμα στο βιβλίο "Το πηγάδι της μοναξιάς" της Ράντκλιφ Χωλ. Την περιπέτεια του βιβλίου και της συγγραφέως θα μας αναλύσουν η μεταφράστρια του βιβλίου Νίκη Σταυρίδη και η συγγραφέας Aννα Αποστολίδου. Θα ακολουθήσει ανοικτή συζήτηση με το κοινό.
Πολύχρωμος Πλανήτης, Αντωνιάδου 6, Πεδίον 'Aρεως (έναντι πλαϊνής εισόδου ΑΣΟΕΕ, τηλ. 2108826600


[…]Εν τέλει βγήκε και στα ελληνικά το Πηγάδι της μοναξιάς. Η έκδοσή του φυσικά και δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι συνέπεια μιας συνέχειας. Το Πηγάδι της μοναξιάς, βιβλίο σκάνδαλο τη δεκαετία του '20, του '30, βιβλίο αισθηματικό για τον λεσβιακό έρωτα τις μετέπειτα δεκαετίες όταν ακόμα δεν υπήρχε φανερό κίνημα απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων στην Αμερική και την Ευρώπη, όταν η έκδοσή του στην Αγγλία ήταν για 20 χρόνια απαγορευμένη, βιβλίο στο στόχαστρο των φεμινιστριών τη δεκαετία του '70, δεν έπαψε με όλα αυτά να είναι το βιβλίο που θα πρωτοδιάβαζε στο δυτικό κόσμο κάθε γυναίκα λεσβία ή ομοφυλόφιλη ή όπως κι αν ονόμαζε τον εαυτό της από τη στιγμή που ψαχνόταν ερωτικά με τις ομόφυλές της.
Γυναίκες λεσβίες στην Ελλάδα, που γνώριζαν κάποια ευρωπαϊκή γλώσσα (συνήθως τα αγγλικά) και είχαν επαφή με τη Δύση, ήδη ήξεραν ή και είχαν διαβάσει το βιβλίο αυτό εδώ και πάνω από 20 χρόνια. Αλίμονο όμως, εκείνη η μοναχική ανάγνωση ήταν καταδικασμένη στην ίδια τη μοναξιά την οποία καταγγέλλει και το βιβλίο. Στη μοναξιά του περιθωριοποιημένου ανθρώπου που δεν έχει με ποιον να μοιραστεί τη διαφορετικότητά του, επειδή αυτή η διαφορετικότητα δεν ομολογείται, δεν αναγνωρίζεται, δεν τυχαίνει υπεράσπισης από κανέναν.
Όσο παλιομοδίτικο κι αν είναι σαν ανάγνωσμα, όσο «ανυπόφορος» κι αν ακούγεται σε μας ο αθεράπευτος ρομαντισμός της Ράντκλιφ Χολ, η εμμονή της στην ετεροφυλόφιλη οικογένεια που την θεωρεί ως την ευτυχισμένη κορύφωση του έρωτα, όσο κι αν δεν την αντέχουμε στα παραληρήματά της για τα μαρτύρια των εξοστρακισμένων από την κοινωνία ομοφυλόφιλων, δεν παύει να είναι ένα βιβλίο που «μιλάει» για την παιδική ηλικία του κινήματος της απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων γυναικών και αντρών (αλλά και των άλλων σεξουαλικών ταυτοτήτων). Τότε που η πρώτη κίνηση ήταν η συνειδητοποίηση μιας κατάστασης, η αναγνώρισή της, η αναγνώριση της διαφορετικής από τα καθιερωμένα και καθαγιασμένα πράγματα ερωτικής επιθυμίας, η ανάγκη και διεκδίκηση της αξιοπρέπειας, αυτής που καθιερώθηκε τις μετέπειτα δεκαετίες να λέγεται ομοφυλόφιλη υπερηφάνεια. Με όλες τις "αδυναμίες" της η Ράντκλιφ Χολ (αδυναμίες που βγαίνουν στο πρόσωπο της Στήβεν, της ηρωίδας της, όπως η διάθεσή της για κτητικότητα, για πατρονάρισμα, για απομονωτισμό, για εξουσία μέσα στην ερωτική σχέση) ήταν εν τούτοις αυτή η ίδια που έκανε το μεγάλο βήμα μπροστά, να μιλήσει μέσα από μια ιστορία, να πει "οι λεσβίες υπάρχουν", να αναλάβει πλήρως την ευθύνη της πράξης της που γι΄ αυτήν ήταν ζωτικό ζήτημα αξιοπρέπειας, να απευθυνθεί στο αναγνωστικό κοινό των αρχών του 20ού αιώνα και αμέσως μετά να σταθεί μπροστά σε ένα δικαστήριο αντρών και σε ένα μικτό και με ανάμικτα συναισθήματα ακροατήριο, και να ομολογήσει, να υπερασπίσει την ερωτική αγάπη μιας γυναίκας για μια άλλη γυναίκα, την δική της επιλογή. Το Πηγάδι της μοναξιάς που έφτασε στα δικαστήρια σαν ανήθικο ανάγνωσμα, αποτελούσε μια καταγγελία του τρόπου με τον οποίο σύρονται στο περιθώριο της κοινωνίας οι γυναίκες και άντρες που ζουν μια σεξουαλικότητα διαφορετική από τα συνηθισμένα. Και υπερασπιζόταν το δικαίωμα κάθε ανθρώπου, όποιας ερωτικής ταυτότητας, για ευτυχία και δημιουργικότητα.
Σχεδόν έναν αιώνα ύστερα, αν το ζήτημα της λεσβιακής ορατότητας εξακολουθεί να προβληματίζει ή και να βασανίζει ένα μεγάλο αριθμό ομο- ή αμφι-φυλόφιλων γυναικών, στη Δύση και στην Ελλάδα (σε διαφορετικό βαθμό βέβαια, ανάλογα με τη γενικότερη εξέλιξη της κάθε κοινωνίας), η Στήβεν του Πηγαδιού της μοναξιάς και μόνο γι΄ αυτό το λόγο μάς βρίσκει ακόμα συγγένισσές της, καθώς έχουμε πάντα να απαντήσουμε – αν και σε διαφορετική ιστορική στιγμή - σε ερωτήματα όπως: γιατί ομοφυλόφιλη υπερηφάνεια, γιατί ορατότητα και όχι κρύψιμο, γιατί είναι πολιτική πράξη η έκθεση της προσωπικής μας ερωτικής επιλογής, γιατί ένταξη σε μια συλλογική κίνηση απελευθέρωσης και όχι απόσυρση στον ιδιωτικό παράδεισο του έρωτα που έρχεται και παρέρχεται ή στην επίσης ιδιωτική κόλαση του μοναχικού βιώματος, γιατί και σήμερα χρειαζόμαστε να κινούμαστε ελεύθερα πηγαινοφέρνοντας γνώση και ερεθίσματα ανάμεσα στην ετερό- ομό- αμφί- τρανς- και λοιπά και λοιπά ομάδες, είτε πλειοψηφίες είτε γκέτο είναι αυτές, γιατί η ισότιμη και όχι η εξουσιαστική σχέση όπως και ο σεβασμός της ελευθερίας του ατόμου είναι τα βασικά συστατικά που κρατούν την αγάπη ζωντανή, και πολλά άλλα γιατί και γιατί.
Το Πηγάδι της μοναξιάς, ένα βιβλίο τώρα στα ελληνικά, είναι πια φευγάτο! Έχει φύγει από τη μοναχική αναμονή στα συρτάρια των αλλεπάλληλων εκδοτών, έγινε πραγματικότητα, ένα κομμάτι ιστορίας, ένα μουσειακό στοιχείο και για τα πράγματα τα ελληνικά. Μ΄ αυτή την έννοια αποκαλύπτεται σαν ένα βιβλίο χαράς, γιατί η μοναξιά και το πηγάδι της, από τη στιγμή που γράφτηκε δεν είναι πια παρά μόνο ένας τίτλος βιβλίου, ένα μυθιστόρημα, ενώ η ζωή διαρκώς αλλάζει.
***
Το πηγάδι της μοναξιάς και μία πιθανή ανάγνωση..
Διάβασα το πηγάδι της μοναξιάς και άφησα την Στήβεν να μπει στο σπίτι μου, να ακολουθήσει την ζωή μου τις μέρες που της έδινα εγώ ζωή διαβάζoντάς την. Μπήκε λοιπόν στο σπίτι και την ζωή μου, με εκνεύρισε, με πίεσε, αγανάκτησα με την αλαζονεία του μοναχικού της πόνου αλλά δεν την λυπήθηκα ποτέ. Και έχοντας πια διαβάσει και τις τελευταίες γραμμές του βιβλίου έσβησε σιγά σιγά ο εκνευρισμός, η πίεση, η αγανάκτηση και έμεινε η μη λύπη, ο μη οίκτος. Και αυτό νομίζω είναι ό,τι πιο σημαντικό έχει να προσφέρει το βιβλίο σε αυτές που το διαβάζουν.
Η Ραντκλιφ Χολ δίνει σάρκα και οστά στη Στήβεν, αλλά και σε όλες τις άλλες γυναίκες και τους άντρες του βιβλίου της και μας περιγράφει την ζωή τους. Μας βάζει χωρίς ενδοιασμούς και φόβους στην καρδιά αυτού του υπόγειου ποταμού που σύμφωνα με την συγγραφέα "κυλάει αθόρυβα και υπόγεια σε όλες τις μεγάλες πόλεις και γλιστράει ανάμεσα από απόκρημνες όχθες για μέρη όπου δεν υπάρχει ψυχή ανθρώπου- στην πιο έρημη χώρα του σύμπαντος", εκεί όπου ζει αυτός ο κόσμος, οι ανεστραμμένοι. Μας βάζει στην καρδιά αυτού του ποταμού χωρίς οίκτο. Χωρίς να μας αφήσει να νοιώσουμε οίκτο. Παρακολουθούμε τις ηρωίδες να δίνουν τις μάχες τους με την κοινωνία, τον εαυτό τους, τον κόσμο όλο. Τις παρακολουθούμε να χάνουν πολλές από αυτές τις μάχες. Και τις χάνουν χωρίς να ζητούν συμπόνια. Αλλά έτσι μπορεί να μην τις χάνουν. Μπορεί και να τις κερδίζουν..
Και στο τέλος ζητούν από τον δικό τους "θεό" - τον όποιο μπορεί αυτός να είναι- δικαίωμα να υπάρχουν. Και αν οι χριστιανοί βροντοφονάζουν με κάθε ευκαιρία "ελέησέ μας θεέ" οι ηρωίδες του βιβλίου φωνάζουν "αναγνώρισέ μας", άφησε μας να χάνουμε τις μάχες μας ως πρωταγωνίστριες...
Γιατί η Στήβεν είναι πρωταγωνίστρια στην ιστορία της. Δεν είναι άλλο ένα θύμα της κοινωνίας, όπως έχουμε μάθει να ακούμε -μπορεί και να λέμε- τις λεσβιακές ιστορίες. Έχει την δύναμη να δώσει μία μάχη και έχει την ακόμα μεγαλύτερη δύναμη να αναγνωρίσει την ευθύνη της μπροστά στην ήττα.
Η Ραντκλιφ Χολ χτίζει σε όλο το βιβλίο αργά, κομμάτι-κομμάτι και μεθοδικά με προσοχή, αγάπη, μπορεί και θλίψη την θέση της Στηβεν απέναντι και ταυτόχρονα μέσα στο σύστημα. Ένα σύστημα που την θεωρεί μη κανονική. Χτίζει την σχέση της απέναντι στα δύο φύλα, απέναντι στην σεξουαλική κανονικότητα. Θαυμάζει το αρσενικό και ποθεί το θηλυκό. Θαυμάζει τον τρόπο που επιτρέπεται ο ετεροφυλόφιλος έρωτας να βιωθεί. Θέλει αυτόν τον τρόπο για τον εαυτό της.
Και έρχεται τελικά και πάλι πολύ μεθοδικά, σχεδόν συνειδητά η στιγμή της αναμέτρησης της Στήβεν με το κανονικό. Το κανονικό το οποίο προσωποποιείται στον μάρτιν, "τον αντίζηλο". Και χάνει. Αλλά δεν χάνει από το κανονικό. Χάνει από τους όρους τους οποίους έχει αποδεχτεί για το παιχνίδι. Χάνει γιατί ο τρόπος που έχτισε την αντίληψη της για τον κόσμο την έκλεινε εκτός.
Και δανείζομαι ξανά τα λόγια της..
"τώρα είχε έρθει η ώρα να πληρώσει ακριβά όλο τον εγγενή σεβασμό της για τους κανονικούς ανθρώπους, που τίποτα δεν είχε κατορθώσει ποτέ της να τον σβήσει, ούτε καν όλα εκείνα τα χρόνια της καταδίωξης- ένα ακόμα φορτίο ήταν που είχε κληρονομήσει από τους σιωπηλούς και άγρυπνους ιδρυτές του Μόρτον. Έπρεπε να πληρώσει για εκείνο το ένστικτο που στην πρώτη παιδική ηλικία την έκανε να νιώθει σχεδόν λατρεία για την τελειότητα που μάντευε στην αγάπη ανάμεσα στους γονείς της."
Χάνει λοιπόν γιατί στο παιχνίδι αυτό, αν μπορεί η μάχη με την κοινωνία και τον εαυτό να ειδωθεί ως παιχνίδι, έχει δεχτεί τις προϋποθέσεις του «κανονικού». Χάνει από τις προϋποθέσεις. Ο δυϊσμός αρσενικού-θηλυκού, ο θαυμασμός του έρωτα θηλυκού-αρσενικού είναι αυτά που ωθούν την Στήβεν στην ήττα. Και ευτυχώς!Γιατί το παιχνίδι με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να το κερδίσει μόνο το κακό και έτσι να επιβεβαιώνει την δύναμή του.
Και αν θα έπρεπε να απαντήσω στο ερώτημα γιατί το πηγάδι της μοναξιάς είναι ένα σύγχρονο έργο, θα έλεγα γιατί ακόμα δεν έχουμε καταφέρει να κερδίσουμε τις προϋποθέσεις του προβλήματος. Ακόμα χάνουμε παιχνίδια επειδή δεχτήκαμε τους όρους που μας επέβαλαν. Γιατί ακόμα και σήμερα αντίσταση είναι η προετοιμασία να νικήσουμε τις προϋποθέσεις του προβλήματος. Ακόμα με τις προϋποθέσεις παλεύουμε. Σε όλα τα παιχνίδια/μάχες με την κοινωνία/σε κάθε αντίσταση στο σύστημα. Και αυτό που έχει να μας προσφέρει η Στήβεν σήμερα είναι η εξιστόρηση μιας ιστορίας που λέει είμαστε εδώ και μιλάμε για τον εαυτό μας και παλεύουμε και χάνουμε και δεν φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε τις ευθύνες μας. Και καθώς μοιραζόμαστε τις ιστορίες μας, μαθαίνουμε και φτιάχνουμε το έδαφος για να συνεχίσουμε να παλεύουμε και να ελπίζουμε και έτσι να καταφέρουμε τελικά να νικήσουμε τις προϋποθέσεις.

(Αναδημοσίευση από το site της Λεσβιακής Ομάδας Αθήνας στον pathfinder)

21.2.06

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ 2

Image Hosted by ImageShack.us
.
ΕΧΟΝΤΑΣ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙ
Γνωρίζοντας σιγά σιγά την τοπογραφία του σώµατός σου µε τα χείλη µου,
µαθαίνω από µνήµης τις διαστάσεις του στήθους σου, του θώρακα,
της κοιλιάς, του εφηβαίου, των ποδιών, της πλάτης,
καταλαβαίνω τον καλύτερο τρόπο να σε κάνω ευτυχισµένη
και κλείνοντας τα µάτια µια στιγµή µπορώ να σε ακολουθώ
καθώς βλέπουµε, αισθανόµαστε, παγιδεύουµε µαζί κι οι δυο την ευτυχία.
.
Guadelupe Sequeira Malespín / Νικαράγουα
(Από την Ανθολογία ομο-ερωτικών ποιημάτων Η έλξη των ομωνύμων, εκδ. Οδυσσέας)


ΕΞΙ ΧΡΟΝΙΑ
(για τη Νάνσυ)
Μια φίλη μας αποκαλεί
γέρικο παντρεμένο ζευγάρι.
Εγώ εκνευρίζομαι,
εσένα δε σε νοιάζει.
Στο δρόμο για το σπίτι
ρωτάς γιατί τσαντίστηκα
Είμαστε κάτι
σαν αυτό που είπε
λες Εγώ λέω
Όχι
Δεν είμαστε παντρεμένες
Κανένας δεν ευλόγησε
αυτή την ένωση Κανένας
δε μας χάρισε κουζινικά
Μόνες μας αγοράσαμε μίξερ
Χτίσαμε, την κοινή μας ζωή
στο κενό των νόμων
Έξι χρόνια
τι να μας έφερε κοντά
ένας χαρτογράφος μια μαγνητική δύναμη
τα κορμιά μας η ομιλία
ο αέρας κάποια πείνα
Ακροάτριες κι οι δυο
μιλήσαμε
Ήθελα: την τεντωμένη σου ενεργητικότητα,
έλεγχο αποφασιστικότητα
ειλικρίνεια το παρελθόν σου
ως αθλήτρια
Ήθελες:την "καλλιέργεια" μου
ευγένεια, ζεστασιά.
Και φυσικά, είμαστε καταδικασμένες
ν΄ αποτύχουμε:
έφερες στην επιφάνεια
το θυμό μου Αντιστέκομαι
στον έλεγχο σου Η ενεργητικότητα σου
μ΄ εξοντώνει Τα χέρια μου
παραείναι ζεστά για σένα πήρες
το βάρος που έχασα η ευγένεια μου
είναι ανειλικρινής η ειλικρίνεια σου
είναι σκληρή σιχαίνομαι
τη μοτοσυκλέτα σου
Κι ωστόσο κάτι έχει αλλάξει
έγινες πιο ευγενική
εγώ αποφασιστικότερη
Εύκολα περπατάμε
γύρω απ’ το σπίτι μας
και μέσα στους κώδικες η μια της άλλης
Δεν υπάρχει τίποτα
που να μη μπορούμε να συζητήσουμε
Στέρεο το έδαφος κάτω από τα πόδια μας
ξέρουμε αυτό το τοπίο
Δεν επιλέγουμε κατεύθυνση
όμως το μονοπάτι είναι καθημερινά ένα μυστήριο.
Ένας καινούργιος χάρτης της ίδιας περιοχής.
.
Alice Bloch
(Από την ανθολογία Σαπφούς Σάπφειροι, εκδ. Γαβριηλίδης)

20.2.06

ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ 1

Image Hosted by ImageShack.us
.
QUANDO DUAS LÉSBICAS NÃO TÊM NADA A PERDER
por sofia branco
Conheceram-se através de amigos comuns, em Lisboa, e apaixonaram-se. Resolveram não o esconder, numa sociedade que continua a discriminar amores entre pessoas do mesmo sexo. Desde então, a história de Teresa e Lena tem sido feita de "perseguições" e de mudanças: de casa e de emprego. Passados quase quatro anos de vida em comum, querem casar-se. E, garantem, nada as fará desistir. O passo está dado - deram a cara e vão à conservatória na próxima quarta-feira. Afinal, não é o amor que tudo pode?
"Não temos nada a esconder. Já não temos nada a perder." Teresa e Lena não temem a exposição pública a que passaram a estar sujeitas desde que anunciaram a intenção de se casarem, na próxima quarta-feira, na 7.ª Conservatória de Lisboa. O casamento é "só" a concretização de um sonho, porque elas já fazem "tudo". Andam de mão dada na rua, beijam-se quando se querem beijar - "como fazem um homem e uma mulher" - e, principalmente, estão lá, uma para a outra.
Fazem "tudo" mas sabem que esse "tudo" não é reconhecido pelo Estado português. Continuam a não poder abrir um empréstimo conjunto, herdarem uma da outra, alugarem casa as duas, visitarem-se no hospital, partilharem responsabilidades pelas filhas que ambas trazem doutros casamentos.
A situação em que vivem actualmente é tudo menos fácil. Mudaram de casa vezes sem conta, por pressão familiar ou por hostilidade de terceiros. Em busca de um ambiente mais acolhedor, que se propõem a descobrir em Portugal. Tentaram vários empregos, mas nunca aceitaram responder com uma mentira às perguntas sobre a sua vida privada e viram currículos serem rasgados à frente dos seus olhos. Actualmente, "sobrevivem" com a ajuda de "uma pessoa amiga" e com a pensão de alimentos paga pelo pai de Marisa: 125 euros. A vida é, portanto, feita de atrasos: na renda, na água, na luz. Mas encarada com um sorriso nos lábios. "Chorar para quê?", pergunta Teresa. Afinal, têm-se uma à outra. E isso é alguma coisa. É talvez tudo.
Não admitem nada menos do que um casamento. "Em união de facto já nós vivemos. Queremos casar. Temos esse direito. E muitos outros, iguais aos das outras pessoas." E querem dar o seu contributo para "mudar as coisas no país". Um dia vai ser possível, acreditam. Como não serem optimistas, quando tudo lhes correu mal? "Pior não pode ficar." E vão sonhando em construir uma quinta pedagógica e em dedicarem-se à jardinagem.
"Malas à porta"Quando Teresa foi "apanhada" pelos pais a namorar com Lena, deu em "escândalo certo". "Tinha duas hipóteses: ou a esquecia ou saía de casa", conta Teresa, de 28 anos, no apartamento que partilha com Lena e a filha desta, Marisa, e onde deixou entrar o PÚBLICO. No dia seguinte, "tinha as malas à porta". Resolveram ir viver juntas. Primeiro em Lisboa, agora em Aveiro.
Enquanto procurava estabilidade na sua "nova" vida, conta Teresa, pediu aos pais para que ficassem com Bia, a sua filha, até que ela reunisse "condições" para ter a menina a viver consigo. Mas Bia não mais lhe foi entregue. Os avós maternos, que "não reconhecem" o amor de Teresa e de Lena, exigiram ficar com a neta, o ex-marido lançou várias ameaças, "a polícia não fez nada", o advogado "não fez o que devia ter feito".
O tribunal, que concedeu o poder parental, provisoriamente, aos avós, considerou que Teresa tinha "falta de condições morais". A mesma justiça que entrega frequentemente a tutela dos filhos à mãe autorizou Teresa a ver Bia apenas de 15 em 15 dias, aos domingos, e a pagar à filha uma pensão de alimentos de 200 euros. Teresa recusou-se a fazê-lo, por achar que legitimaria uma situação que ela considera ilegítima. Por não ter dúvidas de que estava a ser alvo de uma discriminação muito específica por ser lésbica e ter optado por assumir a sua relação com Lena.
Acusada de rapto
Desde então, Teresa viu Bia apenas duas vezes nos últimos dois anos. Durante este período, acrescenta, nunca foi visitada por uma assistente social para avaliar as tais "condições morais". "O meu ex-marido vai buscar a criança quando lhe apetece", compara, contando que, no último Natal, pediu ao pai para que lhe deixasse trazer Bia para o apartamento onde vive, na zona de Aveiro. O pai rejeitou o pedido, mas Teresa foi buscar a filha a Lisboa e trouxe-a na mesma. Foi acusada de "rapto" e "vigiada pela GNR" durante o tempo em que Bia - que "todos os dias falava com os avós" - esteve consigo. "Estamos a perder a infância da criança", lamenta o casal de lésbicas. Marisa, a filha de Lena, com onze anos, também tem pena de não poder estar mais tempo com a irmã.
Marisa A filha de duas mães
Cabelos longos, loiros, casaco castanho de pêlo, calças de ganga. É a mãe biológica de Marisa, que deixou de estudar "muito nova" porque teve de "ir trabalhar". Casou-se, divorciou-se, apaixonou-se por uma mulher. "Aprendi a rir e a sonhar com a Teresa." E ri, muito. Mas também fica séria de repente, a pensar muito bem no que vai dizer.Marisa faz o retrato da "mãe loira": cozinha muito bem, ferve em pouca água, não tem medo de aranhas.
Cabelos longos, castanhos, casaco castanho de pêlo, calças de ganga. É a mãe biológica de Bia, que só viu duas vezes nos últimos dois anos. É a mais frontal, que dispara aquilo que pensa através da sua voz grave. "Então, só posso ser mulher dela em casa e na rua sou o quê? Amiga?" "Acho que as pessoas me vêem como um ET", lamenta, com humor.As palavras de Marisa sobre a "mãe morena": é a que faz bolos e umas salsichas com lombardos óptimas, a que pula em cima da cama, a mais brincalhona, mas também a que a apanha mais facilmente a mentir e a repreende.
Onze anos de uma maturidade avassaladora. Marisa fala pelos cotovelos. Conta tudo, com um brilho de felicidade nos olhos rasgados em formato de amêndoa. Na escola, quando tem que preencher as clássicas fichas de inscrição, Marisa risca a frase "nome do pai", escreve por cima "nome da mãe", coloca o nome de Teresa a seguir. Uma professora chegou a dizer-lhe que "mãe há só uma" e que ela não podia ter duas mães. Marisa respondeu que "podia, sim senhora". A directora de turma deu-lhe razão.Marisa tem as respostas na ponta da língua. Conta que uma vez um amigo lhe disse, no intervalo, que, "se tivesse um filho homossexual o punha fora de casa". Fez questão de dizer que não concordava com o que o amigo tinha dito e que "ainda apoiaria mais o filho ou a filha".No 5.º ano, tem muitos amigos, que sabem que Marisa tem duas mães e que não a discriminam. Está em pulgas porque espera poder levá-los lá a casa quando fizer anos, no próximo dia 12 de Abril. Quer que os outros meninos saibam que ela tem uma vida como a deles e que gosta muito, "muito mesmo", das suas mães. Tanto como dos D"Zert, de quem é fã. É esta banda que, Marisa tem a certeza, um dia tocará na festa do casamento da "mãe loira" e da "mãe morena".
As suas duas mães discutem, como todos os pais. "Mas resolvem as coisas rápido", assegura.
Marisa faz questão de dizer que "não tem negativas" e que alguns professores a apoiam muito na escola, como o de Matemática. É uma optimista. E não percebe por que não é possível gostar de quem se quiser. Nem por que razão um vizinho a molhou com uma mangueira quando passeava na rua com as suas mães, que se beijaram. Ela gosta de rapazes e conta às mães histórias dos pretendentes. Também gosta de futebol e é fanática pelo Benfica. Gostava de ser veterinária ou bióloga. E não perde um episódio de Morangos com Açúcar.
.
(Αναδημοσίευση από το site της ILGA-Portugal)

19.2.06

ΧΙΛΗ: ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us
.
MENTIRAS Y DESINFORMACION SOBRE LA HOMOSEXUALIDAD EN NUESTRAS CABEZAS"
La coordinadora del Plan en Educación Sexual y Afectividad del Mineduc, Débora Solis, afirma que la inclusión de la no discriminación hacia las minorías sexuales en dicho programa, fue el resultado de la movilización de la Brigada de Escolares Gays y Lesbianas, lo que se recibió como un inesperado "regalo que nos permitió avanzar de mejor manera".
Por Alberto Roa
.
La principal tarea que encomendó el 18 de abril pasado el titular de Educación, Sergio Bitar, a la profesora y sicóloga Débora Solís, fue formar un equipo que generara un nuevo plan de educación sexual, basándose para ello en los aportes que había hecho con anterioridad un grupo de expertos de la sociedad civil.
Tras analizar el texto de la denominada Comisión de Evaluación y Recomendaciones sobre Educación Sexual, que sesionó desde el 2004 a petición del mismo Bitar, Solís ligó tal propuesta al trabajo que en esta materia ya había desarrollado el Ministerio de Educación (Mineduc), dando como resultado el ya conocido Plan de Educación en Sexualidad y Afectividad, lanzado el pasado 15 de septiembre.
Ese mismo día esta profesora de educación diferencial, madre de tres hijos y ex trabajadora del Arzobispado de Santiago, fue nombrada por Bitar como coordinadora de la Secretaría Técnica de Educación en Sexualidad y Afectividad, cuya difícil labor es llevar a la praxis lo que está escrito en papel.
Para variados sectores el Plan propuesto por Solís, tras dialogar durante cinco meses con diversos actores sociales, fue mucho más progresista o avanzado que el diseñado por la Comisión de expertos, lo cual entre otros elementos se traduce en el hecho que fijas tareas específicas y plazos, y no sólo metas, para superar la discriminación que en el sistema educacional padecen gays y lesbianas.
Sobre esta percepción Solís aclara que el Plan "retoma mucho lo de lo que la Comisión propuso, pero también innova mucho más en función de la experiencia que este Ministerio ha tenido. (..) Tuvimos la posibilidad de jugárnoslas por un Plan que, a nuestro juicio, lograba recoger el sentir de la ciudadanía en función de lo que necesitaba y nos encontramos además con un ministro que avalaba eso".
Y aunque a nivel público el Plan fue valorado desde representantes de la Iglesia Católica hasta el movimiento homosexual, Solís presagia que cuando el programa se ponga en mayor práctica, pueden surgir "reacciones disidentes"por parte de grupos conservadores, pero"es natural que eso pase. Además el Plan es absolutamente perfectible"
Las discrepancias futuras se producirían porque el "Plan abre un montón de nuevos nichos de trabajo que explícitamente como Ministerio de Educación es la primera vez que consideramos".
Entre los temas que jamás había abordado el Ministerio de Educación (Mineduc) está el de la no discriminación por orientación sexual. ¿Qué elementos favorecieron su inclusión este año?
Fundamentalmente en el tema orientación sexual se dio un fenómeno que yo creo que es sano que en la sociedad se dé, cual fue el esfuerzo de una sociedad civil que trabajó y se esforzó por poner la temática como una responsabilidad del Estado y, en ese sentido, se acotó lo que compete a Educación en el tema de vulneración de derechos y la manifestación de los y las estudiantes en función de la orientación sexual.
Por ello nos sentamos muchas veces a dialogar con las organizaciones que defienden los derechos de las minorías sexuales, como la Brigada de Escolar de Gays y Lesbianas, y pasamos desde la pelea hasta una conversación afectuosa que nos permitió acomodarnos y encontrar puntos en común para decir ´ya, esto te corresponde a ti como sociedad civil, pero sí reconozco que esta parte que me corresponde a mí como Estado no la estamos haciendo y nosotros nos la vamos a jugar porque esté´
La inclusión de esta realidad fue posible también porque estamos en un escenario político que es muy favorecedor para el tema sexualidad y afectividad en general y porque este contexto coincidió con un ministro dispuesto a hacer cambios.
Quizás por ello el Movimiento de Integración y Liberación Homosexual (Movilh) y su Brigada Escolar han llegado a calificar a Bitar como un "ministro emblemático"...
A eso me refiero. En un momento histórico preciso, estuvimos las personas precisas. Nosotros trabajamos en un equipo que tiene una concepción y un paradigma que hace inclusiva la temática de la orientación sexual como una responsabilidad de Educación.
El tema de la educación sexual, por otro lado, lo trajo Bitar desde su primer día como ministro, sorprendiéndonos profundamente, pues señaló al instante a la prensa que lo que se estaba haciendo en educación sexual era débil.
A nosotros nos costó procesar que lo que el ministro estaba diciendo y finalmente nos hicimos cargo de la debilidad, dando un primer paso el 15 de septiembre pasado cuando lanzamos el Plan.
¿En qué estaba pensando el ministro cuando concluyó que no había educación sexual de calidad en Chile?
Creo que él tenía dos dificultades con el tema. Primero, para él era de difícil comprensión que un Ministerio de Educación, que atiende 11 mil 500 establecimientos educacionales, atendiera a 150 en esta área, a la cual además se invertía una cantidad mínima de dinero. En segundo lugar, el ministro está convencido de que la educación sexual no se soluciona desde la genitalidad y, en nuestro marco curricular, este tema estaba muy acotado a la genitalidad, lo que dejaba fuera un montón de temáticas que los chiquillos y chiquillas claramente quieren saber, por ejemplo sobre orientación sexual o uso del preservativo.
"LA DEMANDA DE ESCOLARES GAYS NO SE ESPERABA"
Para Solís una de las razones que habían retardado la creación de políticas del Mineduc en favor de la no discriminación hacia las minorías sexuales, fue el "discurso predominante de que temáticas como la orientación sexual correspondían a cualquier ámbito, menos el de Educación (...) entonces no íbamos descargando de este tipo de responsabilidades"
Todo comenzó a cambiar, sin embargo, cuando la presión de los estudiantes, aliados al movimiento homosexual, adquirió desde septiembre pasado notoriedad pública y continua en los medios de comunicación, al punto que alumnas y alumnos se organizaron en la Brigada Escolar de Gays y Lesbianas.
¿Cómo se enfrentó o avaluó desde el Ministerio este nuevo impacto que llevó por primera vez a un titular de Educación a referirse a estos fenómenos?
El tema se sobrellevó con mucha altura. Aquí la primera indicación del ministro fue que nos reuniéramos con la Brigada Gay y Lésbica para conocernos. Entonces estuvimos en muchas conversaciones con Danilo Fica (vocero de la Brigada) y con su gente.
Eso también nos permitió a nosotros despejar un montón de estereotipos y prejuicios que se tienen al respecto y nos ayudó a escuchar lo que la Brigada decía de verdad y no lo que publicaban los diarios.
Construimos con estudiantes gays y lesbianas, en ese sentido, cuestiones que son absolutamente sensatas, como por ejemplo que ellos tengan espacios para hablar de la homosexualidad, que puedan entregar informaciones y efectivamente, lo cual es un "temazo" para ellos, avanzar en contra de la discriminación y de las agresiones que han sufrido.
Este nuevo fenómeno lo recibí, entonces como un regalo en el sentido que nos permitió avanzar de mejor manera y con datos muchos más creíbles en función de lo que la población homosexual o lésbica de nuestros liceos está pidiendo.
Lejos de desmerecer el gran salto dado por el Mineduc, el ministro Bitar también se ha equivocado cuando dice que no aceptara la homofobia, pero tampoco el proselitismo de la homosexualidad, asumiéndose así que con las acciones de la Brigada Escolar podría aumentar el número de gays o lesbianas...
Bueno, aquí las minorías sexuales deben tener paciencia con el Ministerio. Nos tienen que dar tiempo de que nosotros vayamos, en su conjunto, entendiendo estas nuevas situaciones que van emergiendo y que claramente instituciones como la nuestra no estaban preparadas para enfrentar.
En rigor nada de este edificio se esperaba. Aquí hemos tenido que pedalear rápido para ponerlos a la altura de los acontecimientos y en ese sentido hemos tenido declaraciones más y menos felices. Pero nosotros vamos a ir elaborando un discurso relacionado con el respeto que nos merecen las personas con orientación sexual distinta.
Los errores e inexactitudes de las autoridades educacionales en sus discursos sobre la orientación sexual, Solís los explica en parte por una situación generacional. "Nuestros propios estudiantes heterosexuales nos han dicho que la orientación homosexual no implica nada para el mundo académico, entonces en una temática que debemos trabajar más bien los adultos."
Agrega que "somos los adultos los que tenemos el rollo con la población gay y lésbica. Hay mucha desinformación, además de muchas mentiras, sobre nuestras cabezas. Entonces, yo pido tiempo. Hemos avanzado hasta donde el tiempo nos ha permitido y nuestro compromiso es seguir avanzando".
Solís puntualiza que desde las autoridades "sabemos que el tema no se soluciona sólo con la no vulneración de derechos. Es decir, nosotros no solamente vamos a actuar cuando expulsen a una chiquilla lésbica de un Liceo, sino que tenemos que generar políticas de convivencia al interior de los establecimientos, y regular reglamentos de convivencia, que permitan que hombres o mujeres con distintas orientaciones, opciones o condiciones de toda índole aprendamos a convivir en cualquier espacio".

18.2.06

Η ΔΥΣΚΟΛΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ GAY ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΣΤΟ HOLLYWOOD

Hollywood 'resists gay US actors'

Sir Ian McKellen has said openly gay US actors are prevented from having successful Hollywood careers.
"It is very, very, very difficult for an American actor who wants a film career to be open about his sexuality," the gay British actor said.
"And even more difficult for a woman if she's lesbian. It's very distressing to me that that should be the case."
The Lord of the Rings star added: "The film industry is very old fashioned in California."
He was speaking at the Berlin Film Festival, where he received a lifetime achievement award.
Leading men
Sir Ian, 66, said Oscar-nominated cowboy love story Brokeback Mountain may open the door to more films about homosexuality.
But the film industry was still reluctant to cast an openly gay man in a leading role, he said.
The same was not true on Broadway, where people were "very at ease with being open and honest".
His career in mainstream films "really took off once I'd come out and said I was gay", he said.
The actor, who came out in 1988, is one of the film world's most high-profile openly gay stars.
A number of other British actors such as Rupert Everett, Simon Callow and Sir Anthony Sher have publicly acknowledged their sexuality.
But fewer US actors have been willing come out and big names such as Rock Hudson and Montgomery Clift hid their sexuality for most of their lives.
While leading men may be discouraged from coming out of the closet, Hollywood has recently been praised by a gay rights group for making major films about gay characters.
Brokeback Mountain, Capote and Transamerica all feature prominently in the Oscar nominations.
"This has been a landmark year for lesbian, gay, bisexual and transgender-inclusive films," said Neil G Giuliano, president of the Gay and Lesbian Alliance Against Defamation.
"These are films with an emotional authenticity that have clearly connected with both gay and straight audiences alike.
"By telling our stories, this year's Oscar nominees have helped raise the visibility of lesbian, gay, bisexual and transgender issues and have given millions of Americans a greater understanding of who we are."

Η ANNIE PROULX ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟ "BROKEBACK MOUNTAIN"

Image Hosted by ImageShack.us
.
Annie Proulx tells the story behind "Brokeback Mountain"
By Sandy Cohen (Assosiated Press)
.
Annie Proulx figured no magazine would touch her short story "Brokeback Mountain," the tale of two Wyoming cowboys whose romance is so intense, it sometimes leaves them black and blue. But The New Yorker published it in 1997, and it went on to win an O. Henry prize and a National Magazine Award. Now the movie version is a leading Oscar contender, with starring performances from Heath Ledger and Jake Gyllenhaal as Ennis Del Mar and Jack Twist.
In a telephone conversation with the Associated Press from her home in Wyoming, Proulx, a 70-year-old Pulitzer Prize–winner, declined to discuss the origins of her two roughneck lovers, citing an upcoming book written with screenwriters Larry McMurtry and Diana Ossana. Instead, she spoke about homophobia, her fascination with rural life, and the process of making Twist and Del Mar live and breathe.
AP: You've said "Brokeback Mountain" began as an examination of homophobia in the land of the pure, noble cowboy.
Proulx: Everything I write has a rural situation, and the Wyoming stories, in the collection Close Range, which includes "Brokeback Mountain," did contain a number of those social-observation stories—what things are like for people there. It's my subject matter, what can I say?
AP: Were you trying to accomplish something specific with this story?
Proulx: No. It was just another story when I started writing it. I had no idea it was going to even end up on the screen. I didn't even think it was going to be published when I was first working on it because the subject matter was not in the usual ruts in the literary road.
AP: You've said this story took twice as long to write as a novel. Why?
Proulx: Because I had to imagine my way into the minds of two uneducated, rough-spoken, uninformed young men, and that takes some doing if you happen to be an elderly female person. I spent a great deal of time thinking about each character and the balance of the story, working it out, trying to do it in a fair kind of way.
AP: How did you feel about seeing it on the big screen?
Proulx: It was really quite a shock because I had had nothing to do with the film. So for 18 months, I had no idea what was happening. I had no idea if it was going to be good or frightful or scary, if it was going to be terribly lost or sentimentalized or what. When I saw it in September, I was astonished. The thing that happened while I was writing the story eight years ago is that from thinking so much about the characters and putting so much time into them, they became embedded in my consciousness. They became as real to me as real, walk-around, breathe-oxygen people. It took a long time to get these characters out of my head so I could get on with work. Then when I saw the film, they came rushing back. It was extraordinary—just wham—they were with me again.
AP: What did you think of the performances by Heath Ledger and Jake Gyllenhaal?
Proulx: I thought they were magnificent, both of them. Jake Gyllenhaal's Jack Twist...wasn't the Jack Twist that I had in mind when I wrote this story. The Jack that I saw was jumpier, homely. But Gyllenhaal's sensitivity and subtleness in this role is just huge. The scenes he's in have a kind of quicksilver feel to them. Heath Ledger is just almost really beyond description as far as I'm concerned. He got inside the story more deeply than I did. All that thinking about the character of Ennis that was so hard for me to get, Ledger just was there. He did indeed move inside the skin of the character, not just in the shirt but inside the person. It was remarkable.
AP: Would you characterize the story as groundbreaking?
Proulx: I hope that it is going to start conversations and discussions, that it's going to awaken in people an empathy for diversity, for each other and the larger world. I'm really hoping that the idea of tolerance will come through discussions about the film. People tend to walk out of the theater with a sense of compassion, which I think is very fine. It is a love story. It has been called both universal and specific, and I think that's true. It's an old, old story. We've heard this story a million times; we just haven't heard it quite with this cast.
AP: Have you gotten any response from gay organizations?
Proulx: No. When the story was first published eight years ago, I did expect that. But there was a deafening silence. What I had instead were letters from individuals, gay people, some of them absolutely heartbreaking. And over the years, those letters have continued and certainly are continuing now. Some of them are extremely fine, people who write and say, "This is my story. This is why I left Idaho, Wyoming, Iowa." Perhaps the most touching ones are from fathers, who say, "Now I understand the kind of hell my son went through." It's enormously wonderful to know that you've touched people, that you've truly moved them.
AP: Is that why you write?
Proulx: It's not why I write. I had no idea I was going to get any response of this sort. I wrote it from my long-term stance of trying to describe sections of rural life, individuals in particular rural situations and places, well, first the places. That it came out this way—it just happened to touch certain nerves in people. I think this country is hungry for this story.
AP: Why?
Proulx: Because it's a love story and there's hardly much love around these days. I think people are sick of divisiveness, hate-mongering, disasters, war, loss; and need and want a reminder that sometimes love comes along that is strong and permanent, and that it can happen to anyone.
AP: Do you think straight men will watch this movie?
Proulx: They are watching this movie. Of course, why wouldn't they watch it? Straight men fall in love. Not necessarily with each other or with a gay man. My son-in-law, who prides himself on being a Bud-drinking, NRA-member redneck, liked the movie so much, he went to it twice. Straight men are seeing it, and they're not having any problem with it. The only people who would have problems with it are people who are very insecure about themselves and their own sexuality and who would be putting up a defense, and that's usually young men who haven't figured things out yet. Jack and Ennis would probably have trouble with this movie.
AP: Do you think Jack and Ennis will come back?
Proulx: They're not coming back. There's no way. They're going to stay where they are. I've got other things to write.

17.2.06

6000 ΠΟΡΤΟΓΑΛΟΙ ΖΗΤΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ

Image Hosted by ImageShack.us
,
6000 πορτογάλοι υπογράφουν επιστολή προς τον Πρόεδρο του Κοινοβουλίου της χώρας τους ζητώντας αλλαγή του αστικού κώδικα σχετικά με τον πολιτικό γάμο και ζητούν ισονομία για όλους. Γιατί σε μια δημοκρατική χώρα δεν πρέπει να υπάρχουν πολίτες β' κατηγορίας.
Εμείς;
.
Foi entregue hoje (16-02-2006) ao Presidente da Assembleia da República, Doutor Jaime Gama, as seis mil assinaturas recolhidas em volta da petição, que sugere a alteração do artigo 1577 do código civil referente ao Casamento Civil. Assinaturas que vieram de todo o país, recolhidas por particulares e amigos, bem como por outras organizações como, a Associação Não Te Prives; Associação @T; Assoc. Rede Ex-aequo; e o próprio PortugalGay.pt, entre outros, que espontaneamente decidiram fazer parte desta acção. O PortugalGay.pt tem inclusivé um novo site dedicado exclusivamente à temática do casamento civil: www.casamentocivil.org.
Eram apenas necessárias quatro mil assinaturas, para levar a petição à Assembleia da Republica, mas as pessoas e organizações envolvidas, foram mais alem. Seis mil pessoas, homens e mulheres, jovens e menos jovens, que desta forma demonstraram o seu desagrado por uma (entre outras) lei discriminatória, e assim desta forma requisitaram a atenção do Governo para a sua alteração. Não se está à espera de uma corrida ás conservatórias, com a alteração da lei, afinal os casais homossexuais (m/f) não são diferentes dos casais heterossexuais, aquilo que é pretendido, é que também os casais do mesmo sexo poção escolher entre casar ou não casar. Aquilo que é pretendido é que vejamos na realidade, e de forma efectiva, que todos e todas somos realmente iguais perante a lei!

BROKEBACK MOUNTAIN: ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΝΤΟΥΛΑΠΑΣ

Image Hosted by ImageShack.us

.
A Picture of Two Americas In 'Brokeback Mountain'
By Stephen Hunter
.
(…) It's when the movie moves upstairs at Jack's parents' house that "Brokeback Mountain" achieves its true power and universality. The subject then becomes not homosexuality but closets, which Lee presents, again literally -- that's a real closet there -- and metaphorically. Ennis is alone in the room, but he feels a presence and looks into the closet where he's metaphorically lived the most meaningful and happiest days of the life. He ducks in as if prostrating himself before an altar, drops to his knees and, hidden way in the back, finds Jack's shirt, smeared with blood from a fight they'd had; and within Jack's shirt is his own shirt, with his blood from the fight. It's all that remains of Jack, and this man, who can ride and rope and fight (we've seen that) and kill (coyote and elk) finally has a tender moment as he brings the garments to his face and rubs them against his cheek. Presumably the people who will be sickened by that sight have either a) not come in the first place or b) left an hour or so earlier after the first scene in the tent. Those of us who are left get the full emotional weight of the scene as the repressed man finally allows himself the redemptive pleasure of a little expression.
We see the shirts again shortly; now, however, their order has been reversed, so that Ennis's shirt encloses Jack's, in a gesture, too late but all the more poignant for it, of protection. The site of the shirt, however, is still the closet: It's Ennis's closet in his trailer where he lives alone, essentially an exile from each society, gay and straight. On the inside of the closet door, he has taped a photo of what may be the actual Brokeback mountain, or just a mountain that his imagination has taken as Brokeback. It's an image of paradise, as the whole train of mountain imagery is generally glorious, going all the way back to James Hilton's Shangri-La. The picture makes homosexual America a Shangri-La.
But when he opens the door, it swings out on its hinges and comes to rest against the wall. By a cleverness of design that is brilliant, it is next to the window of the trailer, and through the window, we see another America. The composition of the shot is genius-level work. Both images are framed -- the mountain by the frame of the photo, the reality by the frame of the window, and both are enclosed in a third frame, the screen. The meaning is clear: the movie is offering choices. Shangri-La or . . . ?
And what's the image of the real America through the window? Why it's flat. It's a dreary rural wheatscape, if you will, with no features to interest the eye, no textures to assuage the soul. There's nothing interesting to it. It expresses someone's idea of repressed America, where gay men are forced to bury their personalities and violent conformism is the rule of the day. To paraphrase Gertrude Stein, there's no there there.
Lee has made his point viscerally; he's not in a pulpit, but he's no innocent either. He's speaking louder with images than most of his ideological opponents do in words.
.
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα Washington Post 02-02-2006)

16.2.06

Ο GAY ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ

Καμπάνια για γκέι τουρισμό λόγω παράδοσης
.
Το «ροζ χρήμα», δηλαδή αυτό που προέρχεται από τους ομοφυλόφιλους, επιθυμεί να προσελκύσει ο βρετανικός οργανισμός τουρισμού, που σε μια δυναμική καμπάνια καλεί τους γκέι όλου του κόσμου να ενωθούν και ...να επισκεφθούν τη Μεγάλη Βρετανία.
Ο γκέι τουρισμός είναι ένα από τα ταχύτατα αναπτυσσόμενα τμήματα της τουριστικής αγοράς και ο Διεθνής Οργανισμός Τουρισμού για Ομοφυλόφιλους Ανδρες και Γυναίκες (IGLTA) έχει καταγράψει αύξηση της τάξης του 100% στα έσοδα εταιρειών που προσφέρουν πακέτα γκέι διακοπών στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, το Σίδνεϊ και το Αμστερνταμ. «Οι γκέι έχουν περισσότερα χρήματα να διαθέσουν σε διακοπές απ' ό,τι τα ετεροφυλόφιλα ζευγάρια και οι οικογένειες και συνήθως πραγματοποιούν δύο με τρία μεγάλα ταξίδια τον χρόνο» λέει ο εκπρόσωπος του IGLTA, Στίβεν Κουτ. Ο βρετανικός οργανισμός τουρισμού VisitBritain διεξάγει ενισχυμένη εκστρατεία στο Διαδίκτυο για την προώθηση των «καυτών σημείων» της χώρας για τους ομοφυλόφιλους τουρίστες. «Η Βρετανία και η κοινωνία της έχουν προχωρήσει εξαιρετικά αφήνοντας πίσω τους τις σκοτεινές ημέρες, όταν η ομοφυλοφιλία ήταν παράνομη. Η χώρα έχει μεγάλη γκέι παράδοση και ιστορία και συνεχίζει να προωθεί δυναμικά τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων» αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα του οργανισμού www.VisitBritain.com/gay. Σημειώνεται δε ότι η Βρετανία είχε και γκέι μονάρχη, τον Ιωάννη τον 6ο, που βασίλεψε τον 13ο αιώνα και διατηρούσε ανοιχτά ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Δεν προβάλλεται μόνο το Λονδίνο, γεμάτο ενδιαφέροντα κλαμπ, εστιατόρια και ξενοδοχεία που ειδικεύονται στη «φιλοξενία» των γκέι ζευγαριών, αλλά και άλλες βρετανικές πόλεις. «Η θερμή σκωτσέζικη φιλοξενία θα σας διδάξει τις χαρές του Braveheart», «Το Κάρντιφ είναι η πόλη του ράγκμπι, με παίκτες που ξυρίζουν τα πόδια τους», «Ανακαλύψτε τη μαγεία της νεραϊδόσκονης, που μεταμορφώνει το Μάντσεστερ», είναι μόνο μερικά από τα μηνύματα στην ιστοσελίδα του βρετανικού οργανισμού τουρισμού. «Περιμένουμε περισσότερους από ένα εκατ. γκέι τουρίστες φέτος» λέει ο εκπρόσωπος του VisitBritain, υποστηρίζοντας πως «είναι αλήθεια ότι μέχρι πριν από πέντε χρόνια, αγνοούσαμε τη δύναμη του "ροζ χρήματος", αλλά τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Και το Λονδίνο έχει εξελιχθεί σε ένα από τα φιλικότερα μέρη για τους γκέι τουρίστες σε όλο τον κόσμο».
.
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 07/02/2006)
.
Να φαντασθούμε πόσα περισσότερα θα είχε να διαφημίσει ο ΕΟΤ λόγω παράδοσης;

15.2.06

ΠΟΛΥΧΡΩΜΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα
Συνεχίζεται η επιχείρηση που οι αρχές έχουν ονομάσει «γκέι γάμος,» με προσαγωγή ατόμων και αθρόες συλλήψεις στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Συγκεκριμένα, την εβδομάδα που μας πέρασε συνελήφθησαν 26 συνολικά άτομα τα οποία καταδικάστηκαν σε 5 χρόνια φυλακή, κατηγορούμενα για ομοφυλοφιλία και σοδομισμό, σύμφωνα με τον νόμο της Σαρία. Σύμφωνα με μαρτυρίες του τοπικού Τύπου, οι κατηγορούμενοι αν και δεν πιάστηκαν επ’ αυτοφόρω απ’ την αστυνομία σε σεξουαλικές περιπτύξεις, δεν αρνήθηκαν την ομοφυλοφιλία τους. Κάποια δε απ’ αυτά τα άτομα ήταν τρανσέξουαλ. Οι μαρτυρίες συνεχίζουν με τα ακόμη ίσως πιο εξωφρενικά: ότι το δικαστήριο της Σαρία, τους επέβαλε να παίρνουν αντρικές ορμόνες, ώστε να «θεραπευθούν,» από την ομοφυλοφιλία τους.
Ισραήλ
Δώδεκα χρόνια φυλάκισης, για τον Yishai Schlissel, μέλος μιας φανατικής ορθόδοξης οργάνωσης της Ιερουσαλήμ, για την απόπειρα δολοφονίας τριών ανδρών κατά την διάρκεια του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που διεκόπη βίαια από την αστυνομία αλλά και από φανατικούς είτε εβραίους, είτε ορθόδοξους. Ο Yishai Schlissel, είχε κτυπήσει σχεδόν μέχρι θανάτου 3 άνδρες, και τους είχε χαρακώσει. Οι διαδηλωτές κατάφεραν να τον ακινητοποιήσουν μέχρις ότου έρθει η αστυνομία. Όταν συνελήφθη ισχυρίστηκε ότι εκτελούσε αποστολή στο όνομα του θεού. Όλα αυτά συνέβησαν μετά την απαγόρευση του Δημάρχου Uri Lupolianski. Μήπως άραγε είναι κι αυτός συνυπεύθυνος…;
Ηνωμένο Βασίλειο
Ένας μουσουλμάνος κληρικός καταδικάστηκε σε επτάχρονη κάθειρξη, διότι θεωρήθηκε ως υπεύθυνος ότι υποκινούσε εγκλήματα μίσους κατά μη-μουσουλμάνων. Ο Abu Hamza al-Masri, πρώην ιμάμης βρέθηκε ένοχος ως ηθικός αυτουργός σε 11 περιπτώσεις ότι υποκίνησε ομοϊδεάτες του να εγκληματήσουν κατά εβραίων, καθώς και κατά ομοφυλόφιλων. Στο παρελθόν ο Abu Hamza al-Masri, είχε επιδείξει άκρως ρατσιστική και ομοφοβική συμπεριφορά. «Τώρα όλα τα σκυλιά της δύσης θα πρέπει να κρυφτούν, διότι μεγάλη κατάρα θα πέσει επάνω σε όλους αυτούς που έπαιξαν τον ρόλο του καλού μπαμπά των Ισραηλινών, των ομοφυλόφιλων, των διαφθορέων.»
Ρωσία
Ο Merlin Holland, εγγονός εν ζωή του Όσκαρ Γουάιλντ, σε δημόσιο μήνυμά του, κάλεσε την Ρωσία και τον πρωθυπουργό κύριο Βλαδιμήρ Πούτιν να σεβαστεί τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων αντρών και γυναικών στην Ρωσία, σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. Η έκκληση του εγγονού του Όσκαρ Γουάιλντ, έρχεται εν όψει του Φεστιβάλ Υπερηφάνειας που είναι προγραμματισμένο να γίνει τον Μάϊο και μετά από ομοφοβικές δηλώσεις του δημάρχου της Μόσχας σύμφωνα με τις οποίες ο δήμαρχος Yury Luzhkov, προτίθεται να απαγορεύσει τις οποιεσδήποτε διαδηλώσεις σεξουαλικών μειονοτήτων. «Η χώρα σας έχει στο παρελθόν συμβάλει τα μέγιστα στη λογοτεχνία, στη ζωγραφική, στη μουσική, γενικότερα σε όλες τις τέχνες και ιδιαίτερα οι ομοφυλόφιλοι Ρώσοι όπως ο Tchaikovsky,» φέρεται ότι γράφει σε επιστολή του ο Holland στον Πούτιν. Ο Holland, δηλώνει μη-ομοφυλόφιλος, παρ’ όλα αυτά όμως θα μεταβεί στην Μόσχα τον Μάϊο υποστηρίζοντας το Φεστιβάλ Υπερηφάνειας.
Κίνα
Για πρώτη φορά στην ιστορία της Κίνας, εκδόθηκε μελέτη για την ιστορία της ομοφυλοφιλικής κοινότητας της χώρας. Πρόκειται για ένα πόνημα 650.000 λέξεων το οποίο περιέχει όπως αναφέρει το βιβλίο «πάνω από 400 περιπτώσεις αντρών που έχουν κάνει σεξ με άλλους άντρες.» ο τίτλος είναι: «Behavior of the Chinese: Gender and the Research of Self-identity» και αναλύει την σεξουαλική συμπεριφορά των ομοφυλόφιλων Κινέζων. Να υπενθυμίσουμε ότι το περασμένο φθινόπωρο, το πανεπιστήμιο της Shanghai έγινε το πρώτο ίδρυμα στη χώρα στο οποίο γίνεται μάθημα ομοφυλόφιλων σπουδών.
.
(Για την καθημερινή ενημέρωσή σας με gay ενδιαφέροντος ειδήσεις απ' όλο τον κόσμο στα ελληνικά:
www.colourfulplanet.com )

14.2.06

ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Πέρασε το χέρι του μέσα από το χιτώνιο και άγγιξε την καρδιά μου. Κόλλησε τα βρεγμένα χείλια του στο λαιμό μου και ακούμπησε το πόδι του ανάμεσα στα πόδια μου.
Δυο ζευγάρια άρβυλα, σε αντιμέτωπη στάση προσοχής, έμπλεκαν και χώριζαν μεταξύ τους σε πρόσθεση κι αφαίρεση. Οι ανάσες μας ζεστές, αχνιστές, σχημάτιζαν σύννεφα στα πέριξ.
Έλυσα το ζωνάρι του και τράβηξα τα κουμπιά. Τα σώματα μας, πάνω και κάτω, σχεδόν διαμελισμένα. Κρεμάστηκα πάνω του. Τα πόδια μου στους ώμους του, η ισορροπία βρεγμένη και χαλασμένη.Με άφησε πάνω στο ξύλινο κασόνι, στο πρόχειρο στασίδι της σκοπιάς. Ξεκούμπωσε το παντελόνι μου κι έσκυψε χαμηλά. Μάζεψε μια μεγάλη ανάσα και χάθηκε μέσα στα σκέλια μου.
Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά. Τελειώσαμε μαζί. Πάνω στην ίδια ανάσα. Η βροχή συνέχισε να πέφτει. Μείναμε ακίνητοι, με τα πόδια χαλαρά, τα κεφάλια κρεμασμένα, τα ρούχα ανοιχτά.
Πόσα ζευγάρια ευλόγησε ο Άγιος Βαλεντίνος το ίδιο βράδυ;
.
Αντώνιος Ρουσοχατζάκης : KONITSA, MY LOVE (Πολύχρωμος Πλανήτης,2005)

13.2.06

ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ EARLY 80s

ΟΙ ΑΜΦΙ-ΒΑΛΛΟΜΕΝΟΙ
.
Διαβάζοντας το “Αμφί” σκέπτομαι πάλι πόσο απαραίτητο αλλά και πόσο οδυνηρό είναι που πρέπει σήμερα να υπάρχει ένα τέτοιο έντυπο.
Οδυνηρό, διότι με την παρουσία του υπογραμμίζει τις ίδιες τις διακρίσεις που καταδικάζει. Απαραίτητο, γιατί μόνο με την παρουσία του θα επιτευχθεί (κάποτε) η κατάργηση των διακρίσεων, που θα σημάνει βέβαια και την αυτοκατάργηση του περιοδικού.
Το “Αμφί” είναι όργανο του ΑΚΟΕ -και τα αρχικά αυτά σημαίνουν (για όσους δεν ξέρουν) Απελευθερωτικό Κίνημα Ομοφυλόφιλων Ελλάδας. Το περιοδικό έχει σαν υπότιτλο τη φράση “Για την απελευθέρωση της ομοφυλόφιλης επιθυμίας”.
Εκεί είναι η πρώτη μου διαφωνία.
Όπως διαφωνώ με τις φεμινίστριες διότι προσπαθούν να απελευθερώσουν μόνο το γυναικείο φύλο -ξεχνώντας πως η ελευθερία ή θα είναι κοινή ή αδύνατη- έτσι κι εδώ διαφωνώ με την παρουσία της λέξης “ομοφυλόφιλης”. Πιστεύω ότι πρέπει γενικά να αγωνιστούμε για την απελευθέρωση ΚΑΘΕ επιθυμίας. Για την αλλαγή των κοινωνικών δομών που νομοθετούν τις ανθρώπινες επιλογές.
Άσχετα με το αν η ομοφυλοφιλία είναι φυσιολογική ή παρά φύσιν, αρρώστια ή απλή επιλογή, ηθική ή ανήθικη - πάντως είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα με πλατιά διάδοση και ιστορία πολλών χιλιάδων χρόνων. Με το να την καταδικάζουμε η απλώς να την αγνοούμε, δεν λύνουμε το πρόβλημα. Ούτε για τους φιλομόφυλους ούτε για τους άλλους που ζούνε στον ίδιο χώρο μαζί τους.
Το θέμα μας λοιπόν δεν είναι η ομοφυλοφιλία αλλά το δικαίωμα να είσαι διαφορετικός.
Πιστεύω -και αυτό είναι ένα αξίωμα της σκέψης μου που δεν έχει αλλάξει τριάντα χρόνια τώρα- πως κάθε άνθρωπος πρέπει να είναι ελεύθερος να ικανοποιεί τις επιθυμίες του, εφόσον η ικανοποίηση τους δεν βλάπτει το συνάνθρωπο του.
Πιστεύω στην ελευθερία της απόλαυσης σαν ένα βασικό και αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα. Βλέπω πως η κοινωνία μας έχει γίνει ένας αποτελεσματικότατος μηχανισμός διωγμού και καταπίεσης κάθε απόλαυσης, την οποία το Σύστημα χορηγεί μόνον υπό όρους, σαν αμοιβή για παρεχόμενες (προς αυτό) υπηρεσίες.
Έχω γράψει πολλά εναντίον του πουριτανισμού αλλά έχω παραλείψει, κάτι. Ο πουριτανισμός δεν είναι (όπως νομίζετε) μια ηθική στάση. Είναι μηχανισμός καταστολής, καταπίεσης και έλεγχου, χειρότερος κι από τον οικονομικό μηχανισμό εκ μετάλλευσης που έστησε ο πρώτος (“σκληρός”) καπιταλισμός.
Αν κοιτάξει κανείς βαθύτερα θα δει το γιατί. Η απόλαυση ελευθερώνει. Δημιουργεί ευτυχισμένους και ελεύθερους ανθρώπους. Τέτοιους όμως δεν θέλει το Σύστημα. Θέλει σκλάβους, να νιώθουν στέρηση και πείνα, οι οποίες θα χρησιμεύουν σαν κίνητρα και σαν μοχλοί. Όταν οι άνθρωποι στερούνται, ελέγχονται. Κι εκεί αποβλέπει το Σύστημα. Μόνο που τώρα αντικατέστησε την οικονομική στέρηση με την ψυχική.
Το Σύστημα σου δίνει τη νόμιμη ηδονή -υπό όρους- αρκεί να παίξεις το παιχνίδι του. Νομοθετεί και την παράνομη ηδονή - και τη χορηγεί με άλλους όρους. Απαγορεύει ό,τι δεν ελέγχει. Και βέβαια οι απαγορεύσεις δεν περιορίζονται σε εξωτερικούς κανονισμούς. Από νωρίς εισάγονται στην ψυχή των ανθρώπων, την ευνουχίζουν, την καθηλώνουν, τη δηλητηριάζουν.
Αλλά και τη “θεμιτή”, νόμιμη σεξουαλική σχέση, το Σύστημα τη βαραίνει με τόσα ταμπού, τόσες απαγορεύσεις και αναστολές, που να είναι αδύνατον να αισθανθεί κανείς απόλαυση χωρίς τύψεις. Ε! λοιπόν, αυτές οι τύψεις είναι το μεγαλύτερο όπλο στα χέρια του Συστήματος.
Ό,τι ισχύει για τη σεξουαλική απόλαυση ισχύει και για όλες τις απολαύσεις - όλες είναι ύποπτες, αμαρτωλές και, κάπου, βλαβερές. Η ευτυχία είναι θεμιτή μόνο στην άλλη ζωή - υπό όρους που θα εκπληρωθούν σ' αυτήν εδώ. Άλλο καρότο για τη χειραγώγηση του λαού.
Ο αγώνας λοιπόν πρέπει να γίνει για τη νομιμοποίηση της επιθυμίας και την ελευθέρωση της απόλαυσης. Για την κατοχύρωση της ευτυχίας. Και αυτό πάλι είναι ένα τμήμα από τον ευρύτερο αγώνα για την απελευθέρωση του ανθρώπου.
Ανώνυμοι αγωνιστές του “Αμφί”, προσοχή: μην κάνετε το λάθος που κάνουν οι διώκτες σας. Μη χωρίζετε τους ανθρώπους σε κατηγορίες. Μην τονίζετε ιδιαίτερα τη διαφορά σας, όταν σκοπός σας (πρέπει να) είναι να αποδείξετε πως δεν υπάρχει διαφορά. Και μην αγωνίζεστε μόνο για τη δική σας απελευθέρωση - αλλά πρώτιστα για την απελευθέρωση αυτών που σας διώκουν. Είναι πιο αλλοτριωμένοι από σας - γι' αυτό και σας καταπιέζουν.
Όπως οι άνδρες είναι πιο αλλοτριωμένοι από τις γυναίκες και, αν δεν απελευθερωθούν πρώτοι αυτοί, το φεμινιστικό κίνημα δεν έχει, νόημα ούτε ελπίδα.
Στην ιδανική μελλοντική δημοκρατία, ο κάθε άνθρωπος θα έχει. το δικαίωμα να εκφράζεται και να ζει όπως θέλει - φτάνει να μη βλάπτει τον άλλο. Και όταν λέμε βλάπτει, εννοούμε αντικειμενική ζημιά κι όχι υποκειμενική ενόχληση... Ας αφήσουμε που δεν θα υπάρχει ενόχληση όταν ο ενοχλούμενος είναι εξίσου ελεύθερος με αυτόν που ενοχλεί...
Δεν είμαι ομοφυλόφιλος (χωρίς να νιώθω υπερήφανος γι' αυτό) αλλά θα επαναλάβω εκείνο το ωραίο σλόγκαν του Μάη 1968. Τότε, υπερασπίζοντας τον Γερμανοεβραίο Κον Μπέντιτ, φώναζαν οι Γάλλοι φοιτητές: “Είμαστε όλοι μας Γερμανοεβραίοι !”.
Κι όσο χλευάζονται και καταπιέζονται οι ομοφυλόφιλοι, οι ελεύθεροι άνθρωποι πρέπει να φωνάζουν: “Είμαστε όλοι μας ομοφυλόφιλοι!”.
.
(Αναδημοσίευση* από το προσωπικό site του Ν. Δήμου: www.ndimou.gr)
.
*χωρίς την άδεια του συγγραφέα, αλλά με την ελπίδα της εκ των υστέρων συγκατάθεσής του.