30.1.09

ΤΕΝΕΣΙ ΟΥΪΛΙΑΜΣ: LIFESTORY

Image Hosted by ImageShack.us

Lifestory

Αφού ξαπλώσατε μαζί για πρώτη σας φορά,
μη έχοντας είτε το πλεονέκτημα είτε το μειονέκτημα
πρότερης γνωριμίας,
η έτερη πλευρά συχνά σας λέει,
μίλα μου για τον εαυτό σου, πες τα μου όλα,
να μάθω θάθελα την ιστορία σου,
κι εσείς νομίζετε πως πράγματι κι ειλικρινώς θα θέλουν

την αληθή σας ιστορία, κι ανάβετε τσιγάρο
και να μιλάτε αρχίζετε,
οι δυο σας είσαστε ξαπλωμένοι σε στάση χαλαρή,
ένα ζευγάρι κούκλες πάνινες, που ένα παιδί
πέταξε πάνω στο κρεββάτι αφού βαριέστησε.

Την ιστορία σας του λέτε, ή απ’ αυτήν
ό,τι ο χρόνος ή η φρόνηση επιτρέπει
κι εκείνος λέει ω, ω, ω
κάθε φορά λιγάκι πιο αδύναμα.
Ώσπου το ω
γίνεται μετά βίας αντιληπτό.

Και τότε, βέβαια, προκύπτει κάποια διακοπή
- η υπηρεσία δωματίου καθυστέρησε
κι έφτασε τώρα, ορίστε τα παγάκια που επιθυμούσατε,
λειώνουνε μέσα σ’ ένα μπωλ-
ή ο ένας απ’ τους δυο σας πάει στην τουαλέττα,
κοιτάζεται μ’ ελαφριά έκπληξη στον καθρέφτη.
Κι ύστερα, αμέσως προτού να ‘χετε χρόνο αρκετό
την ενδιαφέρουσα ιστορία σας να λέτε
ξεκινά εκείνος να λέει τη δική του,
επακριβώς όπως το είχε σχεδιάσει απ’ την αρχή.

Και λέτε, ω, ω, ω
κάθε φορά λιγάκι πιο αδύναμα
ώσπου πια το φωνήεν να ακούγεται
σαν αναστέναγμα μόλις αντιληπτό
κι ο ανελκυστήρας λίγο πιο κάτω, δεξιά στο διάδρομο
αφήνει μια τελευταία, μακριά ανάσα
κι ύστερα σταματάει ν’ ανασαίνει. Κι ύστερα;

Ε, να. Ο ένας απ‘ τους δυο αποκοιμιέται,
κι ο άλλος θ΄αποκοιμηθεί κι αυτός
με το τσιγάρο του ακόμα αναμμένο-
έτσι απανθρακώνονται οι άνθρωποι
μες στων ξενοδοχείων τα δωμάτια.

Τενεσί Ουίλιαμς / ΗΠΑ
Μετάφραση: Όλβια Παπαηλιού
Οδός Πανός τχ. 107, 2000

ΖΕΥΓΑΡΙΑ 18

Image Hosted by ImageShack.us
.
Πέρασα κάποιους μήνες κατασκευάζοντας ένα δράμα. Έφτασε η μέρα που νόμιζα ότι το δράμα θα χαθεί και τελικά το ένιωσα να γιγαντώνεται και να με πνίγει. Συνολικός απολογισμός 5-6 μέρες άφαγος και άυπνος, 2-3 μέρες κινούμενος σαν το ζόμπι και πολλά άλλα…πάντα κρατώντας δάκρυα για να μην φύγουν. Με ένα γιατί να περιπλανιέται στα σκασμένα μου χείλη. Όλα, όμως, έσβησαν σε ένα βράδυ. Γιατί πάντοτε το…«θέλω να μείνεις σπίτι μου απόψε και να κοιμηθούμε αγκαλιά»…θα κερδίζει το…«θέλω χρόνο». Τόσο απλά και τόσο ειλικρινά.
Και ξάφνου όλα μπήκαν σε τάξη. Όχι στη ζωή μου. Αυτό μόνο ο χρόνος θα το δείξει. Μπήκαν όλα σε τάξη κυρίως στο μυαλό μου. Κι αν με ρωτήσετε τι είναι πιο σημαντικό…θα σας πω αυτό…να έχω ήρεμο μυαλό. Και σήμερα που ξύπνησα σε ένα όχι και τόσο γνώριμο ακόμα χώρο και είδα τον ήλιο να μπαίνει από το πρωτόγνωρο παράθυρο, κατάλαβα πως είμαι καλά. Και επειδή ανησύχησα κάποιους, ήθελα να το πω. Πως ο VK είναι εδώ και είναι ευτυχισμένος. Για πόσο; Μη ζητάτε πολλά…αυτό ποτέ δεν το ξέρουμε. Ίσως και αυτό να είναι η μαγεία. Το θέμα είναι ότι είναι καλά. Τόσο απλά και τόσο ειλικρινά. Χωρίς φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες….

Wellcome at Greecerella

Η ώρα έχει περάσει. Έχω ξυπνήσει, μετά από 2 ξυπνητήρια. Εσύ δεν έχεις καταλάβει κάτι ακόμα μέσα στον ήρεμο και βαθύ ύπνο σου. Όπως τις προάλλες που τέλειωσε η ταινία (Revolutionary Road, να τη δεις, είναι τέλεια), αποκοιμήθηκες στον καναπέ και προσπαθούσα μάταια να σε ξυπνήσω για να μεταφερθούμε στο κρεβάτι μας. Και όμως. Όπως σε κοιτάω έχεις πάρει ένα τόσο γλυκό βλέμμα και -παρότι τα μάτια σου είναι κλειστά- νιώθω σαν να με κοιτάς με εκείνο το παραπονεμένο πρόσωπο και δεν σε ξυπνάω. Το αριστερό μου χέρι σε έχει αγκαλιάσει, οι πατουσίτσες μας ζεσταίνουν η μία την άλλη και εσύ κοιμάσαι κουρνιασμένος στην αγκαλιά μου.
Ακούω κάθε χτύπο της καρδιάς σου και κάθε αναπνοή σου. Είναι τόσο ρυθμικά Τικ, φύσημα, τακ, ξεφύσημα. Προσπαθώ να συγχρονίσω την αναπνοή σου και να κουνιέμαι όσο το δυνατόν λιγότερο για να μην ταραχτεί ο ύπνος σου. Πόσο θ' αντέξω; Πολύ, γιατί είμαι τόσο χαρούμενος που κοιμόμαστε παρεούλα. Και γιατί ξέρω πως όταν ξυπνήσεις θα χουχουλιάσουμε στο κρεβάτι, θα παίξει ο ένας με τον άλλο, θα ενώσουμε τα πόδια μας σε ένα μεγάλο σύμπλεγμα και κάπως έτσι μετά από αρκετά φιλιά θα με ρωτήσεις με ένα ύπουλο χαμόγελο "και τώρα τι θες να κάνουμε;". Και εγώ θα χαμογελάσω ακόμα πιο πολύ όχι γιατί νιώθω αμήχανα αλλά γιατί ξέρεις την απάντηση :))

Προφυλακτικό

29.1.09

ΣΕΡΓΚΕΪ ΕΣΕΝΙΝ: ΑΝΤΙΟ

Image Hosted by ImageShack.us
Anatoly Mariengof and Sergei Esenin
According to biographers, Sergei Esenin and Anatoly Mariengof (1897-1962)
had a "legendary passionate friendship" that lasted 3 years. Karlinsky argues
that Esenin's best love poetry is that addressed to men.

Αντίο*
.
Αντίο, φίλε μου, αντίο!
Σε έχω μέσα στην καρδιά,
Και ο αυριανός μας χωρισμός
Υπόσχεται συνάντηση στο μέλλον.
.
Φίλε μου, χαίρε, χωρίς αγκαλιά ,
Να μην μελαγχολείς σε ικετεύω.
Δεν είναι είδηση να φύγεις από τη ζωή
Μα και να ζεις δεν είναι κάτι νέο.
.
Σεργκέι Εσένιν /Ρωσία
Μετάφραση: Γιώργος Σοϊλεμετζίδης
* Οι τελευταίοι στίχοι του ποιητή

28.1.09

ΤΑ ΟΜΟΕΡΩΤΙΚΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥ ΣΕΡΓΚΕΪ ΑΙΖΕΝΣΤΑΪΝ

Image Hosted by ImageShack.us
Sergei Eisenstein
Karlinsky writes that when he was in Mexico filming Que Viva Mexico his homosexuality nearly
caused an international scandal, and he was blackmailed into returning to the Soviet Union
by the authorities, who threatened to expose his private life. For an analysis of homoerotic
images in his films (remember the cannons in Potemkin?) see Thomas Waugh,
"A Fag Spotter's Guide to Eisenstein"
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
Eisenstein's personal life was chaotic. He married twice in response to political pressure, but his marriages were never consummated. His unexpurgated diaries, published as "Immortal Memories", are filled with accounts of his infatuations with many young men, including his assistant, Grigori Alexandrov. Often his infatuations (as in the case of Alexandrov) were with young heterosexual men, whom he would educate and assist in their careers. His drawings, exhibited during the centenary of his birth, include many illustrations of homosexual activity.
Ronald Bergan in “A life in conflict” provides some illumination into Eisenstein's homosexual life. He conjectures that the director must have visited homosexual clubs in Berlin, dwells on images of upraised cannons, describes homoerotic drawings, and notes shirtless men in his films.
He might have found equally substantial manifestations in the director's adoration of Judy Garland and in his gay wit. Director Joseph Von Sternberg said about him: "He has a predilection for well-built males. . . . even stayed at the Hercules Hotel." Eisenstein could be hypocritical about his homosexuality. "I've not felt any such desire." Still those were times when private consensual homosexual acts were punished with imprisonment.
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
Τα απόρρητα σχέδιά του Αϊζενστάιν αποδεικνύουν πως όλες οι εικόνες που φέρουν οι ταινίες του (τσάροι που πολεμούν και υποτάσσουν, μπολσεβίκοι που επαναστατούν), όλο αυτό το βαρύ ιστορικά περιβάλλον είναι το σκηνικό μιας ζωής που παλεύει ουσιαστικά με τη λιμπιντική της ανάγκη. Λίγα χρόνια νωρίτερα, ο Φρόιντ είχε κωδικοποιήσει όσα μέχρι τότε έμεναν απόρρητα ή, αν σχολιάζονταν, θεωρούνταν τυπικές διαστροφές.
Ο Αϊζενστάιν, με μεγάλες δρασκελιές μεταξύ της άρτι επαναστατημένης Ρωσίας, του μεγαλειωδώς παρακμιακού και κοσμοπολίτικου Βερολίνου και του ανατέλλοντος αμερικανικού ονείρου, συμπυκνώνει σε σχέδια τολμηρά, δίχως ντροπές, το μέλλον. Πώς; Κινείται μεταξύ τριών ηπείρων και τολμάει να απεικονίσει τα ανομολόγητα πάνω σε πλευρές σελίδας (που έχουν συχνά το λογότυπο του ξενοδοχείου). Όσα θα πουν δεκαετίες μετά ο Μπέργκμαν, ο Φελίνι, ο Παζολίνι, ο Φασμπίντερ. Όσα στις ταινίες του Αλμοντοβάρ μοιάζουν πρωτοπορία και μοντερνισμός, τα πρωτοείπε ο «εθνικός» σκηνοθέτης των Σοβιετικών σε χρόνια δύσκολα, φιμωμένα από πανίσχυρους λογοκριτές. Χωρίς λόγια. Με έναν τίτλο σαφή. Σαν: «Έπρεπε οπωσδήποτε να του φτιάξω μια Εύα… μου ξέσκιζε όλους τους ελέφαντες». «Λίγα για να γαμιούνται μουνιά και μουνόψειρες», «Τι θα γίνει επιτέλους με τα γαμήσια, θ’ αρχίσουν καμιά φορά;».
Οι παραινέσεις σαφείς, δημιουργικές και προκλητικές. Μια μέλισσα βατεύει έναν ελέφαντα με το σύστημα Μογκάρ –ακόμη ψάχνω στοιχεία σχετικά με τη μέθοδο. Σε σελίδες από το Ηotel Imperial στο Μεξικό, αξιοπρεπείς κυρίες με κότσο αξιοποιούν δεόντως τους φαλλούς των έκπληκτων παρτενέρ τους. Ένας σωματώδης άντρας ανακαλύπτει την πιο αποτελεσματική στάση πεολειχίας στα όρθια. Το σύμβολο του σταυρού βρίσκει καίριο στόχο τον κόλπο μιας παρθένας, εξασφαλίζοντας την αναπαραγωγή. Το φρικτό μαρτύριο του επισκόπου που διέπραξε το σοδομικό αμάρτημα είναι να δεχτεί μέσα του την αιχμηρή απόληξη γοτθικού ναού. Μια επινοητή πατέντα από κεριά, που αντικαθιστούν φαλλούς, γίνεται ο θεματοφύλακας της αγνότητας σε ένα γυναικείο μοναστήρι. Ο Αϊζενστάιν σκιτσάρει με μονοκόματες δυναμικές γραμμές, χωρίς δισταγμό, φανερά κοντινός στην επαναστατική ζωγραφική του Πικάσο. Οι στάσεις με τις οποίες αποδίδει τα θρησκευτικά μυστήρια ανοίγουν το δρόμο για τις βέβηλες εικόνες του Μπουνιουέλ.
Τα ερωτικά του σχέδια ίσως σχεδιάστηκαν πολύ νωρίς, σε μια εποχή που δεν μπορούσε να τα αντέξει. Ίσως ο ίδιος τα άφησε σε μια άκρη, πασχίζοντας να στήσει κινούμενες εικόνες. Ίσως οι Σοβιετικοί που τον έβλεπαν να λοξοδρομεί επικίνδυνα, να τα έθαψαν για ευνόητους λόγους. Ίσως ο ίδιος να τα παραγκώνισε γιατί ήξερε πως δεν έχει νόημα να κριτικάρεις πρώιμα το όνειρο μιας καινούριας κοινωνίας, προτού να εξαντλήσει την πορεία του από μόνο του. Το σίγουρο είναι πως ο Αϊζενστάιν γνωρίζει και κριτικάρει αδυσώπητα. Τα απόρρητα σχέδιά του είναι τροφή χρήσιμη για τους κουτσομπόληδες, απρόσμενη ανατροπή για τους «εισαγγελείς» που τον κατηγορούσαν για την υπακοή του στο σοβιετικό καθεστώς και ουσιαστική συνδρομή για τους ανά την υφήλιο σκηνοθέτες, το νέο είδος δημιουργών που άνθησε και αποθεώθηκε στον 20ο αιώνα.
Από τα ερωτικά σχέδια του Αϊζενστάιν παίρνει κανείς ένα ισχυρό μάθημα για τις δυνατότητες της τέχνης, για το τι θα πει ιστορία, για το πώς διαχειρίζεται κανείς τα όνειρά του και κυρίως για τον αβυσσαλέο τρόπο με τον οποίο εξαρτάται από τις επιθυμίες του, ακόμα και όταν είναι απωθημένες. Η θύελλα στο μυαλό ενός καλλιτέχνη αποδεικνύεται πως μπορεί να είναι η προφητική ένδειξη της συνέχειας και της ιστορικής εξέλιξης. Τα σχέδια του Αϊζενστάιν είναι ιδανική εικονογράφηση για όσα συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα του.
Ειπώθηκαν πολλά για την ομοφυλοφιλία του Ρώσου σκηνοθέτη. Τον εξανάγκασαν να απολογηθεί γι’ αυτό, να κάνει τυπικούς γάμους. Εκείνος επιμένει: «Είμαστε απόγονοι ενός χρυσόψαρου, που ερωτεύεται ανεξαρτήτως φύλου και περιορισμών».Επιμήκεις φαλλοί στα σχέδιά του αντικαθιστούν τα σύμβολα της εξουσίας των ένστολων. Άντρες με τατουάζ και στριφτά μουστάκια ντύνονται μπαλαρίνες για να διασκεδάσουν με βερολινέζικη βιρτουοζιτέ τους αξιωματικούς του στρατού. Άντρες αγκαλιάζονται και σμίγουν ρωμαλέα μεταξύ τους. «Δυνατός όπως ο θάνατος», ο τίτλος. Τα φέρετρα γίνονται ιδανικοί τόποι ερωτικών συνευρέσεων και ξορκίζουν το θάνατο με τον οργασμό. Ο Αϊζενστάιν επιμένει ζωγραφίζοντας πως «η συναισθηματική διαπαιδαγώγηση βασίζεται στη συνουσία».
Γυρίζοντας ταινίες για τα κολχόζ στη σοβιετική ύπαιθρο, έστηνε πλάνα άξια ενδελεχούς ψυχαναλυτικής ερμηνείας όπως οι πρώτες σταγόνες αφρόγαλου που πασαλείβουν τα πρόσωπα των εκστασιασμένων εργατριών.
Στο περίφημο μπαρ Ελντοράντο, καταγράφει παιχνιδιάρικα τα επιδεικτικά σκέρτσα των διάσημων βερολινέζων ομοφυλόφιλων. Στο Παρίσι, η διάσημη χορεύτρια Κική στο Μονπαρνάς του γράφει την εξής αφιέρωση: «Γιατί κι εμένα μου αρέσουν τα μεγάλα βαπόρια και οι ναύτες». Τέτοιου είδους υπονοούμενα και όσα ακόμα κρύβονται καλά, χρόνια τώρα, στον «επιχειρησιακό φάκελλο» της KGB για τον Αϊζενστάιν, δεν χρειάζεται να αποκαλύψουν τίποτα περισσότερο από ό,τι γίνεται σαφές στα απόρρητα σχέδιά του.
Το Χόλιγουντ δεν τον εμπιστεύεται, τα γυρίσματα του «Que viva Mexico» διακόπτονται βιαίως, δεν του επιτρέπεται να αγγίξει καρέ, οι Σοβιετικοί τον εχθρεύονται και επιστρέφει εσπευσμένα από το Μέχικο στην πατρίδα. Στα σχέδιά του αυτής της περιόδου κυριαρχούν η απειλητική περιτομή, η ειρωνική αυτοϊκανοποίηση, ο Ιούδας που προδίδει γυμνός και πύρκαυλος τον δάσκαλό του μπροστά στα γουρλωμένα και ηδονοβλεπτικά μάτια των Φαρισαίων.
Μάλλον είναι ο μόνος τρόπος που ο Αϊζενστάιν έχει για να αντισταθεί, χωρίς μεγάλο κίνδυνο, στο σταλινικό καθεστώς. Όταν τον διορίζουν μεσολαβητή στην παράξενη πολιτιστική συνεργασία με τη ναζιστική Γερμανία, οι τίτλοι των σχεδίων του περιγράφουν «τη Σίβυλλα που κλάνει στη γλυκιά ανάμνηση των μεγάλων Ιταλών ζωγράφων ή τον νεαρό που κατουράει στην ίδια ανάμνηση». Οι γραμμές των σχεδίων αυτών μιμούνται τους Ιταλούς ζωγράφους που θέλησε να προσεταιριστεί ο Ντούτσε. Ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος μαίνεται και ο Αϊζενστάιν ειρωνεύεται τους φασίστες σχεδιάζοντας. Η Ευρώπη αλλάζει, ο Στάλιν νιώθει πως ο Αϊζενστάιν δεν θα είναι ο σκηνοθέτης-υποχείριο που θα τον αποθεώσει. Την ώρα που η τελευταία ταινία του λογοκρίνεται άγρια, το τελευταίο σχέδιο του Ρώσου σκηνοθέτη είναι η σκιά ενός άντρα με μέση ελαστική, χωρίς εμφανή σεξουαλικά όργανα.
Πρόκειται για τη χρονιά του θανάτου του, το 1948.
Είναι σίγουρο, ο Αϊζενστάιν κοροϊδεύει τον εαυτό του πρώτα απ’ όλους, αυτοσαρκάζεται κι αφήνει φεύγοντας μια σειρά από σχέδια με πυροδοτικό μηχανισμό: αν τα πιάσει ανάξιος, θα εκραγούν. Αν πέσουν στα χέρια αντάξιου συμπαίκτη, θα τον διασκεδάσουν και θα τον ενθαρρύνουν να βρει την άκρη για να συνεχίσει να ζει όπως αντέχει κι όπως του επιβάλλουν οι επιθυμίες του.Ο άνθρωπος ο οποίος πέρασε όλη του τη ζωή σαν ένα επιπόλαιο παιδί που αρνείται να υπακούσει, υπακούοντας ταυτόχρονα, βρήκε έναν τρόπο να αντισταθεί. Ζωγράφισε όσα δεν τον άφηναν να κάνει ταινίες. Όσα δεν άρμοζαν στην υποκρισία του σοβιετικού ψέμματος. Έβαζε στα σχέδια του κυρίως ξενόγλωσσους τίτλους κι όπου το θέμα ήταν ομοφυλοφιλικό απέφευγε τον τίτλο. Για να ’χουν να ταλαιπωρούνται οι μελετητές, να ’χουν να λένε οι κουτσομπόληδες, να ’χουν να κρυφογελάνε οι άλλοι προβοκάτορες-σαμποτέρ όμοιοι του Αϊζενστάιν.
Όποιος κίνησε με τόσο ερωτικό τρόπο τα κορμιά στη σκάλα της Οδησσού, στο «Θωρηκτό Ποτέμκιν», μην ξανακούσω πως ήταν ανέραστος.
Μενέλαος Καραμαγγιώλης (http://galera.gr/ )

27.1.09

ΜΙΧΑΗΛ ΚΟΥΖΜΙΝ: ΑΝΤΙΝΟΟΣ

Image Hosted by ImageShack.us
Mikhail Kuzmin (1872-1936) is the first major figure
in gay literature in Russia. He was a symbolist poet,
prose writer, and playwright. Openly gay, he wrote
the first celebrations of gay themes in Russian literature,
and the first Russian coming-out novel, Wings (1907).
.
ANTINOUS*
Three times I saw him face to face.
The first time was in the gardens—
I had been sent to fetch food for my comrades,
and to make the journey shorter
I took the path by the palace wing;
suddenly I caught the tremor of strings,
and, being tall of stature,
I peered through the broad window and saw
him:
he was sitting alone and sad,
his slender fingers idly plucking the strings of a lyre;
a white dog
lay silent at his feet,
and only the fountain's splashing
mingled with the music.
Sensing my gaze,
he put down his lyre
and lifted his lowered face.
Magic to me his beauty
and his silence in the empty room,
in the noontide stillness.
Crossing myself, I ran away in fear,
away from the window . . .
Later, on guard duty at Lochias,
I was standing in the passage
leading to the quarters of the imperial astrologer.
The moon cast a bright square on the floor,
and the copper buckles of my sandals
glinted
as I trod the patch of brightness.
Hearing footsteps,
I halted.
From the inner chamber,
a slave bearing a torch before them,
three men came forth,
he being one.
He was pale,
but it seemed to me
that the room was lit
not by the torch, but by his countenance.
As he passed, he glanced at me
and said, "I've seen you before, my friend,"
and withdrew to the astrologer's quarters.
Long after his white robes were lost to view
and the torch had been swallowed in darkness,
I stood there, not moving, not breathing,
and afterwards in the barracks,
feeling Martius, who slept next to me,
touch my hand in his usual way,
I pretended to be asleep.
And then one evening
we met again.
We were bathing
near the tents of Caesar's camp,
when suddenly a cry went up.
We ran, but it was too late.
Dragged from the water, the body
lay on the sand,
and that same unearthly face,
the face of a magician,
stared with wide-open eyes.
Still far off, the Emperor was hurrying toward us,
shaken by the grievous tidings;
but I stood seeing nothing,
not feeling tears unknown to me since childhood
running down my cheeks.
All night I whispered prayers, raving of my native Asia, of Nicomedia,
and angel voices sang:
"Hosannah!
A new god
is given unto men!

Mikhail Kuzmin / Russia
.
translated by Michael Green
*from the "Alexandrian Songs"

Διαβάστε επίσης:
ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: Τα φτερά του πόθου
Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά: Νο 214

26.1.09

Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ 1

Image Hosted by ImageShack.us
L. Alma-Tadema: Alcibiades and friend
detail from Phidias and the Parthenon marbles
.
Στα “Απομνημονεύματα”, ο Ξενοφών θυμάται ότι ο Σωκράτης τον είχε προειδοποιήσει σχετικά με τα αγόρια:
- Ω, ταλαίπωρε, και τι καλόν νομίζεις ότι ήθελες απολαύσει εκ του φιλήματος; Άρα γε ευθύς αμέσως δεν θα ήσο δούλος μεν αντί ελευθέρου, θα εδαπάνας δε πολλά εις βλαβεράς ηδονάς, δεν θα είχες ευκαιρίαν να επιμεληθης τινός καλού και αγαθού, και θα ήσο αναγκασμένος ν' ασχοληθής εις όσα ούτε τρελός δεν ασχολείται;
- Ω Ηρακλείς! είπεν ο Ξενοφών, πόσον φοβερά λέγεις ότι είναι η δύναμις του φιλήματος.
Δεν είναι περίεργο λοιπόν το γεγονός ότι, μετά από έναν τέτοιο λόγο, όταν μεγάλωσε ο Ξενοφών, αντιμετώπιζε με σκεπτικισμό τους ομοφυλόφιλους. Ένας εξαγριωμένος ομιλητής, σε μια περιουσιακή διαμάχη, ένιωσε την παρόρμηση να επινοήσει ένα ανησυχητικό ρήμα για να περιγράψει τις οικονομικές επιπτώσεις των ομοφυλοφιλικών σχέσων. Καταπαιδεραστέω σημαίνει ξοδεύω μια περιουσία σε σχέσεις με αγόρια. Αυτό είχε κάνει ο αντίπαλός του και το ίδιο θα έκανε με τη διακυβευόμενη περιουσία, αν του επέτρεπαν να τη βάλει στο χέρι.*
Τα μονοπάτια που οδηγούσαν από τον έρωτα στην καταστροφή ήταν πολλά και διάφορα. Οι φιλόσοφοι φαίνεται ότι πίστευαν πως η επιρροή του έρωτα προκαλούσε μια γενικότερη σύγχυση των πνευματικών ικανοτήτων, η οποία οδηγούσε σε κάθε είδους οικονομική αμέλεια και ανόητα έξοδα. Από την άποψη αυτή, οι οικονομικές επιπτώσεις του έρωτα είναι κάπως σαν τις οικονομικές επιπτώσεις του ποτού. Ο Ξενοφών ισχυρίζεται ότι τόσο ο εραστής όσο και ο πότης χάνουν όλο και πιο πολύ την ικανότητα να σχολούνται με τα δέοντα και να αποφεύγουν τα απαγορευμένα. Ένα ανέκδοτο για τον Αλκιβιάδη λέει πως, σε μια περίσταση, όρμησε στο σπίτι του Άνυτου, του πλούσιου εραστή του, και αποφάσισε να προχωρήσει σε μια μικρή περιουσιακή αναδιανομή' αφού ήπιε στην υγεία του με τα μισά κρασοπότηρα του σπιτιού (προφανώς ασημένια ή χρυσά), διέταξε μετά τους υπηρέτες του να τα κουβαλήσουν στο σπίτι του φίλου του Θρασύλλου, ο οποίος ζούσε πιο στριμωγμένος οικονομικά. Κάποιοι διαμαρτυρήθηκαν ότι η συμπεριφορά του Αλκιβιάδου ήταν απερίσκεπτη, αλλά ο Άνυτος απάντησε:
- Καθόλου! Ήταν στην εξουσία του να τα πάρει όλα και δείχνει μεγάλη σωφροσύνη από μεριάς του που μου άφησε τα μισά.**
Οι δαπάνες των ερωτικών περιπετειών έπαιρναν πολλές και διαφορετικές μορφές, όσες και οι σχέσεις οι ίδιες. Στην πραγματικότητα, η φύση της οικονομικής συναλλαγής έπαιζε ουσιώδη ρόλο στον προσδιορισμό του χαρακτήρα μιας ερωτικής σχέσης. Η πληρωμή μιας καθορισμένης τιμής σε μετρητά χαρακτήριζε την ανώνυμη ανηθικότητα του πορνείου. Το δώρο μαρτυρούσε μια πιο μακροχρόνια διευθέτηση αβέβαιων ανταλλαγμάτων.
.
Τζέιμς Ντέιβιντσον: Αρχαίοι Αθηναίοι. Ηδονές, καταχρήσεις και πάθη (Περίπλους, 1997)
.
* Ξενοφών, Απομνημονεύματα 1.3.11-12
**Ξενοφών, Απομνημονεύματα 1.2.22' Αθήναιος 12.534f

25.1.09

ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΟΣ, ΤΡΥΦΕΡΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΨΥΧΟΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ας αφήσουμε λοιπόν αυτά, και αφού η δύναμη του Έρωτα είναι τόσο μεγάλη, ας εξετάσουμε την ευμένειά του και τις χάρες του προς τους ανθρώπους, όχι αν παρέχει πολλά αγαθά στους ερωμένους – διότι αυτά είναι φανερά σε όλους – αλλά αν παρέχει μεγαλύτερες και περισσότερες ωφέλειες στους ίδιους τους ερωτευμένους' διότι ο Ευριπίδης, αν και ευάλωτος στον έρωτα, το ελάχιστο θαύμασε λέγοντας:
ποιητή κάνει κάποιον
ο Έρως, ακόμα κι αν πριν δεν είχε το χάρισμα των Μουσών.

Τον κάνει εύστροφο, ακόμα κι αν πριν ήταν αργόστροφος, και ανδρείο, όπως έχει ειπωθεί, αν ήταν δειλός, όπως αυτοί που πυρακτώνουν τα ξύλα και τα κάνουν από μαλακά σκληρά. Γενναιόδωρος, τρυφερός και μεγαλόψυχος γίνεται κάθε ερωτευμένος, καθώς η μικρολογία και η φιλαργυρία του μαλακώνει σαν το σίδερο με τη φωτιά, ώστε να χαίρεται να δίνει στους αγαπημένους, τόσο όσο δεν χαίρονται να παίρνουν οι ίδιοι από άλλους. Γνωρίζετε βέβαια ότι, τότε που ο Άνυτος, γιος του Ανθεμίωνα και εραστής του Αλκιβιάδη, έκανε το τραπέζι σε κάποιους ξένους με γενναιοδωρία και λαμπρότητα, μπήκε ο Αλκιβιάδης με την παρέα των γλεντοκόπων, πήρε από το τραπέζι σχεδόν τα μισά ποτήρια και έφυγε. Όταν οι ξένοι ενοχλήθηκαν και είπαν: “Περιφρονητικά σου φέρεται και υπεροπτικά ο νεαρός”, ο Άνυτος απάντησε: “Αντίθετα, φιλικά, γιατί, αν και μπορούσε να τα πάρει όλα, αυτός μου άφησε κι εμένα τόσα”. Ευχαριστημένος λοιπόν ο Ζεύξιππος, είπε: “Ηρακλή μου, θα μπορούσα να ξεχάσω σχεδόν την αρχαία μου έχθρα απέναντι στον Άνυτο για τη συμπεριφορά του προς τον Σωκράτη* και τη φιλοσοφία, αν ήταν τόσο ευγενής και ανώτερος στον έρωτα”
.
Πλουτάρχου. Ερωτικός (Κάκτος, 1995)
.
* Ο Άνυτος ήταν ένας από τους κατηγόρους του Σωκράτη

Ο "ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΣΑΡΟΥΧΗΣ" ΣΤΗ ΣΕΙΡΑ "ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΟΙ"

Image Hosted by ImageShack.us
.
«Σχέση γεμάτη πόθο με τη ζωή και την τέχνη»
Της Παρασκευής Κατημερτζή (Τα Νέα, 23/1/2009)
Επαναστάτης, Ευρωπαίος και Ανατολίτης, ο Γιάννης Τσαρούχης έγινε μύθος καυτηριάζοντας αμείλικτα τα άτοπα της φυλής. Μια μονογραφία του από «ΤΑ ΝΕΑ» τον αποκαλύπτει μέσα από τα λόγια και τα έργα του Αστός από κούνια, που ανέδειξε την ομορφιά και την αριστοκρατικότητα των περιφρονημένων ανθρώπων του λαού, ο Γιάννης Τσαρούχης καυτηρίαζε τη χυδαιότητα του κόσμου με την παρρησία του σαρκασμού, το χιούμορ του αγαπημένου του Καραγκιόζη και το «αττικό άλας» ενός βαθύτατα καλλιεργημένου καλλιτέχνη.

Μέσα από τη συναρπαστική μονογραφία- λεύκωμα και ντοκουμέντο της σειράς «Σύγχρονοι Έλληνες καλλιτέχνες», που κυκλοφορεί από «ΤΑ ΝΕΑ», ο πιο έγκυρος εκφραστής της οικουμενικής ελληνικότητας της γενιάς του ΄30 «αυτοπαρουσιάζεται» απαλλαγμένος από γραφικότητες και προκαταλήψεις:
«Δεν είναι αλήθεια ότι ήθελα να κάνω ελληνική ζωγραφική. Απλούστατα ήθελα να παίρνω σοβαρά τα αισθήματά μου και τις επιθυμίες μου, όποιες κι αν ήταν αυτές» εξομολογείται στο εισαγωγικό αυτοβιογραφικό κείμενο που δημοσιεύεται με την άδεια του Ιδρύματος Τσαρούχη.
«Γεννήθηκα στον Πειραιά σε νεοκλασικό σπίτι. Μεγάλωσα σε δύο άλλα σπίτια, επίσης νεοκλασικά. Δύο υπέροχα σπίτια. Για μένα το σπίτι ήταν μόνο το νεοκλασικό. Όλη η ζωή μου είναι συνδεδεμένη μ΄ αυτές τις προσόψεις, μ΄ αυτά τα εσωτερικά. Δεν πρόκειται για αισθητική. Αηδίες...» λέει.
.
Image Hosted by ImageShack.us
.
Δύο πράγματα κατάλαβε από μικρό παιδί, λέει παρακάτω: ότι ήθελε να γίνει ένας καλός ζωγράφος και πως δεν υπήρχαν μόνο δύο ζωγραφικές, αλλά και δύο κόσμοι. «Υπήρχαν δύο μουσικές, δύο τρόποι να ντύνονται οι άνθρωποι, δύο τρόποι να χορεύουν και να τραγουδούν, δύο τρόποι να φέρονται. Υπήρχε η Δύση και η Ανατολή. Ένα μεγάλο μέρος της δραστηριότητάς μου το κατανάλωσα για να γνωρίσω αυτούς τους δύο κόσμους, για να μην αδικήσω κανέναν και να μην κάνω ανεπανόρθωτα λάθη. Το παιδικό μου όνειρο, να γίνω ένας καλός ζωγράφος, αναγκαστικά μετετράπη σε ένα ιδανικό διαφορετικό, που συνίστατο στο να μάθω πού βρίσκομαι και πού πατώ».
«Αισθησιακό, συντηρητικό και επαναστάτη» χαρακτηρίζει τον Τσαρούχη ο ιστορικός της Τέχνης Γιάννης Μπόλης, λέγοντας πως «η σχέση του με την τέχνη και τη ζωή ήταν πάντα γεμάτη πόθο, τρυφερότητα και ένταση». Ανάμεσα στο μυθώδες Παρίσι και τα μυστήρια του λαού, προικισμένος με ένα σπάνιο ταλέντο να είναι καλλιτέχνης της γραμμής αλλά και- κυρίως- του χρώματος, ο Τσαρούχης ζωγράφιζε άλλοτε σαν αρχαίος Έλληνας, άλλοτε σαν Βυζαντινός αγιογράφος, άλλοτε σαν Δυτικός αναγεννησιακός ζωγράφος. «Κυρίως όμως υπήρξε εισηγητής στην Ελλάδα ενός ανατολίτικου χρωματικού εξπρεσιονισμού» υπογραμμίζει ο συγγραφέας.
Προσωπικότητα συναρπαστική, ο Γιάννης Τσαρούχης μεγάλωσε σε αστικό περιβάλλον με καλλιτεχνικά ενδιαφέροντα. Τον ενδιέφερε και η όπερα (τραγουδούσε άριες!) αλλά και η ψαλτική. Πολύ νέος ακολούθησε ως μαθητής τον Φώτη Κόντογλου. Συμπλήρωσε τις «σπουδές» του στα λαϊκά κέντρα όπου τραγουδούσε ρεμπέτικα η Ρόζα Εσκενάζυ.
Έκανε διεθνή καριέρα ντύνοντας τη Μαρία Κάλλας στην όπερα «Μήδεια», συνεργάστηκε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και έντυσε τη «Στέλλα»- Μελίνα Μερκούρη.
Γνώρισε τους ζεϊμπέκηδες στη Σμύρνη το 1934 και ο ίδιος χόρευε το ζεϊμπέκικο με έναν... αμίλητο τρόπο. Για να γνωρίσει καλύτερα τη λαϊκή τέχνη, έμαθε να υφαίνει. Όταν στο Παρίσι τον αποκαλούσαν «Ματίς της Ελλάδας», στην πανελλήνια έκθεσή του στο Ζάππειο ξεκρεμούσαν έναν πίνακά του με έναν ναύτη ντυμένο στα λευκά δίπλα σ΄ έναν γυμνό άνδρα, γιατί θεωρήθηκε ότι «έθιγε το γόητρο των Ενόπλων μας Δυνάμεων».
Η πινακοθήκη της ελληνικής τέχνης έγινε πλουσιότερη με τα πορτρέτα, τις γυναικείες φορεσιές και τους λαϊκούς τύπους, τους φαντάρους, τους ΕΣΑτζήδες, τους ναύτες του. Άνδρες ντυμένοι και γυμνοί έφερναν στο προσκήνιο μια νέα λαϊκή αισθητική, μεταδίδοντας το σφρίγος της ζωής. «Κατάφερναν να κωδικοποιήσουν εικονογραφικά τον τύπο του λαϊκού και μικροαστού άνδρα, να αποθεώσουν με στερεότυπα χαρακτηριστικά την ομορφιά και την παρουσία του, την ενέργεια και τη δύναμή του και να επιβάλουν την άμεση σωματική επαφή και εμπειρία στον θεατή» αναλύει ο Γιάννης Μπόλης.
«Ένας επαναστάτης δεν γίνεται να είναι συνάμα κλασικός. Αλλά με τον Τσαρούχη γίνεται» έγραψε ο Οδυσσέας Ελύτης. «Την ημέρα που ο ζωγράφος αυτός ετόλμησε να αναζητήσει τον Ερμή όχι στο όρος Όλυμπος αλλά στο καφενείον ο Όλυμπος, ένας μύθος κατέβηκε από τα βιβλία στη ζωή».
Στο Παρίσι, όπου μεσουρανούσε η αφαιρετική τέχνη, το 1967-1977 τόλμησε να ζωγραφίζει αλληγορικές συνθέσεις, όπως οι Τέσσερις Εποχές και τα πορτρέτα των Δώδεκα Μηνών, ενώ επιστρέφοντας στην Αθήνα έφερε ανατροπή στο ελληνικό θέατρο: ανέβασε σ΄ ένα άδειο πάρκινγκ τις «Τρωάδες» του Ευριπίδη σε δική του μετάφραση, σκηνοθεσία, διδασκαλία, σκηνικά και κοστούμια. Ήταν η πρώτη φορά που οι ήρωες της αρχαίας τραγωδίας φορούσαν σύγχρονα κοστούμια...

ΙΝFO: Ο τόμος «Γιάννης Τσαρούχης» από τη σειρά «Σύγχρονοι Έλληνες Εικαστικοί» θα βρίσκεται στα περίπτερα στην τιμή των 7,90 ευρώ.
.
Image Hosted by ImageShack.us
.
1910. Γεννιέται στον Πειραιά.
1928. Εγγράφεται στη Σχολή Καλών Τεχνών, αλλά μαθητεύει και στον «βυζαντινό» δρόμο του Φώτη Κόντογλου.
1934. Στη Σμύρνη γνωρίζει τους αληθινούς ζεϊμπέκηδες. Στην Αγία Σοφία βλέπει τα ψηφιδωτά.
1934. Συνιδρυτής της Λαϊκής Σκηνής του Καρόλου Κουν, σκηνογραφεί την «Ερωφίλη» του Χορτάτζη, εισάγοντας για πρώτη φορά «λαϊκά στοιχεία».
1938. Η πρώτη του ατομική έκθεση στην Αθήνα προκαλεί αντιδράσεις.
1955. Σκηνογραφεί την ταινία «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη.
1958. Μετέχει στην Μπιενάλε της Βενετίας, κάνει σκηνικά κοστούμια για τη «Μήδεια» του Κερουμπίνι με τη Μαρία Κάλλας στην Όπερα του Ντάλας και στο Κόβεντ Γκάρντεν.
1966. Εγκαθίσταται για δέκα χρόνια στο Παρίσι και στρέφεται στο προοπτικό σχέδιο.
1981.Ιδρύει το Ίδρυμα- Μουσείο Γιάννη Τσαρούχη στο σπίτι του στο Μαρούσι, όπου δωρίζει τα έργα του.
1989. Πεθαίνει στην Αθήνα.
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
● «Έρωτας είναι η ανταλλαγή ανόμοιων και διαφορετικών αγαθών».
● «Έζησα από την τέχνη μου χωρίς να κάνω υποχωρήσεις».
●«Οι οίκοι της κουλτούρας είναι τόποι διαφθοράς και ομαδικών ψευδαισθήσεων. Όσο για τις επιχορηγήσεις, η τέχνη δεν τις έχει ανάγκη, ανάγκη έχει τις συνθήκες...
.
Image Hosted by ImageShack.us

24.1.09

ΕΚΠΑΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΠΡΩΤΑΡΗ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
Ταις τελευταιες εφτομαες ειχα πολλη δουλεια αλλα ειχα καμια δκυο περπετειουλλες.Αναλαβα ενα μιτση (νομιμη ηλικια εννοειται) για "Εκπαιδευομενο Γκευ". Εν αφκαρτος τζιαι που την γκευ ζωη τζιαι που την Αμερικη.
Επειρα τον σε γκευ τζιαι φιλικα προς γκευ εστιατορια, γκευ μαχαζια, γκευ μπαρς, γκευ κλαπς, γκευ θεατρα, γκευ πισινες, γκευ "λουτρα" bathhouses οπως τα λαλουν δακατω, γκευ ταινιες τζιαι φυσικα μαχαζια οικειακου ντεκορ, ξερετε πιατα, κουππουδκια τζιαι παρακουππουδκια.
Σαν αφκαρτος που ηταν επειε να με ερωτευτει, εξηγησα του οτι εν η πουλλου του που ερωτευκεται τζιαι να καμνει υπομονη να ευρει εναν της ηλικιας του να ερωτευτει. Εκτος των αλλων εν εχω διαθεση να εχω φιλο τωρα. Βαρκουμε να ειμαι υπο ελεγχο. Ακομα καλα καλα εν εποσπαστηκα με τον σπανιολο. Ερωταμε ιντα οπου νοιωθω για λλοου του. ισως να εννοουσε περα που το γεγονος οτι εν μιτσης, λεπτος χωρις σκεμπε.
Εσιη ενδιαφερον να ζεις την ζωη μεσα που τα μαθκια καποιου αφκαρτου. Ουλλα εν τζιαινουρκα τζιαι ενδιαφεροντα για μενα ξανα. Μεχρι προτεινος ουλλα εφαινουνταν μου ουλλα τα ιδια.
Το μονο προβλημα ενει οτι εν λλιον ντροπαλος στην αρκη ιδιως για σεξ που στην ηλικια μου εν λλιον σπαστικο. Καποτε εν εχω υπομονη με τα κουτζια αλλα καποτε εν ενδιαφερον. Θυμουμε τζιαι εγιω ουλλες τις φοβιες που ειχα στην αρκη. Προσπαθω να μεν του χαλασω τον ψυχικο κοσμο με την κυνικοτητα που ερκετε με την ηλικια.
Γραφω τζιαι ξιγραφω διοτι δυσκολευκουμε να γραφω για τουτα τα πραματα χωρις να γινουμε πορνογραφος. Ισως να ευρω τροπο την επομενη φορα.

Gay Cyprus
.
Το όλο θέμα ξεκινάει μια βδομάδα πιο πριν, όταν είχα πάει σινεμά με τη φίλη μου τη Ρόζα, τον αδερφό της τον Χουάν και μια φίλη της. Τον Χουάν τον είχα μόλις πρόσφατα γνωρίσει και μου είχε φανεί αρκετά συμπαθής, όπως άλλωστε και οι περισσότεροι Λατίνοι (και δεν αναφέρομαι στη γνωστή μου αδυναμία στους Λατίνους - απλά πιστεύω τελικά ότι σαν ιδιοσυγκρασία οι Λατίνοι είναι αρκετά κοντά σε μας, ίσως μάλιστα πιο πολύ και από ότι οι Ισπανοί).
Μου έλεγε εδώ και καιρό να πάμε για ένα καφέ να μιλήσουμε. Ήθελε να μου μιλήσει για τα σχέδιά του να γυρίσει στο Περού, την επιχείρηση που θέλει να ανοίξει εκεί, να μου περιγράψει τις ανησυχίες του για το ότι θα αφήσει μόνη της την αδερφούλα του στη Βαρκελώνη και να μου ζητήσει κατά κάποιο τρόπο να του την προσέχω… Οπότε μετά το σινεμά και αφού τα κορίτσια φύγανε, μου πρότεινε να πάμε για καφέ και πήγαμε…
Αρχίσαμε να μιλάμε λοιπόν για το παρελθόν μας. Όταν ήρθε η σειρά μου να μιλήσω και επηρεασμένος από τη αυζήτηση που είχα λίγες μέρες πριν με την αδερφή του, είπα να είμαι τελείως ευθύς και να του μιλήσω ανοιχτά για τις τρέχουσες σεξουαλικές μου προτιμήσεις. Αρχικά έδειξε να εκπλήσσεται, αλλά φυσικά το πήρε μια χαρά. Και δεν χρειάστηκε πολύ ώρα για να περάσει στην αντεπίθεση και να μου πει ότι κι εκείνος έχει κάνει ανάλογες σκέψεις, χωρίς όμως να έχει προχωρήσει. Ήμουν μάλιστα το πρώτο άτομο στο οποίο το εκμυστηρευόταν. (Πώς διάολο εμπνέω τέτοια εξομολογητική διάθεση στους άλλους δεν μπορώ να το καταλάβω…)
Πιο πολύ πάνω στην πλάκα, του πέταξα ένα “άντε βρε, να σε κυκλοφορήσω τότε…”. Αυτός όμως το πήρε αρκετά σοβαρά, οπότε επανήλθε μέσα στη βδομάδα για να με ρωτήσει αν ήθελα να βρεθούμε, και τελικά κανονίσαμε να βγούμε την Παρασκευή για να τον ξεναγήσω στην gay νυχτερινή ζωή της Βαρκελώνης… Εγώ δεν ένιωθα πολύ άνετα γιατί από τη μια δεν ήξερα τι περίμενε να ζήσει στην πρώτη του έξοδο στο ambiente και από την άλλη φοβόμουνα ότι θα μου την έπεφτε… Επειδή όμως σαν αρχή έχω μέχρι να δικτυωθώ εδώ να μην λέω όχι σε προτάσεις για εξόδους, δεν το ξανασκέφτηκα.
Ξεκινήσαμε από το αγαπημένο μου μπαρ, την Penultima. Απο τη στιγμή που μπήκαμε είχε το χαρακτηριστικό εξερευνητικό ύφος του πρωτάρη, χωρίς όμως να δείχνει να αισθάνεται άβολα. Αρχίσαμε να μιλάμε ανοιχτά (ε, δεν είχαμε και πολλά να κρύψουμε πλέον) και με έκπληξη διαπίστωσα ότι ενώ εγώ είχα λάβει το όλο θέμα ως μια απλή περιέργεια και ενδιαφέρον για τους άντρες, αυτός στην ουσία αυτοπροσδιοριζόταν ως συνειδητοποιημένος gay, που απλά δεν είχε βρει μέχρι τώρα το κουράγιο, το σθένος, την κατάλληλη ευκαιρία, ή ότι είναι στην τελική αυτό το τσακ που μας κάνει να ξεπεράσουμε τις αναστολές μας, να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε και να το ακολουθήσουμε.
Θα σταθώ σε δυο ακόμα ενδιαφέροντα σημεία της συζήτησης. Πρώτον, μου δήλωσε επίσης ότι είναι σίγουρος ότι και ο αδερφός του είναι επίσης gay (χωρίς να του το έχει πει). Να σημειώσω ότι η Ρόζα, η αδερφή του, μου είχε πει επίσης ότι θα ήταν ανοιχτή στο ενδεχόμενο μιας εμπειρίας με γυναίκα, οπότε ρωτάω εγώ: μίλησε κανείς για κληρονομικότητα; Αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα (γνωρίζω και άλλα ζευγάρια αδερφιών-αδελφών) και θα πρέπει να καταπιαστούμε κάποτε μαζί του… Το δεύτερο που μου είπε είναι ότι καθώς θέλει πολύ να κάνει παιδιά και είναι ήδη 32, μια προοπτική που θα του άρεζε πολύ (και είναι ένας από τους λόγους που θέλει να γυρίσει στο Περού) θα ήταν να δημιουργήσει μια οικογένεια με μια πολύ καλή φίλη του λεσβία.
Μετά την Penultima, και καθώς δεν βρήκα το Museo (στα δάχτυλα την παίζω την Βαρκελώνη…) καταλήξαμε στο Átame. Εκεί άρχισε να μου την πέφτει, όπως φοβόμουν… Αρκετά διακριτικά και με έξυπνους τρόπους, ομολογώ (latin lover, αγόρι μου, όχι αστεία..), οπότε δεν με ενόχλησε. Όταν κατάλαβα ότι προς τα εκεί πάει το πράγμα, προσπάθησα κι εγώ διακριτικά να του δείξω ότι δεν υπάρχει ενδιαφέρον από το μέρος μου, προβάλοντας πχ την αδυναμία μου στους μικρότερους, αλλά παρόλα αυτά φτάσαμε στο σημείο να μου ζητάει να με φιλήσει :-/ Αρνήθηκα ευγενικά, και το υπόλοιπο βράδυ συνεχίστηκε ομαλά, χωρίς κανένας από τους δυο μας να αισθάνεται άβολα…
Για κλείσιμο πήγαμε στο Metro. Εκεί ομολογώ διασκέδασα αρκετά με τις αντιδράσεις του, καθώς το Metro δεν είναι μια τυπική gay discoteca (ένας φίλος μου το χαρακτηρίζει sex club). Πρώτα περίμενα να δω την φάτσα του όταν θα έβγαινε από τις τουαλέτες, στις οποίες πάνω από κάθε urinal υπάρχουν οθόνες που δείχνουν hardcore τσόντες, αν και οι περισσότεροι δεν εστιάζουν στις οθόνες, αλλά ρίχνουν κλεφτές ματιές στο πουλί του διπλανού. Πράγματι η φάτσα του όταν βγήκε ήταν όλα τα λεφτά… Μετά άρχισα να του εξηγώ τι είναι οι gay σάουνες και από εκεί περάσαμε στο θέμα του dark room, μια που το κατάστημα διαθέτει ένα. Με εξέπληξε ακόμα μια φορά όταν εξέφρασε το ενδιαφέρον να μπει και να το δει “con sus propios ojos”, χωρίς καν να απαιτήσει να τον συνοδεύσω (οκ μπήκε και βγήκε στα 2 λεπτά, αλλά ήταν αρκετά θαρραλέο βήμα για πρωτάρη…)
Για να κλείσω αυτό το ποστ που μου πήρε 2 βδομάδες να στρώσω τον κώλο μου να το περάσω στο blog, να πω ότι γενικά ήταν μια όμορφη βραδιά και μια ενδιαφέρουσα εμπειρία, που μου θύμισε τα δικά μου πρώτα βήματα και τις δικές μου πρώτες εμπειρίες στο χώρο, με τα τόσο ανάμικτα συναισθήματα που μου δημιουργούνταν: φόβο, αμηχανία, περιέργεια, ενθουσιασμό… (με τα δυο πρώτα βέβαια να κυριαρχούν…)

Ο "ΚΑΡΑΒΑΤΖΙΟ" ΚΑΙ Ο "ΒΙΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ" ΤΟΥ ΝΤΕΡΕΚ ΤΖΑΡΜΑΝ ΣΤΗΝ ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "ΣΙΝΕΜΑ"

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
Το κινηματογραφικό σύμπαν του Βρετανού σκηνοθέτη, ακτιβιστή, ανοιχτά ομοφυλόφιλου, διακοσμητή κήπων, πολυσχιδούς Ντέρεκ Τζάρμαν, που έφυγε από αυτή τη ζωή αφού πρόλαβε βα κάνει αισθητή την παρουσία του σε όλο το φάσμα της καλλιτεχνικής ζωής των δεκαετιών του ’80 και του ’90, υπήρξε πάντοτε στιγματισμένο από την έντονη θεατρικότητα, την αφαίρεση, την εμμονή στην κατασκευή της εικόνας, τη διάχυτη σεξουαλικότητα, την εικαστική υπερβολή. Χαρακτηριστικά ασύνδετα μεταξύ τους που, όμως, μοιάζουν να ενώνονται κάτω από τη σκέπη μιας ολότελα διαφορετικής θεώρησης για το σινεμά και τον κόσμο. Και που στο «Καραβάτζιο» (1986), την σημαντικότερη και πιο επιτυχημένη εμπορικά ταινία που σκηνοθέτησε ποτέ ο Τζάρμαν, ολοκληρώνουν ευρηματικά την αιρετική βιογραφία ενός ζωγράφου που προτιμούσε να αντλεί την έμπνευσή του από τη σκληρή πραγματικότητα, παραδομένος οριστικά και αμετάκλητα στα ερωτικά του πάθη. Μια περίπου δεκαετία μετά, το 1993, ο Τζάρμαν θα υπέγραφε με την προτελευταία ταινία του, «Βιτγκενστάιν», μια ακόμη ανορθόδοξη βιογραφία, αυτή του θεμελιωτή της σύγχρονης φιλοσοφίας, Λούντβιχ Βιτγκενστάιν σε μια αποσπασματική αλλά σχδόν φαντασιακή παρέλαση εικόνων, ήχων και μνήμης – δοκίμιο πάνω στηις περίεργες διαδρομές του μυαλού και της μοίρας.
Μανώλης Κρανάκης (Σινεμά, τχ. 208, Φεβρουάριος 2009)

23.1.09

FACEBOOK

Image Hosted by ImageShack.us
.
Καθώς σερφάριζα αμέριμνος στο Ίντερνετ, μου ήρθε ηλεκτρονική ειδοποίηση πως ο Ηλίας, ο πρώτος άντρας με τον οποίον απέκτησα τις πρώτες και τόσο ανεξίτηλες εμπειρίες του gay έρωτα και τον οποίο γνώρισα, ερωτεύτηκα, αγάπησα, και πλήγωσα τόσο αναπάντεχα, δέχτηκε το friend request που του είχα στείλει στο Facebook πριν από πολλές μέρες…
Με λαχτάρα μικρού παιδιού που ανοίγει το χριστουγεννιάτικο του δώρο άρχισα κι εγώ να εξερευνώ το προφίλ του–άλλωστε είχαν περάσει και δύο χρόνια από την τελευταία φορά που τον είδα—όταν συμπτωματικά συνειδητοποίησα πως σαν σήμερα γνωριστήκαμε, πριν από πέντε ολάκερα χρόνια…
Σαν σήμερα πριν από μισή δεκαετία τον συνάντησα τυχαία σε ένα πάρτυ… Με το που κοιταχτήκαμε αναπτύχθηκε μια έλξη άκρως ηλεκτροφόρα και τόσο δυνατή που με έκανε να ξεπεράσω την εσωτερική μου αυταπάτη πως τάχα δεν μου αρέσουν οι άντρες και την οποία με περισσή σπουδή ανέτρεφα για χρόνια πολλά μέχρι εκείνο το μοιραίο βράδυ…
Η μεταξύ μας έλξη ήταν τόσο δυνατή όσο και η αντίρροπη δύναμη που προκαλεί ο φόβος της απειρίας, του αγνώστου, και της αποδοχής του πραγματικού σου εαυτού… Παρά τους ενδοιασμούς μου ωστόσο, κατάφερα να του πιάσω κουβέντα και με περισσή χαρά άρχισα να διαπιστώνω και το ενδιαφέρον της δικής του πλευράς…
Κάποια στιγμή, η κοπέλα που οργάνωνε το πάρτυ μας κάλεσε στο δωμάτιο της για να μας δείξει παιδικές φωτογραφίες της (...) κι έτσι όπως στηριζόμασταν με το χέρι πάνω στο στρώμα που βούλιαζε, τυχαία ακουμπήσανε τα δάχτυλα μας… Νομίζω πως ακόμα νιώθω τον ηλεκτρισμό αυτού του πρώτου αγγίγματος στα δύο δάχτυλα του αριστερού μου χεριού…
Μετά από λίγη ώρα ο Ηλίας αποχώρησε προς μεγάλη μου έκπληξη για να παρακολουθήσει και ένα άλλο πάρτυ στο οποίο ήταν καλεσμένος… Ωστόσο, έφυγε μόνο και μόνο για να γυρίσει λίγες ώρες αργότερα, προφασιζόμενος πως το δεύτερο πάρτυ τελείωσε νωρίς (bachelor party ήταν, πόσο νωρίς να τέλειωσε πια;;;) και πως δε νύσταζε… Είκοσι λεπτά μετά την άφιξη του φιλιόμασταν κρυφά στην κουζίνα…
Αυτό το φιλί χαράχτηκε στην μνήμη μου δια παντός… Αυτό το φιλί ήταν πιο γλυκό και από αγιασμένο κρασί, πιο δυνατό και από ορμητική τρικυμία… Παρασύρθηκα στο βυθό του και έχασα κάθε αίσθηση του ποιος είμαι, που είμαι και τι κάνω… Η καρδιά μου χτυπούσε τόσο δυνατά που κάλυπτε τους ήχους των συζητήσεων από το διπλανό δωμάτιο… Οι σφυγμοί μου ήταν τόσο έντονοι που ένιωθα τις φλέβες μου να καίνε… Το πάθος είχε πυρπολήσει κάθε μου κύτταρο… Και ήταν αυτό το βάπτισμα του πυρός που με έκανε να αποδεχτώ πως τελικά μου αρέσουν τα αγόρια και πως τα ψέματα που έλεγα στον εαυτό μου τόσο καιρό ήταν πιο σαχλά κι από αυτά που λένε οι μητέρες στα δίχρονα μωρά τους για να τα κάνουν να σταματήσουν το κλάμα όταν τα αυτά τις βλέπουν να ετοιμάζονται να φύγουν από το σπίτι… Κι όταν πια επανήλθα, ένιωθα τον ερεθισμό στο πρόσωπο μου από τα γένια του σαν το αποτύπωμα από το άγγιγμα του Θεού…
Εκείνο το βράδυ ο Ηλίας ήρθε σπίτι… Κι όταν έφυγε, η ευτυχία μου με κράτησε ξύπνιο για δύο ολόκληρα βράδια…
.
Ανα-γκέι συσχετισμοί

*θα σε σβήσω απ'το facebook.
-κι'εγώ απ'το space
*θα σε διαγράψω απ'το blog
-θα σε σβήσω απ'το speed dial και θα βάλω τον @&&#^%!
-τώρα πάω σπίτι, κι'αν δω ότι με έσβησες θα πάθεις μεγάλο κακό

*να πάρεις φόρα
update
-ούτε από Μιχαλακοπούλου δεν θα περνάω. φτού σου

BLOGGBASTER

ΚΑΙ ΤΕΣ ΑΓΚΑΛΕΣ ΑΠΛΩΣΕΝ ΑΛΛ' ΕΠΙΑΣΕΝ ΑΕΡΑ

Image Hosted by ImageShack.us
Giovanni Antonio Pellegrini: Achilles Contemplating the Body of Patroclus

Αλλ’ ο Πηλείδης κείτονταν στο ελεύθερο ακρογιάλι
στενάζοντας και ολόγυρα των Μυρμιδόνων πλήθος,
και ο ύπνος οπού της ψυχής κάθε φροντίδα σβήνει
βαθύς του περιχύθηκε στα μέλη τα γενναία
κοπιασμέν’ απ’ τον βαρύν αγώνα που ’χε κάμει
να κυνηγά τον Έκτορα στα τείχη εμπρός τα Τροίας.

Κι ήλθε η ψυχή του δύστυχου Πατρόκλου και έμοιαζ’ όλη
μ’ εκείνον εις τ’ ανάστημα και στα λαμπρά του μάτια
και στην φωνήν και όμοια τα ενδύματα εφορούσε.
Στην κεφαλήν του εστάθηκεν επάνω και του είπε:

«Κοιμάσαι και με λησμονείς, γλυκύτατε Πηλείδη,
νεκρόν, και ότ’ ήμουν ζωντανός εις την καρδιά σου μ’ είχες.
Θάψε μ’ ευθύς να διαβώ του Άδη τον πυλώνα.
Μακράν με διώχνουν οι ψυχές, σκιές αναπαυμένων
να μη διαβώ τον ποταμόν και απόπερα τες σμίξω,
κι εμπρός στες πύλες τες πλατιές του Άδη παραδέρνω.
Δος μου το χέρι, κλαίομαι. Και οπίσω από τον Άδη
δεν θα’λθω, αφού μες στην πυράν με βάλετε του τάφου.

(…)
Σ’ εκείνον ο γοργόποδος απάντησε Αχιλλέας:

«Τ’ ήλθες, σεπτή μου κεφαλή, να μ’ έβρης και να κάμω
μου παραγγέλλεις όλα αυτά; Κι εγώ θα σε υπακούσω
και όλα θα γίνουν, ως ποθείς. Αλλ’ έλα εδώ σιμά μου,
όπως και ολίγες καν στιγμές εδώ περιπλεγμένοι
του πικρού κλάματος μαζί την ηδονήν χαρούμε.».

Και τες αγκάλες άπλωσεν αλλ’ έπιασεν αέρα.
Ότ’ η ψυχή κάτω απ’ την γην ωσάν καπνός εχάθη
τρίζοντας. Και ο Αχιλλεύς πετάχθη σαστισμένος.
Κτύπησε τες παλάμες του και με παράπον’ είπε:

«Θεοί μου, και στην κατοικιά του Άδη, καθώς βλέπω
είναι ψυχή και φάντασμα, αλλά δεν έχει σπλάχνα.
Ότ’ η ψυχή του δύστυχου Πατρόκλου μου οληνύκτα
μ’ εκείνον απαράλλακτη επάνω μου εστεκόταν
και μου παράγγελνε πολλά, στα δάκρυα της πνιγμένη».

Είπε και εις όλους κίνησε τον πόθον των δακρύων.
Κι η αυγή τους ήβρε ολόγυρα στο λείψανο να κλαίουν.

Ομήρου. Ιλιάς (Ραψωδία ψ’)
[Μετάφραση : ΙΑΚΩΒΟΥ ΠΟΛΥΛΑ]

22.1.09

ZACHARI LOGAN

Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
Image Hosted by ImageShack.us
Zachari Logan (Καναδάς)

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 7. Ο ΚΛΕΟΜΑΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΑΠΗΜΕΝΟΣ ΤΟΥ

Image Hosted by ImageShack.us
.
«Θα ξέρετε βέβαια ο Κλεόμαχος από τη Φάρσαλο από ποια αιτία πέθανε στον αγώνα». «Εμείς τουλάχιστον όχι», είπαν ο Πεμπτίδης και η παρέα του, «αλλά ευχαρίστως θα το μαθαίναμε». «Αξίζει πραγματικά», είπε ο πατέρας. «Είχε έρθει να βοηθήσει τους Χαλκιδείς εναντίον των Ερετριέων, κατά τον Θεσσαλικό πόλεμο, που ήταν τότε στο αποκορύφωμά του. Το ιππικό των Χαλκιδέων φαινόταν πως ήταν ισχυρό, εν τούτοις αποδείχθηκε πολύ δύσκολο για τους ιππείς να απωθήσουν τους εχθρούς’ γι’ αυτό οι σύμμαχοί του παρακάλεσαν τον Κλεόμαχο, που ήταν άντρας με υψηλό φρόνημα, να επιτεθεί πρώτος από τους ιππείς. Εκείνος ρώτησε τον αγαπημένο του, που ήταν μπροστά, αν επρόκειτο να παρακολουθήσει τον αγώνα. Όταν ο νεαρός απάντησε καταφατικά, τον αγκάλιασε με αγάπη και του φόρεσε την περικεφαλαία, ο Κλεόμαχος με ανυψωμένο ηθικό, αφού συγκέντρωσε γύρω του τους γενναιότερους Θεσσαλούς, επέλασε με λαμπρότητα και έπεσε πάνω στους εχθρούς, έτσι ώστε το ιππικό τους περιήλθε σε σύγχυση και τράπηκε σε φυγή. Μετά από αυτό τράπηκαν σε φυγή και οι οπλίτες, και οι Χαλκιδείς νίκησαν κατά κράτος. Ο Κλεόμαχος όμως είχε την ατυχία να σκοτωθεί. Τον τάφο του δείχνουν στην αγορά οι Χαλκιδείς, πάνω στον οποίο μέχρι τώρα στέκει ο ψηλός κίονας’ κι ενώ παλαιότερα θεωρούσαν κατακριτέα την παιδεραστία, τότε την αγάπησαν και την τίμησαν περισσότερο από άλλους.* Ο Αριστοτέλης λέει ότι ο Κλεόμαχος πέθανε με άλλο τρόπο, αφού νίκησε τους Ερετριείς στη μάχη, ότι δηλαδή αυτός ήταν από τους Χαλκιδείς της Θράκης, που, αφού δέχτηκε το φιλί του αγαπημένου του, στάθηκε ως βοηθός των Χαλκιδέων της Εύβοιας’ από αυτό προέρχεται και το τραγούδι των Χαλκιδέων:
΄Παιδιά, που έχετε τη χάρη και προγόνους λαμπρούς,
μη στερήσετε την ομορφιά σας από τους γενναίους,
γιατί μαζί με την ανδρεία και ο Έρωτας που παραλύει τα μέλη
ακμάζει στην πόλη της Χαλκίδας΄
.

* Εξ ου και ο Ησύχιος στο λήμμα χαλκιδίζειν αναφέρει: από των κατ’ Ευβοίαν Χαλκιδέων, τίθεται δε και επί των παιδεραστούντων, επεί επλεόναζον παρ’ αυτοίς οι παιδικοί έρωτες.

Πλουτάρχου. Ερωτικός (Κέδρος, 1995)

21.1.09

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΟΠΩΣ Η ΕΥΑ - ΛΙΑΝΑ

Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us
.
A Woman Like Eve (Een Vrouw als Eva) is a 1979 Dutch film centered around a woman who leaves her husband for a lesbian relationship. The film is directed by Nouchka van Brakel; Monique van de Ven stars in the title role of Eve, with Peter Faber as her husband Ad and Maria Schneider as Liliane, who becomes Eve's lover.
The film is about Eve (Monique van de Ven) a housewife who becomes thoroughly disgusted with her existence as a drudge and decides to leave her husband and children to share her life with a young French woman, Liliane (Maria Schneider). But she wants her children with her and her husband does not want to give them to her; so, they go to court with her gaining temporary custody, but as the husband plans to remarry to Eve’s best friend Sonja, the court grants custody to the father that will give a more “normal” home to the children.
.
***
.
Lianna (1983) is a drama film written and directed by John Sayles. The movie features Linda Griffiths, Jane Hallaren, Jon DeVries, among others.
Lianna, played by Linda Griffiths, is the wife of a college professor teaching film and media at a University in a small to midsized town in New Jersey, and the mother of two children. In an attempt to give her husband more freedom - at his request - and cure her boredom in being a housewife, she takes a child psychology class with her friend Sandy.
Becoming more involved in the class and interacting with the female professor, she realizes she has a crush on the instructor, Ruth. Ruth invites Lianna over to her home for dinner and they talk into the night, Lianna explaining that she was a graduate student at one time who married the professor. They eventually sleep together and begin an affair, complicated by Lianna's husband's affair with one of his students. Lianna expresses interest in leaving her husband for Ruth, but Ruth backs away, warning Lianna that living with another woman would jeopardize her career as a child psychologist - and she has a partner in another city.
Lianna leaves her husband after a particularly ugly fight to live alone for the first time in years. Lianna visits a lesbian bar and attempts to connect with other lesbians through a string of affairs to explore her new identity. The film explores her loneliness, her changing relationships with her children, and her new relationship with Sandy, who shocked at Lianna's revelations at first, begins to slowly accept it and support Lianna.

ΜΑΝΟΣ ΧΑΤΖΙΔΑΚΙΣ - ΕΙΔΩΛΟ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Μάνος Χατζιδάκις – Είδωλο στον Καθρέφτη
Ένα ταξίδι στο μουσικό μύθο της ζωής του Μάνου Χατζιδάκι, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Βερνίκου θα προβάλλεται από τις 15 Ιανουαρίου στον κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ Filmcenter. Ένα ντοκιμαντέρ που διαπραγματεύεται την συνάντηση του μεγάλου μουσουργού με την επιτυχία, την επιμονή του για την καλλιτεχνική ελευθερία, την αναζήτηση της ονειρικής διάστασης του ανθρώπινου συναισθήματος αλλά και την αρνηση του βραβείου Όσκαρ που απέσπασε για τη μουσική της ταινίας "Τα παιδιά του Πειραιά".
Κατα τη διάρκεια της ταινίας μιλούν για τον σημαντικό Έλληνα συνθέτη οι Ζυλ Ντασσέν, Σπύρος Μερκούρης, Ντενυ Βαχλιώτη, Άννα Συνοδινού, Νίκος Κούνδουρος, Ελένη Αρβερέλ, Μιχάλης Κακογιάννης και άλλες προσωπικότητες από τον χώρο της τέχνης και των γραμμάτων. Σύμφωνα με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Βερνίκο "το εγχείρημα μιας οπτικοαουστικής βιογραφίας πάνω στη ζωή και το έργο του Μάνου Χατζιδάκι χρονολογείται από το 1982 όταν προσκλήθηκε στην Φρανκφούρτη για να πάρει το βραβείο για τα «Παιδιά του Πειραιά» ως ένα από τα 10 δημοφιλέστερα τραγούδια του αιώνα. Του άρεσε η ιδέα. Το προτείναμε στην Γερμανική τηλεόραση.Ο Μάνος βέβαια για μία ακόμη φορά δεν πήγε να πάρει το βραβείο και η ιδέα έμεινε στο ράφι!"
Οι συναυλίες, οι ηχογραφήσεις στο στούντιο και κάποιες συνομιλίες συνέχισαν παρολαυτά να καταγράφονται στην κάμερα. Τα χρόνια περνούσαν και πολύ υλικό καταγράφηκε με διάφορες αφορμές. "Ο στόχος μου ήταν να δώσω μια λιτή και με γρήγορους ρυθμούς ακριβή εικόνα της προσωπικότητας και του έργου του Μάνου Χατζιδάκι, που θα προσιδίαζε και στις δικές του προδιαγραφές. Ο Μάνος θα ήθελε το αποτέλεσμα σεμνό, ακριβές, βαθύ χωρίς φιοριτούρες και περιττολογίες." (gfc.gr)

ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ!

Image Hosted by ImageShack.us
.
Η ψυχοθεραπεία αφορά εσένα, η παράσταση είναι για το κοινό
Της ΙΩΑΝΝΑΣ ΚΛΕΦΤΟΓΙΑΝΝΗ (Ελευθεροτυπία, 9/1/2009)
Την ακτιβίστρια, φεμινίστρια, λεσβία, κυρίως όμως πολυβραβευμένη «αυτοβιογραφική» Αμερικανίδα θεατρική συγγραφέα Λίζα Κρον ήρθε η ώρα να την ανακαλύψουμε και στα λημέρια μας. Οχι στα οδοφράγματα της ζωής, αλλά στη σκηνή του θεάτρου. Βεβαίως, κάπως καθυστερημένα σε σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Το παράδοξο θέατρο εν θεάτρω της, «υλικό» αληθινής ζωής, που απευθύνεται με αμεσότητα στον θεατή ανατρέποντας όλες τις συμβάσεις της θεατρικής τέχνης, με άλλα λόγια το υποψήφιο για δύο Tony «Well!», (2007) θα ανεβεί αρχές Φεβρουαρίου ως «Πολύ καλά!», σε σκηνοθεσία Τάκη Βουτέρη, στο Θέατρο Εξαρχείων.
Η Αννίτα Δεκαβάλλα δεν υπογράφει μόνο τη μετάφραση του έργου με την αξιομνημόνευτη καριέρα στο Public Theater της Νέας Υόρκης, στο Μπρόντγουεϊ και τα Trafalgar Studios του Λονδίνου. Συγχρόνως, ερμηνεύει και την ίδια τη Λίζα Κρον. Διότι στο παράδοξο κι αστείο θεατρικό έργο επί σκηνής βρίσκεται η ίδια η συγγραφέας. Μετωπικά στο κοινό εξηγεί τι σημαίνει να μεγαλώνεις σε μια οικογένεια που «σημαδεύτηκε» από αλλεργίες κι αντιρατσιστικούς αγώνες. Από σκηνής, ενώπιον των θεατών, προσπαθεί να λύσει όλα τα… άλυτα ζητήματά της με την ανήμπορη πλέον γριά μητέρα της, στα νιάτα της επώνυμη ακτιβίστρια (την υποδύεται η Ελένη Γερασιμίδου).
Σε έναν επίσης βραβευμένο (με Obie) μονόλογό της, το «2,5 minute Ride», η Κρον λύνει τα θέματά της με το «φάντασμα» του πατέρα της, επιζώντος Εβραίου του Αουσβιτς, όπου εξολοθρεύτηκε η υπόλοιπη οικογένειά του. «Θέλω να κάνω θέατρο ενδοφλέβιο», διακηρύσσει η συγγραφέας και ηθοποιός. Και το κάνει πράξη, χωρίς φόβο και πάθος, αυτοεκτιθέμενη. Ερμηνεύει πάντοτε η ίδια στα έργα της τον εαυτό της.
Από τους σταθμούς της βιογραφίας της, που πρέπει να αναφερθούν, είναι η ίδρυση (το ‘89) της θεατρικής κολεκτίβας «Πέντε Λεσβίες Αδελφοί» (πρωτότυπος τίτλος: Five Lesbian Brothers), με στόχο την προώθηση φεμινιστικών και λεσβιακών υποθέσεων. Τα έργα που «παρήγαγαν» και ανέβασαν έχουν βραβευτεί με Obie και το Robert Chesley Gay and Lesbian Playwriting Award.
Ηρωίδες σας στο «Πολύ καλά!» είστε εσείς και η μητέρα σας. Δεν είναι η πρώτη φορά που γράψατε ένα αυτοβιογραφικό έργο. Ποια είναι τα πλεονεκτήματα της «αξιοποίησης» προσωπικών βιωμάτων;
«Ποτέ δεν είχα την πρόθεση να γράψω έργα για την οικογένειά μου. Ούτε ξεκίνησα με τον στόχο να γίνω θεατρική συγγραφέας. Απλούστατα παρουσίαζα από σκηνής αστείες ιστορίες. Συχνά αφορούσαν την οικογένειά μου. Βαθμηδόν μ’ ενδιέφερε να “βαθύνω” αυτή την ιστορία. Και τότε αναδύθηκε το διαδικαστικό ζήτημα: πώς προκύπτει ένα θεατρικό μέσα από ένα σύνολο ιστοριών. Τα έργα που, ωστόσο, σήμερα δουλεύω δεν βασίζονται σε αυτοβιογραφικό υλικό».
- Δεν είναι επώδυνο να είστε στη σκηνή ως ο εαυτός σας; Το ότι μιλάτε μπροστά στο κοινό για τη ζωή, τα προβλήματα και τις σκέψεις σας σάς διευκολύνει να εκλογικεύσετε καταστάσεις και συναισθήματα;
- «Είναι ζόρικο αλλά, συγχρόνως, συναρπαστικό. Η θεατρική συγγραφέας Λίζα Κρον πρέπει να έχει μεγαλύτερη κατανόηση για τον χαρακτήρα “Λίζα” απ’ ό,τι για τον αληθινό εαυτό της. Για να κερδίσω αυτή την κατανόηση κάνω απλώς ό,τι κάνουν όλοι οι συγγραφείς».
- Τι εννοείτε;
- «Παρακολουθώ τον τρόπο που οι άνθρωποι κινούνται, αλλάζουν, προσπαθούν και αποτυγχάνουν - με τον τρόπο αυτό παρακολουθώ τον εαυτό μου. Αλλά ο χαρακτήρας που τοποθετώ στη σκηνή είναι ένας πρώιμος εαυτός μου. Περνά καταστάσεις που μοιάζουν με κάποιες που πέρασα κάποια στιγμή, αλλά δεν παύει να είναι ένας κατασκευασμένος χαρακτήρας. Χρησιμοποιώ, δηλαδή, τον εαυτό μου για να φτιάξω ένα σκηνικό alter ego που υπεραπλουστεύει τα πράγματα. Κάποτε σε ένα μάθημα με ρώτησαν “ποια είναι διαφορά μεταξύ αυτοβιογραφίας και ψυχοθεραπείας;”».
- Θα σας ρωτούσα το ίδιο πράγμα.
- «Απάντησα ότι η ψυχοθεραπεία αφορά εσένα τον ίδιο. Η παράσταση είναι για το κοινό».
Κάθε έργο σας είναι και μια δοκιμή, ένα πείραμα. Δεν υπάρχει όριο ή περιορισμός στη διαδικασία της συγγραφής ενός θεατρικού;
- «Η συγγραφή πρέπει να είναι μια “ανοιχτή” διαδικασία. Ο κόσμος αλλάζει διαρκώς, οπότε οι φόρμες που χρησιμοποιούνται για να τον αναπαραστήσουν χρειάζεται να εξελίσσονται επίσης. Στη δουλειά μου, ωστόσο, είμαι πολύ επιρρεπής στην παλιομοδίτικη σκηνική δράση».
- Θα ισχυριζόσασταν το ίδιο και για το «Πολύ καλά!»;
- «Το “Πολύ καλά!” είναι ένα παλιομοδίτικο “καλοφτιαγμένο” έργο».
- Δηλαδή;
- «Ενας χαρακτήρας εμφανίζεται στη σκηνή με ένα αντικείμενο, συναντά μια σειρά από εμπόδια και καταλήγει κάπου που δεν φανταζόταν. Ολα αυτά καθιστούν το έργο παραδοσιακό παρότι είναι αυτοβιογραφικό κι ένα άτομο στέκεται στη σκηνή και αφηγείται ιστορίες για πράγματα που συνέβησαν στο παρελθόν».
- Το έργο σας αφορά τους πάντες για έναν επιπρόσθετο λόγο. Περιγράφετε την ανημποριά του γήρατος.
- «Είναι ένα κείμενο για τις δυσκολίες της αληθινής συμπόνιας. Για το πόσο προκλητικό είναι για όλους μας να κατανοήσουμε την κατάσταση του άλλου, ιδίως όταν έχουμε τύχη, υγεία, νιάτα και ευημερία. Οι αντιδράσεις που εισέπραξα μου έδωσαν τεράστια ικανοποίηση. Ατομα όλων των ειδών, άνθρωποι με χρόνιες ασθένειες, με διαφορετικές φυλετικές ρίζες, αισθάνθηκαν, όπως είπαν, ότι το έργο μιλά για τη δική τους εμπειρία».
- Εργα τόσο πειραματικά και προσωπικά, όπως τα δικά σας, γίνονται επιτυχίες στο Broadway των μεγάλων εμπορικών θεαμάτων. Δεν είναι μια αντίφαση;
- «Το ότι έφτασα ώς στο Broadway δεν ήταν κάτι αναμενόμενο. Προφανώς εσείς υπονοείτε την αντίφαση σε σχέση με τα μεγάλα μιούζικαλ της Disney, χάρη στα οποία το Broadway έγινε γνωστό. Υπήρχε, ωστόσο, σε αυτό και μια υγιής παράδοση παρουσίασης νέων αμερικανικών θεατρικών έργων. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο γι’ αυτά να συναγωνιστούν τα εμπορικά μιούζικαλ. Ομως υπάρχουν παθιασμένοι εραστές του θεάτρου, παραγωγοί και επενδυτές που ακόμη υποστηρίζουν εναλλακτικά θεάματα».
- Το «Πολύ Καλά!» είναι ο ορισμός του interaction. Συμμετέχει κανονικά στις «διαδικασίες» του και το κοινό. Γιατί θέλατε να απευθύνεστε διαρκώς σε αυτό;
- «Με ενδιέφερε η δυναμική που αναπτύσσει η σχέση κοινού-performer και ο ηλεκτρισμός που απελευθερώνεται όταν καταργείς τη σχέση ηθοποιού-κοινού και ξαφνικά γίνεσαι κι εσύ ένας μεταξύ των υπόλοιπων στην αίθουσα».
- Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θέλετε να προκαλέσετε στο κοινό;
- «Θέλω να νιώσει ότι είμαστε ξύπνιοι, ζωντανοί, μαζί, τη στιγμή που κάτι αληθινό μάς συμβαίνει - ποτέ δεν θα ξανασυμβεί αυτό που τη συγκεκριμένη στιγμή συντελείται. Δεν υπάρχει αυτόματος πιλότος. Στο “Πολύ Καλά!”, ενώ στη αρχή το κοινό ταυτίζεται με την αστή, σοφιστικέ κόρη, στο τέλος έχει ταυτιστεί με την ενδεχομένως υποχόνδρια γριά μάνα. Με ενδιαφέρει να σύρω το κοινό σε ένα “πακέτο” υποθέσεων, που στο τέλος θα αποτινάξει. Θέλω οι θεατές, εγκαταλείποντας το θέατρο, να ανακαλύπτουν ότι ο κόσμος φαίνεται διαφορετικός από τη στιγμή που έρχονταν στην παράσταση».
.
Θέατρο Εξαρχείων , Θεμιστοκλέους 69, Εξάρχεια

20.1.09

Ο ΑΛΑΝ ΧΟΛΙΝΓΚΧΕΡΣΤ ΣΤΗΝ ΕΤ1

Image Hosted by ImageShack.us

"ΑΛΑΝ ΧΟΛΙΝΓΚΧΕΡΣΤ"
Ήδη με το πρώτο του βιβλίο "Η βιβλιοθήκη της πισίνας" ο Άλαν Χόλινγκχερστ προκάλεσε ένα μεγάλο λογοτεχνικό σκάνδαλο: για πρώτη φορά ένας ομοφυλόφιλος συγγραφέας έγραφε για την ομοφυλοφιλία χωρίς να κρύβεται από τον εαυτό του ή τους αναγνώστες του. Ταυτόχρονα ο Χόλινγκχερστ απέδειξε, με τα επόμενα βιβλία του, ότι είναι ένας από τους καλύτερους ευρωπαίους συγγραφείς της γενιάς του (γεννήθηκε το 1954) . Η γενική εκτίμηση για το έργο του επιβεβαιώθηκε το 2004, όταν κέρδισε το πιο έγκυρο βραβείο του αγγλοσαξονικού χώρου, το περίφημο Μπούκερ, για το μυθιστόρημά του "Η γραμμή της ομορφιάς".
Ο Άλαν Χόλινγκχερστ ζει σε ένα μικρό διώροφο διαμέρισμα σε μια μεσοαστική συνοικία του βόρειου Λονδίνου. Εκεί εκτυλίσσεται ένα μεγάλο μέρος της κουβέντας του με τη Μικέλα Χαρτουλάρη και τον Ανταίο Χρυσοστομίδη - μια κουβέντα που αγγίζει πολλά θέματα και κυρίως τη δική του στάση απέναντι στη ζωή και τη λογοτεχνία. Αφού ξεκαθαρίζει ότι δεν υπάρχει «gay λογοτεχνία» αλλά μόνο καλή ή κακή λογοτεχνία με gay ή όχι θέματα, αναφέρει ότι απεχθάνεται οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση που χωρίζει το λογοτεχνικό έργο σε θέματα και προθέσεις. Ακόμα μιλά για τα θέματα και τα πρόσωπα που τον έχουν επηρεάσει στη ζωή του και στο γράψιμό του, κάνοντας συνεχείς παρατηρήσεις για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό και την ευρωπαϊκή παράδοση.
Ένα μεγάλο μέρος της εκπομπής γυρίστηκε στο κολέγιο Κάνφορντ, εκεί όπου ο συγγραφέας έζησε εσώκλειστος τα γυμνασιακά του χρόνια. Προσκεκλημένος σε μια συνάντηση παλαιών συμμαθητών, ο Χόλινγκχερστ μιλάει μπροστά στην κάμερα για τις σχολικές του εμπειρίες, την ταξική κοινωνία της Αγγλίας, την Οξφόρδη, την επανάσταση που έφερε η γενιά του στη συντηρητική Αγγλία με τους Μπητλς και το Free cinema, κλπ.
.
ΟΙ ΚΕΡΑΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
ΕΤ1, Τρίτη 20/1/2009, 19:10

.
Διαβάστε επίσης:
Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά: Νο 234, Νο 235, Νο 236, Νο 237

ΜΕΧΡΙ Ο ΕΡΩΤΑΣ...

Image Hosted by ImageShack.us
.
Μέχρι ο έρωτας…
Κείμενο-Μουσική-Στίχοι: Στήβεν Ντόλτζινοφ
Παίζουν:Δημήτρης Μάριζας – Νίκος Νίκας
Σκηνοθεσία: Αθανασία Καραγιαννοπούλου
Θέατρο Αμιράλ, Δευτ. & Τρ. 21.15

Το μιούζικαλ Μέχρι ο έρωτας... είναι η θεατρική απόδοση της πασίγνωστης στα ποινικά χρονικά ιστορίας των Λήοπολντ και Λομπ. Η «θανατηφόρα» σχέση των δύο αγοριών – που έζησαν και εγκλημάτησαν τη δεκαετία του 1920 – ενέπνευσε το θέατρο, τον κινηματογράφο αλλά και τη μουσική.
Το Μέχρι ο Έρωτας... δεν επικεντρώνει στην εγκληματική συμπεριφορά του ζευγαριού, αλλά στον έρωτα και στις καταστροφικές συνέπειες του. Για τον ισχυρότερο της σχέσης, το Ρίτσαρντ, το αναίτιο έγκλημα μοιάζει σαν παιχνίδι, ενώ για τον αδύναμο Νέηθαν, η συνεργία στο «τέλειο έγκλημα» είναι μια ακόμα απόδειξη της αγάπης και αφοσίωσής του. Το τέλος της άγριας περιπέτειας τους είναι αναπάντεχο και ανατρεπτικό.
Έργο με σκοτεινό χιούμορ, καταπληκτική μουσική, τραγούδια που εξελίσσουν την δράση κι εντείνουν την αγωνία, το Μέχρι ο Έρωτας... κατορθώνει να μεταλλάξει μια ψυχρή αστυνομική ιστορία σε θερμό παραμύθι ακραίου έρωτα.

ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΡΩΤΕΣ 6. ΑΡΜΟΔΙΟΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΟΓΕΙΤΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων θεωρούνται απελευθερωτές του λαού, όπως ο Βρούτος της Ρώμης. Σκότωσαν στα 514 π.Χ. τον Ίππαρχο, γιο του τύραννου Πεισίστρατου και αδελφό του Ιππία, που είχε διαδεχτεί τον πατέρα του. Ο Θουκιδίδης ιστόρησε την υπόθεση με κάθε λεπτομέρεια (VI, 54 - 59):
«Θα προβώ ήδη εις την εκτενεστέραν οπωσδήποτε διήγησιν της ερωτικής περιπέτειας εκ της οποίας προεκλήθη το τόλμημα του Αριστογείτoνος και του Αρμοδίου δια να αποδείξω ότι ούτε αυτοί καν οι Αθηναίοι εκθέτουν ακριβώς τα περί των τυράννων των και του εν λόγω επεισοδίου. Αφού ο Πεισίστρατος απέθανε γέρων και ασκών ήδη την τυραννίδα, την αρχήν κατέλαβεν όχι ο Ίππαρχος, ως οι πολλοί νομίζουν, αλλά ο Ιππίας, ο πρεσβύτερος των υιών αυτού. Όταν ο Αρμόδιος έφθασεν εις το άνθος της νεανικής ωραιότητος, ο Αριστογείτων, πολίτης της μέσης τάξεως, είχε αυτόν ως εραστήν. Ο υιός του Πεισιστράτου Ίππαρχος επεχείρησε να αποπλανήσει τον Αρμόδιον, ο οποίος απέκρουσε τας προτάσεις του και κατήγγειλε το πράγμα εις τον Αριστογείτονα. Ούτος, βαρυαλγής εκ του ερωτικού πάθους και φοβηθείς μήπως ο Ίππαρχος, ως εκ της δυνάμεώς του, καταφύγει εις την βίαν, δια να του αποσπάσει τον Αρμόδιον, ήρχισε διατρανώνων κρυφίως την ανατροπήν της τυραννίδος με κάθε μέσον το οποίον διέθετε. Κι επειδή εν τω μεταξύ ο Ίππαρχος, επαναλαμβάνων τας προτάσεις του προς τον Αρμόδιον, δεν επέτυχε μεν περισσότερον από την πρώτην φοράν, αλλά και δεν ηθέλησε να προσφύγει εις βίαια μέτρα, επεδίωκε όμως την δημιουργίαν ευκαιρίας όπως τον προπηλακίσει δι’ υπούλου τρόπου, χωρίς να αφήσει να φανούν τα αληθή αυτού ελατήρια. Διότι η εξουσία του γενικώς δεν ήτο επαχθής εις τον λαόν, και είχε κατορθώσει να ασκεί αυτήν κατά τρόπον μη προκαλούντα αντιπαθείας…»
(Μετ. Ελευθερίου Βενιζέλου)
Ας ζητήσουμε από τον Αριστοτέλη («Αθηναίων Πολιτεία», 18) τη συνέχεια της ιστορίας:
«Ο Ίππαρχος, που είχε ερωτευθεί τον Αρμόδιο, δεν συγκρατούσε την οργή του, αλλά του έδειχνε προσβλητική συμπεριφορά. Προπαντός εμπόδισε την αδελφή του να παρακολουθήσει τα Παναθήναια σαν κανηφόρος παρθένος, ενώ την είχαν εκλέξει. Και μάλιστα με βαριές φράσεις έβρισε τον Αρμόδιο σαν διεφθαρμένο. Το επεισόδιο αυτό ερέθισε τον Αρμόδιο και τον έκαμε να αποφασίσει μαζί με τον Αριστογείτονα και με τη σύμπραξη πολλών άλλων τον φόνο του Ίππαρχου. Την ημέρα των Παναθηναίων παρακολουθούσαν τον Ίππαρχο στην Ακρόπολη, που περίμενε εκεί να υποδεχτεί την πομπή, επιβλέποντας το ξεκίνημά της. Βλέποντας ο Αρμόδιος και ο Αριστογείτων έναν από τους συνωμότες να μιλάει με οικειότητα με τον Ιππία υποψιάστηκαν πως καταγγέλλει σ’ αυτόν τα σχέδιά τους και για να κάνουν κάτι πριν τους συλλάβουν, κατέβηκαν από την Ακρόπολη και αρχίζοντας την επίθεση πριν από τους άλλους, σκότωσαν τον Ίππαρχο, που ρύθμιζε την πομπή κοντά στο Λεωκόρειο του Κεραμεικού. Ο Αρμόδιος σφάχτηκε σχεδόν αμέσως από τους δορυφόρους. Ο Αριστογείτων ξέφυγε, μα τον πιάσανε και τον θανάτωσαν αφού τον βασάνισαν πολύ».

Robert Flacelière: Ο έρωτας στην αρχαία Ελλάδα (Παπαδήμας, 1977)

19.1.09

ΟΙ ΜΕΤΑΣΤΑΣΕΙΣ ΤΟΥ "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ"

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ο Τσε Γκεβάρα των γκέι
Του Δημήτρη Δανίκα, (Τα Νέα, 15/1/2009)

Και μετά μου λέτε εσείς πως το σινεμά είναι ζήτημα αισθητικής. Έτσι και ο δογματικός σοβιετικός σοσιαλιστικός ρεαλισμός υπηρετεί τον δικό μου, άγιο σκοπό, τότε ζήτω ο Ζντάνοφ ο τρομερός. Είναι για τους γκέι; Ε τότε, καλώς να έρθει. Είναι για τον Στάλιν; Ε τότε, ύπουλος και προπαγανδιστικός. Αλλά και τούμπαλιν παρακαλώ!
Αν και δεν με αφορά προσωπικώς, παραμερίζω παρωπίδες και υποκειμενικές ιδεολογίες. Καλύτερη ταινία της εβδομάδας- και ανώτερη από «Reader», αλλά και «Road to revolution»- ο αμερικανικός σοσιαλιστικός ρεαλισμός, διάχυτος στο «Μilk» του Γκας Βαν Σαντ. Καλύτερο και ως σκηνοθεσία. Καλύτερο ως σκηνογραφία. Καλύτερο ως ερμηνεία. Για δύο βασικούς λόγους αξίζει να δει κάποιος αυτή την ταινία.
Πρώτον, η εξαιρετική ανασύσταση της εποχής του εβδομήντα. Και κυρίως η θηριώδης υποκριτική του Σον Πεν (κοντά στα πενήντα). Ισοδύναμη με το ρεσιτάλ του Ρόμπερτ Ντε Νίρο στο «Οργισμένο είδωλο» του Μάρτιν Σκορσέζε και του 1980. Και σωματικά αγνώριστος, κάμποσα κιλά ισχνότερος. Και βιωματικά ταυτισμένος μ΄ έναν πολυδιάστατο χαρακτήρα που σαν Μπαρίσνικοφ ισορροπεί στην κόψη του ξυραφιού. Και θηλυπρεπής και αγωνιστής. Και ακραίος ερωτικός. Και οργανωμένος εγκέφαλος πολιτικός. Η διπλή όψη ενός ιερομάρτυρα Τσε Γκεβάρα των γκέι του Σαν Φρανσίσκο του 1978.
Και βάζω στοίχημα πως η κόντρα για τα επερχόμενα Όσκαρ θα καταλήξει σε πόλεμο τριπλό. Σον Πεν εναντίον Μπραντ Πιτ (Μπέντζαμιν Μπάτον από 22/1) και Μίκι Ρουρκ (Παλαιστής από 29/1) ενα- ντίον και των δύο αυτών πρωταγωνιστών! Εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ. Τρία τα ακούνητα κριτήρια του «σοσιαλιστικού ρεαλισμού». Το πρώτο ο αγώνας υπέρ πάντων για ιερό, κοινωνικό, λαϊκό, πατριωτικό σκοπό. Δεύτερο, ο αφηγηματικός «ρεαλισμός». Συνήθως «νατουραλισμός», δηλαδή φωτογραφία της πραγματικότητας. Και τρίτο, η αγιοποίηση του κεντρικού ήρωα. Του προλετάριου, του φαντάρου στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, του ινστρούχτορα του κόμματος και του νεολαίου. Και τα τρία - με διαφορετικό περιεχόμενο, πράγμα που θα έκανε τα μουστάκια του Στάλιν να αρπάξουν παραμάσχαλα τον Γκας Βαν Σαντ με κατεύθυνση τα Γκουλάγκ- υπηρετούνται μέχρι κεραίας σ΄ αυτή την αγωνιστική, μαχητική αγιογραφία του Χάρβεϊ Μιλκ.
Ενός μισοεβραίου φανατικού και δηλωμένου, δημοσίως, γκέι που κατάφερε στα τέλη της δεκαετίας του εβδομήντα να οργανώσει την κοινότητα των ομοφυλοφίλων του Σαν Φρανσίσκο, να κερδίσει μια θέση ως δημοτικός σύμβουλος στο πλευρό ενός straight δημάρχου και να κατατροπώσει τα εξαπτέρυγα των πιο σκοτεινών δυνάμεων της συντηρητικής, αμερικανικής κοινωνίας. Κατά σειρά. Ιερός σκοπός η αποπεριθωριοποίηση, δηλαδή η νομιμοποίηση και αποδοχή της ιδιαιτερότητας των γκέι από την επίσημη αμερικανική πολιτική, αλλά κυρίως από την κοινωνία. «Βγείτε από την ντουλάπα», φωνάζει με την ντουντούκα ο Χάρβεϊ Μιλκ. «Να βγείτε και να πείτε στον πατέρα σας, στη μάνα σας, στους φίλους και τους συγγενείς σας “ναι, είμαι γκέι”».
Φανταστείτε- περίπου- μια αντίστοιχη φάση με πρωταγωνιστή έναν Έλληνα κομμουνιστή την εποχή του εξήντα, όταν όλα τα ΄σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά. Επί της δομικής ουσίας στρατευμένος καλλιτέχνης και ο Σοβιετικός, αλλά και ο γκέι ο Αμερικανός. Πάμε τώρα στον αισθητικό προσανατολισμό. Παρατατική- με χρονική σειρά- η εξι στόρηση των γεγονότων. Εξαιρετική αναβίωση της εποχής, από τα ρούχα μέχρι το ντεκόρ.
Αυτοκόλλητη, σωματικά και φυσιογνωμικά, η ταυτοπροσωπία του Σον Πεν με τον Χάρβεϊ Μιλκ. Γι΄ αυτό εξάλλου έχασε τόσο πολλά κιλά. Και τέλος, αποθέωση και αγιοποίηση του κεντρικού ήρωα. Όχι μόνο εξαιρετικά ερωτικός, αλλά και μαχητικός, οργανωμένος πολιτικός. Στοχοπροσηλωμένος μέχρι τελικής πτώσεως, γεγονός που τον απενοχοποιεί και τον αθωώνει από κάθε είδους συμβιβασμούς, παλινδρομήσεις, ακόμα και από παραβιάσεις υποσχέσεων και συμφωνιών με άλλους πολιτικούς.
Όπως λένε και οι θεωρητικοί του μαρξισμού-λενινισμού, ακόμα και με τον διάβολο θα συμμαχήσω προκειμένου τους σκοπούς μου να υπηρετήσω. Εδώ κοτζάμ Στάλιν συμμάχησε με τον διάβολο Χίτλερ και θα μας πειράξει το γεγονός πως ο Χάρβεϊ Μιλκ κουρέλιασε μια παρασκηνιακή συμφωνία που είχε συνάψει μ΄ έναν Ιρλανδό δημοτικό σύμβουλο;
Έγινε αντιληπτό; Επομένως εκείνο που ενοχλεί δεν είναι η φόρμα και η αισθητική, δηλαδή η ιδιαίτερη κινηματογραφική οπτική. Ενοχλητικό, δυσάρεστο και αναχρονιστικό είναι το θέμα και το περιεχόμενο. Τι ακριβώς θέλει η περιρρέουσα συνθήκη η κοινωνική;
Είναι τώρα της μόδας ο μαρξισμός; Πάρε να ΄χεις σοβιετικό, σοσιαλιστικό ρεαλισμό (όπως στη δεκαετία του εβδομήντα). Είναι τώρα της μόδας οι γκέι; Πάρε να ΄χεις αμερικανικό, γκεΐστικο ρεαλισμό (όπως γίνεται από το «Μυστικό του Βrokeback mountain» και εδώ). Φανταστείτε δηλαδή. Ο Γκας Βαν Σαντ των μακροσκελών πλάνων, των πειραματισμών και των μακρόσυρτων σιωπών ενός «Ελέφαντα» ας πούμε, επιλέγει ως εφαλτήριο της ιδεολογίας του, τη γραμμική αφήγηση και τη στρωτή περιγραφή.
Περίπου σαν μπροσούρα με γραφή καλλιτεχνική. Άρα για να είμαστε ή τουλάχιστον να πιστεύουμε πως είμαστε αντικειμενικοί, όσο δικαιολογημένος είναι ο μοντέρνος και ιδιαίτερος Γκας Βαν Σαντ να καταφεύγει σε απλές, φόρμες προκειμένου να διαδώσει τις μαχητικές - κατά τη γνώμη του- ιδέες, άλλο τόσο είναι και κάθε άλλος που υπηρετεί και αγιοποιεί τον δικό του σκοπό. Με άλλα λόγια αυτό που θέλω να πω είναι διπλό. Πρώτον, ότι τα κριτήριά μας πρέπει να είναι αντικειμενικά, πέρα και έξω από υποκειμενικές απόψεις και μακριά από την μόδα και τον συρμό. Δεύτερον και κυριότερο, χωρίς να θέλω ούτε στο ελάχιστο να θίξω την ιδεολογία του Γκας Βαν Σαντ, είναι τουλάχιστον περίεργο, να μην πω εξωφρενικό, που καθετί που αναφέρεται στο Ολοκαύτωμα των Εβραίων και στα δικαιώματα των γκέι, βρίσκει τόση και τέτοια πλατιά υποδοχή από τον Τύπο και την παραγωγή. Δηλαδή οι μεροκαματιάρηδες, οι έσχατοι, οι άνεργοι, όλα αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπινων «σκουπιδιών», δεν έχουν δικαίωμα να βρουν την έκφρασή τους στο πανί;
Και τέλος, για να αποφύγω κάθε υποψία αλλά και επειδή το πιστεύω, ναι το «Μilk» είναι καλύτερη ταινία. Και από τον «Δρόμο της επανάστασης» και από τα «Σφραγισμένα χείλη». Και το εννοώ με κριτήρια καθαρά κινηματογραφικά και καθόλου προσωπικά και υποκειμενικά. Θηριώδης η ερμηνεία του Σον Πεν, ενός μη γκέι, που αυτοκόλλητα κολλάει στο σώμα και την ψυχή ενός τόσου δηλωμένου γκέι. Ακόμα και τα φιλιά που δίνει ο μπαγάσας είναι τα πιο ερωτικά και απενοχοποιημένα διόλου χυδαία, στην ιστορία του γκέι σινεμά όλων των εποχών. Και ακόμα, η αναβίωση της εποχής συντελέστηκε με κριτήρια του δρόμου και καθόλου του στούντιο, πράγμα που σημαίνει πως η αισθητική της ταινίας στάζει από αυθεντικότητα, «βρώμα» και ωριμότητα. Αυτό που ήθελε ο Γκας Βαν Σαντ το ολοκλήρωσε μέχρι την τελευταία του λεπτομέρεια. Και για να τελειώνω. Κάθε καταπιεσμένη και διωκόμενη «μειονότητα», από τους αριστερούς, τους κομμουνιστές, τους Εβραίους μέχρι τους γκέι, για την καταξίωσή της χρειάζεται τουλάχιστον έναν άγιο. Και σας βεβαιώ πως μπροστά στους δεκάδες αρσενικούς απρόσωπους εκπροσώπους του ελληνικού κοινοβουλίου, τούτος εδώ ο ομοφυλόφιλος Χάρβεϊ Μιλκ είναι Άντρας με τα όλα του.
Αγαπητοί μου, η μαγκιά δεν προέρχεται από τα γεννητικά μας όργανα, αλλά μόνο και πάντα από την καρδιά! ''

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΣΤΗΝ Ε.Ε. - ΓΕΝΕΤΗΣΙΟΣ ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
ΨΗΦΙΣΜA ΤΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟΥ
σχετικά με την κατάσταση των θεμελιωδών δικαιωμάτων στην Ευρωπαϊκή Ένωση, 2004-2008
.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, (...)
Γενετήσιος προσανατολισμός
72. εκτιμά ότι τα δυσμενή σχόλια που συνιστούν διάκριση σε βάρος των ομοφυλοφίλων και που διατυπώνονται από εξτρεμιστές πολιτικούς αρμόδιους, τροφοδοτούν το μίσος και τη βία και ζητεί από τα αρμόδια διευθυντικά όργανα να τα καταδικάζουν·
73. χαιρετίζει τη δημοσίευση της πρώτης θεματολογικής έκθεσης του Οργανισμού που εκπονήθηκε μετά από δικό του (του Κοινοβουλίου) αίτημα και που αφορά την «ομοφοβία και τις διακρίσεις λόγω γενετήσιου προσανατολισμού στα κράτη μέλη» και καλεί τα κράτη μέλη και τα θεσμικά όργανα της ΕΕ να εφαρμόσουν τις συστάσεις του Οργανισμού ή να δηλώσουν τους λόγους για τους οποίους δεν τις εφαρμόζουν·
74. υπενθυμίζει σε όλα τα κράτη μέλη ότι, δυνάμει της νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, η ελευθερία του συναθροίζεσθαι μπορεί να ασκείται ακόμη κι αν οι απόψεις εκείνων που ασκούν αυτό το δικαίωμα είναι αντίθετες προς εκείνες της πλειοψηφίας κι ότι κατά συνέπεια η μεροληπτική απαγόρευση των παρελάσεων, όπως και κάθε παράλειψη της υποχρέωσης προσφοράς της κατάλληλης προστασίας σε όσους συμμετέχουν σε αυτές, αντιβαίνει προς τις βασικές αρχές που κατοχυρώνουν το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, το άρθρο 6 της Συνθήκης ΕΕ για τις κοινές αξίες και αρχές της ΕΕ και ο Χάρτης·
75. καλεί τα κράτη μέλη που έχουν θεσπίσει νομοθεσία σχετικά με το σύμφωνο συμβίωσης ομοφύλων να αναγνωρίζουν τις διατάξεις με παρόμοιες συνέπειες που έχουν θεσπίσει άλλα κράτη μέλη· καλεί την Επιτροπή να εκπονήσει κατευθυντήριες γραμμές για την αμοιβαία αναγνώριση της ισχύουσας νομοθεσίας μεταξύ των κρατών μελών, προκειμένου να διασφαλίζεται ότι το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για ομόφυλα ζευγάρια ισχύει υπό προϋποθέσεις ίδιες με εκείνες που ισχύουν για τα ετερόφυλα ζευγάρια·
76. καλεί την Επιτροπή να υποβάλει προτάσεις που να διασφαλίζουν ότι τα κράτη μέλη θα εφαρμόζουν την αρχή της αμοιβαίας αναγνώρισης για τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια, είτε αυτά είναι παντρεμένα είτε διαβιούν υπό καθεστώς καταχωρημένης αστικής εταιρικής σχέσης, ιδίως όταν ασκούν το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας τους βάσει του δικαίου της ΕΕ·
77. καλεί τα κράτη μέλη που δεν το έχουν πράξει ακόμη να λάβουν, κατ’ εφαρμογή της αρχής της ισότητας, νομοθετικά μέτρα για την κατάργηση των διακρίσεων που υφίστανται ορισμένα ζευγάρια λόγω του γενετήσιου προσανατολισμού τους·
78. ζητεί από την Επιτροπή να εξασφαλίσει τη χορήγηση ασύλου από τα κράτη μέλη στα άτομα που διώκονται λόγω του γενετήσιου προσανατολισμού τους στη χώρα καταγωγής τους, να αναλάβει πρωτοβουλίες σε διμερές και πολυμερές επίπεδο για την παύση της δίωξης ατόμων λόγω του γενετήσιου προσανατολισμού τους, και να ξεκινήσει μια μελέτη για την κατάσταση των τρανσεξουαλικών ατόμων στα κράτη μέλη και στις υποψήφιες προς ένταξη χώρες, ιδίως σε ό,τι αφορά τους κινδύνους παρενόχλησης και βιαιοπραγίας

MAKING LOVE

Image Hosted by ImageShack.us
.
Making Love (1982)
Cast:
Michael Ontkean....Zack
Kate Jackson....Claire
Harry Hamlin....Bart
Directed by Arthur Hiller
USA, 1h 49 min.

"Zack and Claire, an upwardly mobile couple, have been married for 8 years. As far as Claire's concerned, they've been very happy times. But when her husband begins an extra-marital affair with a gay writer, Claire realizes she and Zack have been living a lie all this time."
Thirty-three-year-old A. Scott Berg conceived Making Love after six of his friends came out after marriage. "This is the next big social movement," he said, after the men left their wives for other men. " What the black movement was in the sixties, and the feminist movement in the seventies, they gay movement will be in the eighties." Berg, a writer, had never written a screenplay and contacted his friend Barry Sandler, who'd written the films Gable and Lombard, The Duchess and the Dirtwater Fox, and the Mirror Crack'd.Sandler hesitated, because the story "touched certain buttons id never allowed to be touched in my work." Sandler later became the only out-of-the-closet member of the making Love production team. He told the Advocate, "I went through a period of telling myself that my homosexuality tendencies were just a phase and I was only experimenting." This is reflected in Zack Elliot (Michael Ontkean), who marries, both despite and because of his homosexuality. Marriage to Claire (Kate Jackson) is happy and sexually fulfilling, but..."I have been involved with men in the past," said Sandler of his prior relationships, "but I was always the one to break it off. This is the case with Bart McGuire (Harry Hamlin), who - though long uncloseted - is unwilling to commit to relation ships beyond a physical level.
Sandler's script was backed by Daniel Melnick, a former Columbia Pictures chief who was one of the biggest single contributors to 1978s Anti-Proposition-6 political campaign in California. Melnick decided making Love would be the first project from his new company IndieProd. His partner was Cosmo Bachelor of the Month and ex-Columbia vice president Allen Adler. Melnick, producer of All That Jazz, with its straight and gay couples, said, "All the great romances are when two lovers cant be together. Making Love and Love Story are in a direct line from Romeo and Juliet." It was Melnick - after Arthur Hiller was hired to direct - who described making Love as "the love story of the eighties." The ads relied heavily on "From the director who brought you Love Story." Condescending reviewers failed to mention Hiller's other credits, including Hospital, Popi, The Americanization of Emily, and the Man in the Glass Booth. Another making Love backer was Fox executive Claire Townsend (after whom the Jackson character was named). She predicted. "there's too little romance in today's movies, and we may get criticized for bringing it back." After the male leads were turned down by actors like Harrison Ford and Michael Douglas, the film-makers agreed to go with "unknowns". Melnick referred to Staircase: "We decided Making Love would not be served by having a star who was identified as heterosexual...it would be like carrying a sign. Hey I am only playacting. Melnick signed "Rookies" star Michael Ontkean, a Canadian who came to U.S. on a hockey scholarship and starred in Slap Shot and Willie and Phil.
Ontkean said, "Zack is a character in transition, trapped by the expectations of those closest to him. he's allowed others to shape him and tends to live by the rules. Ηe doesn't fully know himself. Ιt isn't until he meets Bart that he begins to break through, to come to terms with his sexual identity. Zack is determined to avoid a double life. He know the only shame is in lying." Zack is the sole bond between between Claire and Bart, who never meet. Both speak directly to the camera about him, and Bart also reveals his feeling and his past, which includes a relationship with a "coed." Claire discusses her insecurity and need for a father figure. It is Claire with whom straight audiences identify, and she was the ad's centerpiece, posing with both men. "I felt you needed Claire to give the audience a grounding," said Sandler. "Most people find two men together alien or threatening...Even after Zack comes out, Claire says she wants her baby to have somebody like him to look up to. the audience discovers the situation isn't as threatening as they may have thought."
.
Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us Image Hosted by ImageShack.us

18.1.09

Ο "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ", Ο ΧΑΡΒΕΪ "ΜΙΛΚ" ΚΑΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Ο Χάρβεϊ Μιλκ στις αρχές της δεκαετίας του 1960 αποφασίζει να αφήσει τη Γουόλ Στριτ, στην οποία ήταν καλά αμειβόμενος αλλά αναγκαζότανε να κρύβει την ομοφυλοφιλία του, να πάρει το φίλο του και να πετάξει για το Σαν Φρανσίσκο, τη μόνη αμερικάνικη πόλη στην οποία οι ομοφυλόφιλοι εκείνης της περιόδου μπορούσαν να ζήσουν σε σχετική ελευθερία. (Σε ένα μικρό κομμάτι της πόλης για την ακρίβεια και όχι σε ολόκληρη την πόλη).
Ο πρώτος πυρήνας των ομοφυλόφιλων που βρήκε άσυλο στο Σαν Φρανσίσκο ήταν οι διωγμένοι από τον αμερικανικό στρατό ομοφυλόφιλοι. Σε αυτό το κομμάτι της πόλης, το γνωστό σαν Κάστρο, ο Χάρβεϊ Μιλκ, υπαρκτό πρόσωπο, την ιστορία του οποίου εξιστορεί η ταινία, εξελίχτηκε σε ένα δραστήριο ακτιβιστή, ο οποίος ενέταξε το κίνημα των ομοφυλόφιλων στα μειονοτικά κινήματα της πόλης και της Αμερικής στη συνέχεια, καταφέρνοντας να κερδίσει συμπάθειες και να αποσπάσει μια σειρά νομοθετικές παραχωρήσεις από την πολιτεία. Ο άνθρωπος αυτός, μην ξεχνάτε πως μιλάμε για την Αμερική, θα δολοφονηθεί από αντίπαλό του, ενώ θα ασκεί τα καθήκοντα, του εκλεγμένου με τους δημοκρατικούς, δημοτικού συμβούλου στο Δήμο της πόλης.
Ποιος στ' αλήθεια λογικός άνθρωπος δε βγάζει το καπέλο σε μια τέτοια δυναμική προσωπικότητα. Ποιος θα αρνηθεί ότι ο Χάρβεϊ Μιλκ δεν κατάφερε να ενεργοποιήσει μια σειρά ανθρώπους και φορείς και να πετύχει (μαζί με άλλους και με τις πολιτικές συγκυρίες εκείνης της περιόδου - περίοδος του Βιετνάμ) μια πιο αξιοπρεπή ζωή για κυνηγημένους συνανθρώπους μας. Και να το αρνηθούμε εμείς η ιστορία έχει καταγράψει αυτόν τον άνθρωπο στα κιτάπια της. Ο Χάρβεϊ Μιλκ άφησε τα σημάδια του στην Αμερική του '70.
Μέχρι εδώ όλα πάνε καλά και εμείς μαζί του, που λέει ο λόγος! Το ζήτημα, όμως, της ομοφυλοφιλίας, δεν είναι νομικό θέμα. Είναι κοινωνικό ζήτημα και σαν τέτοιο πρέπει να αντιμετωπίζεται. Εξυπακούεται πως κανένας δεν πρέπει να οδηγείται στο απόσπασμα γιατί είναι διαφορετικός. Αυτά είναι για τους Μεσαίωνες και για τους φασίστες. Ομως, τα νομικά δικαιώματα του καθένα, που πρέπει να είναι αυστηρώς κατοχυρωμένα, δεν πρέπει να σκεπάζουν άλλες εξίσου ευαίσθητες διαστάσεις του ζητήματος. Διαστάσεις που έχουν να κάνουν με τις υποχρεώσεις. Με την αισθητική και την αξιοπρέπεια. Αλλά και με το παρόν και το μέλλον της ανθρώπινης κοινωνίας στο σύνολό της.
Το κίνημα των ομοφυλόφιλων στην Αμερική, αλλά και αλλού - φυσικά και στη χώρα μας -, όντας κίνημα ευδαιμονισμού και προσωπικής ευχαρίστησης, χωρίς να λαβαίνει υπόψη του άλλες παραμέτρους, σιγά σιγά εξελίχτηκε σε μια κακόγουστη, εγωιστική και αντιαισθητική καρικατούρα. Πολλοί ομοφυλόφιλοι πέρασαν στην υπερβολή της υπερβολής! Θέλοντας ίσως να προκαλέσουν ή να εκδικηθούν για τα χρόνια που ήταν υποχρεωμένοι να κρύβονται, έχασαν το μέτρο και μετατράπηκαν σε γελοίες καρικατούρες. Καρικατούρες που προσβάλουν τον άνθρωπο και τη συμπεριφορά του. Το μέρος αυτό του κινήματος των ομοφυλόφιλων, μαζί με οπορτουνιστικούς πολιτικούς χώρους και άλλους φορείς και άτομα, που άκριτα υποστηρίζουν «κινήματα» που φέρνουν ψήφους και συμπάθειες, βάζει ζητήματα που δεν έχουν καμία λογική και καμία αξία (γάμος, υιοθεσία κλπ). Ζητήματα, τέλος πάντων, που δεν τα ζητάει καμία ανάγκη.
Η ταινία του Γκας Βαν Σαντ υπέκυψε και αυτή συνειδητά στην υπερβολή και στο σχήμα. Δεν μπόρεσε να αποφύγει τις γραφικότητες, παρ' όλες τις μάχες που έδωσε ο πρωταγωνιστής της να σταθεί μακριά από αυτές. Εδωσε έμφαση στα εξωτερικά στοιχεία της ομοφυλοφιλίας και μείωσε τον Χάρβεϊ Μιλκ, παρουσιάζοντάς τον σαν μια ξεφωνημένη λαϊκή αδερφή. Ακόμα και τέτοιος να ήταν ο Μιλκ, οι πράξεις του, οι οποίες έχουν και την αξία, ήταν διαφορετικής ποιότητας. Και αυτές θα έπρεπε να τονιστούν! Πράγμα το οποίο δεν έκανε ο Βαν Σαντ.
Παρ' όλα αυτά η ταινία θα προκαλέσει συζητήσεις. Ο καθένας κάποια στιγμή θα κληθεί να τοποθετηθεί. Οσες περισσότερες γνώσεις έχεις πάνω στο ζήτημα, τόσο πιο αξιόπιστη θα είναι η τοποθέτησή σου.
(Ριζοσπάστης, 15/1/2009)