ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΔΗΜΟΥΛΑΣ

Στέφανος Δημουλάς: Ο Έλληνας που στα 25 του κατακτά την παγκόσμια χορευτική σκηνή, αποκαλύπτεται στο Marie Claire

Εβίτα Τσιλοχρήστου (marieclaire.gr, 4/11/2019)

H στήριξη των γονιών του, τα δύσκολα χρόνια στη Βασιλική Ακαδημία Χορού της Σκωτίας και οι δρόμοι που άνοιξε το γκέι περιοδικό Attitude

Παρότι έχουμε και οι δύο καταγωγή από τον Βόλο, πρωτοάκουσα για εκείνον πέρυσι, όταν έγινε εξώφυλλο μαζί με τον πατέρα του,  στο Attitude, το μεγαλύτερο LGBTQ περιοδικό της Βρετανίας. Ο Έλληνας χορευτής και χορογράφος Στέφανος Δημουλάς που σε λίγους μήνες γίνεται 25 ετών, τα τελευταία χρόνια διαπρέπει στο εξωτερικό, έχοντας εμφανιστεί, μεταξύ άλλων, σε παραγωγή της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου στο Covent Garden κι έχοντας συνεργαστεί με την Alicia Keys, την Kate Moss και την Jennifer Hudson.

Ο Στέφανος κυνήγησε κι εξακολουθεί να κυνηγά με υπερηφάνεια τους στόχους του, έχοντας την πιο δυνατή σύμμαχο, την οικογένειά του. Αυτή την περίοδο, βρίσκεται σε Βρετανικό τουρνέ ως Πρωτοχορευτής στην Εθνική Όπερα της Ουαλίας για την παραγωγή “Cunning Little Vixen”. Πριν από λίγες ημέρες τον πετύχαμε στο Παρίσι, στα πλαίσια του τουρνέ και από εκεί μίλησε με ειλικρίνια στο Marie Claire.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τότε που ένιωσες το πρώτο σκίρτημα για τον χορό. Το θυμάσαι; Πώς ξεκίνησε; 

Ήμουν τεσσάρων ετών. Δεν θυμάμαι πολλά, μόνο στιγμές στην τηλεόραση, από την λίμνη των κύκνων. Αυτό το έργο με στιγμάτισε και με έκανε να το ερωτευτώ, ειδικά τη μουσική του. Ο Tchaikovsky είναι ίσως ο πιο αγαπημένος μου συνθέτης κλασικής μουσικής.

Σε ποια ηλικία ξεκίνησες χορό;

Με μία έμφυτη εσωτερική θέληση ζήτησα από τους γονείς μου να μάθω χορό και πιο συγκεκριμένα ήθελα «αυτό», «αυτό» που είδα στην τηλεόραση, «αυτό» που με καθήλωσε, «αυτό» που με κέρδισε. Αναφέρομαι στον κλασικό χορό ως «αυτό» γιατί τότε ούτε πώς αποκαλούνταν δεν ήξερα. Έδειξα απλώς την τηλεόραση στου γονείς μου και είπα «αυτό» θέλω. Να που και καμιά φορά το μαύρο αυτό κουτί δίνει και σωστά ερεθίσματα, γιατί μόνο σωστά ερεθίσματα θεωρώ αυτά που ανυψώνουν την αίγλη, την ψυχή και τον θαυμασμό ενός μικρού παιδιού.

Ποια ήταν η αντίδραση των γονιών σου; 

Θετικότατη. Είμαι από τους τυχερούς ανθρώπους στην Ελλάδα όπου οι γονείς μου ενδιαφέρονταν περισσότερο για τι πιστεύει το παιδί τους παρά για τι πιστεύει ο γείτονάς τους. Το συζητήσαμε και θεώρησαν ευθύνη τους να ακολουθήσουν τη φυσική κλίση του γιου τους. Πόσο πιο τυχερός να αισθάνομαι. Πολλές φορές ξέρετε αναρωτιέμαι τι τόσο καλό έχω κάνει στη ζωή μου για να αξίζω τέτοιους γονείς στο πλάι μου.

Έπαιξε ρόλο στην εξέλιξή σου, η υποστήριξή τους;

Μεγάλο. Με ωριμότητα και ρεαλιστική ματιά οι γονείς μου όταν ήμουν 15 χρονών συζήτησαν μαζί μου και μιλήσαμε για τις πιθανές επιλογές για το μέλλον μου. Με αρκετούς προσωπικούς φόβους και δισταγμούς αποφάσισα να ακολουθήσω το χορό και να «πατήσω τον εαυτό μου κάτω» για να βελτιώσω την τεχνική μου στο χορό έτσι ώστε να μπω στην ακαδημία σε ηλικία πια 18 ετών.

Η ηθική στήριξη και η έκφραση του πατέρα μου «εσύ να ξέρεις ότι κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς και άσε τα υπόλοιπα να έρθουν» με συνόδευαν πάντα. Η υλική τους στήριξη λόγω των υποτροφιών μου δεν ήταν τόσο απαραίτητη παρόλα αυτά και οι δυό τους στάθηκαν βράχοι δίπλα μου. Εδώ να σημειώσω ότι η όποια αίτηση για υποτροφία ελληνικής προέλευσης απέβη άκαρπη και εξού το μέγιστο κίνητρό μου να μετακομίσω στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στη Σκωτία, όπου η Βασιλική Ακαδημία μου έδινε πλήρη υποτροφία σπουδών. Κι έτσι ο Στέφανος αποδήμησε κι αυτός για τα ξένα χώματα.

Μεγάλωσες σε μια σχετικά κλειστή κοινωνία και στην πόλη του Βόλου. Υπήρχαν συμμαθητές σου που τους φαινόταν περίεργο το ότι ασχολείσαι με τον χορό;

Ναι αρκετά. Έχω κάποιες στενάχωρες αναμνήσεις αλλά και το χρόνο να μπορούσα να γυρίσω πίσω δεν θα άλλαζα καμία. Όλες αυτές με κάνανε δυνατό, πεισματάρη και εργατικό.

Πρόσφατα έκανα μία ανάρτηση στον προσωπικό μου λογαριασμό στο Facebook με μία πρωτοφανή για τα δεδομένα μου ανταπόκριση. Αναφερόμουν στα αγόρια μιας μικρής πόλης όπως ο Βόλος, τα οποία δεν πρέπει να απογοητεύονται από τα στενά γεωγραφικά και νοητικά ίσως πλαίσια του τόπου και των ανθρώπων της. Είναι δύσκολο να μεγαλώνεις με ιδιαιτερότητες και διαφορετικά ενδιαφέροντα. Πρέπει όμως να τα κατακτάς μέσα σου και να τα υποστηρίζεις. Δέχθηκα αρκετούς χλευασμούς, δεν θα το αρνηθώ. Το διαφορετικό, το περίεργο ίσως όπως λέτε κι εσείς φέρνει τρόμο και σύγχυση στα μάτια των παιδιών και το κατανοώ. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν.

Πώς βρέθηκες στο Λονδίνο;

Τελειώνοντας τις σπουδές μου στη Σκωτία είχα ήδη τον ατζέντη μου στο Λονδίνο κι έτσι αποφάσισα να μετακομίσω εκεί. Από μικρός με τα ταξίδια που κάναμε με τους γονείς μου, θυμάμαι ότι το Λονδίνο με είχε γοητεύσει περισσότερο από κάθε άλλη πόλη που είχαμε επισκεφθεί. Ο ταχύρυθμος τρόπος ζωής, η πολυπολιτισμικότητα ακόμα και ο κυκλοθυμικός καιρός του μου ταίριαζαν. Έτσι, όταν μετακόμισα πλέον εκεί αισθανόμουν πιο οικείο το περιβάλλον, μου ταίριαζε.

Τι θυμάσαι από τα χρόνια των σπουδών σου;

Αρκετές στιγμές μοναξιάς, δάκρυα στα διαλείμματα (κρυφά στις τουαλέτες), υποκρισία. Αλλά και δικαίωση, διδάγματα και μία πανέμορφη κάθαρση στο πέρας των σπουδών μου με την αμιγώς αρχαιοελληνική σημασία της λέξης. Έμαθα να δουλεύω σκληρά και να δουλεύω από μένα για μένα, να μην αποδιοργανώνομαι από τυχόν εξωτερικούς αρνητικούς παράγοντες και να είμαι αντιδραστικός με αυτά που αξίζουν την προσοχή μου.

Η αλήθεια είναι επίσης ότι οι εξουθενωτικές ώρες προπόνησης και ένα κομμάτι αβεβαιότητας ήταν κάποια πράγματα που θεωρούσα δεδομένα και τα περίμενα. Δεν περίμενα, όμως, να μην βρω τη ζεστασιά και τις φιλίες που είχα βιώσει με τους ανθρώπους στη χώρα μου. Πιστεύω ότι αυτές οι σχέσεις που δημιουργούμε ως Έλληνες στην κουλτούρα μας είναι μοναδικές.

Πόσο δύσκολο ήταν να συνεργαστείς με την Βασιλική Ακαδημία Χορού της Σκωτίας; 

Δύσκολο ήταν σε προσωπικό επίπεδο. Η συνεχής μάχη του να είσαι μπροστά στον καθρέφτη 8 ώρες τη μέρα και αυτός να στέκεται ακίνητος αλλά παρ’όλα αυτά «καταπέλτης» στα κιλά σου, τις γραμμές σου, την τεχνική σου ήταν το δυσκολότερο για εμένα πιστεύω. Δεν ξεχνάω πώς 15 άτομα εισαχθήκαμε στο έτος μου και 9 αποφοιτήσαμε… Θέλει γερό στομάχι ο σωστός επαγγελματισμός στο χορό. Μακάρι να ήταν μόνο φώτα και κοστούμια.

Όταν πια ξεπερνάς αυτό το στάδιο νομίζω έχεις ήδη αποφοιτήσει. Στην πορεία κατάλαβα ότι το κλειδί με την ακαδημία ήταν οι σχέσεις που κράτησα αργότερα. Γενικά όμως η επικοινωνία και το σωστό μάρκετινγκ που κάνει ο εκάστοτε χορευτής, μπορούν να αποφέρουν θετικά αποτελέσματα.

Έχεις χορέψει και στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου. Τι συναισθήματα σου άφησε;

Ήταν μία πανέμορφη κι επαγγελματικά άρτια εμπειρία και θα σας εξηγήσω το γιατί. Πανέμορφη καθώς είναι πραγματικά ανεκτίμητης αξίας για εμένα οι εικόνες και οι γνώσεις που αποκόμισα. Δεν είναι και λίγο να λες καλημέρα στα αποδυτήρια με το ιερό τέρας του κλασικού χορού, τον Carlos Acosta καθημερινά… Κυκλοφορούσα παντού με ένα τετραδιάκι και κατέγραφα τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις χορευτικές διορθώσεις ακόμα και τις συζητήσεις που έκανα με άτομα που βρίσκονται στην Βασιλική Όπερα πάνω από 20 χρόνια. Με την έκφρασή μου ‘επαγγελματικά άρτια’ μιλάω για την οργάνωση, τους κανονισμούς και το μισθολόγιο. Πολλές φορές ξεχνάμε ότι ο χορός αντιμετωπίζεται ως κανονικότατο επάγγελμα σε πολλές χώρες και αναλόγως το συμβόλαιο της εκάστοτε παραγωγής, ο χορευτής μπορεί να είναι μερικής ή πλήρους απασχόλησης. Το επάγγελμα του χορευτή (πιστεύω θα το διατυμπανίζω μια ζωή) είναι ένα κανονικότατο επάγγελμα με προκαθορισμένους μισθούς, ωράριο, συμβόλαια, κανόνες και άδειες. Και είναι υπέροχο να έχεις μία δουλειά για την οποία χαίρεσαι να ξυπνάς ακόμα και νωρίς το πρωί.

Πρόσφατα με κάποιες ανακαινίσεις έγινε και μια προσπάθεια ώστε οι παραστάσεις της να μην είναι μόνο για την ελίτ. Με ποιες κινήσεις πιστεύεις γενικά ότι τέτοιου είδους παραγωγές, θα μπορούσαν ν’ απευθύνονται σε όλο τον κόσμο; 

Έγιναν όντως κάποιες ανακαινίσεις και εγκαινιάστηκε προσφάτως και η καινούρια πτέρυγα της Όπερας, δίνοντας έτσι κατευθείαν την ευκαιρία σε περισσότερο κόσμο να έχει μία δωρεάν ματιά στο εσωτερικό ενός ιστορικού χώρου. Πιστεύω ότι θα μπορούσαν να απευθύνονται σε περισσότερο κόσμο με το να γίνονται πιο προσιτές οικονομικά. Η προσβασιμότητα των παραγωγών καθίσταται δύσκολη λόγω των ακριβών εισιτηρίων γι’ αυτό λοιπόν ένας αριθμός εισιτηρίων σε προσιτή τιμή, θα μπορούσε να προσελκύσει περισσότερο ενδιαφέρον. Επιπλέον, οι επίσημες πρόβες των παραγωγών θα πρέπει να είναι κατάμεστες από σχολεία και ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, δίνοντας έτσι τη δυνατότητα σε ένα ευρύτερο κοινωνικό φάσμα ατόμων να διευρύνουν τους ορίζοντές τους.

Kαλώς ή κακώς μάθαμε οι περισσότεροι για σένα όταν φωτογραφήθηκες με τον πατέρα σου για το εξώφυλλο του γκέι περιοδικού Attitude. Σ’ ενόχλησε καθόλου αυτό;

Δεν με ενόχλησε. Περίμενα αντιφατικές αντιδράσεις, παρ’ όλα αυτά οι αρνητικές ήταν μηδαμινές, αλλά η υποστήριξη τεράστια. Δεν πίστευα όμως ότι θα πάρει τέτοια δημοσιότητα το όλο θέμα και κατ’ επέκτασην μεγάλο ενδιαφέρον για τη χορευτική δουλειά μου. Η ελληνική πρεσβεία στο Λονδίνο, ο Τύπος ακόμα και κάποιοι χρήστες από τη Βραζιλία και το Πεκίνο στο Instagram δημοσίευαν το εξώφυλλο και μου έστελναν συγκινητικότατα μηνύματα.

Ήταν τιμή μου να είμαι στο εξώφυλλο αυτού του περιοδικού, τιμή μου να δέχομαι το στοργικότερο φιλί από τον πατέρα μου και ακόμη περισσότερη τιμή να δείχνω μία διαφορετική, αληθινή πραγματικότητα αγάπης που μπορεί να εμπνεύσει και άλλους νέους με τους γονείς τους.

Έχεις συνεργαστεί με πολύ διάσημα ονόματα όπως με την Alicia Keys και την Kate Moss. Πώς ήταν;

Ήταν συνεργασίες καθαρά επαγγελματικές. Πίστευα κι εγώ στην αρχή ότι όταν θα συνεργαζομουν με τέτοια ονόματα , όπως επίσης και με την Jennifer Hudson και τον Placido Domingo, θα ζούσα πρωτόγνωρες στιγμές αλλά τελικά ξεγελάστηκα. Ήταν δουλειές όπως όλες οι άλλες όπου στα διαλείμματα θα πίναμε τον καφέ μας, θα ανταλλάζαμε κάποιες κουβέντες και θα ανυπομονούσαμε να έρθει η ώρα για το εορταστικό ποτό μας στο τέλος των γυρισμάτων.

Ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν κατάφερες να συμμετέχεις στην Τραβιάτα;

Έκπληξη. Ενθουσιασμός. Τρόμος. Εξεπλάγην καθώς δεν περίμενα ότι θα με επιλέξουν μέσα από τόσο κόσμο. Ενθουσιάστηκα που θα συμμετέχω σε μία όπερα που αγαπώ και μία παραγωγή ανάλογη του μεγαλείου της. Τρόμαξα που θα πατήσω σε αυτή την ιστορική σκηνή της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου στο Covent Garden, με έναν από τους μεγαλύτερους τενόρους παγκοσμίως, τον Placido Domingo. Σκηνή στην οποία πατούσε η Μαρία Κάλλας, παίζοντας την Βιολέτα στην Τραβιάτα το 1958. Δέος.

Αλήθεια τι σκέφτεσαι όταν χορεύεις;

Δύο πράγματα. Πρώτον να μην κάνω λάθος βήματα! Και δεύτερον να προσπαθήσω να απολαύσω τις επαγγελματικές μου αυτές στιγμές στη σκηνή όσο το δυνατόν περισσότερο. Καμιά φορά χάνομαι στην αφοσίωση να τα κάνω όλα στην εντέλεια και ξεχνάω να απολαμβάνω τις χορευτικές μου στιγμές ως καρπό των κόπων μου.

Η QUEER ΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ. ΟΙ ΧΟΡΗΓΟΙ

ΧΟΡΟΣ - ΦΕΣΤΙΒΑΛ

Body Politics 

Έξι καλλιτέχνες από διαφορετικές γωνιές του πλανήτη αναδεικνύουν με το έργο τους το σώμα ως το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η αλληλεγγύη. Το σώμα είναι πάντα το κατώφλι της συνάντησης με τον Άλλον, το όριο της διεκδίκησης, το μέσο της αντίστασης, το σημείο όπου συναντιούνται η πολιτική διεκδίκηση και η αλληλεγγύη. Μια μοναδική συνάντηση δημιουργών στα όρια τέχνης, πολιτικής και ακτιβισμού.

26 έως 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή & Εκθεσιακός Χώρος -1, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Καλλιτεχνική Επιμέλεια: Κάτια Αρφαρά. Οργάνωση Παραγωγής: Δήμητρα Δερνίκου

Περιλαμβάνει τις παραστάσεις:

Be Careful

Πώς είναι να είσαι γυναίκα και να ζεις σε μια χώρα όπου, όση βία κι αν δέχεσαι από άνδρες, θεωρείσαι η μόνη ένοχη; Πώς είναι να νιώθεις ένοχη και μόνο για το γεγονός ότι είσαι γυναίκα; Σε ένα τέτοιο περιβάλλον, η αντίσταση είναι απαραίτητη και έντονη. Η Mallika Taneja μάχεται με πείσμα ενάντια σε αυτή την πραγματικότητα με την τέχνη της. Μπορεί ένα έργο τέχνης να προκαλέσει μια κοινωνική αλλαγή; Η Μαλίκα Τανίζα βρίσκει το θάρρος να μιλήσει για όλα αυτά χρησιμοποιώντας το ύστατο καταφύγιό της, το ίδιο της το σώμα, σε μια λιτή και δυνατή περφόρμανς. Υιοθετεί την πρακτική των παραδοσιακών θιάσων της Ινδίας, όπου ο ηθοποιός, ταξιδεύοντας από χωριό σε χωριό, σπιθαμή προς σπιθαμή όλη τη χώρα, γινόταν ένα με τον ρόλο του. Έτσι και η Μαλίκα Τανίζα, «ζει» με την περφόρμανς της εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια, βρίσκοντας το θάρρος να αποκαλύπτει το σώμα της και, με το πείσμα αυτού που τον πνίγει το δίκιο, να το διεκδικεί με κάθε τίμημα.

26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 19:30. Σύλληψη και ερμηνεία: Mallika Taneja. Η παράσταση δημιουργήθηκε αρχικά στο Tadpole Repertory, ως τμήμα της παράστασής τους, NDLS. 

Macho Dancer​

Το macho dancing είναι ένα τοπικό φαινόμενο στις Φιλιππίνες: ένας χορός που στη βιομηχανία του θεάματος της ηδονής χορεύεται αποκλειστικά από άνδρες σε κλαμπ για γυναίκες ή ομοφυλόφιλους. Ένας χορός επίδειξης «ανδρισμού», που έχει τη δική του σωματική γλώσσα ερεθισμού των αισθήσεων, μέσα σε ένα πλαίσιο οικονομικής συναλλαγής. Η Άιζα Χόκσον αναλαμβάνει τον ανδρικό ρόλο του «μάτσο χορευτή» και εκτελεί με χειρουργική ψυχρότητα και αξιοθαύμαστη ακρίβεια το κινησιολογικό του λεξιλόγιο.

Το παιχνίδι που παίζει με την ανδρόγυνη εικόνα της μετατοπίζει ελαφρώς όλους τους ρόλους, για να αναδιαμορφώσει τις σχέσεις που συνήθως διαμορφώνονται: ο μάτσο χορευτής μοιάζει να έχει εξουσία, αλλά μήπως τελικά το ηδονοβλεπτικό βλέμμα τον κάνει ευάλωτο και αδύναμο; Βάζοντας τον εαυτό της σε αυτή τη θέση, η Άιζα Χόκσον δημιουργεί ένα ρήγμα στο δικό μας βλέμμα, ένα άνοιγμα για να τρυπώσουν ερωτήματα για την κατασκευή των ρόλων των φύλων, για το πώς αντιλαμβανόμαστε τα κλισέ του τι είναι «σέξυ», για την ηδονοβλεψία και για το σώμα-αντικείμενο.

26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Εκθεσιακός χώρος -1 | 20:30. Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Eisa Jocson 

Farci.e

Πώς θα ήταν να προερχόσουν από έναν ουδέτερο κόσμο και, τελείως ξαφνικά, τα πάντα να είχαν ένα φύλο; Τι καθορίζει το φύλο; Τι ρόλο παίζουν η γλώσσα και οι προκαθορισμένες αντιλήψεις στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται το φύλο μια κοινωνία; Μπορεί ένας ξένος να ενσωματωθεί; Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε για όλα αυτά ή θα αναγκαστούμε να καταπιούμε τη γλώσσα μας; Στο Farci.e θα βρούμε μόνο ερωτήματα – καθόλου απαντήσεις... Ο/Η Σορούρ Νταραμπί θα επιχειρήσει να δώσει μια διάλεξη για το φύλο, όμως προτού καταφέρει να αρθρώσει τις λέξεις, θα αναγκαστεί να «καταπιεί» κυριολεκτικά τα λόγια του/της, ανατρέποντας τις εικόνες, παίζοντας με την αντίληψή μας και ερμηνεύοντας ανεπανάληπτα τον πολυδιάστατο εαυτό του/της. Το Farci.e βραβεύτηκε με το Jury Prize στο φεστιβάλ Zürcher Theater Spektakel το 2016.

Sorour Darabi. 26 & 27 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 22:00. Σύλληψη, Χορογραφία & Ερμηνεία: Sorour Darabi

And So You See...

Η Ρόμπιν Όρλιν βρίσκει πάντα έναν τρόπο να μιλήσει για όλα όσα αποσιωπώνται στη χώρα της. Κι αν κάποτε η χώρα της σιωπούσε για το απαρτχάιντ, τώρα, που γιορτάζει 25 χρόνια δημοκρατίας, τι λέει για τον ρατσισμό και την ομοφοβία; Πώς διεκδικείται η ταυτότητα του φύλου εκεί; Και υπάρχει πραγματική ελευθερία; Στα κείμενά της, η ίδια υποστηρίζει πως όχι. Πρεσβεύει τη διεκδίκηση μιας πραγματικά αφρικανικής ταυτότητας, που να είναι ταυτόχρονα αρσενική και θηλυκή, χριστιανική και παγανιστική, τοπική και παγκόσμια, χωρίς το ένα να προδίδει το άλλο.

Ο Albert Silindokuhle Ibokwe Khoza, ο νεαρός περφόρμερ της, είναι όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Ένας απίστευτος περφόρμερ, που μεταμορφώνεται διαρκώς πέρα από κάθε όριο, γιατί είναι ήδη ταυτόχρονα τα πάντα: και άντρας και γυναίκα, και ομοφυλόφιλος, και χορευτής και ηθοποιός και τραγουδιστής, και χριστιανός και sangoma (παραδοσιακός θεραπευτής) και πολίτης του κόσμου. Αυτό το πλάσμα με το σώμα έξω από κάθε νόρμα, που ενσαρκώνει μια ασύλληπτη, διαφορετική Αφρική, ερμηνεύει το σόλο του για τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό, κοιτώντας προς το τεράστιο είδωλό του που προβάλλεται στην οθόνη εμπρός του.

Κι αν κάθε παράσταση στήνει απέναντί μας έναν καθρέφτη για να κοιταχτούμε, αυτή εδώ το κάνει κυριολεκτικά, αφού η κάμερα που κινηματογραφεί ασταμάτητα τον Άλμπερτ Κόζα, προβάλλοντάς τον σε ένα διαρκές γκρο-πλαν, τραβάει και το κοινό, που συχνά βλέπει και το δικό του είδωλο στη μεγάλη οθόνη. Κι εκεί συναντά αυτό το τεράστιο σώμα, αυτό το τρομακτικό, υπέροχο, λυπημένο, χαρούμενο, βασανισμένο, καφκικό πλάσμα –μια βασίλισσα της Νουβίας, ένα παγόνι του Νείλου, έναν Αφρικανό πολεμιστή– για να αναμετρηθεί μαζί του. Άραγε, αυτό το σώμα θα βρει τον τρόπο να υπάρξει σε έναν κόσμο που αρνείται να το αποδεχτεί; Και μη σας ξεγελάσει η μουσική: το «Ρέκβιεμ» του Μότσαρτ δεν ήταν ποτέ τόσο χαρούμενο, τόσο χορευτικό, τόσο «αφρικανικό», όσο σε αυτή την παράσταση.

29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 19:30. Μια πρόταση της Robyn Orlin | Χορευτής: Albert Silindokuhle Ibokwe Khoza

Quartiers Libres

Quartiers libres: ιδιωματισμός της γαλλικής γλώσσας που σημαίνει τον χώρο της ελευθερίας. Στόχος της περφόρμανς Quartiers Libres είναι η δημιουργία ενός χώρου ελευθερίας προκειμένου να ακουστεί μέσα σε αυτόν η κραυγή μιας Αφρικανής που νιώθει να την πνίγει το δίκιο. Καθώς η Αφρική πνίγεται από βουνά πλαστικών αποβλήτων, και γενικότερα από τα απόβλητα του Δυτικού κόσμου, ο τελευταίος βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε μια καθηλωτική απάθεια.

Αυτή την απάθεια προσπαθεί να ανατρέψει η συγκλονιστική Νάντια Μπεγκρέ, βάζοντας τον εαυτό της ανάμεσα στους θεατές, με το σώμα της να προσπαθεί να εκφράσει όλα αυτά τα ανείπωτα και σύνθετα συναισθήματα. Αναζητώντας την ελευθερία του λόγου της, παγιδεύεται διαρκώς, τη μια στο ατέλειωτο καλώδιο του μικροφώνου της, την άλλη σε ένα βουνό από πλαστικά μπουκάλια, μα πιο πολύ στον ίδιο της τον εαυτό: φιμωμένη και ζωσμένη με έναν όγκο μπουκαλιών, επιχειρεί να προσεγγίσει την ανθρωπότητα γύρω της.

29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Εκθεσιακός Χώρος -1 | 20:30. Χορογραφία, Ερμηνεία & Εικαστική Δημιουργία: Nadia Beugré

To Rest on a Slope

Η Λιβανέζα χορογράφος Ντάνια Χαμούντ διερευνά στα έργα της το σώμα ως πεδίο εγγραφής της συλλογικής μνήμης, της αιώνιας αναζήτησης, της τραγικότητας και της ποίησης. Έχει καταφέρει να κάνει κάτι που λίγοι χορογράφοι πετυχαίνουν: να δίνει χώρο στον θεατή να σκεφτεί το σώμα, που τον συντροφεύει αδιάκοπα, αλλά συχνά το αγνοεί παντελώς. Τα έργα της αποτελούν το ένα συνέχεια του άλλου, τόσο στην έρευνα της κίνησης όσο και στις θεματικές της εμμονές. Μέσα από την υλική υπόσταση του σώματος, επιχειρεί να αφήσει να διαφανούν τα υπόλοιπα στοιχεία που συγκροτούν τον άνθρωπο.

Σε αυτή την περφόρμανς κάνει ορατές τις στάσεις στις οποίες το ανθρώπινο σώμα προσπαθεί να αναπαυθεί. Όμως, εκείνο βρίσκεται διαρκώς σε μια κατάσταση έντασης, που το αναγκάζει να σηκωθεί, να κινηθεί, να αντιπαρατεθεί. Αυτή η κατάσταση έντασης είναι που δίνει διάσταση στην κάθε λεπτομέρεια της κίνησης, δημιουργώντας ένα τοπίο μέσα στο οποίο ο χρόνος σταματά για να χωρέσει ο θεατής και η σκέψη του.

29 & 30 Οκτωβρίου 2018 | Μικρή Σκηνή | 22:00. Χορογραφία: Danya Hammoud | Μουσική: Sharif Sehnaoui | Ερμηνεία: Danya Hammoud

ΓΙΑΤΙ ΜΑΤΑΙΩΘΗΚΕ Η ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΩΝ ΜΠΟΛΣΟΪ;

Γιατί ματαιώθηκε η πρεμιέρα των Μπολσόι;

efsyn.gr, 11/7/2017

Σύμφωνα με το πρακτορείο TASS με παρέμβαση του ο υπουργός Πολιτισμού εξέφρασε στον διευθυντή του θεάτρου την «ανησυχία του» ότι η πολυαναμενόμενη παράσταση για την ζωή του Ρούντολφ Νουρέγιεφ ίσως να παραβιάζει τον σχετικό νόμο περί «ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας». Ο διευθυντής το αρνείται και υποστηρίζει ότι η πρεμιέρα ματαιώθηκε επειδή δεν ήταν «καλλιτεχνικώς» άρτια. 

Για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: Πρόκειται για μια παράσταση με θέμα τη ζωή του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, του σούπερ σταρ του μπαλέτου που αυτομόλησε στη Δύση από τη Σοβιετική Ενωση το 1961. 

Η πρεμιέρα στη σκηνή του θεάτρου Μπολσόι είχε προγραμματιστεί για σήμερα και ήταν μια από τις πλέον αναμενόμενες παγκόσμιες πρεμιέρες της χρονιάς. 

Το μπαλέτο «αναφέρεται» και στην ομοφυλοφιλία του Νουρέγιεφ και λέγεται ότι επί σκηνής θα υπήρχαν γυμνά πορτραίτα του χορευτή. 

Την Κυριακή έγινε γνωστό ότι η πρεμιέρα ματαιώνεται και έκτοτε φούντωσαν οι φήμες. 

Χθες το ρωσικό πρακτορείο TASS μετέδωσε πληροφορίες από πηγή του υπουργείου, σύμφωνα με τις οποίες ο υπουργός Πολιτισμού, Βλαντιμίρ Μεντίνσκι, τηλεφώνησε στον διευθυντή του θεάτρου Βλαντιμίρ Ούριν, εκφράζοντας, πιεστικά μάλλον, την... ανησυχία του ότι η παραγωγή παραβιάζει έναν αμφιλεγόμενο νόμο στη Ρωσία που απαγορεύει την «προπαγάνδα υπέρ της ομοφυλοφιλίας στους ανηλίκους». 

Εκπρόσωπος του υπουργείου φυσικά βγήκε αμέσως και διέψευσε τις υπόνοιες περί έμμεσης λογοκρισίας, αν και επιβεβαίωσε ότι οι δυο άνδρες είχαν πράγματι μια «μακρά συζήτηση»

Ο Ούριν στη συνέχεια έδωσε συνέντευξη Τύπου και διέψευσε κι αυτός με τη σειρά του κατηγορηματικά ότι η ματαίωση της παράστασης έχει να κάνει με τις ομοφυλοφιλικές παραπομπές του μπαλέτου. 

Η δική του διάψευση ωστόσο ήταν λίγο μπερδεμένη σε σχέση με αυτή του υπουργείου: δεν συζήτησε είπε το συγκεκριμένο θέμα με τον Μεντίνσκι, ενώ η κουβέντα που είχαν ήταν «σύντομη» και αφορούσε την ματαίωση της πρεμιέρας. 

«Δεν υπήρξε τηλεφώνημα», υποστήριξε. «Δεν ξέρω ποιός κρύβεται πίσω από αυτούς τους προβοκατόρικους ισχυρισμούς». Επέμενε δε ότι η απόφαση να ματαιωθεί η πρεμιέρα μέχρι τον Μάιο του επόμενου έτους ελήφθη για λόγους αυστηρά καλλιτεχνικούς. 

«θα υπάρξουν επιπτώσεις στην φήμη μας από την ματαίωση» παραδέχθηκε, «αλλά για εμάς το πιο σημαντικό είναι η ποιότητα της παραγωγής». 

Ο Ούριν ισχυρίστηκε ότι πήρε την απόφαση αφού παρακολούθησε την πρόβα την Παρασκευή οπότε και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν θα είναι «καλλιτεχνικά» έτοιμη η παράσταση εγκαίρως για την πρεμιέρα. 

Δεν απέφυγε ωστόσο τους υπαινιγμούς για το θέμα της ομοφυλοφιλίας, αναφέροντας ότι ο Νουρέγιεφ ήταν «μια περίπλοκη προσωπικότητα» και ότι το μπαλέτο περιείχε «θέματα που θα μπορούσαν να προκαλέσουν απέχθεια σε κάποιο βαθμό». 

Απαντώντας στην δυσπιστία πολλών για τις επίσημες αυτές εξηγήσεις, ο Ούριν είπε απλώς ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει! 

Ούτε ο διευθυντής του μπαλέτου Κίριλ Σερεμπρένικοφ ούτε ο χορογράφος Γιούρι Ποσόκοφ έχουν σχολιάσει την απόφαση ενώ σύμφωνα με τον Ούριν ενώ κλήθηκαν αποφάσισαν να μην παρευρεθούν στη συνέντευξη Τύπου. 

Τι τελευταίες εβδομάδες ο Σερεμπρένικοφ είχε κληθεί από τις υπηρεσίες ασφαλείας για ανάκριση σχετικά με μια πιθανή υπόθεση κατάχρησης, που πολλοί πιστεύουν ότι είναι μια πολιτικά υποκινούμενη υπόθεση. 

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 1/4/2016

ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ - 7/11/2015

#SAMELOVEDANCE

#SameLoveDance

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

Η "ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ" ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

"Πρώτη Ύλη", του Δ. Παπαϊωάννου

Performance
Αποθήκη 15 - Λιμάνι Θεσσαλονίκης11/10/2012 - 20/10/2012

Δεκαέξι χρόνια μετά την τελευταία του εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου επανέρχεται με το έργο του «Πρώτη ‘Υλη», για οκτώ παραστάσεις, στο πλαίσιο των 46ων «Δημητρίων», που διοργανώνει ο Δήμος Θεσσαλονίκης.

Η «Πρώτη Ύλη» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2012, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, με τα εισιτήρια των παραστάσεων να εξαντλούνται σε χρόνο ρεκόρ και τις ενθουσιώδεις κριτικές να ακολουθούν. Το έργο, μετά από τις παραστάσεις της Θεσσαλονίκης, θα παρουσιαστεί στο EMPAC (Experimental Media and Performing Arts Center) της Νέας Υόρκης, για να αναπτυχθούν νέες εκδοχές και οπτικές του.

Συντελεστές

Ερμηνεύουν: Δημήτρης Παπαϊωάννου + Tadeu Liesenfeld
Σύλληψη - Σκηνοθεσία - Σκηνικά - Κοστούμια - Φωτισμός: Δημήτρης Παπαϊωάννου
Ηχητικός Σχεδιασμός: Κώστας Μιχόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη - Διευθύντρια Καλλιτεχνικής Παραγωγής: Τίνα Παπανικολάου
Βοηθός Σκηνοθέτη - Τεχνικός Διευθυντής: Ντίνος Νικολάου
(Στην παράσταση ακούγεται ένα ταξίμι του Γιάννη Παπαϊωάννου σε μπουζούκι)
Παραγωγή: Φεστιβάλ Αθηνών
Διάρκεια παράστασης: 80 λεπτά

-------------------------------------------------

Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1964. Μαθήτευσε στη ζωγραφική πλάι στον Γιάννη Τσαρούχη και σπούδασε στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών. Έγινε αρχικά γνωστός από τα κόμικς και τη ζωγραφική του. Μυήθηκε στο σύγχρονο χορό και σχεδίασε σκηνικά, κοστούμια, φωτισμούς και μακιγιάζ. Ιδρυτικό μέλος της Ομάδας Εδάφους (1986 - 2002), συνέλαβε και συν-χορογράφησε δεκαεπτά παραγωγές της, παίρνοντας μέρος ως ερμηνευτής σε δώδεκα από αυτές. Έχει σκηνοθετήσει όπερες και μουσικά θεάματα.

Το 2004 σχεδίασε και σκηνοθέτησε την Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Το 2006 παρουσίασε το «2» εγκαινιάζοντας το θέατρο Παλλάς, το 2008 τη «ΜΗΔΕΙΑ2» - αναβίωση της ΜΗΔΕΙΑΣ που δημιούργησε για την Ομάδα Εδάφους το 1993 και το 2009 το «ΠΟΥΘΕΝΑ», εγκαινιάζοντας την Κεντρική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.

Το 2010 βρέθηκε στη Νέα Υόρκη με υποτροφία του Ιδρύματος Fulbright και επιστρέφοντας σκηνοθέτησε τη ζωντανή παρουσίαση των τραγουδιών της Λένας Πλάτωνος σε ποίηση του Καβάφη με τίτλο «Κ.Κ». Τo 2011 δημιούργησε τη θεατρική εγκατάσταση «ΜΕΣΑ».

dancepress.gr

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ

ΠΡΩΤΗ ΥΛΗ
Στην παράσταση, δύο αντρικά σώματα, δύο μουσαμάδες, που εξυπηρετούν και ως κάδρα, είναι αρκετά για να επιτρέψουν στον γλύπτη της παράστασης (Δ.Παπαϊωάννου) να σμιλεύσει το δικό του άγαλμα. Χρησιμοποιεί μόνο την πρώτη ύλη, ένα γυμνό αντρικό σώμα με τέλειες αναλογίες.
Το μαύρο πανί που βρίσκεται πίσω από το γυμνό σώμα του συμπρωταγωνιστή του τον αφήνει να παίξει. Να κρύψει πρώτα τη μια του κνήμη, έπειτα την άλλη λίγο αργότερα τα χέρια και το κεφάλι. Το αντρικό κορμί μεταμορφώνεται σε «αρχαία ανασκαφή», ένας κορμός δίχως χέρια, πόδια, κεφάλι. Ένας ζωντανός κούρος.
H παράσταση δείχνει την αναμέτρηση δύο ανδρών, όπου ο ένας παλεύει για να επικρατήσει πάνω στον άλλο. Ο ένας ντυμένος, ο άλλος γυμνός είναι αντιμέτωποι.
Περνάει ο ένας μέσα από το κορμί του άλλου, «συρρικνώνονται» προκειμένου να γίνουν ευέλικτοι, βγαίνουν αλώβητοι και επαναλαμβάνουν στη συνέχεια το ίδιο μοτίβο, μέσα από διαφορετικές στάσεις.
Στην προσπάθεια του να σμιλεύσει ο ένας τον άλλο ενώνονται και ενδεχομένως συμβιβάζονται.

Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών
Η παράσταση θα συνεχιστεί έως την Τρίτη 26 Ιουνίου και θα επαναληφθεί στις 30 Ιουνίου και 1-3 Ιουλίου.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, news.in.gr

ΤΑΚΗΣ ΣΑΓΙΩΡ: ΟΛΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΜΟΥ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΓΚΕΪ

"Εγώ δεν ήθελα, αλλά ο Θεός αποφάσισε να γίνω χορευτής"
espressonews.gr, 17.6.2012
Από τους πρώτους αναγνωρισμένους χορευτές της Ελλάδας. Σκηνοθέτησε και έντυσε με τις εμπνευσμένες χορογραφίες του επιθεωρήσεις των πλέον καταξιωμένων σεναριογράφων και σκηνοθετών: Σακελλάριου, Νικολαΐδη, Μακρίδη, Δαλιανίδη, Μαστοράκη. Εμφανίστηκε στην τηλεόραση στις σειρές «Λούνα παρκ», «Αστέρια στα αστέρια», «Η γειτονιά μας» και πολλές άλλες. Για πολλά χρόνια πάνω στη σκηνή ή πίσω από αυτή είναι ο καλλιτέχνης που έχει αφήσει ιστορία με τις έξοχες χορογραφίες του.
[...]
- Ανέκαθεν οι χορευτές κουβαλούσαν τη σεξουαλική ταυτότητα του γκέι;
Είναι κακό να είσαι γκέι; Εγώ είμαι... Τότε οι μεγάλοι χορευτές όπως ο Καστρινός, ο Φλερύ, δεν έβρισκαν χορευτές, γιατί δεν υπήρχαν! Εβρισκαν «κουνιστά παιδάκια» που έλεγαν ότι είναι χορευτές, επειδή ήξεραν να χορεύουν καλά μάμπο και έκαναν τη δουλειά τους. Υπάρχουν όμως και μεγάλοι χορευτές, οι οποίοι δεν είναι γκέι και έκαναν καριέρα σε όλη την Ευρώπη. Οντως συνηθίζουν να λένε «α, είσαι χορευτής, είσαι “τοιούτος”». Ισα-ίσα, ο χορευτής πρέπει να είναι χειροδύναμος και να έχει νεύρο για να μπορεί να σηκώσει την παρτενέρ του, οι πολύ γκέι είναι λίγο «πάστα φλόρα». Γι’ αυτό και δεν επιτυγχάνουν οι πολύ θηλυπρεπείς.
- Πόσες φορές έχετε παντρευτεί ;
Εχω κάνει τρεις γάμους και δύο αρραβώνες. Τώρα, από αυτές τις κυρίες ποιες το παραδέχονται και ποιες όχι, λίγο με ενδιαφέρει... Υπ’ όψιν, όλες τους από το πρώτο φλερτ μας γνώριζαν ότι είμαι γκέι. Τους το έλεγα εγώ... Και δεν το έλεγα με καμάρι, απλώς δεν μου άρεσε να κρύβω την αλήθεια. Ο πρώτος γάμος μου ήταν δυστυχώς με μια κοπέλα δεκαπέντε χρόνων, ενώ εγώ ήμουν δεκαοκτώ. Μαζί κάναμε ένα παιδί, που τώρα βρίσκεται στην Αμερική. Είναι η πρώτη φορά που το λέω... Κατόπιν παντρεύτηκα τη Μελίντα, τη μεγάλη αγάπη της ζωής μου. Οταν χωρίσαμε, αρραβωνιάστηκα με τη Μαίρη Λίντα, πολύ μετά τον θάνατο του Μανώλη Χιώτη. Ημασταν κάποια χρόνια μαζί και χωρίσαμε λίγο πριν παντρευτούμε, λόγω ασυμφωνίας χαρακτήρων. Και τέλος με την Τέτα Παπαπολίτη, που και με εκείνη χώρισα λίγες ήμερες πριν από τον γάμο μας.

ΑΡΓΕΝΤΙΝΗ. ΕΤΣΙ ΧΟΡΕΥΕΤΑΙ ΤΟ ΓΚΕΪ ΤΑΝΓΚΟ

ΓΙΑ ΚΑΛΟ ΣΚΟΠΟ. BROADWAY BARES XXI. THE MASTERPIECE 1

Broadway Bares XXI. The Masterpiece

ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΟ (ΑΝΔΡΕΣ) 3

ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΟ (ΑΝΔΡΕΣ) 2

ΓΙΑ ΤΟ ΤΑΝΓΚΟ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΔΥΟ (ΑΝΔΡΕΣ) 1

Ο NACHO DUATO ΜΕ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΜΠΑΛΕΤΟ ΤΗΣ ΙΣΠΑΝΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο καταξιωμένος Ισπανός χορογράφος Νάτσο Ντουάτο, καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Μπαλέτου της Ισπανίας από το 1990 έως το 2010, παρουσιάζει τρία έργα ρεπερτορίου, στα οποία φαίνεται η σταθερή πρόθεσή του τα τελευταία είκοσι χρόνια να δώσει στην ομάδα ένα σύγχρονο χαρακτήρα, χωρίς βέβαια να προδίδεται το κλασικό λεξιλόγιο και ύφος που τη χαρακτηρίζει από την ίδρυσή της το 1979.
Με το έργο Gnawa μεταφερόμαστε στο κομμάτι εκείνο της Μεσογείου όπου η Ισπανία συναντά το Μαρόκο. Ο τίτλος παραπέμπει σε λαούς της βορειοδυτικής Αφρικής, ενώ ολόκληρο το έργο είναι χτισμένο πάνω σε ρυθμικούς βηματισμούς, έντονες κινήσεις της λεκάνης και ελευθερία στον κορμό. Μέσα σε μια ατμόσφαιρα τελετουργική, ή και μεταφυσική, η εναλλαγή σόλο, ντουέτων και ομαδικών κομματιών μεταδίδει τελικά την αίσθηση της συλλογικότητας μιας αρχέγονης φυλής.
Το O Domina Nostra, βασισμένο στο ομώνυμο μουσικό κομμάτι του Χένρυκ Γκουρέτσκι, ξεδιπλώνεται γύρω από την πρωταγωνιστική φιγούρα της Παρθένου Μαρίας, την οποία περιβάλλει χορός δέκα ανδρών. Εμπνευσμένος από τη σκούρα εικόνα της Παναγίας στο ναό του λόφου Γιάσνα Γκούρα, ο Ντουάτο παρουσιάζει εδώ τη γυναικεία φιγούρα ως τον κρίκο μεταξύ θεϊκού και γήινου, ή αθανασίας και θνητότητας, ένα σύμβολο ανεξαρτησίας και, συγχρόνως, πίστης, ευλάβειας και αιωνιότητας.
Τέλος, το έργο White Darkness, σε μουσική Καρλ Τζένκινς, το οποίο μάλιστα συμπεριλαμβάνεται από το 2006 και στο ρεπερτόριο του Μπαλέτου της Όπερας του Παρισιού, αποτελεί έναν ανοιχτό συλλογισμό του Ντουάτο γύρω από το σύγχρονο και επίμαχο θέμα των ναρκωτικών. Εάν η έντονη σπασμωδική ποιότητα των κινούμενων σωμάτων μεταδίδει μια αίσθηση αδιέξοδου και εγκλωβισμού, ο λυρισμός που συχνά τη διαδέχεται παραπέμπει σε μια κατάσταση αδυναμίας, εξάρτησης ή και παραίτησης.
Διακρίνει κανείς αδιαμφισβήτητα και στα τρία έργα τη μοναδική ευαισθησία του Ντουάτο απέναντι στις αδυναμίες της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως επίσης την πίστη και το θαυμασμό του για τις ανεξάντλητες δυνατότητες έκφρασης του ασκημένου σώματος του χορευτή.

Gnawa
Χορογραφία: Nacho Duato
Μουσική: H. Hakmoun / A. Rudolph; J.A. Arteche / J. Paxariño; R. Abou-Khalil, Velez, Kusur and Sarkissian

O Domina Nostra
Χορογραφία: Nacho Duato
Μουσική: Henryk Gόrecki

White Darkness
Χορογραφία: Nacho Duato
Μουσική: Karl Jenkins

ΕΘΝΙΚΟ ΜΠΑΛΕΤΟ ΙΣΠΑΝΙΑΣ
Τετ, 11-15/05/2011 - Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών - 20:30

OI TROCKS ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ίντριγκες και ζήλιες, αθέμιτος ανταγωνισμός, τραυματισμοί τυχαίοι ή εσκεμμένοι. Στα άδυτα του «σοβαρού κλασικού μπαλέτου» με τρόπο άκρως χιουμοριστικό ταξιδεύουν το κοινό οι Trocks όπως εν συντομία ονομάζεται η πολυσυζητημένη ομάδα Les Ballets Trockadero de Monte Carlo. Το συγκρότημα επιστρέφει στην Ελλάδα για εμφανίσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (10,11 Μαΐου) και Θεσσαλονίκης (14 Μαΐου).
Το συγκρότημα που έχει πραγματοποιήσει πάμπολλες περιοδείες σε ολόκληρο τον κόσμο αποσπώντας εντυπωσιακές κριτικές υπόσχεται ένα ανατρεπτικό πρόγραμμα.
Οι Trocks αποτελούνται αποκλειστικά από άνδρες οι οποίοι ερμηνεύουν και τους γυναικείους ρόλους στα γνωστά μπαλέτα του κλασικού ρεπερτορίου (Λίμνη των Κύκνων, Ωραία Κοιμωμένη, Δον Κιχώτης κ. α) που παρουσιάζουν.
Οι χορευτές, κλασικοί σολίστες στην πλειοψηφία τους με θητεία στα μεγαλύτερα μπαλέτα του κόσμου, χρησιμοποιούν ως εργαλείο το ανδρικό σώμα που υποκρίνεται επί σκηνής το θηλυκό alter ego του.
Οι Trocks εστιάζουν σε μικρές αλλά σημαντικές λεπτομέρειες τις οποίες αναδεικνύουν με κομψό χιούμορ, ταλέντο, ευρηματικότητα και αίσθηση ανατροπής. Κι αυτό, γιατί όπως επισημαίνουν, δεν παρωδούν τον κλασικό χορό παρά μόνο τη ψεύτικη σοβαροφάνεια η οποία, όπως αποδεικνύεται, κατά βάθος είναι αστεία και κρύβει μεγάλα περιθώρια σαρκασμού.
Η ομάδα ιδρύθηκε το 1974 και στην πορεία μερικοί από τους σημαντικότερους χορογράφους της έχουν εμπιστευτεί τις δημιουργίες τους. Στην «αλυσίδα» των συνεργασιών τους περιλαμβάνονται θρύλοι όπως ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και η Μάγια Πλισέτσκαγια, ενώ ως σήμερα μετρούν περισσότερους από 30.000.000 θεατές σε περισσότερες από 600 πόλεις παγκοσμίως.
Newsroom ΔΟΛ

BALLET FOR LIFE 2

Ballet for Life
Χορογραφία: Maurice Beιjart
Μουσική: Queen, Wolfgang Amadeus Mozart
Κοστούμια: Gianni Versace
Θέατρο Badminton 25, 26 & 27 Φεβρουαρίου 2011

BALLET FOR LIFE

Όταν ο Maurice Bejart συναντά τον Freddie Mercury και τον Gianni Versace...

Χορογραφία: Maurice Beιjart
Μουσική: Queen, Wolfgang Amadeus Mozart
Κοστούμια: Gianni Versace
Φωτισμοί: Clιment Cayrol
Μοντάζ βίντεο: Germaine Cohen
Θέατρο Badminton 25, 26 & 27 Φεβρουαρίου 2011

Το περίφημο μπαλέτο παρουσιάζει μια από τις πιο συναρπαστικές χορογραφίες του Μπεζάρ με κοστούμια σχεδιασμένα από τον Τζιάνι Βερσάτσε και μουσική των Queen και του Μότσαρτ. Ένα πολύ συγκινητικό έργο, το οποίο εμπνεύστηκε ο Bejart από τις ζωές του Freddie Mercury και του Jorge Donn (πρώην πρώτου χορευτή του Bejart), που πέθαναν από aids.
Ο Μπεζάρ είπε: «Ο Freddy Mercury και ο Jorge Donn πέθαναν στην ίδια ηλικία. Είχαν πολύ διαφορετικές προσωπικότητες, αλλά το ίδιο πάθος για τη ζωή και την εξωστρεφή ερμηνεία. Ένιωθα πως κάτι τους συνέδεε.» Ο Μπεζάρ επέλεξε τη μουσική του έργου από το πλούσιο υλικό των Queen, με το It’s a Beautiful Day στο ξεκίνημα, όπου εμφανίζεται ολόκληρη η ομάδα πίσω από άσπρα σεντόνια, δίνοντας την αίσθηση ότι βρίσκονται πάνω στα σύννεφα. Το μπαλέτο μεταφέρει μία σειρά συναισθημάτων, όπως, μεταξύ πολλών άλλων, αγάπη, φόβο, ελπίδα, χιούμορ και απώλεια. Τα συναισθήματα αυτά, εκτός από την σαφή ερμηνεία τους, μπορούν επίσης να συσχετιστούν πολύ εύκολα με τον καθένα. Σε κάποιο σημείο του μπαλέτου γίνεται απόλυτη ησυχία, ενώ σε μια οθόνη που εμφανίζεται, προβάλλεται μια ταινία με τον Jorge Donn. Το τραγούδι που ξεκινά είναι το I Want to Break Free από το άλμπουμ Live At Wembley 1986 και χάρη στο συνδυασμό της φωνής του Freddy με το χορό του Jorge, η συναισθηματική ατμόσφαιρα αγγίζει μεγαλύτερα ύψη. Υπάρχει η αίσθηση ότι οι δύο καλλιτέχνες αφήνουν ανεξίτηλα τα σημάδια της παρουσίας τους στο μπαλέτο.
Το μπαλέτο τελειώνει με τη φωνή του Freddy να προτρέπει The Show Must Go On. Ο χορός τελειώνει σχεδόν όπως άρχισε, με ολόκληρη την ομάδα επί σκηνής. Ωστόσο, στο σημείο αυτό κυριαρχεί ανάμεσα στο κοινό μία αίσθηση ενότητας και κατανόησης, αναμφίβολα χάρη στο έξοχο μπαλέτο, τη χορογραφία και τη μουσική.
Ακούγεται κυρίως ηχογραφημένο υλικό των Queen, live ή σε στούντιο, ενώ ανάμεσα στα τραγούδια των Queen ακούγονται και τέσσερα κομμάτια του Μότσαρτ που ταιριάζουν απόλυτα και ενισχύουν τη δυναμική του μπαλέτου. Το μπαλέτο αναφέρεται σε ανθρώπους που πέθαναν πολύ νωρίς, έτσι και ο Μότσαρτ είναι σχετικός αφού πέθανε στα τριάντα πέντε του, δέκα χρόνια μικρότερος από τον Freddie Mercury και τον Jorge Donn που πέθαναν στα σαράντα πέντε. (badmintontheater.gr)

.

ΛΟΝΔΙΝΟ. Ο ΝΤΙΑΓΚΙΛΕΦ ΚΑΙ Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΜΠΑΛΕΤΩΝ 1900-1929

Με τα Ρωσικά Μπαλέτα, ο Σερζ Ντιαγκίλεφ μετέτρεψε το πάθος σε κίνηση
Ενα ψηλό μαύρο καπέλο και ένα ζευγάρι γυαλιά για την όπερα είναι τα ορατά απομεινάρια του Σερζ Ντιαγκίλεφ, του διασκεδαστή που μεταμόρφωσε τη μουσική, τον χορό και το θέαμα, δίνοντας στον κόσμο τη συναρπαστική ενέργεια και τις καυτές αποχρώσεις των Ρωσικών Μπαλέτων.
Τα κοστούμια, με ανάμειξη των χρωμάτων του ρωσικού φολκλόρ, η μικροσκοπική ροζ πουέντ του μπαλέτου που ανήκε στη χορεύτρια Ταμάρα Καρσαβίνα, ο εκλεπτυσμένος παρισινός εξωτισμός του Πολ Πουαρέ και οι κυβιστικές δημιουργίες του Πάμπλο Πικάσο είναι η επιτύμβια επιγραφή του Ντιαγκίλεφ – και δημιουργούν μια υπέροχη έκθεση στο μουσείο Victoria & Albert του Λονδίνου.
«Ο Ντιαγκίλεφ και η Χρυσή Εποχή των Ρωσικών Μπαλέτων 1900-1929» μεταφέρει τον επισκέπτη από τον ανήσυχο κόσμο των καλλιτεχνών σε περιοδεία, στα εκκεντρικά κοστούμια, αποκαλύπτοντας τις δύο μαγικές δεκαετίες ανάμεσα στα καινοτόμα μπαλέτα όπως το «The Firebird» το 1910 και τον θάνατο του Ντιαγκίλεφ το 1929.
Καθώς ολόκληρη η ουσία του μπαλέτου είναι να εκφράζει συναίσθημα μέσα από την κίνηση, δεν είναι εύκολο να αιχμαλωτίσεις, σε ένα σκηνικό μουσείου, την επανάσταση που έγινε στα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα. Αλλά τα κοστούμια και οι εικονογραφήσεις που εκτίθενται δίνουν πνοή σε όλα.
Νιώθεις τη δύναμη του εξωτισμού στα κοστούμια για την «Πετρούσκα» και τη «Σεχραζάτ». Και η γοητεία φαίνεται σε δυναμικά πόστερ, σχεδιασμένα για να τραβήξουν το παρισινό κοινό να δει χορό. Αν και τα Ρωσικά Μπαλέτα εξελίχτηκαν σε τρέλα, το «The Rite of Spring» χλευάστηκε από τους κριτικούς το 1913 ως η «αποθέωση της ασχήμιας».
Η αναφορά στον Ντιαγκίλεφ της μοντέρνας μουσικής καταλαμβάνει μικρότερο ποσοστό της έκθεσης από το μπαλέτο. Αλλά είναι σπάνιο να δίδεται στους δημιουργούς μουσικής παραπάνω προσοχή.
Το καλύτερο συνοδευτικό για την έκθεση είναι ο εικονογραφημένος κατάλογος, από την Τζέιν Πρίτσαρντ, που είναι και συνεπιμελήτρια της έκθεσης μαζί με τον Τζέφρεϊ Μαρς. Με κοντινές λεπτομέρειες των κοστουμιών, ασπρόμαυρες εικόνες των μπαλέτων και ευφυή κείμενα, τα θέματα των εξωφύλλων των βιβλίων που δεν θίγονται στην έκθεση του μουσείου, όπως η «ομοφυλοφιλία» του άνδρα χορευτή του μπαλέτου στην εποχή του Ντιαγκίλεφ. Αυτό το συναρπαστικό βιβλίο θα πρέπει να βρίσκεται στη λίστα με τα δώρα κάθε εραστή του μπαλέτου.
Και η έκθεση είναι τόσο συναρπαστική για τους θαυμαστές της μόδας, όσο και για τους λάτρεις του μπαλέτου, από τα κοστούμια της Κοκό Σανέλ για το «Μπλε Τρένο» μέχρι την έκθεση της κουτύρ συλλογής του Ιβ Σεν Λοράν, το 1976, που ήταν γνωστό ότι είχε εμπνευστεί από τα Ρωσικά Μπαλέτα.
Και όσο για τον Ντιαγκίλεφ: ο σπουδαίος ιμπρεσάριος, σκηνοθέτης και ζωγράφος των μοντέρνων θεαμάτων τέχνης προτιμούσε να κρύβεται πίσω από τον αυτοσαρκασμό του. «Πρωτίστως είμαι μεγάλος τσαρλατάνος, αν και με επιπλέον μπρίο», είπε το 1895. «Μετά είμαι μεγάλος γητευτής και τρίτον είμαι μεγάλος επιδειξίας». (kathimerini.gr)