31.3.10

JUGEND



.
Germany in the late 19th century.
Jugend was a cultural weekly publication. It soon became a style-setting icon that launched the German art nouveau movement, named Jugendstil after the magazine.
Today, the word is still used by German graphic designers and by collectors who look for the uniquely German arts and crafts that came from this period
. (jugendmagazine.net & johncoulthart.com)

ΠΑΡΑΓΟΥΑΗ. ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΟ ΚΑΙ ΤΑ ΣΩΜΑΤΑ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ

Αφίσα του Υπουργείου Εσωτερικών της Παραγουάης
κατά της ομοφυλοφοβίας στον Στρατό και τα Σώματα Ασφαλείας
O Simón Cazal, αντιπρόσωπος της λοαδ οργάνωσης Somosgay, συνυπογράφει
το σύμφωνο που επιτρέπει στους ομοφυλόφιλους να γίνονται αστυνόμοι.
Μεταξύ άλλων το σύμφωνο προβλέπει ειδική αντιομοφυλοφοβική εκπαίδευση
των σωμάτων ασφαλείας με διαλέξεις και οπτικοακουστικό υλικό.

ΗΝ. ΒΑΣΙΛΕΙΟ. ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΖΕΥΓΑΡΙΩΝ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΛΑΓΕΣ ΣΤΟΝ ΝΟΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΑΤΡΙΚΩΣ ΥΠΟΒΟΗΘΟΥΜΕΝΗ ΑΝΑΠΑΡΑΓΩΓΗ


Law change helps gay dads of surrogate children
By Jessica Geen (pinknews.uk.co, 29/3/2010)
A change in the law from next week means that gay male couples will find it easier to be recognised as the parents of children born to surrogate mothers.
Currently, only heterosexual married parents of children born to a surrogate mother can obtain a parental order making them legal parents of such children but the change on April 6th gives this right to gay couples.
Gay male couples can already have children through surrogates and go through the lengthy adoption process but the change will make it easier and faster for them. It also applies to opposite-sex unmarried couples.
Parental orders remove the parental status of surrogate mothers and will mean that gay male couples and straight unmarried couples can then acquire a birth certificate for their child naming them both as parents.
Couples must apply to a family court for parental order and the court will rule on whether they are fit to be parents. Single men remain ineligible from the new laws.
Jonathan Finney, Stonewall's head of external affairs, said: "We're delighted that the reality of people's families is finally being recognised at last, that lesbian and gay couples no longer have to go through the adoption process in order to be recognised as their child's legal parents.
"The latest changes are sensible and fair."
In order to acquire a parental order, couples must be in a stable relationship, over 18 and be applying within six months of a child's birth.
One of the men must be the child's biological father and the surrogate mother and her husband or civil partner must consent to order being made.
The change is the final piece of legislation to be implemented from the 2008 Human Fertilisation and Embryology Act.
The first allowed allowed lesbians whose partners had IVF to be named on birth certificates and the second removed the 'need for a father' restriction on lesbians seeking fertility treatment.

Διαβάστε από το αρχείο του Α.Π. τι ισχύει στην Ελλάδα πιέζοντας εδώ κι εδώ

ΤΟ ΧΟΛΙΓΟΥΝΤ ΦΟΡΑ ΞΑΝΑ ΧΛΑΜΥΔΑ


.
Το Χόλιγουντ φορά ξανά χλαμύδα
Το έπος «Τιτανομαχία» που έρχεται τρισδιάστατο στη μεγάλη οθόνη δείχνει ότι η αμερικανική κινηματογραφική βιομηχανία εξαργυρώνει με εκατομμύρια δολάρια ιστορίες με ξίφος και σανδάλια
ΓΙΑΝΝΗΣ ΖΟΥΜΠΟΥΛΑΚΗΣ (Το Βήμα, 21/3/2010 )
[…] Από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας το Χόλιγουντ άρχισε το ξεσκόνισμα των βιβλίων της Ιστορίας αναζητώντας μύθους που μπορούν να περάσουν στο σελιλόιντ. Όλα, καθώς φαίνεται, δείχνουν ότι οι μύθοι από την αρχαία Ελλάδα και την αρχαία Ρώμη είναι στην κυριολεξία χρυσωρυχεία. Ο αναβρασμός για την αρχαιότητα ξεκίνησε όταν ο «Μονομάχος» τουΡίντλεϊ Σκοτέγινε μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της χρονιάς του (2000) διεκδικώντας και κερδίζοντας πολλά Όσκαρ.
Ωστόσο το φαινόμενο των «300» του Ζακ Σνάι ντερ ήταν άνευ προηγουμένου. Οι «300», μια αιμοδιψής κινηματογραφική μεταφορά του κόμικ του Φρανκ Μίλερ, έκανε της μόδας τα ανδραγαθήματα του Λεωνίδα και των Τριακοσίων στις Θερμοπύλες- συγγνώμη, στις Ηot Gates. Από τότε τα στούντιο της μεγαλύτερης κινηματογραφικής βιομηχανίας του κόσμου δεν έχουν πάψει να αναζητούν σενάρια που θα μπορούσαν να στηριχθούν στις περιπέτειες των αρχαίων.
[…]Οι κινηματογραφικές παραγωγές που μέσα στο 2010 με τον έναν ή τον άλλον τρόπο σχετίζονται με την αρχαιότητα, την ελληνική και τη ρωμαϊκή, δίνουν και παίρνουν. Πριν από λίγο καιρό η αρχαία Ελλάδα ζωντάνεψε ξανά στη μεγάλη οθόνη μέσω του μπεστ σέλερ «Ο Πέρσι Τζάκσον και η κλοπή της αστραπής» τουΡικ Ραϊόρνταν, στο οποίο οι αρχαίοι μύθοι της χώρας μας ενσωματώθηκαν στη σύγχρονη αμερικανική κουλτούρα προκειμένου η ελληνική μυθολογία να γίνει πιο προσιτή στο νεανικό κοινό της εποχής μας.
[…]Γνωστές κυρίως με το χαϊδευτικό «peplum», όπως η γαλλική διανόηση τις είχε βαπτίσει, οι ψευδοϊστορικές ταινίες χλαμύδας έχουν την ίδια ηλικία με το σινεμά. Από τις βωβές «Δέκα εντολές» του Σεσίλ Μπ. ντε Μιλ ως την πρόσφατη «Τιτανομαχία», έχουν γυριστεί εκατοντάδες τέτοιες επικές ταινίες, ενώ το είδος αναπτύχθηκε πολύ στην ιταλική Τσινετσιτά, όταν τη δεκαετία του 1950 την «κατέλαβε» το Χόλιγουντ (εξ ου και το παρατσούκλι «Το Χόλιγουντ στον Τίβερη»).
Το ενδιαφέρον του Χόλιγουντ δεν οφειλόταν μόνο στη βολική χωροταξία αλλά κυρίως στην οικονομία. Εκείνη την εποχή τα εργατικά χέρια στην Ιταλία ήταν πολύ πιο φθηνά σε σύγκριση με τα αμερικανικά. Συνεπώς το κόστος γυρισμάτων μιας λαμπρής υπερπαραγωγής όπως π.χ. το «Κβο Βάντις» (1951) του Μέρβιν Λιρόι μειωνόταν αισθητά αν η ταινία γυριζόταν στην Ευρώπη, όπως και έγινε. Στην Τσινετσιτά γυρίστηκε επίσης ο θρίαμβος των 11 Οσκαρ «Μπεν Χουρ» (1959) του Γουίλιαμ Γουάιλερ.
Περί τα τέλη της δεκαετίας του ΄50 η Ιταλία άρχισε να αντιγράφει με τον δικό της, χαριτωμένο τρόπο τις επικές αμερικανικές παραγωγές. Ακόμη και οι πιο ελαστικοί ιστορικοί της εποχής πάθαιναν σοκ όποτε άκουγαν ότι ο Ηρακλής μάχεται (για μία ακόμη φορά) στο σελιλόιντ.
Η φαντασία δεκάδων τσαπατσούληδων σκηνοθετών (τα ονόματα των οποίων σύντομα ξεχάστηκαν) οργίαζε και η αταλαντοσύνη διαττόντων αστέρων «ηθοποιών»- από τον Στιβ Ριβς στην καλύτερη περίπτωση ως τον Κερκ Μόρις στη χειρότερη - υπήρξε κάτι παραπάνω από κραυγαλέα. Από την άλλη μεριά, βέβαια, ο «Κολοσσός της Ρόδου» ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Σέρτζιο Λεόνε και γυρίστηκε επίσης στην Τσινετσιτά. Σύντομα όμως το είδος ξέπεσε και αυτή η παρακμή κράτησε ως το 2000, όταν ο «Μονομάχος» μπόρεσε να σηματοδοτήσει την έναρξη για μια μυθοπλαστική «επανεξέταση» της αρχαιότητας.
Ντένβερ Γκράνιντζερ, καθηγητής Ιστορίας στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών:
«Η αρχαία Ελλάδα “κόβει” εισιτήρια και το Χόλιγουντ προσέχει.Με τη διαρκή εξέλιξη των τεχνολογιών CGΙ το να δίνεις ζωή σε θεούς,ήρωες και τέρατα-κληροδοτήματα της ελληνικής αρχαιότητας γίνεται όλο και πιο εύκολη υπόθεση.Παίζονται πολλά χρήματα και όσο οι καταναλωτές κάνουν ουρές η μανία του “ξίφους και σανδαλιού” στο Χόλιγουντ θα συνεχίζεται.Η αρχαία ελληνική μυθολογία είναι απίστευτα πλούσια σε θεματολογία και ανεκτή σε διαφορετικές κουλτούρες,έτοιμη να προσαρμοστεί σε κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις που αλλάζουν.Οι Ελληνες παραμένουν “καλοί για να σκεπτόμαστε μαζί τους”, έστω και αν δεν είναι πάντοτε ξεκάθαρο πόση σκέψη υπάρχει σε αυτές τις ταινίες. Ενώ η σφαγή και η γκετοποίηση των ιθαγενών της Βόρειας Αμερικής από ευρωπαίους κατακτητές μετέτρεψαν την “αρχαία ιστορία” αυτής της ηπείρου σε βαθιά προβληματικό θέμα,τα περισσότερα γυμνάσια και πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών απαιτούν εισαγωγικά μαθήματα στον “Δυτικό πολιτισμό”.
Αυτοί οι Ελληνες μπορούν να προσφέρουν ένα απενοχοποιητικό πληρεξούσιο αρχαιότητας στο μαζικό αμερικανικό κοινό».
Νίκος Σταμπολίδης, αρχαιολόγος:
«Ανεξάρτητα από τις ανακρίβειες σε αρκετά σημεία των ταινιών που ασχολούνται με την αρχαία μυθολογία (“300”, “Πέρσι Τζάκσον”, “Αλέξανδρος” κ.ά.),θα έλεγα ότι η κάθε ταινία έκαστου δημιουργού είναι διαφορετική.Στον “Αλέξανδρο” το ανθρώπινο στοιχείο είναι πιο έντονο,ενώ το πολιτικό μήνυμα στους “300” βαραίνει περισσότερο αφού δεν ξεφεύγει από κανέναν θεατή η προσπάθεια να νιώσει προσβεβλημένη η ηττημένη πλευρά,γεγονός που οι αρχαίοι Ελληνες δεν θα έπρατταν ποτέ μέσα από την ισορροπία και το μέτρο που τους διέκρινε και ιδιαίτερα προς τους ηττημένους.Οσο για τις νεότερες ταινίες,δηλαδή τον “Πέρσι Τζάκσον” και την “Τιτανομαχία”, θεωρώ ότι τα εφέ που πλησιάζουν αυτά του “Avatar” κλέβουν την παράσταση εις βάρος των μύθων και της ουσίας τους.Είναι,όπως θα έλεγε ο Πλάτων,η υπερβολή της ψευτιάς της ζωγραφικής της εικόνας,δηλαδή ενάντια στην αρμονία του ρυθμού και επομένως του λόγου».

.

30.3.10

JONATHAN WEBB




Jonathan Webb (ΗΠΑ)

EUROVISION 2010. ΞΕΤΡΕΛΑΜΕΝΟΙ ΟΙ ΙΣΠΑΝΟΙ ΑΡΚΟΥΔΟΙ ΜΕ ΤΟ "ΩΠΑ"



Γιώργος Αλκαίος & Friends - "OPA"
Eurovision 2010 – Greece


TATOYAZ 1



Ιαπωνία 1946-47

ΡΙΚΙ ΜΑΡΤΙΝ: ΕΙΜΑΙ ΕΝΑΣ ΤΥΧΕΡΟΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ ΑΝΔΡΑΣ


A few months ago I decided to write my memoirs, a project I knew was going to bring me closer to an amazing turning point in my life. From the moment I wrote the first phrase I was sure the book was the tool that was going to help me free myself from things I was carrying within me for a long time. Things that were too heavy for me to keep inside. Writing this account of my life, I got very close to my truth. And thisis something worth celebrating.
For many years, there has been only one place where I am in touch with my emotions fearlessly and that’s the stage. Being on stage fills my soul in many ways, almost completely. It’s my vice. The music, the lights and the roar of the audience are elements that make me feel capable of anything. This rush of adrenaline is incredibly addictive. I don’t ever want to stop feeling these emotions. But it is serenity that brings me to where I’m at right now. An amazing emotional place of comprehension, reflection and enlightenment. At this moment I’m feeling the same freedom I usually feel only on stage, without a doubt, I need to share.
Many people told me: “Ricky it’s not important”, “it’s not worth it”, “all the years you’ve worked and everything you’ve built will collapse”, “many people in the world are not ready to accept your truth, your reality, your nature”. Because all this advice came from people who I love dearly, I decided to move on with my life not sharing with the world my entire truth. Allowing myself to be seduced by fear and insecurity became a self-fulfilling prophecy of sabotage. Today I take full responsibility for my decisions and my actions.
If someone asked me today, “Ricky, what are you afraid of?” I would answer “the blood that runs through the streets of countries at war…child slavery, terrorism…the cynicism of some people in positions of power, the misinterpretation of faith.” But fear of my truth? Not at all! On the contrary, It fills me with strength and courage. This is just what I need especially now that I am the father of two beautiful boys that are so full of light and who with their outlook teach me new things every day. To keep living as I did up until today would be to indirectly diminish the glow that my kids where born with. Enough is enough. This has to change. This was not supposed to happen 5 or 10 years ago, it is supposed to happen now. Today is my day, this is my time, and this is my moment.
These years in silence and reflection made me stronger and reminded me that acceptance has to come from within and that this kind of truth gives me the power to conquer emotions I didn’t even know existed.
What will happen from now on? It doesn’t matter. I can only focus on what’s happening to me in this moment. The word “happiness” takes on a new meaning for me as of today. It has been a very intense process. Every word that I write in this letter is born out of love, acceptance, detachment and real contentment. Writing this is a solid step towards my inner peace and vital part of my evolution.
I am proud to say that I am a fortunate homosexual man. I am very blessed to be who I am.
RM

Η είδηση από το ΑΠΕ, με καθυστέρηση ωρών:
Ο διάσημος πορτορικανός τραγουδιστής Ρίκι Μάρτιν αποκάλυψε χθες με εκτεταμένη ανακοίνωση που ανέβασε στο προσωπικό του ιστολόγιο ότι είναι ομοφυλόφιλος.
"Είμαι περήφανος που δηλώνω ότι είμαι ένας τυχερός ομοφυλόφιλος. Είναι ευλογία να είμαι αυτό που είμαι", αναφέρεται στην ηλεκτρονική σελίδα του διάσημου τραγουδιστή.
Ο 38χρονος Μάρτιν, διάσημος σταρ της ποπ μουσικής και είδωλο στη Λατινική Αμερική, την Ισπανία και σε ολόκληρο τον Κόσμο που καθιερώθηκε με το τραγούδι "Livin' la Vida Loca", έχει αποκτήσει δύο δίδυμα αγόρια από παρένθετη μητέρα.
"Ηταν μια πολλή έντονη διαδικασία. Κάθε λέξη που γράφω σ' αυτό το σημείωμα έχει βγει μέσα από την αγάπη, την αποδοχή, την αμεροληψία και την ειλικρινή ευχαρίστηση", αναφέρει στο μήνυμα προς τους θαυμαστές του ο Ρίκι Μάρτιν. "Γράφοντας αυτές τις λέξεις αισθάνομαι ότι πραγματοποιώ ένα καθοριστικό βήμα για την εσωτερική μου ειρήνη και για της ζωτικής σημασίας εξελίξής μου", καταλήγει ο λατίνος τραγουδιστής.
ΑΠΕ 30/3/2010

29.3.10

ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ ΙΣΕΡΓΟΥΝΤ. ΑΠΟ ΤΟ "ΚΑΜΠΑΡΕ" ΣΤΟ "ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΝΟΣ"

.
Κρίστοφερ Ίσεργουντ: Από το «Καμπαρέ» στο «Ένας Άνδρας Μόνος»
new.e-go.gr, 21/2/2010
Ο Κρίστοφερ Ίσεργουντ είναι ο άνθρωπος που, το 1935, έγραψε το θρυλικό «Αντίο Βερολίνο», το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε το μιούζικαλ και η ταινία «Καμπαρέ». Γεννήθηκε το 1904 και αφού έζησε λίγα χρόνια στο Βερολίνο (1929-1933) στην Πορτογαλία και την Ελλάδα εγκαταστάθηκε στην Καλιφόρνια από το 1939 διδάσκοντας σε διάφορα πανεπιστήμια.
Από αυτή του την εμπειρία προήλθε, το 1964, και το «Ενας Ανδρας Μόνος» που έγινε μεγάλή επιτυχία. Έγραψε μερικά σενάρια για τον κινηματογράφο, σε μάλλον μέτριες ταινίες ερμηνευμένες από διάσημες ντίβες της εποχής όπως η Λάνα Τάρνερ, η Άβα Γκαρντνερ ή η Σέλεϊ Γουίντερς. Ήταν ο πρώτος σημαντικός συγγραφέας που δήλωσε ανοιχτά την ομοφυλοφιλία του. Πέθανε το 1986.
Το 2007 γυρίστηκε ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την ζωή του, το «Κρις και Ντον: Μια Ιστορία Αγάπης» του Γκουίντο Σάντι και της Τίνα Μασκάρα, το οποίο μάλιστα προβλήθηκε πέρσι τον Μάρτιο στο φεστιβάλ ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Αφηγείται την αληθινή ιστορία της παθιασμένης σχέσης του Κρίστοφερ Ίσεργουντ και του κατά τριάντα χρόνια νεότερού του αμερικανού ζωγράφου Ντον Μπατσάρντι. Με ανέκδοτο κινηματογραφικό υλικό που τράβηξαν ο Κρις και ο Ντον τη δεκαετία του ’50 καθώς και συνεντεύξεις με τη ηθοποιό Λέσλι Καρόν, τον σκηνοθέτη Τζον Μπούρμαν, τη Λάιζα Μινέλι και άλλους.
Από τα χρόνια του Ίσεργουντ στο Βερολίνο την περίοδο της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης έως την πρώτη συνάντηση του ζευγαριού στις ηλιόλουστες παραλίες του Μαλιμπού τη δεκαετία του ’50, η απίθανη ιστορία τους ξαναζωντανεύει σ’ αυτή την κινηματογραφική γιορτή προς τιμήν ενός πολύ ιδιαίτερου ζευγαριού.
.
Διαβάστε επίσης:
.
.
«ΕΝΑΣ ΑΝΔΡΑΣ ΜΟΝΟΣ»
Η ταινία του Τομ Φορντ
Στο Λος Αντζελες του 1962, ο Τζορτζ Φάλκονερ, ομοφυλόφιλος Βρετανός καθηγητής πανεπιστημίου που έχει περάσει τα 50, περνά ένα 24ωρο προετοιμάζοντας τελετουργικά την αυτοκτονία του, καθώς πασχίζει αλλά δεν καταφέρνει να βρει νόημα στη ζωή του μετά τον ξαφνικό θάνατο του επί χρόνια συντρόφου του.
Προσκολλημένος στο παρελθόν του και ακούγοντας αδιάφορα τις ειδήσεις περί πολέμου με την κρίση στον Κόλπο των Χοίρων στο μπακγκράουντ, ο Τζορτζ παρατηρεί σχεδόν υπνωτισμένος τις συνήθειες της γειτονικής οικογένειας, δέχεται στωικά την παρηγοριά της στενότερης φίλης του, Τσάρλι, μιας αλκοολικής ζωντοχήρας που ονειρεύεται ακόμα το νεανικό τους ειδύλλιο και πηγαίνει σχεδόν εθιμοτυπικά στο κολέγιο, όπου φαίνεται να τον προσεγγίζει με ζωηρό ενδιαφέρον ένας φοιτητής του, για τελευταία φορά...
.

ΟΧΙ ΠΙΑ ΟΡΓΗ, ΑΛΛΑ ΑΓΑΠΗ. ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

.
All you need is love.
Το Ι Love You Philip Morris βάζει την τελεία στο μανιφέστο μιας νέας γκέι επανάστασης.
Όχι πια οργή, αλλά αγάπη. Για πάντα.
Στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου, λίγες ώρες πριν η Λίζα Τσολοντένκο κερδίσει το Teddy για την ταινία της The Kids Are Alright, έλεγε πως το πιο πολιτικό πράγμα στο φιλμ της είναι ότι δεν είναι καθόλου πολιτικό. Πράγματι το θέμα δεν είναι ότι οι Τζουλιάν Μουρ και η Ανετ Μπένινγκ είναι παντρεμένο ζευγάρι και μαμάδες δυο παιδιών, αλλά μια σειρά από προβλήματα που λίγο πολύ θα μπορούσαν να αφορούν και σε μια πιο συμβατική οικογένεια. Πόσο μακριά θα σκεφτεί κανείς, από την πρώτη της ταινία High Art του οποίου οι ηρωίδες κοιμόντουσαν από εδώ κι από κει κι έκαναν ηρωίνη και τέχνη. Πόσο μακριά άραγε βρίσκεται σήμερα η απεικόνιση στο σινεμά της ομοφυλόφιλης πραγματικότητας από τις μέρες που το new queer cinema των 80's έκανε σημαία την πρόκληση και διεκδικούσε την κινηματογραφική και κοινωνική του ύπαρξη; Φέτος η πιο high profile γκέι ταινία δεν ήταν άλλη από την καλλιγραφία του Τομ Φορντ στο Ένας Άνδρας Μόνος, ένα φιλμ που χειριζόταν με λεπτότητα και καλοστημένη θλίψη ζητήματα όπως η μοναξιά, η αποδοχή και η απώλεια. Οι μέρες της επανάστασης δείχνουν να έχουν περάσει και η οργή, το in your face σεξ, να έχει αντικατασταθεί από την ηρεμία των γκέι γάμων ή έστω των μακροχρόνιων σχέσεων. Όμως δεν είναι όλα γαλήνια και τακτικά στο τοπίο του γκέι αμερικάνικου σινεμά, ή έστω του γκέι αμερικάνικου σινεμά που έχει πλέον εισβάλει στην ντουλάπα του mainstream. Πάρτε για παράδειγμα το I Love you Philip Morris την πρώτη μεγάλου μήκους των Γκλεν Φικάρα και Τζον Ρέκουα που μπολιάζει με το ανίερο χιούμορ των σεναριογράφων του Bad Santa, μια (πραγματική) ιστορία που μοιάζει υπερβολικά απίστευτη για να είναι αληθινή. Η γκέι ζωή του Τζιμ Κάρεϊ απέχει μακράν της καθώς πρέπει καταπίεσης του “Μονού” Κόλιν Φερθ μοιάζει να βρίσκει την γραμμή που ενώνει τον Γκρεγκ Αράκι με τον Τομ Φορντ κι όλα αυτά στα πλαίσια μια κωμωδίας με πρωταγωνιστές δυο από τους πιο αναγνωρίσιμους σταρ του Χόλιγουντ. Στην καρδιά της όμως (όπως και στις ταινίες του Φορντ ή της Τσολοντένκο) υπάρχει μια σπουδαία, ερωτική ιστορία που πια μπορεί να ειπωθεί δίχως ειρωνεία, δίχως πρόκληση δίχως υπερβολές. Στο καινούριο αμερικάνικο γκέι σινεμά δυο άντρες ή δυο γυναίκες μπορούν απλά να είναι ερωτευμένοι, βαθιά, αληθινά, για πάντα κι αυτό να μην είναι “θέμα”, αλλά η ίδια η καρδιά της ταινίας. Μίλησε κανείς για επανάσταση;

του Γιώργου Κρασσακόπουλου (περ. Σινεμά, Απρίλιος 2010)
.

28.3.10

Ο ΝΤΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΠΟΥΛΟΣ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΣΕ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ


.
Αποσπάσματα από το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, σε δική του μετάφραση, διαβάζει ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος σε ψηφιακό δίσκο (cd) που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου.
Πρόκειται για αποσπάσματα που αναφέρονται στα περιστατικά από την είσοδο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα μέχρι και την ανάστασή του.

Οι απαρχές της μετάφρασης του Ευαγγελίου από τον Χριστιανόπουλο χρονολογούνται πενήντα χρόνια πριν. Ο ίδιος έχει πει για το ζήτημα αυτό: «Ολα ξεκίνησαν το 1955, που υπηρετούσα τη στρατιωτική μου θητεία και, μέσα σε όλες τις δυσκολίες της στρατιωτικής ζωής, ένιωσα έντονη την ανάγκη να στηριχθώ κάπου και να βρω από κάπου παρηγοριά. Και φυσικά δεν υπήρχε σπουδαιότερο στήριγμα από το Ευαγγέλιο, οπότε σκέφτηκα ν’ αρχίσω να μεταφράζω. Αρχισα με τον Ματθαίο, που είναι το πρώτο στη σειρά. Αργότερα είδα ότι αυτό που ήθελα, να μεταφράσω όλα τα Ευαγγέλια, ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου, γι’ αυτό έμεινα μόνο στο πρώτο. […] Την περίοδο εκείνη ένιωθα πιο πιστός χριστιανός, Αργότερα, οι προσανατολισμοί μου άλλαξαν αισθητά. Αλλά πάλι δεν σταμάτησα τη μετάφραση, παρόλο που στη δεύτερη αυτή φάση το ενδιαφέρον μου ήταν περισσότερο φιλολογικό και μεταφραστικό. Εκ των υστέρων βλέπω ότι όλα αυτά με ωφέλησαν, γιατί με βοήθησαν να προσπελάσω ένα τόσο μεγάλο κείμενο από όλες τις πλευρές.»
Είναι φανερό ότι η μετάφραση αυτή αποτελεί έργο ζωής για τον ποιητή, καθώς πηγάζει από τις χριστιανικές καταβολές του και δίνει διέξοδο στη χριστιανική του αγωνία, την οποία, όπως τονίζει χαρακτηριστικά ο ίδιος στην “αυτοκριτική” του (στο δοκίμιό του «Επ’ εμοί»), δέχτηκε από τον Τ. Σ. Ελιοτ και τον Καβάφη, και έτσι προχώρησε «κάνοντας τα πρόσωπα από την Αγία Γραφή προσωπεία των εξομολογήσεών » του.
Χρειάστηκαν περίπου σαράντα χρόνια για να ολοκληρωθεί η επεξεργασία της μετάφρασης και να ξεπεραστούν οι αμφιβολίες και οι δισταγμοί του δημιουργού της, που οφείλονταν στην «ομολογουμένη τελειομανία» αλλά και στον σεβασμό του προς τη γλώσσα του πρωτοτύπου.
Το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, που γράφηκε καταρχάς στα εβραϊκά, πιθανόν το 63 μ.Χ. και κατόπιν μεταφράστηκε στην κοινή ελληνική, ο Χριστιανόπουλος το θεωρεί ως «[…] το πιο δύσκολο. Οχι μόνο για τον θεολογικό του χαρακτήρα αλλά και για τη γλώσσα του, που παρουσιάζει αρκετές ιδιομορφίες. Από την άλλη μεριά θεωρείται το πιο αυθεντικό αλλά και το πιο πλήρες, έχει αρχιτεκτονική συγκρότηση και διασώζει αρκετά καλά τη ζωντάνια της κοινής ελληνικής και τον ποιητικό χαρακτήρα της αραμαϊκής στην εποχή του Χριστού. Τέλος, το Ευαγγέλιο του Ματθαίου είναι το πιο ωραίο, γιατί περιέχει ολόκληρη την επί του όρους ομιλία και περιγράφει με τον δραματικότερο και αναλυτικότερο τρόπο τα πάθη του Κυρίου».
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν το γεγονός ότι το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο προσείλκυσε τους μεταφραστές της Αγίας Γραφής ήδη από τον 17ο αιώνα, με κορύφωση τη γνωστή μετάφραση του 1901, η οποία προκάλεσε τα «Ευαγγελιακά», τα γνωστά αιματηρά επεισόδια που έγιναν στην Αθήνα και σημάδεψαν ιδεολογικά το γύρισμα του αιώνα.
Ωστόσο, στο τέλος του ίδιου αιώνα, ο σύγχρονος μεταφραστής του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου δήλωνε: «Δεν γνωρίζω αν οι σημερινοί αναγνώστες έχουν αληθινό ενδιαφέρον για το Ευαγγέλιο, ή απλώς επηρεάζονται από τη μόδα που άρχισε με τους νεοορθόδοξους»। Πάντως, ο Χριστιανόπουλος “ομολογεί”: «Η μετάφρασή μου προς το παρόν απευθύνεται στους πιστούς αλλά και στους διανοουμένους, και θα χαιρόμουν αν κάποτε την υιοθετούσε και η επίσημη Εκκλησία…»
Ανεξάρτητα όμως από τη γλωσσική μορφή στην οποία είναι γραμμένο το Ευαγγέλιο, η δύναμη και η γοητεία του παραμένουν αδιαμφισβήτητες. «Μισό αιώνα διαβάζω λογοτεχνία», γράφει ο Χριστιανόπουλος, «μα τη δύναμη και τη γλύκα που έχουν τα λόγια του Χριστού δεν τη βρήκα αλλού πουθενά». (entefktirio.blogspot.com)

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΙΩΤΗ


Soldier's Girl is a 2003 dramatic film based on a true story: the relationship between Barry Winchell and Calpernia Addams and the events that led up to Barry's murder by fellow soldiers. It was written by Ron Nyswaner and directed by Frank R. Pierson, with Troy Garity starring as Barry and Lee Pace starring as Calpernia.
Plot
Barry is a private with the 101st Airborne Division of the United States Army, stationed at Fort Campbell, Kentucky. Calpernia works as a showgirl at a transgender revue in Nashville, Tennessee when the two met in 1999. Barry's roommate Justin Fisher (Shawn Hatosy) brings Barry to the club where she performs. When Barry and Calpernia begin seeing each other regularly, Fisher begins spreading rumors on base about their relationship, which appeared to be a violation of the military's "Don't ask, don't tell" policy about discussing the sexual orientation of military personnel. Barry faces increasing harassment and pressure, which explodes into violence over Fourth of July weekend. While Calpernia performs in a pageant in Nashville, Barry is beaten to death in his sleep with a baseball bat by Calvin Glover, who had been goaded by Fisher into committing the crime. The film ends with a discussion of the aftermath. The film depicts Fisher as a sexually confused manipulator jealous of Barry or Calpernia or both.
(en.wikipedia.org)
.

Η ΑΝΟΙΞΗ 1

Otto Müller (Γερμανία)

Carol Ann Duffy
Κάρολ Ανν Ντάφυ

Άνοιξη

Η συγγνώμη της άνοιξης φθάνει, ο αέρας γλυκαίνει,
το φως μιας ώρας παράταση παίρνει, ο χρόνος συγχώρεση
θαρρείς, δοσμένη μέσα απ' το ψιθυριστό χρωμάτισμα
των λουλουδιών, ξόρκι της βροχής για αναστολή, αναστολή, αναστολή.

Οι εραστές καθώς ξυπνούν μέσα στα δώματα τα φωτισμένα, με τα
κορμιά πλεγμένα, αίσθηση έχουν κάτι πως τους τυλίγει,
σαν πέπλο χάριτος, σαν απαλή αγκάλη, άφεση αμαρτιών για ώρες
κλεμμένες, ψέματα αναγκαία. Και αυτό είναι σοφό:

Να γνωρίζεις ότι της μουσικής το xρυσάφι κρύβεται στο ξεφτισμένο
πουγκί ενός πουλιού, να δρέπεις βοτάνια στοργής, να βλέπεις πως
σελήνη και ήλιος σμίγουν το έτερον ήμισυ του φωτός τους πάνω
στον άδειο καμβά του ουρανού. Δέντρα, στα άνθη τους πνιγμένα,
νεαρές βασίλισσες, εκλιπαρούν για επιείκεια.

μετάφραση: Θάλεια Μελή Χωλλ
(συλλ. Σαγήνη)
περ. Ποιητική, τχ. 1ο / Πατάκης, 2008



Ρούλα Σκούταρη

Το τραγούδι της άνοιξης

Καλώς μας ήρθες, άνοιξη
Με τα γλυκά σου μύρα,
Με τ’ άνθη της αμυγδαλιάς
Και τα μπουμπούκια της ροδιάς.

Καλώς μας ήρθες!
Στόλισε κήπους και περιβόλι,
Την αγκαλιά της κοπελιάς
Και την ψυxή μου όλη.

Κατάθεση ψυχής / Δωδώνη, 2006



Amy Lowell
Άμυ Λόουελ

Μια άνοιξη της Ρόζμαρυ

Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό σου
Όταν σε σκέφτομαι
Βλέπω μονάχα τα χέρια σου
Τα χέρια σου
Που ράβουν
Που κρατούν ένα βιβλίο
Που στέκουν για ένα λεπτό στην ηρεμία κάποιου παράθυρου.
Τα μάτια μου πάντα κρατούν την όψη των χεριών σου,
Αλλά η καρδιά μου κρατάει τον ήxο της φωνής σου
Και την απαλή λαμπρότητα που είναι η ψυχή σου.

μετάφραση: Τάσος Κόρφης
Ξένη Ποίηση του 20ού αιώνα / Λωτός, 2000

27.3.10

ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΚΕΪ ΧΑΡΑΚΤΗΡΕΣ ΣΤΙΣ ΜΑΛΑΙΣΙΑΝΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ, ΑΡΚΕΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΝΑ ΘΕΡΑΠΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ

.
Malaysia: Gay Characters OK, If They Go Straight
The Malaysian Film Producers' Association said that movies may depict gay characters, provided they do not stay that way throughout the film.
By Julie Bolcer (Advocate, 22-3-2010)
New censorship guidelines for the Malaysian film industry relax a strict ban on showing homosexuality — as long as the gay characters change their ways by the end of the story.
Malaysian Film Producers' Association president Ahmad Puad Onah explained the new rules to Agence France-Presse.
"We are now allowed to show these scenes," he said. "As long as we portray good triumphing over evil and there is a lesson learnt in the film, such as from a gay [character] who turns into a [straight] man. Previously we are not allowed to show these at all."
In the conservative majority-Muslim country of Malaysia, books and films are routinely banned or edited in order to delete portions believed to threaten moral and religious values.
Under the new rules, according to AFP, kissing, undressing, and obscenities will still be banned. The rules apply to other subjects deemed detrimental to morality, not just homosexuality.

ΤΑΛΙΑ: ΕΧΩ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΚΕΪ ΦΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΡΩ ΠΟΣΟ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΟΣΗ ΑΓΑΠΗ ΑΝΑΤΡΕΦΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥΣ


Ταλία: Η γκέι κοινότητα έχει περάσει πολλά χρόνια παλεύοντας
για τα όνειρά της, μόνον τώρα όμως αρχίζουν να ανοίγουν δειλά
κάποιες πόρτες γι' αυτούς. Άρχισαν να μπορούν να παντρεύονται και να
υιοθετούν παιδιά, κι αυτό επιτέλους τους δίνει τα δικαιώματά τους στην κοινωνία.
.
Η Ariadna Thalía Sodi Miranda (ευρέως γνωστή ως Ταλία) είναι Μεξικανή ποπ τραγουδίστρια, ηθοποιός, παραγωγός, συνθέτης, στιχουργός και επιχειρηματίας με πωλήσεις δίσκων που ξεπερνούν τα 25 εκατομμύρια αντίτυπα παγκοσμίως.
Γεννήθηκε στις 26 Αυγούστου 1971 στην Πόλη του Μεξικού και το όνομα της συνδέεται σε δημοφιλείς σαπουνόπερες της δεκαετίας του ΄90 που την έκαναν γνωστή σε όλο τον κόσμο (Μαριμάρ, Μαρία Μερσέντες, Μαρία της γειτονιάς και Ροζαλίντα). Οι σειρές αυτές προβλήθηκαν σε πάνω από 180 χώρες στον πλανήτη και μεταφράστηκαν σχεδόν σε όλες τις γλώσσες, ενώ έχουν παρακολουθηθεί από πάνω από 2 δισεκατομμύρια ανθρώπους, μετατρέποντας την Ταλία σε διεθνές τηλεοπτικό φαινόμενο. Μάλιστα έχει αναγνωριστεί ως το πιο σπουδαίο τηλεοπτικό είδωλο στον πλανήτη ολόκληρης της δεκαετίας. Το επίπεδο της φωνής της είναι μέτζο σοπράνο. Το πρώτο άλμπουμ της που κυκλοφόρησε διεθνώς ήταν το En extasis (1995) και το πιο επιτυχημένο εμπορικά είναι το Amor a la mexicana (1997), το οποίο είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα λάτιν άλμπουμ όλων των εποχών. Έχει στην κατοχή της πολλά βραβεία Grammy, Billboard, MTV και Lo Nuestro και έχει ονομαστεί Βασίλισσα της λάτιν ποπ λόγω της μεγάλης επιτυχίας που έχει συνατήσει σε αυτό το μουσικό είδος τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Στην Λατινική Αμερική αποκαλείται Αυτοκράτειρα της ομορφιάς και είναι παντρεμένη με τον μεγιστάνα της δισκογραφίας, Τόμμυ Μοττόλα.
Το πιο πρόσφατο άλμπουμ της Primera fila κυκλοφόρησε τον Δεκέμβριο του 2009 και είναι η 2η φορά που φτάνει στην 1η θέση στο Billboard μετά από 7 χρόνια και το ομώνυμο άλμπουμ της που είχε φτάσει επίσης στην πρώτη θέση σε πωλήσεις.
Στις 18 Φεβρουαρίου 2010, της απονεμήθηκε το βραβείο "Young artist legacy" από τα "Lo Nuestro Awards" για την προσφορά της στη μουσική από μικρή ηλικία, και τα επιτεύγματα στη μουσική της καριέρα, που μετράει πάνω από 30 χρόνια.
(el.wikipedia.org)
.
.

Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ 4



Πιέρ Πάολο Παζολίνι
.
ΠΙΕΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΠΑΝΕΞΕΤΑΣΗ
«Ανοίξτε ξανά τον φάκελο της δολοφονίας Παζολίνι»
Του Μichael Day (Τα Νέα, 24/3/2010)
Τριάντα πέντε χρόνια μετά τη δολοφονία του ποιητή, πολιτικού αρθρογράφου και διακεκριμένου σκηνοθέτη Πιέρ Πάολο Παζολίνι, η ιταλική κυβέρνηση δέχεται πιέσεις να επανεξεταστεί η υπόθεση και να χυθεί άπλετο φως.
Με ανοιχτή επιστολή (δημοσιεύτηκε στην ιταλική εφημερίδα «Corriere della Sera») προς τον υπουργό Δικαιοσύνης Αντζελίνο Αλφάνο, ο πρώην αρχηγός της αντιπολίτευσης Βάλτερ Βελτρόνι ρωτά γιατί, αν και υπάρχει πλήθος από αναπάντητα ερωτήματα, οι αρχές δεν προχώρησαν σε νέες έρευνες σε μια υπόθεση «η οποία είναι διάτρητη σαν κόσκινο». Και τονίζει πως με την εξέλιξη της Εγκληματολογίας θα ξεκαθαρίζονταν πολλές αμφιβολίες για τον φόνο του ομοφυλόφιλου μαρξιστή διανοουμένου στον οποίο ο παγκόσμιος κινηματογράφος οφείλει μερικά από τα πιο ποιητικά, σκληρά, αλληγορικά και εμβληματικά έργα του νεορεαλισμού, όπως το «Θεώρημα», το «Μάμα Ρόμα», το «Salo, 120 μέρες στα Σόδομα», το «Δεκάμερον» και η «Μήδεια» με τη Μαρία Κάλλας.
Το 1975, λίγο μετά το έγκλημα, ο 17χρονος τότε Τζουζέπε Πελόζι ομολόγησε τη δολοφονία και καταδικάστηκε σε δέκα χρόνια φυλάκισης, όμως υπήρχαν στοιχεία που συνέδεαν και μερικούς ακόμη με τον μέχρι θανάτου ξυλοδαρμό του Παζολίνι. Οι μυστικές υπηρεσίες είχαν περιέργως εκδηλώσει ενδιαφέρον για την υπόθεση, όμως σημαντικά στοιχεία αγνοήθηκαν- δακτυλικά αποτυπώματα από αίμα στο αυτοκίνητο. Η υπόθεση προκάλεσε πολλές συζητήσεις, όπως άλλωστε και η ζωή του σκηνοθέτη.
Το 2005, 30 χρόνια μετά την καταδίκη του, ο Πελόζι ανακάλεσε, λέγοντας πως εξαναγκάστηκε σε ομολογία και ότι δεχόταν απειλές για την οικογένειά του. Υποστήριξε πως τρεις τύποι «με νότια προφορά» επιτέθηκαν στον Παζολίνι σε παραλία της Όστια ς- παραθαλάσσιο προάστιο της Ρώμηςφωνάζοντας «βρωμοκομμουνιστή». Η εξέλιξη αυτή ώθησε τις δικαστικές αρχές να επανεξετάσουν την υπόθεση, αλλά για λίγο. Ξαναμπήκε στο αρχείο εξαιτίας, όπως είπαν, έλλειψης στοιχείων.
Ο σκηνοθέτης Σέρτζιο Τσίτι, φίλος του Παζολίνι, είχε ισχυριστεί σε συνέντευξή του ότι οι δολοφόνοι του ήταν πέντε και ότι τα κίνητρά τους ήταν πολιτικά καθώς ο- άλλοτε δάσκαλος - Παζολίνι υπήρξε ενεργό μέλος του κομμουνιστικού κόμματος. Ακόμη υποστήριξε πως ο Πελόζι ήταν το δόλωμα και ότι τον χρησιμοποίησαν για να του φορτώσουν τον φόνο. Υποστήριξε επίσης ότι η δολοφονία του Παζολίνι έγινε αλλού και στη συνέχεια μετέφεραν και πέταξαν το πτώμα του στην παραλία.
«Πρέπει να βρούμε και να πούμε την αλήθεια», επιμένει ο Βελτρόνι απευθυνόμενος στον υπουργό Δικαιοσύνης. «Η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν προοδεύσει και μπορούν να βοηθήσουν ώστε να έχουμε τελεσιδικία». Επικαλέστηκε δε τον πρώην διευθυντή του Εγκληματολογικού των καραμπινιέρων Λουτσιάνο Γκαροφάνο, ο οποίος σύμφωνα με αποτελέσματα προηγμένων επιστημονικών ερευνών είχε πει ότι όλα τα στοιχεία, δείγματα ιδρώτα, αίματος, ρούχων, ακόμα και το μπαστούνι που είχε χρησιμοποιήσει ο Παζολίνι για να αμυνθεί, πρέπει να επανεξεταστούν.

26.3.10

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ


ΠΕΘΑΝΕ Ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ
Έκρυβε την τραγικότητα κάτω από τη χαριτωμένη επιφάνεια
Γιώργος Δ. Κ. Σαρηγιάννης (Tα Νέα, 26/3/2010)
Ένας από τους πολύ καλούς ηθοποιούς του ελληνικού θεάτρου, ο Δημήτρης Οικονόμου (Κουτσογεωργακόπουλος), έφυγε χτες το βράδυ από τη ζωή στα 57 του χρόνια από ανίατη ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε χρόνια. Κηδεύεται σήμερα στις 13.00 στο Α΄ Νεκροταφείο. «Μαλακός», ανάλαφρος ηθοποιός, «μοτσάρτειος», με χιούμορ αλλά και μια βαθιά τραγικότητα κρυμμένη κάτω από επιφάνεια χαριτωμένη-, ο Δημήτρης Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Παιδί του «Θεάτρου Τέχνης»- απόφοιτος της δραματικής σχολής του το 1977-, από το «Θέατρο Τέχνης» ξεκίνησε την καριέρα του, μαθητής ακόμα, για να ξεχωρίσει πολύ γρήγορα.
Θα συνεργαστεί στη συνέχεια με το «Θεσσαλικό Θέατρο», τους θιάσους Καλογεροπούλου, Αλεξανδράκη, Κούρκουλου, τη «Θεατρική Συντεχνία», «νέα Σκηνή» Λευτέρη Βογιατζή, Βασίλη Διαμαντόπουλο (Μόσκα στον «Βολπόνε»), «Πράξη» της Μπέττυς Αρβανίτη, το Μέγαρο Μουσικής, το «Θέατρο του Νότου». Το ΄93 επιστρέφει στο «Θέατρο Τέχνης»: Ξανθίας στους «Βατράχους», Καρύων στον «Πλούτο», Δίδυμοι στους «Δίδυμους της Βενετίας», Τρελός στον «Βασιλιά Ληρ»... Παίζει στον «Ίωνα» που ανέβασε η Λυδία Κονιόρδου με το Εθνικό Θέατρο, συνεργάζεται με το «Απλό Θέατρο». Τα τελευταία χρόνια συνεργάστηκε με τον Νίκο Καμτσή στο «Τόπος Αλλού»: «Περιμένοντας τον Γκοντό» (εξαιρετικός Εστραγκόν) και «Ζορζ Νταντέν» (στον επώνυμο ρόλο που έμελλε να είναι ο τελευταίος του). Το 1981 ίδρυσε με την Πέπη Οικονομοπούλου τον θίασο «Καθρέφτης»: «Παλιοί καιροί», «Οι εξόριστοι», «Καρτελοθήκη», «Η κυρία του τρένου» (Σκαρίμπας).
Είχε υπογράψει και αρκετές σκηνοθεσίες - «Φωτιές» του Σέπαρντ, «Ελευθερία στη Βρέμη» του Φασμπίντερ, «Πινακοθήκη ηλιθίων» του Τσιφόρου...- ενώ συνυπέγραψε με τη Λυδία Κονιόρδου την «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή στην Επίδαυρο με το Εθνικό Θέατρο. Ο Δημήτρης Οικονόμου δίδαξε σε δραματικές σχολές ενώ τα τελευταία χρόνια είχε δημιουργήσει με την ηθοποιό Ναταλία Στυλιανού εργαστήριο δραματικής τέχνης.
Θα θυμάμαι πάντα τον συγκλονιστικό ομοφυλόφιλό του στην «Εβριάνα» του Νορέν και τον Τελιέγκιν του στον «Θείο Βάνια» του Λευτέρη Βογιατζή, όπου έδωσε τεράστιες μουσικές διαστάσεις σε ένα ρολάκι.
.

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ. Α.Ε. ΧΑΟΥΣΜΑΝ


Alfred Edward Housman (26/3/1859 – 30/4/1936)

ΣΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΙΚΟΣΙ ΚΙ ΕΝΟΣ

Σαν ήμουν είκοσι κι ενός
να λέει άκουσα σοφό:
«Κορόνες, λίρες και γκινέες
δώσε, μα όχι την καρδιά σου'
ρουμπίνια ή και πέρλες δώσε,
τη λευτεριά σου όμως σώσε».
Μα ήμουν είκοσι κι ενός,
κι ό,τι είπε, ωφέλεια κανενός.

Σαν ήμουν είκοσι κι ενός
τον άκουσα να λέει πάλι:
«Καρδιά που βγήκε από το στήθος
ποτέ δεν δόθηκε του κάκου'
με στεναγμούς είν' πληρωμένη
κι η πίκρα είναι ό,τι σου μένει».
Και τώρα που 'μια είκοσι δυο,
τι αληθινό, τι αληθινό!

Α.Ε. Χάουσμαν \ M.Βρετανία
Μετάφραση: Πάνος Καραγιώργος

Πανόραμα Αγγλικής Ποίησης (Τυπωθείτω-Γ.Δάρδανος)
.
(Αναδημοσίευση από το ιστολόγιο Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά: No 298)
.
.
Η Επινόηση του έρωτα του Τομ Στόπαρντ είναι ένα θεατρικό έργο με ήρωα του τον Αλφρεντ Εντουαρντ Χάουσμαν (1859-1936), τον βρετανό λόγιο και ποιητή ο οποίος αγαπήθηκε για τη ρομαντική απαισιοδοξία που διαπερνούσε τα απλά και λιτά ποιήματά του. Παρ' όλο που ο Στόπαρντ υποστηρίζει ότι «όταν αποφάσισα να γράψω για τον Χάουσμαν δεν ήξερα ότι ήταν ομοφυλόφιλος», το έργο περιστρέφεται γύρω στο θέμα ενός ανεκπλήρωτου ομοφυλοφιλικού έρωτα του Χάουσμαν. Η ιστορία αρχίζει από το τέλος της ζωής του ποιητή και ύστερα περιγράφει περιστατικά από τη ζωή του στην Οξφόρδη, στο Λονδίνο και στο Κέιμπριτζ. Πότε νέος και πότε γέρος ο Χάουσμαν αναπολεί τις πικρές και τις καλές στιγμές της ποιητικής καριέρας του και τα χρόνια που πέρασε διδάσκοντας κλασική φιλολογία στα έγκριτα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Βρετανίας. Από τις αναμνήσεις του ετοιμοθανάτου Χάουσμαν παρελαύνουν διάφοροι διάσημοι της εποχής του, από τον Οσκαρ Γουάιλντ ως τον ιστορικό της τέχνης Τζον Ράσκιν. Για να δώσει μεγαλύτερη αληθοφάνεια στον ήρωά του, ο Στόπαρντ διανθίζει το κείμενό του με αρκετές λατινικές φράσεις, χωρίς ωστόσο να δυσκολεύεται η κατανόηση και η ροή του θεατρικού λόγου.
Αναστασία Ζενάκου (Το Βήμα, 1998)

Η ΑΠΑΤΗΛΗ ΛΑΜΨΗ ΤΗΣ ΝΙΟΤΗΣ 3

SEAN CONNERY

A painting of a semi-nude Sean Connery painted in 1952, when he was just 22,
by jazz musician Al Fairwheather, a student at Edinbourg College of Art

Sean Connery, 3rd place Mr Universe 1953
Sean Connery as James Bond & as Zardoz