ΙΣΠΑΝΙΑ. ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΓΑΜΟ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΦΥΛΟΥ

.
Outstanding challenges in a post-equality era: The same-sex marriage and gender identity laws in Spain
Raquel Platero
Complutense University of Madrid

International Journal of Iberian Studies Volume 21 Number 1

Abstract
Spain has captured international attention with national regards to equality for sexual minorities, recently approving laws that allow same-sex couples to marry under the same conditions as different-sex couples (Law 13/2005) and that allow transgender change their name in the register without having to go through compulsory surgery (Law 3/2007). Using intersectionality as a frame-work for my analysis, I explore the limitations of the notion of equality in both legal texts by adding an analysis that includes not only sexuality, but also gender, ethnicity, age, and class. Both laws aimed at satisfying the demands of social movements and were designed to overcome inequality and have a relevant symbolic impact. Despite this, it is argued, they were not framed to transform society in depth. Both laws are contributing to reproduce inequality by not taking into account multiple discriminations.

.

Διαβάστε πιέζοντας εδώ: Platero_ijis_same-sex_marriage_gender_identity.pdf

ΖΕΥΓΑΡΙΑ 10

.
Κρατώ τον Λουκά στην αγκαλιά μου και δείχνω τόσο αδέξιος, νευρικός… άμαθος, αβέβαιος για τους κανόνες που ισχύουν για ένα πατέρα και ένα γιο… Τον κοιτάζω ξανά και ξανά και είμαι σίγουρος πως στα μάτια του φαίνομαι σαν ένας ηλίθιος που δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει… Όσο μεγαλώνει γίνεται πιο συμπαθητικός και γλυκός… Αισθάνομαι ένα περίεργο είδος έλξης να αναπτύσσεται μεταξύ μας …μια έλξη που δεν υπήρχε ανάμεσα στον πατέρα μου και σ’ εμένα… Μεταβαίνω με τα δάχτυλά μου στο κεφαλάκι του και παίζω σταυρόλεξο με τα μάτια του, την μύτη του… το στόμα του…
«Σαλιάρη…», του λέω…
Κάθε φορά που τον κρατώ η καρδιά μου χτυπάει κάθε φορά και πιο γρήγορα από τον φόβο μη μου πάθει τίποτα… Τα φωτεινά μάτια του είναι ίδια με του Μιχάλη… Είναι λανθασμένη η προσπάθειά μου να βρω κάποιο χαρακτηριστικό πάνω του που να θυμίζει κάτι από εμένα ή κάτι από τον Μιχάλη, αλλά διασκεδάζω βρίσκοντας ομοιότητες που μετά από λίγα δευτερόλεπτα αλλάζουν… Με το πέρασμα του χρόνου, οι μνήμες από τη παιδική ηλικία μου με εγκαταλείπουν… η μητέρα μου όμως θυμάται πολλά και μου διηγείται πόσο γκρινιάρης ήμουν και πως σούφρωνα τα χείλια μου όταν ήθελα να κλάψω…
«Όταν είδα τον Λουκά για πρώτη φορά μου ήρθε να λιποθυμήσω, είναι ίδιος εσύ…», μου λέει η μητέρα μου και με φέρνει σε αμηχανία, κυρίως όταν βρίσκεται παρών και ο Μιχάλης… Προσπαθώ να αλλάξω τη συζήτηση και να σκοτώσω τους υπαινιγμούς της…
«Ναι, είναι… Είμαι… δηλαδή, πιστεύω ότι μοιάζει και στους δυο μας…», της λέω… προσπαθώ να πω και τελειώνω τη συζήτηση παίρνοντας τον Μιχάλη από το χέρι… Χαμογελώντας τον παρασύρω σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακολουθώντας μια τροχιά γύρω του σαν να είμαι δορυφόρος του…
«Μη μουτρώνεις… το ίδιο θα έλεγε και η δικιά σου μητέρα…», του λέω και ξεχνάμε τα πάντα… Τα ξεχνάμε με την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί… τη προσπάθεια του κορμιού να πλησιάσει το άλλο μέσα από τη κίνηση…
Αγκαλιαζόμαστε, και τα χέρια μας ξαπλώνουν στα μπράτσα ή στις πλάτες ενημερώνοντάς μας για τη ζεστασιά του δέρματος πάνω ή κάτω από τα ρούχα… ενημερώνοντάς μας για το πότε οι μυς σφίγγονται ή χαλαρώνουν γρατσουνίζοντας τα υφάσματα των ρούχων μας, πεινασμένοι για περισσότερη επαφή…
Φιλιόμαστε… αθόρυβα… Τραβιόμαστε χώρια και χαμογελάμε ο ένας τον άλλο… Με δυσκολία κρατιέμαι να μη πω καμία μαλακία… Τα χείλια μας είναι υγρά και τα στόματά μας χάσκουν…
«Σαλιάρη…», του λέω… (…)
Δεν θυμάμαι πόσα φιλιά ανταλλάξαμε… Θυμάμαι αόριστα πως καταλήξαμε στο κρεβάτι, σιωπηλά, για να μη ξυπνήσουμε τον Λουκά…

.
lastnightidreamtthatsomebodylovedme

ΖΕΥΓΑΡΙΑ 9

..
λίγο πριν φύγω το πρωί από το σπίτι
πάω στο bed να σκάσω ένα φιλί στη Χριστιάνα
φυσικά κοιμόταν η καρδιά μου του καλού καιρού
νιώθει το φιλί
μισοκοιμισμένη
ανοίγει ίσα-ίσα μια σχισμή τα βλέφαρα
με κοιτάει με ένα γλυκό βλέμμα
του στυλ
τι ωραία που είναι εδώ στη χώρα “του-ύπνου-και-του-μαξιλαριού”
μου γουργουρίζει πολλά “σαγαπάω” στη σειρα
κάνει να αλλάξει πλευρό
και ντουκ! με τον αγκώνα
ρίχνει την υδρογειο-πορτατιφ-μπλε-φως-μεσα-στο-σκοταδι
που έχουμε δίπλα στο bed
με το θόρυβο που κάνει το λαμπατερρρ που σβουρίζει πάνω στο παρκε
(ναι και το bed στο πάτωμα είναι)
η Χριστιάνα μισοξυπνάει
γυρνάει το κεφάλι
κοιτάει
μία εμένα
μία τη λάμπα
και με μισόκλειστα μάτια λέει:
“έκανε ο κόσμος τούμπα”
σαγαπάω για κάθε σουρεαλιστική ατάκα σου (και όχι μόνο…)
...................................................................................................λενακι
.
Freedom Island

.

Σε αγαπάω… μου λείπεις… Όταν φεύγεις μου φταίνε όλα… Ξαπλώνω στο κρεβάτι και μυρίζω το μαξιλάρι σου, φοράω τα ρούχα σου για να νιώθω κοντά σου… Κοιτάω το κινητό μου για να δω αν μου έχεις στείλει μήνυμα, όχι ότι δεν θα το άκουγα απλά για να σιγουρευτώ…
Έχεις ομορφύνει τελευταία κι εγώ είμαι πιο ερωτευμένη από ποτέ…
Ε.

.
Alicia’s sunlight

ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

.
Ζούμε το τέλος των σχέσεων. Αυτό κατάλαβα απόψε. Πάλι η γνωστή ιστορία. Πάλι κάποιος μου διηγήθηκε πόσο πολύ αγάπησε, πόσα πολλά επένδυσε, πόσο πολύ σοκαρίστηκε όταν μπήκε μέσα στο σπίτι, πόσο πολύ πληγώθηκε, πόσο πολύ δεν πιστεύει πια σε σχέσεις, πόσο πολύ βλέπει παντού το ίδιο τέλος.

Οδηγώ και σκέφτομαι αυτή την κουβέντα. Το να ζήσεις την "προδοσία" με αυτό τον εξαιρετικά σοκαριστικό τρόπο κάποτε σε ξυπνά, κάποτε σε δυναμώνει, κι άλλες φορές σε κλειδώνει. Έχω την αίσθηση πια ότι όποιον και να ρωτήσω το ίδιο θα μου πει. Πως η σχέση "εδώ είμαστε" τελείωσε έτσι άδοξα. Είναι τελικά στη φύση μας, όσο κι αν θέλουμε να το αρνηθούμε. Ψαχνόμαστε δεξιά κι αριστερά. Όχι γιατί μας λείπει το sex αλλά γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε αυτή τη σχέση "εδώ είμαστε". Φόβος, ανασφάλειες, ανωριμότητες. Οι δρόμοι άδειοι πατάω γκάζι με δύναμη και σκέφτομαι πως καλά να πάθουμε.

Τελειώσαμε με τις σχέσεις. Η γενιά μας τα κατάφερε. Τις εξολόθρευσε. Τις αποτελείωσε. Οι περισσότεροι έχουμε μια τέτοια εμπειρία "στα πράσα". Επώδυνη ή λιγότερο επώδυνη δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ακούς τους περισσότερους να λένε ότι μια χαρά είμαι έτσι, από το να έχω δίπλα μου κάποιον που με κοροϊδεύει πιο καλή η μοναξιά. Και δεν μπορώ να πιστέψω πια ότι εμείς "τα καλά παιδιά" δεν έχουμε κοροϊδέψει. Απλά το κάναμε έξυπνα, ή δεν έτυχε να μας πιάσουν. Δεν μ' αρέσει που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. "Καλοί και κακοί". Όλοι μεταξύ μας εναλλασσόμαστε. Με απίστευτες ταχύτητες.

Ας πάψουμε λοιπόν να ηθικολογούμε και να γκρινιάζουμε για τη σχέση που δεν έρχεται ή για τη σχέση που χάθηκε. Μα πώς να έρθει και πώς να μη χαθεί; Αφού τις εξευτελίσαμε τις σχέσεις μας αμφότεροι. "Απατημένοι και εξαπατητές". Τις υποβιβάσαμε. Και δεν έχει επιστροφή. Κι όταν πέσουμε πάνω σε κάποιον άνθρωπο που είναι διαφορετικός δεν τον εμπιστευόμαστε και προσπαθούμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω από το κακό μας παρελθόν. Φαύλος κύκλος μου κάνει.

One of the people

ΓΑΜΟΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ Α ΛΑ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΑ

.
1- In both Lisbon (since 2000) and Porto (since 2006) there are annual Gay Pride Parades that attract tens of thousands of participants and spectators.
Διαβάστε επίσης: ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: Διδάγματα από το πορτογαλικό Gay Pride

2- On February 1, 2006, a lesbian couple applied for a marriage licence. Their application was refused, but the couple, Teresa Pires and Helena Paixão, have promised to challenge the ban in court, saying that it discriminates against them on the basis of sex and sexual orientation and discrimination on the basis of sex is banned on the 1976 constitution, and in 2004 sexual orientation was added as a basis for which no one should be discriminated against.

On May, 2007 the court rejected the motion and they have appealed to the Portuguese Constitutional Court. The Constitutional Court received the case in July 2007. Helena and Teresa's lawyer, Luís Grave Rodrigues presented their allegations on October 19, 2007, including seven legal opinions (pareceres) from Portuguese professors of law arguing that the ban on same-sex marriage is unconstitutional.

3- A petition in favour of same-sex marriage with around 7400 signatures was delivered to the Portuguese parliament on 16 February 2006.
Διαβάστε επίσης: ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: 6000 Πορτογάλοι ζητούν πραγματική ισότητα

4- Same-sex marriage was the source of debate during the 2005 legislative elections, with the winning socialists failing to make a clear statement in favour of same-sex marriage. Prime Minister José Sócrates has stated that introducing same-sex marriage legislation is not in his government's agenda, yet he has not ruled out the possibility that such legislation be introduced if his socialist government receives a second consecutive mandate in future elections. The youth wing of his party, as well as the other two left-of-centre parties with parliamentary representation have spoken strongly in favour of same-sex marriage, while the right remains extremely opposed to any such legislation.
Διαβάστε επίσης: ΤΟ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟ: Στις 10 Οκτωβρίου η συζήτηση στο πορτογαλικό Κοινοβούλιο για τη νομιμοποίηση του γάμου ομοφύλων

(en.wikipedia.org )

ΣΕΞ ΣΤΑ ΒΑΓΟΝΙΑ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ ΤΗΣ ΜΑΔΡΙΤΗΣ

.
Sexo en vivo en el metro
Siete de la tarde. Primer vagón de un convoy de la línea 2 en la estación de Sol. Un par de miradas, y un hombre que había subido en San Bernardo consigue que otro se le acerque y empiece a masturbarle. Delante de todos los viajeros. “Pasa diariamente”, explica Ana, usuaria del metro y una de las pasajeras que soportan el espectáculo. “No me cambio de vagón porque vigilo para evitar que algún día cojan a algún menor”, apunta.
Según Ana, “son casi siempre los mismos, pero van rotando”.“Los hay desde veintimuchos hasta más de sesenta y no se cortan un pelo, aunque les mires de frente”, añade.
Los usuarios que se encuentran cada tarde este panorama hablan de hasta corrillos de seis personas esperando tocamientos. “Si en el viaje no encuentran rollo, se bajan, cambian de sentido de la línea a ver si hay más suerte”, concluye Ana.
Los responsables de Metro de Madrid sólo pueden actuar cuando se presentan reclamaciones y se detecta a los actores. A día de hoy, sólo hay denuncias por tocamientos, pero no se ha presentado ninguna por escándalo público, señalan fuentes del suburbano

.
(Αναδημοσίευση από το ισπανικό Metrorama, 24/9/2008)

8 ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΜΕΡΑ ΤΟΥ GAY ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΤΗΣ ΒΟΣΝΙΑΣ

.
Clashes at Bosnia's gay festival
BBC News, 25/9/2008
At least eight people have been injured in clashes during the opening ceremony of Bosnia's first gay festival in the capital Sarajevo, police have said.
They said dozens of men attacked participants of the festival in front of the city's Academy of Fine Arts.
A foreigner and journalists were reportedly among the injured.
Homosexuality is very much a taboo issue in Bosnia and organisers of the Queer Festival have received death threats, correspondents say.
Anti-gay protesters attacked the festival participants as they were leaving the opening ceremony in central Sarajevo on Wednesday evening.
Many demonstrators chanted "Kill the Gays!" and "Allahu Akbar!" (God is Great).
"When I was getting out of the academy, I was suddenly struck in the back. Three other people then came running and beat me up," festival participant Pedja Kojovic told the AFP news agency.
Violence spread to nearby streets, before police managed to disperse the protesters.
Political event
Holding a gay festival in Bosnia has been condemned by some politicians and sections of the media, the BBC's Helen Fawkes in Sarajevo says.
Sarajevo is a predominantly Muslim city, and religious leaders have said that the timing of the four-day event - coinciding with the Muslim holy month of Ramadan - is provocative, our correspondent says.
Amnesty International and a number of other human rights groups have expressed concern at the level of homophobia and the attempts to incite violence in the run-up to the festival.
The organisers said they did not set out to offend anyone, and that the aim was to use art and culture to raise awareness.
But now it has become a political event, and the organisers are more determined than ever that the gay festival should take place over the next few days, our correspondent says.

"ΣΥΜΒΟΛΑΙΑ ΣΥΜΒΙΩΣΗΣ" ΤΟΥ 1482

Bartolomeo Cesi (1556 – 1629, Ιταλία)

.
Τέσσερα '' Συμβόλαια Συμβίωσης '' του 1482 ανακάλυψε στο Αρχείο του Κράτους της Γένοβας η αρχειοθέτης Βαλεντίνα Ρουτσίν. Πρόκειται για μνημόνια αμοιβαίων υποσχέσεων μεταξύ ανδρών - '' να ζούμε και να κατοικούμε μαζί ενωμένοι σαν αδελφοί και πραγματικοί συνεργάτες και να μοιραζόμαστε το ψωμί και τα υπάρχοντά μας, όπως αυτό αρμόζει'', στοιχειοθετημένα από τον ίδιο συμβολαιογράφο.

Ιδού τα στοιχεία ενός εξ αυτών των ντοκουμέντων:

"Ο Φραντσέσκο ντε Μπάρλις, δάσκαλος, και ο Τζιόρτζιο Αρντιτζόνε, τυπογράφος, στις 26 Νοεμβρίου του έτους 1482 και κατά ώραν ενάτη, προσερχόμενοι ενώπιον του σεβαστού συμβολαιογράφου Ανδρεα ντε Καίρο (αρχιγραμματέως της Αρχιεπισκοπής, με έδραν εις το ισόγειον αυτής), υπέγραψαν συμβόλαιον, ισχύον in perpetuum (δια παντός), εις τρόπον ώστε ο δεσμός αυτών ουδέποτε εις το μέλλον να μπορεί να διαλυθεί, για όσο αυτοί θα είναι εν ζωή''.

Ο Φραντσέσκο και ο Τζιόρτζιο'', επισημαίνει στο κείμενο του ο συμβολαιογράφος, ''παρουσιάστηκαν ενώπιόν μου εν πλήρη συνειδήσει της αποφάσεώς των και με καθαρήν την καρδίαν. Ουδεμία κακεντρέχεια ή κακόβουλος υπολογισμός ενέχει πίσω απο την κοινήν των απόφασιν. Οδηγήθηκαν εις αυτήν την σύναψιν από έκδηλα αισθήματα στοργής και αγάπης, ευμενοίας και εμπιστοσύνης που τους ενωνουν ''.

Ο διευθυντής του Αρχείου, καθηγητής Αλφόνσο Ασίνι, επισημαίνει πως όροι όπως ''αγάπη'' και ''εμπιστοσύνη'' για την εποχή τους ήταν πολύ δυνατοί και χρησιμοποιούντο με φειδώ στα νομικά έγγραφα, επιπλέον ο εν λόγω συμβολαιογράφος υπήρξε σημαντική προσωπικότητα για την πόλη της Γένοβας και ήταν γνωστός σαν ένας ''που ήξερε να μετράει τα λόγια του''.

Στο συμβόλαιο καθορίζονται και τα περί της κληρονομιάς - ''όταν ο εις εκ των δύο αποθάνει, ο άλλος θα είναι ο κληρονόμος και συνεχιστής όλων των περιουσιακών στοιχείων του ζεύγους''.

Το ντοκουμέντο τελειώνει με την περιγραφή μιας σύντομης τελετής, όπου ο Φραντσέσκο και ο.... Γιώργος, επικυρώνουν τα συμφωνηθέντα. Γράφει επί λέξει ο συμβολαιογράφος- ''Για να δοθεί αυθεντικότητα και μεγαλοπρέπεια στη νομική πράξη, οι δυο άνδρες αγκαλιάζονται, δίνουν τα χέρια και ανταλλάσουν ενα φιλί ενώπιον των μαρτύρων, εν ειρήνη ''.

Αυτό που κινεί την περιέργεια της κ. Βαλεντίνας και του κ. Ασίνι είναι ο αριθμός των παρευρισκομένων μαρτύρων, οι οποίοι κατονομάζονται και υπογράφουν στο τέλος του εγγράφου. '' Συνήθως οι μάρτυρες ήταν δύο'', εξηγεί ο καθηγητής Ασίνι,'' αλλά στην εν λόγω περίπτωση και τις άλλες τρεις, που ανακαλύψαμε, οι μάρτυρες είναι πέντε. Τόσοι παρευρίσκονταν, δια νόμου, μόνο για τις διαθήκες. Αυτό, μάλλον, χαρακτηρίζει την λεπτότητα της περίπτωσης αλλά και την έξυπνη στρατηγική συγκάλυψης, από τον συμβολαιογράφο, κάθε υπόνοια... παρερμηνείας. Μην ξεχνάτε πως μιλάμε για τον Μεσαίωνα, περίοδο κατά την οποία η υποψία και μόνο της σοδομίας επέσυρε ποινή θανάτου. Ο ντε Καίρο ήταν πολύ έμπειρος και μόνο ένας συμβολαιογράφος με το δικό του κύρος μπορούσε να εγγυηθεί σε μια νομική πράξη σαν αυτήν, ασυνήθης για την εποχή της, τις σωστές διατυπώσεις και φόρμουλες, τις οποίες κανείς δεν θα μπορούσε να διαβάλει ''.

( La Repubblica, 9/02/2007)

Οι ανασκαφές του Φυσιοδίφη

.

Διαβάστε επίσης:

Οι ανασκαφές του Φυσιοδίφη: Η Μαρία που έγινε Μανωλιός
Οι ανασκαφές του Φυσιοδίφη: Αρσενοκοίται (κίναιδοι και παιδεραστές)

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: "ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ"

.

ΚΑΛΕΣΜΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ: «ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»
Στις 2 Οκτώβρη εκδικάζεται στο πρωτοδικείο της Ρόδου η αγωγή ακύρωσης των γάμων των δυο ομόφυλων ζευγαριών. Σας καλούμε σε μια δημόσια εκδήλωση αλληλεγγύης για το αναφαίρετο δικαίωμα όλων των πολιτών και πολιτισσών στον πολιτικό γάμο την Δευτέρα 29 Σεπτέμβρη έξω από τη Βουλή των Ελλήνων στις 18.00.
Σας καλούμε να φωνάξουμε: «ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΥΡΟΙ»
(http://www.athenspride.eu/)

Διαβάστε επίσης:
E-lawyer: Οι γάμοι είναι έγκυροι. Η αγωγή του εισαγγελέα στο μικροσκόπιο

ΜΙΚΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2

ΜΙΚΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ
από τη ξένη gay βιβλιογραφία


Φράνσις Κινγκ: Καβάφης

Εκείνο το βράδυ έφυγε το φθινόπωρο’ στην αίθουσα του χορού μήτε ψυχή,
Βουβό το ακορντεόν, τα πολύχρωμα φώτα κρέμονταν σβηστά.
Όμως αυτός κάθησε όπως πάντα στον κήπο, τα μαλλιά του χτένιζε ανέμου πνοή,
Το ψάρι ασήμιζε στο πιάτο, και στο ποτήρι το κρασί λαμπύριζε κοκκινωπά.

Εκεί, κάτω απ’ τα φανάρια που λικνίζονταν, ατένισε τα πλοία καθώς γυρνούσαν
Στο στενό τους καταφύγι, ώσπου, σαν κι εκείνα, φανερωμένη μέσα στη νυχτιά
Είδε τη ζωή του ολόκληρη να ξεχειλίζει, τα θραύσματα της από μια ρωγμή αναπηδούσαν,
Εξήντα χρόνια μέσα στον πόθο, τον τρόμο και τη χαρά.

Έφερε το ποτήρι ως τα χείλη του, μα ήταν πικρή η γεύση,
Μπρος στην πόρτα ο σερβιτόρος ρίγησε, κι αναπήδησε, να νιώσει λίγη ζεστασιά’
Αναλογίστηκε το νεανικό του χάρισμα της Τέχνης, πως είχε, αλίμονο, εκπνεύσει,
Τα πλοία που επιστρέφαν άδεια, τον ίδιο, που ήταν γέρος πια.

Μα καθώς το κρασί πύρωσε τα σωθικά του, το θάρρος φούντωσε ξανά.
Ώσπου σιγά σιγά, άρχισε ν’ αναθυμάται μες στην αχλύ
Τα χείλη που πόθησε, τις σκιές που πήρε στο κατόπι, και τα πολλά
Τα μάταια ταξίδια, όπου σπατάλησε όλη του τη ζωή.

Έπειτα, αν και τα χέρια του τρέμαν, και τ’ αδύναμά του μάτια ήταν υγρά,
Στράγγιξε το ποτήρι μέχρι τον πάτο, ρούφηξε την πικρή αλήθεια
Και δεν ένιωσε ούτε ξεπεσμό, ούτε θλίψη, ούτε τύψη καμιά,
Μα μόνο περηφάνια για της νιότης του την τρελή απείθεια.

Μετάφραση: Σάκης Σερέφας
Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας... (Μπιλιέτο Παιανία)

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: Σονέτο του γλυκού παράπονου

Μη μ’ αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλο μου
το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου.

Με θλίβει να είμαι εδώ σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά και να υποφέρω
που δεν έχω χυμό ούτε πηλό ούτε άνθη
για το σαράκι που μου τρώει τα σωθικά μου.

Αν είσ’ εσύ ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρωμός και ο ζωντανός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειας σου,

Μη μ΄ αφήνεις να χάσω αυτό που κέρδισα
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με νεκρά φύλλα απ’ το φθινόπωρο μου.

Μετάφραση: Ρήγας Καπάτος
Τα εκατό ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας (Εκάτη)

Tζέημς Μέρριλ: Μια ανανέωση

Χρησιμοποίησα κάθε τέχνασμα
για να σε συγκινήσω, ψέμματα, κόπωση,

ακόμη κι αυτό το πάθος,
μα τώρα βλέπω μόνη λύση τον οριστικό χωρισμό.
Προσθέτω πως είμαι πρόθυμος να επωμισθώ την ευθύνη.

Συγκατανεύεις. Ο φθινοπωρινός αέρας

ξαφνικά δυναμώνει, αγριεύει,
ένα καθαρό βάζο με ξερά φύλλα δονείται ασταμάτητα.
Κοιτάζουμε ακίνητοι. Όταν μιλάω και πάλι
ο έρωτας θάβεται μέσα μου βαθιά, για πάντα.

Μετάφραση: Xάρης Βλαβιανός
(Ποίηση τ. 6 /1995)

Φρανκ Ο’ Χάρα: Τραγούδι

Υπέφερα σιωπηλά για σένα
καθώς διάβαινα μες στη βροχή
ένας παράξενος φθινοπωρινός καπνός
βγήκε απ’ το τσιγάρο μου και είχε τη γεύση
καμπαναριού και λάσπης
εκεί που είχα φτάσει μαι πινακίδα έγραφε Κύριε
ευλόγησε το μικρό μας χωράφι
μα δε σήμαινε τίποτα απώτερο για μένα
πέρα από εκείνο που έφτιαξε τούτο το βαρύ ξωκκλήσι
να στέκει αφημένο δίπλα στο σιδηρόδρομο
για λόγους αναμνηστικούς
ανάμνηση χαράς προσδοκιών αρρώστιας και αμφιβολίας

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Ανθολογία Μπιτ Ποίησης (Ροές)

Γ.Χ. Όντεν: 1η Σεπτεμβρίου 1939

Εδώ κάθομαι σ’ ένα καπελειό
στην Οδό Πενήντα-Δυο
αβέβαιος και όλο φόβο
καθώς οι ευφυείς ελπίδες μιας ανέντιμης
και χαμηλής δεκαετίας εκπνέουν.
Κύματα οργής και φόβου
κυκλοφορούν επάνω από της γης
τις λαμπερές και τις σκοτεινιασμένες χώρες
κατατρύχοντας τις ιδιωτικές ζωές μας.
[...]
Απροστάτευτος κάτω απ’ τη νύχτα
ο κόσμος βρίσκεται σε λήθαργο,
κι όμως παντού ειρωνικές στικτές κηλίδες
από φως ξαστράφτουν άξαφνα όπου οι Δίκαιοι
ανταλλάζουν τα μηνύματά τους.
Είθε, σαν κι αυτούς φτιαγμένος
από Έρωτα και τέφρα,
πολιορκημένος απ’ την ίδιαν
άρνηση κι απελπισία,
μια φλόγα καταφατική να δείξω.

Μετάφραση: Αντώνης Δεκαβάλλες
[Ποιήματα] W.H. Auden (Κέδρος)

Σάντρο Πέννα: II

Ήταν Σεπτέμβρης. Ο κόσμος ευχάριστα
περπατούσεν στην πόλιν. Ο Ήλιος
αγαπούσεν το κρασί και τον εργάτη, και
οι φωνές κρατούσαν ως αργά.
Μα όμως ακίνητον έμενεν το αγόρι,
τώρα πια δοσμένο – πίσω απ’ ένα φράκτη –
στ’ αθώον γέλιο ενός φίλου.

Μετάφραση: Δημήτρης Ντακρέτας
(Οδός Πανός τ.3 / Οκτ. 1981)


Ράμι Σάαρι: Πρέπει να πάω, μου λες
Στον Pedro

Πρέπει να πάω, μου λες
φορώντας το μαύρο πανωφόρι της νύχτας.
Έχει άλλους σταθμούς στο δρόμο,
άλλες νύχτες σε προσμένουν.
Τα δέντρα στην αυλή γεμίζουν βροχή και φθινόπωρο,
αυτά που φαίνονται στο αμυδρό φως της βεράντας.
Έχει κι άλλους δρόμους κι αυτός είναι ο δικός σου -
να πας, να ζεις, να ζήσεις.
Βάλε λίγη ζέστη στις τσέπες σου,
όλη τη ζέστη του σπιτιού,
και κάνε ό,τι είναι να κάνεις.
Πρέπει να πάω, μου λες, και φεύγεις.
Δεν απομακρύνεσαι όπως οι δειλοί.
Έξω, πάνω στον ουρανό,
είναι το μαύρο πανωφόρι της νύχτας
και μέσα είναι το τραγούδι που μου άφησες.
Σ' ευχαριστώ για την ειλικρίνεια.

Μετάφραση: Χρυσούλα Παπαδοπούλου
Κάτω από τις πατούσες της βροχής (Οξύ)

ΑΓΩΓΗ ΣΤΟ 10% ΓΙΑ ΗΘΙΚΗ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ 1000000 ΕΥΡΩ

.

Μίσος αξίας 1 εκατομμυρίου ευρώ
του Λύο Καλοβυρνά
Προσπαθείτε τελευταία να μισήσετε τους γκέι και δεν τα καταφέρνετε; Μάλλον θα οφείλεται στο ότι έχει καβατζώσει όλο το μίσος ο μητροπολίτης Πειραιώς, Σεραφείμ.
Μήπως επίσης θέλετε να γίνετε θρασύς και δεν τα καταφέρνετε; Ε, θα φταίει ότι μονοπωλεί όλο το θράσος ο εν λόγω μητροπολίτης, καθώς όχι μόνο χυδαιολογεί εναντίον των γκέι, αλλά και προσβάλλεται όταν αντιμιλάμε. Γιατί προσβλήθηκε; Επειδή τον αναφέρω στο εντιτόριαλ του 22 τεύχους, που δίνει οδηγίες πώς να ξεχωρίζετε τους παπάδες από τους παπάρες. Έτσι, λοιπόν, αποφάσισε να κάνει αγωγή στον υπογράφοντα και τη Σύνθεση, που εκδίδει το 10%, ζητώντας ένα εκατομμύριο ευρώ ως ηθική αποζημίωση.

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο πιέζοντας εδώ: 10%

ΟΙ ΜΟΡΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΜΟΙ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

Bruce Bastian

.
Utah philanthropist kicks in $1M to fight California gay-marriage ban
Rosemary Winters (Salt Lake Tribune, 17/9/2008)
With the LDS Church prodding its members to give of their "means and time" to help eliminate same-sex marriage in California, many Utahns have funneled cash to the Golden State's Proposition 8 campaign.

And not all of them favor the constitutional amendment.

Close to 40 residents and businesses in Utah have made donations totaling $120,550 to support the marriage-between-a-man-and-a-woman ballot measure, according to public finance records for ProtectMarriage.com, which shows up as a link on the official Web site for The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints.

But in one fell swoop, Orem resident and WordPerfect co-founder Bruce Bastian has trumped their efforts - almost tenfold. He gave a whopping $1 million to the Human Right Campaign's "No on Prop. 8" committee.

Bastian, a former Mormon and openly gay man, said he, too, was prompted by the LDS Church to donate - but to the other side. He gave a more modest $5,000 check to the cause in May, but upped the ante in July after the church issued a formal statement, backing the ballot measure.

"The LDS Church has no business stepping their big nose in something that's a legal matter, not a religious matter," Bastian said. "Constitutions are meant to protect minorities - not to take rights away from people."

Of course, many more Mormons in California and other states have kicked in cash to support Prop 8. The Web site, Mormonsfor8.com, tracks contributions to ProtectMarriage.com daily and tries to determine whether donors are LDS by scouring the Internet and asking visitors to the site to help identify any Mormon donors.

So far, the Web site has determined that about a third of ProtectMarriage.com's donors are LDS, with their contributions totaling close to $5 million.

"If we could identify every Mormon, I think that probably 85 to 90 percent of the donors would be Mormon," said Cedar City resident Nadine Hansen, creator of Mormonsfor8.com. A member of the church herself and a former Californian, she considers the site to be informational and neutral on the issue of Prop. 8.

In its June 30 statement, the LDS Church said its position on the "moral issue" of marriage is "unequivocal."

"Marriage between a man and a woman is ordained of God, and the formation of families is central to the creator's plan for his children."

.
Διαβάστε επίσης:
Wall Street Journal: Mormons Boost Anti-gay marriage Effort

Η LUCY LAWLESS ΣΤΟΝ 5ο ΚΥΚΛΟ ΤΗΣ ΣΕΙΡΑΣ THE L WORD;

.

21/9/08

Hi guys!

Someone asked me today if I knew that Sarah Palin's supporters are calling her “Xena.” I had to ask, "Oh, is Sarah Palin a lesbian too?!" I don't see it on her bio anywhere . . . nope, not there.Curiously, in her earlier life, Xena traded motherhood for a career as an evil warlord. Hmmmm . . .

But you have got to feel sorry for the kids of Obama and Palin. As a child, my Dad was Mayor of Mount Albert in Auckland, New Zealand. When I was 13 years old, the Springbok rugby team, from South Africa, toured NZ, sparking riots in the streets. South Africa was then deeply entrenched in a system of Apartheid, in which a minority white government enforced strict racial segregation and discrimination. New Zealand homes were bitterly divided between those who “just wanted a good rugby match,” (rugby being the national sport), and those who felt any truc with the South Africans amounted to tacit support of their regime. The main rugby pitch in NZ was located in Mount Albert and I remember being home ill from school during a period of bomb threats to our house.

Even in a period of stability, there are so many people who are enraged that their water rates go up, enraged when they don't like a certain law, enraged when they don't take their medication, who think nothing of ringing the children of the public figure and letting them have it. It's incredibly frightening and hurtful to have your beloved parent mocked, suspected, hated.

I can't imagine how it must be in these days when so much is at stake and fevers are so high. It's gotta be murder. Mr. Palin and Mrs. Obama are going to have their work cut out for them filling in the parental voids while their life partners are chasing their goals.

Mind you, Chelsea Clinton worked out all right. Improbable, but seemingly true.

I've been off doing a role on CSI: Miami which airs around Oct. 20(?) I play a tart with no heart, for a change.

Also, look for me on The L Word at some point. Can't tell you anything about that -- it's deep in the closet.

L

The official Lucy Lawless fan club

ΜΙΚΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 1

ΜΙΚΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ
από την ελληνική gay βιβλιογραφία

Νίκος Αλέξης Ασλάνογλου: Αποχαιρετισμός

Συναντηθήκαμε αργά το απόγευμα κάπου προς τον παλιό
σταθμό. Φυσούσε από το πρωί κι η θάλασσα ήταν
έρημη στα καφενεία και στα τραμ της αφετηρίας

Κοιτούσα τα χέρια του που έσφιγγαν ήρεμα, με κρυφή συγ-
κατάθεση, τα δικά μου. Μες στο σακίδιο ήταν όλος
ο κόσμος του - πουλόβερ, βιβλία, γράμματα... Ε-
πρεπε να 'ρχονταν τα πράγματα αλλιώς, μα το θε-
λήσαμε τάχα

Άχρωμο φως, μια Κυριακή φθινοπωριάτικη, καμιά ελπίδα.
Μικρά ταξίδια στις ακτές, όλα χαλάσανε. Θεέ μου,
τόση ερημιά

Έβρεχε στην επιστροφή και ο αυτοκινητόδρομος γέμισε
φωτεινά σήματα, πικρά ολομόναχα φώτα

Συλλογή:Νοσοκομείο εκστρατείας
Ο Δύσκολος θάνατος (Νεφέλη)

Kωνσταντίνος Π. Καβάφης: Ο Σεπτέμβρης του 1903

Τουλάχιστον με πλάνες ας γελιούμαι τώρα·
την άδεια την ζωή μου να μη νιώθω.

Και ήμουνα τόσες φορές τόσο κοντά.
Και πώς παρέλυσα, και πώς δειλίασα·
γιατί να μείνω με κλειστά τα χείλη·
και μέσα μου να κλαίει η άδεια μου ζωή,
και να μαυροφορούν οι επιθυμίες μου.

Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι
στα μάτια, και στα χείλη τα ερωτικά,
στ’ ονειρεμένο, το αγαπημένο σώμα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι.

Κ. Καβάφης, Κρυμμένα Ποιήματα (Ίκαρος)

Ναπολέων Λαπαθιώτης: Τραγούδι το φθινόπωρο

Φθινόπωρο σ’ αγάπησα, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά γυμνά για το χειμώνα,
που βιάζονται τα δειλινά, κι είναι τα ρόδα μήλα,
- κι είναι τα βράδια μόνα...

Και τώρα στέκω και ρωτώ: Ποια μοίρα, και ποια μπόρα,
καθώς τραβούσα, μοναχός, το δρόμο της αβύσσου,
παράξενα κι ανέλπιστα, να μ’ έχει φέρει, τώρα,
ζητιάνο στην αυλή σου;...

Κι όταν το γιόμα χάνεται, κι η νύχτα κατεβαίνει,
και σιωπηλά, σαν τα βιβλία, το φως της μέρας κλείνει,
να ‘ρχομαι, πάλι, να ζητώ μιαν ησυχία χαμένη,
σαν μιαν ελεημοσύνη!

Σ’ αγάπησα φθινόπωρο, την ώρα που τα φύλλα
πέφτουν, κι αφήνουν τα κλαριά, κι είναι τα βράδια μόνα...
Μ’ αλήθεια να σ’ αγάπησα – ή μην είν’ η ανατριχίλα
του ερχόμενου χειμώνα;…

Ναπολέων Λαπαθιώτης, Ποιήματα (Ζήτρος)

Χάρης Μεγαλυνός: Για να μην φοβόμαστε τον τάφο

Αυτός ο όμορφος φθινοπωριάτικος καιρός
πόσο πάει βαθιά μες στα κόκκαλα.
Η συγκρατημένη του διαύγεια, η ευγενική του
μελαγχολία λες και είναι φτιαγμένες
γι’ αυτό το περιφρονημένο μέρος του κορμιού μας
που μόνο όταν είμαστε γέροι κάνει την παρουσία του
αισθητή σαν μια μακρινή υπενθύμιση του τάφου.
Κι όπως το φθινόπωρο είναι ο τάφος,
όχι μόνο του καλοκαιριού αλλά ολόκληρης
της χρονιάς, το λίκνο του μούστου,
ο θρίαμβος των πρώτων πουλόβερ,
έτσι κι αυτό που ονομάζουμε ρευματισμούς,
πόνους στα κόκκαλα, δεν έχουν τίποτα
απ’ την στυγνότητα των συναισθημάτων της νιότης.

Δεν θέλω να κλάψω τώρα που ήρθε το φθινόπωρο
δεν θέλω να δω στα ρείθρα αυτό το νερό
των πόλεων, αυτό το νερό το τόσο θολό
απ’ τους στροβίλους της ανικανοποίησης.
Μόνο να, θέλω αυτός ο όμορφος φθινοπωριάτικος
καιρός να δώσει στα κόκκαλά μας
που μόνο το φιλί του τάφου θα αισθανθούν
να νοιώσουν κάτι απ’ το ρίγος
και την θαλπωρή της θνητής μας σάρκας

Το μήλον της έριδος (Οδός Πανός)

Γιώργος Χρονάς: Τα ποιήματα του σπέρματος Γ’

Μα πιο πολύ το σπέρμα του θρηνώ
καλά κλεισμένο μέσα στους αδένες του να πεθαίνει
γιατί είναι βέβαιο πως αν έπεφτε δυνατά σε γόνιμη γη
λαμπρά βρέφη θα τούδινε
Έπειτα, αργότερα αυτά τα παιδιά του
όπως θα ερχόντουσαν απ’ τη μεριά της θάλασσας
- φθινόπωρο οι τελευταίες λάμψεις του ήλιου,
θα τον συναντούσαν γυμνό να λούζεται στα ντουζ
σκύβοντας στο χώμα κάποιο σαπούνι να φτάσει
Ζητώντας μια λευκή πετσέτα που δεν υπάρχει.

Ο αναιδής θρίαμβος (Οδός Πανός)

ΤΟ 10% ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΟΜΑΔΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ ΓΙΑ ΓΚΕΪ ΑΝΤΡΕΣ

.
Το 10% οργανώνει ομάδα αυτογνωσίας για γκέι άντρες.

Υπάρχουν διάφορα θέματα που μας απασχολούν: Τι σημαίνει να είσαι γκέι και άντρας, πώς μας αφορά η αρρενωπότητα και η θηλυπρέπεια, πώς κάνουμε ερωτικές σχέσεις, τι σημαίνει μονογαμία και πολυγαμία, πώς και γιατί μιλάμε για τη σεξουαλική μας ταυτότητα σε φίλους ή συγγενείς, τι είναι πραγματικά ασφαλέστερο σεξ, πώς κολλάει ο HIV και τα άλλα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και άλλα πολλά, που θα προκύψουν μέσα από τις συζητήσεις.
Την ομάδα θα συντονίζει σύμβουλος ψυχικής υγείας. Η συμμετοχή είναι δωρεάν και ανώνυμη. Η ομάδα θα συναντιέται μία φορά την βδομάδα για 8 εβδομάδες στα γραφεία του 10% στο κέντρο της Αθήνας (πλ. Βικτωρίας).
Για περισσότερες πληροφορίες και δηλώσεις συμμετοχής, στείλτε μέιλ στο info@10percent.gr ή τηλεφωνήστε στο 21.30.228.636 ή στο 694 99 31 484 για να κανονίσετε μια προσωπική συνάντηση.
Δηλώσεις συμμετοχής μέχρι 10 Οκτωβρίου.

GAYSEXUALHEALTH.GR, ΜΙΑ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΕΞ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ

.

Μια ιστοσελίδα για το σεξ και την υγεία (http://www.gaysexualhealth.gr/)

Το GAYSEXualHealth είναι ένα πρόγραμμα που απευθύνεται σε άνδρες που κάνουν σεξ με άνδρες. Το πρόγραμμα αυτό πραγματοποιείται σε συνεργασία με τον Τομέα Κοινωνιολογίας της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Υγείας (ΕΣΔΥ) και την Ομοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ) με σκοπό την προαγωγή της σεξουαλικής υγείας των ανδρών που κάνουν σεξ με άνδρες, προσφέροντας πληροφορίες για θέματα που αφορούν στο σεξ, στην σεξουαλική λειτουργία, στα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα και στον hiv/aids.
Οι πληροφορίες βασίζονται στην επιστημονική βιβλιογραφία σχετικά με την hiv λοίμωξη και τα άλλα σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, στην βλιογραφία σχετικά με τις σεξουαλικές πρακτικές ανδρών που κάνουν σεξ με άνδρες και σε ιστοτόπους μεγάλων οργανισμών που ασχολούνται με θέματα υγείας όπως της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (WHO), του UNAIDS, του Centers for Disease Prevention and Control (CDC), του European Centre for Disease (Prevention and Control (ECDC), του Terrence Higgins Trust, της Deutsche Aids-Hilfe, της AIDS-Hilfe Scweiz και του Enddarmzentrum Mannheim.

Όλες οι ιατρικές πληροφορίες έχουν ελεγχθεί για ακρίβεια και την εγκυρότητα τους, από αντίστοιχης ειδικότητας ιατρούς του Κέντρου Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (ΚΕΕΛΠΝΟ).

SCOTT TRELEAVEN

Scott Treleaven (Καναδάς)

LUC LATULIPPE

Luc Latulippe (Καναδάς)

JEAN BOULLET

Jean Boullet (Γαλλία)

ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΝΗΣΙ

.

Έλα να πάμε στο νησί

Ξεκίνησαν από τη Βόρεια Ελλάδα και μπήκαν σε τρένα και πλοία άγονης γραμμής για να παραθερίσουν αλλά και να γευτούν τις ενδοτικές διαθέσεις των ψαράδων, για τους οποίους είχανε ακουστά από μια «φίλη». Αιγύπτιοι ψαράδες σε ελληνικό νησί, μοναχικοί άντρες, ιδανικά θηράματα των ακόρεστων ορέξεών τους. Μάλιστα η μία, η πιο δραστήρια, είχε πάει από τα είκοσι της στην Αίγυπτο και κοιμόταν με τους φελούκους και το λάτρευε.

Το πρώτο κι όλας βράδυ, στο μπαρ της Χώρας, πιάσανε φιλίες με έναν Ελληνοαμερικάνο, τύπο γυμνασμένο, ως είθισται στις πενήντα ενωμένες πολιτείες, ο οποίος είχε ανοίξει το μαγαζί για τους καλοκαιρινούς μήνες. Οραματιζόταν μια μικρή Μύκονο, της άγονης γραμμής, έναν τόπο που θα καταγραφόταν ως το απόλυτο gay spot, για Παρασκευάδες και τύπους της δικής του εμβέλειας. Όμως, ο ξάδελφός του, που ζούσε στο νησί, του χαλούσε την πιάτσα. Όταν δούλευε στο καφέ-μπαρ, ήταν τόσο κραγμένος, τόσο θηλυπρεπής, που έφερνε σε αμηχανία ακόμη και τους πλέον ανεκτικούς τουρίστες.

Οι Βορειοελλαδίτες φίλοι το διασκέδαζαν, ο ένας ήταν με το μέρος της μικρής και ο άλλος της Αμερικής. Οι πατέρες και των δύο επίσης βρίσκονταν σε κατάσταση παράνοιας, ψαράδες, ταλαιπωρημένοι, αραγμένοι πια στο καφενείο. Μια μέρα μόλις που πρόλαβαν να χωρίσουν τους γιους τους, που ήρθαν στα χέρια, ακόμη και ο θείος του Αμερικάνου ήταν με την μεριά του κουνιάδου του.

«Όποιος μου τον πετροβολήσει» έλεγε ο πατέρας της μικρής «θα πάρει αμοιβή ένα εκατομμύριο». Και το εννοούσε, κι επίσης εννοούσε ότι μπορεί να το έκανε και ο ίδιος αν δεν βρισκόταν άλλος εκτελεστής.

Η μικρή, πάντως, δεν κώλωνε. «Εγώ να δείτε, τις θα τους κάνω», έλεγε στους Βορειοελλαδίτες, με τους οποίους είχε αναπτύξει κάποιες φιλικές σχέσεις, όταν μπορούσε να συγκεντρωθεί και να μην φέρεται σαν σεληνιασμένη μαινάδα του Αιγαίου.

«Μόλις είκοσι χρονών, πότε πρόλαβε και ανέπτυξε τέτοιο ψυχισμό», σχολίαζαν οι Βορειοελλαδίτες, που τα μάτια τους, σαράντα χρόνια τώρα, κι αν δεν είχαν δει πράγματα και τραύματα.

Προσπαθούσαν να πείσουν τον μικρό, τον Ντρούλη, να φύγει από το νησί, αλλιώς κινδύνευε, κι εκείνος απαντούσε ότι, όσες φορές πήγαινε στην Αθήνα, η μόνη γειτονιά που τον σήκωνε να περπατήσει ήταν ο παράδρομος της Συγγρού. Έλπιζε ότι θα τα κατάφερνε να ζήσει στο νησί αν δούλευε με τον ξάδελφό του, που μισιούνταν πλέον.

«Μα τι θέλει πια» έλεγε ο Ντρούλης, «κι εκείνος με άντρες πάει, μόνον που δεν φοράει τα δικά μου συνολάκια…δε αντέχω τους αντρικούς φερετζέδες…»

Μόνη του χαρά η εκδίκηση που ετοίμαζε τον Δεκαπενταύγουστο.

«Και γιατί επέλεξες μια τέτοια μέρα, τι έχεις στο μυαλό σου;»

«Αν είστε εδώ θα δείτε…»

«Θα φεύγουμε…»

«Κρίμα» τους είπε «κακώς, θα χάσετε, έρχονται ενισχύσεις…»

Οι δύο Βορειοελλαδίτες δεν ασχολήθηκαν περισσότερο, είχαν κι αυτοί κατά νου τα δικά τους λημέρια, στο λιμανάκι, όταν έδεναν οι τράτες και γέμιζε ο τόπος ξυπόλητους και μισόγυμνους Αιγύπτιους. Είναι αλήθεια ότι σε πολύ μικρά μέρη, σαν κι αυτό, δεν αφήνονται τόσο ελεύθεροι, ακόμη κι εκείνοι που κουβαλάνε μια παράδοση ελευθεριότητας…Καλύτερα στον τόπο τους να τους βρίσκεις κι αυτούς…

.

Παραμονές της Παναγίας έγιναν και πάλι μάρτυρες ενός τρομερού καβγά ανάμεσα στον πατέρα, τον Ντρούλη, τον ξάδελφο και τον θείο. Τα δύο ξαδέλφια μάλλωσαν μπροστά στο μαγαζί, φύγανε οι πελάτες από τα ουρλιαχτά της μικρής σεληνιασμένης, που έπεσε κάτω και σπαρταρούσε, μπορεί και λίγο θεατρικά, αλλά κι αυτό ακόμη ποιος θα το καταλάβαινε;

Οι δύο Βορειοελλαδίτες ετοιμάστηκαν την άλλη μέρα να φύγουνε και κατέβηκαν στο λιμανάκι. Από μακριά φάνηκε το πλοίο της γραμμής κι επειδή δεν έδενε μέσα, κουβαλούσαν τον κόσμο στο νησί με βάρκες . Από μακριά ακόμη, τα εξασκημένα μάτια των δύο φίλων κατάλαβαν τι εκδίκηση ετοίμαζε η «επικηρυγμένη». Η βάρκα βούλιαζε από την φαντασμαγορία, τις φωνές και τις χαρές μιας τσούρμας τραβεστί που κατέφθαναν στο νησί για να ξεκουραστούν κι εκείνες.

Η φίλη τους πλησίασε στο μόλο και έβγαλε χρωματιστό μαντήλι. Το κούναγε προς τη μεριά τους και εκείνες, σαν κύμα, σαν παλίρροια, έφερναν στο νησί τόση φωτιά, τόσο τσουνάμι, που, τόνοι πέτρες να έριχναν οι ντόπιοι, ούτε ένα απλό ανάχωμα δεν θα μπορούσαν να σηκώσουν.

.

Θεόδωρος Γρηγοριάδης: Χάρτες (Πατάκης, 2007)

.

Χάρτες γραφής

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

Michael Tsakountakis

.
Δυστυχία: (…)Στο σπίτι μου καταλάβανε πολύ νωρίς τις τάσεις μου και με αποκαλούσαν «πούστη». Συχνά με δέρνανε, ακόμα κι ο αδελφός μου και η αδελφή μου. Πολλές φορές με δένανε για ώρες, ακόμα και με αλυσίδες. Όταν μ’ άφηναν πια, εγώ ξεσπούσα. Έσπαγα πιατικά, κρύσταλλα από πόρτες κι ό,τι άλλο βρισκόταν μπροστά μου. Άλλες φορές έκλαιγα με τις ώρες και δεν μπορούσα να καταλάβω γιατί όλοι στο σπίτι ήταν εναντίον μου.
Στο σχολείο είχα περιπέτειες. Έμεινα τρεις φορές στην πρώτη δημοτικού κι άλλες δυό στη Δευτέρα. Έφτασα να τελειώσω μέχρι την Πέμπτη δημοτικού. Μάλιστα, το ενδεικτικό της πέμπτης δεν τό ‘χω πάρει, υπάρχει ακόμα στο σχολείο.
Μόλις ήρθαμε απ’ την Αίγυπτο εγκατασταθήκαμε στον Πειραιά κι εγώ άντεξα να μείνω με τους δικούς μου μέχρι τα δεκαοχτώ μου χρόνια. (…)
Στις αρχές της εφηβείας μου έφευγα απ’ τον Πειραιά και ανέβαινα συχνά στην Αθήνα. Σύχναζα στην Ομόνοια με τις ώρες. Ομόνοια, Σύνταγμα, Ζάππειο. Μερικές φορές με έπιανε το ρουνάδικο, με πηγαίνανε μέσα και οι ρούνες μού δίνανε πολύ ξύλο, κυρίως μπουνιές στο στομάχι, με βάζανε με το ζόρι να τους πω αν ήξερα διάφορες αδελφές και μου δείχνανε τις φωτογραφίες τους, ή μου λέγανε τα παρατσούκλιά τους. Τελικά, χωρίς να το πολυκαταλαβαίνω, με τραβολογούσανε σε διάφορα αστυνομικά τμήματα όπου με χτυπάγανε άσχημα. Με χτυπάγανε αλύπητα, χωρίς καν να υπολογίζουν ότι ήμουν άνθρωπος σαν τους άλλους.
Μόλις πρωτόπιασα δουλειά δούλεψα σε σιδεράδικο, ύστερα λαντζιέρης, σερβιτόρος, μικροπωλητής… και τόσες άλλες. Άλλαζα συνέχεια δουλειές γιατί στα αφεντικά μου άρεσα τόσο πολύ που όλο θέλανε «κάτι» από μένα. Το θεωρούσα απαράδεκτο, γιατί μπορεί να μην πήρα μόρφωση αλλά είχα κάποιες αρχές. Ήθελα να έχω μια σοβαρότητα στη δουλειά μου και να μη δίνω το δικαίωμα. Άλλωστε, τότε δεν έκανα τόσο πολύ έρωτα όπως κάνω σήμερα λόγω του επαγγέλματος πού ‘χω, πήγαινα πού και πού να βρω κανέναν για το κέφι μου, και μάλιστα στην αρχή κομπλάριζα αρκετά. Πολλές φορές όταν προσχωρούσα στο δρόμο, μερικοί με φωνάζανε «πούστη! Πουστάρα!!....» Αλλά εγώ δεν τόπαιρνα καθόλου επάνω μου και δεν τους έδινα σημασία. Όταν ήμουνα παιδί και έμπαινα στο λεωφορείο, θυμάμαι πως με χτυπάγανε τα τσόλια. Μερικές φορές με χτυπάγανε και μεγαλύτεροι από μένα, μέχρι κι ο γαμπρός μου μ’ έχει χτυπήσει.
Στα δεκαεφτά μου με πιάσανε πέντε έξι τύποι που ξεμπουκάρανε απόνα αυτοκίνητο κι ήθελαν σώνει και καλά να με γαμήσουνε όλοι μαζί. Με στρίμωξαν σε μια οικοδομή κι εγώ να τους παρακαλάω να μ’ αφήσουν τρέμοντας «σας παρακαλώ, αφήστε με, δεν θέλω βρε παιδιά». Κατόρθωσα να τους ξεφύγω κι αυτοί συνέχισαν να με κυνηγάνε. Έφτασα σε έξαλλη κατάσταση στο σπίτι μου κι όταν με είδαν οι δικοί μου σ’ εκείνο το κακό χάλι κι αφού άκουσαν αυτά που μου συνέβησαν είπαν «πάει το παιδί μας τρελάθηκε».
Και χωρίς να το πολυκαταλάβω με παίρνουν και με πάνε σ’ ένα ιδιωτικό φρενοκομείο, στα Βριλήσσια, όπου έμεινα ένα χρόνο.

Μπέττυ: …πόσο πάει; (Νεφέλη, 1980)
.

***

.
Μπήκα στο σπίτι χαρούμενος και αποκοιμήθηκα χωρίς να γδυθώ με τα βλέφαρά μου τυλιγμένα στη μάσκαρα. Έντρομος ξύπνησα από φωνές και βρισιές του αδελφού μου και της αδελφής μου που στέκονταν απειλητικά επάνω μου. Ο Αλέκος με άρπαξε και άρχισε να με κουρεύει ενώ η Μαρία μου έσκιζε τα ρούχα. Μάζεψαν σε μια σακούλα όλες τις μεταμφιέσεις που διέθετα. Ενώ με βομβάρδιζαν με κουβέντες μαλακισμένης ηθικής και κηρύγματα κατεστημένου. Εγώ έκλαιγα συνεχώς όχι τόσο για τις φωνές τους όσο για τα μαλλιά μου που με τόσο κόπο είχα μακρύνει και με έκαναν να προχωρώ ένα βήμα ακόμα στη γυναικεία φύση. Και τότε μια οργή αφάνταστη με πλημμύρισε.

Άρχισα να χτυπιέμαι στο πάτωμα και να καταστρέφω ό,τι βρισκόταν μπροστά μου. Τους καταριόμουν και τους ρωτούσα τι τους πείραζε αν με προσέλκυαν τα αντρικά κορμιά. Γιατί ενοχλούνταν στο να γίνω γυναίκα αν αυτό με γαλήνευε και με ισορροπούσε; Προτιμούσαν να είμαι ένας πούστης ακόμα που ενώ του άρεσαν τα αγοράκια διατηρούσε και μια γκόμενα για πρόσχημα; Τους δήλωσα πως ό,τι κι αν μου έκαναν η απόφαση μου ήταν αμετάκλητη.

(…)Μια λύσσα με συνεπήρε. Κανένας δεν θα μου στερούσε την ελευθερία μου. Κανένας δεν θα κατάφερνε να υποτάξει την ανάγκη μου να γίνω γυναίκα. Παίρνοντας ότι χρήματα βρήκα πήδησα από το μπαλκόνι στο διπλανό διαμέρισμα. Τους είπα ότι με είχαν κλειδώσει μέσα κατά λάθος και βγήκα στο διάδρομο της πολυκατοικίας. Ήξερα πού θα πήγαινα. Βρέθηκα στο δρόμο γνωρίζοντας ότι ήμουν ολότελα μόνος.

.

Τζένη Χειλουδάκη : Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο (Όμβρος, 2002)

.

Gay Βιβλιογραφία στα ελληνικά

ΕΙΜΑΙ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΣ

.
I am gay

Sweden, 2008, 14’ 35’’
Director: Nicolas Kolovos
How do you tell your family? Will they turn hysterical? Of course. Will they be sad? Absolutely. Will they get angry? I’m afraid so.
Alex, a Swedish man of Greek ancestry, has decided to reveal his great secret: that he is gay. Telling his family would be disastrous. That, at least, is what he thinks as he sits by the dinner table, agonizing about whether to tell them the truth.

Η ΦΡΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΟΥ ΦΡΑΝΣΙΣ ΜΠΕΪΚΟΝ

.

Η φρίκη και το μεγαλείο του Φράνσις Μπέικον
Η αναδρομική στην Πινακοθήκη Τέιτ δίνει την ευκαιρία στους φιλότεχνους να δουν υπό νέο πρίσμα το έργο του μεγάλου ζωγράφου
The Guardian (Καθημερινή, 21/9/2008)
Τ ο 1988, ο Λούσιαν Φρόιντ έκανε μια έκθεση στη Neue Nationa-lgalerie στο Βερολίνο. Είχε μεγάλη επιτυχία, βέβαια: Οι Γερμανοί φιλότεχνοι γνώριζαν ήδη τον Φρόιντ και είχαν την ευκαιρία να τον δουν με φόντο το γερμανικό ρεαλιστικό κίνημα του 1920, γνωστό ως Neue Sachlictkeit, «Νέα Αντικειμενικότητα».
Αρεσαν τόσο πολύ οι πίνακές του, που ένας από αυτούς κλάπηκε. Ηταν ένα μικροσκοπικό πορτρέτο του φίλου και ομοτέχνου του, του Φράνσις Μπέικον. Ανήκε στην Πινακοθήκη Τέιτ, αλλά κάποιος απλώς τον ξεκρέμασε από τον τοίχο κι έφυγε.
Ο Φρόιντ μου τηλεφώνησε για να μου το πει. Το νέο με εξέπληξε δυσάρεστα, όχι μόνο επειδή ένας φίλος καλλιτέχνης έπεσε θύμα κλοπής αλλά και επειδή ο μικρός εκείνος πίνακας ήταν αναμφίβολα ένα αριστούργημα: Εκείνο το ωχρό, αχλαδόσχημο πρόσωπο σαν χειροβομβίδα έτοιμη να εκραγεί, εκείνα τα μάτια με το απλανές, αγριεμένο βλέμμα κάτω από βλέφαρα σαν λεπίδες ξυραφιού, ήταν για μένα η επιτομή της νεωτερικότητας. Παρόλο που, πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, σχεδόν κανένας στη Αμερική, εκεί όπου υποτίθεται ότι δημιουργείται η μεγάλη φήμη, δεν είχε καν ακουστά τον Λούσιαν Φρόιντ.
Αγιο εικόνισμα
«Τέλος πάντων», είπα του Φρόιντ, «τουλάχιστον υπάρχει κάποιος εκεί πέρα που λατρεύει πραγματικά τη δουλειά σου». «Νομίζεις;» απάντησε εκείνος. «Ξέρεις, δεν είμαι σίγουρος ότι συμφωνώ. Δεν πιστεύω ότι εκείνος που τον έκλεψε το έκανε επειδή του αρέσω. Αντίθετα. Πρέπει να είναι τρελός και παλαβός για τον Φράνσις. Αυτό θα δικαιολογούσε το ρίσκο».
Το σκέφτηκα αργότερα και έφτασα στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα ο Λούσιαν Φρόιντ είχε δίκιο. Στο κάτω κάτω, ο κλέφτης θα ήταν αδύνατο να πουλήσει τη μικρή προσωπογραφία. Το έργο ήταν ήδη πολύ γνωστό, όσο και ο προσωπογραφούμενος. Φαντάστηκα τον πίνακα κρεμασμένο στον τοίχο ενός νοικιασμένου δωματίου στο Βερολίνο, με τον κλέφτη να κάθεται και να τον θαυμάζει: Ενα άγιο εικόνισμα της ομοφυλοφιλίας, που δεν θα χρειαζόταν πια να το μοιραστεί με κανέναν. «Είναι άγνωστο πού βρίσκεται», γράφουν ακόμα τα βιβλία τέχνης.
Οταν συνέβη το περιστατικό, ο Μπέικον ήταν ακόμα εν ζωή. Εξαιρετικά επιτυχημένος καλλιτέχνης και, με τα στάνταρ της εποχής, πολύ πλούσιος. Εκατομμυριούχοι διαγκωνίζονταν για ν' αγοράσουν έργα του και περίμεναν υπομονετικά στις μακρές λίστες αναμονής του ατζέντη του. Σήμερα είναι πεθαμένος και οι τιμές των έργων του δεν έχουν απλώς διογκωθεί, έχουν τρελαθεί. Κάποιος πλήρωσε σχεδόν 14 εκατομμύρια στερλίνες για τη «Σπουδή κεφαλιού του Τζορτζ Ντάιερ» (1967) στο Σόθμπι'ς τον Ιούλιο. Δυστυχώς, η συνέπεια τέτοιων τιμών είναι να θαμπώνεται το κοινό και να αποδυναμώνεται η συζήτηση για την αξία αλλά και τις αδυναμίες της ζωγραφικής του Μπέικον. Θα έχει ενδιαφέρον λοιπόν να δούμε την αντίδραση του κοινού στην πέμπτη ρετροσπεκτίβα του, που εγκαινιάστηκε στην Πινακοθήκη Τέιτ στις 11 Σεπτεμβρίου.
Είναι σίγουρα ο πιο γνωστός Βρετανός ζωγράφος της σύγχρονης εποχής, ίσως ο πιο δημοφιλής μετά τον Τέρνερ. Ο Τέρνερ όμως ζωγράφιζε πράγματα που αγαπούν οι Αγγλοι: Αγρια και γαλήνια τοπία, τις επιδράσεις του ήλιου και των καιρικών φαινομένων στο σκηνικό της φύσης, εικόνες βουνών και παραλιών εμποτισμένες με πρωτογενή ρομαντική δύναμη. Δεν μπορούσε να σχεδιάσει ένα πορτρέτο ή να ζωγραφίσει μια ανθρώπινη φιγούρα της προκοπής, αλλά αυτό δεν επηρέασε καθόλου τη φήμη του. Ενώ για τον Μπέικον το κύριο θέμα και η πρωταρχική εμμονή ήταν η ανθρώπινη μορφή, αμείλικτα αλλοιωμένη και ενίοτε μπλεγμένη σε μια δραστηριότητα που, πριν από το 1969, ήταν ποινικά κολάσιμη στην Αγγλία και οδηγούσε σε κοινωνικό εξοστρακισμό. Αυτός ο ζωγράφος της σοδομίας και του σαδισμού, του τρόμου και του θανάτου, αναδείχτηκε ο πιο σκληρός, ο πιο ανελέητα λυρικός καλλιτέχνης του τέλους του 20ού αιώνα, στην Αγγλία και σε ολόκληρο τον κόσμο.
Αρνητής του Θεού
Αυτήν την τροπή που πήρε η αγγλική τέχνη σίγουρα δεν θα την περίμενε ο Τζον Ράσκιν, ο μεγαλύτερος Αγγλος συγγραφέας καλλιτεχνικής κριτικής. Θα μπορούσε όμως να ειπωθεί ότι, στη μακρόχρονη προοπτική της βρετανικής τέχνης, ο Μπέικον βρίσκεται στον αντίποδα του Ράσκιν: Με την άγρια σεξουαλική του αμεσότητα, βέβαια, αλλά κυρίως με την άρνησή του να δεχτεί ότι η ανθρώπινη ζωή έχει οποιονδήποτε «υψηλότερο σκοπό» ή ότι η τέχνη και η φύση μάς συνδέουν κατά κάποιον τρόπο με τον Θεό. Ηταν εντελώς άθεος, αντι-μεταφυσικός, αντι-υπερβατικός. Γέννηση, συνουσία, θάνατος, και έξω από την πόρτα. «Μερικοί», τον θυμάμαι να λέει σε μια συνέντευξη, «πιστεύουν ότι οι πίνακές μου είναι φριχτοί. Φριχτοί! Θα ήταν αρκετό να σκεφτούν το κρέας στο πιάτο τους».
Ο Μπέικον δεν απεχθανόταν μόνο τη θρησκεία (ας μην ξεχνάμε ότι γεννήθηκε και ανατράφηκε στην Ιρλανδία) αλλά και την αφηγηματική ζωγραφική. Ο στόχος του δεν ήταν να διηγηθεί ιστορίες, αλλά να αποδώσει αισθήματα. «Κάποια χρώματα πάνε κατευθείαν στο νευρικό σύστημα, άλλα σου λένε την ιστορία με μια μακροσκελή διατριβή που απευθύνεται στον εγκέφαλο». Αυτή η διάκριση ανάμεσα στον «εγκέφαλο» και το «νευρικό σύστημα», τη σκέψη και το αίσθημα, είχε πάντα μεγάλη σημασία γι' αυτόν. Και βρίσκεται στη ρίζα της άρνησής του πως ήταν κατά οποιονδήποτε τρόπο εξπρεσιονιστής. Γι' αυτόν, η ζωγραφική του ήταν απόλυτα ρεαλιστική.
Η μεγαλύτερη ρετροσπεκτίβα
Η έκθεση στην Τέιτ είναι η μεγαλύτερη ρετροσπεκτίβα του έργου του που έχει διοργανωθεί μέχρι σήμερα. Η πρώτη, το 1962, τον σύστησε στο αγγλικό κοινό που ελάχιστα τον γνώριζε. Η δεύτερη έγινε στο Παρίσι το 1971 και εδραίωσε με δραματικό τρόπο τη φήμη του. Στα 62 του, ο Μπέικον βρέθηκε στο μουσείο του Γκραν Παλέ, στην πόλη που σχετιζόταν περισσότερο με τις πηγές του -Πικάσο, Τζιακομέτι, όψεις του σουρεαλισμού- και τοποθετήθηκε δίπλα στους μεγάλους του μοντερνισμού, μια σύγκριση από την οποία, όπως συμφώνησε και ο γαλλικός Τύπος, επιβίωσε άνετα. Η έκθεση απέκτησε κάποιο ενδιαφέρον και για τον σκανδαλοθηρικό Τύπο, εξαιτίας του εραστή του Μπέικον, του Τζον Ντάιερ, ο οποίος αυτοκτόνησε στη σουίτα του ξενοδοχείου τους το βράδυ των εγκαινίων - μια αυτοκτονία που μνημονεύτηκε από τον Μπέικον μερικά χρόνια αργότερα, στο δεξιό κομμάτι ενός τριπτύχου που δείχνει μια ανθρώπινη μορφή να καταρρέει καθισμένη σε λεκάνη τουαλέτας.
Η τελευταία έκθεση θα ταξιδέψει, μετά το Λονδίνο, στο Πράδο - το μουσείο που φιλοξενεί πολλούς από τους καλλιτέχνες που θάυμαζε ο Μπέικον, από τον Θουρμπαράν και τον Βελάσκεθ μέχρι τον Γκόγια.
Αργότερα θα πάει στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης, όπου θα τελειώσει το καλοκαίρι του 2009. Την επιμελήθηκαν πολύ εύστοχα ο Μάθιου Γκέιλ της Τέιτ Μπρίτεν και ο Κρις Στίβενς της Τέιτ Μόντερν. Εκαναν υποδειγματική δουλειά και ο κατάλογος που συνοδεύει την έκθεση περιέχει ένα εξαιρετικό κείμενο για τον Μπέικον.
Αφότου πέθανε ο Μπέικον, το 1992, και πέρασε στο πάνθεον των διάσημων καλλιτεχνών, υπάρχει αρκετό καινούργιο υλικό που να δικαιολογεί άλλη μια ρετροσπεκτίβα; Σίγουρα, ναι. Καινούργιο για ποιον; Για τη νέα γενιά φιλότεχνων που αναδύθηκε τα τελευταία 25 χρόνια και που αναπόφευκτα έχει ερωτήματα για τον Μπέικον διαφορετικά από τις προηγούμενες γενιές. Παρακινούνται και από βιογραφικές απορίες, οι οποίες, επειδή αφορούν τόσο άμεσα τη δουλειά του, είναι πιο σημαντικές από την απλή περιέργεια για τη ζωή του.
Υπάρχουν αποκαλύψεις που φέρνουν πιο κοντά στις πηγές της τέχνης του. Προέρχονται από την «τακτοποίηση» και την έρευνα στο ατελιέ του, διαβόητο για τη φοβερή ακαταστασία και τη βρωμιά που κυριαρχούσε εκεί: Μια χιονοστιβάδα από φωτογραφίες, βιβλία, αποκόμματα εφημερίδων, λεκιασμένα από αλκοόλ χειρόγραφα και σχέδια, ζουληγμένα σωληνάρια χρωμάτων και κάθε λογής ετερόκλητα αντικείμενα και χαρτιά που κάλυπταν οριζοντίως και καθέτως κάθε επιφάνεια. Ευτυχώς, αντί να πετάξει όλα αυτά τα σκουπίδια, ο κληρονόμος του Μπέικον, ο Τζον Εντουαρντς, φρόντισε να τα μαζέψει και να τα παραδώσει στη Χιου Λέιν Γκάλερι του Δουβλίνου.
Οι φωτογραφίες
Τα τελευταία εκατό χρόνια, ελάχιστοι καλλιτέχνες υπήρξαν που να μην μπορεί να γραφεί γι' αυτούς ένα βιβλίο με τίτλο «Ο Χ και η φωτογραφία». Αλλά η σχέση του Μπέικον με τη φωτογραφία, τη συμβατική όσο και την κινηματογραφική, ήταν συνεχής, σχεδόν μανιακή.
Οι πηγές και ο τρόπος που τις χρησιμοποίησε εκτείνονται σε μεγάλο φάσμα. Υπάρχουν σχετικά γνωστές εικόνες - ο Γκέμπελς να ρητορεύει, το ματωμένο πρόσωπο της νταντάς με τα σπασμένα ματογυάλια στα σκαλοπάτια της Οδησσού από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» του Αϊζενστάιν. Είναι άλλες εντελώς άγνωστες - εικόνες από εφημερίδες, περιοδικά μπόντι-μπίλντινγκ, βιβλία βιολογίας και ζωολογίας, άλμπουμ με ιατρικές φωτογραφίες, όπου ασθενείς επιδεικνύουν τα παραμορφωμένα από τις ασθένειες σώματά τους. Ολα αυτά έγιναν πρώτη ύλη για τη δουλειά του. Του πρόσφεραν τη δυνατότητα να βρει παράδοξες εκδοχές του ανθρώπινου σώματος που ήταν απόλυτα σαρκικές.
Καταστροφέας των έργων του
Υπάρχουν καλοί Μπέικον, υπέροχοι Μπέικον και μερικοί αποτυχημένοι. Ηταν ένας από τους πιο αυτοκριτικούς καλλιτέχνες του 20ού αιώνα, ανελέητος καταστροφέας των έργων του. Πέρα από ένα σημείο δεν μπορούσε να συνεχίσει να δουλεύει έναν πίνακα: Επρεπε να τον σκίσει. Αν επέμενε, θα έδινε στο έργο μια όψη «τελειωμένου» που δεν του άρεσε. Ωστόσο, ο τρόπος που παρουσίαζε τα έργα του ήταν θαρρείς ένας φόρος τιμής στους μεγάλους ζωγράφους του παρελθόντος που τόσο θαύμαζε και ζήλευε: Χρησιμοποιούσε τεράστιους υαλοπίνακες (που ενίοτε παραμόρφωναν με τις αντανακλάσεις τους τις ήδη παραμορφωμένες φιγούρες του έργου, σαν να το έβλεπες μέσα από παράθυρο) και χοντρές, περίτεχνες, λουστραρισμένες κορνίζες, σαν να ήθελε να αποθαρρύνει το άγγιγμα. Το κορνιζάρισμα και το περιεχόμενο δεν καταργούν το ένα το άλλο, υπονοούν όμως την αλληλοεξουδετέρωση. Κάτι το οποίο, μαζί με την εμμονή στις σωματικές ηδονές και την αγωνιώδη προσωρινότητά τους, είναι ένα ακόμα από τα παράδοξα του Μπέικον.
Η απόγνωση της εξουσίας
Δίπλα σ' αυτόν τον νοσηρό ρεαλισμό υπήρχε η βαθιά απέχθειά του για την εξουσία. Δεν ήταν μυστικό ότι η σχέση του ίδιου του Μπέικον με τους γονείς του ήταν βαθιά διαταραγμένη. Ο πατέρας του, ένας Ιρλανδός εκπαιδευτής αλόγων, φαίνεται ότι αντιπαθούσε τον «ανώμαλο» γιο του (παρόλο που του κληροδότησε μιαν ισόβια αγάπη για τον ιπποδρομιακό τζόγο) και η σχέση τους ήταν απόμακρη και εχθρική. Αυτή είναι η αίσθηση που δίνουν οι περίφημοι πίνακές του με θέμα τον Πάπα. Για έναν Ιρλανδό της γενιάς του Μπέικον ο Πάπας, και όχι ο βασιλιάς, ο πρωθυπουργός ή ακόμα κι ένας δικτάτορας, είναι το ύψιστο σύμβολο εξουσίας. Και ο Πάπας του Μπέικον δεν είναι οποιοσδήποτε πάπας. Δεν είναι εκείνος που βρισκόταν επικεφαλής της Καθολικής Εκκλησίας τότε - ο Πίος ο IB΄. Είναι ο Ινοκέντιος ο K΄, πεθαμένος εδώ και σχεδόν 300 χρόνια, ένας εξαιρετικά πανούργος άνθρωπος ο οποίος, ως ορκισμένος εχθρός της προτεσταντικής Αγγλίας, είχε στείλει βοήθεια στους εξεγερμένους Ιρλανδούς στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Ο άνθρωπος που είχε προσλάβει τον Μπερνίνι ως επίσημο γλύπτη του και είχε επιβλέψει την κατασκευή της θεατρικά πιο όμορφης πλατείας της Ευρώπης, της Πιάτσα Ναβόνα, με την εκπληκτική Κρήνη των Τεσσάρων Ποταμών.
Ο Βελάσκεθ, όταν επισκέφθηκε τη Ρώμη, ανέλαβε να ζωγραφίσει τον Ινοκέντιο, και το αποτέλεσμα ήταν ένα μεγαλειώδες πορτρέτο της ανθρώπινης εξουσίας. Ο Μπέικον ισχυριζόταν ότι δεν είχε δει ποτέ το έργο, παρά μόνον ασπρόμαυρες φωτογραφίες του. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αυτό, αλλά δεν έχει σημασία. Εκείνο που έχει σημασία είναι η τρομακτική δύναμη της σιωπηλής κραυγής του Πάπα στα πορτρέτα του Μπέικον. Ιδιαίτερα αν σκεφτεί κανείς ότι ο Ινοκέντιος ήταν απίθανο να κραυγάζει τρομαγμένος, ακόμα κι όταν ήταν μόνος. Βέβαια, κανένα από τα παπικά πορτρέτα του Μπέικον δεν συγκρίνεται με τη σαγηνευτική δύναμη αλήθειας που υπάρχει στο έργο του Βελάσκεθ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε; Αν όμως έχεις δει δυο - τρεις από τους κραυγάζοντες πάπες του Μπέικον, δεν μπορείς να τους βγάλεις από το μυαλό σου. Είναι ανατρεπτικοί μ' έναν τρόπο που ο σουρεαλισμός μόνο να ονειρευτεί θα μπορούσε.

ΔΙΛΗΜΜΑΤΑ 2

.
Κατά τις δύο μετά τα μεσάνυχτα αρχίζουν να χορεύουν σλόου. Οι χορευτές, κουρασμένοι, εγκαταλείπουν την πίστα. Εκείνη τη στιγμή η Ανιές τη ρωτάει:
- Θέλεις να χορέψεις μαζί μου;
Η Μαρία την κοιτάζει απολιθωμένη. Η Ανιές καρφώνει επάνω της τα μεγάλα πράσινα μάτια της, που ο χαμηλός φωτισμός εντείνει τη βλοσυρή τους λάμψη. Ήρεμη, ακίνητη, με το χέρι στην πλάτη της καρέκλας της, περιμένει απάντηση. Είναι γλυκιά και επικίνδυνη. Έχει χαμόγελο λύκαινας.
Η Μαρία νιώθει ένα μικρό τρελό άλογο στο στήθος της να ορμάει δεξιά αριστερά, να σκοντάφτει και να αναπηδάει. Νιώθει το λαιμό της να ανάβει, τα μάγουλά της, το μέτωπο της να καίνε. Για μια στιγμή φοβάται πως δεν κατάλαβε καλά. Είναι ωστόσο ξεκάθαρο, όπως και το βλέμμα που την κοιτάζει. Κάτι τέτοιο δεν το περίμενε. Δεν της πέρασε καν από το μυαλό ότι η Ανιές… κι όμως, η Ανιές από την αρχή της βραδιάς δεν έκρυψε καθόλου την έλξη που αισθανόταν. Χωρίς να το ομολογήσει στον εαυτό της, η Μαρία το κατάλαβε μια χαρά. Στην πραγματικότητα ήταν το μόνο που προσδοκούσε από τη στιγμή που συνάντησε το βλέμμα της. Να τη σαγηνεύσει, να την αγγίξει. Δεν επέτρεψε στην επιθυμία της να εκφραστεί, επειδή βρισκόταν στο γάμο της αδερφής της, και απαγορεύεται να φαίνονται τέτοια πράγματα στις οικογενειακές γιορτές.
Είναι δύο το πρωί. Πολλοί έχουν κιόλας φύγει. Τα παιδιά πήγανε για ύπνο. Σκέφτέται ότι ίσως είναι η στιγμή να πάψει να κρύβεται. Είναι η κατάλληλη στιγμή να πει ναι, να δεχτεί να χορέψει με τη γυναίκα αυτή, που της αρέσει, όπως έχει κάνει πολλές άλλες φορές με γυναίκες στην Αυστραλία, στην Αμερική, στο Παρίσι …

Blandine Le Callet: Σκηνικό γάμου (Πόλις, 2007)

ΗΠΑ. ΓΚΕΪ ΚΑΙ ΛΕΣΒΙΕΣ ΤΡΙΤΗΣ ΗΛΙΚΙΑΣ. ΜΙΑ ΑΟΡΑΤΗ ΠΛΗΘΥΣΜΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ

.
SOCIETY
‘Invisible And Overlooked’
A growing population of lesbian and gay senior citizens seeks recognition for their unique needs and challenges.
Bob McCoy is a youthful, active 78-year-old. He sings in his church choir, takes a weekly computer class, and regularly attends social gatherings organized by a gay senior citizens group in Brooklyn, N.Y., where he lives. But McCoy worries about a day when he can no longer care for himself: he has no close family, no partner, and he's outlived most of his friends. "I'm used to having friends I can call up and say, 'Let's go to [a movie],'" he says. "But now there's nobody to call."
Newly engaged, Jim Fetterman , 62, and Ilde Gonzalez-Rivera, 56, look forward to growing old together at their home in Queens, N.Y., where they share a garden and a green Cadillac. But the couple isn't sure if or when they'll be able to marry. Their house is in Rivera's name, but because the couple can't legally wed in New York, Fetterman won't automatically inherit it, should his partner die. And even though they are registered domestic partners in New York City, neither man will have access to the other's Social Security, because the federal government doesn't recognize their relationship. "It's not something we like to think about, but there's a certain amount of anxiety that comes with not having those things," says Fetterman.
These are typical faces of the gay and aging—a growing population often overlooked by mainstream advocates. Gerontologists haven't traditionally viewed sexual orientation as relevant to their work—and, according to a study by the National Gay and Lesbian Task Force, most national health surveys of elderly citizens fail to assess sexual orientation. But gay seniors confront unique challenges: they're twice as likely as straights to live alone, and 10 times less likely to have a caretaker should they fall ill. Older gay men are at high risk for HIV, and many suffer the psychological effects of losing friends to the AIDS crisis. Many face discrimination in medical and social services, and on top of it all, they're less likely to have health insurance: one survey, by the Williams Institute on Sexual Orientation Law, at UCLA, estimates that gay seniors are half as likely to have coverage as their straight counterparts.
"In many ways, this population is a mirror opposite of what the mainstream aging community looks like," says Karen Taylor, director of advocacy and training for the New York-based Services and Advocacy for Gay, Lesbian, Bisexual & Transgender Elders, or SAGE, the nation´s oldest senior network. "The average senior in the United States lives with one other person; two-thirds of LGBT seniors live alone. If you don't have those informal support networks built into your life, then everything else becomes a bigger issue. Who forces you to go to the doctor? What happens if you fall?"
As this community grows, in both population and visibility, those questions are becoming harder to ignore. Over the next 25 years, persons in America who are 65 and older are expected to grow from about 12 to 20 percent of the total population, and various estimates indicate that lesbian, gay, bisexual and transgendered individuals will comprise 7 to 10 percent of that senior population. Meanwhile, like the Baby Boomers of all stripes, aging gays and lesbians are radically redefining what it means to be a senior—and how they fit into the larger community. They're coming out of the closet, vocalizing their experiences and needs, and, most importantly, demanding public recognition. "If you go back 40 years, there were virtually no openly gay seniors," says Gary Gates, a senior research fellow and demographer at the Williams Institute. "But now you have a large enough group that people are paying attention."
This year, SAGE is celebrating its 30th anniversary, and running an ad campaign in New York to raise awareness about their constituents. And when the organization holds its national conference on aging next month, it will be sponsored for the first time by the AARP. Just that acknowledgement, say advocates, is huge: with 40 million members, the AARP is considered one of America's most powerful lobbying groups—and an influential voice on health care and social policy. "When we look to the future, we know we cannot progress if we don't bring in these other communities," says the Washington-based organization's chief diversity officer, E. Percil Stanford. "The [gay and lesbian] community is quite often invisible and overlooked."
That recognition is much needed—especially for older seniors, many of who spent years hiding their sexuality, and in some sense, still do. Many of today's seniors were already in their 20s and 30s when the Stonewall riots took place in 1969, considered the birth of the gay rights movement. Until 1973, homosexuality was still considered a mental illness, and in some jurisdictions in the United States, gays could be prosecuted as recently as five years ago, before the Supreme Court struck down a Texas sodomy law. Attitudes may have changed, but many seniors harbor chilling memories of being shunned, isolated, and in fear for their physical safety.
Social worker Lee Chew, 59, remembers, in junior high school, looking up "gay" in the dictionary, to find out just how "sick" he was—and deciding, until he was in his mid-20s, "to keep this to myself." At 90, Jerre Kalbas, one of SAGE's original female members, tells stories of growing up in the 1930s, when women weren't supposed to even wear pants. She describes men hooting at her on the street, yelling "dyke"—and even though she had relationships with other women, she was terrified she'd be exposed to her family, or fired from her job. McCoy, who spent years as an Army communications official, remembers going to a bar in Greenwich Village in the late 1960s, and climbing out a bathroom window to escape police officers during a surprise raid. Fetterman, who came out to his wife and the Episcopal church where he was a priest just six years ago, was dismissed from his job and kicked out of his home. "My entire life came crashing down," he says.
Some seniors, like McCoy, still won't offer up their orientation willingly. (Though McCoy considers himself out, he still hasn't told his doctor, therapist or social worker he is gay.) And in some cases, that internalized fear may actually prevent lesbian and gay seniors from accessing public services. One study, by the Milwaukee County Department On Aging, found that gay seniors who feared they wouldn't be welcome at an aging center were five times less likely to step foot in the door.
For those who can afford it, there are gay-specific retirement communities and free service centers dotted around the nation, mostly in urban areas. But most regular nursing homes give shared-room preference to their married clients, and only a few states require employers to give leave for employees caring for same-sex partners. Inside care centers, advocates tell stories of social workers using gloves to treat only their gay patients, or those patients being shuffled around from room to room to avoid harassment from other residents. In rare cases, social workers say that couples have gone to the extent of agreeing not to visit each other, for fear the staff will treat them differently. And many patients revert back into the closet to protect themselves. "If you can imagine a situation where you're 80 years old, with no kids, a partner passed, no cousins or relatives and not one service that will provide you help with an emoticon of respect, that's what most LGBT seniors in this country face right now," says Michael Adams, SAGE's executive director.
Financial and estate-planning matters can complicate things further. In most cases, gay survivors don't have rights to a partner's pension plans, and are taxed on 401(k)s and IRAs they might inherit. Same-sex couples must also pay federal estate taxes on jointly owned homes where married couples don't. Sometimes they even have to fight with blood relatives over how to dispose of a partner's remains. To approximate some of the protections of marriage, many gay couples have to set up extra legal frameworks, such as powers or attorney and joint tenancy agreements. "Senior citizens have enough of a challenge just figuring out all the paperwork for health insurance—but gays and lesbians have this added layer," says attorney David Buckel, the director of the Marriage Project at the Lambda Legal Defense and Education Fund, a civil rights group. "It can be overwhelming."
The good news, of course, is that attitudes are changing. At New York's gay pride parade earlier this year, SAGE made the rounds in two purple trolleys, amid 90-degree heat, with walking canes and colorful streamers waving out the windows. Some had been coming to the parade for years; for others, it was their first time. One couple, in matching T-shirts, held a sign that read: "Together 51 Years"—to raucous cheers from the crowd. "The fact is," says Adams, "the [gay and lesbian] community is going through a sea change in terms of the way we live our lives." For gay seniors, there's no time to waste.

.
(Αναδημοσίευση από το Newsweek)

ΤΑ 10 ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΕΡΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΣΑΙ GAY

.
The Ten Best Places In The World To Be Gay In
By Marcus Field (The Independent, 17-9-2008)
San Francisco
The junction of Castro and 18th Street is known as "the gayest four corners in the world", but in fact the whole of this laid-back West-Coast city is a welcoming environment for gay men and women. San Francisco's reputation as a centre for tolerance dates back to a time when navy ships would off-load any suspect homosexuals in the harbour. In the early 1970s disgruntled gay New Yorkers began to move here after the Stonewall riots, and Armistead Maupin immortalised the city's queer life in his Tales of the City. Now that California is one of only two states in the US which permits same-sex marriage, San Francisco has become a favourite venue to get hitched.
Sydney
Things have changed enormously since the first Mardi Gras march was held in Sydney in 1978. Homosexuality was illegal in New South Wales until 1984, and many of the 53 protestors who were arrested lost their jobs when their pictures appeared in the newspapers. Such things are unthinkable now that lesbians and gay men are integrated into every sphere of Sydney life and Mardi Gras is a three-week long festival and the biggest dance party in the country. Oxford Street began developing as a queer district in the 1960s and today is the most visibly gay area of the city. But same-sex marriages are still not enshrined in federal law.
New York
The city of Quentin Crisp and Judy Garland is surely the gay capital of the world. It's a place where lesbians and gay men of all ages and races are so integrated into work and political culture that their sexuality is often the least significant thing about them. Obvious gay districts include Greenwich Village, where the Stonewall riots of 1968 began; upmarket Chelsea; and the seedier East Village. Across the East River, Brooklyn is now home to many arty gay men and lesbian families. Tolerance is the norm, but it pays to take care in remoter areas like Harlem and Central Park at night - same-sex marriage is illegal in New York State.
Myconos

This little Aegean island became famous in the 1960s for the tolerance and vibrant nightlife it offered to gay men and women. Despite competition from party islands such as Ibiza, it still attracts hordes of gay tourists who enjoy the queer camaraderie of its clubs and beaches. The island is named after Mykons, the grandson of Apollo, and the nearby island of Delos, birthplace of Apollo and Artemis, is one of its main attractions. Homosexuality was legalised in Greece in 1951 and male prostitution became legal in 2006. But the fact that the roots of homosexual history are usually traced back to ancient Greece is surely part of what draws gay people to Mykonos.
Paris
The city of Proust and Piaf is a natural environment for a flourishing queer life. A commercial gay quarter is now well established around the elegant Marais district, but a darker and more risqué same-sex nightlife can be found in seedy Pigalle and as far away as the Bois de Boulogne (read Rupert Everett's memoirs for eye-popping details). Women are particularly well catered for in Paris, with chic lesbian bars such as the Alcantara Café and events such as a women-only film festival and a lesbian cultural archive. Gay pilgrimage sites in the city include the graves of Oscar Wilde and Gertrude Stein, both in cemetery Père Lachaise.
Barcelona
This city's reputation for its tolerant attitude towards gay life can be traced back to the years of Franco's dictatorship, when homosexuality was illegal in Spain but found a happy pocket of acceptance here. These days the whole spectrum of queer culture - from smart young men and women to the glamorous transsexuals depicted in Almodovar's film All About My Mother - is visible on the streets, particularly in the broad boulevards of the Eixample and the atmospheric alleys of El Raval. Modern Spain is making up for the dark years, and now has some of the most progressive legislation in the world for same-sex couples, including equal rights of marriage and adoption.
Amsterdam
In 2001, the Netherlands became the first country in the world to legalise same-sex marriage. Not surprisingly, queer life has blossomed in this sexually liberated nation, and nowhere more so than in the cultural capital of Amsterdam. The city has its own Pink Point, an information centre for gays and lesbians situated near the Anne Frank House, and next to it a monument dedicated to the promotion of gay rights - the Homomonument - unveiled in 1987. Amsterdam's first gay hotel, the Golden Bear, has been open on Kerkstraat since 1948, and the city's queer culture is most visible in this street and around Rembrandtplein.
London
Queer life was rich and tolerated for centuries in the British capital until the fall-out from Oscar Wilde's trial sent gays into hiding for nearly 100 years. In the decades since homosexuality was legalised in 1967 equal rights legislation and high-profile campaigns have turned London into one of the most prominent gay-tolerant cities in the world. The scene is highly visible in Soho, but gay life is integrated across most districts and has hot-spots in Brixton, Hampstead, Hackney and Vauxhall. Now that same-sex couples can become civil partners and adopt children, queer families have become a feature of many London districts.
Copenhagen
In 1989 Denmark became the first country in the world to recognise registered partnerships between same-sex couples, and this was just the latest progressive move in a country which has a long history of tolerance. Queer life is totally integrated in the small, sophisticated capital, Copenhagen, which has its own gay centre and archive, a wide range of bars and clubs (including Jailhouse, where staff are dressed in police uniforms) and beaches along the harbour front. There is an annual gay pride march and a gay film festival, and in 2009 Copenhagen will host the World Outgames - a serious athletics competition for gay men and women.
Berlin
It may have taken 75 years, but the German capital once again enjoys the kind of open gay scene that Christopher Isherwood described so evocatively in his 1939 memoir Goodbye to Berlin. Perhaps the painful period of Nazi rule and division makes the city even more attractive to people with alternative lifestyles - you have to be unconventional to want to live here. The magnificently restored 19th-century buildings, the grand boulevards and the famous park and woodlands make the perfect backdrop for queer culture. The mayor of Berlin is gay, the Kit Kat club still exists, and Europe's first exclusively gay old people's home - the Asta Nielsen Haus - opened in the city this year.
.
Διαβάστε επίσης το εξαιρετικά εύστοχο σχόλιο του Δ. Αγγελίδη στο 10%

ΣΤΙΣ 10 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ Η ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΣΤΟ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΑΜΟΥ ΟΜΟΦΥΛΩΝ

.
Στις 10 Οκτωβρίου το πορτογαλικό κοινοβούλιο θα συζητήσει και θα εγκρίνει ή θα απορρίψει τα σχέδια νόμου για τον πολιτικό γάμο ομοφύλων που κατέθεσαν το 2006 το “Μπλοκ της Αριστεράς” και “Οι Πράσινοι”.
Το κυβερνόν Σοσιαλιστικό κόμμα προτίθεται να ψηφίσει αρνητικά, αν και η Νεολαία του έχει εκφρασθεί υπέρ του γάμου ομοφύλων αλλά χωρίς δικαίωμα υιοθεσίας.
Η αντιπολιτευόμενη Κεντροδεξιά, παρά την ελευθερία της ψήφου κατά συνείδηση που δόθηκε στους βουλευτές της, προβλέπεται ότι θα ψηφίσει σύσσωμα κατά.
Να σημειώσουμε ότι στο σχέδιο νόμου των “Πρασίνων” το δικαίωμα υιοθεσίας προβλέπεται μόνον για τα ετερόφυλα ζευγάρια άνω των 25 ετών και με 4 χρόνια γάμου, ενώ καμία διάκριση τέτοιου είδους δεν εμπεριέχεται στο σχέδιο νόμου του “Μπλοκ της Αριστεράς”.
Τι θα αποφασισθεί, άραγε, στη Λισσαβόνα σε 3 βδομάδες από σήμερα;

.

Agendamento da votação da igualdade no acesso ao casamento civil

Associação ILGA Portugal afirma que o preconceito não pode nunca justificar a negação de direitos fundamentais

A Associação ILGA Portugal – Intervenção Lésbica, Gay, Bissexual e Transgénero – congratula-se com o agendamento parlamentar para o próximo dia 10 de Outubro dos projectos do Bloco de Esquerda e do Partido Ecologista «Os Verdes» que garantem a igualdade no acesso ao casamento civil.
Apesar da nossa Petição pela Igualdade no Acesso ao Casamento Civil (entregue em 2006) não ter ainda sido discutida em plenário, a Assembleia da República terá finalmente a oportunidade de afirmar o seu empenho na luta pela igualdade e pela liberdade – e a oportunidade de contribuir de forma particularmente simples para a felicidade de muitas pessoas.
Trata-se de uma pequena alteração no texto de uma lei, que não implica custos nem afecta a liberdade de outras pessoas. Porém, trata-se de um enorme passo no sentido da igualdade e da justiça - e contra a discriminação. Defendemos por isso que é simples e urgente construir "uma sociedade decente" que, nas palavras de Zapatero, é aquela que "não humilha os seus membros".
E a discussão deste tema, que se prolonga há vários anos, será sem dúvida uma discussão acesa. Porém, como se viu pela reacção às declarações recentes da actual líder do PSD, nenhum argumento contra a igualdade no acesso ao casamento civil sobrevive ao escrutínio de uma discussão pública – e sobra apenas a homofobia como motivação para a recusa da igualdade.
Estamos a falar de direitos fundamentais que são negados a muitas mulheres e a muitos homens apenas em função da sua orientação sexual. Na discussão sobre o voto para as mulheres ou sobre o fim do apartheid racista na África do Sul, o preconceito também existia na sociedade de forma vincada. No entanto, a lição foi clara: o preconceito não pode nunca justificar a negação de direitos fundamentais.
A homofobia não é nem pode ser um motivo de recusa da igualdade. Pelo contrário, é fundamental e é urgente que a lei deixe de legitimar a homofobia. A Associação ILGA Portugal exorta por isso todos os partidos - nomeadamente o Partido Socialista, cuja responsabilidade é acrescida por deter a maioria parlamentar - a aprovarem de forma inequívoca esta medida, que será um marco na legislação portuguesa.
E se é certo que a líder do PSD já manifestou a sua oposição nesta matéria, poderá ainda rever a sua posição. Sobretudo, queremos crer que não forçará as deputadas e os deputados do PSD a qualquer disciplina de voto, permitindo o voto favorável de pessoas que valorizam os Direitos Humanos e que acreditam num Estado justo, que garanta a cidadania plena para todas as pessoas.
A escolha no dia 10 de Outubro será clara e será uma escolha crucial: não há neutralidade na luta contra a homofobia. A Associação ILGA Portugal espera que todas as deputadas e todos os deputados possam por isso expressar a sua posição e que, tal como na revisão constitucional (unânime) de 2004, possam afirmar sem margem para dúvidas que gays e lésbicas são cidadãos e cidadãs de pleno direito.
Lisboa, 17 de Setembro de 2008

A Direcção e o Grupo de Intervenção Política da Associação ILGA Portugal

Η ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ. ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

.
Κατά τη δεκάχρονη ενασχόλησή της με το ετήσιο «Πανόραμα Ομοφυλοφιλικών Ταινιών» και τις Παράλληλες Εκδηλώσεις του στη Θεσσαλονίκη, η «Σύμπραξη Κατά της Ομοφυλοφοβίας» συγκέντρωσε απόψεις ειδικών σε θέματα σκηνοθεσίας, κριτικής κινηματογράφου, ηθοποιίας, κοινωνικής και ψυχολογικής έρευνας, επιστημολογίας και μεθοδολογίας. Το 2007 καταγράφηκε μέσω ερωτηματολογίων η αντίληψη ελλήνων και ξένων σκηνοθετών που παρήγαγαν ταινίες ομοφυλοφιλικής, αμφιφυλοφιλικής και τρανσσεξουαλικής θεματολογίας, καθώς και των ομο-/αμφι-/ και τρανσσεξουαλικών θεατών, σε θέματα που απασχολούν αυτή την κοινωνική ομάδα. Η ανάλυση αυτής της καταγραφής επιθυμεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο στο σχεδιασμό του ασχολούμενου με την παραγωγή ταινιών, τη διοργάνωση κινηματογραφικών εκδηλώσεων, αλλά και την κριτική θέαση αυτών των ταινιών.

(Αναδημοσίευση από το site της Σύμπραξης)

PASCAL MEUNIER: ΧΑΜΑΜ

Pascal Meunier (Γαλλία)

.
Το χαμάμ (ή Τουρκικό μπάνιο) είναι η Ανατολική έκδοση του ατμόλουτρου και θεωρείται η υγρή έκδοση της σάουνα. Τα χαμάμ έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην κουλτούρα των Ανατολικών χωρών καθώς ήταν μέρη συναντήσεων, εξαγνισμού και αρχιτεκτονικής ομορφιάς. Oι Ευρωπαίοι γνώρισαν τα χαμάμ μέσω επαφών με την Τουρκία, ώς εκ τούτου, μετονόμασαν τα χαμάμ σε Τουρκικά χαμάμ.
Στη Δυτική Ευρώπη και ιδιαίτερα κατα τη Βικτωριανή εποχή, τα χαμάμ ήταν μέθοδος σωματικού εξαγνισμού και χαλάρωσης.
Στις μέρες μας, χαμμάμ και κέντρα χαλάρωσης με χαμάμ υπάρχουν παγκοσμίως, προσφέροντας στιγμές ξεκούρασης σε όσους τα προτιμούν. Παρ' όλο που παλαιότερα τα χαμάμ χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά απο άνδρες, σήμερα υπάρχουν και γυναικεία χαμάμ. Στην Ελλάδα, το αρχαιότερο σε λειτουργία χαμάμ βρίσκεται στην Πάτρα και χρονολογείται από το 1400. Στην Αθήνα, λειτουργούν τέσσερα ανδρικά χαμάμ ενηλίκων. Χαμάμ λειτουργούσαν και στη Θεσσαλονίκη στο μεγαλύτερο μέρος του εικοστού αιώνα. Το τελευταίο, τα "Λουτρά Φοίνιξ" έκλεισε με τους σεισμούς του 1981.
(el.wikipedia.org)