ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΧΕΣΕΩΝ

.
Ζούμε το τέλος των σχέσεων. Αυτό κατάλαβα απόψε. Πάλι η γνωστή ιστορία. Πάλι κάποιος μου διηγήθηκε πόσο πολύ αγάπησε, πόσα πολλά επένδυσε, πόσο πολύ σοκαρίστηκε όταν μπήκε μέσα στο σπίτι, πόσο πολύ πληγώθηκε, πόσο πολύ δεν πιστεύει πια σε σχέσεις, πόσο πολύ βλέπει παντού το ίδιο τέλος.

Οδηγώ και σκέφτομαι αυτή την κουβέντα. Το να ζήσεις την "προδοσία" με αυτό τον εξαιρετικά σοκαριστικό τρόπο κάποτε σε ξυπνά, κάποτε σε δυναμώνει, κι άλλες φορές σε κλειδώνει. Έχω την αίσθηση πια ότι όποιον και να ρωτήσω το ίδιο θα μου πει. Πως η σχέση "εδώ είμαστε" τελείωσε έτσι άδοξα. Είναι τελικά στη φύση μας, όσο κι αν θέλουμε να το αρνηθούμε. Ψαχνόμαστε δεξιά κι αριστερά. Όχι γιατί μας λείπει το sex αλλά γιατί τις περισσότερες φορές δεν ξέρουμε τι να την κάνουμε αυτή τη σχέση "εδώ είμαστε". Φόβος, ανασφάλειες, ανωριμότητες. Οι δρόμοι άδειοι πατάω γκάζι με δύναμη και σκέφτομαι πως καλά να πάθουμε.

Τελειώσαμε με τις σχέσεις. Η γενιά μας τα κατάφερε. Τις εξολόθρευσε. Τις αποτελείωσε. Οι περισσότεροι έχουμε μια τέτοια εμπειρία "στα πράσα". Επώδυνη ή λιγότερο επώδυνη δεν έχει σημασία. Σημασία έχει πως ακούς τους περισσότερους να λένε ότι μια χαρά είμαι έτσι, από το να έχω δίπλα μου κάποιον που με κοροϊδεύει πιο καλή η μοναξιά. Και δεν μπορώ να πιστέψω πια ότι εμείς "τα καλά παιδιά" δεν έχουμε κοροϊδέψει. Απλά το κάναμε έξυπνα, ή δεν έτυχε να μας πιάσουν. Δεν μ' αρέσει που κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας. "Καλοί και κακοί". Όλοι μεταξύ μας εναλλασσόμαστε. Με απίστευτες ταχύτητες.

Ας πάψουμε λοιπόν να ηθικολογούμε και να γκρινιάζουμε για τη σχέση που δεν έρχεται ή για τη σχέση που χάθηκε. Μα πώς να έρθει και πώς να μη χαθεί; Αφού τις εξευτελίσαμε τις σχέσεις μας αμφότεροι. "Απατημένοι και εξαπατητές". Τις υποβιβάσαμε. Και δεν έχει επιστροφή. Κι όταν πέσουμε πάνω σε κάποιον άνθρωπο που είναι διαφορετικός δεν τον εμπιστευόμαστε και προσπαθούμε να πάρουμε το αίμα μας πίσω από το κακό μας παρελθόν. Φαύλος κύκλος μου κάνει.

One of the people