ΜΙΚΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ 2

ΜΙΚΡΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΟ ΑΝΘΟΛΟΓΙΟ
από τη ξένη gay βιβλιογραφία


Φράνσις Κινγκ: Καβάφης

Εκείνο το βράδυ έφυγε το φθινόπωρο’ στην αίθουσα του χορού μήτε ψυχή,
Βουβό το ακορντεόν, τα πολύχρωμα φώτα κρέμονταν σβηστά.
Όμως αυτός κάθησε όπως πάντα στον κήπο, τα μαλλιά του χτένιζε ανέμου πνοή,
Το ψάρι ασήμιζε στο πιάτο, και στο ποτήρι το κρασί λαμπύριζε κοκκινωπά.

Εκεί, κάτω απ’ τα φανάρια που λικνίζονταν, ατένισε τα πλοία καθώς γυρνούσαν
Στο στενό τους καταφύγι, ώσπου, σαν κι εκείνα, φανερωμένη μέσα στη νυχτιά
Είδε τη ζωή του ολόκληρη να ξεχειλίζει, τα θραύσματα της από μια ρωγμή αναπηδούσαν,
Εξήντα χρόνια μέσα στον πόθο, τον τρόμο και τη χαρά.

Έφερε το ποτήρι ως τα χείλη του, μα ήταν πικρή η γεύση,
Μπρος στην πόρτα ο σερβιτόρος ρίγησε, κι αναπήδησε, να νιώσει λίγη ζεστασιά’
Αναλογίστηκε το νεανικό του χάρισμα της Τέχνης, πως είχε, αλίμονο, εκπνεύσει,
Τα πλοία που επιστρέφαν άδεια, τον ίδιο, που ήταν γέρος πια.

Μα καθώς το κρασί πύρωσε τα σωθικά του, το θάρρος φούντωσε ξανά.
Ώσπου σιγά σιγά, άρχισε ν’ αναθυμάται μες στην αχλύ
Τα χείλη που πόθησε, τις σκιές που πήρε στο κατόπι, και τα πολλά
Τα μάταια ταξίδια, όπου σπατάλησε όλη του τη ζωή.

Έπειτα, αν και τα χέρια του τρέμαν, και τ’ αδύναμά του μάτια ήταν υγρά,
Στράγγιξε το ποτήρι μέχρι τον πάτο, ρούφηξε την πικρή αλήθεια
Και δεν ένιωσε ούτε ξεπεσμό, ούτε θλίψη, ούτε τύψη καμιά,
Μα μόνο περηφάνια για της νιότης του την τρελή απείθεια.

Μετάφραση: Σάκης Σερέφας
Σε ξένη γλώσσα η λύπη μας... (Μπιλιέτο Παιανία)

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα: Σονέτο του γλυκού παράπονου

Μη μ’ αφήσεις να χάσω αυτό το θαύμα
των αγαλμάτινων ματιών σου, ούτε τον τόνο
που τη νύχτα ακουμπάει στο μάγουλο μου
το μοναχικό ρόδο της αναπνοής σου.

Με θλίβει να είμαι εδώ σ’ αυτή την όχθη
κορμός χωρίς κλαδιά και να υποφέρω
που δεν έχω χυμό ούτε πηλό ούτε άνθη
για το σαράκι που μου τρώει τα σωθικά μου.

Αν είσ’ εσύ ο κρυμμένος θησαυρός μου,
αν είσαι ο σταυρωμός και ο ζωντανός μου πόνος,
αν είμαι το σκυλί της επικράτειας σου,

Μη μ΄ αφήνεις να χάσω αυτό που κέρδισα
και που στολίζει τα νερά του ποταμού σου
με νεκρά φύλλα απ’ το φθινόπωρο μου.

Μετάφραση: Ρήγας Καπάτος
Τα εκατό ωραιότερα ερωτικά ποιήματα της ισπανικής γλώσσας (Εκάτη)

Tζέημς Μέρριλ: Μια ανανέωση

Χρησιμοποίησα κάθε τέχνασμα
για να σε συγκινήσω, ψέμματα, κόπωση,

ακόμη κι αυτό το πάθος,
μα τώρα βλέπω μόνη λύση τον οριστικό χωρισμό.
Προσθέτω πως είμαι πρόθυμος να επωμισθώ την ευθύνη.

Συγκατανεύεις. Ο φθινοπωρινός αέρας

ξαφνικά δυναμώνει, αγριεύει,
ένα καθαρό βάζο με ξερά φύλλα δονείται ασταμάτητα.
Κοιτάζουμε ακίνητοι. Όταν μιλάω και πάλι
ο έρωτας θάβεται μέσα μου βαθιά, για πάντα.

Μετάφραση: Xάρης Βλαβιανός
(Ποίηση τ. 6 /1995)

Φρανκ Ο’ Χάρα: Τραγούδι

Υπέφερα σιωπηλά για σένα
καθώς διάβαινα μες στη βροχή
ένας παράξενος φθινοπωρινός καπνός
βγήκε απ’ το τσιγάρο μου και είχε τη γεύση
καμπαναριού και λάσπης
εκεί που είχα φτάσει μαι πινακίδα έγραφε Κύριε
ευλόγησε το μικρό μας χωράφι
μα δε σήμαινε τίποτα απώτερο για μένα
πέρα από εκείνο που έφτιαξε τούτο το βαρύ ξωκκλήσι
να στέκει αφημένο δίπλα στο σιδηρόδρομο
για λόγους αναμνηστικούς
ανάμνηση χαράς προσδοκιών αρρώστιας και αμφιβολίας

Μετάφραση: Γιάννης Λειβαδάς
Ανθολογία Μπιτ Ποίησης (Ροές)

Γ.Χ. Όντεν: 1η Σεπτεμβρίου 1939

Εδώ κάθομαι σ’ ένα καπελειό
στην Οδό Πενήντα-Δυο
αβέβαιος και όλο φόβο
καθώς οι ευφυείς ελπίδες μιας ανέντιμης
και χαμηλής δεκαετίας εκπνέουν.
Κύματα οργής και φόβου
κυκλοφορούν επάνω από της γης
τις λαμπερές και τις σκοτεινιασμένες χώρες
κατατρύχοντας τις ιδιωτικές ζωές μας.
[...]
Απροστάτευτος κάτω απ’ τη νύχτα
ο κόσμος βρίσκεται σε λήθαργο,
κι όμως παντού ειρωνικές στικτές κηλίδες
από φως ξαστράφτουν άξαφνα όπου οι Δίκαιοι
ανταλλάζουν τα μηνύματά τους.
Είθε, σαν κι αυτούς φτιαγμένος
από Έρωτα και τέφρα,
πολιορκημένος απ’ την ίδιαν
άρνηση κι απελπισία,
μια φλόγα καταφατική να δείξω.

Μετάφραση: Αντώνης Δεκαβάλλες
[Ποιήματα] W.H. Auden (Κέδρος)

Σάντρο Πέννα: II

Ήταν Σεπτέμβρης. Ο κόσμος ευχάριστα
περπατούσεν στην πόλιν. Ο Ήλιος
αγαπούσεν το κρασί και τον εργάτη, και
οι φωνές κρατούσαν ως αργά.
Μα όμως ακίνητον έμενεν το αγόρι,
τώρα πια δοσμένο – πίσω απ’ ένα φράκτη –
στ’ αθώον γέλιο ενός φίλου.

Μετάφραση: Δημήτρης Ντακρέτας
(Οδός Πανός τ.3 / Οκτ. 1981)


Ράμι Σάαρι: Πρέπει να πάω, μου λες
Στον Pedro

Πρέπει να πάω, μου λες
φορώντας το μαύρο πανωφόρι της νύχτας.
Έχει άλλους σταθμούς στο δρόμο,
άλλες νύχτες σε προσμένουν.
Τα δέντρα στην αυλή γεμίζουν βροχή και φθινόπωρο,
αυτά που φαίνονται στο αμυδρό φως της βεράντας.
Έχει κι άλλους δρόμους κι αυτός είναι ο δικός σου -
να πας, να ζεις, να ζήσεις.
Βάλε λίγη ζέστη στις τσέπες σου,
όλη τη ζέστη του σπιτιού,
και κάνε ό,τι είναι να κάνεις.
Πρέπει να πάω, μου λες, και φεύγεις.
Δεν απομακρύνεσαι όπως οι δειλοί.
Έξω, πάνω στον ουρανό,
είναι το μαύρο πανωφόρι της νύχτας
και μέσα είναι το τραγούδι που μου άφησες.
Σ' ευχαριστώ για την ειλικρίνεια.

Μετάφραση: Χρυσούλα Παπαδοπούλου
Κάτω από τις πατούσες της βροχής (Οξύ)