.
Σεξ στη σκιά του ηφαιστείου
Νέα μελέτη για την Πομπηία μαρτυρεί τις σεξουαλικές εμμονές των κατοίκων της
Της Μary Βeard (TΗΕ ΤΙΜΕS - Τα Νέα, 15/9/2008)
Ομαδικές συνευρέσεις μέσα στους ατμούς ρωμαϊκών λουτρών και one night stands σε σκοτεινά σοκάκια. Η διάσημη Βρετανίδα κλασικίστρια Μέρι Μπερντ μελέτησε τη ζωή των κατοίκων της αρχαίας πόλης και βρήκε μια κοινωνία με εμμονή στο σεξ, το σεξ και πάλι το σεξ...
Η ρωμαϊκή σεξουαλική κουλτούρα ήταν διαφορετική από τη δική μας. Οι γυναίκες, όπως είδαμε στην Πομπηία, ήταν πολύ πιο ορατές στον ρωμαϊκό κόσμο απ΄ ό,τι ήταν σε πολλά άλλα μέρη της Μεσογείου. Ψώνιζαν, μπορούσαν να δειπνούν με τους άνδρες, διέθεταν πλούτο και έκαναν γενναιόδωρες ευεργεσίες. Εντούτοις όσον αφορά το σεξ και την πολιτική, ο ρωμαϊκός κόσμος ήταν ανδρικός και ο φαλλός εξέφραζε την εξουσία, την κοινωνική θέση και την καλή τύχη. Εξ ού η παρουσία φαλλικών απεικονίσεων σε αφάνταστη ποικιλία παντού στην πόλη. Φαλλοί σε χαιρετούν σε πόρτες, είναι σκαλισμένοι πάνω σε φούρνους και στην επιφάνεια του δρόμου.
Σ΄ αυτό τον κόσμο, το κύριο έργο των αξιοσέβαστων, καλοπαντρεμένων γυναικών- δηλαδή αυτών που κατοικούσαν στα μεγαλύτερα σπίτια της Πομπηίας- ήταν διττό: ήταν πρώτα η επικίνδυνη δουλειά να φέρνουν στον κόσμο παιδιά (ο τοκετός ήταν ένας μεγάλος φονιάς στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως και σε κάθε περίοδο ώς τη σύγχρονη εποχή)· και ήταν, δεύτερον, η διαχείριση του σπιτιού και του νοικοκυριού.
Για τους άνδρες της ελίτ, η σεξουαλική διείσδυση συνδέεται με απόλαυση και εξουσία. Οι σεξουαλικοί σύντροφοι μπορούσαν να είναι αμφοτέρων των φύλων. Υπήρχε άφθονη σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ ανδρών στον ρωμαϊκό κόσμο, αλλά ελάχιστοι είναι οι υπαινιγμοί πως η «ομοφυλοφιλία» θεωρούνταν αποκλειστική σεξουαλική προτίμηση ή, ακόμη λιγότερο, επιλογή τρόπου ζωής. Η σεξουαλική πίστη σε μια σύζυγο δεν ήταν κάτι που θαυμαζόταν ιδιαίτερα. Στην αναζήτηση της απόλαυσης, οι σύζυγοι, οι θυγατέρες και οι γιοι άλλων ανδρών της ελίτ ήταν απαγορευμένοι καρποί. Όμως τα σώματα των σκλάβων και, μέχρις ενός βαθμού, τα σώματα των κοινωνικά υποδεέστερων, τους ήταν διαθέσιμα.
Οι τοίχοι μιλούν
Οι φτωχότεροι πολίτες, οι οποίοι δεν ήταν αποδέκτες τέτοιας προσφοράς γιασεξ, χρησιμοποιούσαν αναμφίβολα πόρνες. Όμως οι ατομικές σχέσεις ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες της Ρώμης είχαν αποχρώσεις και δεν ήταν μηχανικές. Οι τοίχοι της Πομπηίας μαρτυρούν πάθη, ζήλειες και καημούς: «Ο Μάρκελλος αγαπάει την Πριστίνα και εκείνη δεν δίνει δεκάρα», «Ο Ρεστιτούτος ξεγέλασε πολλά κορίτσια». Πάντως, η βασική δομή των σχέσεων μεταξύ των φύλων στη Ρώμη ήταν αρκετά βίαιη και διόλου φιλική προς τις γυναίκες.
Σεξ στη σκιά του ηφαιστείου
Νέα μελέτη για την Πομπηία μαρτυρεί τις σεξουαλικές εμμονές των κατοίκων της
Της Μary Βeard (TΗΕ ΤΙΜΕS - Τα Νέα, 15/9/2008)
Ομαδικές συνευρέσεις μέσα στους ατμούς ρωμαϊκών λουτρών και one night stands σε σκοτεινά σοκάκια. Η διάσημη Βρετανίδα κλασικίστρια Μέρι Μπερντ μελέτησε τη ζωή των κατοίκων της αρχαίας πόλης και βρήκε μια κοινωνία με εμμονή στο σεξ, το σεξ και πάλι το σεξ...
Η ρωμαϊκή σεξουαλική κουλτούρα ήταν διαφορετική από τη δική μας. Οι γυναίκες, όπως είδαμε στην Πομπηία, ήταν πολύ πιο ορατές στον ρωμαϊκό κόσμο απ΄ ό,τι ήταν σε πολλά άλλα μέρη της Μεσογείου. Ψώνιζαν, μπορούσαν να δειπνούν με τους άνδρες, διέθεταν πλούτο και έκαναν γενναιόδωρες ευεργεσίες. Εντούτοις όσον αφορά το σεξ και την πολιτική, ο ρωμαϊκός κόσμος ήταν ανδρικός και ο φαλλός εξέφραζε την εξουσία, την κοινωνική θέση και την καλή τύχη. Εξ ού η παρουσία φαλλικών απεικονίσεων σε αφάνταστη ποικιλία παντού στην πόλη. Φαλλοί σε χαιρετούν σε πόρτες, είναι σκαλισμένοι πάνω σε φούρνους και στην επιφάνεια του δρόμου.
Σ΄ αυτό τον κόσμο, το κύριο έργο των αξιοσέβαστων, καλοπαντρεμένων γυναικών- δηλαδή αυτών που κατοικούσαν στα μεγαλύτερα σπίτια της Πομπηίας- ήταν διττό: ήταν πρώτα η επικίνδυνη δουλειά να φέρνουν στον κόσμο παιδιά (ο τοκετός ήταν ένας μεγάλος φονιάς στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, όπως και σε κάθε περίοδο ώς τη σύγχρονη εποχή)· και ήταν, δεύτερον, η διαχείριση του σπιτιού και του νοικοκυριού.
Για τους άνδρες της ελίτ, η σεξουαλική διείσδυση συνδέεται με απόλαυση και εξουσία. Οι σεξουαλικοί σύντροφοι μπορούσαν να είναι αμφοτέρων των φύλων. Υπήρχε άφθονη σεξουαλική δραστηριότητα μεταξύ ανδρών στον ρωμαϊκό κόσμο, αλλά ελάχιστοι είναι οι υπαινιγμοί πως η «ομοφυλοφιλία» θεωρούνταν αποκλειστική σεξουαλική προτίμηση ή, ακόμη λιγότερο, επιλογή τρόπου ζωής. Η σεξουαλική πίστη σε μια σύζυγο δεν ήταν κάτι που θαυμαζόταν ιδιαίτερα. Στην αναζήτηση της απόλαυσης, οι σύζυγοι, οι θυγατέρες και οι γιοι άλλων ανδρών της ελίτ ήταν απαγορευμένοι καρποί. Όμως τα σώματα των σκλάβων και, μέχρις ενός βαθμού, τα σώματα των κοινωνικά υποδεέστερων, τους ήταν διαθέσιμα.
Οι τοίχοι μιλούν
Οι φτωχότεροι πολίτες, οι οποίοι δεν ήταν αποδέκτες τέτοιας προσφοράς γιασεξ, χρησιμοποιούσαν αναμφίβολα πόρνες. Όμως οι ατομικές σχέσεις ανάμεσα στους άνδρες και τις γυναίκες της Ρώμης είχαν αποχρώσεις και δεν ήταν μηχανικές. Οι τοίχοι της Πομπηίας μαρτυρούν πάθη, ζήλειες και καημούς: «Ο Μάρκελλος αγαπάει την Πριστίνα και εκείνη δεν δίνει δεκάρα», «Ο Ρεστιτούτος ξεγέλασε πολλά κορίτσια». Πάντως, η βασική δομή των σχέσεων μεταξύ των φύλων στη Ρώμη ήταν αρκετά βίαιη και διόλου φιλική προς τις γυναίκες.
.
Γυμνοί στα λουτρά, πλούσιοι και φτωχοί
Μια επιτύμβια πλάκα από τη Ρώμη, αφιερωμένη τον 1ο αιώνα π.Χ. σε έναν πρώην σκλάβο, τον Τιβέριο Κλαύδιο Σεκούνδο, από τη σύντροφό του Μερόπη, περιλαμβάνει την πικάντικη παρατήρηση: «Κρασί, σεξ και λουτρά καταστρέφουν το σώμα μας, όμως αυτά είναι η ζωή- κρασί, σεξ και λουτρά».
Τα ρωμαϊκά λουτρά ήταν συνώνυμα με τη ρωμαϊκή κουλτούρα: όπου έφταναν οι Ρωμαίοι, έφταναν και τα λουτρά.
Δεν είχαν να κάνουν απλώς με το πλύσιμο του σώματος, αλλά με ένα σύνολο από δραστηριότητες: Ίδρωναν, γυμνάζονταν, έκαναν ατμόλουτρα, κολυμπούσαν, έπαιζαν μπάλα, έκαναν ηλιοθεραπεία, τους έτριβαν. Ήταν σαν τουρκικό χαμάμ αλλά πλουσιότερο, με έξτρα επιλογές, από κουρεία μέχρι βιβλιοθήκες.
Όλοι εκτός από τους πιο φτωχούς πήγαιναν στα λουτρά. Οι προνομιούχοι βρίσκονταν εκεί με τους λιγότερο τυχερούς. Καθώς έκαναν μπάνιο γυμνοί ή ημίγυμνοι (υπάρχουν ενδείξεις και για τα δύο), ο φτωχός δεν ήταν κατ΄ αρχήν διαφορετικός από τον πλούσιο, ίσως μάλιστα να ήταν υγιέστερος και με καλύτερη εμφάνιση.
Όπως το έχει θέσει ένας σύγχρονος ιστορικός, τα λουτρά ήταν «μια τρύπα στο στρώμα όζοντος της κοινωνικής ιεραρχίας».
Θάνατος στην πισίνα
Με δεδομένη τη γυμνότητα και την πιθανή ανάμειξη σ΄ αυτά γυναικών και ανδρών, τα λουτρά είχαν επίσης συνδεθεί με το σεξ- για μερικά πιστευόταν ότι ήταν μπορντέλα. Υπήρχε επίσης ένα θέμα υγιεινής. Δεν υπήρχε χλωρίωση του νερού για να αντισταθμίζεται η επίδραση των ούρων και άλλων λιγότερο άγονων σωματικών αποβλήτων. Ούτε αντικαθιστούσαν τακτικά το νερό στις διάφορες πισίνες. Ο Ρωμαίος ιατρικός συγγραφέας Κέλσος δίνει τη συνετή συμβουλή να μην πηγαίνεις στα λουτρά με ανοιχτή πληγή («συνήθως οδηγεί σε γάγγραινα»).
Με άλλα λόγια, τα λουτρά ήταν ένας τόπος θαυμασμού, απόλαυσης και ομορφιάς για τον ταπεινό κάτοικο της Πομπηίας.
Μπορούσαν επίσης να τον σκοτώσουν.
Γυμνοί στα λουτρά, πλούσιοι και φτωχοί
Μια επιτύμβια πλάκα από τη Ρώμη, αφιερωμένη τον 1ο αιώνα π.Χ. σε έναν πρώην σκλάβο, τον Τιβέριο Κλαύδιο Σεκούνδο, από τη σύντροφό του Μερόπη, περιλαμβάνει την πικάντικη παρατήρηση: «Κρασί, σεξ και λουτρά καταστρέφουν το σώμα μας, όμως αυτά είναι η ζωή- κρασί, σεξ και λουτρά».
Τα ρωμαϊκά λουτρά ήταν συνώνυμα με τη ρωμαϊκή κουλτούρα: όπου έφταναν οι Ρωμαίοι, έφταναν και τα λουτρά.
Δεν είχαν να κάνουν απλώς με το πλύσιμο του σώματος, αλλά με ένα σύνολο από δραστηριότητες: Ίδρωναν, γυμνάζονταν, έκαναν ατμόλουτρα, κολυμπούσαν, έπαιζαν μπάλα, έκαναν ηλιοθεραπεία, τους έτριβαν. Ήταν σαν τουρκικό χαμάμ αλλά πλουσιότερο, με έξτρα επιλογές, από κουρεία μέχρι βιβλιοθήκες.
Όλοι εκτός από τους πιο φτωχούς πήγαιναν στα λουτρά. Οι προνομιούχοι βρίσκονταν εκεί με τους λιγότερο τυχερούς. Καθώς έκαναν μπάνιο γυμνοί ή ημίγυμνοι (υπάρχουν ενδείξεις και για τα δύο), ο φτωχός δεν ήταν κατ΄ αρχήν διαφορετικός από τον πλούσιο, ίσως μάλιστα να ήταν υγιέστερος και με καλύτερη εμφάνιση.
Όπως το έχει θέσει ένας σύγχρονος ιστορικός, τα λουτρά ήταν «μια τρύπα στο στρώμα όζοντος της κοινωνικής ιεραρχίας».
Θάνατος στην πισίνα
Με δεδομένη τη γυμνότητα και την πιθανή ανάμειξη σ΄ αυτά γυναικών και ανδρών, τα λουτρά είχαν επίσης συνδεθεί με το σεξ- για μερικά πιστευόταν ότι ήταν μπορντέλα. Υπήρχε επίσης ένα θέμα υγιεινής. Δεν υπήρχε χλωρίωση του νερού για να αντισταθμίζεται η επίδραση των ούρων και άλλων λιγότερο άγονων σωματικών αποβλήτων. Ούτε αντικαθιστούσαν τακτικά το νερό στις διάφορες πισίνες. Ο Ρωμαίος ιατρικός συγγραφέας Κέλσος δίνει τη συνετή συμβουλή να μην πηγαίνεις στα λουτρά με ανοιχτή πληγή («συνήθως οδηγεί σε γάγγραινα»).
Με άλλα λόγια, τα λουτρά ήταν ένας τόπος θαυμασμού, απόλαυσης και ομορφιάς για τον ταπεινό κάτοικο της Πομπηίας.
Μπορούσαν επίσης να τον σκοτώσουν.
.
Το νέο βιβλίο της επιφανούς κλασικίστριας Μέρι Μπερντ με τίτλο «Εxtracted from Ρompeii» (εκδ. Ρrofile Βooks), από το οποίο προέρχονται τα παραπάνω αποσπάσματα, κυκλοφορεί την ερχόμενη Πέμπτη στο Λονδίνο.
Το νέο βιβλίο της επιφανούς κλασικίστριας Μέρι Μπερντ με τίτλο «Εxtracted from Ρompeii» (εκδ. Ρrofile Βooks), από το οποίο προέρχονται τα παραπάνω αποσπάσματα, κυκλοφορεί την ερχόμενη Πέμπτη στο Λονδίνο.
3 σχόλια:
Pompeii and circumstance: what was hiding in the ruins - Familiar faces: gay history in unexpected places
The first time visited Pompeii, as a 13-year-old. I was impressed for two reasons. Most classical ruins are crushing disappointments up close. They usually consist of a few sting columns and a marble stump or two, and resemble 1 Re neoclassical hole at a miniature golf course, But Pompeii was my first ruin to live up to its billing as a genuine, intact Roman town--a sprawling site with temples, villas, baths, and long streets. Even a self-absorbed teenager could picture the infamous summer day n &.D. 79 when the volcanic Mount Vesuvius blew and buried the Roman resort in a smoking shroud of ash
The second impressive thing about Pompeii. though, was more eye-popping--at least to my pubescent eyes. Presented essentially as a classical Hooters by ray Tour guide, the rums Became a running bump-and-grind. where it was made to seem that every other freestanding villa, shop, or temple we passed had been a bordello.
It wasn't until I recently returned to Pompeii. though, that I saw just now drastically that original our had imposed a stunted erotic fantasy on a reality that was, indeed, much more sexually imaginative and acrobatic.
Pompeii was a sexual hothouse, but the bordellos (which numbered about 25 when Vesuvius erupted) were the least sensual thing about the place. Much more exuberant was the sexual iconography that ran way past the whorehouses and into the private homes and villas and baths. In Pompeii sex wasn't something confined to the red-light district. Integrated rote every minute of everyday ire. eroticism was a domestic joy, and privates villas like the House of the Vettii offer up an unembarrassed Fume, Flaunting more phalluses then the average leather bar. the villa is awash in murals of casually copulating couples and naked nymphs, Guarding the house is a painting of Priapus, the god of fertility, weighing his engorged penis, echoed by a fountain statue of him peeing into a basin.
It didn't take any archeological digging on my return to see that the eroticism Pompeii celebrated was pansexual and open to every configuration. Forget a cosmos neatly divided into gays and straights. The murals in Pompeii's Suburban Baths, for one, offer paintings of men mounting boys and a gleeful foursome (a woman performing cunnilingus on another woman while a man plunges into a man kneeling before him). These are committed omnivorous sexual acrobats who do justice to a city ruled by Venus.
The physical was spiritual in Pompeii. The city's statue of dreamy Apollo depicts a flawless nude with a tunic draped languidly are around his muscled arms like a mink stole, intentionally underscoring his nakedness.
If all this can make Pompeii look like a gay utopia that left an enduring legacy, it's also easy to romanticize the past. Slave Boys, of canine didn't have much say over their bodies, and it was only the freeman who could really enjoy the orgy.
Yet even the casualties can't obscure the tact that Pompeii came Close to an honest, nee-ranging sexual embrace, and most heartening are the remains that go beyond the merely erotic. Among the original graffiti, scrawled in the ruins is this inscription: "We are here, two dear friends, comrades forever. If you want to know our names, they are Gaius and Aulus." Maybe someday someone will dig up their bodies curled together under the ash. For now their names are enough, and probably Pompeii's best find.
310 B.C.
Pompeii is mentioned by the historian Livy
49 B.C.
The beginning of the Augustan age and the rise of Pompeii as a favored Roman resort
February 5, A.D. 62
An earthquake levels much of the city, though it is reconstructed
August 24, 79
Mount Vesuvius erupts and buries Pompeii and the neighboring town of Herculaneum. At the time Pompeii had a population of 20,000
1748
Archeologists begin excavating the city
RAPHAEL KADUSHIN has never forgotten his first visit to the ruins of Pompeii (page 47) as a teenager. He is an acquisitions editor at the University of Wisconsin Press and originator of the Living Out series of gay and lesbian autobiographies. His own edited anthology, Wonderlands: Good Gay Travel Writing, will be published in February 2004.
COPYRIGHT 2003 Liberation Publications, Inc.
COPYRIGHT 2003 Gale Group
Erotic frescoes on display at Pompeii
BBC News, 2001
A series of erotic frescoes buried under volcanic ash 2,000 years ago have been unveiled at the ancient Roman city of Pompeii.
The display of paintings and a restored public bath were inaugurated on Wednesday, and will open to the public in December.
The seven frescoes depict lively sexual activity involving numerous partners and perhaps the only female homosexual scene on display in Pompeii.
These scenes of explicit sex are expected to resurrect last year's debate over "scandalous" Roman art when curators unveiled a collection in Naples of ancient artefacts that outraged the Catholic Church.
The frescoes and the bath were buried along with the entire city of Pompeii by the eruption of Mount Vesuvius in 79 AD.
The famous city near Naples has been painstakingly uncovered over the last 200 years, giving a unique glimpse into Roman life.
The bath has been undergoing restoration since the 1950s when it was discovered.
Tourist brochures will refer to the bath as the Red Light Spa, although they say it was most likely not formally a house of prostitution.
"There is no element that would make one think the upper floor of the Subterranean Spa was a brothel.
Furthermore, the archaeologists who led the dig have excluded that idea," said Antonio Varon of the Pompeii archaelogical heritage department.
'Corrupt morals'
Less than 100 steps from the entrance of the ancient town, the bath is expected to be a popular tourist destination.
In last year's controversial Naples exhibition, more than 300 artefacts that had been kept under lock and key for 200 years, unearthed from Pompeii, Herculaneum and other ancient Roman towns, outraged the Roman Catholic Church.
The highlight of the exhibition at the National Archeological Museum in Naples was a marble statue of the mythological figure of Pan - the god of shepherds and nature - cavorting sexually with a goat.
A local priest condemned it as a temptation that could "corrupt the morals of the chastest".
Graffiti, La permanencia de lo efímero. Pompeya en un grito mudo
A la historia se ingresa por la puerta de la traición. Como supo decir Dalmiro Sáenz, la deslealtad de Leonardo Da Vinci a sus maestros de artes medievales, y la infidelidad de San Martín a las armas españolas permitieron que cada uno trascendiera en lo suyo. Esto es, alcanzar la permanencia. Una nota sobre los graffiti es una traición al graffiti como expresión fresca de la lengua popular. Es una ofensa al que da rienda suelta sobre lo que le viene en ganas garrapateando en una pared. Hacia ellos va nuestro consuelo en este deseo de permanecer: nadie leerá estas líneas sin aquel ánimo de traición. Bienvenidos al club, entonces.
Por Marcelo Luna
Pompeya en un grito mudo.
La erupción del Vesubio sepultó por siglos la ciudad italiana de Pompeya, y con ella todo vestigio de vida. Sucedió entre el 25 y el 27 de agosto del año 79 de nuestra era: las lavas volcánicas y la lluvia de cenizas y de piedras sorprendieron a los pompeyanos -acostumbrados a los movimientos sísmicos que cada tanto realizaba el Vesubio -, quienes se confiaron demasiado. Así, en las excavaciones que iniciaron los arqueólogos del siglo XIX, afloraron los últimos momentos vividos en aquel desastre: personas que huyen por las calles con sus cosas de valor, otras que duermen plácidamente en sus casas, mientras adentro de los refugios aparecen cuerpos unidos en un último abrazo. Cada resto humano que se encuentra es un instante del final. Como fotografías vivas de un grito mudo.
Rasguñando paredes
Pero en la tragedia de Pompeya estuvo también su trascendencia. Los graffiti, esto es, los textos escritos a mano sobre las paredes carbonizadas de la ciudad, son la prueba viva de las mujeres y los hombres de Pompeya, de su imaginación cotidiana. Se descubrieron 10.000 hasta 1956 - los trabajos arqueológicos están lejos de finalizar-, y abarcan un período de pocos años (entre el 60 y el 79, año de la erupción). Son escritos espontáneos, sin rebusques en sus significados. Sucede que no fueron hechos con voluntad de perduración, pero gracias a ellos accedimos a los deseos, voluntades y ocurrencias de quienes usaron las paredes para los fines más diversos: agradecimientos a los dioses, cualidades eróticas, anuncios comerciales, saludos personales, mensajes amorosos, anécdotas sexuales, insultos y hasta citas de autores clásicos. Señoras y señores, para ustedes, los despojos de la psiquis pompeyana.
La virtud de la obscenidad
Los graffiti pompeyanos son testimonios ricos para indagar la vida sexual de la antigüedad, donde figuran los registros de las proezas y dotes sexuales. Es el caso del que anotó «Hapocras folló aquí estupendamente». Aparecen también conductas sexuales, como la fellatio y la homosexualidad, registradas a modo de desprecio («Cosmo, gran invertido y mamón»), o con ánimo de sorna en la inscripción que dice «no te dediques a chupar coños fuera de casa. Hazlo adentro». Sin embargo, el imperativo «chúpame la verga» parece más cercano a una actitud de liberalidad sexual. Es que en la obscenidad de los graffiti hay una virtud casi terapéutica: lo breve, anónima y atrevida de la inscripción refleja así un momento pulsional y pasional, como el regodeo de una mirada libertina diciendo «Menéate, mamón». Cabe acotar que muchos graffiti generaron reacciones -también espontáneas- apreciables en agregados hechos por otras manos, y también en dibujos fálicos. Así, sobre el fogón de un panadero se lee «Aquí tiene su morada (un falo) la Felicidad»; un gesto burlón y, a la vez, muestra de la decadencia de las costumbres antiguas pues lo fálico como atributo de los dioses fue transformándose en símbolo puramente erótico.
Floronio, soldado perteneciente a la VII legión ha estado aquí y las mujeres, salvo unas pocas, no lo «conocieron», pero éstas «se sentaron».
Harpocras folló aquí estupendamente con Drauca por un denario.
Satir, no te dediques a chupar coños fuera de casa. Hazlo dentro.
A mí, a mí, chúpame la verga.
(En la pared de una habitación) Lancen gritos de dolor, mujeres; quiero dar por culo.
Dioniso, a la hora que le da la gana puede follar.
Cosmo, hijo de Equicia, gran invertido y mamón, es un pierniabierto.
Menéate, mamón.
Isidoro puteolano, esclavo nacido en casa, cunnilinguamente.
El amor es más fuerte
Son muy abundantes los graffiti amorosos, prueba del ánimo de goce por la vida y sus placeres que tenían fama los pompeyanos. En ellos el sentimentalismo, la sensualidad y la nostalgia son lugares comunes, aunque debemos tener en cuenta que estamos frente al lenguaje de la calle, de personas que en su mayoría no tenían instrucción, que escriben como hablan (aunque nadie escribe como habla). Así y todo expresan tiernamente sus sensaciones como la melancólica inscripción de quien «echaba de menos a su querida Urbana», o la que fantasea diciendo «vamos a retozar un poquito. Imaginemos que este lecho es un campo llano». También las mujeres se muestran, como esa solitaria y desamparada que reflexiona: «tan pronto como Venus une a los enamorados el día los separa». El amor circula entre las paredes de Pompeya como un juego: tres personas distintas definen al amor desde una pintura con dos patos, mientras otra juega con las letras y forma un anagrama con las palabras «amor-roma». Los más extremos dejan asentada una consiga repetida: «¡Salud al que ame, muerte al que no sepa amar!». En otros casos aparecen fragmentos de poemas y de textos literarios como los dos últimos citados en la columna paralela (aunque en el primero una mano secreta y burlona lo enriqueció notablemente). De todos modos, sigue pareciendo muy dulce el gesto de quien, al regresar a casa, leía: «Todo enamorado es un soldado».
(En una basílica pompeyana) Tú, en verdad, me guías. (Más abajo) Cuando escribo me dicta Amor, y Cupido guía mi mano. ¡Ay! ¡Que me muera si quisiera ser un dios sin ti!
¡Salud al que ame; muerte al que no sepa amar!
(En la entrada de una basílica) Vida mía, mi delicia, vamos a retozar un poquito. Imaginemos que este lecho es un campo llano.
(En la pared de una casa de un médico) Ojalá pudiera tener tus tiernos brazos rodeando mi cuello y librar besos de tus tiernos labios. Muchas veces yo, despierta a altas horas de la noche, desamparada, me decía a mí misma: muchos a los que la Fortuna ensalza luego de repente los abate y pisotea. De igual modo tan pronto como Venus une a los enamorados el día los separa.
R O M A-A M O R
(En una columna) Que intente encadenar a los vientos e impida brotar a los manantiales el que pretenda separar a los enamorados.
Con el embrujo de tus ojos me has hecho arder de pasión, y ahora das rienda suelta a las lágrimas por tus mejillas, pero las lágrimas no pueden apagar mis llamas. (Otra mano) Los vecinos se ven obligados a intervenir en el incendio porque las llamas podrían propagarse rápidamente.
(En la entrada de una casa) Todo enamorado es un soldado.
(En una pintura en la que figuran dos patos) Los que se aman llevan, como las abejas, una vida melosa. (Otra mano comenta) ¡Cuánto me gustaría a mí! (Otro también añade) Los enamorados carecen de penas.
(En la pared de una habitación de una casa) Vibio Restituto durmió solo aquí y echaba de menos a su querida Urbana.
Ta' dura la calle...
La prostitución y el comercio sexual eran también comunes en los graffiti de Pompeya: el nombre, las cualidades para el cliente y el precio son los datos recurrentes y básicos -como lo es hoy en los diarios-.
Soy tuya por dos ases de bronce.
Lais chupa por dos ases.
Félix chupa por un as.
Esperanza, de complacientes maneras, nueve ases.
Chistes viejos
(En la panza de un cántaro antes de cocerlo)
Quienquiera que hace el amor con chicos y chicas sin límite ni medida no administra bien su dinero.
Tómate una cocinera; así, cuando te venga en gana, puedes servirte de ella.
(Debajo de dos falos)
Veo dos vergas. Yo, el lector, soy la tercera.
Me he meado en la cama. Lo confieso, he cometido un pecado, pero si me preguntas, hospedero, la razón, te diré: no tenía orinal.
(En el estuco de una puerta)
Considera atentamente esta adivinanza de Epafra: lo meto en un lugar negro, lo saco rojo
Animarse a más
Aquí yo follé la boca y el culo de Calínco.
Agátopo, Prima y Epafrodito en un «triángulo».
Y siempre están los osados, los ocurrentes que se salen de la serie. Desde ellos, desde la soez y la expresión brutal, es posible apreciar la fuerza de la lengua, con los riesgos que tiene toda traducción literal (Sobre el particular, preferimos los vocablos argentinos antes que los del castellano neutro por una cuestión puramente estética al autor de estas líneas).
(Debajo de un falo en bajorrelieve) Cuando me da la gana, me siento en él.
Un coño peludo se folla mucho mejor que uno depilado. Aquella retiene mejor los vahos y tira, al mismo tiempo, de la verga.
Esa fuerza invisible que tiene la lengua, en especial la popular, hace que un garabato de la antigüedad nos suene familiar. Cuando eso sucede, los pompeyanos dejan de ser ellos, y comparten un código común de intuición e intención en todas las personas: un nosotros. La permanencia de lo efímero está en la frescura de los graffiti, rasgo de una auténtica vitalidad que nos viene del pasado, como si no hubiera pasado:
«Nosotros habitamos aquí: que los dioses nos hagan felices.»
(terraeantiqvae.blogia.com)
Bibliografía:
MORTERO CARTELLE, Enrique (1995), Grafitos amatorios pompeyanos, Buenos Aires, Planeta/DeAgostini.
Δημοσίευση σχολίου