.
«Εγώ νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε τώρα», επέμεινε εκείνος. «Το θέμα δεν αφορά απλώς εμάς τους δύο».
Το κορμί της Άννας σφίχτηκε. Του απομάκρυνε το χέρι από το γόνατό της και ακούμπησε την κούπα με το τσάι στο τραπεζάκι. «Νομίζεις ότι δεν το ξέρω αυτό;»
«Μερικές φορές συμπεριφέρεσαι σαν να μην το ξέρεις», παρατήρησε θυμωμένος.
Εκείνη κάγχασε και τον κάρφωσε με ένα ψυχρό βλέμμα. «Εξαφανίστηκες πάνω από τέσσερις μήνες. Άλλωστε, δεν ήσουν εδώ πολύ πριν φύγεις. Θυμάσαι;» του είπε, αναφερόμενη στους θυελλώδεις εκείνους μήνες κατά τους οποίους ο Νόα, όπως είχε παραδεχτεί και ο ίδιος, είχε αποτραβηχτεί από το γάμο τους.
Ο Χαλντέιν ήξερε ότι δεν ήταν φρόνιμο να αφήσει την κατάσταση να κλιμακωθεί, αλλά δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. «Κι ήταν λόγος αυτός για να ερωτευτείς άλλο πρόσωπο;»
Εκείνη σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος αμυντικά. «Δεν έψαχνα δικαιολογία για να το κάνω. Ένιωθα πολύ μόνη. Απλά συνέβη, Νόα».
«Μαλακίες!» της γύρισε απότομα. «Αυτά τα πράγματα δε συμβαίνουνε έτσι απλά. Το ξέρω ότι έφυγα κι άφησα πίσω εσένα και τη Χλόη, όμως – αν θυμάσαι! – αντιμετωπίζαμε μια σοβαρή κρίση. Με χρειάζονταν εκεί πέρα».
«Κι εγώ σε χρειαζόμουν εδώ», του είπε σιγανά, χαμηλώνοντας το βλέμμα στα πόδια της.
«Εμένα χρειαζόσουν;» Ρουθούνισε εκνευρισμένος. «Ή απλά κάποιον;»
Εκείνη έγνεψε αρνητικά χωρίς να σηκώσει τα μάτια «Τελικά δεν το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;»
«Όχι, Άννα, δεν το καταλαβαίνω. Όμως καλύτερα να πάρεις μια απόφαση σύντομα. Δε σκοπεύω να σε μοιράζομαι με άλλο άτομο». Έκανε μια παύση και πήρε βαθιά ανάσα. «Θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εκείνη».
(Απόσπασμα από το κατά τα άλλα “αδιάφορο” μυθιστόρημα του Ντάνιελ Κάλα Πανδημία, εκδ. Λιβάνης, 2008)
«Εγώ νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε τώρα», επέμεινε εκείνος. «Το θέμα δεν αφορά απλώς εμάς τους δύο».
Το κορμί της Άννας σφίχτηκε. Του απομάκρυνε το χέρι από το γόνατό της και ακούμπησε την κούπα με το τσάι στο τραπεζάκι. «Νομίζεις ότι δεν το ξέρω αυτό;»
«Μερικές φορές συμπεριφέρεσαι σαν να μην το ξέρεις», παρατήρησε θυμωμένος.
Εκείνη κάγχασε και τον κάρφωσε με ένα ψυχρό βλέμμα. «Εξαφανίστηκες πάνω από τέσσερις μήνες. Άλλωστε, δεν ήσουν εδώ πολύ πριν φύγεις. Θυμάσαι;» του είπε, αναφερόμενη στους θυελλώδεις εκείνους μήνες κατά τους οποίους ο Νόα, όπως είχε παραδεχτεί και ο ίδιος, είχε αποτραβηχτεί από το γάμο τους.
Ο Χαλντέιν ήξερε ότι δεν ήταν φρόνιμο να αφήσει την κατάσταση να κλιμακωθεί, αλλά δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί. «Κι ήταν λόγος αυτός για να ερωτευτείς άλλο πρόσωπο;»
Εκείνη σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος αμυντικά. «Δεν έψαχνα δικαιολογία για να το κάνω. Ένιωθα πολύ μόνη. Απλά συνέβη, Νόα».
«Μαλακίες!» της γύρισε απότομα. «Αυτά τα πράγματα δε συμβαίνουνε έτσι απλά. Το ξέρω ότι έφυγα κι άφησα πίσω εσένα και τη Χλόη, όμως – αν θυμάσαι! – αντιμετωπίζαμε μια σοβαρή κρίση. Με χρειάζονταν εκεί πέρα».
«Κι εγώ σε χρειαζόμουν εδώ», του είπε σιγανά, χαμηλώνοντας το βλέμμα στα πόδια της.
«Εμένα χρειαζόσουν;» Ρουθούνισε εκνευρισμένος. «Ή απλά κάποιον;»
Εκείνη έγνεψε αρνητικά χωρίς να σηκώσει τα μάτια «Τελικά δεν το καταλαβαίνεις, έτσι δεν είναι;»
«Όχι, Άννα, δεν το καταλαβαίνω. Όμως καλύτερα να πάρεις μια απόφαση σύντομα. Δε σκοπεύω να σε μοιράζομαι με άλλο άτομο». Έκανε μια παύση και πήρε βαθιά ανάσα. «Θα πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σ’ εμένα και σ’ εκείνη».
(Απόσπασμα από το κατά τα άλλα “αδιάφορο” μυθιστόρημα του Ντάνιελ Κάλα Πανδημία, εκδ. Λιβάνης, 2008)
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου