Ο ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΪ ΤΟΥ ΜΑΘΙΟΥ ΜΠΟΡΝ

.
Ο Ντόριαν Γκρέι σερβιτόρος και αμφιφυλόφιλος δολοφόνος
Η παράσταση χορού του Μάθιου Μπορν σατιρίζει τις διασημότητες
ΤΗΣ DΕΒRΑ CRΑΙΝΕ (The Times – Το Βημα, 3/8/2008)
Προτού ακόμη προλάβουν οι κριτικοί να εκδώσουν την ετυμηγορία τους η νέα παραγωγή του Μάθιου Μπορν είχε θεωρηθεί επιτυχία. Από την πρεμιέρα κιόλας του έργου στο Φεστιβάλ του Εδιμβούργου (προτού «απογειωθεί» για την παγκόσμια περιοδεία του), ο «Ντόριαν Γκρέι» χαρακτηρίστηκε η πιο δημοφιλής χορευτική παράσταση κατά την 60χρονη ιστορία του Φεστιβάλ. Εν προκειμένω, ο δεξιοτέχνης του ωμού και νοσταλγικού χιούμορ κ. Μπορν επιχειρεί καταβύθιση σε πιο βαθιά και σκοτεινά νερά. Κάτι διαφορετικό, που μοιάζει με προσωπική κατάθεση κοινωνικού και ηθικού σχολιασμού. Κρίμα που δεν καταφέρνει να το ξεκαθαρίσει. Ο Μπορν προέβη σε ελεύθερη ανάγνωση του γοτθικού αριστουργήματος του Οσκαρ Γουάιλντ, με σκοπό να σατιρίσει τις σύγχρονες διασημότητες.

Εδώ ο Ντόριαν είναι σερβιτόρος ώσπου μια στροφή της μοίρας τον κάνει «πρόσωπο» σε γιγαντοαφίσα η οποία διαφημίζει ανδρική κολόνια και έτσι εξασφαλίζει την «αιώνια» νεότητα. Με την καριέρα του να εξαρτάται από την επιβολή ενός δαιμόνιου διευθυντή περιοδικού μόδας, η φήμη του μοιάζει εξασφαλισμένη. Ωστόσο, όπως δείχνουν τόσα άλλα παραδείγματα διασημοτήτων στην πραγματική ζωή, ο αμφιφυλόφιλος πηγαίνει χέρι χέρι με τον έκλυτο βίο και τα ναρκωτικά. Αλλά δεν μένει μόνο σε αυτά. Μόλις σκοτώσει (με μια κάμερα) τον Μπάξτερ, τον φωτογράφο που απαθανάτισε την ομορφιά του, ο Ντόριαν ξεκινά ένα ταξίδι θανάτου. Οσο αυξάνεται ο αριθμός των θυμάτων του (τα πτώματα είναι καρφωμένα στους τοίχους του σαν γκροτέσκα έργα τέχνης), ο Ντόριαν χάνει την υπόστασή του ως θύματος της φήμης και μετατρέπεται σε μοχθηρό κατά συρροή δολοφόνο.

Κάπου εδώ διακρίνεται και η επίθεση του σκηνοθέτη στον διαστρεβλωμένο ναρκισσισμό των σύγχρονων διασημοτήτων, αλλά η επίθεση αποδυναμώνεται από την απόλυτη ρηχότητα με την οποία εκφράζεται. Οι συνεχείς επαναλήψεις ντουέτων με αμφιφυλόφιλα και ετερόφυλα ζευγάρια κουράζουν, ενώ δεν πείθουν. Το pas de trois μεταξύ του Ντόριαν, του φωτογράφου και της κάμερας είναι σχετικά εμπνευσμένο αλλά τόσο μεγάλο σε διάρκεια ώστε αρχίζει να μοιάζει με πορνογραφία. Η μουσική του Τέρι Ντέιβις είναι άψυχη. Τα κοστούμια του Λεζ Μπρόδερστον (άσπρα για τον Ντόριαν, μαύρα για όλους τους υπόλοιπους) ευνοούν τους άνδρες που προτιμούν τα στενά εσώρουχα. Ως Ντόριαν ο Ρίτσαρντ Γουίνσορ παίρνει όλη την παράσταση στα χέρια του και τα καταφέρνει αξιοθαύμαστα, παρ΄ ότι δεν έχει πού να στηριχθεί. Μια προσπάθεια που πήγε στράφι.