.
Κρατώ τον Λουκά στην αγκαλιά μου και δείχνω τόσο αδέξιος, νευρικός… άμαθος, αβέβαιος για τους κανόνες που ισχύουν για ένα πατέρα και ένα γιο… Τον κοιτάζω ξανά και ξανά και είμαι σίγουρος πως στα μάτια του φαίνομαι σαν ένας ηλίθιος που δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει… Όσο μεγαλώνει γίνεται πιο συμπαθητικός και γλυκός… Αισθάνομαι ένα περίεργο είδος έλξης να αναπτύσσεται μεταξύ μας …μια έλξη που δεν υπήρχε ανάμεσα στον πατέρα μου και σ’ εμένα… Μεταβαίνω με τα δάχτυλά μου στο κεφαλάκι του και παίζω σταυρόλεξο με τα μάτια του, την μύτη του… το στόμα του…
«Σαλιάρη…», του λέω…
Κάθε φορά που τον κρατώ η καρδιά μου χτυπάει κάθε φορά και πιο γρήγορα από τον φόβο μη μου πάθει τίποτα… Τα φωτεινά μάτια του είναι ίδια με του Μιχάλη… Είναι λανθασμένη η προσπάθειά μου να βρω κάποιο χαρακτηριστικό πάνω του που να θυμίζει κάτι από εμένα ή κάτι από τον Μιχάλη, αλλά διασκεδάζω βρίσκοντας ομοιότητες που μετά από λίγα δευτερόλεπτα αλλάζουν… Με το πέρασμα του χρόνου, οι μνήμες από τη παιδική ηλικία μου με εγκαταλείπουν… η μητέρα μου όμως θυμάται πολλά και μου διηγείται πόσο γκρινιάρης ήμουν και πως σούφρωνα τα χείλια μου όταν ήθελα να κλάψω…
«Όταν είδα τον Λουκά για πρώτη φορά μου ήρθε να λιποθυμήσω, είναι ίδιος εσύ…», μου λέει η μητέρα μου και με φέρνει σε αμηχανία, κυρίως όταν βρίσκεται παρών και ο Μιχάλης… Προσπαθώ να αλλάξω τη συζήτηση και να σκοτώσω τους υπαινιγμούς της…
«Ναι, είναι… Είμαι… δηλαδή, πιστεύω ότι μοιάζει και στους δυο μας…», της λέω… προσπαθώ να πω και τελειώνω τη συζήτηση παίρνοντας τον Μιχάλη από το χέρι… Χαμογελώντας τον παρασύρω σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακολουθώντας μια τροχιά γύρω του σαν να είμαι δορυφόρος του…
«Μη μουτρώνεις… το ίδιο θα έλεγε και η δικιά σου μητέρα…», του λέω και ξεχνάμε τα πάντα… Τα ξεχνάμε με την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί… τη προσπάθεια του κορμιού να πλησιάσει το άλλο μέσα από τη κίνηση…
Αγκαλιαζόμαστε, και τα χέρια μας ξαπλώνουν στα μπράτσα ή στις πλάτες ενημερώνοντάς μας για τη ζεστασιά του δέρματος πάνω ή κάτω από τα ρούχα… ενημερώνοντάς μας για το πότε οι μυς σφίγγονται ή χαλαρώνουν γρατσουνίζοντας τα υφάσματα των ρούχων μας, πεινασμένοι για περισσότερη επαφή…
Φιλιόμαστε… αθόρυβα… Τραβιόμαστε χώρια και χαμογελάμε ο ένας τον άλλο… Με δυσκολία κρατιέμαι να μη πω καμία μαλακία… Τα χείλια μας είναι υγρά και τα στόματά μας χάσκουν…
«Σαλιάρη…», του λέω… (…)
Δεν θυμάμαι πόσα φιλιά ανταλλάξαμε… Θυμάμαι αόριστα πως καταλήξαμε στο κρεβάτι, σιωπηλά, για να μη ξυπνήσουμε τον Λουκά…
.Κρατώ τον Λουκά στην αγκαλιά μου και δείχνω τόσο αδέξιος, νευρικός… άμαθος, αβέβαιος για τους κανόνες που ισχύουν για ένα πατέρα και ένα γιο… Τον κοιτάζω ξανά και ξανά και είμαι σίγουρος πως στα μάτια του φαίνομαι σαν ένας ηλίθιος που δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει… Όσο μεγαλώνει γίνεται πιο συμπαθητικός και γλυκός… Αισθάνομαι ένα περίεργο είδος έλξης να αναπτύσσεται μεταξύ μας …μια έλξη που δεν υπήρχε ανάμεσα στον πατέρα μου και σ’ εμένα… Μεταβαίνω με τα δάχτυλά μου στο κεφαλάκι του και παίζω σταυρόλεξο με τα μάτια του, την μύτη του… το στόμα του…
«Σαλιάρη…», του λέω…
Κάθε φορά που τον κρατώ η καρδιά μου χτυπάει κάθε φορά και πιο γρήγορα από τον φόβο μη μου πάθει τίποτα… Τα φωτεινά μάτια του είναι ίδια με του Μιχάλη… Είναι λανθασμένη η προσπάθειά μου να βρω κάποιο χαρακτηριστικό πάνω του που να θυμίζει κάτι από εμένα ή κάτι από τον Μιχάλη, αλλά διασκεδάζω βρίσκοντας ομοιότητες που μετά από λίγα δευτερόλεπτα αλλάζουν… Με το πέρασμα του χρόνου, οι μνήμες από τη παιδική ηλικία μου με εγκαταλείπουν… η μητέρα μου όμως θυμάται πολλά και μου διηγείται πόσο γκρινιάρης ήμουν και πως σούφρωνα τα χείλια μου όταν ήθελα να κλάψω…
«Όταν είδα τον Λουκά για πρώτη φορά μου ήρθε να λιποθυμήσω, είναι ίδιος εσύ…», μου λέει η μητέρα μου και με φέρνει σε αμηχανία, κυρίως όταν βρίσκεται παρών και ο Μιχάλης… Προσπαθώ να αλλάξω τη συζήτηση και να σκοτώσω τους υπαινιγμούς της…
«Ναι, είναι… Είμαι… δηλαδή, πιστεύω ότι μοιάζει και στους δυο μας…», της λέω… προσπαθώ να πω και τελειώνω τη συζήτηση παίρνοντας τον Μιχάλη από το χέρι… Χαμογελώντας τον παρασύρω σ’ ένα άλλο δωμάτιο, ακολουθώντας μια τροχιά γύρω του σαν να είμαι δορυφόρος του…
«Μη μουτρώνεις… το ίδιο θα έλεγε και η δικιά σου μητέρα…», του λέω και ξεχνάμε τα πάντα… Τα ξεχνάμε με την πρώτη αγκαλιά, το πρώτο φιλί… τη προσπάθεια του κορμιού να πλησιάσει το άλλο μέσα από τη κίνηση…
Αγκαλιαζόμαστε, και τα χέρια μας ξαπλώνουν στα μπράτσα ή στις πλάτες ενημερώνοντάς μας για τη ζεστασιά του δέρματος πάνω ή κάτω από τα ρούχα… ενημερώνοντάς μας για το πότε οι μυς σφίγγονται ή χαλαρώνουν γρατσουνίζοντας τα υφάσματα των ρούχων μας, πεινασμένοι για περισσότερη επαφή…
Φιλιόμαστε… αθόρυβα… Τραβιόμαστε χώρια και χαμογελάμε ο ένας τον άλλο… Με δυσκολία κρατιέμαι να μη πω καμία μαλακία… Τα χείλια μας είναι υγρά και τα στόματά μας χάσκουν…
«Σαλιάρη…», του λέω… (…)
Δεν θυμάμαι πόσα φιλιά ανταλλάξαμε… Θυμάμαι αόριστα πως καταλήξαμε στο κρεβάτι, σιωπηλά, για να μη ξυπνήσουμε τον Λουκά…
lastnightidreamtthatsomebodylovedme
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου