FRANK OCEAN. Ο ΝΕΟΣ ΜΕΣΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΙΠ ΧΟΠ

Frank Ocean. Ο νέος Μεσσίας του χιπ χοπ

Ο καλλιτέχνης της χρονιάς στη σύγχρονη ποπ είναι ταλαντούχος, δυναμικός, αλλά και ο πρώτος ράπερ που παραδέχτηκε δημόσια ότι είναι γκέι. Η ιστορία του 25χρονου σταρ είναι γεμάτη αντιφάσεις και περιπέτειες

Του Νικόλα Ζώη (tanea.gr, 4/1/2013)

Μερικοί γύρισαν απορημένοι το κεφάλι τους προς τη μεριά του μόνο όταν τον περασμένο Ιούλιο ο 25χρονος Φρανκ, φέρελπις εκπρόσωπος ενός μουσικού είδους που στην εμπορική τουλάχιστον εκδοχή του ήθελε τους άντρες σπάταλους αλητάμπουρες και τις γυναίκες ιέρειες στο νησί της ηδονής, ανάρτησε στο μπλογκ του τη σύντομη ιστορία ενός παλιού του έρωτα, που, άκου να δεις, τύχαινε να είναι του ιδίου φύλου. «Ημουν 19 χρονών», έγραφε ο Οσιαν,  «όσο κι εκείνος. Περάσαμε εκείνο το καλοκαίρι και το επόμενο μαζί. Και ο χρόνος γλιστρούσε. Το μεγαλύτερο μέρος της μέρας, κοίταζα εκείνον και το χαμόγελό του. Ακουγα τα λόγια του και τις σιωπές του». Πάλι καλά δηλαδή, που η αποκοτιά του συνοδευόταν από την κυκλοφορία του πρώτου του ουσιαστικά άλμπουμ, «Channel Orange», που είχε ρίζες στη hip hop και την r'n'b, κλαδιά που άγγιζαν εκείνα του Μάρβιν Γκέι, του Τζίμι Χέντριξ αλλά και των Πινκ Φλόιντ και καρπούς τόσο γλυκούς όσο η δεύτερη θέση στη λίστα του BBC «Ο ήχος του 2012», μια προσωρινή πρωτιά στους καταλόγους με τα ευπώλητα του διαδικτυακού καταστήματος iTunes ή έξι υποψηφιότητες για βραβεία Γκράμι.

Κάποιοι είχαν καταλάβει τι συμβαίνει λίγο νωρίτερα. Ο κατά κόσμον Κρίστοφερ Μπρο, γεννημένος και αναθρεμμένος στη Νέα Ορλεάνη, την πόλη που χτυπήθηκε από τον τυφώνα Κατρίνα λίγο αφότου εκείνος είχε τακτοποιηθεί στην εστία του πανεπιστημίου της, αποφάσισε να εγκαταλείψει την ακαδημαϊκή ζωή, να μετακομίσει στο Λος Αντζελες και να επιχειρήσει μια μουσική καριέρα. Εφτιαξε με τα χεράκια του μερικά μουσικά δείγματα στο οικιακό στούντιο ενός φίλου, τα πούλησε σε όσες γωνιές της πόλης μπορούσε και σταμάτησε όταν υπέγραψε μια συμφωνία που τον έκανε τραγουδοποιό ονομάτων όπως ο Τζάστιν Μπίμπερ, ο Τζον Λέτζεντ, η Μπράντι. Στα τέλη του 2009 απέκτησε συμβόλαιο με τη δισκογραφική Def Jam και ήταν η ίδια περίοδος που συναντήθηκε με το hip hop γκρουπ «Odd Future Wolf Gang Kill Them All», αρχίζοντας να συνθέτει για εκείνους και να εμφανίζεται στις κυκλοφορίες τους.

Κι όσο αυτοί τραγουδούσαν τραγούδια που σε άλλους φαίνονταν αλλόκοτα, σε άλλους πρωτοποριακά, σε άλλους απλά μπαλάντες για τον σύγχρονο μισογύνη, ο Φρανκ Οσιαν τραβούσε τον δικό του δρόμο. Αρχές του 2011 και εν αγνοία της εταιρείας του που δεν πρέπει να χάρηκε και πολύ, ανέβασε δωρεάν στο μπλογκ του το «Nostalgia, Ultra», το πρώτο του άλμπουμ κατά κάποιο τρόπο ή mixtape για να είμαστε πιο ακριβείς. Τα ονόματα που έμπαιναν τώρα στη λίστα των συνεργατών του ήταν εκείνα της Μπιγιονσέ, του Jay-Z, του Kanye West, στους δίσκους των οποίων εμφανιζόταν επιτυχώς. Τα επίμονα σχέδια της Def Jam για την κυκλοφορία μιας βραχείας εκδοχής εκείνου του mixtape δεν ευόδωσαν και η δισκογραφική ίσα που κατάφερε να στείλει στα ράφια των διαδικτυακών και συμβατικών δισκοπωλείων δύο singles, με συνοδεία βίντεο, παρακαλώ, που ίσως και να έπαιξαν τον ρόλο τους ώστε αρκετά έντυπα να χαρακτηρίσουν το «Nostalgia, Ultra», ένα από τα καλύτερα του 2011.

Ηταν γεμάτο με όχι και τόσο χαρωπές σόουλ μελωδίες, που ξεκινούσαν αργόσυρτες και σέξι αλλά κατέληγαν να λυγίζουν από το βάρος της απόγνωσης των στίχων. Το φετινό «Channel Orange», μοιάζει να διεκδικεί τη γοητεία της παρακμής που επιφέρει η πτώση, με τους πρωταγωνιστές του να είναι αρκούντως θλιμμένοι και απελπισμένοι, ή όπως είναι τέλος πάντων οι ναρκομανείς, οι στριπτιζέζ, άντε και τα πλουσιόπαιδα που πνίγονται από τον ίδιο τους τον καταναλωτισμό. Το ερώτημα, αφού η μουσική απαιτεί και εμπειρίες ζωής για να είναι ειλικρινής, είναι πού τα έμαθε όλα αυτά ο Φρανκ. Ισως από τον παππού του - μάλλον το μόνο συγγενικό του πρόσωπο που δεν χωρίζεται από το κοινό με μια μικρή θολούρα - που ήταν σύμβουλος σε ομάδες απεξάρτησης από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, τις οποίες ο εγγονός του είχε επισκεφτεί αρκετές φορές, για να ακούσει τις ιστορίες που λέγονται σε αυτές τις περιπτώσεις, από πρώτο χέρι.

Η δική του ιστορία, βέβαια, αρχίζει και περιλαμβάνει όλο και περισσότερες εμφανίσεις, εξώφυλλα, συνεργασίες με επιφανή ονόματα του χώρου και ό,τι άλλο χρειάζεται η μουσική βιομηχανία προκειμένου να ανανεώνει τακτικά τους πρωταγωνιστές της. Αν δε τον ερχόμενο Φεβρουάριο κρατήσει και τα έξι Γκράμι που διεκδικεί, είναι πιθανόν την επόμενη χρονιά να κουραστούμε να ακούμε γι' αυτόν. Και όμως, το καύσιμο του Φρανκ Οσιαν, ο αέρας στα πανιά του, μέχρι στιγμής μοιάζει να αποτελείται μόνο από το στοιχείο της παρόρμησης. «Το ριψοκίνδυνο είναι κάτι σχετικό» δήλωσε πριν λίγο καιρό. «Κάποιος θα μπορούσε να διαπράξει ένα έγκλημα μίσους και να με βλάψει. Αλλά θα μπορούσε να το κάνει και επειδή είμαι μαύρος ή Αμερικανός. Δηλαδή, δεν θα βγαίνεις από το σπίτι σου, δεν θα οδηγείς το αμάξι σου εξαιτίας των στατιστικών;».