.
Μόνοι μου φίλοι τα δυο κολλητάρια μου, ο Γιώργος και ο Αντρέας. Συνομήλικοί μου, είμαστε μαζί από το Δημοτικό. Πάντα στο σχολείο μας θεωρούσαν κλίκα και είτε μας σνόμπαραν είτε μας φοβόντουσαν. Έτσι λοιπόν παραμείναμε οι τρεις μας δεμένοι μέχρι και σήμερα. Πολλές φορές μετανιώνω που δεν επεδίωξα να κάνω νέους φίλους, κατηγορώ τα παιδιά ή εμένα τον ίδιο. Όμως κάθε φορά καταλήγω ότι άξιζε να γίνει έτσι.
Μόνοι μου φίλοι τα δυο κολλητάρια μου, ο Γιώργος και ο Αντρέας. Συνομήλικοί μου, είμαστε μαζί από το Δημοτικό. Πάντα στο σχολείο μας θεωρούσαν κλίκα και είτε μας σνόμπαραν είτε μας φοβόντουσαν. Έτσι λοιπόν παραμείναμε οι τρεις μας δεμένοι μέχρι και σήμερα. Πολλές φορές μετανιώνω που δεν επεδίωξα να κάνω νέους φίλους, κατηγορώ τα παιδιά ή εμένα τον ίδιο. Όμως κάθε φορά καταλήγω ότι άξιζε να γίνει έτσι.
Στρέητ και σχεδόν ομοφοβικοί, δεν έχουν ιδέα για το γκεϊλίκι μου και ούτε σκέφτομαι να τους το πω. Ναι, φοβάμαι ότι θα απομακρυνθούν ή θα με απορρίψουν με το χειρότερο ξεφτιλίκι. Δυστυχώς ζούμε σε μια κλειστή κοινωνία, έχουμε μεγαλώσει με συντηρητικά μυαλά από συντηρητικούς-κολλημένους γονείς.
Δεν ρισκάρω να γκρεμίσω για ένα γαμημένο coming out τη φιλία μας, τους δεσμούς που χτίσαμε τόσα χρόνια και αντέξαμε ενωμένοι.
Αυτό είναι ένα θέμα που με απασχολεί χρόνια τώρα, αλλά όταν είμαστε μαζί το ξεχνάω αυτόματα.
Στην Τρέλα των 18
Στην Τρέλα των 18
1 σχόλιο:
Οι φίλοι σου, δεν αναρωτιούνται που είσαι μόνος και δεν έχεις σχεση;
Είναι δυνατόν να είναι φίλοι σου τόσα πολλά χρόνια και να μην "ξέρουν";
Νομίζεις οτι δεν ξέρουν. Εάν τους το πεις, δεν θα σε απορρίψουν και θα σου απαντήσουν "έ οκ, και;"
Δημοσίευση σχολίου