ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ 5

.
Ο φαντάρος – Ματθαίο τον λέγανε – σπούδαζε σε ιδιωτική σχολή δημοσιογραφίας, έγραφε από καιρού εις καιρόν αρθράκια γύρω από τον κινηματογράφο σε έντυπα του Συγκροτήματος, και είχε χωθεί στη Νομική γιατί η ιδεολογία του ήταν πολύ απαιτητική και δεν δεχόταν άλλο την κατάσταση αυτή.
Έτσι κι αλλιώς δεν είχε τίποτε χειρότερο να φοβηθεί ότι θα του συνέβαινε κι ανοίχτηκε στον Άρη. «Άλλωστε κι εσύ λες και από άλλο ανέκδοτο έχεις έρθει!» του αστειεύτηκε.
Κράτησαν επαφή. Αν και κάπως μακριά από τα βλέμματα των άλλων, κυρίως στο σπίτι του Άρη, τις ώρες που ο Ματθαίος είχε έξοδο και κατάφερνε να διεισδύσει από την πίσω πόρτα, που έβλεπε σε κάτι χωράφια.
Άκουγαν μουσική, μιλούσαν για βιβλία και κουβέντιαζαν για τη μετά τον στρατό ζωή τους.
Ο Άρης έπιανε κάτι πάνω στον Ματθαίο, που τον έκανε να υποψιάζεται ένα καταπιεσμένο συναίσθημα, μια κρυφή αμαρτία. Υποψιαζόταν δεσμό ερωτικό που χάλασε ή μια υπάρχουσα ακόμα σχέση που για λόγους ανεξήγητους δεν βρίσκει τρόπους να εκφραστεί.
Το θέμα «γυναίκα» δεν έμπαινε στις συζητήσεις τους. Ο Άρης δεν ήξερε από πού να το πιάσει, και ο Ματθαίος έδειχνε να μην τον απασχολεί.
Μα ένα απόγευμα, ο Ματθαίος βρήκε τον Άρη να πλένει ένα σώβρακο μέσα στον νιπτήρα.
«Είχα ρεύση χτες το βράδυ και ντράπηκα να το δώσω μαζί με τα άλλα άπλυτα στη σπιτονοικοκυρά, που μου τα πλένει…» - με τη συνωμοτική διάθεση του αρσενικού προς αρσενικό ο Άρης χαμογέλασε πονηρά.
Το πρόσωπο του άλλου κοκκίνησε. Η υγρασία στο βλέμμα του είχε νεφέλωμα, και κάτι άλλο είπε, κάτι για να φέρει τη συζήτηση σε άλλη μεριά.
Κι έπειτα ήρθε μια άλλη μέρα, που σε συνάντηση των αξιωματικών του τάγματος στο γραφείο του Διοικητή, ο λοχαγός του 1ου Γραφείου έδωσε την ανεπίσημη πληροφορία, «Αυτός ο δημοσιογράφος που μας φέρανε δεν είναι μόνο κόκκινος, μάλλον και πούστης είναι!»
Κάποιοι γέλωτες, και ο Άρης αισθάνθηκε κάτι σαν ντροπή να τον αρπάζει. Ντροπή και ενοχή και ίσως ο φόβος μήπως, έτσι και μαθευτεί ότι κάνουν παρέα, η ρετσινιά θα πιάσει κι αυτόν.

Μάνος Κοντολέων: Eρωτική αγωγή (Πατάκης, 2003)