ΟΤΑΝ ΤΟΥΣ ΕΙΠΑ ΟΤΙ ΕΙΜΑΙ ΓΚΕΪ

Paulo César (Πορτογαλία)

.
Εμπειρία
Όταν τους είπα ότι είμαι γκέι
ΒΗΜagazino, 23-11-2008
Τέλη του ’81. το υποψιάζονταν από καιρό αλλά όταν βεβαιώθηκαν, ταμπλάς τούς ήρθε. Δεν ήξεραν πού να αποδώσουν το φταίξιμο. Στην οικογένεια δεν υπήρχε τέτοια «παράδοση», το σπίτι μας ήταν «υπόδειγμα». Όταν βρήκαν εκείνα τα περιοδικά, τρελάθηκαν. Φωνές, υστερίες, καβγάδες, ό,τι με ένωνε με τους δικούς μου 17 ολόκληρα χρόνια είχε μεμιάς γκρεμιστεί. Μετά ήρθε η υποχρεωτική επίσκεψη σε οίκο ανοχής (ήταν ξηγημένη η κοπέλα, ευτυχώς), οι όλο κατανόηση για την «κατάστασή» μου οικογενειακοί φίλοι, ο ψυχολόγος, εν τέλει, που βεβαίως σήκωσε τα χέρια ψηλά: Εγώ είχα ήδη αρκετό μυαλό να ξέρω τι μου γίνεται, οι δικοί μου μάλλον θα χρειάζονταν παρακολούθηση, αυτό διάβασα στο βλέμμα του. Βεβαίως τσέπωσε τα χρήματα της επίσκεψης, παρ’ ότι γνώριζε καλά, όπως συμπέρανα από τις αντιδράσεις του, ότι δεν υπήρχε αντικείμενο θεραπείας. «Θα σου περάσει» περιορίστηκε να πει καθησυχαστικά.
Εμένα φυσικά δεν μου πέρασε, δεν είναι δα και ανεμογκάστρι. Και πλέον, εκτός από τις εφηβικές μου «ανησυχίες», είχα αφενός να αντιμετωπίσω την εντελώς νέα κατάσταση σπίτι μου, όπου μόνος σύμμαχός μου ήταν ο μικρότερος αδελφός μου, αφετέρου να ανταπεξέλθω στο κατά κανόνα εχθρικό περιβάλλον του σχολείου (όπου μόνος μου είχα αποκαλυφθεί) και στα πιο χοντροκομμένα πειράγματα των συμμαθητών μου – μιλάμε για 25 χρόνια πριν (οι καθηγητές ήταν στον κόσμο τους). Πίστευα ότι ήμουν τελείως μόνος. Επειδή τότε δεν υπήρχε καμία πληροφόρηση. Ούτε Internet, ούτε «γκέι» TV, τίποτε. Η πλάκα είναι ότι οι περισσότεροι από όσους με πείραζαν, δεν δίσταζαν να μου κάνουν σε άλλη φάση επίμονες ανήθικες προτάσεις. Παραλίγο κιόλας να με βιάσουν κάποτε. Κατά τα άλλα, εγώ ήμουν ο π…
Κάποια στιγμή και οι γονείς μου το χώνεψαν (ας έκαναν κι αλλιώς) και το λύκειο τελείωσε. Εγώ βεβαίως είδα κι έπαθα να ξεπεράσω τα ψυχολογικά τραύματα εκείνης της περιόδου. Την εσωτερίκευση της ενοχής, τον χαμό με το σπίτι, τα υποτιμητικά σχόλια και βλέμματα στο σχολείο, την όλη υπαρξιακή μου αναστάτωση. Έφυγα από το σπίτι και έκανα τη νεανική μου επανάσταση στα Εξάρχεια, καταφύγιο τότε κάθε αδικημένου αυτής της πόλης. Ήταν η ελευθεριακή κουλτούρα στην οποία εντρυφούσα τότε που με στήριξε, καθώς και κάποιοι φίλοι που μου στάθηκαν καλύτερα από συγγενείς. Σήμερα βλέπω εκείνους τους κακούς, παλιούς συμμαθητές αφ’ υψηλού. Χαμηλώνουν το βλέμμα τις σπάνιες φορές που διασταυρωνόμαστε στην παλιά μου γειτονιά. Κάποιος μου ζήτησε στα καλά καθούμενα συγγνώμη. Δεν θυμάμαι καν τον λόγο. Ωρίμασαν, φαίνεται, και αυτοί με τα χρόνια.
Αν ήμουν τώρα 17 ετών, αν πήγαινα σήμερα σχολείο, πιθανόν τα πράγματα να ήταν πολύ πιο χαλαρά, ακόμη και για τους γονείς μου. Παιδιά όπως εγώ, που αρνιούνταν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους, χρειαζόταν τότε να το παλέψουν πάρα πολύ’ η νεολαία είναι πλέον πιο απελευθερωμένη, τουλάχιστον στις μεγάλες πόλεις. Ακούω βέβαια ακόμη γονιούς, πολύ φιλελεύθερων αντιλήψεων κατά τα άλλα, να τρέμουν στην ιδέα ότι το παιδί τους μπορεί να βγει τοιούτος. Και στεναχωριέμαι για λογαριασμό τους, γιατί θυμάμαι τι λούκι πέρασα ως έφηβος. Πιστεύω, ωστόσο, ότι κι αυτοί ακόμη θα το αντιμετωπίσουν στην πράξη πιο ψύχραιμα από ό,τι οι γονείς της δικής μου γενιάς. Από την άλλη χαίρομαι διότι, από την πολύχρονη προσωπική μου πείρα, συμπεραίνω ότι η κοινωνία είναι πολύ πιο εξοικειωμένη με την ερωτική διαφορετικότητα από τότε και πολύ πιο έτοιμη να δεχτεί ακόμη και θεσμικές αλλαγές όπως η συμβίωση και ο γάμος ατόμων του ίδιου φύλου, ασχέτως του τι προφασίζονται ορισμένοι πολιτικοί εκπρόσωποί της. Γίνεται πια κοινή συνείδηση ότι σημασία έχει να αγαπάς, πέρα από φύλα, έθνη, ηλικίες, χαρακτηρισμούς, ταμπέλες, αναλύσεις. Εκεί δεν είναι τελικά όλο το ζουμί;