Xevi Muntané
.
Ανοίγει η κοινωνία μας
Ωστόσο μόνον 3,5 στους δέκα, χαμηλότερο ποσοστό στους 27, δηλώνουν ότι αισθάνονται άνετα με την ιδέα ενός ομοφυλόφιλου σε υψηλά πολιτικά αξιώματα
Ωστόσο μόνον 3,5 στους δέκα, χαμηλότερο ποσοστό στους 27, δηλώνουν ότι αισθάνονται άνετα με την ιδέα ενός ομοφυλόφιλου σε υψηλά πολιτικά αξιώματα
Οι Κύπριοι πολίτες, όπως και οι άλλοι εταίροι μεσογειακής καταγωγής, παραμένουν από τους πιο συντηρητικούς Ευρωπαίους, συγκρινόμενοι με τους κατοίκους του κοινοτικού βορρά, σε ό,τι αφορά προκαταλήψεις και διακρίσεις κατά ορισμένων ομάδων του πληθυσμού. (συνέχεια στο σχόλιο 1)
.
Μίζερες ψυχές
Είναι τόσο λίγοι οι τίμιοι κι ενσυνείδητοι άνθρωποι; Τι κάνουν οι πολλοί; Αυτοί που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, που έγιναν πρόσφυγες στον ίδιο τον τόπο τους, που έφυγαν ανήμποροι στην ξενιτιά; Η ξενιτεμένη μας ψυχή, ριζωμένη σε προκαταλήψεις, ρατσιστικές απολήξεις και ξενοφοβικά συμπλέγματα, δεν αλλάζει με τη στάμπα του Ευρωπαίου. "Θα απελάσουν τον σύντροφό μου. Βοηθήστε με", ακούστηκε απεγνωσμένη μια φωνή, που σοκάρει κόσμο. Όχι για το ίδιο το αίτημα, αλλά για εκείνον που το εκστομίζει, ζητώντας να μην εκδιωχθεί από την Κύπρο ο αλλοδαπός ομοφυλόφιλος σύντροφός του. (συνέχεια στο σχόλιο 2)
.
*
Kάποτε είχα ένα φίλο. Τον έλεγαν Μιγκέλ και ήταν Μεξικάνος. Τον γνώρισα στην Γερμανία. Πολύ γραφική ιστορία. Ήταν ο πρώτος ομοφυλόφιλος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Θυμάμαι πόσο πολύ με είχε σοκάρει η πρώτη επαφή μαζί του. Πόσο πολύ παράξενος που είχε φανεί, η ζωντάνια, η ενεργητικότητα και η αγάπη του για τη ζωή. Πόσο δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ ότι ένας άνθρωπος που αντιδρά διαφορετικά στα εξωτερικά ερεθίσματα στα οποία εγώ είμαι συνηθισμένη, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που το μόνο που θέλει είναι εκείνο το κλισέ αυτονόητο: Να αγαπά και να τον αγαπούν (συνέχεια στο σχόλιο 3)
6 σχόλια:
Ανοίγει η κοινωνία μας
Ωστόσο μόνον 3,5 στους δέκα, χαμηλότερο ποσοστό στους 27, δηλώνουν ότι αισθάνονται άνετα με την ιδέα ενός ομοφυλόφιλου σε υψηλά πολιτικά αξιώματα
Οι Κύπριοι πολίτες, όπως και οι άλλοι εταίροι μεσογειακής καταγωγής, παραμένουν από τους πιο συντηρητικούς Ευρωπαίους, συγκρινόμενοι με τους κατοίκους του κοινοτικού βορρά, σε ό,τι αφορά προκαταλήψεις και διακρίσεις κατά ορισμένων ομάδων του πληθυσμού. Τα στοιχεία περί διακρίσεων εξετάζονται από νέα ειδική δημοσκόπηση του Ευρωβαρομέτρου τα οποία δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα, και τα οποία καταδεικνύουν ότι με ελάχιστες εξαιρέσεις, η κυπριακή κοινωνία, δείχνει να είναι τώρα περισσότερο ανοικτή, από ό,τι ήταν δύο χρόνια πριν.
Επίσης, διαπιστώνεται ότι η πλειοψηφία των Κυπρίων (45%) δηλώνει ότι γνωρίζει τα δικαιώματά της, στην περίπτωση που θα ήταν οι ίδιοι θύμα διάκρισης ή παρενόχλησης, ποσοστό υψηλότερο από τον μέσο κοινοτικό όρο πού φτάνει το 33%. Σε ερώτηση αν έγιναν επαρκείς προσπάθειες στη χώρα για να καταπολεμηθούν οι διακρίσεις, απαντά θετικά το 66% των Κυπρίων (μέσος όρος 47%). Σε άλλη ερώτηση για την ευρεία διάδοση στη χώρα, των διακρίσεων λόγω διαφορετικής εθνότητας, απαντά θετικά 61% των Κυπρίων, ποσοστό κοντά στον μέσο ευρωπαϊκό όρο πού είναι 62%.
Πιο επιφυλακτικοί
Μάλιστα στην Κύπρο, το εν λόγω ποσοστό πού αφορά το 2008 είναι μειωμένο κατά 10 μονάδες από το αντίστοιχο του 2006, πού ήταν 71%. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα στοιχεία σύμφωνα με τα οποία 8,8 στους δέκα Κύπριους θα δεχόταν ως γείτονα άτομο διαφορετικής θρησκείας (μέσος όρος 8,5), ενώ το 8,7 θα δεχόταν άτομο διαφορετικής εθνότητας έναντι 8,1- κάτι πού έχει ιδιαίτερη σημασία λόγω της πολιτικής κατάστασης στην Κύπρο και των προσπαθειών για επανένωση της Νήσου.
Εντούτοις οι συμπατριώτες μας είναι πιο επιφυλακτικοί, σε ό,τι αφορά πιθανότητα να εκλεγεί σε υψηλή πολιτική θέση άτομο άλλης εθνότητας (3,9 στους δέκα έναντι 6,4 στους 27) ενώ σε ό,τι αφορά την ανάληψη θέσης ατόμου διαφορετικής θρησκείας από την πλειονότητα του πληθυσμού οι Κύπριοι δείχνουν πιο συγκαταβατικοί (8,8 έναντι 9).
Σε ό,τι αφορά τις διακρίσεις κατά ατόμων με αναπηρία, το 30% των Κυπρίων δηλώνουν ότι είναι πολύ έως αρκετά διαδεδομένη (μέσος όρος 45%) ποσοστό χαμηλότερο κατά 17 μονάδες από τη μέτρηση του 2006.
Για διακρίσεις
Ωστόσο, οι Κύπριοι και οι Έλληνες πολίτες παραμένουν κάθετοι κατά της ομοφυλοφιλίας, αφού στο υψηλότερο ποσοστό μεταξύ των 27, που είναι 73% δηλώνουν ότι είναι διαδεδομένες οι διακρίσεις σε άτομα με σεξουαλικές ιδιαιτερότητες (μέσος όρος 51%). Υπέρ αυτής της τάσης βρίσκονται οι περισσότεροι λαοί της Μεσογείου, ωστόσο οι Κύπριοι, μόνον 3,5 στους δέκα, - χαμηλότερο ποσοστό στους 27- δηλώνουν ότι αισθάνονται άνετα με την ιδέα ενός ομοφυλόφιλου σε υψηλά πολιτικά αξιώματα.
Επίσης βελτιωμένη είναι η άποψη των Κυπρίων σε ό,τι αφορά τις διακρίσεις λόγω ηλικίας καθώς και λόγω φύλου.
ΤΕΤΗ ΣΑΡΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ (ΠΟΛΙΤΗΣ - 02/07/2008)
Μίζερες ψυχές
Είναι τόσο λίγοι οι τίμιοι κι ενσυνείδητοι άνθρωποι; Τι κάνουν οι πολλοί; Αυτοί που ξεριζώθηκαν από τα σπίτια τους, που έγιναν πρόσφυγες στον ίδιο τον τόπο τους, που έφυγαν ανήμποροι στην ξενιτιά; Η ξενιτεμένη μας ψυχή, ριζωμένη σε προκαταλήψεις, ρατσιστικές απολήξεις και ξενοφοβικά συμπλέγματα, δεν αλλάζει με τη στάμπα του Ευρωπαίου. "Θα απελάσουν τον σύντροφό μου. Βοηθήστε με", ακούστηκε απεγνωσμένη μια φωνή, που σοκάρει κόσμο. Όχι για το ίδιο το αίτημα, αλλά για εκείνον που το εκστομίζει, ζητώντας να μην εκδιωχθεί από την Κύπρο ο αλλοδαπός ομοφυλόφιλος σύντροφός του.
"Καταλαβαίνεις τι ζητάς;", του είπε έξαλλος ο λειτουργός Μετανάστευσης. "Ν' ανοίξουμε την πόρτα τώρα και σε ξένους "ανώμαλους"; Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ", αποφάσισε τελεσίδικα ένας απλός υπάλληλος.
Υπό άλλες περιστάσεις η ευθυνοφοβία του δεν θα τον άφηνε για την αυθαίρετη κρίση και απόφαση. Αλλά σ' αυτό το ζήτημα, γνώριζε πως δεν ήταν μόνος. Πέραν των ανωτέρων του, είχε σύμμαχο, τη φτιαγμένη και... μυημένη κοινή γνώμη, η οποία αντιδρά με πανομοιότυπο, κάποτε και με χειρότερο τρόπο. Ο συνομιλητής μου στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής δεν αποσιωπούσε μια αγωνία ζωής που τον διακατείχε. "Δεν το κρύβω πως είμαι ομοφυλόφιλος. Για τέσσερα χρόνια συζούσα με το μοναδικό άνθρωπο που γνώρισα, έναν ξένο. Ήταν η δική μου διέξοδος, αφού η δική μας "προοδευτική" κοινωνία με καταδίκασε για το "κουσούρι" μου στην απομόνωση". -"Τώρα τι να κάνω;".
Μπορεί να είχε κι άλλα μειονεκτήματα η περίπτωση του αλλοδαπού ώστε να κριθεί δικαιούχος ασύλου στην Κύπρο. Κανένα απ' αυτά δεν ζυγίστηκε για την απόφαση. Η αποκάλυψη και μόνο πως κάποιος ξένος υπερβαίνει τα όρια της ανοχής μας, τιμωρείται με απέλαση. Μπροστά βέβαια από τις ανοιχτές κουρτίνες ανταποκρινόμαστε όλοι μας με άνεση στο θέατρο. Αυτο-αποθεώνουμε κατά βάθος την υποκριτική μας. Δείχνουμε μόνο τα έτσι κι αλλιώς παραποιημένα εύσημα, αλλά κρύβουμε επιμελώς ως άσημα αυτά που πληγώνουν την ανθρώπινη υπόσταση και αξιοπρέπεια. Δείχνουμε το ευρωπαϊκό μας προφίλ, ενώ μέσα μας ανάβουμε καζάνια μαρτυρίου για τους άλλους. Έτσι κι αλλιώς πάντα οι άλλοι (οι ξένοι), φέρνουν την κόλαση. Ο αλλοδαπός απελαύνεται, αφού η κραυγή του "πνίγηκε" στα πορίσματα των Επιτροπών μας. Κι ας μας προειδοποίησε. "Στη χώρα μου η ομοφυλοφιλία κρίνεται ως ένα από τα σοβαρότερα αδικήματα, που τιμωρείται με θάνατο".
-"Πρώτα κρίνεται στην Κύπρο", θα τον... παρηγορήσουμε εμείς, δείχνοντάς του το δρόμο.
Του Γιάννη Κωστακόπουλου (ΠΟΛΙΤΗΣ - 03/11/2008)
Kάποτε είχα ένα φίλο. Τον έλεγαν Μιγκέλ και ήταν Μεξικάνος. Τον γνώρισα στην Γερμανία. Πολύ γραφική ιστορία. Ήταν ο πρώτος ομοφυλόφιλος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Θυμάμαι πόσο πολύ με είχε σοκάρει η πρώτη επαφή μαζί του. Πόσο πολύ παράξενος που είχε φανεί, η ζωντάνια, η ενεργητικότητα και η αγάπη του για τη ζωή. Πόσο δυσκολεύτηκα να αντιληφθώ ότι ένας άνθρωπος που αντιδρά διαφορετικά στα εξωτερικά ερεθίσματα στα οποία εγώ είμαι συνηθισμένη, δεν παύει να είναι ένας άνθρωπος που το μόνο που θέλει είναι εκείνο το κλισέ αυτονόητο: Να αγαπά και να τον αγαπούν. Η ιστορία του φίλου μου, δεν είχε καθόλου καλό τέλος. Επέστρεψε στην πατρίδα. Πάλεψε ξανά για να τον αποδεχτεί η οικογένεια του. Απέτυχε. Η μάνα του, που η καθολική της ψυχή ποτέ δεν δέχτηκε πως ο γιος της μπορούσε να ήταν διαφορετικός, τον βρήκε ένα πρωί, στο κρεβάτι του, νεκρό. Είναι γι' αυτό που με ενοχλεί η εικόνα της ξεφωνημένης γκέι αδελφής που παρουσιάζεται στη τηλεόραση. Είναι αυτό το ροζ ξεχειλωμένο στερεότυπο. Είναι που πιστεύω πως οι ομοφυλόφιλοι είναι διαφορετικοί. Είναι που θυμάμαι τον Μιγκέλ.
Κωνσταντία Σωτηρίου (Φιλελεύθερος, 2/11/2008)
Στην Κύπρο έχουμε ενα Παλληκαρι με Π κεφαλαίο, τον Αλέκο Μοδινο...
σηκωσε για χρονια ολομοναχος την υποθεση της δικαίωσης των θεσεων των ομοφυλοφιλων, εναντια στο ρευμα, μεσα σε ενα απο τα πιο εχθρικα περιβαλλοντα..
έχασε πολλά αλλά η Κυπρος κερδισε μια αποφαση του ΕΔΑΔ, και αλλαγη του νομοθετικου πλαισιου σε εθνικο επιπεδο λογω των αγωνων του...
την δεκαετια του 90 και πριν τα φαρμακα 2ης και 3ης γενιας, βρισκοταν καθε βραδυ στο νοσοκομειο, για να ταιζει και να περιποιειται άτομα στο τελικο στάδιο ΕΙΤΖ, οταν τα ξεχνουσαν οι γονεις τους και η οικογενεια τους, και ελεγαν στον "κοσμο" οτι τα παιδια τους ειχαν προσβληθει απο "καρκίνο"
Ο Αλέκος ήταν εκει...
Ειναι ενας σπουδαιος άνθρωπος που δεν χωράει σε ποσοτικα στατιστικα δεδομενα αλλα στις καρδιες ολων μας που τον ξερουμε και τον εκτιμουμε...
Αυτη ειναι η άλλη Κύπρος, του ενος, εναντια στο ρευμα...
εναντια στην υποκρισια και τη μιζερια
Όταν σε μια κοινωνία χρειάζονται ήρωες, τότε αυτή βρίσκεται ακόμη στις απαρχές της Ιστορίας της.
Το ζήτημα είναι πώς η κοινωνία θα φθάσει να προνοεί χωρίς διακρίσεις για όλα τα μέλη της, χωρίς να χρειάζονται οι προσωπικές θυσίες και οι ηρωισμοί κάποιων λίγων.
Θα συμβεί βέβαια κι αυτό κάποτε, αλλά είναι που όλοι θέλουμε να προλάβουμε να το δούμε όσο ζούμε. Θα τα καταφέρουμε άραγε;
rose,
λυπάμαι γιατί από λάθος έσβησα το σχόλιό σου, και το αναδημοσιεύω χωρίς λινκ στο μπλογκ σου.
Δημοσίευση σχολίου