ΠΕΡΝΩΝΤΑΣ ΤΙΣ ΓΙΟΡΤΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΤΟΥΣ

John Tozzi

.
Οι γονείς μου έμαθαν για μένα από μένα.. Ήταν 2 χρόνια πριν… προπαραμονές Χριστουγέννων αν θυμάμαι καλά.. Πρώτα το άκουσε ο μπαμπάς.. Τη νύχτα εκείνη δε μίλησα με τη μαμά.. την ένιωσα μόνο στον ύπνο μου να με χαϊδεύει κλαίγοντας.. Έπειτα έκανε σαν να μην το 'ξερε...

Ως που μ' άκουσε να μιλάω στο τηλέφωνο… τότε ξέσπασε... τότε πήρε θέση... απέναντι μου.

Δεν το δέχτηκε… Δεν ήθελε να το ακούει ούτε να το σκέφτεται… Με πίεσαν και οι 2 τους… με τον τρόπο του ο καθένας… Δεν ξέρω ποιος ήταν σ' αυτήν την ιστορία ο πιο σκληρός… ποιος ο θύτης και ποιος το θύμα… αυτός, αυτή, ...εγώ; Δεν ξέρω αν τότε είχα το χρόνο και το μυαλό αν ποτέ θα το έκανα… μάλλον όχι..(μπελάδες)

Καυγάδες, λόγια άσχημα, δάκρυα, πόνος… άραγε πονάει πάντα τόσο η αλήθεια; και τελικά, αξίζει;

Φοβάμαι να μπω στη θέση τους γιατί δεν ξέρω πως θα αντιδρούσα μπροστά σ' αυτό… και ευκόλως τυλίγομαι με τον εγωϊσμό μου και απλά λέω: "εγώ είμαι το παιδί, αυτοί οι γονείς, δε φταίω έτσι γεννήθηκα, μα είναι δυνατόν να μην το περιμένατε;" - ο εύκολος δρόμος...Σκέφτομαι τα θετικά, ειλικρίνεια… και αναρωτιέμαι ξανά...αξίζει;

Σήμερα ζω μόνος ("τη ζωή μου").. είναι μακριά… έρχονται να με δουν… μαθαίνουν νέα μου και χαίρονται… είναι περήφανοι (μάλλον)..θέλω να τους κάνω περήφανους...

Και τρέμω τη στιγμή μήπως ξαναγυρίσουν αυτές οι μέρες… Δε θέλω...

Φέτος τις γιορτές θα τις περάσω μακριά τους… Επιβάλλεται λόγω δουλειάς.. Θέλω να είναι όμορφες και για μένα και γι' αυτούς.. "μεγάλωσες", μου είπε σήμερα η μαμά.. μεγάλωσα...

Κάνω όνειρα…

Οι περισσότεροι από μας τους Έλληνες gay, μεγαλώσαμε, όπως και οι υπόλοιποι Έλληνες άλλωστε, μέσα σε μικροαστικές οικογένειες. Οικογένειες που, ανεξάρτητα πολιτικής τοποθέτησης, είχαν συντηρητικές αρχές και δεν ένιωθαν άνετα με το θέμα της ομοφυλοφιλίας.

(...) Εγώ είχα διαλέξει πια έναν διαφορετικό τρόπο ζωής, ανώτερο, ελεύθερο, μακριά από κοινωνικές συμβάσεις.

Και να' μαι σήμερα, στα 30 μου, να βλέπω τα πράγματα τόσο διαφορετικά. Όχι, δε θέλω να επιστρέψω στην ασφάλεια της straight ζωής, ούτε αποφάσισα να γίνω πατέρας. Η αλήθεια είναι πως όλα αυτά μου προξενούν ακόμη μια τρομερή βαρεμάρα. Βλέπετε η ιδιοσυγκρασία μου είναι και κάπως περίεργη... Πλήττω κάθε φορά που επιστρέφω στο πατρικό μου, μου αρέσει η ηδονιστική gay ζωή και τα gay clubs, με γοητεύουν τα one night stands, η αδρεναλίνη μου ανεβαίνει στα ύψη με αυτό το συνεχές κυνήγι που πότε είσαι ο κυνηγός και πότε το θήραμα, δεν νιώθω καμιά ανάγκη να μεγαλώσω ένα παιδί και προτιμώ να κοιμάμαι μόνος μου τα βράδια.

Αλλά να σήμερα, μετά από κάποια χρόνια, αρχίζω πια να βλέπω με μεγαλύτερη κατανόηση και συμπάθεια όλα αυτά που σνόμπαρα τότε. Όλοι εμείς οι gay, δεν είμαστε μόνο τα Sodade, οι gay φίλοι μας, τα one night stands και οι gay σχέσεις μας. Δε γεννηθήκαμε τη στιγμή που κάναμε πρώτη φορά σεξ με αγόρι. Είμαστε και ο τρόπος που μεγαλώσαμε. Είμαστε και αυτές οι αναμνήσεις, πότε δυσάρεστες , πότε ευχάριστες, που έρχονται και ξανάρχονται, και, βαθιά μέσα μας, ξέρουμε πως όσο περνάνε τα χρόνια θα γίνονται όλο και πιο συχνές : oι μικρές επαρχιακές πόλεις που μεγαλώσαμε, τα οικογενειακά τραπέζια, το Πάσχα στο χωριό, η λειτουργία στην Εκκλησία, τα λαϊκά τραγούδια στο κασετόφωνο του αυτοκινήτου, τα "και στα δικά σου!" στους γάμους , τα αγόρια της γειτονιάς να παίζουν ποδόσφαιρο και να κυνηγάνε γκόμενες... Όλα αυτά πια είναι φαινομενικά τόσο μακριά από μένα. Αλλά δε μου είναι ξένα. Ίσως δεν το καταλαβαίνω, ίσως δε φαίνεται στη συμπεριφορά μου αλλά είναι κι αυτά ένα μέρος του εαυτού μου.

Tory Anarchist