3.11.08

Ο ΚΟΙΝΩΝΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΩΝ "ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΩΝ" ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΩΝ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ

Image Hosted by ImageShack.us
.
Τα μυστήρια της Λεωφόρου Συγγρού
Γράφει ο Πέτρος Τατσόπουλος (ΤΑ ΝΕΑ, 18/10/2008)
Επί πρωθυπουργίας Κωνσταντίνου Καραμανλή, το 1977, λίγο έλειψε να ψηφιστεί ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε τη φυλάκιση και – σε δεύτερη φάση – τον εκτοπισμό των εκδιδόμενων τραβεστί. Φαντάζεστε την Μπέττυ, την Αλόμα και την Πάολα στη Γυάρο; Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το πόνημα του Ευάγγελου Αδαμάκη κυκλοφορεί την κατάλληλη στιγμή για να μας υπενθυμίσει πόσα πράγματα άλλαξαν και πόσα έμειναν ίδια.
Εκείνο το διαβόητο νομοσχέδιο ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και έδωσε την ευκαιρία σε μια ολόκληρη μειονότητα, που έως τότε λαθροβιούσε στο κοινωνικό περιθώριο, να βγει στο προσκήνιο και να διεκδικήσει ίση μεταχείριση. Έχει καταγραφεί ως η ηρωική εποχή- η εποχή του Απελευθερωτικού Κινήματος Ομοφυλοφίλων Ελλάδας (ΑΚΟΕ), με πρωτεργάτες τον Ανδρέα Βελισσαρόπουλο, τον Λουκά Θεοδωρακόπουλο, τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο κ.ά. Πολύτιμα τεκμήρια για αυτή την πολυτάραχη περίοδο μπορείτε να βρείτε στην Μπέττυ - τόσο στην αυτοβιογραφία της ομώνυμης τραβεστί (Εξάντας 1980, Τυπωθήτω 2007) όσο και στην ομότιτλη μικρού μήκους ταινία του Δημήτρη Σταύρακα (1979)-, στη μεταθανάτια έκδοση Από τη χαμηλή σκοπιά του Κώστα Ταχτσή (Εξάντας
1992), καθώς και στο Οι άγγελοι δεν έχουν φύλο (Όμβρος 2002) τής κατά πολύ νεώτερης Τζένης Χειλουδάκη, που έζησε τα τεκταινόμενα στη Συγγρού ως έφηβος(η).
Σήμερα ελάχιστα πράγματα θυμίζουν- επιφανειακά τουλάχιστον εκείνα τα πέτρινα χρόνια. Αν και στο θεσμικό επίπεδο, οι ομοφυλόφιλοι έχουν να διανύσουν ακόμη μια σεβαστή απόσταση (δεν έχουν κατοχυρώσει ούτε το δικαίωμα να παντρευτούν, παρά το «αντάρτικο» στην Τήλο, ούτε το δικαίωμα να υιοθετήσουν) και ναζιστές νοσταλγοί, όπως ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, αναπολούν το πρετ α πορτέ με το ροζ αστέρι (ενδεικτικά αναφέρουμε τα πονήματά του Οι κίναιδοι και Ζιγκ Ζαγκ στους έκφυλους , αμφότερα από τις Εκδόσεις Ήλεκτρον), ωστόσο η ελληνική νεοσυντηρητική και ψευδοφιλελεύθερη κοινή γνώμη αποδέχεται την παρουσία τους σε όλα τα τηλεοπτικά μετερίζια, ιδίως τα πρωινά και τα μεσημεριανά, έστω και με τον στενό κορσέ της γραφικής ΤV περσόνας. Παραμένει εν τούτοις αναπάντητο το προ τριακονταετίας ενοχλητικό ερώτημα: τι ακριβώς επιθυμούν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι; Την ενσωμάτωσή τους στο σύγχρονο μικροαστικό κάδρο (επ΄ αυτού οι μικροαστοί δεν φέρουν πια και πολλές αντιρρήσεις) ή τη ρήξη τους με τη συμβατική ηθική; Διότι αν επιθυμούν το πρώτο, ουδόλως αμφιβάλλουμε ότι αργά ή γρήγορα θα το πετύχουν. Αν όμως επιθυμούν ακόμη το δεύτερο όπως το επιθυμούσε το πάλαι ποτέ η Πάολα στο Κράξιμο -, ίσως θα πρέπει να μας το ξαναυπενθυμίσουν.
Μελόδραμα
«Πρωτοπάτησα στη Συγγρού τα δύσκολα εκείνα χρόνια που νόμος ήτανε ό,τι αποφάσιζε η Αλόμα και τα τσιράκια της. Η Ναργκίς, η Μπέττυ, η Λίτσα, η Παντέλω και πολλά άλλα κορίτσια τότε- γριές τώρα, όσες ζουν ακόμα- ήτανε οι πρώτες που σαν μπουμπούκια ξεπετάγονταν. Δεν ήτανε το εύκολο κέρδος που τις μαγνήτιζε στον δρόμο, αλλά η ανάγκη τους να επαναστατήσουν σε μια συντηρητική κοινωνία που εξαιτίας της χούντας δεν έμελλε να γνωρίσει τη σεξουαλική επανάσταση που έσκασε σαν βόμβα στην Αμερική. Ήταν οι πρώτες δηλωμένες gay/τρανσέτες». Αυτή η παράγραφος- γέφυρα με το παρελθόν, που θα συναπαντήσουμε μεσοστρατίς στο μυθιστόρημα Ανήρ εκδιδόμενος, θα μας δώσει εσφαλμένες εντυπώσεις για τις προθέσεις και, κυρίως, για το ρεζουμέ στην αφήγηση του Ευάγ. Αδαμάκη.
Ο αγνώστων λοιπών στοιχείων συγγραφέας ντύνει την αφήγησή του με το διάφανο νεγκλιζέ της μυθοπλασίας, ώστε να αποφύγει τις δυσάρεστες επιπτώσεις μιας αληθινής ιστορίας, με κατονομασμένα πρόσωπα και καταστάσεις (προφύλαξη εντελώς κατανοητή και συγχωρητέα). Εξ αρχής ωστόσο αντιλαμβανόμαστε ότι ο Αδαμάκης δεν σκοπεύει να μας παραδώσει ένα ντοκουμέντο για τη μετεξέλιξη στις πιάτσες της Συγγρού την τελευταία εικοσαετία (εικάζουμε από τα συμφραζόμενα ότι ο συγγραφέας κοντεύει ή πατάει στα τριάντα πέντε), αλλά ένα λαϊκό μελόδραμα πουεξαιρέσει των ωμών σεξουαλικών σκηνών, ολότελα περιττών άλλωστε από πλευράς αφηγηματικής οικονομίας- θα το ζήλευε η Ιωάννα Μπουκουβάλα- Αναγνώστου ή η σύγχρονη μετεμψύχωσή της, η Λένα Μαντά.
«Ενεργητικός, παθητικός σε δουλειά να βρίσκομαι»
Ο κεντρικός ήρωας, ονόματι Άγγελος, νεαρός εκπάγλου καλλονής, έχει το ίδιο χαρακτηρολογικό μπαγκράουντ που έχουν και τα δημιουργήματα του Ευγένιου Συ στα Μυστήρια των Παρισίων (1843). Εξώγαμο τέκνο μιας εύπορης κυρίας από τον Πύργο Ηλείας, που απάτησε τον άνδρα της με τον πεθερό της, έχει την ατυχία να μεγαλώνει στα χέρια των βίαιων, βρώμικων και κακών Κυριάκου και Κούλας, αμφοτέρων τσατσάδων στο ίδιο μπορντέλο της οδού Αχαρνών. Ο σαδιστής πατριός σοδομεί τον Άγγελο στα πέντε του χρόνια και τον βγάζει στο κλαρί από τα δέκα (έτσι εξηγείται και πώς προλαβαίνει τους βετεράνους τραβεστί). Χωρίς ποτέ να καταδεχτεί να ντυθεί γυναικεία ο ίδιος, ενεργητικός και παθητικός ταυτόχρονα- «ό,τι θες, σε δουλειά να βρίσκομαι»- πάει με άντρες και γυναίκες, κάθε ηλικίας και κάθε γούστου: ουρολάγνους, κοπρολάγνους, σαδιστές, μαζοχιστές, βαρεμένους θρησκόληπτους, παιδεραστές εμπόρους- μέντιουμ, φτωχομπινέδες μασόνους, τηλεοπτικούς αστέρες, επώνυμα μοντέλα και διάσημους τραγουδιστές. Όλοι τον ποθούν, όλοι τον πληρώνουν όσο όσο, αλλά εκείνος σιχαίνεται το πετσί του, μέχρις ότου γνωρίσει τον Νίνο, έναν ενεργητικό (όχι για πολύ ακόμη) ομοφυλόφιλο αστυνομικό- και από ΄κεί και πέρα πια θα πάρει σβάρνα την αφήγηση ο Φώσκολος στα γεράματα...
Αναποδογυρισμένο ομοίωμα του πουριτανισμού
Όσοι αναζητήσουν κάποια λογοτεχνικά ψήγματα στο κείμενο του Αδαμάκη θα απογοητευθούν σύντομα από τον ναρκισσισμό του αφηγητή, την ηθικολογία, το κοινωνιολογίζον ύφος με τις αυτονόητες διαπιστώσεις και, πάνω από όλα, με τον ακατάσχετο (αυτο)οικτιρμό. Όσοι σταθούν αποκλειστικά στην αξία του ως μαρτυρίας από το μέτωπο, δύσκολα θα αποφύγουν το ερώτημα που θέσαμε στην αρχή: αυτό τον ρόλο επιζητούν- ακόμη και σήμερα- οι ομοφυλόφιλοι ή μια σημαντική μερίδα τους, εν πάση περιπτώσει; Μικροαστοί στη θέση των μικροαστών; Ρεπλίκες νοικοκυραίων, όπως στο- προφητικό άραγε;- Straight story του Βλαδίμηρου Κυριακίδη (και χωρίς το χιούμορ του); Από την ώρα που, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, έχουμε σπαρακτικές ερωτικές καταθέσεις, ήδη από τη δεκαετία του 1950- πρόχειρα πρόχειρα μας έρχεται στον νου το Δωμάτιο του Τζιοβάνι του Αφροαμερικανού ομοφυλόφιλου ακτιβιστή Τζέιμς Μπάλντουιν-, αλλά κι εδώ δεν πάμε πίσω σε ανάλογα επιτεύγματα (αρκεί να ρίξετε μια ματιά στις Εκδόσεις Πολύχρωμος Πλανήτης), πονήματα σαν αυτό του Ευάγγελου Αδαμάκη δεν μπορεί παρά να σε οδηγήσουν στο ασφαλές πόρισμα πως ο σεξουαλικός προσανατολισμός, από μόνος του, δεν είναι απαραίτητα αντίδοτο στον κοινωνικό πουριτανισμό - ενίοτε, μάλιστα, μπορεί να είναι και το αναποδογυρισμένο του ομοίωμα.



Τελικά, πρέπει να σας το ομολογήσω, τίποτα δεν βρίσκω πιο διασκεδαστικό από τα ρητορικά κοινωνιολογικού τύπου ερωτήματα των ψευτοπροοδευτικών διανοουμένων σχετικά με τους ομοφυλόφιλους, τα οποία άλλωστε φροντίζουν πάντοτε να απαντούν οι ίδιοι με βάση τη εικόνα που έχουν σχηματίσει στο κεφάλι τους από τα κάτι λίγα που έχουν διαβάσει και δει από ‘δω κι από ‘κει.

22 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Οι ομοφυλόφιλοι όμως πρέπει σαφώς να είναι –κάτι σαν κοπάδι ή σαν αγέλη δηλαδή–, αν πιστέψουμε τον σύγχρονό μας συγγραφέα Πέτρο Τατσόπουλο. «Τι ακριβώς επιθυμούν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι; Την ενσωμάτωσή τους στο σύγχρονο μικροαστικό κάδρο (…) ή τη ρήξη τους με τη συμβατική ηθική;», αναρωτιέται σε βιβλιοκριτική του στα «Νέα». Και επαναλαμβάνει τα ίδια και σε άλλο σημείο του κειμένου του. Το ότι διαφέρουν και οι ομοφυλόφιλοι μεταξύ τους, όπως διαφέρουν όλοι οι άνθρωποι, μοιάζει αδιανόητο για τον Τατσόπουλο. Ούτε ο γκεοφάγος Πειραιώς Σεραφείμ να ήταν, που τους θεωρεί απλούστατα ως «ασθενούντα πρόσωπα».

Βασίλης Άγγελικόπουλος, Καθημερινή, 2/11/2008

Good As You είπε...

πολύ ενδιαφέρον άρθρο...

gay super hero είπε...

Εγώ πάλι βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να μιλάει για "ναρκισσισμό του αφηγητή, κοινωνιολογίζον ύφος με αυτονόητες διαπιστώσεις και ακατάσχετο (αυτο)οικτιρμό" ένας τύπος που η κολοσσίαια συμβολή του στην ελληνική λογοτεχνία εξαντλείται σε ένα αυτοβιογραφικό άρλεκιν όπου περιγράφει τη δακρύβρεχτη ιστορία της ορφάνιας και της υιοθεσίας του. Και του οποίου τις πωλήσεις φρόντισε να προωθήσει εμφανιζόμενος σε όλες ανεξαιρέτως τις μεσημεριανές και μεταμεσονύκτιες εκπομπές. Φαίνεται ότι ο άνθρωπος ξέρει για τί μιλάει!

'Οταν κάποιος δεν έχει πρόβλημα να πουλήσει την προσωπική του ιστορία στα κανάλια, θα έχει άλλους δισταγμούς; Απλά φοβάται μην του φάνε τα πρωτεία στις μελό εξομολογήσεις!

"Προοδευτικοί διανοούμενοι"; Ε μην τους κολακεύουμε και τόσο πολύ!

Tales from the other side of town είπε...

και ας αναλογιστούμε ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος είναι πράγματι από τις καλές περιπτώσεις, παραπέρα ακούς τα πολύ χειρότερα, τα τρις χειρότερα. αλλά ας μην το κάνουμε προσωπικό. ο τατσόπουλος είναι ένας από τους πολλούς που εκφράζονται με αυτόν τον τρόπο.

ας σκεφτούμε όμως και κάτι άλλο: βλέπεις δημοσιογράφους οι οποίοι είναι ομοφυλόφιλοι, είτε ανοικτά είτε τυγχάνει να το γνωρίζεις και βλέπεις απ' αυτούς το ίδιο ή και χειρότερο σκεπτικό. εκεί τι λές;

gay super hero είπε...

Το "χειρότερο" είναι μάλλον μια σχετική έννοια. Το να επινοεί κανείς επιχειρήματα ψευδεπίγραφης "προοδευτικής" κοπής για να αρνηθεί τα δικαιώματα του διπλανού του είναι κατά την άποψή μου μάλλον χειρότερο από την απροκάλυπτη εχθρότητα.

Βέβαια να μου πεις, υπάρχει out γκέι καλλιτέχνης που έχει δηλώσει δημόσια ακριβώς τα ίδια πράγματα. Εκεί μπορείς να αναγνωρίσεις ότι ο άνθρωπος αυτός με τη στάση ζωής του έχει περισσότερη θετική επίδραση στην κοινωνία από τον οποιονδήποτε. Και από την άλλη θλίβεσαι που αισθάνεται την ανάγκη να συνταχθεί με όλα τα παραπάνω - ίσως γιατί παρασύρεται από τον "αντισυμβατικό" κονφορμισμό του κύκλου του, ίσως γιατί θέλει να αποτινάξει από πάνω του την ταμπέλα του "στρατευμένου" καλλιτέχνη. Και ίσως γιατί η γκέι κοινότητα που σε μία άλλη κοινωνία θα τον έκραζε και θα τον εγκατέλειπε, εδώ μάλλον δεν έχει την πολυτέλεια να εγκαταλείψει το πιο προβεβλημένο τέκνο της.

Ανώνυμος είπε...

H ελληνική παρωδία
Στο «Τιμής ένεκεν» του Πέτρου Τατσόπουλου, ο ήρωας είναι και πάλι ένας συγγραφέας, ο οποίος είναι επίσης αναμειγμένος στα λογοτεχνικά πράγματα και διαπλέκεται με τους θεσμούς της. Υπάρχει όμως και δεύτερος ήρωας - συγγραφέας, τον οποίο οι εν λόγω θεσμοί θέλουν να τιμήσουν για να πράξουν το καθήκον τους ως προς την προβολή του ελληνικού πολιτισμού, ένας ομοφυλόφιλος, που χαλάει τα πάντα επειδή ακριβώς δεν μπορεί να κυριαρχήσει στο πάθος του. Eνας τρίτος συγγραφέας είναι αθεράπευτα αλκοολικός, μια φιλόδοξη ερωμένη γενικής χρήσεως οιονεί νυμφομανής, ένας πολιτικός εξ ορισμού ανενδοίαστος και ούτω καθεξής.
Αντιλαμβάνεται κανείς αμέσως ότι η καθ’ ημάς παρωδία των λογοτεχνικών κύκλων ενισχύει τα στερεότυπα σε όλα τα επίπεδα – της αφηγηματολογίας συμπεριλαμβανομένης. Το «Τιμής ένεκεν» ακολουθεί τη λογική σύμφωνα με την οποία το θέμα καθαυτό – λογοτεχνικοπολιτικοερωτικά σκάνδαλα– και μια καλή πένα –αλήθεια όμως, τι σημαίνει καλή πένα;– φτιάχνουν ένα καλό βιβλίο, ειδικά όταν πρόκειται για εκ των προτέρων δεδηλωμένη παρωδία.
Δεν έχει σημασία αν λείπει το συγκείμενο, ακόμα και ως συνοδευτική αναφορά, αν οι χαρακτήρες είναι καρικατούρες, οι διάλογοι τηλεοπτικοί, το χιούμορ ακατέργαστο και, εν τέλει, η ιστορία απευθύνεται στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και μόνο. Ο συγγραφέας δικαιώνεται, υποτίθεται, αποκλειστικά από την πρόθεσή του, να στηλιτεύσει το χώρο των Γραμμάτων με τις ιδιοτέλειες και τις ιδιαιτερότητές του. Να φωτίσει τις καθόλου πνευματικές φιλοδοξίες πολλών συντελεστών του χώρου του βιβλίου, να καταγγείλει τις σχέσεις τους με την εξουσία, να καταδείξει πόσο άνθρωποι σαν όλους τους άλλους, αν όχι και λίγο χειρότεροι, είναι οι πνευματικοί άνθρωποι. Παντεπόπτης αφηγητής, που αδυνατεί εν προκειμένω να συγκαλύψει την οίησή του, κρυφοκοιτάζει λοιπόν από την κλειδαρότρυπα, προσπαθώντας να διεγείρει και να εξάψει τη φαντασία του αναγνώστη.

Τιτίκα Δημητρούλια, Καθημερινή, 8/5/2008

dgalanis είπε...

"Τελικά, πρέπει να σας το ομολογήσω, τίποτα δεν βρίσκω πιο διασκεδαστικό από τα ρητορικά κοινωνιολογικού τύπου ερωτήματα των ψευτοπροοδευτικών διανοουμένων σχετικά με τους ομοφυλόφιλους, τα οποία άλλωστε φροντίζουν πάντοτε να απαντούν οι ίδιοι με βάση τη εικόνα που έχουν σχηματίσει στο κεφάλι τους από τα κάτι λίγα που έχουν διαβάσει και δει από ‘δω κι από ‘κει. "

επίσης πρέπει να ομολογήσεις ότι κάποιοι από αυτούς δεν ππέφτουν και πολύ έξω

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Gay super hero,
αν διαφωνείς με κάποια σημεία της κριτικής ενός συγγραφέα, μπορείς να επιχειρηματολογήσεις πάνω σ’ αυτά και να μην επιχειρείς συνολική απαξίωση του έργου του αν δεν μπορείς να την τεκμηριώσεις. Η καλωσύνη των ξένων ΔΕΝ είναι άρλεκιν, και αν το ξεχειλώσουμε κατατάσσοντάς το στην "ετεροφυλοφιλική λογοτεχνία" (όρος ανύπαρκτος), σε βεβαιώ ότι η gay λογοτεχνία κοσμείται από άπειρα άρλεκιν που έχουν γίνει επιτυχίες, μέχρι και βραβεία έχουν πάρει. Υποθέτω ότι δεν αρνείσαι την συμβολή αυτών των βιβλίων στην gay λογοτεχνία. H δε συμβολή του Πέτρου Τατσόπουλου στην ελληνική λογοτεχνία ξεκίνησε όταν σε νεαρότατη ηλικία – μόλις απόφοιτος του λυκείου - έγραφε τα δύο πρώτα βιβλία του με μια άριστη χρήση της γλώσσας και έχοντας να πει πολλά στους συνομηλίκους του για όσα κατέγραφε, -πέρα και μακριά από κάθε έννοια άρλεκιν- όσο και στους μεγαλύτερους που απλώς αγαπούσαν την λογοτεχνία. Καθόλου τυχαία δεν υπήρξε η αναγνώρισή του. Γνωστοί και καταξιωμένοι συγγραφείς της εποχής έμειναν έκπληκτοι με τον "νεαρό λογοτέχνη" και ο Πέτρος Τατσόπουλος, έγινε αυτό που έγινε σε μια εποχή που δεν φτιάχνονταν εικονικοί (πονεμένοι ιντερνετικοί) ή τηλεοπτικοί συγγραφείς. Άκουσα πριν δυο χρόνια τον Μένη Κουμανταρέα να μιλάει γι αυτόν και διαπίστωσα ότι διατηρούσε την ίδια άριστη εντύπωση, που είχε σχηματίσει την πρώτη φορά που τον συνάντησε, στην ιστορική γκαλερί Ώρα της Ξενοφώντος, στις "Συναντήσεις Νέων Δημιουργών", πριν εικοσιοκτώ χρόνια.

Επί του προκειμένου, η προσωπική άποψη του Πέτρου Τατσόπουλου διακρίνεται εδώ: “Αν και στο θεσμικό επίπεδο, οι ομοφυλόφιλοι έχουν να διανύσουν ακόμη μια σεβαστή απόσταση (δεν έχουν κατοχυρώσει ούτε το δικαίωμα να παντρευτούν, παρά το «αντάρτικο» στην Τήλο, ούτε το δικαίωμα να υιοθετήσουν...)”. Η λέξη “θεσμικό” είναι η λέξη-κλειδί για την αποσαφήνιση της θέσης του. Και δεν χρειάζεται, ιδιαίτερη προσπάθεια για να την αποκωδικοποιήσουμε.

Αναρωτήθηκες αν το ερώτημά του περί του “Τι ακριβώς επιθυμούν οι ίδιοι οι ομοφυλόφιλοι; Την ενσωμάτωσή τους στο σύγχρονο μικροαστικό κάδρο;…” είναι λογικό και συνακόλουθο σχετικών δηλώσεων που έχουν εκφραστεί δημόσια από γνωστά μέλη της ελληνικής ομοφυλοφιλικής κοινότητας; Και αν προκύπτει από τη γνώση που έχει περί αυτών, ακόμα και από συνέντευξη μέσα από την ίδια εφημερίδα;

Ξέρεις, δεν πάει πολύς καιρός που ο γάμος των ομοφυλοφίλων είχε χαρακτηριστεί από ανοικτά ομοφυλόφιλο συνεντευξιαζόμενο στα ΝΕΑ ως αντιγραφή της “γελοιότητας των ετεροφυλοφίλων” -που γιατί να τον κάνουμε; “για να κληρονομήσουμε το γκόμενό μας;”. Σχετική, μάλιστα ανάρτηση είχε κάνει και το Απέναντι Πεζοδρόμιο. Η δε υιοθεσία, κατά την αντίληψη της “εμβληματικής” για το κίνημα των ελλήνων ομοφυλοφίλων, όπως την αποδέχονται, Πάολας, είναι απαγορευτική για τους ομοφυλόφιλους. Σε δική της συνέντευξη στην Lifo, δήλωνε: “Μια λούγκρα δεν γίνεται να μεγαλώσει παιδιά. Τέρμα. Εγώ, μια αδελφή, δεν θα ’θελα να αναθρέψω ένα αγοράκι.”

Μετά από τέτοιες δηλώσεις, όπου ούτε ο ένας ούτε η άλλος μιλούν για τον εαυτό τους – αν δεν επιθυμεί ο καθένας τους τον γάμο ή την υιοθεσία με γεια τους με χαρά τους – αλλά, δυστυχώς, γενικεύουν [και, το χειρότερο είναι πως απαξιώνουν με απαράδεκτες εκφράσεις αιτήματα που έπρεπε να στηρίζουν σθεναρά] και την μη αναγκαιότητα του θεσμού του γάμου και την ακαταλληλότητα των ομοφυλόφιλων ως γονέων -“δεν γίνεται, τέρμα" (!!!) - είναι λογικό να προκύπτει ερώτημα, σαν αυτό που εκφράζει ο Πέτρος Τατσόπουλος. Οι κεραίες ενός συγγραφέα που ζει την καθημερινή πραγματικότητα, και όχι σε έναν φανταστικό ιδανικό κόσμο, συλλαμβάνουν και όσα μάς αρέσουν και όσα δεν μας αρέσουν.

υ.γ.
σε αντίθεση με την τάση υπογράμμισης που επικρατεί σ' αυτό το ποστ, περί των όσων έγραψε ο Τατσόπουλος, αποφεύγω να υπογραμμίσω όσα δήλωσαν οι συνεντευξιαζόμενοι "εξέχοντα", κατά τα άλλα, μέλη της ομοφυλοφιλικής κοινότητας, γιατί μού κάνουν ιδιαίτερη θλίψη. Σε σύγκριση με όσα δήλωσαν αυτοί, αυτά που έγραψε ο Τατσόπουλος θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ομοφυλοφιλικό μανιφέστο,

manifesto, κάπως έτσι πρέπει να είναι, μιας και ο Τατσόπουλος έχει άποψη κοσμοπολίτικη και δεν σχηματίζει άποψη από όσα διαβάζει από εδώ και από εκεί, αλλά από όσα ζει και βλέπει.
Και βλέπουμε.
(αλλά προτιμάμε να τα λέμε μισά και αποκομμένα από το ενιαίο σύνολό τους)

Ανώνυμος είπε...

Παιδιά η αλήθεια είναι πικρή αλλά πρέπει να τη λέμε. Ολοι ξέρουμε τί γίνεται και τί απόψεις έχουνε διάσημοι φίλοι για το γάμο και τις τεκνοθεσίες. Αυτά τα πράγματα μαθαίνονται και δε φταίει ο Τατσόπουλος που τα γράφει.

gay super hero είπε...

@ κ.σ.μ

όπως είδες στο δεύτερο σχόλιό μου αναφέρθηκα πολύ πριν από σένα στο θλιβερό φαινόμενο των ομοφυλόφιλων που παπαγαλίζουν ομοφοβικές απόψεις ("...ίσως γιατί παρασύρονται από τον "αντισυμβατικό" κονφορμισμό του κύκλου τους, ίσως γιατί θέλουν να αποτινάξουν από πάνω τους την ταμπέλα του "στρατευμένου" καλλιτέχνη..."). Οπότε πριν ξεκινήσεις με όλα αυτά τα ανιαρά κατεβατά, καλά θα κάνεις να διαβάζεις προσεκτικότερα.

Κατά τα λοιπά, λυπάμαι αλλά δεν συμμερίζομαι την άποψή σου για το συγγραφικό ταλέντο του συγκεκριμένου. Αλλά να μου πεις, τί σημασία έχει το λογοτεχνικό ταλέντο όταν διαθέτει κανείς τόσο πηγαίο επικοινωνιακό ταλέντο;

Τέλος μην έχεις κάποια ψευδαίσθηση ότι πρόκειται να "τσιμπήσω" και να απαντήσω σε κάποιο επόμενο σχόλιό σου. Αν ψάχνεις για κοινό, αναζήτησέ το αλλού.

erva_cidreira είπε...

Gay super hero,
Ρίξε μια ματιά κι εδώ

Newmanifesto,
Το ότι υπάρχουν φιλόδοξοι ομοφυλόφιλοι που προκειμένου να κάνουν καριέρα σε ένα εχθρικό περιβάλλον είναι ικανοί να πουλήσουν τη μάνα και τον πατέρα τους, πόσο μάλλον να γίνουν ομοφυλοφοβικότεροι των ομοφυλοφοβικών ετεροφυλοφίλων, μου είναι γνωστό.
Το ότι υπάρχουν ομοφυλόφιλοι που μη αντέχοντας την προοπτική του αποκλεισμού και της περιθωριοποίησης που τους επιβάλλεται από την ετεροφυλοφιλική πλειονότητα είναι διατεθειμένοι να μισήσουν τον εαυτό τους και τους άλλους ομοφυλόφιλους προκειμένου να γίνουν αρεστοί κι αποδεκτοί, επίσης το γνωρίζω.
Το ότι κάποιοι δεν έχουν συνείδηση της κοινοτικής τους κουλτούρας επειδή η ετεροκανονιστική αγωγή που έλαβαν δεν τους το επέτρεψε ή συστηματικά τους οδήγησε στο να την υποτιμούν, δεν μου είναι δύσκολο να το αντιληφθώ.
Όλα αυτά όμως τι σχέση έχουν με τη θλιβερή «πατερναλιστική κριτική» του Τατσόπουλου και με την ακόμη θλιβερότερη στάση των υπευθύνων του ένθετου των Νέων για το βιβλίο που δεν μπορούν να αποφασίσουν πόσο open minded θέλουν να δείξουν ότι είναι προκειμένου να πιστοποιήσουν την προοδευτικότητά τους;

Tales,
Άλλο πράγμα η ενδοκοινοτική κριτική και ο προβληματισμός, κι άλλο το ξερόλικο αφ’ υψηλού του Π. Τατσόπουλου με εμφανείς κανονιστικές προθέσεις.

k. σ-μ,
Προφανώς ενοχληθήκατε που το ποστ και τα σχόλια ασχολούνται με τον προστατευόμενό σας, χωρίς να τρέχουν τα σάλια κανενός. Συνηθίστε το! Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο τα τελευταία χρόνια στο διαδίκτυο.
Και πάρτε επίσης απόφαση ότι πολλές φορές η νιότη λέει πώς θα γίνουμε άλλοι, αλλά η ζωή αλλού μας πάει. Φαίνεται πως πρόκειται εδώ για μια χαρακτηριστική περίπτωση.
Τέλος, ξέρετε, δεν υπάρχει ο όρος ετεροφυλοφιλική λογοτεχνία γιατί οι ετεροφυλόφιλοι θεωρούν ότι το λογοτεχνικό τους μέρος είναι κυριολεκτικά το όλον. Τι αυταπάτη!
Ωστόσο, από εσάς που γνωρίζετε να διακρίνετε τη «γυναικεία γραφή» θα περίμενα να μπορείτε να αναγνωρίζετε και το str8t writing. Λάθος μου.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

gay super hero,

εγώ, πάλι, δεν τις βρίσκω ανιαρές τις δηλώσεις των συγκεκριμένων "επιφανών" gay της ελληνικής ομοφυλοφιλικής κοινότητας. Τις βρίσκω θλιβερές, χυδαίες και προσβλητικότατες για τους υπόλοιπους ομοφυλόφιλους. Και όλοι βλέπουν ότι η "υποδοχή" τους είναι δυσανάλογη ως προς την "υποδοχή" των σημείων της κριτικής του Πέτρου Τατσόπουλου, που στο τέλος τέλος, ποτέ δεν αυτοπροβλήθηκε ως προοδευτικός διανοούμενος. Σε αντίθεση μ’ αυτούς που προβάλλονται, και γίνονται αποδεκτοί, ως ανοιχτόμυαλοι προοδευτικοί gay ενώ κάνουν χυδαίες ομοφυλοφοβικές δηλώσεις σε έντυπα μεγάλης κυκλοφορίας.

Στο δεύτερο σχόλιό σου, γράφεις Το να επινοεί κανείς επιχειρήματα ψευδεπίγραφης "προοδευτικής" κοπής για να αρνηθεί τα δικαιώματα του διπλανού του είναι κατά την άποψή μου μάλλον χειρότερο από την απροκάλυπτη εχθρότητα.. Kαι επ’ αυτού αντιπαράθεσα το "θεσμικό" του Πέτρου Τατσόπουλου. ΔΕΝ αρνήθηκε κανένα "δικαίωμα διπλανού του".

Σε αντίθεση με τις "ανιαρές" δηλώσεις των gay που απαξίωσαν με εξευτελικό τρόπο τα θεσμικά αιτήματα, η λέξη "θεσμικό" που χρησιμοποίησε θετικά ο συγγραφέας, είναι κομβική για την αποκωδικοποίηση της θέσης του. Υποθέτω ότι είσαι σε θέση να το αναγνώσεις.

Όσο για την στράτευση, είναι κι άλλοι που "αισθάνονται πάντα άβολα με οτιδήποτε στρατευμένο, είτε από αιρετική διάθεση, είτε από άγνοια των διαδικασιών που απαιτεί μια συλλογική προσπάθεια". Και παρ’ ότι ανοιχτά gay και προβεβλημένοι μέσα από gay έντυπα, δηλώνουν ότι "το οργανωμένο γκέι απωθεί τον περισσότερο κόσμο" και "δεν ανέχονται να τσουβαλιάζονται με ό,τι χαρακτηρίζει τους γκέι – από εμφάνιση έως νοοτροπία και συμπεριφορά", φθάνοντας μέχρι και να χαρακτηρίσουν gay συναδέλφους τους (εν τη τέχνη) σαν "κυρία με τας καμελίας" τον Όσκαρ Ουάιλντ και σαν "ξωτικό του Μενιδίου" τον Λαπαθιώτη".

Aν λοιπόν ο Πέτρος Τατσόπουλος καταγράφει και όλα αυτά που λέγονται δημόσια και του γεννώνται ερωτήματα, προς τι η μομφή;

υ.γ.
η μέθοδος του "στρίβειν δια του αρραβώνος" είναι γνωστή από παλιά. Kαι αναγνωρίσιμη. :-)
Ciao

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

erva_cidreira,

δεν απευθύνεσθε σε κάποια ηγερία, αλλά σε μία πανάγνωστη blogger. Που σε καμμία περίπτωση δεν προσφέρει "προστασία", απλά γράφει αυτό που πιστεύει. Βρίσκω πολύ στρεβλή την άποψη περί προσφοράς προστασίας, ειδικά όταν προέρχεται από ανώνυμο μπλόγκερ - (σιγά τα ωά!) Και, οπωσδήποτε, κανένας Πέτρος Τατσόπουλος, ή άλλος συνάδελφός του, δεν πρέπει να έχει ανάγκη από την προστασία πανάγνωστων μπλόγκερς.

Καλά θα κάνετε να μην αντιγράφετε τον κομπλεξικό/ή ανώνυμο/η σχολιαστή/σχολιάστρια που έγραψε στο μπλογκ μου. Σίγουρα μπορείτε να βρείτε κάτι πολύ πιο πετυχημένο από τα "σάλια" του. Δεν νομίζω να σας λείπει το χιούμορ.

Γιατί και η "γυναικεία γραφή" ήταν χιούμορ μεταξύ εμού και της γητεύτριας και είχε να κάνει με το κουτσομπολίστικο ύφος του ανώνυμου σχολίου. Δεν έχω καμμία διάθεση να "αποκηρύξω" αυτού του είδους "τη γραφή" προς υπεράσπιση του φύλου μου.

Ναι, οι γυναίκες μεταξύ τους κουτσομπολεύουν. Για τους άνδρες δεν γνωρίζω, τι κάνουν όταν συζητούν μόνοι τους, γιατί δεν έχω στήσει ποτέ αυτί.

καλό σας απόγευμα

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

(κάτι ακόμα: δεν χρησιμοποιώ τον όρο "straight", γιατί δεν πιστεύω ότι οι ετεροφυλόφιλοι είναι "ίσιοι" και οι ομοφυλόφιλοι "στραβοί". Το ίδιο κάνω και για την γραφή, αλλά αυτό είναι θέμα άλλου ποστ, ίσως και άλλου μπλογκ...)

erva_cidreira είπε...

Χαίρομαι που σας εντυπώθηκε η ένστασή μου για τον όρο str8 από παλαιότερη διαδικτυακή συζήτησή μας.
Ωστόσο, στο context της ελληνικής γλώσσας πιθανόν να έχει άλλη βαρύτητα.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Αν και δεν θυμάμαι πού ακριβώς το συζητήσαμε αυτό, και θα το εκτιμούσα πολύ να μου το υποδείξετε ώστε να επαληθευθείτε, δεν αρνήθηκα ποτέ ότι γηράσκω αεί διδασκόμενη. Θα αναμένω.

Επανήλθα όμως, γιατί μόλις επισκέφθηκα τον σύνδεσμο που υποδείξατε στον gay super hero. Δεν έκανα βέβαια τον κόπο να διαβάσω το ποστ, του reader's-diggest, αλλά εκπλήσσομαι που βρίσκετε αξιοσημείωτη την κριτική κάποιου μπλόγκερ που ήθελε να αναγνωρίζεται ως βιβλιοφιλικό, αλλά δεν έβρισκε μία θέση, ανάμεσα στους 300 συνδέσμους του, ώστε να υποδείξει ένα άλλο βιβλιοφιλικό μπλογ - το παλαιότερο, αν δεν απατώμαι - απλώς και μόνον επειδή στον τίτλο του είχε την (τζιζ) λέξη "gay". Ούτε γιατί, συνήθως, δεν είχε στις προτάσεις του για ανάγνωση κάποιο βιβλίο της gay λογοτεχνίας...

Αξιόπιστους συνηγόρους βρήκατε να ανασύρετε για να αντιμετωπίσετε τον μέγα εχθρό των gay, Πέτρο Τατσόπουλο!

erva_cidreira είπε...

Αν το να βάζετε τους συνομιλητές σας να μαξιμαλίζουν (μέγας εχθρός των gay ο Πέτρος Τατσόπουλος) σας διευκολύνει στο να τους αποστομώνετε με τις απαντήσεις σας, ok.
Πάντως εγώ ποτέ δεν ισχυρίστηκα κάτι τέτοιο.
Σχετικά με το λινκ στο diavazo.blogspot.com, αυτό αφορούσε την συγκεκριμένη συζήτηση για το επικοινωνιακό "ξεπούλημα" λόγω της κυκλοφορίας της "Καλοσύνης των ξένων".
Να αναρωτηθώ κι εγώ ρητορικά αν ζήλεψε την Μεϊμαρίδη κι αν επιθυμεί την ενσωμάτωσή του "πονήματός" του στα best sellers με τους όρους του "Ιούδα που φιλούσε υπέροχα", αν και μάλλον έτσι αδικώ την Παπαθανασοπούλου.
Τα υπόλοιπα που γράφετε περί reader's-diggest απλώς επιβεβαιώνουν ότι παρακολουθείτε προσεκτικά τις διαδικτυακές συζητήσεις όπου συμμετέχω και προφανώς γνωρίζετε ότι όλα αυτά τα επεσήμανα στον ίδιο, αλλά έχω την εντύπωση ότι η μη συμπερίληψη της Gay Βιβλιογραφίας στους συνδέσμους του δεν οφείλεται σε ομοφυλοφοβία αλλά στην απροθυμία να παραδεχθεί ότι το ιστολόγιό του δεν είναι το παλαιότερο βιβλιοφιλικό μπλογκ. Ματαιοδοξίες των μπλόγγερ...

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Μα και βέβαια σας παρακολουθώ! Έχω εμφυτεύσει τσιπάκι στο νικ νέημ σας και μου εκπέμπει σήματα από εκεί που σχολιάζετε.

Είδατε που έχω δίκιο ότι δεν σας λείπει το χιούμορ;

Ησυχάστε όμως, δεν σας έχω εμφυτεύσει τίποτα - απλώς παρακολουθώ κάποια βιβλιοφιλικά μπλογκς, λόγω σχετικής θεματικής με τα δικά μου, όπως και με ένα ακόμα στο οποίο συμπληρώνω "συστηματικά" βιβλιογραφικές πληροφορίες. Και λόγω σχετικών ενδιαφερόντων, βέβαια.

Καλό είναι, πάντως, να τελειώνουν οι συζητήσεις με γέλιο.
Να 'στε καλά που με κάνατε και γέλασα!

υ.γ.
- Για να μην γίνει παρανόηση, να σημειωθεί ότι δεν αναφέρθηκα σε "ενδοκοινοτικούς" διαλόγους, που δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω, αλλά σε δημόσιες δηλώσεις των δύο συγκεκριμένων ανθρώπων που διάβασα σε ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες.
- Επίσης, το άκρον άωτον του μαξιμαλισμού είναι να νομίζει ένας μπλόγκερ ότι μπορεί να "προστατεύει" έναν φημισμένο και πετυχημένο συγγραφέα.
- Κι επειδή βλέπω ότι δεν μπορείτε να μου υποδείξετε πού μου υποβάλατε την ένσταση για τη χρήση της λέξης "straight", μάλλον κάνατε λάθος.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

(τις ματαιοδοξίες, μεθόδους ένταξης στα μπεστ σέλλερς, καθώς και τα επικοινωνιακά ξεπουλήματα, τα κρατώ για άλλη ώρα που θα έχω ανάγκη να γελάσω - προς το παρόν μού αρκεί η προηγούμενη θεϊκή σας ατάκα για "συστηματική παρακολούθηση")

erva_cidreira είπε...

Ωραία, λοιπόν.
Γελάσατε, γράψατε τα "σεντόνια" σας, μιλήσατε για τα ενδιαφέροντά σας, ελπίζω να έχτε μείνει ικανοποιημένη προς το παρόν με την επάνοδό σας στην διαδικτυακή καθημερινότητα μετά από κάποια αποχή μερικών εβδομάδων.
Αν και είμαι σίγουρος ότι με τον γνωστό τρόπο σας δεν αφήσατε να σας ξεφύγει τίποτα στο εν τω μεταξύ.

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

Ποιος είναι "ο γνωστός τρόπος μου";

Θα γίνετε, έστω για μία φορά, συγκεκριμένος;

Δεν πονάει, σας διαβεβαιώ. Έτσι είμαι κι εγώ - πάντοτε συγκεκριμένη - και ξέρω τι σας λέω.

Θέλετε να προσπαθήσετε να γίνετε κι εσείς;

Κατερίνα Στρατηγοπούλου-Μ. είπε...

erva_cidreira έγραψε: με την επάνοδό σας στην διαδικτυακή καθημερινότητα μετά από κάποια αποχή μερικών εβδομάδων.

Bλέπω ότι παρακολουθείτε προσεκτικά τις διαδικτυακές κινήσεις μου.

Μήπως μου έχετε βάλει κι εσείς τσιπάκι;
:-D