Η ανυπόφορη λάμψη ενός εστέτ
Της Κίττυς Ξενάκη (tanea.gr, 31-3-2012)
Είναι ένα σπάνιο υβρίδιο δημοσιογράφου, εκδότη, επιχειρηματία και γκουρού του στυλ, ένας άνθρωπος που μετέτρεψε τη ζωή του την ίδια σε επιτυχημένη επιχείρηση και κατάφερε, σε περίοδο κρίσης για τον έντυπο Τύπο, να μετατρέψει ένα περιοδικό σε βίβλο. Οχι για όλους φυσικά. Ο Τάιλερ Μπριλέ δεν απευθύνεται στη μάζα, μόνο σε όσους ονειρεύονταν ως παιδιά να ακούσουν ότι πρέπει να φορέσουν γυαλιά
Είναι θέμα στυλ. Για τον Τάιλερ Μπριλέ, όλη η ζωή είναι θέμα στυλ. Και αυτό αποτυπώνεται και στη Fast Lane (Λωρίδα Ταχείας Κυκλοφορίας), τη στήλη που υπογράφει κάθε Σάββατο στους Financial Times, και στο Monocle, το περιοδικό που εκδίδει εδώ και πέντε χρόνια, και στο Wallpaper*, το περιοδικό που εξέδιδε παλαιότερα, και στο γεγονός ότι ταξιδεύει 250 ημέρες τον χρόνο, και στο γεγονός ότι ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία και τον εντοπισμό του καλύτερου εστιατορίου στην Μπανγκόκ ή του καλύτερου μπαρμπέρικου στην Ιαπωνία - «γιατί εκεί ένα απλό ξύρισμα διαρκεί 40 ολόκληρα λεπτά και περιλαμβάνει πολλές ζεστές πετσέτες». Δεν είναι συμπαθής σε όλους. Κάποιοι τον θεωρούν αφόρητα ελιτιστή, αφόρητο τύπο γενικότερα στην εποχή του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ». Από την άλλη πλευρά, ο Μπριλέ έχει να επιδείξει λεγεώνες ολόκληρες οπαδών. «Mr Zeitgeist» (Ο Κος Πνεύμα των Καιρών) τον χαρακτήρισαν πρόσφατα οι New York Times. Τι κι αν ο ίδιος δεν έχει λογαριασμό στο twitter; - δεν τα συμπαθεί ιδιαίτερα τα κοινωνικά μέσα. Εχουν φτιάξει για αυτόν λογαριασμό οι φαν του, το @beingtylerbrule, για «τιτιβίσματα εμπνευσμένα από τον φανταστικό τρόπο ζωής του Τάιλερ Μπριλέ».
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ. Το φανταστικό πεπρωμένο του Τάιλερ Μπριλέ ξεκίνησε μάλλον πεζά, το 1968, στο Γουίνιπεγκ του Καναδά. Ο μπαμπάς ήταν Καναδός, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν αποδέχθηκε ποτέ την ομοφυλοφιλία του μοναχογιού του. Η μαμά ήταν καλλιτέχνις, μετανάστρια από την Εσθονία. Μικρός, ο Τάιλερ παρακολουθούσε με δέος τα βραδινά δελτία ειδήσεων, ονειρευόταν να γίνει κι αυτός διάσημος άνκορμαν σαν τον Πίτερ Τζένινγκς του ABC ή ανταποκριτής από κάποιο μέρος του πλανήτη. Ονειρευόταν επίσης να του πει ο οφθαλμίατρος πως χρειαζόταν γυαλιά - το οποίο τελικά έγινε. Και όταν, στα 14 του, έκανε μαζί με τη γιαγιά του το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη, χρησιμοποίησε όλα τα χρήματα που είχε μαζέψει πλένοντας γιοτ (!) στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών προκειμένου να αγοράσει ένα Rolex: το φοράει μέχρι και σήμερα.
Στα 21 του, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, εκπαιδεύτηκε ως δημοσιογράφος στο BBC. Αργότερα θα έγραφε για την Guardian, το Stern, τους Sunday Times, το Vanity Fair. «Για ένα glossy περιοδικό, είναι ο τέλειος ξένος ανταποκριτής», είχε πει την εποχή εκείνη μια εκδότρια τέτοιου περιοδικού: «Δεν φοβάται τον πόλεμο και ξέρει να ξεχωρίσει ένα καλό παντελόνι». Στα 26 του, το 1994, ο Μπριλέ βρέθηκε στο Αφγανιστάν ως πολεμικός ανταποκριτής του γερμανικού περιοδικού Focus. Δέχθηκε δύο σφαίρες από ελεύθερο σκοπευτή και υπέστη μερική παράλυση στο αριστερό του χέρι. Πίσω στο Λονδίνο, καθηλωμένος για καιρό σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, σκέφτηκε τι μετρούσε περισσότερο για αυτόν: ήταν οι φίλοι, ένα ωραίο σπίτι και τα ταξίδια. Αυτό το όραμα, τον ίδιο του τον εαυτό, θα μετέτρεπε στη συνέχεια σε δύο επιτυχημένες επιχειρήσεις.
Εν αρχή ην το Wallpaper*, η επιτομή της αστικής ονειροπόλησης, ένα περιοδικό κουλτούρας και στυλ που τον έκανε στα 33 του τον νεότερο αποδέκτη του Βραβείου Συνολικής Προσφοράς από τον Βρετανικό Σύλλογο Εκδοτών Περιοδικών. Πολύ σύντομα όμως το Wallpaper* αγοράστηκε από τον όμιλο Time Inc και παρότι ο Μπριλέ παρέμεινε ως διευθυντής σύνταξης άρχισε να ασφυκτιά και να ασχολείται ολοένα και περισσότερο με τη Winkreative, την εταιρεία προώθησης και διαφήμισης που έχει ιδρύσει (και εξακολουθεί να διοικεί, με πελάτες από το κράτος της Ταϊβάν μέχρι τη Swiss International Airways), μέχρι που το 2002 εγκατέλειψε οριστικά το Wallpaper*. Πέντε χρόνια αργότερα ίδρυσε το Monocle, «το πρότζεκτ που πάντα ήθελε να κάνει», «μια συνάντηση ανάμεσα στο Foreign Policy και το Vanity Fair», ένα περιοδικό για νέους, στυλάτους, προσανατολισμένους στις μπίζνες κοσμοπολίτες, που εκδίδεται μόνο 10 φορές τον χρόνο στη Βρετανία, διαθέτει όμως γραφεία σε Τόκιο, Χονγκ-Κονγκ, Ζυρίχη και Νέα Υόρκη και πουλάει σήμερα παγκοσμίως 150.000 αντίτυπα.
Το Monocle έγινε κερδοφόρο δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι αψηφά έναν βασικό κανόνα του μιντιακού μάρκετινγκ: η ετήσια συνδρομή έρχεται πιο ακριβά από ό,τι αν αγοράσει κανείς όλα τα τεύχη στο περίπτερο. Αλλά ο Μπριλέ αψηφά πολλές σύγχρονες δοξασίες. Οταν όλοι χαιρέτιζαν το iPad ως σωτήρα του έντυπου Τύπου, αυτός κυκλοφόρησε το Monocle Mediterraneo και το Monocle Alpino, δύο εποχικά έντυπα για τις παραλίες των Καννών και τις βουνοκορφές του Γκστάαντ αντίστοιχα. Ενόσω οι έμποροι έσπευδαν να ανοίξουν ηλεκτρονικά καταστήματα, αυτός άνοιξε μια αλυσίδα μπουτίκ Monocle στο Λονδίνο, το Χονγκ-Κονγκ, το Τόκιο, τη Νέα Υόρκη και την Οζάκα, όπου μπορεί να βρει κανείς όλα τα αξεσουάρ μιας ζωής σύμφωνα με το Monocle. Και τώρα που η μουσική ταξιδεύει στα σύννεφα του i-cloud, αυτός ξεκινά ένα ψηφιακό ραδιόφωνο «με διεθνή playlist, από τη Σεούλ έως τη Στοκχόλμη». Το Monocle 24 διατίθεται και ως εφαρμογή. Το Monocle το περιοδικό όμως μην το αναζητήσετε, δεν θα το βρείτε. Ο λόγος; «Οι εφημερίδες και τα περιοδικά», λέει ο Μπριλέ, «έχουν ένα πλεονέκτημα επί των ψηφιακών μέσων το οποίο συχνά δεν συνειδητοποιούν: στο iPad είμαστε όλοι ίδιοι, κάποιος που σε βλέπει δεν μπορεί να καταλάβει τι διαβάζεις, αν κρατάς στα χέρια σου ένα σοβαρό περιοδικό ή μια αθλητική εφημερίδα, δεν μπορεί να καταλάβει τι άνθρωπος είσαι». Με άλλα λόγια; Στην ταμπλέτα δεν φαίνεται ότι διαβάζεις το Monocle, κι αυτό δεν είναι ένα απλό περιοδικό, είναι σύμβολο στάτους.
ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ. Αυτός είναι ο Τάιλερ Μπριλέ. Ενας άνθρωπος που διαθέτει τρία σπίτια - στο Λονδίνο, το Σεν Μόριτς και σε ένα μικροσκοπικό νησάκι στο Αρχιπέλαγος της Στοκχόλμης - και θεωρεί το τζετ λαγκ κάτι σαν ηθικό παράπτωμα. Ενας άνθρωπος με μονίμως άψογη εμφάνιση και 20 διαφορετικά μπλέιζερ σε navy χρώμα που κινείται πάντα στη «Λωρίδα Ταχείας Κυκλοφορίας» μεταφέροντας στην ομώνυμη στήλη των Financial Times πληροφορίες, εντυπώσεις και σχόλια από τα συνεχή του ταξίδια ανά τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να τον λατρέψεις, μπορείς και να τον μισήσεις. Ο κόσμος των έντυπων ΜΜΕ, πάντως, πρέπει να τον ακούσει: «Η λύση που βρίσκουν απέναντι στην κρίση τόσες και τόσες εφημερίδες και περιοδικά είναι η εξής: κόβουμε τις δαπάνες, κοπιάρουμε το Ιντερνετ. Ετσι όμως το Ιντερνετ πάντα θα κερδίζει. Αν δεν θέλεις να πεθάνεις, πρέπει να προτείνεις κάτι διαφορετικό».
Της Κίττυς Ξενάκη (tanea.gr, 31-3-2012)
Είναι ένα σπάνιο υβρίδιο δημοσιογράφου, εκδότη, επιχειρηματία και γκουρού του στυλ, ένας άνθρωπος που μετέτρεψε τη ζωή του την ίδια σε επιτυχημένη επιχείρηση και κατάφερε, σε περίοδο κρίσης για τον έντυπο Τύπο, να μετατρέψει ένα περιοδικό σε βίβλο. Οχι για όλους φυσικά. Ο Τάιλερ Μπριλέ δεν απευθύνεται στη μάζα, μόνο σε όσους ονειρεύονταν ως παιδιά να ακούσουν ότι πρέπει να φορέσουν γυαλιά
Είναι θέμα στυλ. Για τον Τάιλερ Μπριλέ, όλη η ζωή είναι θέμα στυλ. Και αυτό αποτυπώνεται και στη Fast Lane (Λωρίδα Ταχείας Κυκλοφορίας), τη στήλη που υπογράφει κάθε Σάββατο στους Financial Times, και στο Monocle, το περιοδικό που εκδίδει εδώ και πέντε χρόνια, και στο Wallpaper*, το περιοδικό που εξέδιδε παλαιότερα, και στο γεγονός ότι ταξιδεύει 250 ημέρες τον χρόνο, και στο γεγονός ότι ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για τις πωλήσεις όπλων στη Σαουδική Αραβία και τον εντοπισμό του καλύτερου εστιατορίου στην Μπανγκόκ ή του καλύτερου μπαρμπέρικου στην Ιαπωνία - «γιατί εκεί ένα απλό ξύρισμα διαρκεί 40 ολόκληρα λεπτά και περιλαμβάνει πολλές ζεστές πετσέτες». Δεν είναι συμπαθής σε όλους. Κάποιοι τον θεωρούν αφόρητα ελιτιστή, αφόρητο τύπο γενικότερα στην εποχή του κινήματος «Καταλάβετε τη Γουόλ Στριτ». Από την άλλη πλευρά, ο Μπριλέ έχει να επιδείξει λεγεώνες ολόκληρες οπαδών. «Mr Zeitgeist» (Ο Κος Πνεύμα των Καιρών) τον χαρακτήρισαν πρόσφατα οι New York Times. Τι κι αν ο ίδιος δεν έχει λογαριασμό στο twitter; - δεν τα συμπαθεί ιδιαίτερα τα κοινωνικά μέσα. Εχουν φτιάξει για αυτόν λογαριασμό οι φαν του, το @beingtylerbrule, για «τιτιβίσματα εμπνευσμένα από τον φανταστικό τρόπο ζωής του Τάιλερ Μπριλέ».
Η ΚΑΤΑΓΩΓΗ. Το φανταστικό πεπρωμένο του Τάιλερ Μπριλέ ξεκίνησε μάλλον πεζά, το 1968, στο Γουίνιπεγκ του Καναδά. Ο μπαμπάς ήταν Καναδός, επαγγελματίας ποδοσφαιριστής, δεν αποδέχθηκε ποτέ την ομοφυλοφιλία του μοναχογιού του. Η μαμά ήταν καλλιτέχνις, μετανάστρια από την Εσθονία. Μικρός, ο Τάιλερ παρακολουθούσε με δέος τα βραδινά δελτία ειδήσεων, ονειρευόταν να γίνει κι αυτός διάσημος άνκορμαν σαν τον Πίτερ Τζένινγκς του ABC ή ανταποκριτής από κάποιο μέρος του πλανήτη. Ονειρευόταν επίσης να του πει ο οφθαλμίατρος πως χρειαζόταν γυαλιά - το οποίο τελικά έγινε. Και όταν, στα 14 του, έκανε μαζί με τη γιαγιά του το πρώτο του ταξίδι στην Ευρώπη, χρησιμοποίησε όλα τα χρήματα που είχε μαζέψει πλένοντας γιοτ (!) στη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών προκειμένου να αγοράσει ένα Rolex: το φοράει μέχρι και σήμερα.
Στα 21 του, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, εκπαιδεύτηκε ως δημοσιογράφος στο BBC. Αργότερα θα έγραφε για την Guardian, το Stern, τους Sunday Times, το Vanity Fair. «Για ένα glossy περιοδικό, είναι ο τέλειος ξένος ανταποκριτής», είχε πει την εποχή εκείνη μια εκδότρια τέτοιου περιοδικού: «Δεν φοβάται τον πόλεμο και ξέρει να ξεχωρίσει ένα καλό παντελόνι». Στα 26 του, το 1994, ο Μπριλέ βρέθηκε στο Αφγανιστάν ως πολεμικός ανταποκριτής του γερμανικού περιοδικού Focus. Δέχθηκε δύο σφαίρες από ελεύθερο σκοπευτή και υπέστη μερική παράλυση στο αριστερό του χέρι. Πίσω στο Λονδίνο, καθηλωμένος για καιρό σε ένα νοσοκομειακό κρεβάτι, σκέφτηκε τι μετρούσε περισσότερο για αυτόν: ήταν οι φίλοι, ένα ωραίο σπίτι και τα ταξίδια. Αυτό το όραμα, τον ίδιο του τον εαυτό, θα μετέτρεπε στη συνέχεια σε δύο επιτυχημένες επιχειρήσεις.
Εν αρχή ην το Wallpaper*, η επιτομή της αστικής ονειροπόλησης, ένα περιοδικό κουλτούρας και στυλ που τον έκανε στα 33 του τον νεότερο αποδέκτη του Βραβείου Συνολικής Προσφοράς από τον Βρετανικό Σύλλογο Εκδοτών Περιοδικών. Πολύ σύντομα όμως το Wallpaper* αγοράστηκε από τον όμιλο Time Inc και παρότι ο Μπριλέ παρέμεινε ως διευθυντής σύνταξης άρχισε να ασφυκτιά και να ασχολείται ολοένα και περισσότερο με τη Winkreative, την εταιρεία προώθησης και διαφήμισης που έχει ιδρύσει (και εξακολουθεί να διοικεί, με πελάτες από το κράτος της Ταϊβάν μέχρι τη Swiss International Airways), μέχρι που το 2002 εγκατέλειψε οριστικά το Wallpaper*. Πέντε χρόνια αργότερα ίδρυσε το Monocle, «το πρότζεκτ που πάντα ήθελε να κάνει», «μια συνάντηση ανάμεσα στο Foreign Policy και το Vanity Fair», ένα περιοδικό για νέους, στυλάτους, προσανατολισμένους στις μπίζνες κοσμοπολίτες, που εκδίδεται μόνο 10 φορές τον χρόνο στη Βρετανία, διαθέτει όμως γραφεία σε Τόκιο, Χονγκ-Κονγκ, Ζυρίχη και Νέα Υόρκη και πουλάει σήμερα παγκοσμίως 150.000 αντίτυπα.
Το Monocle έγινε κερδοφόρο δύο χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι αψηφά έναν βασικό κανόνα του μιντιακού μάρκετινγκ: η ετήσια συνδρομή έρχεται πιο ακριβά από ό,τι αν αγοράσει κανείς όλα τα τεύχη στο περίπτερο. Αλλά ο Μπριλέ αψηφά πολλές σύγχρονες δοξασίες. Οταν όλοι χαιρέτιζαν το iPad ως σωτήρα του έντυπου Τύπου, αυτός κυκλοφόρησε το Monocle Mediterraneo και το Monocle Alpino, δύο εποχικά έντυπα για τις παραλίες των Καννών και τις βουνοκορφές του Γκστάαντ αντίστοιχα. Ενόσω οι έμποροι έσπευδαν να ανοίξουν ηλεκτρονικά καταστήματα, αυτός άνοιξε μια αλυσίδα μπουτίκ Monocle στο Λονδίνο, το Χονγκ-Κονγκ, το Τόκιο, τη Νέα Υόρκη και την Οζάκα, όπου μπορεί να βρει κανείς όλα τα αξεσουάρ μιας ζωής σύμφωνα με το Monocle. Και τώρα που η μουσική ταξιδεύει στα σύννεφα του i-cloud, αυτός ξεκινά ένα ψηφιακό ραδιόφωνο «με διεθνή playlist, από τη Σεούλ έως τη Στοκχόλμη». Το Monocle 24 διατίθεται και ως εφαρμογή. Το Monocle το περιοδικό όμως μην το αναζητήσετε, δεν θα το βρείτε. Ο λόγος; «Οι εφημερίδες και τα περιοδικά», λέει ο Μπριλέ, «έχουν ένα πλεονέκτημα επί των ψηφιακών μέσων το οποίο συχνά δεν συνειδητοποιούν: στο iPad είμαστε όλοι ίδιοι, κάποιος που σε βλέπει δεν μπορεί να καταλάβει τι διαβάζεις, αν κρατάς στα χέρια σου ένα σοβαρό περιοδικό ή μια αθλητική εφημερίδα, δεν μπορεί να καταλάβει τι άνθρωπος είσαι». Με άλλα λόγια; Στην ταμπλέτα δεν φαίνεται ότι διαβάζεις το Monocle, κι αυτό δεν είναι ένα απλό περιοδικό, είναι σύμβολο στάτους.
ΜΕ ΜΙΑ ΒΑΛΙΤΣΑ ΣΤΟ ΧΕΡΙ. Αυτός είναι ο Τάιλερ Μπριλέ. Ενας άνθρωπος που διαθέτει τρία σπίτια - στο Λονδίνο, το Σεν Μόριτς και σε ένα μικροσκοπικό νησάκι στο Αρχιπέλαγος της Στοκχόλμης - και θεωρεί το τζετ λαγκ κάτι σαν ηθικό παράπτωμα. Ενας άνθρωπος με μονίμως άψογη εμφάνιση και 20 διαφορετικά μπλέιζερ σε navy χρώμα που κινείται πάντα στη «Λωρίδα Ταχείας Κυκλοφορίας» μεταφέροντας στην ομώνυμη στήλη των Financial Times πληροφορίες, εντυπώσεις και σχόλια από τα συνεχή του ταξίδια ανά τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να τον λατρέψεις, μπορείς και να τον μισήσεις. Ο κόσμος των έντυπων ΜΜΕ, πάντως, πρέπει να τον ακούσει: «Η λύση που βρίσκουν απέναντι στην κρίση τόσες και τόσες εφημερίδες και περιοδικά είναι η εξής: κόβουμε τις δαπάνες, κοπιάρουμε το Ιντερνετ. Ετσι όμως το Ιντερνετ πάντα θα κερδίζει. Αν δεν θέλεις να πεθάνεις, πρέπει να προτείνεις κάτι διαφορετικό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου