.
Περπατώντας έφτασα μέχρι την πλατεία με τους ευκάλυπτους. Κάθησα σε ένα παγκάκι, τυλίχτηκα στο μπουφάν για να προστατευτώ από την υγρασία, αρνούμενος να γυρίσω σπίτι. Απέναντί μου όλη αυτή την ώρα ήταν η τεράστια αυτή αφίσα με τη βρύση και τη σταγόνα του νερού που η θέα της μου φέρνει το γνωστό πια κόμπο θλίψης και αναστάτωσης, όπως κάθε φορά που σκέφτομαι πως στην Αθήνα έχει να βρέξει από πέρσι τον Μάρτη και τώρα είναι Φλεβάρης του άλλου χρόνου και ο Μαραθώνας άδειασε, οι θάμνοι στο πάρκο ξεράθηκαν και οι ευκάλυπτοι στην πλατεία πια δεν έχουν το άρωμα που είχαν, αυτό που κόλλαγε στα ρούχα και το κουβάλαγα πάνω μου σαν ταυτότητα. Είχα πολύ καιρό να μείνω έξω νύχτα. Ίσως να φταίει η τελευταία μου επίσκεψη σε σένα. Ίσως και το πέρασμά μου από το πορνό σινεμά. Ότι και να ήταν όμως ένιωθα την νύχτα κρύα και αφιλόξενη. Παλιότερα την ένιωθα σαν το βασίλειό μου. Νόμιζα πως την είχα κατακτήσει. Μέσα από το σκοτάδι της πλατείας, την ξυνισμένη μυρωδιά των ουρητηρίων, τους χαμηλούς φωτισμούς των μπαρ, στην Ομόνοια, στο Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως, την Πλατεία Κουμουνδούρου, με σώματα ανδρικά και γυναικεία, δεκάδες, εκατοντάδες σε μια καινούργια κούρσα ταχύτητας που νόμιζα πως θα παραμείνω πάντα νικητής, πάντα νέος, όμορφος και ποθητός, διαθέσιμος στον έρωτα και στο μοίρασμα.
Χρήστος Δήμας: Ανάσα (Πολύχρωμος Πλάνήτης, 2008)
Περπατώντας έφτασα μέχρι την πλατεία με τους ευκάλυπτους. Κάθησα σε ένα παγκάκι, τυλίχτηκα στο μπουφάν για να προστατευτώ από την υγρασία, αρνούμενος να γυρίσω σπίτι. Απέναντί μου όλη αυτή την ώρα ήταν η τεράστια αυτή αφίσα με τη βρύση και τη σταγόνα του νερού που η θέα της μου φέρνει το γνωστό πια κόμπο θλίψης και αναστάτωσης, όπως κάθε φορά που σκέφτομαι πως στην Αθήνα έχει να βρέξει από πέρσι τον Μάρτη και τώρα είναι Φλεβάρης του άλλου χρόνου και ο Μαραθώνας άδειασε, οι θάμνοι στο πάρκο ξεράθηκαν και οι ευκάλυπτοι στην πλατεία πια δεν έχουν το άρωμα που είχαν, αυτό που κόλλαγε στα ρούχα και το κουβάλαγα πάνω μου σαν ταυτότητα. Είχα πολύ καιρό να μείνω έξω νύχτα. Ίσως να φταίει η τελευταία μου επίσκεψη σε σένα. Ίσως και το πέρασμά μου από το πορνό σινεμά. Ότι και να ήταν όμως ένιωθα την νύχτα κρύα και αφιλόξενη. Παλιότερα την ένιωθα σαν το βασίλειό μου. Νόμιζα πως την είχα κατακτήσει. Μέσα από το σκοτάδι της πλατείας, την ξυνισμένη μυρωδιά των ουρητηρίων, τους χαμηλούς φωτισμούς των μπαρ, στην Ομόνοια, στο Ζάππειο και το Πεδίο του Άρεως, την Πλατεία Κουμουνδούρου, με σώματα ανδρικά και γυναικεία, δεκάδες, εκατοντάδες σε μια καινούργια κούρσα ταχύτητας που νόμιζα πως θα παραμείνω πάντα νικητής, πάντα νέος, όμορφος και ποθητός, διαθέσιμος στον έρωτα και στο μοίρασμα.
Χρήστος Δήμας: Ανάσα (Πολύχρωμος Πλάνήτης, 2008)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου