.
Το κίνημα απελευθέρωσης και οι ομοφυλόφιλοι
Παράλληλα με την εμφάνιση των απελευθερωτικών ομοφυλόφιλων κινημάτων, παρουσιάζεται και ένα άλλο φαινόμενο παράξενο και δυσερμήνευτο: Αντί κάθε ομοφυλόφιλος να ενταχθεί σ’ αυτά τα κινήματα ή τουλάχιστον να τα αγκαλιάσει και να τα υποστηρίξει, βλέπουμε ότι τα αντιμετωπίζει με εχθρότητα και πολεμική διάθεση. Ποια λοιπόν είναι η εξήγηση αυτού του φαινομένου;
Ο ομοφυλόφιλος έχει κατακτήσει την ισορροπία του δύσκολα, μετά από μακροχρόνια προσπάθεια και μεγάλη ψυχική φθορά. Κάτι που ο ετεροφυλόφιλος θεωρεί φυσικό και αυτονόητο να απολαμβάνει, ο ομοφυλόφιλος πρέπει να αγωνιστεί για να το αποκτήσει ή να αγωνιστεί για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν μπορεί να το αποκτήσει.
Για παράδειγμα, ο κορεσμός της σεξουαλικής πείνας, εξασφαλίζεται στον ετεροφυλόφιλο στην χειρότερη περίπτωση με ένα γάμο ή με το θεσμό της πορνείας. Αντίθετα, για τον ομοφυλόφιλο η εξασφάλιση του ερωτικού συντρόφου είναι πολύ πιο δύσκολη, προκαλεί μεγαλύτερη ψυχική καταπόνηση και στις περισσότερες περιπτώσεις υποκαθίσταται με ένα γάμο ή με τη μαλακία.
Ακόμη και η αυτοεκτίμηση, που είναι κάτι αυτονόητο στους ετεροφυλόφιλους, στους ομοφυλόφιλους, επιτυγχάνεται μετά από αγώνες και εκλογικεύσεις κι αυτό μέχρι ενός σημείου. Δηλαδή ο ομοφυλόφιλος χρειάζεται να επιστρατεύσει όλους τους μηχανισμούς τής ψυχικής άμυνας, για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι ό,τι πιο σιχαμερό, βρώμικο, χυδαίο, αμαρτωλό και πάει λέγοντας, όπως διακηρύσσει η άρχουσα ιδεολογία. Και βέβαια ποτέ δεν πείθει τον εαυτό του απόλυτα.
Έτσι, κάθε ομοφυλόφιλος ισορροπεί κάποια στιγμή της ζωής του μετά από μεγάλη προσπάθεια, «βολεύεται», δίνει λύσεις στα συναισθηματικά και ψυχολογικά, αλλά και στα πρακτικά προβλήματά του. Λύσεις κουτσές, αλλά πάντως λύσεις, που τον προστατεύουν από εσωτερικούς κινδύνους, συγκρούσεις και εξωτερικές κακοτοπιές. Τώρα το είδος, το επίπεδο και η ευαισθησία της ισορροπίας είναι διαφορετικά σε κάθε ομοφυλόφιλο, ανάλογα με τις περιστάσεις και προσωπικούς παράγοντες π.χ. λεφτά, ομορφιά, εξυπνάδα, καπατσοσύνη.
Εν πάση περιπτώσει αυτή την ισορροπία την τόσο δύσκολα δυσκολοκατακτημένη έρχεται να ανατρέψει άσπλαχνα το ομοφυλόφιλο κίνημα.
«-Όχι, δεν πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή που κάνεις, πρέπει να αλλάξεις, να επαναστατήσεις. Όλα, όσα με χίλιους κόπους πέτυχες, δεν είναι παρά μια υποκρισία, ένα γελοίο θέατρο για κλάματα, δεν είναι παρά για τα σκουπίδια». Αυτό το μήνυμα παίρνει ο «βολεμένος ομοφυλόφιλος από το κίνημα και φυσικά το βλέπει εχθρικά. «Εγώ δεν καταπιέζομαι» θα απαντήσει. «Εγώ δεν έχω προβλήματα», εξορκίζοντας έτσι την καταπίεσή του και αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι άλλοι ομοφυλόφιλοι έχουν, πράγμα βέβαια που τον βοηθά ακόμη περισσότερο.
Έτσι την ευθύνη για την εχθρότητα του «βολεμένου» ομοφυλόφιλου απέναντι στα ομοφυλόφιλα κινήματα, έχει κυρίως η άρχουσα ιδεολογία και ηθική που τον υποχρεώνει να θυσιάσει κάτι για να πετύχει κάτι άλλο ή μάλλον να θυσιάζει την ευτυχία του και την αξιοπρέπεια του μόνο και μόνο για να μην οδηγηθεί στην αυτοκτονία.
Πέρα όμως από την ευθύνη της κοινωνίας και του συστήματος, υπάρχει πώς να το κάνουμε, και η ατομική ευθύνη. Έτσι καθόλου δεν είσαι αθώος, εσύ ο «βολεμένος» ομοφυλόφιλος, που δεν δίνεις, όπως λέει δικαιώματα, που κρατάς τη θέση σου, που σε σέβεται ο θυρωρός σου.
Κι αν έχεις χοντροπετσιάσει τόσο που το καθημερινό τσαλαπάτημα και φτύσιμο δεν το παίρνεις είδηση, θα έρθει ίσως μια μέρα, που θα σε ληστέψει και σένα το τεκνό, θα σου βουτήξει και σένα το ρολόι το τσόλι, θα δείρουν και σένα εγκ΄ληματα στο πάρκο.
Κι αν είσαι τυχερός και τη γλιτώσεις και δεν σου χώσουν κανένα αχλάδι στο λαρύγγι ή δε σε σφάξουν σε καμιά οικοδομή, πάντως δε γλιτώνεις τις στιγμές που τραβιέται το παραπέτασμα μπροστά από τα μάτια σου και βλέπεις την πραγματικότητα είτε το θες, είτε όχι: ότι εσύ μόνος σηκώνεις όλες τις αμαρτίες της κοινωνίας, νιώθεις όλη την καταφρόνια και τη μοναξιά που σου προορίζει και προαισθάνεσαι τη μοίρα της γριάς αδερφής που σου επιφυλάσσει, αλλά και που εσύ ο ίδιος διαλέγεις. Έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι είτε το θες είτε όχι, μίζερος, προδομένος και προδότης κι ας έχεις παίξει το παιχνίδι που σου ζητά η κοινωνία με όλους τους κανόνες και που νιώθεις μόνος κι ας έχεις γυναίκα και παιδιά.
Κι έρχονται άλλες στιγμές που καταλαβαίνεις ότι σου έφυγε άδικα η ζωή μέσα από τα χέρια και η ευτυχία και η ηδονή. Και θα διερωτηθείς. Γιατί τόση κακία μαζί μου; Ποιον πειράζω που είμαι ομοφυλόφιλος; Γιατί πρέπει η ζωή μου να περάσει μέσα στην ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ;
«Όταν το καρφί της μιζέριας σου φτάσει στην καρδιά, είναι ανώφελο να ψάξεις σε πιο εργοστάσιο φτιάχτηκε». Το είδα γραμμένο προχτές σ’ ένα τοίχο και πιστεύω ότι σου ταιριάζει απόλυτα.
Μάρκος
Πάολα και συνεργάτες: Το κράξιμο 1981 – 1993 (Γοργώ, 2007)
Το κίνημα απελευθέρωσης και οι ομοφυλόφιλοι
Παράλληλα με την εμφάνιση των απελευθερωτικών ομοφυλόφιλων κινημάτων, παρουσιάζεται και ένα άλλο φαινόμενο παράξενο και δυσερμήνευτο: Αντί κάθε ομοφυλόφιλος να ενταχθεί σ’ αυτά τα κινήματα ή τουλάχιστον να τα αγκαλιάσει και να τα υποστηρίξει, βλέπουμε ότι τα αντιμετωπίζει με εχθρότητα και πολεμική διάθεση. Ποια λοιπόν είναι η εξήγηση αυτού του φαινομένου;
Ο ομοφυλόφιλος έχει κατακτήσει την ισορροπία του δύσκολα, μετά από μακροχρόνια προσπάθεια και μεγάλη ψυχική φθορά. Κάτι που ο ετεροφυλόφιλος θεωρεί φυσικό και αυτονόητο να απολαμβάνει, ο ομοφυλόφιλος πρέπει να αγωνιστεί για να το αποκτήσει ή να αγωνιστεί για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν μπορεί να το αποκτήσει.
Για παράδειγμα, ο κορεσμός της σεξουαλικής πείνας, εξασφαλίζεται στον ετεροφυλόφιλο στην χειρότερη περίπτωση με ένα γάμο ή με το θεσμό της πορνείας. Αντίθετα, για τον ομοφυλόφιλο η εξασφάλιση του ερωτικού συντρόφου είναι πολύ πιο δύσκολη, προκαλεί μεγαλύτερη ψυχική καταπόνηση και στις περισσότερες περιπτώσεις υποκαθίσταται με ένα γάμο ή με τη μαλακία.
Ακόμη και η αυτοεκτίμηση, που είναι κάτι αυτονόητο στους ετεροφυλόφιλους, στους ομοφυλόφιλους, επιτυγχάνεται μετά από αγώνες και εκλογικεύσεις κι αυτό μέχρι ενός σημείου. Δηλαδή ο ομοφυλόφιλος χρειάζεται να επιστρατεύσει όλους τους μηχανισμούς τής ψυχικής άμυνας, για να πείσει τον εαυτό του ότι δεν είναι ό,τι πιο σιχαμερό, βρώμικο, χυδαίο, αμαρτωλό και πάει λέγοντας, όπως διακηρύσσει η άρχουσα ιδεολογία. Και βέβαια ποτέ δεν πείθει τον εαυτό του απόλυτα.
Έτσι, κάθε ομοφυλόφιλος ισορροπεί κάποια στιγμή της ζωής του μετά από μεγάλη προσπάθεια, «βολεύεται», δίνει λύσεις στα συναισθηματικά και ψυχολογικά, αλλά και στα πρακτικά προβλήματά του. Λύσεις κουτσές, αλλά πάντως λύσεις, που τον προστατεύουν από εσωτερικούς κινδύνους, συγκρούσεις και εξωτερικές κακοτοπιές. Τώρα το είδος, το επίπεδο και η ευαισθησία της ισορροπίας είναι διαφορετικά σε κάθε ομοφυλόφιλο, ανάλογα με τις περιστάσεις και προσωπικούς παράγοντες π.χ. λεφτά, ομορφιά, εξυπνάδα, καπατσοσύνη.
Εν πάση περιπτώσει αυτή την ισορροπία την τόσο δύσκολα δυσκολοκατακτημένη έρχεται να ανατρέψει άσπλαχνα το ομοφυλόφιλο κίνημα.
«-Όχι, δεν πρέπει να είσαι ευχαριστημένος με τη ζωή που κάνεις, πρέπει να αλλάξεις, να επαναστατήσεις. Όλα, όσα με χίλιους κόπους πέτυχες, δεν είναι παρά μια υποκρισία, ένα γελοίο θέατρο για κλάματα, δεν είναι παρά για τα σκουπίδια». Αυτό το μήνυμα παίρνει ο «βολεμένος ομοφυλόφιλος από το κίνημα και φυσικά το βλέπει εχθρικά. «Εγώ δεν καταπιέζομαι» θα απαντήσει. «Εγώ δεν έχω προβλήματα», εξορκίζοντας έτσι την καταπίεσή του και αφήνοντας να εννοηθεί ότι οι άλλοι ομοφυλόφιλοι έχουν, πράγμα βέβαια που τον βοηθά ακόμη περισσότερο.
Έτσι την ευθύνη για την εχθρότητα του «βολεμένου» ομοφυλόφιλου απέναντι στα ομοφυλόφιλα κινήματα, έχει κυρίως η άρχουσα ιδεολογία και ηθική που τον υποχρεώνει να θυσιάσει κάτι για να πετύχει κάτι άλλο ή μάλλον να θυσιάζει την ευτυχία του και την αξιοπρέπεια του μόνο και μόνο για να μην οδηγηθεί στην αυτοκτονία.
Πέρα όμως από την ευθύνη της κοινωνίας και του συστήματος, υπάρχει πώς να το κάνουμε, και η ατομική ευθύνη. Έτσι καθόλου δεν είσαι αθώος, εσύ ο «βολεμένος» ομοφυλόφιλος, που δεν δίνεις, όπως λέει δικαιώματα, που κρατάς τη θέση σου, που σε σέβεται ο θυρωρός σου.
Κι αν έχεις χοντροπετσιάσει τόσο που το καθημερινό τσαλαπάτημα και φτύσιμο δεν το παίρνεις είδηση, θα έρθει ίσως μια μέρα, που θα σε ληστέψει και σένα το τεκνό, θα σου βουτήξει και σένα το ρολόι το τσόλι, θα δείρουν και σένα εγκ΄ληματα στο πάρκο.
Κι αν είσαι τυχερός και τη γλιτώσεις και δεν σου χώσουν κανένα αχλάδι στο λαρύγγι ή δε σε σφάξουν σε καμιά οικοδομή, πάντως δε γλιτώνεις τις στιγμές που τραβιέται το παραπέτασμα μπροστά από τα μάτια σου και βλέπεις την πραγματικότητα είτε το θες, είτε όχι: ότι εσύ μόνος σηκώνεις όλες τις αμαρτίες της κοινωνίας, νιώθεις όλη την καταφρόνια και τη μοναξιά που σου προορίζει και προαισθάνεσαι τη μοίρα της γριάς αδερφής που σου επιφυλάσσει, αλλά και που εσύ ο ίδιος διαλέγεις. Έρχονται στιγμές που αισθάνεσαι είτε το θες είτε όχι, μίζερος, προδομένος και προδότης κι ας έχεις παίξει το παιχνίδι που σου ζητά η κοινωνία με όλους τους κανόνες και που νιώθεις μόνος κι ας έχεις γυναίκα και παιδιά.
Κι έρχονται άλλες στιγμές που καταλαβαίνεις ότι σου έφυγε άδικα η ζωή μέσα από τα χέρια και η ευτυχία και η ηδονή. Και θα διερωτηθείς. Γιατί τόση κακία μαζί μου; Ποιον πειράζω που είμαι ομοφυλόφιλος; Γιατί πρέπει η ζωή μου να περάσει μέσα στην ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ;
«Όταν το καρφί της μιζέριας σου φτάσει στην καρδιά, είναι ανώφελο να ψάξεις σε πιο εργοστάσιο φτιάχτηκε». Το είδα γραμμένο προχτές σ’ ένα τοίχο και πιστεύω ότι σου ταιριάζει απόλυτα.
Μάρκος
Πάολα και συνεργάτες: Το κράξιμο 1981 – 1993 (Γοργώ, 2007)
1 σχόλιο:
Θέλω να επισημάνω ότι στο κατάστημα Παπασωτηρίου της Ξάνθης, όταν παρήγγειλα το παρών βιβλίο, με ειδοποίησαν μετά από 20 ημέρες πως δεν μπορούσαν να το φέρουν λόγο προβλημάτων με τον εκδοτικό οίκο.
Πώς διάολε να στηρίξουμε τέτοιες εκδόσεις όταν είναι αδύνατον να τα βρούμε στην επαρχία;
:-/
Δημοσίευση σχολίου