.
Aναρωτιέμαι τι θα γίνει “αν το μάθουν”; Αντικειμενικά, η αντίδρασή τους θα είναι πολύ άσχημη. Δεν μπορώ να ξέρω ποια θα είναι ακριβώς, αλλά έχω λόγους να φοβάμαι τη σωματική βία, τη διακοπή του επιδόματος, και μια βαθιά και μακροχρόνια κρίση των σχέσεων, μέχρι διακοπής… Πέρα από αυτήν την “αντικειμενική” πρόβλεψη, υπάρχει και η ενστικτώδης άλως με την οποία περιβάλλω εντός μου τη προεικόνιση μιας τέτοιας σκηνής. Με τις παιδικές εμπειρίες, λιγότερο ή περισσότερο απωθημένες, και όλες τις καταστάσεις που καθόρισαν την εικόνα των γονιών μου μέσα μου, πώς μπορώ να μη νιώθω ακραίο τρόμο και απελπισία όποτε σκέφτομαι να τους πω την αλήθεια; Τέλος, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τα γενικότερα συμφραζόμενα της ζωής του. Στην παρούσα φάση, με έγνοιες άλλου είδους, και με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, πώς μπορώ να διακινδυνεύσω μιαν ανατροπή του κόσμου μου;
desiderius82
ποτε δεν ειπα στους γονεις μου τι κανω στο κρεββατι μου. το τελευταιο διαστημα ομως, αρχισαν να γινονται πιεστικοι και να ρωτανε για τη σχεση μας… και να επιμενουν. και εκει κολωσα…για λιγο…
Aναρωτιέμαι τι θα γίνει “αν το μάθουν”; Αντικειμενικά, η αντίδρασή τους θα είναι πολύ άσχημη. Δεν μπορώ να ξέρω ποια θα είναι ακριβώς, αλλά έχω λόγους να φοβάμαι τη σωματική βία, τη διακοπή του επιδόματος, και μια βαθιά και μακροχρόνια κρίση των σχέσεων, μέχρι διακοπής… Πέρα από αυτήν την “αντικειμενική” πρόβλεψη, υπάρχει και η ενστικτώδης άλως με την οποία περιβάλλω εντός μου τη προεικόνιση μιας τέτοιας σκηνής. Με τις παιδικές εμπειρίες, λιγότερο ή περισσότερο απωθημένες, και όλες τις καταστάσεις που καθόρισαν την εικόνα των γονιών μου μέσα μου, πώς μπορώ να μη νιώθω ακραίο τρόμο και απελπισία όποτε σκέφτομαι να τους πω την αλήθεια; Τέλος, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς τα γενικότερα συμφραζόμενα της ζωής του. Στην παρούσα φάση, με έγνοιες άλλου είδους, και με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, πώς μπορώ να διακινδυνεύσω μιαν ανατροπή του κόσμου μου;
desiderius82
ποτε δεν ειπα στους γονεις μου τι κανω στο κρεββατι μου. το τελευταιο διαστημα ομως, αρχισαν να γινονται πιεστικοι και να ρωτανε για τη σχεση μας… και να επιμενουν. και εκει κολωσα…για λιγο…
την τελευταια φορα, πριν μερικες εβδομαδες, που ανεβηκαμε θεσσαλονικη και μετα απο μια μινι συγκρουση με τη μαμα μου, της ειπα πως εχω σχεση με τη λενα και να σταματησει να με ρωταει αν γνωρισα κανεναν “καλο” στην αθηνα.
και αυτο γιατι πραγματικα αισθανθηκα ασφαλης.
πως εχω διπλα μου καποια που με αγαπαει, καποια που δε φοβαται να με εχει διπλα της, καποια που ειναι περηφανη για μενα και γω γι αυτην.
καποια που με κανει ευτυχισμενη 24/7.
καποια που με αγαπαει για ολα οσα ειμαι και παρολα οσα ειμαι.
και αυτο ειπα στη μαμα μου.
και το καταλαβε.
και το δεχτηκε.
χωρις εξηγησεις.
χωρις αντιρρησεις.
και την ευχαριστω γι αυτο.
παρα τις κοντρες μας, και παρα το οτι δεν την εκτιμαω καθολο (προσωπικα) αυτην την φορα μου εβαλε τα γυαλια.
για πρωτη φορα συμπεριφερθηκε ωριμα.
μολις κλεισαμε το τηλεφωνο.
μου ειπε πως ειχε κλεισει η φωνη της για μια εβδομαδα και πως ο γιατρος της ειπε πως ειτε ειναι ψυχολογικο, ειτε συνεβη λογω καποιας εντασης που περασε προσφατα.τη σκεφτομαι να σκεφτεται για πρωτη φορα σοβαρα.
πως υπαρχω. ολοκληρη. οχι πια παιδακι.
γυναικα. και λεσβια.
Freedom Island
Σήμερα είχα (επιτέλους διότι είχα αρχίσει να ανησυχώ) την έκρηξη του πατέρα. Ειπώθηκαν βαριές κουβέντες. Πολύ βαριές. Εμπεριείχαν θανάτους και ατυχήματα... Δεν θέλω καν να τις θυμάμαι. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πως ένοιωσα. Πως έκανα τους γονείς μου να νοιώσουν. Με τι; Με κάτι που είμαι. Με κάτι που δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Με κάτι που είναι τόσο λογικό για εμένα όσο ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή.
Η μητέρα μου δεν έχει εκραγεί ακόμα. Δεν πίστευα ότι είναι τόσο δυνατή. Την έχουν λυγίσει διάφορα άλλα. Δεν θέλω να τη λυγίσω εγώ. Δεν έχω καμία πρόθεση. Όχι ότι αν λυγίσει θα αλλάξω εγώ. Αλλά όπως και τον πατέρα μου, την αγαπάω. Και θέλω να καταλάβουν ότι είμαι ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος, με τις παρέες μου, το γέλιο μου, το κλάμα μου, τη χαρά και τη λύπη μου. Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο να ερωτευτώ, να μοιραστώ τη ζωή μου, να είναι ο άνθρωπός μου και να είμαι ο δικός του. Απλώς τυγχάνει αυτός ο άνθρωπος να είναι του ίδιου φύλου.
Ανήλικος. Ετών εικοσιβάλε
Μην νομίζετε ότι επειδή τώρα είναι έτσι η σχέση μας, ήταν πάντα έτσι...Ότι πάντα της μιλούσα όπως της μιλάω τώρα. Πονέσαμε κι οι δυο μας πολύ, μαλώσαμε, φωνάξαμε, κλάψαμε, εκνευριστήκαμε, μιλήσαμε αληθινά και ανοιχτά και ακόμα προσπαθούμε και δεν γίνεται πάντα.
Freedom Island
Σήμερα είχα (επιτέλους διότι είχα αρχίσει να ανησυχώ) την έκρηξη του πατέρα. Ειπώθηκαν βαριές κουβέντες. Πολύ βαριές. Εμπεριείχαν θανάτους και ατυχήματα... Δεν θέλω καν να τις θυμάμαι. Δεν θέλω καν να θυμάμαι πως ένοιωσα. Πως έκανα τους γονείς μου να νοιώσουν. Με τι; Με κάτι που είμαι. Με κάτι που δεν τίθεται θέμα αμφισβήτησης. Με κάτι που είναι τόσο λογικό για εμένα όσο ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή.
Η μητέρα μου δεν έχει εκραγεί ακόμα. Δεν πίστευα ότι είναι τόσο δυνατή. Την έχουν λυγίσει διάφορα άλλα. Δεν θέλω να τη λυγίσω εγώ. Δεν έχω καμία πρόθεση. Όχι ότι αν λυγίσει θα αλλάξω εγώ. Αλλά όπως και τον πατέρα μου, την αγαπάω. Και θέλω να καταλάβουν ότι είμαι ένας φυσιολογικότατος άνθρωπος, με τις παρέες μου, το γέλιο μου, το κλάμα μου, τη χαρά και τη λύπη μου. Ψάχνω να βρω έναν άνθρωπο να ερωτευτώ, να μοιραστώ τη ζωή μου, να είναι ο άνθρωπός μου και να είμαι ο δικός του. Απλώς τυγχάνει αυτός ο άνθρωπος να είναι του ίδιου φύλου.
Ανήλικος. Ετών εικοσιβάλε
Μην νομίζετε ότι επειδή τώρα είναι έτσι η σχέση μας, ήταν πάντα έτσι...Ότι πάντα της μιλούσα όπως της μιλάω τώρα. Πονέσαμε κι οι δυο μας πολύ, μαλώσαμε, φωνάξαμε, κλάψαμε, εκνευριστήκαμε, μιλήσαμε αληθινά και ανοιχτά και ακόμα προσπαθούμε και δεν γίνεται πάντα.
Αν νιώθετε ότι υπάρχει μια βάση στη σχέση σας, μην φοβάστε..Όλα περνάνε. Έχει σημασία να οργανώσουμε τους γονείς μας, να τους φέρουμε σε επαφή, να μιλήσουν, να βοηθήσουν ο/η ένας τον/ην άλλον/η. Δεν θα το κάνουν μόνοι τους και η ντροπή τους δεν θα εξαφανιστεί όσο κρύβονται στις δικές τους ντουλάπες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου