ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΥΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΟΒΙΑ

.
«Κοιτάξτε τα χάλια σας!» φώναζε ο γυμναστής μας, καθώς τα παπούτσια του έτριζαν πάνω στο γήπεδο του μπάσκετ. «Είστε γυναικούλες, αδελφούλες».
Τα άλλα αγόρια ανασήκωναν τους ώμους ή χαμογελούσαν κοιτώντας τα παπούτσια τους. Αντιδρούσαν σαν κάποιος να τους είχε αποκαλέσει βουδιστές ή βαμπίρ. Φυσικά, ήταν προσβλητικό, αλλά κανείς δεν θα πίστευε πως ήταν στ’ αλήθεια κάτι τέτοιο. Αν είχαν ποτέ τραγουδήσει βουδιστικούς ύμνους στο ναό που βρισκόταν στην πίσω αυλή τους ή αν είχαν ποτέ κοιμηθεί σε φέρετρο θα ένιωθαν το ίδιο τσίμπημα αναγνώρισης και θα μοιράζονταν το φόβο μου να με ανακαλύψουν.
Δεν είχα ποτέ κάνει κάτι με κάποιον άλλο άντρα και πραγματικά προσευχόμουν ότι δεν θα έκανα ποτέ. Όσο κι αν είχα φαντασιώσεις όπου έκανα κάτι, καταλάβαινα ότι δεν υπήρχε τίποτα χειρότερο από το να επισημοποιήσω την κατάσταση. Τους έβλεπα καμιά φορά στην τηλεόραση, τους ομοφυλόφιλους, ίσως σε κάποια από τα απογευματινά τοκ σόου. Κανείς δεν τους αποκαλούσε ποτέ κατάμουτρα αδελφές, αλλά μπορούσες να το καταλάβεις από τη φωνή τους καθώς κολάκευαν τον παρουσιαστή και δήλωναν ότι σέβονται απόλυτα τους υπόλοιπους καλεσμένους. Αυτοί ήταν οι διάσημοι τους οποίους δεν ρωτούσε κανείς λεπτομέρειες για την προσωπική τους ζωή, οι ηθοποιοί που φορούσαν φουλάρια και περουκίνια ή πόζαραν με τα χέρια στους να καδράρουν το πρησμένο τους πρόσωπο σε μια προσπάθεια να εξαφανίσουν τους κύκλους κάτω από τα μάτια τους. «Το λίφτινγκ του φτωχού» το αποκαλούσε η μητέρα μου. Παρά την κομψή τους εμφάνιση , αυτοί οι άντρες έμοιαζαν πάντα ιδρωμένοι και απελπισμένοι, πρόθυμοι να κάνουν τον κλόουν προκειμένου να κερδίσουν το χειροκρότημα που φαίνεται ότι ερμήνευαν ως αγάπη και αποδοχή. Έβλεπα κάτι από τον εαυτό μου στην ειρωνεία τους, στον τρόπο που σταύρωναν τα πόδια τους και γελούσαν με τα αστεία τους. Φανταζόμουν τα σπίτια τους: τα σχολαστικά τοποθετημένα ριχτάρια και οι μοντέρνοι καναπέδες, τα περιοδικά προσεκτικά ακουμπισμένα στο τραπεζάκι χωρίς συζύγους και παιδιά να τα πειράζουν. Φανταζόμουν τα πορνογραφικά περιοδικά που έκρυβαν στις ντουλάπες τους και τους έβλεπα αδύναμους, να κλαίνε καθώς η αστυνομία τούς έπαιρνε με τις χειροπέδες, προσπερνώντας το έφηβο αγόρι που στεκόταν λουσμένο στο φως της τηλεοπτικής κάμερας φωνάζοντας: «Αυτός είναι! Αυτός είναιπου άγγιξε τα μαλλιά μου!»
Η ελπίδα μου ήταν να κερδίσω κάποιο διαγωνισμό, να πουλήσω τα δώρα και να χρησιμοποιήσω τα χρήματα για να πάω σε κάποιον ψυχίατρο που θα με θεράπευε από τις ομοφυλόφιλες σκέψεις μου. Ηλεκτροσόκ, εγχείρηση εγκεφάλου, υπνωτισμός – ήμουν πρόθυμος να δοκιμάσω οτιδήποτε. Με τη βοήθεια ενός γιατρού θα ριχνόμουν με τα μούτρα στην προσπάθεια και θα άλλαζα πραγματικά, ορκιζόμουν ότι θα το έκανα.
Οι γονείς μου γνώριζαν ένα ζευγάρι των οποίων ο γιος είχε σκοτώσει έναν πρεσβυτεριανό ιερέα ενώ οδηγούσε μεθυσμένος. Η μεγαλύτερη κόρη κάποιων άλλων φίλων τους είχε ρίξει εντομοκτόνο σε ένα κέικ’ επίσης γνώριζαν ένα παιδί που, μαστουρωμένο με μπογιά σε σπρέι, είχε βάλει φωτιά στο σκυλί της οικογένειας. Ωστόσο δεν ανέφεραν ποτέ κανέναν ομοφυλόφιλο γιο. Μου φαινόταν κάπως παράξενο αυτό, αλλά το μήνυμα ήταν το ίδιο: αυτό ήταν το χειρότερο πράγμα που μπορούσε να συμβεί σε κάποιον.

David Sedaris: Γυμνός (Μελάνι, 2007)

.

Διαβάστε επίσης:
10%: Η πιο επικίνδυνη αρρώστια των γκέι