ΖΕΥΓΑΡΙΑ 1

.
Συγκατοικούμε από το Φεβρουάριο του 1993. Σε διάφορους τόπους, διάφορα σπίτια, με λίγη ή πολλή άνεση, ενίοτε με πολλά λεφτά τα οποία πάντα φροντίζουμε να ξοδεύουμε σε ταξίδια και διασκεδάσεις, με πολλά παιχνίδια τα πρώτα χρόνια με διάφορους νεαρούς ή και όχι και τόσο νεαρούς, με έναν δίμηνο χωρισμό κάποτε, αλλά τελικά με την απίστευτη επιμονή του έρωτα.
Τον αγαπώ όσο δεν πιστεύει κανείς ότι μπορεί να αγαπήσει.
Τα λίγα βράδια, σε όλα αυτά τα χρόνια, που έχουμε κοιμηθεί χωριστά, γιατί ένας από τους δυό μας είναι σε επαγγελματικό ταξίδι, είναι αφόρητα. Όταν μένω στο σπίτι μας, και εκείνος είναι μακριά, δεν κοιμάμαι. Και δεν διαβάζω. Βλέπω τηλεμάρκετινγκ στην τηλεόραση με μια αποπροσωποίηση σχεδόν σχιζοφρενική έως ότου, το πρωί, με παίρνει τελικά ο ύπνος για να με ξυπνήσουν αγωνιώδεις εφιάλτες μιά δυό ώρες μετά.
Οι επιστροφές από αυτά τα ταξίδια είναι πάντα χαρμόσυνες. Μελοδραματικά, σαν να πρόκειται για επιστροφή σπάνιου επιζώντος από πόλεμο, αγκαλιαζόμαστε και σύντομα βρισκόμαστε ο ένας μέσα στον άλλο, σαν έφηβοι που το κάνουν για πρώτη φορά. Ύστερα μουσική, λευκό κρασί, και πιθανώς μία εορταστική έξοδος…

(τα τέως μούτρα του George Le Nonce)

.

.
Δέκα λεπτά αργότερα τον έπαιρνα στο τηλέφωνο εγώ, και μιλήσαμε για κανα σαραντάλεπτο, λέγοντας τις γνωστές ξεκαρδιστικές μαλακιούλες που μπορώ να πω μόνο μαζί του, γελώντας "σα Γαλλίδα πουτάνα", όπως έλεγε ένας συμμαθητής μου στο Γυμνάσιο.

Ώρα επτά και κάτι, και με το ημίφως του φθινοπώρου να γλυκαίνει την ατμόσφαιρα, φόρεσα αυτό που μόνο αυτό το μήνα μπορώ να φοράω ατιμωρητί: βερμούδα και μακρυμάνικη μπλούζα, το αγαπημένο μου στυλ. "Βάλε και κάτι άλλο από πάνω", με είχε προειδοποιήσει ο καλός μου, "κάνει ψύχρα". Το γιαπωνέζικο χακί πουκάμισο-σακάκι ήταν ό,τι έπρεπε.

Ανηφορίζοντας προς το σταθμό ένιωθα φωτομοντέλο."Τι ωραίο στυλ είναι αυτό, κουκλί μου;". Το χαμόγελό του ήταν μέχρι τ'αυτιά, κι επειδή είναι και Τοξότης μάλλον έλεγε αλήθεια. Ακόμα του άρεσα, λοιπόν! Τριάμιση σχεδόν χρόνια μετά, να ένας καλός λόγος να γιορτάσει κάποιος Κυριακή απόγευμα...

(Is there life after birth?)

.

.

.
Ο Αρης έχει ξαπλώσει από ώρα. Ακούω χωρίς προσπάθεια την ανάσα του. Τεντώνω προς τα πίσω και πλάγια το κεφάλι για να δω στο υπνοδωμάτιο. Βλέπω τα δυνατά του πόδια να εξέχουν λίγο πάνω από το σεντόνι. Οι άσπρες πατούσες του κοιτάζουν προς την ντουλάπα. Απλώνομαι ακόμη λίγο. Η ματιά μου φτάνει ως εκεί, που ενώνονται οι μηροί. (...)
Ο Αρης αποκοιμήθηκε ήδη στο κρεβάτι μου. Πήγα κοντά του. Ένοιωσα τη θέρμη του κορμιού του, τη στιγμή που τον ρώτησα αν θα κοιμηθεί εδώ. Σχεδόν άγγιξα με τα χείλη μου το αφτί του. Εκείνος κούνησε αδιάφορα τους ώμους του. Το εξέλαβα ως κατάφαση. Τον ευχαρίστησα μ' ένα φιλί στο μέτωπο, σαν και αυτά που μου κόλλαγε η μάνα στα μικράτα μου, σαν ήθελε να δει αν είχα πυρετό. Εκείνη τη στιγμή, ήρθε πάλι και με πλάκωσε εκείνη η αγάπη και η φροντίδα, που θέλω να του δίνω. Υποθέτω ότι έτσι πρέπει να νιώθει ένας γονιός για το παιδί του. Ποτέ δεν θα μάθω αν είναι στ΄ αλήθεια έτσι...

(Λύσης)