VANESSA VAN DOURME

.
VANESSA VAN DOURME (Hθοποιός)
«Θα είμαι πάντα μια καλή απομίμηση γυναίκας»!
της ΔΗΜΗΤΡΑΣ ΑΘΑΝΑΣΟΠΟΥΛΟΥ(Ελεύθερος Τύπος, 30 Νοεμβρίου 2007)
H Μονμάρτη υποκλίνεται στον «άντρα που έγινε γυναίκα» και
ανέβασε τη ζωή του στη σκηνή γράφοντας καιερμηνεύοντας ένα
δραματικό μονόλογο. Η Vanessa Van Durme μάς υποδέχτηκε στο
καμαρίνι της αμφιταλαντευόμενη ανάμεσα στην εικόνατης σταρ
και την ανεπιτήδευτη αμεσότητα του ανθρώπου που δεν «μασάει»
τα λόγια του. Με αφορμή το «Κοίτα, μαμά, χορεύω» («Regarde,
maman, je danse»), που ανέβηκε τις τελευταίες μέρες στη Γαλλία και
αφορά στη σπαρακτική αφήγηση της ζωής της, μίλησε στονΕΤ δίχως
ταμπού για την οδυνηρή διαδρομή προςτην αναζήτηση ταυτότητας
αλλά και για τη δικαίωση που ένιωσε από το θέατρο.
Ενώ μακιγιαριζόταν με ξεχωριστή θεατρικότητα για την παράσταση,
ξεδίπλωνε τη ζωή της - από το αγοράκιπου το έντυναν «πειρατή»
ενώ εκείνο ονειρευόταν να γίνει χορεύτρια, πώς ένιωθε γυναίκα φυ-
λακισμένη σ’ ένα αντρικό κορμί, έως την εγχείρηση στην Καζαμπλάνκα
το 1975. Η Φλαμανδή τρανσέξουαλ ηθοποιός χορεύει ξυπόλητη στη σκη-
νή με ένα ανοιχτόχρωμο μισοφόρι και με ωμό, ανεπιτήδευτο χιούμορ
κάνει το τραγικό αστείο και τα γέλια δάκρυα. Μέσω μιας παράστασης
που δεν στερείται αισθητικής, δίνει τον προσωπικό της αγώνα
για να κερδίσει το σεβασμό ως ηθοποιός και, πλέον, ως γυναίκα.
- Στην παράσταση ο ρόλος είστε εσείς. Πώς προέκυψε το θέατρο μέσα
από μια τόσο ιδιαίτερη προσωπική διαδρομή;
- Το θέατρο ήταν αυτό που ήθελα πάντα να κάνω. Είχα ξεκινήσει να
δουλεύω ως ηθοποιός στα δεκαοχτώ μου, 9 χρόνια πριν από την
εγχείρηση. Μου ζητούσαν να παίξω Ρωμαίο, εγώ όμως αισθανόμουν
Ιουλιέτα. Αναγκάστηκα να τα παρατήσω. Πολλά χρόνια μετά έγραψα
διάφορα έργα για την τηλεόραση και το ράδιο. Μέχρι που επέστρεψα
στο θέατρο με προτροπή του χορογράφου Alain Platel. Το «Κοίτα, μαμά,
χορεύω» προέκυψε πρώτα ως βιβλίο. Ηταν η δική μου ιστορία. Μετά
την έκανα μονόλογο, ίσως με κάποια θεατρικότητα, γιατί ήθελα να την
ανεβάσω στη σκηνή.
- Πόσο πολύπλοκη είναι η μετατροπή ενός ταξιδιού αναζήτησης ταυτό-
τητας σε παράσταση; Τι αισθάνεστε μπροστά και πίσω από την αυλαία;
- Πάνω απ’ όλα νιώθω ηθοποιός. Κάθε βράδυ κλαίω πάνω στη σκηνή.
Δεν πεθαίνω όμως, προσποιούμαι. Αυτό είναι το θέατρο! Οταν γυρ-
νάω στο καμαρίνι, όλα έχουν τελειώσει. Πέρασα πολλά για να δεχτώ
αυτό που ήμουν, μου ήταν ανυπόφορο να συνεχίσω να ζω μέσα σ’ ένα
ανδρικό σώμα. Η εγχείρηση αλλαγής φύλου δεν είναι τατουάζ. Το τίμημα
ήταν πολύακριβό, το πλήρωσα με 15 χρόνια πορνείας. Δεν είχα επιλογή
εκείνα τα χρόνια αν ήθελα να ζήσω. Σήμερα συνεχίζω να νιώθω δύο
ανθρώπους μέσα μου. Δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα. Θα είμαι πάντα
μια καλή απομίμηση!
- Η παράσταση είναι φόρος τιμής στους γονείς σας. Επιλέξατε να τους
αναπαριστούν δύο κούκλες. Γιατί;
- Είχα την τύχη να έχω δύο υπέροχους γονείς. Η παράσταση είναι για
εκείνους! Για όσα είπαν τότε μεταξύ τους και δεν τα έμαθα ποτέ, για
όσα δεν τόλμησαν να πουν ποτέ, ούτε ο ένας στον άλλο! Οι περισσότε-
ροι τρανσέξουαλ αναγκάζονται να ζουν στο περιθώριο γιατί οι γονείς
τους δεν μπορούν να τους δεχτούν, δεν μπορούν να τους αγαπήσουν.
Εμένα με στήριξαν και με αγάπησαν και ως γυναίκα. Και ξέρω πόσο
δύσκολο ήταν για μια οικογένεια λιμενεργατών να έχει όλα τα βλέμμα-
τα πάνω της, ιδιαίτερα εκείνα τα χρόνια σεμια επαρχία του Βελγίου.
- Στο έργο μιλάτε και για το γάμο σας λέγοντας πως έτσι θέλατε να
γίνετε «φυσιολογική»! Πόσο βαραίνει η γνώμη των άλλων στη ζωή σας
και στο θέατρο;
- Παντρεύτηκα γιατί ήθελα να αποδείξω πως είμαι φυσιολογική. Δεν
ήθελα να με αντιμετωπίζουν σαν ένα «φαινόμενο». Με το γάμο άλλαξαν
μέχρι και τα χαρτιά μου. Αν μπορούσα να επιλέξω, σίγουρα θα ήθελα
να ήτανόλα πιο απλά, πιο ξεκάθαρα. Τώρα μέσα από αυτή την παρά-
σταση θέλω ο κόσμος να αποδραματοποιήσει το θέμα των τρανσέξουαλ.
- Υπάρχει ποτέ νοσταλγία για το μικρό αγοράκι που αφήσατε πίσω σας;
- Κοιτάζω πάντα μπροστά, ποτέ πίσω. Γιατί έχω ζήσει πολλά. Μόνο
κοιτώντας μπροστά μπορώ ακόμη να αφήνω τη ζωή να με εκπλήσ-
σει. Δεν έχω λοιπόν νοσταλγία. Αλλωστε, εγώ αισθανόμουν κοριτσάκι!
Φορούσα τις φούστες της αδελφής μου, έβαζα το κραγιόν της μαμάς μου
και έπαιζα με τις κούκλες. Ενιωθα κοριτσάκι και ήμουν ευτυχισμένο
μέσα στα γυναικεία ρούχα. Δεν ήξερα ακόμη ότι αυτό δεν ήταν φυ-
σιολογικό!