.
Άγνωστος Τσαρούχης
Ένα θρυλικό, τολμηρό γυμνό, που ποτέ δεν έχει εκτεθεί στην Ελλάδα, σχέδια, πίνακες, μακέτες θεάτρου, δύο βεντάλιες, όλα της περιόδου από το 1929 μέχρι και το 1984. Έργα, από ιδιωτικές συλλογές, του σπουδαίου ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη, του μεγάλου θιασώτη της βυζαντινής αγιογραφίας και της λαϊκής εικονογραφίας, πάντα σε αναζήτηση και διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας. Στην γκαλερί Καλφαγιάν.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ (Lifo, τ.91)
Τέχνη τόσο τοπική όσο και πανευρωπαϊκή, μπολιασμένη με τα πρωτοποριακά ρεύματα της γενιάς του, αναγνωρίσιμης τεχνοτροπίας, αγαπημένων θεμάτων, επαναλαμβανόμενων μοτίβων, απλωμένα σε μια γκάμα από έργα λιγότερα γνωστά, αλλά εξαιρετικά δείγματα δουλειάς που επιβεβαιώνουν τη σημαντικότητα του καλλιτέχνη. Μια γκάμα που δίνει μια πολύ καλή ιδέα του εύρους της εργογραφίας του και της καλλιτεχνικής του δεινότητας. Μέσα από τη ροπή του προς το ρεαλισμό και τη δύναμη της παλέτας του, καταγράφει την ελληνικότητα, διαχρονική, συνάμα απομεινάρι μιας εποχής που αποτελεί πια την ιστορία της πρόσφατης μνήμης μας! Από το «Κουρείο στη Νέα Ιωνία» του '46 και τους «Ναύτες στον Πόρο» του '48 μέχρι την «Πλήξη πάνω από τη Θεσσαλονίκη» του '83, έργα που θα δούμε στην έκθεση στην γκαλερί της οδού Χάρητος, γινόμαστε μάρτυρες της ικανότητας του Τσαρούχη να ακουμπάει τη ψυχή των πραγμάτων και της τοπιογραφίας που μας περιβάλει ως λαό («τι ωραίο σκηνικό, μα πόσο κακή παράσταση» είπε κάποτε στον καρδιακό του φίλο Γιώργο Ορφανό, και πόσο δίκιο είχε), την αναπαράγει μοναδικά, την εικονοποιεί και γίνεται ο εθνικός μας ζωγράφος. Ο δημιουργός με την ευρύτερη αποδοχή αλλά και τη μεγαλύτερη επιρροή σε κάθε μορφή καλλιτεχνικής δραστηριότητας τις τελευταίες δεκαετίες: από ζωγραφική μέχρι χορό και κινηματογράφο.
Προς το τέλος της ζωής του, σούπερ σταρ πια της ελληνικής ειδησεογραφίας, άλλοτε με σκάνδαλα που η δαιμόνια ελληνική δημοσιογραφία κατάφερνε να σκαρφιστεί γύρω από το όνομά του και κυρίως τη θεματογραφία του, υπερμεγεθύνοντάς τα, κι άλλοτε χάρη σε τιμητικές εκδηλώσεις σε αναγνώριση της συμβολής του στον πολιτισμό, πάμπλουτες κυρίες του ζητούσαν να βρει ό,τι κατά λάθος δεν είχε πουλήσει τη μεγάλη του παραγωγική και γόνιμη περίοδο 1950 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70, και αγόραζαν όσο όσο και τα πλέον τολμηρά του έργα. Το έργο εδώ «Μελέτη για το νέο Δαυίδ», έργο του 1976, έχει περάσει από κάποια σπίτια της μεγαλοαστικής Αθήνας, και θυμάμαι συχνά να ακούω από κυρίες να φρίττουν στην περιγραφή του και την πιθανότητα να έπρεπε να κρεμάσουν ένα αντρικό μόριο στο σαλόνι τους για να αποδείξουν ότι έχουν στην κατοχή τους Τσαρούχη! Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι από τους καλύτερους του ζωγράφου από άποψη δεξιοτεχνίας και σήμερα δεν θα έπρεπε να θεωρείται ιδιαίτερη τόλμη να θαυμάσεις ένα εξαιρετικά σχεδιασμένο αντρικό γυμνό από ένα σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο όπως την περίπτωση του Γιάννη Τσαρούχη...
Άγνωστος Τσαρούχης
Ένα θρυλικό, τολμηρό γυμνό, που ποτέ δεν έχει εκτεθεί στην Ελλάδα, σχέδια, πίνακες, μακέτες θεάτρου, δύο βεντάλιες, όλα της περιόδου από το 1929 μέχρι και το 1984. Έργα, από ιδιωτικές συλλογές, του σπουδαίου ζωγράφου Γιάννη Τσαρούχη, του μεγάλου θιασώτη της βυζαντινής αγιογραφίας και της λαϊκής εικονογραφίας, πάντα σε αναζήτηση και διατήρηση της ελληνικής ταυτότητας. Στην γκαλερί Καλφαγιάν.
ΑΠΟ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΠΑΡΙΔΗ (Lifo, τ.91)
Τέχνη τόσο τοπική όσο και πανευρωπαϊκή, μπολιασμένη με τα πρωτοποριακά ρεύματα της γενιάς του, αναγνωρίσιμης τεχνοτροπίας, αγαπημένων θεμάτων, επαναλαμβανόμενων μοτίβων, απλωμένα σε μια γκάμα από έργα λιγότερα γνωστά, αλλά εξαιρετικά δείγματα δουλειάς που επιβεβαιώνουν τη σημαντικότητα του καλλιτέχνη. Μια γκάμα που δίνει μια πολύ καλή ιδέα του εύρους της εργογραφίας του και της καλλιτεχνικής του δεινότητας. Μέσα από τη ροπή του προς το ρεαλισμό και τη δύναμη της παλέτας του, καταγράφει την ελληνικότητα, διαχρονική, συνάμα απομεινάρι μιας εποχής που αποτελεί πια την ιστορία της πρόσφατης μνήμης μας! Από το «Κουρείο στη Νέα Ιωνία» του '46 και τους «Ναύτες στον Πόρο» του '48 μέχρι την «Πλήξη πάνω από τη Θεσσαλονίκη» του '83, έργα που θα δούμε στην έκθεση στην γκαλερί της οδού Χάρητος, γινόμαστε μάρτυρες της ικανότητας του Τσαρούχη να ακουμπάει τη ψυχή των πραγμάτων και της τοπιογραφίας που μας περιβάλει ως λαό («τι ωραίο σκηνικό, μα πόσο κακή παράσταση» είπε κάποτε στον καρδιακό του φίλο Γιώργο Ορφανό, και πόσο δίκιο είχε), την αναπαράγει μοναδικά, την εικονοποιεί και γίνεται ο εθνικός μας ζωγράφος. Ο δημιουργός με την ευρύτερη αποδοχή αλλά και τη μεγαλύτερη επιρροή σε κάθε μορφή καλλιτεχνικής δραστηριότητας τις τελευταίες δεκαετίες: από ζωγραφική μέχρι χορό και κινηματογράφο.
Προς το τέλος της ζωής του, σούπερ σταρ πια της ελληνικής ειδησεογραφίας, άλλοτε με σκάνδαλα που η δαιμόνια ελληνική δημοσιογραφία κατάφερνε να σκαρφιστεί γύρω από το όνομά του και κυρίως τη θεματογραφία του, υπερμεγεθύνοντάς τα, κι άλλοτε χάρη σε τιμητικές εκδηλώσεις σε αναγνώριση της συμβολής του στον πολιτισμό, πάμπλουτες κυρίες του ζητούσαν να βρει ό,τι κατά λάθος δεν είχε πουλήσει τη μεγάλη του παραγωγική και γόνιμη περίοδο 1950 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '70, και αγόραζαν όσο όσο και τα πλέον τολμηρά του έργα. Το έργο εδώ «Μελέτη για το νέο Δαυίδ», έργο του 1976, έχει περάσει από κάποια σπίτια της μεγαλοαστικής Αθήνας, και θυμάμαι συχνά να ακούω από κυρίες να φρίττουν στην περιγραφή του και την πιθανότητα να έπρεπε να κρεμάσουν ένα αντρικό μόριο στο σαλόνι τους για να αποδείξουν ότι έχουν στην κατοχή τους Τσαρούχη! Ο συγκεκριμένος πίνακας είναι από τους καλύτερους του ζωγράφου από άποψη δεξιοτεχνίας και σήμερα δεν θα έπρεπε να θεωρείται ιδιαίτερη τόλμη να θαυμάσεις ένα εξαιρετικά σχεδιασμένο αντρικό γυμνό από ένα σπουδαίο Έλληνα ζωγράφο όπως την περίπτωση του Γιάννη Τσαρούχη...
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου