Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ EUROVISION ΣΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΜΙΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΥΣ

.
Μαρία η... διαφορετική
Της Πόπης Διαμαντάκου (ΤΑ ΝΕΑ 14-5-2007)
Αν πέρυσι τους Lordi τούς ψήφισε η πιτσιρικαρία της Ευρώπης, φέτος τη Μαρίγια (Σερβία) ποιοι την ψήφισαν;
Όλα δείχνουν ότι τα έθνη της ευρωπανηγύρεως αρνούμαστε την ομοιομορφία του παρελθόντος στο όνομα μιας εκβιομηχανισμένης ανοχής της διαφορετικότητας
Ξεκίνησε με τους Lordi πέρυσι και φέτος συνεχίζεται η «έκπληξη» της πρώτης θέσης. Η Σερβία με τη Μαρίγια δεν ήταν εντός των εμφανισιακών προδιαγραφών ούτε τον ξεσηκωτικό ρυθμό είχε το τραγούδι της που ούτε καν στην αγγλική γλώσσα ήταν γραμμένο, αντιθέτως στα δύσκολα και άγνωστα στους λαούς της Ευρώπης σερβικά.

Και αν πέρυσι τους Lordi τούς ψήφισε η πιτσιρικαρία της Ευρώπης, φέτος τη Μαρίγια ποιοι την ψήφισαν; Καλλίφωνη, αναμφισβήτητα, και το τραγούδι της τρυφερό, ρομαντικό, αλλά σίγουρα εκτός της κουλτούρας της πιτσιρικαρίας. Θα λέγαμε ότι το γιουροβιζιονικό κοινό ψηφίζει αίφνης τη «διαφορά», ενταγμένη βέβαια στην αισθητική του γιουροβιζιονικού ζαχαρολούκουμου που έχει λατρευτεί από τις κοινότητες των ομοφυλοφίλων, οι οποίες στηρίζουν τον θεσμό και η επιρροή τους είναι εδώ και χρόνια εμφανής.

Μια «διαφορά» της οποίας η διακριτική αναζήτηση διαπιστώθηκε και στις υπόλοιπες συμμετοχές: της Βουλγαρίας με τους έθνικ ήχους, της Ρουμανίας με την αντροπαρέα να καντάρει με πάθος στη σκηνή, της Γερμανίας με τα καπελάκια, που θύμιζαν μιούζικαλ κ.λπ. Όλα τα τραγούδια, μικρές, διστακτικές «πινελιές» μιας διαφορετικότητας, σαν να δοκιμάζει η βιομηχανία της γιουροβιζιονικής διασκέδασης τις αντοχές του κοινού ή να «ψάχνει» τις νέες ανάγκες. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η Σερβία βρέθηκε συντονισμένη με το κλίμα που έχει δημιουργήσει ή που αντανακλά το παγκόσμιο σουξέ της «Μαρίας της άσχημης». Μόνο που η φιγούρα της Μαρίγιας της Σερβίας με το μαύρο κοστούμι να υπογραμμίζει αρρενωπότητα και όχι θηλυκότητα δεν εντάσσει στη θέα των Ευρωπαίων μια άλλη άποψη για τη γυναικεία εμφάνιση, αλλά εντάσσει ειρηνικά μια ολόκληρη ιδιαίτερη κοινωνική κατηγορία που εκπροσωπεί. Με όχημα ένα όμορφο γιουροβιζιονικό τραγούδι (αλλά όχι και το θαύμα), χωρίς να προβάλλει με προκλητική επιθετικότητα την εμφανή ιδιαιτερότητά της (όπως οι δύο Ρωσίδες πρόπερσι που προσπάθησαν να εκμεταλλευθούν μαρκετινίστικα τα φιλιά στο στόμα και τα υπονοούμενα για την ερωτική τους σχέση).
Με τη δεύτερη θέση να δίνεται στην τρελή-θεία-από-τον-Άρη με μια καρτουνίστικη εκδοχή της μεταμφίεσης σε άλλο φύλο από τον Ουκρανό Βέρκα Σεντούτσκα, μοιάζει το σύνθημα της φετινής ευρωπανηγύρεως να είναι: «Ναι στις ακομπλεξάριστες ιδιαιτερότητες».

Ενώ η φετινή συμμετοχή της Ρωσίας με το γυναικείο συγκρότημα να έχει εμφάνιση το πρωί-μαθήτριες-τοβράδυ-φάε-λάδι-(καλού-κακού)-πριν- έρθεις, που βρέθηκε στην τρίτη θέση, υπογράμμισε την πολυμορφία ως προς την πανηγυρτζήδικη έκφραση του γιουροβιζιονικού ερωτισμού.

Γεγονός αναμφισβήτητο και υπολογίσιμο, ότι οι γεωγραφικές συμμαχίες έπαιξαν τον ρόλο τους- και φαίνεται ότι σιγά σιγά παίζουν τον ρόλο τους, ίσως, και θρησκευτικές συμμαχίες, αν θεωρήσουμε ότι εμφανίζεται ένα «ορθόδοξο τόξο» στις ψηφοφορίες. Αλλά με την αρένα να σεληνιάζεται άμα τη εμφανίσει της Σέρβας, να ουρλιάζει ακόμη και στα μισά του τραγουδιού, το μήνυμα οφείλουμε να το δούμε με πνεύμα ευρύτερο από τα γεωπολιτικά χαρακτηριστικά του.
Η νίκη της Σερβίας δοκιμάζει τις δυνατότητες της αγοράς να ειπωθούν τα πράγματα με το όνομά τους, τη γλώσσα τους και την εικόνα τους, χωρίς τον φόβο του παραδοσιακού συντηρητισμού των Ευρωπαίων οικογενειαρχών, αλλά και του τηλεοπτικού θεάματος το οποίο τον αντανακλά.

Ακόμη και η γυναικεία μεταμφίεση του Ουκρανού Σεντούτσκα σε παχουλή, τρελιάρα μεσήλικη ήταν η απομυθοποίηση (και αποδραματοποίηση) της μεταμφίεσης των ντραγκ κουίν.

Όλα αυτά μοιάζει σαν να συνθέτουν ένα καινούργιο γιουροβιζιονικό ντεκόρ, που δεν αλλάζει την ουσία της αγοράς και της βιομηχανίας της διασκέδασης, την κατανάλωση, αλλά δοκιμάζει καινούργια στοιχεία προτού τα σημάδια κόπωσης του κοινού γίνουν τόσο εμφανή ώστε να σημάνουν χασούρα στα κέρδη. Η ελεγχόμενη προβολή του διαφορετικού, η ελεγχόμενη ένταξή του στο θέαμα είναι ιδανική λύση. Αποτρέπει τη συσσώρευση έντασης στο περιθώριο των κοινωνιών, η οποία κρύβει πάντα τον κίνδυνο ανατροπής. (…)