ΕΤΕΡΟΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑ. ΔΥΟ ΠΡΩΤΑ ΛΟΓΙΑ

Ετεροκανονικότητα: δυο πρώτα λόγια
Gargi Bhattacharyya
Τι είναι η ετεροφυλοφιλία; Η ετεροφυλοφιλία καταλαμβάνει τον χώρο της μη μαρκαρισμένης νόρμας στον σύγχρονο σεξουαλικό πολιτισμό – δηλαδή είναι το σεξ που απλά είναι αυτό που είναι, που δεν χρειάζεται επεξηγήσεις, που ο καθένας γνωρίζει, στο οποίο όλοι έχουν άμεση πρόσβαση. Αυτή είναι η κεντρική σκηνή του σεξ, με έναν άνδρα και μια γυναίκα οι οποίοι έλκονται από την ενστικτώδη ανάγκη να αναπαραχθούν, χωρίς υποτίθεται τη μεσολάβηση του πολιτισμού ή της κοινωνικής προσμονής, διότι το πέος βρίσκει το αιδοίο από μόνο του, ως το βιολογικό ρου πεπρωμένο. Ίσως περισσότερο από κάθε άλλη εξουσιαστική κουλτούρα, η ετεροφυλοφιλία μπορεί και εμφανίζεται υπεράνω κάθε κριτικής – άλλωστε, δεν είναι όλες οι ανθρώπινες κοινωνίες ετεροφυλοφιλικές; Δεν είναι αυτό το σημείο όπου η βιολογική προσταγή περιορίζει την πολτισμική διαφορά και την επινόηση; Η ετεροφυλοφιλία μοιάζει αναπόφευκτη από τη φύση και την βασικότερη όλων των αναγκών: την αναπαραγωγή. Γιατί δίχως αναπαραγωγή θα εξαλειφόταν το ανθρώπινο είδος. Το σεξ για απόλαυση, κάθε είδους, δεν μπορεί με τίποτα να ανταγωνιστεί αυτή την εργαλειακή προϋπόθεση της ύπαρξης. Ακόμα και οι πιο πλουραλιστικές ανεχτικές αναλύσεις τείνουν να θέτουν την ετεροκανονικότητα ως την αναπόφευκτη κανονικότητα. (…)
Ένα από τα προβλήματα της κανονικότητας είναι πως εμφανίζεται ως μη προβληματική, μη-κατασκευασμένη, ακόμα και φυσική. Μα δεν χρειάζεται κανείς να κάνει καμιά τρομερή έρευνα για να ανακαλύψει μια τεράστια ποικιλία ετεροφυλόφιλων ταυτοτήτων και κανονικοτήτων στο παρελθόν. Δεν θα προσπαθήσουμε να φέρουμε στη μνήμη μια χαμένη ομοφυλοφιλική Εδέμ. Μας αρκεί να θυμίσουμε την τεράστια ποικιλία ετεροφυλόφιλων κανονικοτήτων μέσα στο χρόνο – διότι ακόμα και αυτοί οι σημερινοί ακρογωνιαίοι λίθοι της ετεροκανονικότητας, η μονογαμία και το απόλυτο όριο μεταξύ παιδικής ηλικίας και ωριμότητας, δεν έχουν υπάρξει ούτε αιώνιοι ούτε οικουμενικοί. Αυτή η ιστορική σκοπιά μας φέρνει στην κεντρική ιδέα πως κάθε πρακτική ή σειρά πρακτικών αντικειμενικοποιείται ως σεξουαλικότητα μόνο μέσα σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια. (…)
Όπου και να κοιτάξεις, ο κόσμος είναι γεμάτος αναπαραστάσεις ετεροφυλόφιλων ανθρώπων που ερωτεύονται, ζούνε ή επιβιώνουν – κανονικά. Όλοι οι άλλοι (αντικανονικοί ετεροφυλόφιλοι, λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι κοκ) αναπαριστούν μια ανώμαλη παρέκκλιση από την κυρίως ιστορία η οποία μας διδάσκει ότι η κανονική ετεροφυλοφιλία είναι το νόημα της ανθρώπινης ύπαρξης. Έτσι η συμβατική στρέιτ κουλτούρα είναι ο μπάτσος της κανονικότητας. Η δε αστυνόμευση του κανονικού επιτυγχάνεται μέσω της συνεχούς προβολής του, αλλά και μέσα από την ικανότητά του να παρουσιάζεται σαγηνευτικό. Και παρόλο που πολύ σπάνια αυτή η προβολή ταυτίζεται ξεκάθαρα ως ετεροκανονική, δεν πρέπει να υποτιμούμε τη δύναμή της να βρίσκεται παντού και πάντοτε. Αυτό είναι που η Wittig ονόμασε «στρέιτ νου». Και ίσως είναι αυτή η παντοδυναμία της ετεροκανονικής προπαγάνδας, το γεγονός ότι βρίσκεται παντού και πάντοτε, που καθιστά την βιωμένη ετεροκανονικότητα μια τέτοια απογοήτευση.

Περιοδικό Flesh Machine, δεύτερο τεύχος, άνοιξη 2007