ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΕΣ ΝΥΧΤΕΣ

.

Ο Χατίμ γνώρισε πολλούς άνδρες από τους οποίους χώρισε για διάφορους λόγους, αλλά μέσα του εξακολουθούσε να σιγοκαίει ο ένοχος και κρυφός του πόθος για τον Ίντρις, τον σουφράγκι’ έτσι, όπως ένας άνδρας αναζητάει σε όλες τις γυναίκες την εικόνα της πρώτης του αγαπημένης, αυτής με την οποία έζησε την πρώτη του ερωτική ηδονή, έτσι και ο Χατίμ έψαχνε σε όλους τους άνδρες τον Ίντρις, το πρωτόγονο αρσενικό που δεν τον έχει λειάνει ακόμα ο πολιτισμός, που συγκεντρώνει πάνω του ό,τι πιο τραχύ, σκληρό και άγριο. Ο Ιντρίς δεν έφυγε ποτέ απ’ το νου του,και συχνά, με τρυφερή, αλλά και δηκτική, νοσταλγία, θυμόταν τι ένιωθε ξαπλωμένος μπρούμυτα στο πάτωμα της κάμαράς του, σαν κουνελάκι αφημένο στη μοίρα του, με το βλέμμα καρφωμένο στα αραβουργήματα του περσικού χαλιού, ενώ το καυτό και εκρηκτικό σώμα του Ιντρίς ενωνόταν με το δικό του, το συνέθλιβε, το έλιωνε. Το παράξενο είναι ότι οι σεξουαλικές τους σχέσεις, όσο πολυάριθμες κι αν υπήρξαν, γίνονταν πάντα στο πάτωμα. Δεν ανέβηκαν ποτέ στο κρεβάτι, κυρίως εξαιτίας της κατωτερότητας που ένιωθε ο Ιντρίς ως υπηρέτης, και της ψυχολογικής αδυναμίας του να χρησιμοποιήσει το κρεβάτι του αφέντη του, ακόμα κι αν έκανε έρωτα μαζί του.
Μια νύχτα, εδώ και μερικούς μήνες, ο Χατίμ, μισοζαλισμένος απ’ το πιοτό, κατακλύστηκε από έναν λυσσαλέο πόθο. Βγήκε απ’ το διαμέρισμά του κι έκανε μια βόλτα στους δρόμους του κέντρου. Η ώρα ήταν δέκα (η αγαπημένη των ομοφυλοφίλων του κέντρου, που μπορούσαν να διαλέξουν τον εραστή τους από τους κληρωτούς της αστυνομίας που εκείνη την ώρα άλλαζε βάρδια). Ο Χατίμ έπιασε να περιεργάζεται τους στρατιώτες που ετοιμάζονταν να παραδώσουν τη βάρδια τους, όταν είδε τον Αμπντ Ράμπα (που έμοιαζε πολύ με τον Ιντρίς). Τον ανέβασε στο αυτοκίνητό του, του έδωσε λεφτά, τον χάιδεψε και, τελικά, κατάφερε να τον αποπλανήσει.
Από τότε, ο Αμπντ Ράμπα έκανε πολλές και επίμονες προσπάθειες να τελειώσει αυτή τη σχέση του με τον Χατίμ, ο οποίος, όμως, ήξερε από εμπειρία ότι ο αρχάριος ενεργητικός ομοφυλόφιλος όπως ο Αμπντ Ράμπα, συνήθως κατέχεται από ένα τρομερό συναίσθημα ενοχής που δεν αργεί να μετατραπεί σε αποστροφή και μίσος κατά του παθητικού ομοφυλόφιλου που τον αποπλάνησε’ επίσης ήξερε κι ότι οι ομοφυλοφιλικές εμπειρίες, απ’ το πολύ να επαναλαμβάνονται και να προσφέρουν ηδονή, μεταμορφώνονται σιγά σιγά σε αυθεντική σεξουαλική προτίμηση εκ μέρους του ενεργητικού ομοφυλόφιλου, όσο κι αν στην αρχή τις αποστρεφόταν και ντρεπόταν γι’ αυτές. Γι’ αυτό και η σχέση μεταξύ Χατίμ και Άμπντου, ανέκαθεν παλινδρομούσε ανάμεσα σε χωρισμούς και επανασυνδέσεις.

.
Αλάα Αλ – Ασουάνι: Το Μέγαρο Γιακουμπιάν (Πόλις, 2007)