Ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΦΑΣΟΥΛΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗ LIFO ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΓΚΕΪ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

.

«Οι άνθρωποι έχουν ενδιαφέρον από τη στιγμή που κάτι δεν πάει καλά μαζί τους»
(…) Δεν μ' άρεσε καθόλου το σχολείο. Με καταπίεζε πάρα πολύ. Ο τρόπος διδασκαλίας τότε ήταν πολύ διαφορετικός - ήτανε βάναυσος, σχεδόν αυταρχικός, ξυστά στο φασισμό. Δεν μ' άρεσε καθόλου, τα ενδιαφέροντά μου ήταν εντελώς διαφορετικά από των άλλων παιδιών και αυτό με έκανε να μην έχω πολλές φιλίες μέσα στο σχολείο. Όταν πήγα στη σχολή αισθάνθηκα άνθρωπος. Πιο πριν ήταν σαν να ήμουν σε στρατό. Δηλαδή ξύπναγε η μέρα και δεν ήθελα καθόλου - ειδικά στην εφηβεία δεν ήθελα τη ζωή μου. Όταν σκέφτομαι την εφηβεία, σκέφτομαι ένα γκρίζο πρωινό - έμενα Δροσοπούλου τότε, ήταν αλλιώς η Κυψέλη τότε, δεν είχε καμία σχέση. Μετά όλοι φύγαμε, άλλαξε η γειτονιά, σε έδιωχνε. Έγινε πια ένα γκέτο - δεν μ' αρέσει το γκέτο πουθενά. Μ' αρέσει εκεί που έχει τα πάντα -όλα τα δείγματα, όλες τις τάσεις- αυτό που σου ‘πα και πριν με το θέατρο. Θα ‘θελα οι ίδια οικογένεια, η ίδια παρέα, το ίδιο club να μπορεί να φιλοξενήσει τους πάντες, και τους straight και τους gay και τους Αλβανούς και τους Έλληνες...
Το gay pride πώς σας φαίνεται;

Τι να μου φανεί; Κοίτα, είναι πολυσύνθετο το πρόβλημα, δεν ξοφλάς με μία απάντηση. Νομίζω ότι θέλει το ανάλογο επίπεδο της gay κοινότητας του εξωτερικού, γιατί σε μία ξένη χώρα που αντιμετωπίζουν αλλιώς τους ομοφυλόφιλους και οι άνθρωποι έχουν πάρει άλλα δικαιώματα απέναντι στην πολιτεία με την κοινή ζωή, το gay pride είναι μια γιορτή. Δηλαδή δεν νομίζω ότι είναι αυτό που μας λείπει. Θέλουμε πρώτα να βρεθούν άλλου είδους πράγματα και άλλου είδους διεκδικήσεις.
Gay συνδικαλισμός ας πούμε;

Τι να πω; Και το να βάζεις το συνδικαλιστή στον κώλο σου δεν είναι και ό,τι ωραιότερο. Δεν πιστεύω σε αυτά τα πράγματα. Στο 'πα και πριν, δεν πιστεύω στα γκέτο. Ονειρεύομαι μια κοινωνία που θα μας περιέχει όλους σαν ίσο προς ίσο και διαφορετικό προς διαφορετικό. Δηλαδή, ένα μειδίαμα σου φέρνει αυτό το πράγμα μεταξύ συμπάθειας και ύποπτης κατανόησης - εννοώ το gay pride. Από την άλλη ζούμε το εξής παράλογο: ενώ φαινομενικά η κοινωνία μας είναι αρτηριοσκληρωτική και συντηρητική, μέσα στις παρέες, την οικογένεια και τους φίλους, οι άνθρωποι οι διαφορετικοί έχουνε την πρώτη θέση. Αυτοί θα αποφασίσουνε για το πού θα πάει η παρέα, αυτοί θα αποφασίσουν πού θα πάει διακοπές η οικογένεια. Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνουν. Ενώ φαινόμαστε πολύ συντηρητικοί, είμαστε πολύ ανοιχτοί σε προσωπικές σχέσεις. Κι αυτό είναι ίσως αυτό που θα έπρεπε να δούμε. Ότι η ίδια γυναίκα που δεν θα ψηφίσει το συμβόλαιο μεταξύ ανδρών έχει απαραίτητα δύο gay στην παρέα της που τους λατρεύει και τους εμπιστεύεται τα πάντα και δεν θα τα φτιάξει με κανέναν αν δεν περάσουν από την έγκριση αυτών των δύο. Δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, αλλά με αφορά πολύ περισσότερο αυτή η αντίφαση που ζει η μειονότητα, μέσα σε μια συντηρητική κοινωνία να είναι ελεύθερη. Και το βλέπεις και στην επαρχία. Ακόμα και στα χωριά το πώς έχουν τα άτομα που παρεκκλίνουν της «ορθής» οδού. Δεν κάνουνε χωρίς αυτούς και συγχρόνως, αν τους πεις ότι αυτό το πράγμα συμβαίνει στο παιδί τους, μπορεί να τρελαθούν. Πέρα απ' αυτό όμως, η προσωπική μου γνώμη είναι πως τίποτα δεν πρέπει να κρύβεται, τίποτα δεν πρέπει να διακηρύσσεται. Πρέπει να αφήνουμε και τη ζωή, να την ακούμε και να πηγαίνουμε μαζί της. Δεν μου αρέσουν ούτε οι σημαίες ούτε ο φερετζές.

.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη πιέζοντας εδώ:
Lifo