Η ΠΑΟΛΑ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΗ LIFO

.
Πάολα
Εκδιδόμενη τραβεστί και ακτιβίστρια. Γεννήθηκε στον Πειραιά. Ζει στην πλατεία Βικτωρίας.
M. HULOT (LIFO, 13/9/2007)
Γεννήθηκα στα Μανιάτικα του Πειραιά. Έζησα εκεί μέχρι 11 χρονών, μετά πήγαμε στο Κερατσίνι. Είμαι Πειραιώτισσα αλλά αισθάνομαι Αθηναία, παρ’ όλο που κρατάω λίγο το μάγκικο του Πειραιά. Ήμουν το αποτέλεσμα ενός τυχαίου έρωτα της μάνας μου με κάποιον Μανιάτη όμορφο. Την πάντρεψε η γιαγιά μου με το ζόρι και μετά χωρίσανε. Όσο κι αν με αγάπαγε, ήμουν πάντα ο διαφορετικός.
Έφυγα από το σπίτι μου μικρή, δεν μπορεί να μένεις στη γειτονιά και να κάνεις αυτήν τη ζωή. Για πολλά χρόνια δεν είχα επαφή με τους δικούς μου. Τους ξαναείδα μετά τα 23-24, που είχαν μεγαλώσει τα δύο αδέλφια μου - από άλλο πατέρα. Η μάνα μου τους είχε -και ακόμα τους έχει- αδυναμία, τα τακτοποίησε πρώτα κληρονομικά· αυτά που θα έκαναν παιδιά και οικογένεια. «Εσένα θα στα φάει κανένας γκόμενος» ήταν το αιτιολογικό. Έχουν αυτήν τη λογική και σε αφήνουν έτσι, δυστυχώς…
Όταν παίρνεις ένα σπαθί και κόβεις αυτό το σχοινί που σε συνδέει με τα καθωσπρέπει της κοινωνίας και βουτάς στα βαθιά, ξέρεις ότι θα υπάρχει και το τίμημα. Τα πάντα στη ζωή μου τα έκανα μόνη μου. Μετά τα 20 η παρέα του Ταχτσή με βοήθησε να αναπτυχθώ πνευματικά, να μη γίνω ένα αγρίμι της Συγγρού. Αν δεν είχα κάποια παιδεία, μόρφωση και κάποιο επίπεδο, θα είχα καταντήσει σαν τις περισσότερες της γενιάς μου: τρελαμένη, πρεζάκι ή δεν θα υπήρχα. Απλά.
Το «Κράξιμο» το εξέδωσα το ‘82-83 και κράτησε για 16 τεύχη, γραμμένο από μια πολύ σημαντική παρέα: Παπαϊωάννου, Μπίστικας. Το στήναμε με πολύ κόπο και είχαμε συνεντεύξεις από πολύ σπουδαία πρόσωπα - τα κείμενά μας τα αναδημοσίευαν κάθε φορά τα «Νέα» και η «Ελευθεροτυπία». Με τα χρόνια καταλαβαίνω ότι έκανε πολύ καλή δουλειά το περιοδικό. Όταν με συναντούν σαραντάρηδες και μου λένε ότι το έχουν ακόμα στη βιβλιοθήκη τους, παίρνω μια ικανοποίηση. Σήμερα πήγα να πάρω μια τυρόπιτα στο μαγαζί και ο νεαρός υπάλληλος δεν μου πήρε λεφτά. « Έμαθα να σέβομαι μερικά πράγματα από το “Κράξιμο”» μου είπε και έμεινα κάγκελο. Συγκινήθηκα.
Τη δεκαετία του ’80 ήταν πιο καυλωτικά στην Αθήνα. Υπήρχε καύλα, που λείπει σήμερα. Τώρα μπορεί να είναι πιο ήσυχα, πιο αδιάφορα, υποτίθεται πιο απελευθερωμένα, αλλά λείπει ο ερωτισμός. Δεν υπάρχει ένα σκοτεινό σημείο, μια γωνιά να πας να κάνεις μια πίπα, ρε παιδί μου, τα ’χουν φωτίσει όλα! Η Πλάκα πριν από τριάντα χρόνια είχε 16 γκέι μαγαζιά, τότε που στην Ευρώπη ζούσαν το gay liberation. Σήμερα έχουν ανοίξει ένα κάρο μαγαζιά στο Γκάζι και στα μισά δεν αφήνουν τραβεστί. Στα straight μαγαζιά στο Μπουρνάζι πας και σε κάνουν θεά. Το φαντάζεσαι; Στα γκέι μαγαζιά δεν αφήνουν τρανς. Είναι ρατσιστικό!
Το ρατσισμό στην Αμερική μπορώ να τον δικαιολογήσω γιατί είναι αστοιχείωτοι, είναι αγράμματοι, εδώ δεν τους δικαιολογώ. Ένας που κράζει μια αδελφή ή μια τραβεστί κράζει γιατί κι ο ίδιος θέλει να κρύψει το δικό του κουσούρι. Ο straight δεν έχει διάθεση να σε κακολογήσει. Μόνο αν έχει πρόβλημα. Όποιος τα έχει καλά με τον πούτσο του, δεν ασχολείται.
Η πρώτη βίζιτα έγινε για πλάκα. Δεν τρωγόμουν να γίνω τρανσέξουαλ, πάντα είχε μια γοητεία το να με πλησιάζουν με διάφορους τρόπους. Άλλες τις κλέβανε και τις βάραγαν, εμένα με είχαν θεά. Δεν ξέρω γιατί, ίσως επειδή δεν ήμουν το χυδαίο που περίμεναν. Τη γλίτωνα. Τις χειρότερες εμπειρίες μου δεν τις είχα από straight, ωστόσο, τις είχα από αδελφές.
Μη με ενοχλήσουν, καήκανε. Μερικές φορές αναγκάστηκα να γίνω κι εγώ αγρίμι. Αν δεν γίνεις αγρίμι, δεν μπορείς να επιβιώσεις. Σε έφαγαν. Όχι από άγνοια ή από ρατσισμό. Αλλά από κακία και φθόνο.
Σαν πουτάνα είμαι αποτυχημένη. Για να ’σαι πετυχημένη ως πουτάνα transexual πρέπει να γαμάς. Ασχέτως εμφάνισης. Όποια δεν γαμάει πια είναι ξοφλημένη. Τέλειωσε. Το πρώτο που ρωτάνε είναι τι «προσόντα» έχεις.
Έζησα δίπλα στον Ταχτσή 10-12 χρόνια. Τον έβλεπα καθημερινά. Ήταν ένας άνθρωπος πολύ αξιόλογος. Μπορεί να έλεγε πράγματα που ενοχλούσαν μερικούς, αλλά ήταν καλός άνθρωπος. Και δεν δολοφονήθηκε. Μαλακίες είναι αυτά που λένε, πέθανε επειδή δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Η αντίληψη ότι με τη ζωή που έκανε θα είχε κακό τέλος δημιούργησε αυτόν το μύθο. Είχε πιει, θα είχε πάρει και κανένα βαρβιτουρικό, και πάνω στην πράξη δεν μπόρεσε ν’ ανασάνει. Τον βρήκε το επόμενο πρωί η αδελφή του νεκρό. Οι ίδιοι οι μπάτσοι είπαν ότι δεν δολοφονήθηκε. Δεν βρήκαν τραύματα, κλοπές.
Μια λούγκρα δεν γίνεται να μεγαλώσει παιδιά. Τέρμα. Εγώ, μια αδελφή, δεν θα ’θελα να αναθρέψω ένα αγοράκι. Το παιδί που είναι φίλος μου και έχουμε -υποτίθεται- ερωτική σχέση είναι 18 χρονών. Από δω μέσα, του λέω, θα φύγεις άντρας!
Τη φοβάμαι τη μοναξιά. Πάντα μόνη μου ήμουν. Δυστυχώς. Έχω φίλους, αλλά μόνο από τα παλιά. Φίλοι μας είναι μόνο αυτοί που κάνουμε σαν παιδιά, μετά τα 30 κάνεις μόνο γνωριμίες. Μια φορά που κινδύνεψα να πάω φυλακή και ήταν μεγάλο το ποσό, έλπιζα ότι κάποια τραβεστί θα βάλει πενήντα ευρώ για να μείνει έξω η Πάολα. Δεν έχω πολλούς φίλους, αλλά με βοήθησαν… Δεν μπορώ να λέω τι έκανα και να κλαίω τη μοίρα μου. Επιλογές μου ήταν, και όπως στρώνεις θα κοιμηθείς. Έληξε η υπόθεση. Τι έτρεχες, μωρή, στα στρατόπεδα και δεν έβαλες λεφτά στην πάντα; Γιατί δεν κυνήγαγες να πας για δουλειά; Θα κάτσω τώρα να κλάψω; Σιγά… Είναι αχάριστο επάγγελμα. Αυτό που λέει και η Μπλανς Ντιμπουά: Πάντοτε στηριζόμουνα στην καλοσύνη των ξένων…
Τώρα υπάρχει το ίντερνετ. Δεν βγαίνει ο κόσμος. Πάει στα μαγαζιά μόνο για δημόσιες σχέσεις, για να δειχτεί. Είναι πιο συντηρητικά τα νέα παιδιά και πιο πολύ της μαλακίας. Μεγαλώνει μια γενιά με τη μαλακία μέσα απ’ το ίντερνετ. Καυλώνουν εξ αποστάσεως και όχι εξ επαφής, πώς το λέει ο Χριστιανόπουλος; Είναι αποξενωμένοι.
Έγραψα ένα βιβλίο με ποιήματα που το ονόμασα «Σαλτάρισμα». Κυκλοφόρησε πριν από χρόνια από την Οδό Πανός. Είναι πολύ επώδυνο το να γράφεις ποίηση. Είναι το ξεβράκωμα της ψυχής σου, πρέπει να υποφέρεις. Δεν το ξανάκανα. Βιώνεται μόνο με μοναξιά, λύπη και θάνατο. Χαρούμενη ποίηση δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Δεν ξαναγράφω. Μιζέρια. Μου αρέσει ο Καβάφης. Αυτός ο πονεμένος ερωτισμός μόνο από γκέι μπορεί να βγει. Στους straight, όσο πάθος κι αν έχουν μεταξύ τους, λειτουργεί το ένστικτο. Για τη συνέχιση της ζωής, τη γονιμοποίηση, τη διαιώνιση του είδους. Ενώ ανάμεσα σε δυο άντρες ή δυο γυναίκες που αγαπιούνται λειτουργούν το πάθος και η αγάπη του ενός προς τον άλλο. Μερικές φορές είναι πιο δυνατά.
Ερωτεύτηκα και έλεγα «αχ, δεν θα ξαναπάω με κανέναν» - τώρα μουντζώνομαι. Αν δεν την κυνηγήσεις τη ζωή και δεν τη ζήσεις όπως θέλεις, τι ωφελεί; Τσάμπα πούστης;

.
Διαβάστε τη στυνέντευξη και τα σχόλια των αναγνωστών πιέζοντας εδώ:
LIFO