ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ: ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΕΝΟΥΣ

.
Θεόδωρος Γρηγοριάδης
«Να προκαλέσουμε τους εφησυχασμένους»
Της ΣΤΑΥΡΟΥΛΑΣ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ (Ελευθεροτυπία, 11/2007)
Νεοέλληνες που επιδίδονται σε σεξουαλικό τουρισμό και μετανάστες που δακρύζουν σφηνωμένοι σε τηλεφωνικούς θαλάμους. Πιτσιρίκια που υπερασπίζονται μαλθακούς μπαμπάδες και κλοσάρ που μονολογούν κι αποπατούν.
Σμήνη τραβεστί που καταφεύγουν σ' ερημικά νησιά, γκέι και λεσβίες που είτε εκτίθενται είτε οχυρώνονται σε ψευδεπίγραφους γάμους, Αλβανοί πολιορκημένοι στα χωράφια, νεαρές επαρχιώτισσες που ξεσαλώνουν σε βερολινέζικα κλαμπ. Γυναίκες που βίωσαν την περιπέτεια αθόρυβα και την αρρώστια υπομονετικά, πλάσματα ταλαντούχα που κάηκαν πριν την ώρα τους, φαντάροι που λιποψύχησαν, γιαγιάδες γαντζωμένες σε παλιά βάσανα...

Στο καινούριο βιβλίο του Θεόδωρου Γρηγοριάδη «Χάρτες» (εκδ. «Πατάκη»), τρεις φίλοι Βορειοελλαδίτες ταξιδεύουν στον χώρο και τον χρόνο, μεταφέροντας ο ένας στον άλλον ιστορίες που έζησαν ή άκουσαν, ιστορίες νευρώσεων και ματαιώσεων από τα χρόνια του '80 και του '90 που θέλουν να τις μοιραστούν. Αλλες έχουν αρχή, μέση και τέλος, άλλες είναι επικεντρωμένες σε σημαδιακά στιγμιότυπα, κι όλες τους -εβδομήντα τον αριθμό- είναι στο βιβλίο ταξινομημένες ανάλογα με το πού εκτυλίχθηκαν: σε χωριά και κωμοπόλεις, σε συνοικίες και πόλεις, στην ξενιτιά στους λαβυρίνθους του μυαλού.

«Ο,τι φώλιαζε μέσα μου, ό,τι δεν είχε χωρέσει ώς τώρα στα γραπτά μου, βρίσκεται συγκεντρωμένο εδώ» λέει ο ίδιος. «Σκέφτομαι πως αυτά τα διηγήματα, τα περισσότερα βασισμένα σε πραγματικά περιστατικά, γράφτηκαν γι' ανθρώπους που άλλος δεν θα τους μνημόνευε. Να όμως το καλό της λογοτεχνίας, σου επιτρέπει να φτιάξεις τους δικούς σου ήρωες...»

Συντηρητική κοινωνία

Αν στον «Χορευτή του ελαιώνα» ο Γρηγοριάδης είχε υιοθετήσει μια νεανική γυναικεία φωνή και στο «Εξω απ' το σώμα» ενός δημοσιογράφου «λίγο αρριβίστα με τις γυναίκες», γι' αυτήν την «εσωτερική ανθρωπογεωγραφία» όπως χαρακτηρίζει τους «Χάρτες» του, διάλεξε την οπτική γωνία μιας γενιάς, εκείνης που αναγνωρίζει ως δικής του: «Είμαστε παιδιά της μεταπολίτευσης που σπουδάσαμε, άλλοι πρόκοψαν κι άλλοι όχι, κανείς μας δεν ψήφισε συντηρητικά, όσοι παντρεύτηκαν σίγουρα χώρισαν, αρκετοί πέθαναν από AIDS και πολλοί από ναρκωτικά, κι όσοι απομείναμε είμαστε άνθρωποι ανεξάρτητοι που θέλουν να προκαλούν τους εφησυχασμένους».

Συγγραφέας «μ' έντονη κοινωνιολογική, αλλά καθόλου ηθικοπλαστική ματιά» όπως συστήνεται, ο Γρηγοριάδης δεν τρέφει ψευδαισθήσεις: «Ποτέ δεν θα γίνουν αποδεκτές στην Ελλάδα δυο λεσβίες που θα εκδηλωθούν ανοιχτά στο δρόμο ή που θα θελήσουν να υιοθετήσουν. Κι οποιοσδήποτε αξιοπρεπής ομοφυλόφιλος σκορπίζει μεγαλύτερη ανησυχία από εκείνον που γίνεται ρεντίκολο στην τηλεόραση ή αυτόν που παραπέμπει στις κραγμένες αδελφές των ταινιών του Φίνου. Ο ρατσισμός δε των παιδιών απέναντί τους είναι τρομερός. Ξεπερνάει ακόμη και των ενηλίκων. Βλέπω στο τραμ κάτι εφήβους δυο μέτρα, με ξασμένα μαλλιά και γουόκμαν στ' αφτιά, να παρατάνε τα χερούλια για να σταυροκοπηθούν μπροστά στην Αγία Φωτεινή, και ξέρω ότι καθόλου δεν θα δίσταζαν να κράξουν έναν μεσήλικα καθηγητή τους...» (...)

.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη πιέζοντας εδώ:
Ελευθεροτυπία