ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ

.

ΜΙΚΡΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΑΠΙΣΤΙΑΣ
της Ρούλας Σκούταρη
Πάνω που είπα κι εγώ να γίνω καλό παιδί... Να συμμαζευτώ, να νοικοκυρευτώ, ν' αφήσω τα νυχτοπερπατήματα και να κάνω μια οικογενειακή σχέση.

Έλα όμως που η νύχτα είναι πλανεύτρα και δεν αφήνει άνθρωπο ν' αγιάσει...

Αυγουστιάτικη νύχτα με πανσέληνο κι εμένα δεν με χωρά το σπίτι. Η αγαπημένη μου κοιμάται ήσυχα στο πλάι μου και πάνω στην καρέκλα κοιμάται η γάτα.

Τι μου συμβαίνει; Με ξέχασε ο Μορφέας τούτο το βράδυ; Στριφογυρίζω συνέχεια στο κρεβάτι, τον καλώ απεγνωσμένα να μ' επισκεφθεί και να με λυτρώσει αλλά φαίνεται ότι προτιμάει άλλες αγκαλιές.

Τρεις η ώρα το πρωί και σηκώνομαι. Οι τέσσερις τοίχοι με πνίγουν κι έξω η βραδιά είναι τόσο γλυκιά!

Προσέχω να μην κάνω θόρυβο και ξυπνήσω την αγαπημένη μου. Ξυπνάει όμως η γάτα κι έρχεται και κουρνιάζει στο πλάι της. Ντύνομαι αθόρυβα, αφήνω τη γάτα να κοιμάται στη θέση μου, ανοίγω την πόρτα και φεύγω.Η νύχτα ανοίγει τα φτερά της και με δέχεται στη μαγική αγκαλιά της! Η πανσέληνος φωτίζει ελαφρά κι ευχάριστα τον νυχτερινό ουρανό. Το γαλακτώδες χρώμα της απλώνεται σ' όλη την πλάση, απλώνεται στην πόλη μου, φωτίζει τη βραδιά.

Ήχοι μουσικής πλανώνται ευχάριστα απ' το γειτονικό μας μπαράκι
«Νύχτα, πάρτυ, την σκέφτομαι ξανά

Κάνει πάρτυ το χθες και με πονά.

Νύχτα, ρίξε με σαν άστρο στο κενό

Γι' αγάπη κλαίω

Μα δεν την συγχωρώ.»
Νιώθω μια γλύκα να μου γεμίζει την ψυχή. Μια γλύκα και μια νοσταλγία. Μου έχει λείψει η νυχτερινή ζωή, μου λείψανε τα μπαράκια, οι γνωριμίες, το φλερτ.

Κοιτάζω τους θαμώνες του μπαρ. Διασκεδάζουν, πίνουν, μιλούν και φλερτάρουν.

Ζηλεύω... Ζηλεύω και θυμάμαι την δική μου παλιά ζωή. Θυμάμαι και το αποφασίζω. Κινώ για το Γκάζι...

Περπατώ στους ήσυχους νυχτερινούς δρόμους και εισπνέω βαθιά το δροσερό νυχτερινό αεράκι, έναν αέρα ελευθερίας.

Η πόρτα στο μπαράκι είναι ανοικτή. Μοιάζει σα να με προσμένει, σα να με προσμένουν...Μπαίνω μέσα κι η ματιά μου χύνεται στο χώρο. Γυναίκες, γυναίκες, γυναίκες πολλές... Η ματιά μου αφήνεται και παίζει πάνω στις νεώτερες. Παίρνω ποτό και παρατηρώ μια χαριτωμένη κοπελίτσα που χορεύει. Έχει μια σαγήνη η ματιά της και τα σαρκώδη χείλη της εκπέμπουν αισθησιασμό.Τελειώνει τον χορό της, την πλησιάζω χαμογελώντας και της μιλώ. Την φλερτάρω κι η γοητεία της κατάκτησης με πλημμυρίζει ξανά μετά από τόσο καιρό που την είχα παροπλισμένη.

Χορεύουμε μαζί τον επόμενο χορό. Νιώθω το κορμί της πάνω μου κι ερεθίζομαι. Γλυκιά και γελαστή η ματιά της, τρυφερό το χέρι της... Χορεύουμε και χορεύουμε ξανά και ξανά.

Πώς θα ήταν να φιλούσα αυτή την γυναίκα; Πώς θα ένιωθα; Θα μπορούσα να βρεθώ στο κρεβάτι μαζί της;

Μετά από μια μακροχρόνια συντροφική σχέση τούτα τα ερωτήματα έρχονται και με ταράζουν, με βασανίζουν σχεδόν. Θα μπορούσα ν' απατήσω την γυναίκα που αγαπώ, την γυναίκα που είναι το ταίρι μου, η οικογένειά μου;

Το κορμί μου ίσως θα μπορούσε, τούτη η γυναίκα με ερεθίζει. Η ψυχή μου όμως; Θα μπορούσε ν' ανταποκριθεί ή θα τα μπλόκαρε όλα;

Ένα τραγούδι έρχεται να διακόψει τις σκέψεις μου, τραβά ξαφνικά την προσοχή μου
«With or without you... »
Είναι το τραγούδι μας. Το δικό μας τραγούδι, το τραγούδι που αγαπάμε κι οι δυο, η αγαπημένη μου κι εγώ.

Αρχίζω να την σκέφτομαι. Τι να κάνει άραγε τώρα; Κοιμάται ακόμα; Αν ξύπνησε και δεν με βρήκε στο πλάι της, τι να σκέφτηκε άραγε; Τα μάτια της θα είναι απορημένα; Θα έχει ανησυχήσει;

Για μερικά λεπτά χάνομαι. Δεν είμαι πλέον στο μπαρ. Το μυαλό μου γυρίζει πίσω στο σπίτι μας και στην καλή μου, που άφησα κοιμισμένη. Να την είχα τώρα στην αγκαλιά μου! Να ένιωθα την ανάσα της πλάι μου, την τρυφεράδα του κορμιού της, την γαλήνη των κλειστών της ματιών!Αυτή την γυναίκα αγαπώ, αυτή θέλω και δεν αντέχω να την νιώθω μακριά μου. Μου λείπει και σε λίγο θα μου λείπει πραγματικά πολύ...

Αφήνω το ποτήρι, αποχαιρετώ την κοπελίτσα και καθώς απομακρύνομαι προς την πόρτα, έρχεται και με πιάνει απ' το χέρι. Μου ζητά να φύγουμε μαζί. (…)

Διαβάστε ολόκληρο το διήγημα πιέζοντας εδώ