ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΠΕΛΑΣΕΙΣ ΙΡΑΝΩΝ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΩΝ ΣΤΟ ΙΡΑΝ 3

.

Η σημερινή ανάρτηση αφιερώνεται ειδικά στον Manifesto, τον οποίον καιρό τώρα (εδώ κι εδώ ) μοιάζει να τον ανησυχεί η πιθανότητα όσοι μιλούν για τις παραβιάσεις των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων σε χώρες όπως το Αφγανιστάν ή το Ιράν να εξυπηρετούν τους σκοπούς των Αμερικάνων στην περιοχή.
Η ιρανή Σιρίν Εμπαντί, που τιμήθηκε με το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2003, έχω την εντύπωση ότι μπορεί να τον καθησυχάσει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον.


Η Δύση έχει την επιλογή να χρησιμοποιήσει τη διπλωματική οδό ώστε να πιέσει το Ιράν να αλλάξει τη συμπεριφορά του, όσον αφορά στο σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα εντός των συνόρων, αλλά και στη φύση του προγράμματος πυρηνικής ενέργειας. Η απειλή της αλλαγής του καθεστώτος μέσω στρατιωτικής επέμβασης, παρ’ όλο που μερικοί στη Δύση θεωρούν ότι αποτελεί μια εναλλακτική επιλογή, θέτει σε κίνδυνο όλες τις προσπάθειες που έχουν κάνει οι δημοκρατικοί Ιρανοί τα τελευταία χρόνια. Η απειλή της στρατιωτικής επέμβασης θα δώσει στο καθεστώς μια καλή δικαιολογία για να συντρίψει τη νόμιμη αντιπολίτευσή του και παράλληλα θα υπονομεύσει τη νεογέννητη πολιτική κοινωνία που σιγά σιγά αρχίζει να παίρνει σχήμα και μορφή. Θα κάνει τους Ιρανούς να παραβλέψουν την αντιπάθεια που αισθάνονται για το καθεστώς τους και να υποστηρίξουν τους ουδόλως αγαπητούς ηγέτες τους μόνο και μόνο από αμυντικό εθνικισμό. Δεν μπορώ να σκεφτώ άλλο σενάριο πιο τρομακτικό, άλλη εσωτερική αλλαγή πιο επικίνδυνη από την πεποίθηση της Δύσης ότι θα μπορέσει να φέρει τη δημοκρατία στο Ιράν μέσα από κάποια στρατιωτική επέμβαση ή μέσα από την υποκίνηση άγριων εξεγέρσεων.
Το πιο σημαντικό όμως είναι να κρατήσει η Δύση το θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο φως της δημοσιότητας, γιατί τελικά αποδείχτηκε ότι η Ισλαμική Δημοκρατία είναι αρκετά ευαίσθητη σε τέτοιου είδους κατακραυγές. Η Ισλαμική Δημοκρατία παραμένει αδιάλλακτη όσον αφορά στο δικαίωμά της στην πυρηνική ενέργεια, ακόμη κι αν αυτό επισύρει κυρώσεις από τη διεθνή κοινότητα. Αλλά οι πιο σώφρονες από αυτούς που έχουν αναλάβει να χαράζουν την πολιτική του Ιράν, θεωρούν το βεβαρημένο παρελθόν του Ιράν στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ως μια πληγή που αφενός τη δημιουργήσαμε μόνοι μας στη χώρα μας και αφετέρου μειώνει τη διαπραγματευτική δύναμη του Ιράν. Αν οι κληρικοί που είναι στην εξουσία αντιληφθούν ότι στο μέλλον τούς περιμένουν στρατιωτικά χτυπήματα αντί για λύσεις μέσω διαπραγματεύσεων, θα θεωρήσουν ότι δεν έχουν κανένα λόγο, ότι δεν κερδίζουν τίποτα με το να προστατεύσουν τα δικαιώματα των πολιτών τους. Θεωρώ ότι η πίεση από το εξωτερικό είναι χρήσιμη, αλλά πρέπει να είναι η κατάλληλη πίεση και να ασκείται με κάποιον απώτερο στόχο. Στο κάτω κάτω της γραφής, η Ιρανική Επανάσταση δημιούργησε την αντιπολίτευσή της, καθώς και ένα έθνος με μορφωμένους και συνειδητοποιημένους πολίτες που παλεύουν για τα δικαιώματά τους. Πρέπει να τους δώσουμε την ευκαιρία να παλέψουν μόνοι τους για όσα διεκδικούν και να τους αφήσουμε να αλλάξουν τη χώρα τους ανενόχλητοι.

Σιρίν Εμπαντί: Το ξύπνημα του Ιράν (Εμπειρία Εκδοτική, 2007)