.
Από συνταγματάρχης χορεύτρια
Ηταν μέλος του Κόκκινου Στρατού της Κίνας, άλλαξε φύλο και δημιούργησε τη δική της ομάδα χορού
ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ (ΤΟ ΒΗΜΑ, 5/8/2007)
Επέμβαση αλλαγής φύλου, Πεκίνο, Πρωτοχρονιά 1995. «Χειρουργική αίθουσα. Τα φώτα σε τυφλώνουν. Λευκοντυμένοι άντρες τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Για μια στιγμή αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν τόσοι γιατροί και αμέσως έπειτα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι άλλοι από τους δημοσιογράφους. Εχουν γίνει όλοι φίλοι μου». Ηδη μας κρατάει αιχμαλώτους o συνταγματάρχης /χορευτής/ συγγραφέας με τη στρατηγική του. Σε ηλικία 28 χρονών άλλαξε φύλο. Στα 33 του έγραψε την αυτοβιογραφία που τώρα διαβάζουμε. Λογικό, αφού η πρώτη ζωή του είχε τελειώσει.
Σε εκείνη την πρώτη ζωή, δύο επιθυμίες είχε από παιδί: να γίνει γυναίκα και να δοξαστεί σε όλο τον κόσμο ως χορεύτρια. Ο στρατός θα ήταν απλώς το μέσο για να τις πραγματοποιήσει. Είχε επιλεγεί, όταν ήταν ακόμη εννέα ετών, για να γίνει χορευτής του Κόκκινου Στρατού λόγω εξαιρετικού ταλέντου. Η είσοδος στη στρατιωτική σχολή ήταν η απόλυτη δόξα από μόνη της. Αλλά για τον Τζιν άνοιξε και την πόρτα στον κόσμο των ενηλίκων. «Ενα ασυναίσθητο μπαλέτο παίζεται ανάμεσά μας...» είχε απορήσει κατ' αρχάς για τον τρόπο που τον κοιτούσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θιάσου, παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών. Επρεπε στο εξής να τον αποφεύγει. «Ε, Τζιν Σινγκ, σε έχει βάλει στο μάτι ο αυτοκράτορας» θα άκουγε από άλλους. Τον καλλιτεχνικό διευθυντή δεν τον ήθελε σίγουρα. «Ο κύριος Μεν είναι μεγάλος δάσκαλος και τον εκτιμώ πολύ. Ομως δεν ξέρει να ξεχωρίζει τον χορό από το πάθος». Επειτα «έχω διαπιστώσει πως τα κορίτσια αγνοούν παντελώς την ύπαρξη των αγοριών και αντιστρόφως. Του εκθέτω το πρόβλημα:... Πιστεύετε πως θα μπορέσουμε να χορεύουμε μαζί χωρίς να ανταλλάσσουμε κουβέντα;». Καμία απάντηση. Πέρα από τον χορό όμως υπήρχε και η κανονική ζωή του στρατού. Ο γραμματέας του τάγματος θα τον έκανε να προβληματιστεί σοβαρά: «Ξυπνάω την αντρική επιθυμία και αυτό με μεθάει. Αλλά γιατί εγώ, ένα αγόρι;».
Μαύρα κοστούμια
Ο στρατός ήταν που του εξασφάλισε τα πρώτα ταξίδια στη Δύση. «Δεκάδες μαύρα κουστούμια κατακλύζουν το αεροπλάνο της China Airlines. Καθισμένος σε μια από τις πίσω θέσεις του σκάφους, έχω την εντύπωση πως πρόκειται για επικήδεια πομπή. Ολα τα μέλη της αποστολής, όχι μόνο οι χορευτές αλλά και οι μουσικοί που είναι στην ουσία απλοί πολίτες, είναι ντυμένοι σαν χωριάτες. Εκείνοι συμμορφώθηκαν με τη ντιρεκτίβα, μόνο εγώ αντιστέκομαι στο πένθος με το κατάλευκο κουστούμι μου, το εφαρμοστό γιλέκο του και την ολομέταξη ριγέ μπλε-μαύρη γραβάτα μου. Μοιάζω με νεόνυμφο σε ταξίδι του μέλιτος ή επαγγελματία γλεντζέ». Προορισμός, Ντουμπάι και μετά Παρίσι. Ηδη από τα αρώματα των αφορολόγητων καταστημάτων «συνειδητοποιώ το προφανές: αυτός είναι ένας άλλος κόσμος, ασύλληπτος για την Κίνα». Και αργότερα: «Ο ουρανός είναι πιο καθαρός στο Παρίσι, οι μυρωδιές διαφορετικές, ο αέρας πιο φρέσκος. Οι άνθρωποι μου φαίνονται ευτυχισμένοι, όμορφοι. Οι άντρες κυρίως».
Αλλά θα ακολουθούσε και ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Υπογράφηκε ένα σχέδιο πολιτιστικής ανταλλαγής με τους Αμερικανούς για να δημιουργηθεί η πρώτη τάξη μοντέρνου χορού στην Κίνα και, μετά το τέλος των σπουδών, ο καλύτερος μαθητής θα συνέχιζε την εκπαίδευσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Θα γίνω ο πρώτος Κινέζος που θα σπουδάσει μοντέρνο χορό στις Ηνωμένες Πολιτείες... θα πάω μόνο για ένα χρόνο... θα αποκαλυφθεί επιτέλους και στο εξωτερικό το γόητρο του στρατιωτικού χορού... θα ξεκλέψω τις τεχνικές της Δύσης για χάρη του λαϊκού στρατού... θα είναι μια ευκαιρία για την Κίνα και μπλα - μπλα - μπλα». Τα εμπόδια ήταν πολλά, αλλά σύντομα η βίζα για την Αμερική θα ήταν κολλημένη στο νεοαποκτηθέν διαβατήριό του.
Οι συνάδελφοί του στην Αμερική, όμως, δεν φάνηκαν να αντιλαμβάνονται το γόητρο ενός χορευτή του Κόκκινου Στρατού. Εχεις τεχνική, σου λείπει το στυλ, του είπαν. «Να είσαι ο εαυτός σου, αυτό είναι το πιστεύω της Δύσης. Σύμφωνοι. Μόνο που εγώ δεν ξέρω ποιος είμαι». Δεν ήξερε καν πώς είναι να είσαι ομοφυλόφιλος. «Στην Κίνα δεν μιλάμε για τις αγάπες μεταξύ αντρών. Η ομοφυλοφιλία υπάρχει από πάντα αλλά είναι ένα θέμα που ποτέ δεν θίγεται άμεσα, είναι θέμα που κρατιέται μυστικό... Η ομοφυλοφιλία είναι μια λέξη που απλά δε λέγεται... Στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι κάνουν οι άντρες μεταξύ τους». Και ρίχτηκε στην εξερεύνηση. Συνάντησε στη Νέα Υόρκη τον Τζον και άλλες εκδοχές του στα μπαρ που γύριζαν: «Οι ομοφυλόφιλοι έχουν εμμονή με το σεξ, τουλάχιστον αυτοί που γνώρισα... Οι σχέσεις τους είναι της στιγμής, δεν έχουν αύριο. Δοκιμάζω, αλλά εγώ ψάχνω άλλο πράγμα: το αργό άναμμα του πόθου, το πάθος, τη συνενοχή, την αμοιβαία κατανόηση». Νόμισε ότι βρήκε αυτόν που έψαχνε στο Ντάλας, κάποιον ονόματι Κλέι. «Είναι το είδος του ευαίσθητου και ήρεμου καουμπόη... Με φροντίζει ακριβώς όπως θα έκανε ένας άντρας σε μια γυναίκα...». Στη Ρώμη, σε άλλη παράσταση, γνώρισε τον Κάρλος, έναν καναδό ψυχίατρο, πολύ καλό. Αλλά όλοι τον αγαπούσαν σαν άντρα. Θα έμεναν μαζί του αν γινόταν γυναίκα; Δεν ήθελε γκέι τελικά, χρειαζόταν σχέση με ετεροφυλόφιλο.
Αίσθημα άγνοιας
Ξαφνικά δόθηκαν νέα περιθώρια εξερεύνησης. Με τα γεγονότα στην πλατεία Τιανανμέν, το 1989, δόθηκε δικαίωμα τετραετούς παράτασης διαμονής στην Αμερική σε όλους τους κινέζους φοιτητές. Ο Τζιν θα παρέμενε επί το έργον των αποκαλύψεων. Ενα ακόμη επαγγελματικό ταξίδι στη Ρώμη, άλλωστε, θα του έδειχνε πόσο διαφορετική ήταν η κουλτούρα της Ευρώπης από αυτήν της Αμερικής. Τον κατέκλυσε ξανά ένα αίσθημα άγνοιας. Ηταν παντού ένας ξένος μακριά από το σπίτι του. Είχε πάρει την τελειωτική απόφαση: «Στην Κίνα γεννήθηκα άντρας, στην Κίνα θα ξαναγεννηθώ γυναίκα. Στο σπίτι μου».
Πέντε μόλις χρόνια είχε λείψει και ήταν ήδη ένα αστέρι παγκόσμιου βεληνεκούς. Με το που γύρισε, μπορούσε τυπικά να προαχθεί σε συνταγματάρχη με πόστο εκπαιδευτή. «Ο στρατός όμως δε θέλει ούτε το όνομά μου να ακούει! Εγκατέλειψα το στρατό χωρίς εξουσιοδότηση. Δε μου οφείλουν τίποτα. Θα τα βγάλω πέρα μόνος μου. Τι ανακούφιση!». Ξέρουμε ήδη τα καθέκαστα της χειρουργικής επέμβασης, μας τα έχει πει. Αλλά τώρα μαθαίνουμε και το αποτέλεσμα κάτω από τις νέες συνθήκες καχυποψίας στην Κίνα: η Τζιν είχε γίνει μια όμορφη γυναίκα αλλά πειράχτηκε το ένα πόδι της, δεν μπορούσε να το πατήσει. Θα μπορούσε να χορέψει ξανά; «Αφήνω το μπαστούνι να γλιστρήσει πάνω στο πατάκι του αυτοκινήτου. Μια μέρα δεν θα το έχω ανάγκη. Αλλά και πάλι οι γλώσσες δεν θα πάψουν. Κρυφά μέσα μου ορκίζομαι ότι μια μέρα θα ανέβω ξανά στη σκηνή, για να δείξω σε όλους τι μπορώ να κάνω και μέχρι πού μπορώ να φτάσω». Το έδειξε σύντομα. Πάλι, ακόμη και οι κοντινοί φίλοι, αυτοί που την αγαπούσαν πραγματικά, αισθάνονταν παράξενα μαζί της. «Μπορούμε να σε φιλήσουμε;» τη ρώτησε κάποιος που την παρατηρούσε κλεφτά σε μια παράσταση που είχε χορογραφήσει στη Μαντζουρία. «Αρνήθηκα. Τώρα είμαι γυναίκα».
Ο τύπος της πράκτορος
Αλήθεια, τι είδους γυναίκα ήθελε να είναι; «Τα κομμουνιστικά κινεζικά φιλμ της δεκαετίας του '30 ή του '40, που με γοήτευαν όταν ήμουν παιδί, έβριθαν από ήρωες που μάχονταν εναντίον του Ιάπωνα κατακτητή. Αλλά αυτοί που με τραβούσαν ήταν πάντα οι κακοί. Ή, πιο συγκεκριμένα, οι κακές. (...) Τέτοια γυναίκα ονειρευόμουν να γίνω: διανοούμενη, μυστηριώδης και με γκλάμουρ. Πράκτορας ή διπλή κατάσκοπος». Βέβαια «η πανοπλία τακούνια - φούστα - τσάντα απαιτεί μια δεξιοτεχνία που δεν είχα υπολογίσει». Εξασκήθηκε και σε αυτό. Εζησε ξανά την αναγνώριση στη χώρα της ως η καλύτερη χορογράφος. Αντιστάθηκε στις κακόβουλες επιθέσεις του κομμουνιστικού μηχανισμού ανοίγοντας ένα κλαμπ στη Σανγκάη, γνώρισε μέσα από αυτό κινηματογραφικούς παραγωγούς και ανέλαβε πρωταγωνιστικούς ρόλους, ξεπέρασε τις καινούργιες αντιδράσεις αναλαμβάνοντας να δώσει νέα ζωή στην παρηκμασμένη όπερα της Σανγκάης, οι παραστάσεις του έργου «Το τανγκό της Σανγκάης» ανέβηκαν στην Ευρώπη και η ίδια δημιούργησε δική της ανεξάρτητη ομάδα χορού.
Στο μεταξύ είχε υιοθετήσει και τρία παιδιά. «Εχω τρία παιδιά και ο άντρας που θα μπει στην οικογένειά μου πρέπει να είναι σοβαρός. Εμπιστος. Ενας πραγματικός πατέρας». Οταν βρέθηκε και αυτός, κατάλαβε τουλάχιστον τι της έλειπε τόσα χρόνια: «Ενας άντρας που θέλει να κατακτήσει μια γυναίκα συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο. Τη φλερτάρει, δίνει στο παιχνίδι μεγαλύτερη διάρκεια και στο αποτέλεσμα μεγαλύτερη απόλαυση. Ο άγνωστος για μένα κόσμος των προκαταρκτικών είναι μια πραγματική αποκάλυψη». Θα έμεναν μαζί; Μα ίσως δεν το χρειαζόταν καν.
Ηταν μέλος του Κόκκινου Στρατού της Κίνας, άλλαξε φύλο και δημιούργησε τη δική της ομάδα χορού
ΜΑΙΡΗ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ (ΤΟ ΒΗΜΑ, 5/8/2007)
Επέμβαση αλλαγής φύλου, Πεκίνο, Πρωτοχρονιά 1995. «Χειρουργική αίθουσα. Τα φώτα σε τυφλώνουν. Λευκοντυμένοι άντρες τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις. Για μια στιγμή αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν τόσοι γιατροί και αμέσως έπειτα συνειδητοποιώ ότι δεν είναι άλλοι από τους δημοσιογράφους. Εχουν γίνει όλοι φίλοι μου». Ηδη μας κρατάει αιχμαλώτους o συνταγματάρχης /χορευτής/ συγγραφέας με τη στρατηγική του. Σε ηλικία 28 χρονών άλλαξε φύλο. Στα 33 του έγραψε την αυτοβιογραφία που τώρα διαβάζουμε. Λογικό, αφού η πρώτη ζωή του είχε τελειώσει.
Σε εκείνη την πρώτη ζωή, δύο επιθυμίες είχε από παιδί: να γίνει γυναίκα και να δοξαστεί σε όλο τον κόσμο ως χορεύτρια. Ο στρατός θα ήταν απλώς το μέσο για να τις πραγματοποιήσει. Είχε επιλεγεί, όταν ήταν ακόμη εννέα ετών, για να γίνει χορευτής του Κόκκινου Στρατού λόγω εξαιρετικού ταλέντου. Η είσοδος στη στρατιωτική σχολή ήταν η απόλυτη δόξα από μόνη της. Αλλά για τον Τζιν άνοιξε και την πόρτα στον κόσμο των ενηλίκων. «Ενα ασυναίσθητο μπαλέτο παίζεται ανάμεσά μας...» είχε απορήσει κατ' αρχάς για τον τρόπο που τον κοιτούσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του θιάσου, παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών. Επρεπε στο εξής να τον αποφεύγει. «Ε, Τζιν Σινγκ, σε έχει βάλει στο μάτι ο αυτοκράτορας» θα άκουγε από άλλους. Τον καλλιτεχνικό διευθυντή δεν τον ήθελε σίγουρα. «Ο κύριος Μεν είναι μεγάλος δάσκαλος και τον εκτιμώ πολύ. Ομως δεν ξέρει να ξεχωρίζει τον χορό από το πάθος». Επειτα «έχω διαπιστώσει πως τα κορίτσια αγνοούν παντελώς την ύπαρξη των αγοριών και αντιστρόφως. Του εκθέτω το πρόβλημα:... Πιστεύετε πως θα μπορέσουμε να χορεύουμε μαζί χωρίς να ανταλλάσσουμε κουβέντα;». Καμία απάντηση. Πέρα από τον χορό όμως υπήρχε και η κανονική ζωή του στρατού. Ο γραμματέας του τάγματος θα τον έκανε να προβληματιστεί σοβαρά: «Ξυπνάω την αντρική επιθυμία και αυτό με μεθάει. Αλλά γιατί εγώ, ένα αγόρι;».
Μαύρα κοστούμια
Ο στρατός ήταν που του εξασφάλισε τα πρώτα ταξίδια στη Δύση. «Δεκάδες μαύρα κουστούμια κατακλύζουν το αεροπλάνο της China Airlines. Καθισμένος σε μια από τις πίσω θέσεις του σκάφους, έχω την εντύπωση πως πρόκειται για επικήδεια πομπή. Ολα τα μέλη της αποστολής, όχι μόνο οι χορευτές αλλά και οι μουσικοί που είναι στην ουσία απλοί πολίτες, είναι ντυμένοι σαν χωριάτες. Εκείνοι συμμορφώθηκαν με τη ντιρεκτίβα, μόνο εγώ αντιστέκομαι στο πένθος με το κατάλευκο κουστούμι μου, το εφαρμοστό γιλέκο του και την ολομέταξη ριγέ μπλε-μαύρη γραβάτα μου. Μοιάζω με νεόνυμφο σε ταξίδι του μέλιτος ή επαγγελματία γλεντζέ». Προορισμός, Ντουμπάι και μετά Παρίσι. Ηδη από τα αρώματα των αφορολόγητων καταστημάτων «συνειδητοποιώ το προφανές: αυτός είναι ένας άλλος κόσμος, ασύλληπτος για την Κίνα». Και αργότερα: «Ο ουρανός είναι πιο καθαρός στο Παρίσι, οι μυρωδιές διαφορετικές, ο αέρας πιο φρέσκος. Οι άνθρωποι μου φαίνονται ευτυχισμένοι, όμορφοι. Οι άντρες κυρίως».
Αλλά θα ακολουθούσε και ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Υπογράφηκε ένα σχέδιο πολιτιστικής ανταλλαγής με τους Αμερικανούς για να δημιουργηθεί η πρώτη τάξη μοντέρνου χορού στην Κίνα και, μετά το τέλος των σπουδών, ο καλύτερος μαθητής θα συνέχιζε την εκπαίδευσή του στις Ηνωμένες Πολιτείες. «Θα γίνω ο πρώτος Κινέζος που θα σπουδάσει μοντέρνο χορό στις Ηνωμένες Πολιτείες... θα πάω μόνο για ένα χρόνο... θα αποκαλυφθεί επιτέλους και στο εξωτερικό το γόητρο του στρατιωτικού χορού... θα ξεκλέψω τις τεχνικές της Δύσης για χάρη του λαϊκού στρατού... θα είναι μια ευκαιρία για την Κίνα και μπλα - μπλα - μπλα». Τα εμπόδια ήταν πολλά, αλλά σύντομα η βίζα για την Αμερική θα ήταν κολλημένη στο νεοαποκτηθέν διαβατήριό του.
Οι συνάδελφοί του στην Αμερική, όμως, δεν φάνηκαν να αντιλαμβάνονται το γόητρο ενός χορευτή του Κόκκινου Στρατού. Εχεις τεχνική, σου λείπει το στυλ, του είπαν. «Να είσαι ο εαυτός σου, αυτό είναι το πιστεύω της Δύσης. Σύμφωνοι. Μόνο που εγώ δεν ξέρω ποιος είμαι». Δεν ήξερε καν πώς είναι να είσαι ομοφυλόφιλος. «Στην Κίνα δεν μιλάμε για τις αγάπες μεταξύ αντρών. Η ομοφυλοφιλία υπάρχει από πάντα αλλά είναι ένα θέμα που ποτέ δεν θίγεται άμεσα, είναι θέμα που κρατιέται μυστικό... Η ομοφυλοφιλία είναι μια λέξη που απλά δε λέγεται... Στην πραγματικότητα δεν ξέρω τι κάνουν οι άντρες μεταξύ τους». Και ρίχτηκε στην εξερεύνηση. Συνάντησε στη Νέα Υόρκη τον Τζον και άλλες εκδοχές του στα μπαρ που γύριζαν: «Οι ομοφυλόφιλοι έχουν εμμονή με το σεξ, τουλάχιστον αυτοί που γνώρισα... Οι σχέσεις τους είναι της στιγμής, δεν έχουν αύριο. Δοκιμάζω, αλλά εγώ ψάχνω άλλο πράγμα: το αργό άναμμα του πόθου, το πάθος, τη συνενοχή, την αμοιβαία κατανόηση». Νόμισε ότι βρήκε αυτόν που έψαχνε στο Ντάλας, κάποιον ονόματι Κλέι. «Είναι το είδος του ευαίσθητου και ήρεμου καουμπόη... Με φροντίζει ακριβώς όπως θα έκανε ένας άντρας σε μια γυναίκα...». Στη Ρώμη, σε άλλη παράσταση, γνώρισε τον Κάρλος, έναν καναδό ψυχίατρο, πολύ καλό. Αλλά όλοι τον αγαπούσαν σαν άντρα. Θα έμεναν μαζί του αν γινόταν γυναίκα; Δεν ήθελε γκέι τελικά, χρειαζόταν σχέση με ετεροφυλόφιλο.
Αίσθημα άγνοιας
Ξαφνικά δόθηκαν νέα περιθώρια εξερεύνησης. Με τα γεγονότα στην πλατεία Τιανανμέν, το 1989, δόθηκε δικαίωμα τετραετούς παράτασης διαμονής στην Αμερική σε όλους τους κινέζους φοιτητές. Ο Τζιν θα παρέμενε επί το έργον των αποκαλύψεων. Ενα ακόμη επαγγελματικό ταξίδι στη Ρώμη, άλλωστε, θα του έδειχνε πόσο διαφορετική ήταν η κουλτούρα της Ευρώπης από αυτήν της Αμερικής. Τον κατέκλυσε ξανά ένα αίσθημα άγνοιας. Ηταν παντού ένας ξένος μακριά από το σπίτι του. Είχε πάρει την τελειωτική απόφαση: «Στην Κίνα γεννήθηκα άντρας, στην Κίνα θα ξαναγεννηθώ γυναίκα. Στο σπίτι μου».
Πέντε μόλις χρόνια είχε λείψει και ήταν ήδη ένα αστέρι παγκόσμιου βεληνεκούς. Με το που γύρισε, μπορούσε τυπικά να προαχθεί σε συνταγματάρχη με πόστο εκπαιδευτή. «Ο στρατός όμως δε θέλει ούτε το όνομά μου να ακούει! Εγκατέλειψα το στρατό χωρίς εξουσιοδότηση. Δε μου οφείλουν τίποτα. Θα τα βγάλω πέρα μόνος μου. Τι ανακούφιση!». Ξέρουμε ήδη τα καθέκαστα της χειρουργικής επέμβασης, μας τα έχει πει. Αλλά τώρα μαθαίνουμε και το αποτέλεσμα κάτω από τις νέες συνθήκες καχυποψίας στην Κίνα: η Τζιν είχε γίνει μια όμορφη γυναίκα αλλά πειράχτηκε το ένα πόδι της, δεν μπορούσε να το πατήσει. Θα μπορούσε να χορέψει ξανά; «Αφήνω το μπαστούνι να γλιστρήσει πάνω στο πατάκι του αυτοκινήτου. Μια μέρα δεν θα το έχω ανάγκη. Αλλά και πάλι οι γλώσσες δεν θα πάψουν. Κρυφά μέσα μου ορκίζομαι ότι μια μέρα θα ανέβω ξανά στη σκηνή, για να δείξω σε όλους τι μπορώ να κάνω και μέχρι πού μπορώ να φτάσω». Το έδειξε σύντομα. Πάλι, ακόμη και οι κοντινοί φίλοι, αυτοί που την αγαπούσαν πραγματικά, αισθάνονταν παράξενα μαζί της. «Μπορούμε να σε φιλήσουμε;» τη ρώτησε κάποιος που την παρατηρούσε κλεφτά σε μια παράσταση που είχε χορογραφήσει στη Μαντζουρία. «Αρνήθηκα. Τώρα είμαι γυναίκα».
Ο τύπος της πράκτορος
Αλήθεια, τι είδους γυναίκα ήθελε να είναι; «Τα κομμουνιστικά κινεζικά φιλμ της δεκαετίας του '30 ή του '40, που με γοήτευαν όταν ήμουν παιδί, έβριθαν από ήρωες που μάχονταν εναντίον του Ιάπωνα κατακτητή. Αλλά αυτοί που με τραβούσαν ήταν πάντα οι κακοί. Ή, πιο συγκεκριμένα, οι κακές. (...) Τέτοια γυναίκα ονειρευόμουν να γίνω: διανοούμενη, μυστηριώδης και με γκλάμουρ. Πράκτορας ή διπλή κατάσκοπος». Βέβαια «η πανοπλία τακούνια - φούστα - τσάντα απαιτεί μια δεξιοτεχνία που δεν είχα υπολογίσει». Εξασκήθηκε και σε αυτό. Εζησε ξανά την αναγνώριση στη χώρα της ως η καλύτερη χορογράφος. Αντιστάθηκε στις κακόβουλες επιθέσεις του κομμουνιστικού μηχανισμού ανοίγοντας ένα κλαμπ στη Σανγκάη, γνώρισε μέσα από αυτό κινηματογραφικούς παραγωγούς και ανέλαβε πρωταγωνιστικούς ρόλους, ξεπέρασε τις καινούργιες αντιδράσεις αναλαμβάνοντας να δώσει νέα ζωή στην παρηκμασμένη όπερα της Σανγκάης, οι παραστάσεις του έργου «Το τανγκό της Σανγκάης» ανέβηκαν στην Ευρώπη και η ίδια δημιούργησε δική της ανεξάρτητη ομάδα χορού.
Στο μεταξύ είχε υιοθετήσει και τρία παιδιά. «Εχω τρία παιδιά και ο άντρας που θα μπει στην οικογένειά μου πρέπει να είναι σοβαρός. Εμπιστος. Ενας πραγματικός πατέρας». Οταν βρέθηκε και αυτός, κατάλαβε τουλάχιστον τι της έλειπε τόσα χρόνια: «Ενας άντρας που θέλει να κατακτήσει μια γυναίκα συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο. Τη φλερτάρει, δίνει στο παιχνίδι μεγαλύτερη διάρκεια και στο αποτέλεσμα μεγαλύτερη απόλαυση. Ο άγνωστος για μένα κόσμος των προκαταρκτικών είναι μια πραγματική αποκάλυψη». Θα έμεναν μαζί; Μα ίσως δεν το χρειαζόταν καν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου