Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΣΤΡΑΒΟΣ ΓΙΑΛΟΣ

.

Ή στραβός είναι ο γιαλός ή στραβός είναι ο γιαλός
παραδοχή των υπαρχόντων αποτελεί δείγμα ρεαλισμού και προσαρμοστικότητας στο περιβάλλον. Όταν στρουθοκαμηλίζει κανείς για να μη δει τα χρώματα και μετά καταλάβει πως έχει αχρωματοψία, τότε χαρακτηρίζεται ως νοητικά ασθενής. Όταν δε το ίδιο το κράτος αρνείται να κοιτάξει κατάματα τους πολίτες του και να τους εξηγήσει γιατί μαχαιρώνει τις αξίες – όπως εκείνη της ισότητας – που το ίδιο αποθεώνει, τότε χαρακτηρίζεται υποβιβαστικά άρρωστο. Στην Κύπρο οι ομοφυλόφιλοι χλευάζονται ανελλιπώς, απορρίπτονται και υπόκεινται διακρίσεις επειδή κάνανε το λάθος να υπάρξουνε. Κι όμως ούτε το διάλεξε κάποιος να αντιτεθεί στο ετεροφυλοφιλικό ρεύμα, ούτε μας έδωσαν το φίλτρο της ετεροφυλοφιλίας αυτοί που χτυπιούνται πως υπάρχει. Ερώτηση κρίσεως: γιατί ένα τόσο μεγάλο πρόβλημα είναι εκτός ατζέντας βουλής και κράτους;

Το μόνο που θαρρείς υπάρχει είναι αδιαφορία. Αναρριχώμενη σε τοίχους καλοχτισμένους από ενισχυμένα ταμπού και χαλυβωμένη προκατάληψη. Από το νομοθετικό σώμα που δεν προνοεί έστω την στοιχειώδη προστασία των πολιτών από τον ρατσισμό μέχρι την εκτελεστική εξουσία. Ρίχνονται με τα μούτρα στην αδικαιολόγητη αποστροφή προτιμώντας να ασχοληθούν και να επιλύσουν προβλήματα εύκολα ή ευχάριστα. Εθελοτυφλούν και προσποιούνται ότι το πρόβλημα είναι ανύπαρκτο, πείθοντας έτσι τους εαυτούς τους ότι είναι απλά μια σπάνια διαστροφή. Καθημερινά όμως, όταν στις παρέες, τη δουλειά, το σχολείο και το πανεπιστήμιο, αρχίζουν μεταξύ μιας ομάδας ανθρώπων από τη χαλαρή συζήτηση να γεννιούνται περίγελοι και κοροϊδευτικά σχόλια για τους ομοφυλόφιλους, κάνείς δεν υπολογίζει ότι ένα ζευγάρι μάτια πιθανότατα υποκρίνεται και το στόμα που τα συνοδεύει αναφωνεί οτιδήποτε άλλο εκτός από την αλήθεια.

Η ισχύς της παραδοχής των υπαρχόντων μπορούσε ανέκαθεν να φανεί ευεργετική για μια κοινωνία. Κι όμως, αφ’ ενός, αμφισβητείται το γεγονός ότι γεννιόμαστε ομοφυλόφιλοι γιατί δεν αναγνωριζόμαστε όπως με τα άλλα χαρακτηριστικά, εκ γενετής – για την ακρίβεια ίσως και ποτέ αλλά τούτο είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Η κοινωνία έτσι αποτυγχάνει να διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει για εμάς δικαίωμα επιλογής. Αφ’ εταίρου η ομοφυλοφιλία δεν είναι χαρακτηριστικό που το φέρει πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας και τις περισσότερες φορές ούτε κάποιο από τα μέλη της οικογένειας. Οπότε τα εν λόγω άτομα δεν μπορούν να μιλήσουν σε κανέναν και να πείσουν ότι δεν επέλεξαν την ομοφυλοφιλία ή τις ομοφυλοφιλικές τάσεις. Δεν έχουν επίσης έτσι και καμία υποστήριξη για να διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους.

Η δε ανυπαρξία της νομικής πλαισίωσης της ομοφυλοφιλίας εκτός του ότι βασίζεται σε μεσαιωνικά δόγματα, επηρεάζεται άμεσα από την κοινωνική αντίληψη των πραγμάτων. Γιατί η νομοθεσία μας δεν έχει δημιουργηθεί για να υπερασπίσει το δίκαιο αλλά για να δώσει αίσθημα ικανοποίησης στη μάζα. Φυσικά τα περισσότερα θέματα που έχουν κάποιο νομικό υπόβαθρο εφαρμόζουν το δίκαιο στα πλαίσια όμως της ικανοποιημένης πλειοψηφίας. Ποτέ δε θα μπορούσε να συμβεί το αντίθετο, ιδίως όταν πρόκειται για κοινωνικά ζητήματα. Στην αντιμετώπιση της ομοφυλοφιλίας είδαμε πως είναι δυνατό η δικαιοσύνη να εξέλθει του πεδίου ικανοποίησης της πλειοψηφίας οπότε επιλέγει να αδρανεί. Έτσι, ένας στους δέκα περίπου στην Κύπρο υποκύπτει στα κουσούρια του κόσμου και κολυμπά στην αδικία.

Το αστείο έχει γίνει τετριμμένο: «μη βρεθείς ποτέ στο δρόμο της δικαιοσύνης, είναι τυφλή!». Όμως αν αύριο βρεθεί αυτή μαζί με τα σώματα που συναποτελούν την πολιτεία στο δρόμο του ετεροφυλοφιλικού κόσμου τότε θα αρχίσουν όλοι τότε να εξανίστανται με απελπιστικά σχόλια, γεμάτα αγανάκτηση και με φωνές για λήψη μέτρων και ψήφιση νόμων. Θα βρουν το θράσος, οι ίδιοι που μας καταδικάζουν σήμερα, να μιλήσουν για τα δικαιώματα τους. Θα εκσφενδονίσουν κατηγορίες και συνθήματα για το στραβό γιαλό στον οποίο αρμενίζουμε και τη στραβότερη δικαιοσύνη. Αλήθεια όμως... Θα ένιωθαν ποτέ έστω το ένα χιλιοστό του πνιγμού από την αγχόνη της μυωπίας της;

Νικόλαος Φωτεινός (TYPOS.COM.CY, 2-10-2007)