ΠΡΟΣΕΧΩΣ 2. ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΜΟΥ

«Ολα για τη μητέρα μου» στο Θέατρο Ακροπόλ

Του Γιώργου Βαϊλάκη (imerisia.g, 30-9-2013)

Είναι ίσως η καλύτερη ταινία του Πέδρο Αλμοδόβαρ, μια ταινία γεμάτη ακραία συναισθήματα, ατυχείς έρωτες, έντονα πάθη, σπαταλημένες ζωές, δραματικές κορυφώσεις, κομψή ειρωνεία, αλλά και μια βαθιά αίσθηση ανθρωπιάς.

Αυτή η συναρπαστική ταινία με τίτλο «Ολα για τη μητέρα μου» που κέρδισε το Οσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 2000 παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε θεατρική μορφή στην Ελλάδα, από τις 8 Νοεμβρίου στο Θεατρικό Ακροπόλ, σε σκηνοθεσία Πέτρου Ζούλια με ένα καστ εκλεκτών ηθοποιών: Νένα Μεντή, Μαρίνα Ψάλτη, Κατερίνα Λέχου, Γωγώ Μπρέμπου, Αννα Μονογιού, Ειρήνη Ιγγλέση και Κώστας Κάππας.

Η Μανουέλα ζει με τον γιο της Εστέμπαν στην Μαδρίτη. Το βράδυ των γενεθλίων του Εστέμπαν, αφού παρακολουθούν μια θεατρική παράσταση, η μητέρα του υπόσχεται να του πει όλη την αλήθεια για τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ.

Ο άτυχος, όμως, Εστέμπαν κυνηγώντας την πρωταγωνίστρια της παράστασης για ένα αυτόγραφο, σκοτώνεται από διερχόμενο αυτοκίνητο. Η Μανουέλα τότε ξεκινά για τη Βαρκελώνη, αναζητώντας τον πατέρα του γιου της.

Εκεί συναντά την παλιά της φίλη Αγράδο, γνωρίζει τη Ρόζα και τις ηθοποιούς Ούμα και Νίνα. Οι γυναίκες αυτές κάτω από περίεργες συνθήκες και αρκετές συμπτώσεις, θα ενωθούν απέναντι στη ζωή και το θάνατο. Το πένθος, η προδοσία, ο έρωτας και ένα παιδί γεφυρώνουν αυτούς τους τόσο αταίριαστους χαρακτήρες.

Η θεατρική εκδοχή του «Ολα για τα μητέρα μου» πρωτοανέβηκε το 2008 στο Λονδίνο με τεράστια επιτυχία, σε θεατρική διασκευή του Σάμουελ Ανταμσον.

Μάλιστα, ήταν ο ίδιος ο Αλμοδόβαρ που εμπιστεύτηκε τη μεταγραφή του έργου του στον καλύτερο διασκευαστή έργων του Τσέχωφ στην Αγγλία.

Το θεατρικό έργο, ένα αυτόνομο δημιούργημα, κράτησε πολλά από την ομώνυμη ταινία, αλλά έχει και σημαντικές διαφορές. Πρόκειται για ένα έργο που ασχολείται με το θέμα της αναζήτησης σεξουαλικής ταυτότητας, φύλου, θρησκείας, πίστης και λόγου ύπαρξης και τα σχολιάζει με ένα κωμικοτραγικό τρόπο και μια έντονη αίσθηση μαύρου χιούμορ.

Κάπως έτσι, το έργο του Αλμοδόβαρ, με τις πολλές παράλληλες ιστορίες διαφορετικών γυναικών και το σχολιασμό καυστικών κοινωνικών θεμάτων, γίνεται ένας ύμνος στην αλήθεια, την αλληλεγγύη και τη γυναικεία ύπαρξη.

Και όλα αυτά με πολύ γέλιο και συγκίνηση, ακροβατώντας ιδανικά ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα.