Τον Queer Χρυσό Φοίνικα, το ανεπίσημο βραβείο που δίνεται εδώ και τρία χρόνια στην καλύτερη queer ταινία που προβάλλεται σε όλα τα τμήματα του Φεστιβάλ Καννών, Χωρίς σοβαρό αντίπαλο, φυσικά, κέρδισε το «Laurence Anyways» του Ξαβιέ Ντολάν... (flix.gr)
Δεν υπάρχει άνθρωπος στο Φεστιβάλ Καννών (και έξω από αυτό) που να μην έχει να πει κάτι κάκο για τον Ξαβιέ Ντολάν. Για την υπέρμετρη φιλοδοξία του, την αλαζονική συμπεριφορά του, το φουσκωμένο του μαλλί σε τέλεια αναλογία με τον κωλοπαιδισμό του, το γεγονός πως είναι ένα κατασκεύασμα όχι γενικά του marketing αλλά του ίδιου του Φεστιβάλ των Καννών που μέχρις στιγμής έχει φιλοξενήσει και τις τρεις ταινίες του («Σκότωσα τη Μητέρα Μου» στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών, «Φανταστικές Αγάπες» στο Ενα Κάποιο Βλέμμα, «Laurence Anyways» στο Ενα Κάποιο Βλέμμα) ανακηρύσσοντας τον στο παιδί – θαύμα της εποχής μας.
Το πόσο λίγο τον νοιάζουν όλα τα παραπάνω το καταλαβαίνει κανείς από την ταχύτητα με την οποία γυρίζει τις ταινίες του (τρεις ταινίες μέσα σε τρία χρόνια), την αυτοπεποίθηση του όταν μιλάει στους δημοσιογράφους χτυπώντας κάτω από τη μέση τον ίδιο τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ που δεν τον επελέξε για το Διαγωνιστικό Πρόγραμμα, από τη μανία με την οποία πιστεύει ότι μπορέι να χειριστεί ένα τόσο δύσκολο θέμα όσο την ιστορία ενός άντρα που στα 35 του χρόνια αποφασίζει να γίνει γυναίκα.
Κι όμως, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ο Ντολάν τα καταφέρνει σχεδόν το ίδιο όσο και ο ήρωας του στην ταινία. Η ματιά του πάνω στην αυτοδιάθεση των φύλων είναι εκτός από αρκούντως πολεμική και το ίδιο αρκούντως απαλλαγμένη από στερεότυπα. Ο Λόρενς θέλει να γίνει γυναίκα, το εξομολογείται στην γυναίκα που αγαπάει και ένα πρωί σαν όλα τα άλλα βάζει λίγο μέικ-απ και γυναικεία ρούχα και ξεκινάει τη δική του περιπέτεια σε έναν κόσμο που δεν έχει την παραμικρή διάθεση να τον αποδεχθεί.
Στην πραγματικότητα, το «Laurence Anyways» δεν είναι μια ταινία για την αλλαγή φύλου, αλλά για την επιθυμία ενός άνδρα να γίνει γυναίκα για να παραμείνει ερωτευμένος με τη γυναίκα της ζωής του. Και εκεί είναι που, ακόμη κι αν δεν θες καθόλου, παραδέχεσαι τον Ντολάν για την επιλογή της σεναριακής του ιδέας. Η ελάχιστη σημασία που δίνει στην ψυχολογική διαδρομή του ήρωα του, αντισταθμίζεται από την εκρηκτική σχέση με την κοπέλα του και την προσπάθεια ενός ζευγαριού να νικήσει την «αλλαγή» και να παραμείνει μαζί, κόντρα σε όλες τις πιθανότητες.
Δεν θα κατηγορούσαμε ποτέ τον Ξαβιέ Ντολάν γιατί είναι 23 χρονών και νιώθει – δικαιολογημένα - «king of the world». Μόνο που οι προθέσεις του, περισσότερο εδώ από τις δύο προηγούμενες ταινίες του, προδίδονται για ακόμη μια φορά από το νεαρό της ηλικίας του και την υπέρμετρη σιγουριά του πως μπορεί να κάνει μια ταινία – αρχέτυπο για μια τρανσέξουαλ. Μετά τα 30 πρώτα λεπτά της ταινίας του – που διαρκεί 2 ώρες και 40 λεπτά! – ο Ντολάν θυσιάζει το δράμα για χάρη ενός επαναλαμβανόμενου βίντεο κλιπ, όπως ακριβώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει για παράδειγμα τις περσινές «Φανταστικές Αγάπες» του.
Το γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας του διαδραματίζεται στα 80s μοιάζει να τον καυλώνει πιο πολύ από το πως ο Μελβίλ Πουπό προσπαθεί να διαχειριστεί έναν από τους δυσκολότερους ρόλους στην καριερά του και την καριέρα κάθε άνδρα ηθοποιού (και όχι ακριβώς πετυχημένα). Και το «Fade to Gray» των Visage και οι βάτες στα ταγιέρ του Λόρενς μοιάζουν να τον απασχολούν πιο πολύ από το να κρατήσει συγκεντρωμένο το βλέμμα του στην σπαρακτική ιστορία του.
Χαμένη ευκαιρία ή όχι, ο Ντολάν μοιάζει να νοιάζεται γενικά λίγο και για το ίδιο το σινεμά. Αυτό που υποτίθεται ότι είναι η ζωή του. Με τον ίδιο τρόπο που κάνει μια ταινία φόρο – τιμής στα 80s, όταν o ίδιος γεννήθηκε το 1989, ξαφνίαζοντας με το πως ξέρει ακριβώς τι σήμαινε να είσαι ένας άντρας που ήθελε να γίνει γυναίκα στην αλλαγή της δεκαετίας προς το 1990.
Μην το ψάχνετε. Οσο και να τον κατηγορούν, ο Ξαβιέ Ντολάν θα παραμείνει το ίδιο μικροκαμωμένο παιδί που ξέρει πως κάθε ταινία του θα προβληματίζει το Φεστιβάλ Καννών για το ποιο πρόγραμμα του θα την συμπεριλάβει. Ισως αρκετά μακριά από τον Χρυσό Φοίνικα ακόμη, αλλά όχι και από το να θεωρεί τον εαυτό του «πρωταγωνιστή» ενός ολόκληρου Φεστιβάλ!
Μανώλης Κρανάκης (flix.gr, 19/5/2012)
Το πόσο λίγο τον νοιάζουν όλα τα παραπάνω το καταλαβαίνει κανείς από την ταχύτητα με την οποία γυρίζει τις ταινίες του (τρεις ταινίες μέσα σε τρία χρόνια), την αυτοπεποίθηση του όταν μιλάει στους δημοσιογράφους χτυπώντας κάτω από τη μέση τον ίδιο τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Φεστιβάλ που δεν τον επελέξε για το Διαγωνιστικό Πρόγραμμα, από τη μανία με την οποία πιστεύει ότι μπορέι να χειριστεί ένα τόσο δύσκολο θέμα όσο την ιστορία ενός άντρα που στα 35 του χρόνια αποφασίζει να γίνει γυναίκα.
Κι όμως, όσο παράξενο κι αν ακούγεται, ο Ντολάν τα καταφέρνει σχεδόν το ίδιο όσο και ο ήρωας του στην ταινία. Η ματιά του πάνω στην αυτοδιάθεση των φύλων είναι εκτός από αρκούντως πολεμική και το ίδιο αρκούντως απαλλαγμένη από στερεότυπα. Ο Λόρενς θέλει να γίνει γυναίκα, το εξομολογείται στην γυναίκα που αγαπάει και ένα πρωί σαν όλα τα άλλα βάζει λίγο μέικ-απ και γυναικεία ρούχα και ξεκινάει τη δική του περιπέτεια σε έναν κόσμο που δεν έχει την παραμικρή διάθεση να τον αποδεχθεί.
Στην πραγματικότητα, το «Laurence Anyways» δεν είναι μια ταινία για την αλλαγή φύλου, αλλά για την επιθυμία ενός άνδρα να γίνει γυναίκα για να παραμείνει ερωτευμένος με τη γυναίκα της ζωής του. Και εκεί είναι που, ακόμη κι αν δεν θες καθόλου, παραδέχεσαι τον Ντολάν για την επιλογή της σεναριακής του ιδέας. Η ελάχιστη σημασία που δίνει στην ψυχολογική διαδρομή του ήρωα του, αντισταθμίζεται από την εκρηκτική σχέση με την κοπέλα του και την προσπάθεια ενός ζευγαριού να νικήσει την «αλλαγή» και να παραμείνει μαζί, κόντρα σε όλες τις πιθανότητες.
Δεν θα κατηγορούσαμε ποτέ τον Ξαβιέ Ντολάν γιατί είναι 23 χρονών και νιώθει – δικαιολογημένα - «king of the world». Μόνο που οι προθέσεις του, περισσότερο εδώ από τις δύο προηγούμενες ταινίες του, προδίδονται για ακόμη μια φορά από το νεαρό της ηλικίας του και την υπέρμετρη σιγουριά του πως μπορεί να κάνει μια ταινία – αρχέτυπο για μια τρανσέξουαλ. Μετά τα 30 πρώτα λεπτά της ταινίας του – που διαρκεί 2 ώρες και 40 λεπτά! – ο Ντολάν θυσιάζει το δράμα για χάρη ενός επαναλαμβανόμενου βίντεο κλιπ, όπως ακριβώς θα μπορούσε κανείς να περιγράψει για παράδειγμα τις περσινές «Φανταστικές Αγάπες» του.
Το γεγονός πως το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας του διαδραματίζεται στα 80s μοιάζει να τον καυλώνει πιο πολύ από το πως ο Μελβίλ Πουπό προσπαθεί να διαχειριστεί έναν από τους δυσκολότερους ρόλους στην καριερά του και την καριέρα κάθε άνδρα ηθοποιού (και όχι ακριβώς πετυχημένα). Και το «Fade to Gray» των Visage και οι βάτες στα ταγιέρ του Λόρενς μοιάζουν να τον απασχολούν πιο πολύ από το να κρατήσει συγκεντρωμένο το βλέμμα του στην σπαρακτική ιστορία του.
Χαμένη ευκαιρία ή όχι, ο Ντολάν μοιάζει να νοιάζεται γενικά λίγο και για το ίδιο το σινεμά. Αυτό που υποτίθεται ότι είναι η ζωή του. Με τον ίδιο τρόπο που κάνει μια ταινία φόρο – τιμής στα 80s, όταν o ίδιος γεννήθηκε το 1989, ξαφνίαζοντας με το πως ξέρει ακριβώς τι σήμαινε να είσαι ένας άντρας που ήθελε να γίνει γυναίκα στην αλλαγή της δεκαετίας προς το 1990.
Μην το ψάχνετε. Οσο και να τον κατηγορούν, ο Ξαβιέ Ντολάν θα παραμείνει το ίδιο μικροκαμωμένο παιδί που ξέρει πως κάθε ταινία του θα προβληματίζει το Φεστιβάλ Καννών για το ποιο πρόγραμμα του θα την συμπεριλάβει. Ισως αρκετά μακριά από τον Χρυσό Φοίνικα ακόμη, αλλά όχι και από το να θεωρεί τον εαυτό του «πρωταγωνιστή» ενός ολόκληρου Φεστιβάλ!
Μανώλης Κρανάκης (flix.gr, 19/5/2012)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου