ΜΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΗ ΣΤΗΛΗ "ΜΙΛΑ ΜΟΥ ΒΡΩΜΙΚΑ"

.

»Καλή μου Μυρτώ, σου γράφω μόνο για να μοιραστώ αυτή τη χαρά που έχει κουρσέψει τη ζωή μου εδώ και τρία χρόνια. Σήμερα (19/1) συμπληρώνονται ακριβώς τρία χρόνια από τότε που της άνοιξα την πόρτα και την καλοσώρισα. Μάλλον θα πρέπει να δεχτώ πως είμαι τελικά καλός άνθρωπος, για να μου συμβεί αυτό που ποτέ δεν πίστεψα ότι μπορεί να υπάρξει. Κάπου διάβασα πως ο Έρωτας έχει ορισμένη/σύντομη ημερομηνία λήξης. Πώς ορίζουν άραγε οι «ειδικοί» το Θεό λοιπόν; Ποια είναι τα βασικά του μέρη; Είμαι στα 40 πλέον, έχω δύο ζαχαρένια παιδιά (ο βασικότερος λόγος που δεν μετάνιωσα ποτέ που γνώρισα κάποτε τον πατέρα τους) και αισθάνομαι ευλογημένη γιατί καθώς διέσχιζα το τούνελ, συνάντησα το alter ego μου, ουράνιο πλάσμα, γένους θηλυκού. Κι αυτή η λεπτομέρεια δυσκολεύει τα πράγματα πολύ, γιατί δυστυχώς στο Ελλαδιστάν οι δικαστές κοιτάζουν μονάχα τη λεπτομέρεια και χάνουν την ουσία. Κι η ουσία είναι πως δύο άνθρωποι που έχουν τόση αγάπη να δώσουν, δεν θα ’πρεπε να πρέπει ν’ απολογηθούν σε κανένα ομοφοβικό μαλάκα. Ποτέ και για κανένα λόγο. Κι ούτε να φοβούνται πως ο τελευταίος μπορεί να τους αφαιρέσει την επιμέλεια, γιατί δεν παρέχουν υγιές περιβάλλον στα παιδιά. Λες και όλα τα straight ζευγάρια εξασφαλίζουν παραδείσους στα δικά τους. Λες και το έγκλημα της παιδικής κακοποίησης δεν βαρύνει κυρίως τον αντρικό πληθυσμό. Λες και η ομοφυλοφιλία είναι έγκλημα μακράν βαρύτερο και πιο αισχρό. Η σεξουαλική ταυτότητα του καθενός είναι αυστηρά προσωπική του υπόθεση κι οφείλουμε να τη σεβόμαστε ευλαβικά. Κι αν όλοι το μαθαίναμε αυτό στα παιδιά μας, θ’ ακυρωνόταν και ο μελλοντικός φόβος που όλοι εκφράζουν όταν αναφέρονται στην απίθανη βεβαίως περίπτωση να γίνει gay (κούφια η ώρα που τ’ ακούει!!) το βλαστάρι τους όταν μεγαλώσει: «Για να μην υποφέρει το παιδί, που θα ζει στο περιθώριο!». Μα αν το αποδεχτούμε, αυτόματα καταργούμε το γαμοπεριθώριο. Δεν είχα καμιά σκασίλα, ούτε ιδιαίτερο κόλλημα να ζήσω τη διαφορετικότητά μου. Απλά έτυχε να ερωτευτώ έναν άνθρωπο που φέρει όλο το πακέτο: δε θα ’μουν αχάριστη αν –κούφια η ώρα που τ’ ακούει επίσης!– τ’ αρνιόμουν; Τρελή θα ’μουν!
Αυτά. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες, σε λιγότερες ταμπέλες και σε φωτεινότερα μυαλά!
Να είσαι πολύ πολύ καλά.
Υ.Γ. Θα ’ταν καλό, αντί για τα gay κουρελοπρότυπα των φτηνοσίριαλ που τρομοκρατούν τους ήδη χεσμένους γονείς, να γινόταν καμιά προσπάθεια επί το ουσιαστικότερον. Θέλω να ελπίζω πως υπάρχει τόσο η δυνατότητα, όσο και η διάθεση.
Ειδάλλως –αν συνεχίσει να πηγαίνει έτσι η βάρκα– είμαστε να παίρνουμε τα συμπράγκαλά μας και να την κάνουμε. Έξω από δω...
-Α.Β.

Γράψατε τον Μπεν Χουρ, αλλά μου αρέσετε και σας δημοσιεύω έστω και πετσοκομμένη. Gay ή straight, αδιάφορο. Ήρθαμε για να ζήσουμε πλήρεις. (Athens Voice, τχ. 281, 21/1/2010)