ΝΕΟ ΕΤΟΣ

ΝΕΟ ΕΤΟΣ

Ρίχνω πίσω μου σαν σάλι το έτος που ψυχορραγεί και το αφήνω
να πέσει. Ασυγκράτητα τα πυροτεχνήματα ξεσπούν πάνω στη νύχτα,
άνθη του πόθου, διάπυρα του έρωτα πυρά. Μέσα απ’ το κενό τριγύρω μου,
στέκω εδώ και σχηματίζω το σώμα σου το απόν επάνω στο δικό μου.
Το άγγιγμα σου δοτικό σαν το αέρα.

Απώτατη, εγγύτατη, η αγκάλη σου σκοτάδι, να με κρατά, κι εγώ να γέρνω
πίσω, στα χείλη να διαβάζω τα ουράνια που μιλούν μέσα από άστρα
φωτεινά, συλλαβικά. Επιτέλους, διακρίνω, προσεύχονται σ’ εμάς.
Μεσονύχτια η ανάσα σου, ζωντανή, στο δέρμα μου, διέσχισε μίλια
που σε χωρίζουν από μένα, λεωφόρους και πόλεις, μύρια
σπιτάκια φωταγωγημένα.

Αυτός ο έρωτας που έχουμε, θλίψη ανεστραμμένη, πλήρης αμηχανία, πλήρης αρμονία,
λάθος τόπος, λάθος χρόνος, των χεριών γλυκιά ασχολία, της καρδιάς
ειδικότης, απαστράφτει, το νέο ετος μέσα να οδηγήσει, τις μέρες και
νύχτες να σκορπίσει στου ουρανού του εξώτερου τη μαύρη θάλασσα.
Το στόμα σου χιόνι τώρα πάνω στα χείλη μου, δροσερό οικείο,
πρώτο φιλί και όρκος. Ο χρόνος έχει πέσει, κι όλο πέφτει μεσ’ απ’ το
απέραντο κενό, στη χρονική στιγμή μας να συμπέσει.

Κάρολ Ανν Ντάφυ: Σαγήνη (Ηριδανός, 2009)