.
Ως διαφυλική γυναίκα και με δεδομένη την εμπειρία μου (λόγω ηλικίας, κοινωνικής θέσης κλπ), που φυσικά δεν μου προσδίδει κάποιο αλάθητο ή κάποια ιδιαίτερη δικαιοδοσία, αλλά αναμφίβολα μου προσφέρει μια προοπτική, μέσα από τα τόσα χρόνια συσχέτισής μου με πολλά διαφυλικά άτομα, όχι αποκλειστικά υποκειμενική, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι η διαφυλικότητα, πέρα από το γεγονός ότι κάθε άτομο τη βιώνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, έχει έναν κοινό παρανομαστή που μας χαρακτηρίζει όλους τους διαφυλικούς άνδρες και γυναίκες: η ασυμφωνία ανάμεσα στο βιολογικό φύλο και το φύλο που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως δικό μας και η επιθυμία μας οι άλλοι επίσης έτσι να μας αντιλαμβάνονται.
Όλοι και όλες μας έχουμε κάνει ότι ήταν εφικτό για να ταιριάξουμε την όψη μας με το φύλο που αισθανόμαστε δικό μας: ορμονικές θεραπείες (συχνά χωρίς ιατρικό έλεγχο και με τον κίνδυνο που κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την υγεία μας), χειρουργικές επεμβάσεις κλπ. Όλα αυτά για να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ΑΝΔΡΑ ή ΓΥΝΑΙΚΑ και έτσι να μας αντιλαμβάνονται και οι άλλοι.
Γι’ αυτό η απουσία ορμονικών επεμβάσεων, η απόρριψη οποιασδήποτε θεραπείας ή χειρουργικής επέμβασης δεν συνιστά ΔΙΑΦΥΛΙΚΟΤΗΤΑ, είναι QUEER θεωρία. (...)
Οι διαφυλικοί άνδρες και γυναίκες αγωνιστήκαμε επί χρόνια και ακόμη συνεχίζουμε να διεκδικούμε την κοινωνική και επαγγελματική μας ένταξη, την πλήρη ιατρική μας περίθαλψη. (…)
Θέλω λοιπόν να καταγγείλω τη χειραγώγηση που επιχειρείται σε βάρος μας από εκείνους που κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων τους τα ερμηνεύουν όλα μέσα από την queer θεωρία.
Είμαστε σύμφωνοι μαζί τους σε θέματα υγείας, ένταξης, αποπαθολογικοποίησης, αλλά ας μην μας κρεμούν την ταμπέλα: ΟΥΤΕ ΑΝΔΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Γιατί αν κάτι έχουμε ξεκάθαρο εμείς οι διαφυλικοί είναι ότι επιθυμούμε να είμαστε γυναίκες ή άνδρες, ανάλογα με την κάθε περίπτωση, και με όλες τις ιδιαιτερότητες που μας διαφοροποιούν ως άτομα. (…)
Mar Cambrollé Jurado
(Πρόεδρος της Ένωσης Διαφυλικών Ανδαλουσίας)
(Παρέμβαση στα πλαίσια του δημόσιου διαλόγου που γίνεται στην Ισπανία για την αναθεώρηση του πρόσφατου Νόμου για την Ταυτότητα Φύλου)
Ως διαφυλική γυναίκα και με δεδομένη την εμπειρία μου (λόγω ηλικίας, κοινωνικής θέσης κλπ), που φυσικά δεν μου προσδίδει κάποιο αλάθητο ή κάποια ιδιαίτερη δικαιοδοσία, αλλά αναμφίβολα μου προσφέρει μια προοπτική, μέσα από τα τόσα χρόνια συσχέτισής μου με πολλά διαφυλικά άτομα, όχι αποκλειστικά υποκειμενική, μπορώ να διαβεβαιώσω ότι η διαφυλικότητα, πέρα από το γεγονός ότι κάθε άτομο τη βιώνει με τον δικό του ξεχωριστό τρόπο, έχει έναν κοινό παρανομαστή που μας χαρακτηρίζει όλους τους διαφυλικούς άνδρες και γυναίκες: η ασυμφωνία ανάμεσα στο βιολογικό φύλο και το φύλο που αισθανόμαστε και αντιλαμβανόμαστε ως δικό μας και η επιθυμία μας οι άλλοι επίσης έτσι να μας αντιλαμβάνονται.
Όλοι και όλες μας έχουμε κάνει ότι ήταν εφικτό για να ταιριάξουμε την όψη μας με το φύλο που αισθανόμαστε δικό μας: ορμονικές θεραπείες (συχνά χωρίς ιατρικό έλεγχο και με τον κίνδυνο που κάτι τέτοιο συνεπάγεται για την υγεία μας), χειρουργικές επεμβάσεις κλπ. Όλα αυτά για να αντιλαμβανόμαστε τον εαυτό μας ως ΑΝΔΡΑ ή ΓΥΝΑΙΚΑ και έτσι να μας αντιλαμβάνονται και οι άλλοι.
Γι’ αυτό η απουσία ορμονικών επεμβάσεων, η απόρριψη οποιασδήποτε θεραπείας ή χειρουργικής επέμβασης δεν συνιστά ΔΙΑΦΥΛΙΚΟΤΗΤΑ, είναι QUEER θεωρία. (...)
Οι διαφυλικοί άνδρες και γυναίκες αγωνιστήκαμε επί χρόνια και ακόμη συνεχίζουμε να διεκδικούμε την κοινωνική και επαγγελματική μας ένταξη, την πλήρη ιατρική μας περίθαλψη. (…)
Θέλω λοιπόν να καταγγείλω τη χειραγώγηση που επιχειρείται σε βάρος μας από εκείνους που κάνοντας χρήση των δικαιωμάτων τους τα ερμηνεύουν όλα μέσα από την queer θεωρία.
Είμαστε σύμφωνοι μαζί τους σε θέματα υγείας, ένταξης, αποπαθολογικοποίησης, αλλά ας μην μας κρεμούν την ταμπέλα: ΟΥΤΕ ΑΝΔΡΕΣ, ΟΥΤΕ ΓΥΝΑΙΚΕΣ. Γιατί αν κάτι έχουμε ξεκάθαρο εμείς οι διαφυλικοί είναι ότι επιθυμούμε να είμαστε γυναίκες ή άνδρες, ανάλογα με την κάθε περίπτωση, και με όλες τις ιδιαιτερότητες που μας διαφοροποιούν ως άτομα. (…)
Mar Cambrollé Jurado
(Πρόεδρος της Ένωσης Διαφυλικών Ανδαλουσίας)
(Παρέμβαση στα πλαίσια του δημόσιου διαλόγου που γίνεται στην Ισπανία για την αναθεώρηση του πρόσφατου Νόμου για την Ταυτότητα Φύλου)
15 σχόλια:
Τώρα μπας και χέστηκε κανένας για το δικαίωμα των διαφυλικών να μην θεωρούνται κάποιο τρίτο φύλο, ούτε άντρες ούτε γυναίκες, στην Ελλάδα τουλάχιστον (λέω μιας κι έκατσες και το μετέφρασες). Και μακάρι να ήταν οι κουήρ θεωρητικοί το πρόβλημά μας...
Ξέρεις πόσες φορές έχω αισθανθεί τελείως ηλίθια που προσβάλλομαι με την έκφραση "το/ τα τραβεστί"; Γύρευε τί κάφρος θεός μου έδωσε φωνή κι έκανε όλους τους άλλους κουφούς.
Πίκρα, έρωα...
erva, ποιά είναι η κατεύθυνση που σχεδιάζεται ή συζητείται η αναθεώρηση; προς περιορισμό, προς επέκταση; θεωρείται ανεπαρκής ο νόμος; ποιό είναι το σκεπτικό;
Όπως είναι γνωστό, το πακέτο μέτρων αποκατάστασης των δικαιωμάτων της λοαδ κοινότητας από την ισπανική κυβέρνηση ολοκληρώθηκε πέρσι με τη ψήφιση του νόμου 3/2007 σχετικά με την ταυτότητα φύλου. Μεταξύ άλλων προβλέπει ότι για τη ληξιαρχική αλλαγή φύλου απαιτείται διάστημα 2 ετών με ορμονική θεραπεία, αλλά όχι αναγκαστικά και με χειρουργική επέμβαση, αφού έχει προηγηθεί ιατρική γνωμάτευση ύπαρξης «δυσφορίας φύλου».
Πρόσφατα έγιναν συζητήσεις/προσπάθειες να μειωθεί/καταργηθεί αυτό το χρονικό διάστημα και η αλλαγή ληξιαρχικού φύλου ενδεχομένως να γίνεται κατά δήλωση του ενδιαφερόμενου προσώπου.
Αφήνοντας κατά μέρος τις λεπτομέρειες και τα πολιτικά παιχνίδια που παίχτηκαν, σημειώνω ότι μια μερίδα ενώσεων διαφυλικών αντιτάχθηκε σε μια τέτοια αναθεώρηση, θεωρώντας ότι η εμπνευσμένη από την queer θεωρία περί ρευστών ταυτοτήτων αποκατηγοριοποίηση, κινδυνεύει να οδηγήσει σε αδιέξοδο τα συγκεκριμένα αιτήματα των διαφυλικών για κοινωνική κι επαγγελματική ένταξη και ιατρική περίθαλψη, αφού πλέον δεν θα υπάρχουν σαφή κριτήρια για το ποιος ανήκει στη συγκεκριμένη ομάδα.
Βεβαίως είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα όπου η Επιτροπή του Athens Pride και ο ΣΥΡΙΖΑ βγάζουν εν έτει 2008 επίσημες ανακοινώσεις για «την τραβεστί Πάολα» όλος αυτός ο προβληματισμός μοιάζει εκτός τόπου.
Ωστόσο φαντάζομαι ότι δεν βλάπτει να μαθαίνουμε τι σκέφτονται και συζητούν άλλοι, αλλού. Ή μήπως όχι;
Ωραία τα λέει!Μου έδωσες αφορμή για ποστ!
Πράγματι στην Ελλάδα μοιάζει εκτός τόπου αυτός ο προβληματισμός, όμως είναι και χρήσιμο και απαραίτητο και να μαθαίνουμε και να συζητάμε, μπας και ξεφύγουμε κάποτε απ' αυτόν τον επαρχιωτισμό και την μειονεξία.
Στην ουσία τώρα, θα συμφωνήσω με το πνεύμα ότι
διαφυλικοί και queer είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα, καθώς επίσης ότι η queer θεωρία επιχειρεί μια από-πολιτικοποίηση των LGBT θεμάτων στο πλαίσιο της «ρευστότητας» που προτείνει.
Δεν ξέρω αν θα πρέπει να υπάρχουν πιο «διευρυμένα» κριτήρια, ενδεχομένως ναι, όμως πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχουν σαφή κριτήρια. Η κατάκτηση ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων δεν μπορεί να επιτευχθεί, νομίζω, αν δεν προηγηθεί η σαφής οριοθέτησή τους και στη συνέχεια η ασφαλής χρονικά κατοχύρωση και εμπέδωσή τους. Μετά ας δούμε όλα τα υπόλοιπα, με καλή διάθεση.
Εδώ όμως, θεωρείται ριζοσπαστικό να προωθείται σύμφωνο συμβίωσης μόνο για ετεροφυλόφιλους και ακόμη δεν έχουν σηκωθεί τα πλακάκια απ' τα πεζοδρόμια να πάνε βόλτα...
Μα τελικά εκεί είναι το ζήτημα: τα θέματα αυτά κρίνονται στην πράξη ή στη θεωρία;
Στην Ισπανία πέρσι πέρασε ο νόμος 3/2007 αφήνοντας απ' έξω ή κουκουλώνοντας μια σειρά από ζητήματα που η πραγματικότητα έφερε μετά από ένα χρόνο μπροστά απαιτώντας επιτακτικά την επίλυσή τους.
Π.χ. αν θα μπορούσε η ληξιαρχική αλλαγή να γίνει σε διάστημα μικρότερο από 2 έτη, αν θα μπορούσε να μην υπάρχει ορμονική θεραπεία, αλλά μόνο πλαστική χειρουργική επέμβαση (π.χ. προσθήκη ή αφαίρεση στήθους), ποια θα πρέπει να είναι η κατώτερη ηλικία για την έναρξη αυτών των θεραπειών και στην περίπτωση των ανηλίκων με τη σύμφωνη άδεια τίνος ή με ποιες πρόσθετες δικλείδες ασφαλείας, ποιο φύλο αναγνωρίζεται σε εκείνους/ες που ξεκίνησαν τη διαδικασία αλλά πέθαναν πριν την ολοκληρώσουν κλπ
Όποια λύση και να προτείνει κανείς στα παραπάνω είναι φανερό ότι είναι αναγκαία η εισαγωγή σαφώς διατυπωμένων κριτηρίων και ρυθμίσεων.
Οι queer μπορεί να θέλουν φέτος να νιώθουν άνδρες λεσβίες και του χρόνου γυναίκες πούστηδες, αλλά οι πραγματικοί διαφυλικοί θέλουν να δουν την πραγματική ζωή τους να γίνεται ευκολότερη. Έτσι δεν είναι;
'Ερβα έτσι είναι και σαφώς στην πράξη κρίνονται τα πάντα. Συμφωνούμε απόλυτα. Ας κρατήσουν όσοι θέλουν τις θαυμάσιες queer θεωρίες τους να κοιμούνται μ' αυτές αγκαλιά. ΟΚ.
Η ώρα τώρα που σου γράφω αυτά τα λόγια είναι 5.30 μμ.μ. Μετά από 6-7
ώρες στη Συγγρού ή στην Καβάλας θα βρίσκεται κάποια τρανς που θα ξεροσταλιάζει για να βγάλει ένα νυχτοκάματο του τρόμου και να γυρίσει το πρωί στο σπίτι της χωρίς να έχει το περιθώριο ή αν θέλεις και τη μόρφωση τη δική σου να σκεφτεί όλα αυτά τα υπέροχα που γράφουμε εδώ - και καλώς υπάρχει ο προβληματισμός που έθεσες, αναμφίβολα - καλώς τα συζητούμε.
Για πές μου όμως: Σ' αυτήν, τί θα της πούμε; Κι αυτό πράξη είναι...
για πραγματική ζωή μιλάμε... Δεν έχει τόνο προσωπικό το ερώτημα που θέτω, απλά είναι εκεί και ζητά απάντηση, αμείλικτο...
Στάσσα, μην χάνεσαι...
Στο ερώτημά σου δεν έχω απάντηση, ούτε για την τρανς που χάριν παραδείγματος αναφέρεις, ούτε για οποιανδήποτε εκδιδόμενη γυναίκα ή για οποιονδήποτε εκπορνευόμενο άνδρα.
Δεν έχω ποτέ εκδοθεί, δεν έχω χρησιμοποιήσει υπηρεσίες εκδιδόμενου προσώπου, ειλικρινά δεν ξέρω.
Ωστόσο πιστεύω ότι η πραγματική ζωή δεν βρίσκεται ούτε στις θεωρητικές κατασκευές πανεπιστημιακών ούτε όμως και στη στενή καθημερινότητα και εντέλει ούτε καν βέβαιος είμαι ότι διαφυλικότητα και πορνεία ταυτίζονται υποχρεωτικά, παρά που σε πολλές περιπτώσεις όντως μοιάζει από επαγγελματική άποψη μονόδρομος.
Ούτε όλες οι διαφυλικές γυναίκες κάνουν πεζοδρόμιο, ούτε, μάλλον, κανένας διαφυλικός άνδρας.
Άρα υπάρχουν άτομα μέσα στην κοινότητα που χωρίς τα βιοποριστικά προβλήματα της μίζερης καθημερινότητας της τρανς του παραδείγματος μπορούν να κατανοήσουν τις ανάγκες και να αρθρώσουν διεκδικητικό λόγο, και μάλιστα κατανοητό από αυτήν.
Σε κάθε περίπτωση όμως αυτό που απλά λέει η Mar Cambrollé Jurado είναι ότι η φυλομετάβαση ή η άλλγή φύλου αποτελεί μια πολύ σοβαρή απόφαση ζωής και όχι μια "φάση", ένα καπρίτσιο, μια επιβεβαίωση θεωριών. Και με την ανάλογη σοβαρότητα και σεβασμό γι' αυτούς/ες που την επιχειρούν θα πρέπει να αντιμετωπίζεται, τόσο ως προς τα δικαιώματα όσο και ως προς τις υποχρεώσεις.
Eρβα, μα σου είπα ότι συμφωνώ μαζί σου καθώς και με το περιεχόμενο του ποστ σου που ήταν πολύ ενδιαφέρον.
Ας μην κρυβόμαστε όμως πίσω από το δάκτυλό μας. Σαφώς και η διαφυλικότητα δεν ταυτίζεται με την πορνεία. Σαφώς και υπάρχουν διαφυλικά άτομα που δεν κάνουν πορνεία. Η ελληνική (τουλάχιστον) πραγματικότητα όμως είναι σαφής: η συντριπτική πλειοψηφία των διαφυλικών γυναικών κάνουν καταναγκαστική πορνεία. Ας μην εθελοτυφλούμε. Είναι πολύ στενά τα περιθώρια που έχει μια διαφυλική γυναίκα στον εργασιακό τομέα.
Η ερώτηση που έθεσα, δεν απευθυνόταν σ' εσένα προσωπικά. Απλά ήθελα να τονίσω με τον τρόπο αυτό την ελληνική πραγματικότητα.
Χμ. Για να σχολιάζω χωρίς να ξέρω για τι μιλάμε, γράφω μαλακίες. Δεν την έπιασα σωστά την Μαρ Καμπριολλέ, έρωα, τώρα που εξήγησες τα καθέκαστα νομίζω την πιάνω καλύτερα. Και διαφωνώ κάθετα, σε θεωρητική και σε πρακτική βάση μαζί της.
Θεωρητικά γιατί κατ' αρχήν δεν πέφτει λόγος ούτε στην πολιτεία ούτε σε κανέναν να μας πεί τί φύλο είμαστε, όπως δεν πέφτει λόγος σε κανέναν ποιόν αγαπάμε, με ποιόν πηδιόμαστε και με ποιόν θέλουμε να φτιάξουμε τη ζωή μας. Επίσης θεωρητικά, η προστασία της επιλογής του φύλου δεν μπορεί να έχει σαν προϋπόθεση οποιοδήποτε ανατομικό χαρακτηριστικό. Όπως πολλά διαφυλικά άτομα διαλέγουν να μην εγχειριστούν, πολλά διαλέγουν να μην πάρουν ορμόνες (οι γυναίκες για να μην τους πέφτει και μείνουνε χωρίς δουλειά, με το συμπάθειο). Και πολλά διαφυλικά άτομα δεν καλύπτονται από τις "επιστημονικές" διαγνώσεις της διαφυλικότητας. Δεν κάνουμε δουλειά αν προσπαθούμε να προστατέψουμε από τις διακρίσεις μόνο μια κατηγορία διαφυλικών και εξαιρούμε τις υπόλοιπες. Ο σκοπός είναι να εξαφανίσουμε τις προκαταλήψεις που οδηγούν τα τρανς άτομα στο περιθώριο και την αφάνεια, όχι να δώσουμε ασπιρίνη για τον καρκίνο του εγκεφάλου. Λέω εγώ.
Στην πράξη πάλι, εγώ ξέρω οτι πολλές τρανς στην Ελλάδα δεν θεωρούνε τους εαυτούς τους γυναίκες. Άλλες αισθάνονται γκέυ άντρες, άλλες αισθάνονται κάτι σαν τρίτο φύλο. Το ίδιο ισχύει και με τις Ισπανίδες travestis ή transgeneros, το ίδιο ισχύει και για πολλές Ισπανίδες, Ιταλίδες, Ταϊλανδές kathoey και γενικώς τρανς στην Νοτιοανατολική Ασία κοκ. Κι αυτό δεν είναι κουήρ θεωρία, είναι ο τρόπος που ζούνε τη ζωή τους στην πράξη. Γενικώς, καμμια δεκαετία τώρα δεν έχω δει κανέναν ορισμό της διαφυλικότητας που να καλύπτει όλα τα τρανς άτομα που έχω γνωρίσει, άντρες και γυναίκες. Όλοι όμως κι όλες τρώμε τα ίδια σκατά με την ίδια κουτάλα (κι ακόμη και στις χώρες που έχουνε νόμους που μας προστατεύουνε η διαφορά είναι ελάχιστη). Ο σκοπός λοιπόν, όπως λέτε κι εσείς δεν είναι να ορίσουμε το φύλο και τη διαφυλικότητα, αυτά είναι προσωπικές αναζητήσεις του καθενός και της καθεμμιανής. Ο σκοπός είναι να μην μας φέρονται σαν να είμαστε ζώα.
Στα δικά μας, πιστεύω οτι αν η πολιτεία ήθελε όντως να μας κάνει τη ζωή λίγο πιο εύκολη, θα μπορούσε κατ΄αρχήν να μας αφήνε να παίρνουμε ένα καινούργιο όνομα που να ταιριάζει με το φύλο στο οποίο ζούμε και παρουσιαζόμαστε. Αφού το φύλο δεν αναγράφεται στην ταυτότητα, έτσι θα γλυτώναμε πολλούς από τους εξευτελισμούς και τις διακρίσεις που αναγκαζόμαστε να υποστούμε καθημερινά (το στερεότυπο είναι η γκομενάρα που πάει σε μια δημόσια υπηρεσία με την ταυτότητά της που γράφει Βαγγέλης Μητσούλακας). Και δεν νομίζω οτι θα ζημιωνότανε πια και τόσο η Ελληνική κοινωνία, ή οτι θα έσκαγε το δημόσιο κάτω από το βάρος της γραφειοκρατικής διαδικασίας. Όσο για τα πιο σοβαρά θέματα, ας πούμε για το γάμο, ή για την στρατιωτική θητεία των γυναικών που είναι γραμμένες στα μητρώα αρρένων, αυτά είναι ήδη διεκδικήσεις της ΛΟΑΤ κοινότητας και θα καλύπτανε και διαφυλικές γυναίκες ή άντρες που το φύλο τους δεν αναγνωρίζεται επίσημα. Για αρχή τουλάχιστον και βλέπουμε.
Σόρρυ για το μακρύ του σχόλιου. Δεν χάνομαι Μαρίνα, αλλά δεν είναι καλή εποχή για μπλογκάρισμα ετούτη. :)
Έτσι ενδεικτικά (και με περισσό καμάρι, για μένα και για κείνους) αναφέρω οτι σήμερα πήγα σε ένα συνέδριο με θέμα "Women in digital media", προσκεκλημμένη από το πανεπιστημιάκι μου, ως γυναίκα που σπουδάζει ή εργάζεται στα ψηφιακά μέσα. Τα χαρτιά μου με γράφουνε ακόμη άντρα, το πανεπιστήμιο το ξέρει, αλλά με αντιμετωπίζουνε σαν γυναίκα φοιτήτρια και χωρίς να τους έχω πει εγώ τίποτα. Με συγκινήσανε λιγάκι, αισθάνθηκα λίγο παρείσακτη, και δεν θέλω να θριαμβολογώ γιατί ποτέ δεν ξέρεις τί έχει παιχτεί, αλλά πιστεύω οτι μόλις γνώρισα τον αντίποδα της καθημερινής ζωής μιας τραβεστί στην Ελλάδα.
Θα συμφωνήσω ότι το πώς αισθάνεται και αντιλαμβάνεται κάποιος τον εαυτό του θα πρέπει να είναι σεβαστό, όμως και η Πολιτεία από την πλευρά της οφείλει κάπως να τον αντιμετωπίσει. Για παράδειγμα, πόσες φορές θα μπορούσε αυτός ο κάποιος να "αλλάξει φύλο" στο ληξιαρχείο;
Στην Ισπανία συζητούν να κατεβάσουν την ηλικία που θα επιτρέπεται η διαδικασία φυλομετάβασης στα 14. Πώς θα μπορούσε να γίνει αυτό στην πράξη, χωρίς σαφείς δικλείδες ασφαλείας, που αναγκαστικά θα περιέχουν ορισμό της διαφυλικότητας;
Στο παρελθόν κουβεντιάσαμε αρκετές φορές στο Α.Π. την ανάγκη δημιουργίας ενός πλαισίου "θετικών διακρίσεων" για να αποκατασταθούν παραδοσιακές διακρίσεις σε βάρος των διαφυλικών στον τομέα της εργασίας, π.χ. ποσόστωση θέσεων, έξτρα μοριοδότηση κλπ. Τι νόημα θα είχε πρακτικά κάτι τέτοιο αν ο καθένας μπορούσε να υπαχθεί κατά δήλωσή του σ' αυτή την κατηγορία;
Με λίγα λόγια, αν κάποτε κοπεί στην πίτα ένα κομμάτι και για τους διαφυλικούς πρέπει να ξέρουμε ποιοι θα το μοιραστούνε, ακριβώς για να μην βρεθούν οι πραγματικά έχοντες ανάγκη πάλι με ψίχουλα.
Και νάσαι σίγουρη ότι όλοι χαιρόμαστε με τον σημερινό σου "θρίαμβο", σαν να ήταν δικός μας. Συγχαρητήρια!
Φοβάμαι έρωα οτι αυτή η ανησυχία για το πόσες φορές θα μπορούσε κάποιος να αλλάξει το φύλο του στο ληξιαρχείο, ξεκινάει από μια ιδέα οτι οι άνθρωποι που αλλάζουνε το φύλο τους το κάνουνε από καπρίτσιο, κι αν τους δώσουμε θάρρος θα πάρουνε φόρα και ποιός τους σταματάει. Στην πραγματικότητα, τα προβλήματα ξεκινάνε ακριβώς επειδή όλοι παίρνουμε το φύλο μας πολύ σοβαρά, γιατί είναι πολύ σημαντικό μέρος του πώς βλέπουμε τον εαυτό μας.
Για το άλλο που λες, πάντα θα υπάρχουν άτομα που θα προσπαθούνε να εκμεταλλευτούνε το σύστημα. Όπως ξέρουμε κι από άλλες περιπτώσεις η λύση δεν είναι να μην δώσουμε σ' όσους έχουν ανάγκη, από φόβο μήπως δώσουμε κατά λάθος και στους απατεώνες. Τελικά, τί ζημιώνει περισσότερο τον κοινωνικό ιστό; Να προσπαθείς να εμποδίσεις τους τζαμπατζήδες και τους καιροσκόπους να βολευτούνε, ή να προσπαθείς να εξυπηρετήσεις τους πολίτες που όντως χρειάζονται υποστήριξη; Με λίγα λόγια, για να σου απαντήσω στα ίσα στην ερώτησή σου, δεν μ' ενοιάζει εμένα αν κάποιος κακομοίρης αποφασίσει οτι η μόνη του ελπίδα να βρει δουλειά είναι να παραστήσει την τραβεστί για να επωφεληθεί από όποιες θετικές διακρίσεις. Κι ούτε πιστεύω οτι θα συνέβαινε τόσο συχνά κάτι τέτοιο ωστε να υπάρχει κίνδυνος πραγματικά να μείνουν τα όντως τρανς άτομα με ψίχουλα.
Εμένα με ανησυχεί πολύ περισσότερο ένας επίσημος ορισμός της διαφυλικότητας που θα άφηνε στην απόξω κάποια άτομα, με το σκεπτικό οτι, εντάξει, μπορεί να βγαίνουνε στο δρόμο με τα τακούνια και να τρώνε γιαουρτώματα, αλλά δεν είναι "αληθινές γυναίκες" ή "αληθινοί διαφυλικοί". Βέβαια όλα αυτά τα λέμε στην τελείως υποθετική περίπτωση που έρθουν εξωγήινοι και μας ζητήσουνε ευγενικά να καθιερώσουμε θετικές διακρίσεις, ε;
Για την ελάχιστη ηλικία που θα έπρεπε να επιτρέπεται η μετάβαση, δεν μπορώ να σου απαντήσω. Είναι πολύ ευαίσθητο θέμα αυτό. Αλλά πάλι, τι ευαίσθητο... εγώ μια εποχή θυμάμαι όλες που γνώριζα μου λέγανε οτι είχανε αρχίσει από τα δεκατέσσερά τους- στο δρόμο εννοείται. Και πάλι δηλαδή, τί ειναι καλύτερο; Να κάνεις λάθος και να δώσεις ορμόνες σ' ένα πιτσιρίκι που δεν πρέπει, ή να τρελλαθεί τελείως και να πάρει τους δρόμους με τις γόβες;
Δεν ξέρω, τί ψάχνουμε; Για την τέλεια λύση; Ισορροπίες δεν προσπαθούμε να βρούμε; Δυστυχώς δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις...
Σόρρυ για το μακρύ του σχόλιου (πάλι). Κι ευχαριστώ για τα συγχαρητήρια :)
hi ειμαι 17 χρονων και παλευω να παρω ορμονες ξερω πολυ καλα τι ειμαι και ποτε δεν θα εκενα πεζοδρομιο
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ολους τους γκεουλες που εχουν πηδηξει καθε κροσντρεσερ στη χωρα να μην εκφερουν γνωμη για τα τρανς ατομα με τοσο ξεδιαντροπο και αφελη τροπο δ ι ο τι τα τρανς ατομα σε μεγαλο ποσοστο περνανε ηδη αρκετα ασχημα εδωπερα και υποφερουν και χωρις τα ασημαντα σχολια τους. Η γκευ κοινοτητα οφειλει υποστηρηξη, δεν μπορει μονο να βολευεται. το να εισαι τρανς ειναι θεμα ταυτοτητας πανω απ'ολα, οποιος θελει να κρινει ας καταλαβει πρωτα αυτο
Δημοσίευση σχολίου