ΖΕΥΓΑΡΙΑ 11

Robert Flynt

.
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Ανέβηκε τα σκαλιά της εκκλησίας με βήματα αργά, σαν να μην ήθελε να προχωρήσει. Στάθηκε μια στιγμή στην πόρτα, όσο χρειαζόταν να συνηθίσουν τα μάτια του στο μισοσκόταδο που υπήρχε μέσα. Αν και προσπάθησε να κοιτάξει κάπου αλλού, το μαύρο φέρετρο που είχε τοποθετηθεί μπροστά στο ιερό δέσποζε στο χώρο. Πάνω του υπήρχε μια φωτογραφία του Αργύρη.

Τράβηξε το βλέμμα του προς τα δεξιά, εκεί που κάθονταν οι συγγενείς. Οι γονείς, ο αδερφός, δίπλα ο θείος Βαγγέλης. Τους αναγνώρισε, αν και δεν τους είχε συναντήσει ποτέ. Δεν πλησίασε. Κάθισε σε μια καρέκλα στην προτελευταία σειρά, μόνος. Δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ο Αργύρης δεν υπήρχε πια.

Έκλεισε τα μάτια και έφερε στο μυαλό του όλα όσα είχαν περάσει μαζί. Γνωρίστηκαν πριν 7 χρόνια, νέοι και οι δύο στην ίδια εταιρία. Από την πρώτη στιγμή κόλλησαν. Ένωσαν τις δυνάμεις τους για να σταθούν στο νέο εργασιακό περιβάλλον, αλλά σύντομα κατάλαβαν ότι είχαν πολλά κοινά σημεία. Γρήγορα έγιναν αχώριστοι. Στους 4 μήνες βρήκαν το θάρρος να ανοιχτούν και να παραδεχτούν τα συναισθήματα που από την πρώτη στιγμή ένιωσαν ο ένας για τον άλλο. Έγιναν ζευγάρι και ήταν σαν να αλληλοσυμπληρώνονταν. Στο γραφείο κανείς δεν ήξερε κάτι, έβλεπαν απλά δύο άτομα να λειτουργούν σαν ένα.

Δεν τσακώθηκαν ποτέ. Απλά μια μέρα, μετά από 5 χρόνια, κατάλαβαν ότι είχε τελειώσει η μεταξύ τους ιστορία. Ότι δεν είχαν πια τίποτε καινούριο να προσφέρουν. Χωρίς γκρίνια και παρακάλια χώρισαν, αλλά παρέμειναν φίλοι. Η σχέση τους, όσο κράτησε, ήταν τόσο δυνατή και έντονη που τους είχε ενώσει για πάντα. Είχαν μοιραστεί σκέψεις, επιθυμίες, συναισθήματα. Ήταν σαν δύο κομμάτια ενός συνόλου, που, αν και είχαν ακολουθήσει διαφορετικούς δρόμους πια, πάντα αναζητούσαν το ένα το άλλο.

«Το πιστεύεις ότι βρίσκεσαι εδώ;» άκουσε με το νου του τη φωνή του Αργύρη να λέει. Γύρισε στα δεξιά και με τα μάτια της καρδιάς είδε το γνώριμο, όμορφο πρόσωπο που είχε αγαπήσει. Καθόταν εκεί, δίπλα του, χαμογελαστός, όπως έκανε κάθε φορά που τον έβλεπε στεναχωρημένο για να του φτιάξει τη διάθεση. Ένιωσε να βουρκώνει και τράβηξε το βλέμμα του μπροστά.

Όχι δεν μπορώ να το πιστέψω. Σαν χθες μου φαίνεται που μιλήσαμε, λίγο πριν φύγεις για διακοπές. Τις μοιραίες διακοπές. Πάω Μεξικό, είπες γελώντας, 15 μέρες. Σαν τώρα ακούω το γέλιο σου. Δεν σε θυμάμαι ποτέ τόσο χαρούμενο και κεφάτο. Μου είχε κάνει εντύπωση τότε. Και ξαφνικά, ενώ περίμενα να με καλέσεις να δω τις φωτογραφίες, με παίρνει τηλέφωνο η ξαδέρφη σου η Θάλεια για να μου πει ότι ήσουν νεκρός. Γιατί;

«Τι να πω; Συνέβη. Εκεί που περπατούσα, δυο μικρά βρέθηκαν μπροστά μου, έβγαλαν από ένα μαχαίρι και πήγαν να μου αρπάξουν την κάμερα. Έκανα μια κίνηση να τα αποφύγω, αλλά το ένα πρόλαβε και με κάρφωσε. Να ξέρεις, δεν βασανίστηκα, πέθανα αμέσως».

Έκλεισε τα μάτια του. Έβλεπε με την φαντασία του τη σκηνή, ένα άψυχο κορμί να αιμορραγεί στο χώμα, αβοήθητο, μέσα στον καυτό ήλιο.

«Θυμάσαι πότε τη βγάλαμε αυτή τη φωτογραφία; Ήταν στο γάμο της Κατερίνας, πριν 2 χρόνια, λίγο πριν χωρίσουμε. Εκεί δίπλα, στα αριστερά μου, όπως γέρνω το κεφάλι, καθόσουν εσύ. Δεν τους έκανες και σε έκοψαν. Για να μην σκανδαλίσουν το πλήθος, είμαι σίγουρος.»

Πάντα έτσι δεν ήταν οι δικοί σου; Δεν ήθελαν να δεχτούν ότι σου άρεσαν οι άντρες, αυτό που ήσουν. Ακόμη και τότε που ζούσαμε μαζί, αν καμιά φορά απαντούσα εγώ στο τηλέφωνο, μιλούσαν ψυχρά, σαν να ήμουν ένας υπηρέτης, σαν να μην υπήρχα.

«Τους βλέπεις που κάθονται εκεί, βουβοί, σιωπηλοί, θλιμμένοι; Υποκρίνονται. Κατά βάθος είναι ανακουφισμένοι, που απαλλάχτηκαν από μένα. Δεν θα τους ντροπιάζω πια. Θα συνεχίσουν τις ζωές τους, σαν να μην υπήρξα ποτέ.»

Όλοι θα συνεχίσουμε τις ζωές μας, απλά σε κάποιους θα είναι αισθητή η απουσία σου. Αυτό δεν είναι που μετράει, ότι υπήρξαν κάποιοι που σε αγάπησαν χωρίς όρους, χωρίς πρέπει και μη, αληθινά; (…)

.
J. Jimmy Rose

.

Robert Flynt