.
- Για πες μου για τον πρώτο σου έρωτα;
Eίμαστε καθισμένοι με το Στέφανο στη βεράντα και πίνουμε καφέ. Χαμογελάω.
- Τι θέλεις να σου πω;
- Τα πάντα.
- Είσαι σίγουρος;
- Ναι, γιατί φοβάσαι μήπως ζηλέψω; Ξέρω ότι δεν είμαι ο πρώτος. Ούτε κι εσύ είσαι άλλωστε. Οπότε σε ακούω.
- Εντάξει, αλλά μετά θα μου πεις και για το δικό σου πρώτο έρωτα.
- Σύμφωνοι.
- Τον έλεγαν Μάρκο και γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 2000. Κράτησε περίπου τρία χρόνια.
- Γιατί χωρίσατε;
- Γιατί η σχέση μας έκανε τον κύκλο της.
- Δεν είναι απάντηση αυτή!
- Το ξέρω αλλά προτιμώ να σου δώσω αυτή την απάντηση.
- Θέλω να μου πεις την αλήθεια.
- Η αλήθεια είναι ότι όντως η σχέση μας έκανε τον κύκλο της. Βέβαια παρόλο που τον αγαπούσα πολύ και εξακολουθώ να τον αγαπώ, και με συγχωρείς γι αυτό αλλά αυτή είναι η αλήθεια, δεν γινόταν να είμαστε άλλο μαζί.
- Γιατί;
- Γιατί ήταν καταστροφική και για τους δυο μας.
- Τι εννοείς;
- Στα τρία χρόνια ξέκοψα από φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Δεν σκεφτόμουν παρά μόνο το Μάρκο. Δεν προχώρησα με το διδακτορικό που είχα αρχίσει να το παίρνω στα σοβαρά. Η διέξοδος που μου έδινε το μεταπτυχιακό που είχα ήδη κάνει έμοιαζε καμένο χαρτί. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με το αντικείμενο της εξειδίκευσής μου παρόλο που μου δίνονταν οι δυνατότητες. Άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τον βρω δίπλα μου. Έκλεινα τα μάτια μου το βράδυ και σκεφτόμουν αν θα ήταν δίπλα μου το επόμενο πρωί. Είχε καταντήσει αρρώστια. Κι αυτός από τη μεριά του ήταν κολλημένος επάνω μου. Δεν έκανε βήμα χωρίς εμένα. Όταν έπρεπε να μείνω μακριά του λόγω υποχρεώσεων τρελαινόταν. Και δεν σου κρύβω ότι και με μένα συνέβαινε το ίδιο. Θυμάμαι ότι κάποτε η επιχείρηση στην οποία δούλευε, επειδή είχε εξαγοράσει μια εταιρεία στη Βουλγαρία, τον έστειλε στη Σόφια για ένα διάστημα. Όταν αναχώρησε, αρρώστησα. Δεν άντεχα μακριά του. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, χτυπούσε το τηλέφωνο και με έπιανε ταχυκαρδία. Μου μιλούσε από χιλιόμετρα μακριά και έκλαιγε, μου έλεγε ότι δεν άντεχε, ότι θα τα παρατούσε όλα για να γυρίσει πίσω. Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα από την αναχώρησή του και πήγα να τον βρω γιατί δεν αντέχαμε ο ένας χωρίς τον άλλο. Είχε αρχίσει να παραμελεί την οικογένειά του κι εγώ τη δική μου. Σιγά – σιγά όλη αυτή η σχέση έγινε αφόρητη. Τελικά η λογική τα διέλυσε όλα. Μπορεί να έφταιγαν και οι κοινωνικές συμβάσεις. Ίσως σε μια μελλοντική εποχή, όπου δεν θα υπήρχαν προκαταλήψεις και θα μπορούσαμε να είμαστε κανονικό ζευγάρι, να μπορούσαμε να συνεχίσουμε μαζί. Με τις παρούσες συνθήκες όμως ήταν πολύ δύσκολο.
- Πώς γνωριστήκατε;
- Ήταν ένα παιχνίδι της τύχης.
- Δηλαδή;
- Παραμονές της Παναγίας του 2000 με πήρε τηλέφωνο μια φίλη για να συναντηθούμε…
(...)
Με τον Μάρκο χωρίσαμε γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Εξακολουθούμε να βλεπόμαστε, σπάνια είναι η αλήθεια, και να μιλάμε στο τηλέφωνο λίγο πιο συχνά. Και οι δυο μας έχουμε κάνει σχέσεις, αγαπάμε τους συντρόφους μας, αλλά δεν έχουμε ζήσει μαζί τους αυτό που ζήσαμε μεταξύ μας. Ίσως είναι καλύτερα έτσι
- Για πες μου για τον πρώτο σου έρωτα;
Eίμαστε καθισμένοι με το Στέφανο στη βεράντα και πίνουμε καφέ. Χαμογελάω.
- Τι θέλεις να σου πω;
- Τα πάντα.
- Είσαι σίγουρος;
- Ναι, γιατί φοβάσαι μήπως ζηλέψω; Ξέρω ότι δεν είμαι ο πρώτος. Ούτε κι εσύ είσαι άλλωστε. Οπότε σε ακούω.
- Εντάξει, αλλά μετά θα μου πεις και για το δικό σου πρώτο έρωτα.
- Σύμφωνοι.
- Τον έλεγαν Μάρκο και γνωριστήκαμε το καλοκαίρι του 2000. Κράτησε περίπου τρία χρόνια.
- Γιατί χωρίσατε;
- Γιατί η σχέση μας έκανε τον κύκλο της.
- Δεν είναι απάντηση αυτή!
- Το ξέρω αλλά προτιμώ να σου δώσω αυτή την απάντηση.
- Θέλω να μου πεις την αλήθεια.
- Η αλήθεια είναι ότι όντως η σχέση μας έκανε τον κύκλο της. Βέβαια παρόλο που τον αγαπούσα πολύ και εξακολουθώ να τον αγαπώ, και με συγχωρείς γι αυτό αλλά αυτή είναι η αλήθεια, δεν γινόταν να είμαστε άλλο μαζί.
- Γιατί;
- Γιατί ήταν καταστροφική και για τους δυο μας.
- Τι εννοείς;
- Στα τρία χρόνια ξέκοψα από φίλους, γνωστούς και συγγενείς. Δεν σκεφτόμουν παρά μόνο το Μάρκο. Δεν προχώρησα με το διδακτορικό που είχα αρχίσει να το παίρνω στα σοβαρά. Η διέξοδος που μου έδινε το μεταπτυχιακό που είχα ήδη κάνει έμοιαζε καμένο χαρτί. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με το αντικείμενο της εξειδίκευσής μου παρόλο που μου δίνονταν οι δυνατότητες. Άνοιγα τα μάτια μου το πρωί και το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να τον βρω δίπλα μου. Έκλεινα τα μάτια μου το βράδυ και σκεφτόμουν αν θα ήταν δίπλα μου το επόμενο πρωί. Είχε καταντήσει αρρώστια. Κι αυτός από τη μεριά του ήταν κολλημένος επάνω μου. Δεν έκανε βήμα χωρίς εμένα. Όταν έπρεπε να μείνω μακριά του λόγω υποχρεώσεων τρελαινόταν. Και δεν σου κρύβω ότι και με μένα συνέβαινε το ίδιο. Θυμάμαι ότι κάποτε η επιχείρηση στην οποία δούλευε, επειδή είχε εξαγοράσει μια εταιρεία στη Βουλγαρία, τον έστειλε στη Σόφια για ένα διάστημα. Όταν αναχώρησε, αρρώστησα. Δεν άντεχα μακριά του. Δεν έτρωγα, δεν κοιμόμουν, χτυπούσε το τηλέφωνο και με έπιανε ταχυκαρδία. Μου μιλούσε από χιλιόμετρα μακριά και έκλαιγε, μου έλεγε ότι δεν άντεχε, ότι θα τα παρατούσε όλα για να γυρίσει πίσω. Είχε περάσει ήδη μια εβδομάδα από την αναχώρησή του και πήγα να τον βρω γιατί δεν αντέχαμε ο ένας χωρίς τον άλλο. Είχε αρχίσει να παραμελεί την οικογένειά του κι εγώ τη δική μου. Σιγά – σιγά όλη αυτή η σχέση έγινε αφόρητη. Τελικά η λογική τα διέλυσε όλα. Μπορεί να έφταιγαν και οι κοινωνικές συμβάσεις. Ίσως σε μια μελλοντική εποχή, όπου δεν θα υπήρχαν προκαταλήψεις και θα μπορούσαμε να είμαστε κανονικό ζευγάρι, να μπορούσαμε να συνεχίσουμε μαζί. Με τις παρούσες συνθήκες όμως ήταν πολύ δύσκολο.
- Πώς γνωριστήκατε;
- Ήταν ένα παιχνίδι της τύχης.
- Δηλαδή;
- Παραμονές της Παναγίας του 2000 με πήρε τηλέφωνο μια φίλη για να συναντηθούμε…
(...)
Με τον Μάρκο χωρίσαμε γιατί δεν γινόταν αλλιώς. Εξακολουθούμε να βλεπόμαστε, σπάνια είναι η αλήθεια, και να μιλάμε στο τηλέφωνο λίγο πιο συχνά. Και οι δυο μας έχουμε κάνει σχέσεις, αγαπάμε τους συντρόφους μας, αλλά δεν έχουμε ζήσει μαζί τους αυτό που ζήσαμε μεταξύ μας. Ίσως είναι καλύτερα έτσι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου