.
ΣΤΙΣ ΣΚΙΕΣ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ
Όταν πέφτει το σκοτάδι, ένας άλλος κόσμος αναδύεται στα πάρκα και στα μικρά δρομάκια γύρω από το ιστορικό και λαμπερό μέγαρο στην καρδιά της πρωτεύουσας. Βαδίσαμε σε αυτούς τους χώρους καταγράφοντας μια Αθήνα που οι περισσότεροι προτιμούν να αγνοούν.
Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου (ΒΗΜagazino, τεύχος 402)
«Πάμε πάρκο;» πρότεινε χαμηλόφωνα ο ένας φίλος στον άλλο, όταν η υπόλοιπη παρέα αδυνατούσε να συντονίσει τα γούστα της για τη συνέχεια της βραδιάς. Οι δυο νεαροί άνδρες, με ένα συνωμοτικό χαμόγελο, είχαν μόλις αποσπαστεί και συναποφασίσει τη δική τους συνέχεια. Δεν είχαν όρεξη για ποτό, ούτε στα δικά τους στέκια ήθελαν να πάνε. Θα πήγαιναν στο Ζάππειο αναζητώντας την εφήμερη σχέση που θα τους έβγαζε για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. «Δεν είναι επικίνδυνο;» ρώτησα. «Ο κίνδυνος είναι από τα ισχυρότερα διεγερτικά» απάντησε ο Νικόλας, θεωρώντας μάλλον ανόητη την ερώτηση. «Το να δέχεσαι λεναν ξένο άνδρα, που γνώρισες από chat στο Internet 30 λεπτά προτού του ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου, είναι ακίνδυνο δηλαδή;» ρωτά εκείνος.
Το Ζάππειο γνώρισε μεγάλες δόξες κατά το παρελθόν, στις δεκαετίες του ’70, του ’80, του ’90. δόξες που οι ιστοσελίδες γκέι γνωριμιών και η πληθώρα των γκέι μαγαζιών ίσως να την έκλεψαν. «Ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση ξέρεις αν τελικά θα σου κάτσει. Στο Ζάππειο, τουλάχιστον, όσοι φτάσουν έχουν τον ίδιο σκοπό, θέλουν σεξ. Το πάρκο είναι ναρκωτικό. Όποιος πάει μία φορά, θα ξαναπάει» εξηγεί ο Νικόλας.
Τα λόγια του Νικόλα σε μεταφέρουν σε έναν άλλον κόσμο, τόσο διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζει κανείς. Στον ίδιο χώρο, όπου το πρωί οι Αθηναίοι, οι Αθηναίες και οι τουρίστες κάνουν τη βόλτα τους, εκεί όπου διεξάγονται εκδηλώσεις, παρουσιάσεις και συναντήσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων – μόλις πριν από δύο βδομάδες και ενώ στα κανάλια οι διάφοροι «ειδικοί» συνέδεαν την υπόθεση Σεργιανόπουλου με το «ψωνιστήρι του Ζαππείου», ΣΤΟ Μέγαρο του Ζαππείου φιλοξενήθηκε η Σύνοδος Κορυφής αρχηγών κρατών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης – τη νύχτα οι κανόνες είναι εντελώς διαφορετικοί. Μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Μέγαρο Μαξίμου και το Προεδρικό Μέγαρο, δίπλα από τον Εθνικό Κήπο και παραπλεύρως του Κοινοβουλίου, όταν πια δύσει ο ήλιος και ησυχάσει (κάπως) η πόλη, ένα άλλο σκηνικό στήνεται. (…)
Ποιοι έρχονται εδώ; «Οι πάντες. Παντρεμένοι που θέλουν να κρυφτούν, μπαρόβιοι που μόλις τελείωσαν τη διασκέδαση στα μαγαζιά και δεν θέλουν να κοιμηθούν, γκέι που αρνούνται τις προτιμήσεις τους, πρωτόβγαλτοι που δεν έχουν προλάβει να κοινωνικοποιηθούν, κάποιοι ανίκανοι να κοινωνικοποιηθούν, μορφωμένοι, ανόρφωτοι, μεγάλοι, πιτσιρικάδες, οι πάντες» εξηγεί ο Ντίνος σκιαγραφώντας με μια ανάσα το «προφίλ» του πάρκου. Με μοναδικό σκοπό την ανεύρεση ερωτικού παρτενέρ της βραδιάς; «Με σκοπό τα πάντα. Άλλοι έρχονται για να κάνουν σεξ, άλλοι απλώς για να πάρουν μάτι, άλλοι για να παίξουν, και ας μην ολοκληρώσουν την επαφή».
Οι κώδικες είναι απλοί. «Στο Ζάππειο δεν γίνεται «ψωνιστήρι» επί χρήμασι. Όποιος κυκλοφορεί εδώ μέσα κάτι ψάχνει. Το δείχνει με το βλέμμα που καρφώνει επάνω σου από το απέναντι παγκάκι, σε πλησιάζει και στο λέει, σε ακολουθεί εκεί που νιώθει ότι θέλεις να τον πας. Δεν φοβάται, ακολουθεί. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι η Αστυνομία. Το πρώτο που μαθαίνεις μπαίνοντας εδώ είναι «η προσβολή της δημοσίας αιδούς». Μπορεί να μας συλλάβουν και χωρίς να κάνουμε τίποτε. Απλώς γιατί διέκριναν στο βλέμμα μας ό,τι θα θέλαμε να κάνουμε. Οι αδερφές άλλωστε πάντοτε ψάχνουν για σεξ» ειρωνεύεται ο Δημήτρης που, στα δύο χρόνια που επισκέπτεται το πάρκο, δεν έχει πάθει, λέει, το παραμικρό.
Έχει ακούσει για ληστείες, βιασμούς, επιθέσεις, όμως για εκείνον, όπως και για οποιονδήποτε το θελήσει, υπάρχει «προσφορά» καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Σαφώς μικρότερη, αλλά υπάρχει 24 ώρες το 24ωρο! «Ο άλλος φόβος είναι οι αρρώστιες. Όχι ότι απ’ έξω κινδυνεύεις λιγότερο, ούτε σε προστατεύει η επιλογή σταθερού συντρόφου». (…)
«Οι γκέι ψάχνουν πάντοτε για σεξ;» του μεταφέρω στον Νικόλα την ατάκα του Δημήτρη και εκείνος αναλύει, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχανάλυσή του «Ο γκέι άνδρας έχει διυλίσει πολύ τη σεξουαλικότητά του. Δεν είναι κοινωνικά δεδομένη όπως στον στρέιτ. Άρα απενοχοποιεί ευκολότερα το σεξ. Μην ξεχνάς, επίσης, ότι η αποδοχή τόσο από τον ίδιο όσο και από τους άλλους είναι μια διαδικασία που πονάει. Και αυτό είναι κάτι που, συνήθως, οδηγεί στην άρνηση να αντιμετωπίσεις μεγάλες δυσκολίες σε μια σχέση. Γι’ αυτό και κάνεις εύκολα εφήμερες σχέσεις. Και λέω συνήθως»…
Παρέα με τον Νικόλα περπατήσαμε αρκετή ώρα έξω από το πάρκο. Είδαμε προφυλακτικά πεταμένα πλάι στα δέντρα, το σταθμευμένο περιπολικό στην Ηρώδου Αττικού, χρονομετρήσαμε τη μισάωρη παραμονή του άνδρα που πάρκαρε μπροστά μας, παρατηρήσαμε τον ηλικιωμένο που «ψώνισε» από απέναντι τον νεαρό Ασιάτη και χάθηκαν μαζί προς την Πλάκα, ξεφυλλίσαμε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για γκέι, που επισημαίνουν τα σημεία στα οποί συγκεντρώνονται ανά τον κόσμο ημεδαποί και ξένοι ζιγκολό, συνομολογήσαμε τον, έστω και ασυνείδητο, φασισμό της «κατάληψης» ενός δημόσιου πάρκου, αναρωτηθήκαμε γιατί δεν υπάρχουν πάρκα για «στρέιτ ψωνιστήρια», καυτηριάσαμε τη στρέιτ κοινωνία, για την οποία είναι ανήθικος ο γκέι άνδρας που αναζητεί εφήμερες σχέσεις, ενώ ο αντίστοιχος στρέιτ είναι μάγκας, και μείναμε με τη σκέψη ότι το σκοτάδι του πάρκου ίσως να επιβεβαιώνει τους κανόνες της ημέρας που κάποιοι άλλοι επέβαλαν.
Όταν πέφτει το σκοτάδι, ένας άλλος κόσμος αναδύεται στα πάρκα και στα μικρά δρομάκια γύρω από το ιστορικό και λαμπερό μέγαρο στην καρδιά της πρωτεύουσας. Βαδίσαμε σε αυτούς τους χώρους καταγράφοντας μια Αθήνα που οι περισσότεροι προτιμούν να αγνοούν.
Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου (ΒΗΜagazino, τεύχος 402)
«Πάμε πάρκο;» πρότεινε χαμηλόφωνα ο ένας φίλος στον άλλο, όταν η υπόλοιπη παρέα αδυνατούσε να συντονίσει τα γούστα της για τη συνέχεια της βραδιάς. Οι δυο νεαροί άνδρες, με ένα συνωμοτικό χαμόγελο, είχαν μόλις αποσπαστεί και συναποφασίσει τη δική τους συνέχεια. Δεν είχαν όρεξη για ποτό, ούτε στα δικά τους στέκια ήθελαν να πάνε. Θα πήγαιναν στο Ζάππειο αναζητώντας την εφήμερη σχέση που θα τους έβγαζε για λίγο από τη ρουτίνα της καθημερινότητας. «Δεν είναι επικίνδυνο;» ρώτησα. «Ο κίνδυνος είναι από τα ισχυρότερα διεγερτικά» απάντησε ο Νικόλας, θεωρώντας μάλλον ανόητη την ερώτηση. «Το να δέχεσαι λεναν ξένο άνδρα, που γνώρισες από chat στο Internet 30 λεπτά προτού του ανοίξεις την πόρτα του σπιτιού σου, είναι ακίνδυνο δηλαδή;» ρωτά εκείνος.
Το Ζάππειο γνώρισε μεγάλες δόξες κατά το παρελθόν, στις δεκαετίες του ’70, του ’80, του ’90. δόξες που οι ιστοσελίδες γκέι γνωριμιών και η πληθώρα των γκέι μαγαζιών ίσως να την έκλεψαν. «Ούτε στη μια ούτε στην άλλη περίπτωση ξέρεις αν τελικά θα σου κάτσει. Στο Ζάππειο, τουλάχιστον, όσοι φτάσουν έχουν τον ίδιο σκοπό, θέλουν σεξ. Το πάρκο είναι ναρκωτικό. Όποιος πάει μία φορά, θα ξαναπάει» εξηγεί ο Νικόλας.
Τα λόγια του Νικόλα σε μεταφέρουν σε έναν άλλον κόσμο, τόσο διαφορετικό από αυτόν που γνωρίζει κανείς. Στον ίδιο χώρο, όπου το πρωί οι Αθηναίοι, οι Αθηναίες και οι τουρίστες κάνουν τη βόλτα τους, εκεί όπου διεξάγονται εκδηλώσεις, παρουσιάσεις και συναντήσεις υψηλόβαθμων αξιωματούχων – μόλις πριν από δύο βδομάδες και ενώ στα κανάλια οι διάφοροι «ειδικοί» συνέδεαν την υπόθεση Σεργιανόπουλου με το «ψωνιστήρι του Ζαππείου», ΣΤΟ Μέγαρο του Ζαππείου φιλοξενήθηκε η Σύνοδος Κορυφής αρχηγών κρατών της Νοτιοανατολικής Ευρώπης – τη νύχτα οι κανόνες είναι εντελώς διαφορετικοί. Μερικές εκατοντάδες μέτρα από το Μέγαρο Μαξίμου και το Προεδρικό Μέγαρο, δίπλα από τον Εθνικό Κήπο και παραπλεύρως του Κοινοβουλίου, όταν πια δύσει ο ήλιος και ησυχάσει (κάπως) η πόλη, ένα άλλο σκηνικό στήνεται. (…)
Ποιοι έρχονται εδώ; «Οι πάντες. Παντρεμένοι που θέλουν να κρυφτούν, μπαρόβιοι που μόλις τελείωσαν τη διασκέδαση στα μαγαζιά και δεν θέλουν να κοιμηθούν, γκέι που αρνούνται τις προτιμήσεις τους, πρωτόβγαλτοι που δεν έχουν προλάβει να κοινωνικοποιηθούν, κάποιοι ανίκανοι να κοινωνικοποιηθούν, μορφωμένοι, ανόρφωτοι, μεγάλοι, πιτσιρικάδες, οι πάντες» εξηγεί ο Ντίνος σκιαγραφώντας με μια ανάσα το «προφίλ» του πάρκου. Με μοναδικό σκοπό την ανεύρεση ερωτικού παρτενέρ της βραδιάς; «Με σκοπό τα πάντα. Άλλοι έρχονται για να κάνουν σεξ, άλλοι απλώς για να πάρουν μάτι, άλλοι για να παίξουν, και ας μην ολοκληρώσουν την επαφή».
Οι κώδικες είναι απλοί. «Στο Ζάππειο δεν γίνεται «ψωνιστήρι» επί χρήμασι. Όποιος κυκλοφορεί εδώ μέσα κάτι ψάχνει. Το δείχνει με το βλέμμα που καρφώνει επάνω σου από το απέναντι παγκάκι, σε πλησιάζει και στο λέει, σε ακολουθεί εκεί που νιώθει ότι θέλεις να τον πας. Δεν φοβάται, ακολουθεί. Ο μεγαλύτερος φόβος είναι η Αστυνομία. Το πρώτο που μαθαίνεις μπαίνοντας εδώ είναι «η προσβολή της δημοσίας αιδούς». Μπορεί να μας συλλάβουν και χωρίς να κάνουμε τίποτε. Απλώς γιατί διέκριναν στο βλέμμα μας ό,τι θα θέλαμε να κάνουμε. Οι αδερφές άλλωστε πάντοτε ψάχνουν για σεξ» ειρωνεύεται ο Δημήτρης που, στα δύο χρόνια που επισκέπτεται το πάρκο, δεν έχει πάθει, λέει, το παραμικρό.
Έχει ακούσει για ληστείες, βιασμούς, επιθέσεις, όμως για εκείνον, όπως και για οποιονδήποτε το θελήσει, υπάρχει «προσφορά» καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας. Σαφώς μικρότερη, αλλά υπάρχει 24 ώρες το 24ωρο! «Ο άλλος φόβος είναι οι αρρώστιες. Όχι ότι απ’ έξω κινδυνεύεις λιγότερο, ούτε σε προστατεύει η επιλογή σταθερού συντρόφου». (…)
«Οι γκέι ψάχνουν πάντοτε για σεξ;» του μεταφέρω στον Νικόλα την ατάκα του Δημήτρη και εκείνος αναλύει, κάνοντας ταυτόχρονα την ψυχανάλυσή του «Ο γκέι άνδρας έχει διυλίσει πολύ τη σεξουαλικότητά του. Δεν είναι κοινωνικά δεδομένη όπως στον στρέιτ. Άρα απενοχοποιεί ευκολότερα το σεξ. Μην ξεχνάς, επίσης, ότι η αποδοχή τόσο από τον ίδιο όσο και από τους άλλους είναι μια διαδικασία που πονάει. Και αυτό είναι κάτι που, συνήθως, οδηγεί στην άρνηση να αντιμετωπίσεις μεγάλες δυσκολίες σε μια σχέση. Γι’ αυτό και κάνεις εύκολα εφήμερες σχέσεις. Και λέω συνήθως»…
Παρέα με τον Νικόλα περπατήσαμε αρκετή ώρα έξω από το πάρκο. Είδαμε προφυλακτικά πεταμένα πλάι στα δέντρα, το σταθμευμένο περιπολικό στην Ηρώδου Αττικού, χρονομετρήσαμε τη μισάωρη παραμονή του άνδρα που πάρκαρε μπροστά μας, παρατηρήσαμε τον ηλικιωμένο που «ψώνισε» από απέναντι τον νεαρό Ασιάτη και χάθηκαν μαζί προς την Πλάκα, ξεφυλλίσαμε τους ταξιδιωτικούς οδηγούς για γκέι, που επισημαίνουν τα σημεία στα οποί συγκεντρώνονται ανά τον κόσμο ημεδαποί και ξένοι ζιγκολό, συνομολογήσαμε τον, έστω και ασυνείδητο, φασισμό της «κατάληψης» ενός δημόσιου πάρκου, αναρωτηθήκαμε γιατί δεν υπάρχουν πάρκα για «στρέιτ ψωνιστήρια», καυτηριάσαμε τη στρέιτ κοινωνία, για την οποία είναι ανήθικος ο γκέι άνδρας που αναζητεί εφήμερες σχέσεις, ενώ ο αντίστοιχος στρέιτ είναι μάγκας, και μείναμε με τη σκέψη ότι το σκοτάδι του πάρκου ίσως να επιβεβαιώνει τους κανόνες της ημέρας που κάποιοι άλλοι επέβαλαν.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου