ΕΙΠΑΝ... 1

.
Γάμος ετεροφύλων
Tου Aντωνη Kαρκαγιαννη (Καθημερινή, 14/6/2008)
Θα αναρωτιέστε και θα έχετε δίκαιο: Μα είναι τόσο σοβαρό το πρόβλημα, ότι οι ομόφυλοι δεν έχουν το δικαίωμα να συνάψουν νόμιμο γάμο ή σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης ώστε να έχουν ίσα δικαιώματα με τα ετερόφυλα ζευγάρια;
Από την πρακτική του πλευρά δεν φαίνεται να είναι τόσο σοβαρό. Η συμβίωση πηγάζει από συναισθηματικές ανάγκες και όταν αυτές υπάρχουν βρίσκονται χίλιοι πρακτικοί τρόποι για να ικανοποιηθούν. Ολοι μας γνωρίζουμε ζευγάρια ομοφύλων που συζούν αρμονικά επί πολλά χρόνια χωρίς να ενοχλείται κανένας. Υπάρχουν εξάλλου τρόποι να ρυθμίσουν τις μεταξύ τους οικονομικές σχέσεις να υιοθετήσουν και να μεγαλώσουν παιδιά. Ως προς τα τελευταία ίσως θα ήταν προτιμότερη η άτυπη αλλά ουσιαστική συμβίωση των θετών «γονέων» τους. Ισως θα απάλυνε τα πρώιμα ερωτήματα από την επίγνωση της διαφοράς. Ηδη γνωρίζουμε παιδιά που μεγάλωσαν με τη φροντίδα και τη στοργή ομοφύλων ζευγαριών.
Παρ’ όλα αυτά, είναι κρίμα που η κυβέρνηση ενόθευσε και «κουτσούρεψε» τόσο τις αρχικές σκέψεις της για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης» και το περιόρισε στα ετερόφυλα ζευγάρια. Από πρακτικής πλευράς επίσης, θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε ότι και τα ετερόφυλα ζευγάρια έχουν χίλιους τρόπους να συμβιώνουν συναισθηματικά και να λύνουν τα μεταξύ τους προβλήματα, ακόμα και τη γέννηση και ανατροφή παιδιών, χωρίς να είναι υποχρεωμένα να καταφύγουν στον γάμο ή το σύ μφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Πολλές φορές η επίσημη και αναγνωρισμένη σχέση γίνεται βάρος και δέσμευση ή υποκρισία, όταν εκλείψουν τα συναισθήματα που στηρίζουν τη συμβίωση. Είναι πολύ πιο δύσκολο να λύσεις μια τυπικά αναγνωρισμένη σχέση με γάμο ή με σύμφωνο συμβίωσης και να ρυθμίσεις τα προβλήματα που προκύπτουν, ιδιαίτερα για την ανατροφή των παιδιών, παρά όταν η ίδια σχέση είναι άτυπη. Και μη μου πείτε ότι η τυπική και επίσημη αναγνώριση μάς χρειάζεται ακριβώς για να κάνει δύσκολη τη διάλυση της σχέσης, να την καταστήσει μόνιμη, σταθερή και τελικά αναγκαστική και συχνότατα καταπιεστική.
Και στις δύο περιπτώσεις, στη συμβίωση ετεροφύλων περισσότερο και ομοφύλων πολύ λιγότερο, εκείνο που ενδιαφέρει και έχει αποφασιστικό βάρος είναι η ειλικρίνεια και η γνησιότητα των συναισθημάτων των δύο ανθρώπων, που αποφάσισαν να συμβιώσουν. Οταν εκλείψουν τα συναιθήματα, και πολύ συχνά εκλείπουν, η σχέση καταρρέει, είτε τυπική και αναγνωρισμένη είναι είτε άτυπη και «παράνομη».
Η Εκκλησία, που ως γνωστόν ανέχεται στους κόλπους της όλων των ειδών τις σχέσεις, έχει ασφαλώς τις αντιρρήσεις της και για τον γάμο των ομοφύλων και για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης και για την απλή και ελεύθερη συμβίωση. Είναι φυσικό και λογικό. Η Εκκλησία δεν έκρυψε ποτέ ότι δογματίζει και θα ήταν καταστρεπτικό γι’ αυτήν αν δεν υπερασπιζόταν την ακεραιότητα και το αναλλοίωτο των δογμάτων της.
Πέρα από γάμους και σύμφωνα, άλλο είναι το ουσιαστικό πρόβλημα για μια κοινωνία που θέλει να είναι ελεύθερη και ανοιχτή: Πώς θα αναγνωρίσει και θα ανακηρύξει θεμελιώδη αξία της τον σεβασμό της διαφοράς...

.
Ο Κουτρούλης υπέρ του γάμου των ομοφυλοφίλων
Γιώργος Βιδάλης (Ελευθεροτυπία, 21/62008)
Στα χρόνια του Οθωνα θα μας μεταφέρει αυτό το καλοκαίρι ο Παύλος Χαϊκάλης, διαβεβαιώνοντας ότι θα γίνει... «Του Κουτρούλη ο γάμος». (…)
Πολύς ντόρος γίνεται περί του γάμου ομοφυλοφίλων τον τελευταίο καιρό.

Παύλος Χαϊκάλης: «Είμαι υπέρ του γάμου αυτού. Είναι σεβαστό δυο άνθρωποι να θέλουν να μείνουν μαζί. Εχουν κάποια οικονομικά στοιχεία και πρέπει να είναι καλυμμένοι από τον νόμο. Υπάρχει και το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης που δεν έχει έρθει ακόμη. Οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι εξωγήινοι, αλλά ένα κομάτι της κοινωνίας μας που έχουν μια δική τους προσωπική σεξουαλική έκφραση. Είναι αποδεχτή, δεν μπορούμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας λέγοντας ότι δεν υπάρχει αυτό γύρω μας».

Τι γίνεται στην περίπτωση ανατροφής παιδιού από ένα τέτοιο ζευγάρι;

Π.Χ. :«Διαφωνώ κάθετα στο να υιοθετήσουν παιδί. Μεγαλώνοντας ανάμεσα σε δυο ομοφυλόφιλους δεν μπορεί να έχει καμία υγιή βάση και καμία υγιή εικόνα μέσα του. Πώς θα εξελιχθεί και θα δημιουργήσει όταν γύρω του βλέπει τον περισσότερο κόσμο να έχει έναν πατέρα και μία μάνα κι αυτός να έχει δύο πατεράδες ή δύο μανάδες; Θα έχει τρομακτικά προβλήματα με τον εαυτό του, με τον περίγυρό του. Το θεωρώ λάθος τραγικό, πράξη εγκληματική. Οπως είμαι κατά των γυναικών που θέλουν σώνει και καλά να φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, που χρησιμοποιούν κάποιον για να τις τεκνοποιήσει και μετά χάνονται. Το θεωρώ άκρως εγωιστικό. Ακραίες καταστάσεις που με βρίσκουν τελείως ασύμφωνο».