5.7.08

ΒΗΜΑ ΙΔΕΩΝ. ΓΑΜΟΣ Ή ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΑΤΟΜΩΝ;

Image Hosted by ImageShack.us
.
ΓΑΜΟΣ Ή ΣΥΜΒΙΩΣΗ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΑΤΟΜΩΝ;
Αριστείδης Χατζής
Επίκουρος Καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο τμήμα Μεθοδολογίας, ιστορίας και θεωρίας της επιστήμης του πανεπιστήμιου Αθηνών
(ΒΗΜΑ Ιδεών, 4/7/2008)
Νιώθω πολύ άβολα γράφοντας αυτό το άρθρο. Κατ΄ αρχήν γιατί πρόκειται να υποστηρίξω ότι θα πρέπει να αναγνωριστεί ο πολιτικός γάμος μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου σε μια χώρα που δεν θεωρεί καν ότι έφθασε η ώρα για το σύμφωνο συμβίωσης. Επιπλέον, αισθάνομαι αμήχανα καθώς δεν ξέρω πού απευθύνομαι και τι υπερασπίζομαι ζητώντας να αναγνωρίσουμε εμείς ένα δικαίωμα γι΄ αυτούς. Γιατί το δικαίωμα που διεκδικούν τα ομόφυλα ζευγάρια στην Ελλάδα δεν είναι ένα επίδομα ή μια φοροαπαλλαγή. Ζητούν να τα αντιμετωπίζει ο νόμος με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζει τα ετερόφυλα ζευγάρια. Ζητούν να αναγνωρίσει τη σχέση τους το ελληνικό κράτος. Δεν ξέρω γιατί είναι τόσο σημαντικό να αναγνωρίσει ένα κράτος μια προσωπική σχέση που βασίζεται στην αγάπη και στην αφοσίωση. Υπάρχουν βέβαια σημαντικές έννομες συνέπειες σ΄ αυτή την αναγνώριση και πολλές από αυτές είναι και οικονομικής φύσεως. Αυτές θα μπορούσαν να καλυφθούν με ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης. Αυτό όμως, προφανώς, δεν είναι αρκετό και ο λόγος είναι απλός: καθιστά τις σχέσεις μεταξύ των ομόφυλων ζευγαριών σχέσεις δεύτερης κατηγορίας. Ο νόμος σηματοδοτεί στην κοινωνία το ίδιο μείγμα φιλελεύθερης αυτοϊκανοποίησης με λανθάνοντα ρατσισμό που κρύβει η φράση «έχω κι εγώ φίλους που είναι ομοφυλόφιλοι και τους εκτιμώ πολύ»: Εχουμε και στην Ελλάδα ομοφυλόφιλους και με το σύμφωνο συμβίωσης θα κάνουμε το φιλελεύθερο καθήκον μας.
Νιώθω λοιπόν άσχημα γιατί το να υπερασπίζομαι το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στον πολιτικό γάμο είναι σαν να προσπαθώ να πείσω ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι «ανώμαλοι», δεν έχουν κέρατα, είναι κι αυτοί σαν κι εμάς. Ετσι αισθάνομαι όπως οι λευκοί abolitionists που για να πείσουν τους συμπολίτες τους ότι οι μαύροι έχουν ανθρώπινα δικαιώματα έπρεπε πρώτα να τους πείσουν ότι οι μαύροι είναι κι αυτοί άνθρωποι.
Ντρέπομαι λοιπόν που γράφω αυτό το άρθρο γιατί, όπως και να το γράψω, θα προσβάλει πρώτα απ΄ όλους αυτούς που προσπαθώ να υπερασπιστώ.
Γι΄ αυτό θα χρησιμοποιήσω ένα και μόνο επιχείρημα, το ίδιο που χρησιμοποίησε το Ανώτατο Δικαστήριο της Μασαχουσέτης, το πρώτο δικαστήριο που στις 18 Νοεμβρίου 2003 έκρινε ότι τα ομόφυλα ζευγάρια έχουν το δικαίωμα του γάμου, ένα δικαίωμα που θεμελιώνεται στο Σύνταγμα, στις αρχές της ισότητας απέναντι στον νόμο και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας:
«Το να απαγορεύεις την πρόσβαση στην προστασία,στα οφέλη και στις υποχρεώσεις ενός πολιτικού γάμου σε ένα άτομο που αποφασίζει να ζήσει σε μια μονογαμική ερωτική σχέση με άτομο του ιδίου φύλου αποτελεί αυθαίρετο αποκλεισμό του από έναν από τους σημαντικότερους και πολυτιμότερους θεσμούς της κοινωνίας μας.Αυτός ο αποκλεισμός είναι ασύμβατος με τις συνταγματικές αρχές του σεβασμού στην στην ατομική αυτονομία και την ισότητα απέναντι στον νόμο».
Το δικαστήριο έδωσε στο νομοθετικό σώμα της Πολιτείας της Μασαχουσέτης προθεσμία 180 ημερών να ρυθμίσει τα σχετικά με τον πολιτικό γάμο ατόμων του ιδίου φύλου. Εφέτος ακολούθησε το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας, ενώ ο πολιτικός γάμος ομοφύλων ζευγαριών έχει ήδη αναγνωριστεί από το Ανώτατο Δικαστήριο του Καναδά και από τα κοινοβούλια της Ολλανδίας, του Βελγίου, της Νορβηγίας, της Νότιας Αφρικής και της Ισπανίας.
Το σημαντικότερο επιχείρημα κατά της αναγνώρισης του πολιτικού γάμου είναι καθαρά εννοιολογικό: «Δεν έχουμε αντίρρηση να αναγνωριστούν τα δικαιώματα των ομόφυλων ζευγαριών,αλλά γιατί να ονομαστεί αυτό “γάμος”;Ο γάμος είναι κάτι άλλο. Για αιώνες θεωρείται γάμος η ένωση άνδρα και γυναίκας,είναι τόσο συνυφασμένο με την κοινωνική ηθική μας,τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας που θα δημιουργήσει πολύ μεγάλες αντιδράσεις χωρίς να έχει ουσιαστική διαφορά,καθώς τα δικαιώματα μπορούν να κατοχυρωθούν πλήρως από το σύμφωνο συμβίωσης». Οι έννοιες όμως εξελίσσονται. Στην Ελλάδα ως τις αρχές της δεκαετίας του 1950 οι γυναίκες δεν θεωρούνταν πολίτες με την ίδια έννοια που θεωρούνταν οι άνδρες. Ως το 1983 το οικογενειακό μας δίκαιο αντιμετώπιζε τις γυναίκες με απηρχαιωμένο και οπισθοδρομικό τρόπο και ως το 1974 οι αριστεροί ήταν πολίτες β΄ κατηγορίας. Είναι δυνατόν σήμερα να χρησιμοποιούμε ως επιχείρημα ότι ο γάμος έχει μια συγκεκριμένη έννοια, αναλλοίωτη από την εποχή του Βυζαντίου;
Επομένως, το πώς θα αναγνωριστεί ο γάμος είναι ένα ερώτημα, αλλά σίγουρα όχι από (καλοπροαίρετες) πρωτοβουλίες δημάρχων. Το ιδανικό θα ήταν να ρυθμιστεί με νόμο που θα ψηφιστεί από τη Βουλή των Ελλήνων. Αυτό φαίνεται, προς το παρόν, εξαιρετικά απίθανο, καθώς η πολιτική δειλία όλων των μεγάλων ελληνικών κομμάτων είναι πρωτοφανής. Οι αρχές του κράτους δικαίου θα μπορούσαν να επιβληθούν από τα δικαστήρια, αλλά η αντίδραση του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου δεν αφήνει περιθώρια για αισιοδοξία.
Ενα άλλο σημαντικό επιχείρημα έχει να κάνει με τις συνέπειες της αναγνώρισης. «Θα μπορούν να υιοθετούν παιδιά;». Εδώ αναγνωρίζω ότι δεν προέχει η ελευθερία των ατόμων, αλλά το συμφέρον του παιδιού. Για μένα το ζήτημα αυτό έχει αποκλειστικά επιστημονική απάντηση. Αν δεν υπάρχουν σοβαρές αντιρρήσεις από παιδοψυχολόγους και άλλους ειδικούς επιστήμονες που να βασίζονται στην εμπειρική έρευνα, δεν βλέπω κανέναν λόγο να αποκλειστούν οι υιοθεσίες και οι άλλοι τρόποι απόκτησης παιδιού από ένα ομόφυλο ζευγάρι.
Το τελευταίο επιχείρημα έχει να κάνει με τον ρόλο του νόμου, που πρέπει να είναι διαπαιδαγωγικός: «Η εξομοίωση της σχέσης των ομόφυλων ζευγαριών με τις σχέσεις των ετερόφυλων δίνει ένα προβληματικό μήνυμα στην κοινωνία.Εξομοιώνει δύο είδη σχέσεων που δεν είναι ποιοτικά ισότιμες.Ο νόμος λοιπόν θα πρέπει να προστατεύει τα ομόφυλα ζευγάρια,αλλά να μην τα εξομοιώνει με τα ετερόφυλα.Θα πρέπει να αναγνωρίσει το σύμφωνο αλλά όχι τον γάμο,στέλνοντας στην κοινωνία και στους νέους το μήνυμα ότι υπάρχει διαφορά». Ποια είναι στην πραγματικότητα η διαφορά; Στη δυνατότητα τεκνοποίησης; Οχι βέβαια! Στην κοινωνική αποδοχή; Εσείς ποιον ρωτήσατε προτού παντρευτείτε; Στην αγάπη; Μπορείς να ταξινομήσεις την αγάπη;
Για το ότι αργά ή γρήγορα το ελληνικό κράτος θα αναγνωρίσει τους γάμους μεταξύ ομοφύλων (όχι μόνο το σύμφωνο συμβίωσης) δεν υπάρχει καμία αμφιβολία. Το ερώτημα είναι αν θα το κάνει εφαρμόζοντας τις αρχές της ισότητας και της αυτοδιάθεσης για όλους τους πολίτες του ή θα το κάνει υποχρεωμένο από την ευρωπαϊκή νομοθεσία ή έπειτα από δικαστικές αποφάσεις ευρωπαϊκών δικαστηρίων. Το αποτέλεσμα θα είναι βέβαια το ίδιο. Για μία ακόμη φορά όμως το ελληνικό κράτος θα έχει αποτύχει να κάνει όλους τους πολίτες του να νιώθουν αξιοπρεπείς.

6 σχόλια:

erva_cidreira είπε...

ΔΙΚΑΙΟ
Οι συμβιώσεις ομόφυλων προσώπων και η θεσμική τους αναγνώριση

Η διαφορά φύλου συνιστά προϋπόθεση για την ύπαρξη γάμου
Θανάσης Κ. Παπαχρίστου
Καθηγητής αστικού δικαίου στο τμήμα νομικής του πανεπιστημίου Αθηνών

Η αναγγελία για τη νομοθετική προώθηση του σχεδίου νόμου σχετικά με το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης», που αφορά αποκλειστικά ετερόφυλα πρόσωπα, έφερε στο προσκήνιο το ζήτημα της αναγνώρισης και ρύθμισης από το δίκαιο των συμβιώσεων ομόφυλων ζευγών. Δύο είναι τα ερωτήματα που ανακύπτουν: α) Είναι δυνατόν να συναφθεί σήμερα γάμος μεταξύ προσώπων του ίδιου φύλου, σύμφωνα με το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο; β) Ποια μπορεί να είναι η νομοθετική αντιμετώπιση των συμβιώσεων αυτών;

ΟΜΟΦΥΛΑ ΖΕΥΓΗ ΚΑΙ ΓΑΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΙΣΧΥΟΝ ΔΙΚΑΙΟ
Διατυπώνεται η γνώμη ότι και με βάση το δίκαιο που ισχύει είναι δυνατό να συναφθεί υποστατός και έγκυρος γάμος, με τήρηση του πολιτικού τύπου. Είναι, πράγματι, γεγονός ότι τα σχετικά άρθρα του Αστικού Κώδικα δεν κάνουν λόγο για γάμο μεταξύ άνδρα και γυναίκας, επιτρέποντας έτσι μια ερμηνεία θετική στη δυνατότητα αυτή. Ωστόσο η όλη οικονομία των σχετικών διατάξεων περί γάμου φαίνεται να συνηγορεί στο ότι η διαφορά φύλου συνιστά προϋπόθεση για την ύπαρξη
γάμου. Ας σημειωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) προστατεύει τον γάμο μόνο μεταξύ άνδρα και γυναίκας (άρθρο 12), γεγονός που εξηγεί και την αρνητική στάση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στο ζήτημα αυτό (υποθέσεις Rees και Cosey)και τούτο παρά τη σταθερή του νομολογία για καταδίκη των διακρίσεων σε βάρος ομοφυλόφιλων προσώπων. Αρνητική είναι και η στάση του Δικαστηρίου Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΔΕΚ)- στην υπόθεση D και Σουηδία κατά Ευρωπαϊκής Ενωσης το ΔΕΚ επικύρωσε απόφαση του Πρωτοδικείου, σύμφωνα με την οποία η «δηλωμένη συμβίωση» ομόφυλων προσώπων του σουηδικού δικαίου δεν αποτελεί «γάμο», κατά την έννοια του κοινοτικού δικαίου. Τέλος, το 2004 το Ανώτατο Δικαστήριο της Καλιφόρνιας ακύρωσε, χωρίς να πάρει θέση επί της ουσίας, 4.167 γάμους ομόφυλων προσώπων, που είχαν τελεστεί από τον δήμαρχο του Σαν Φρανσίσκο, επισημαίνοντας την απουσία ειδικής νομοθετικής ρύθμισης.
Κατά συνέπεια, η σύσταση υποστατού γάμου με βάση το ισχύον δίκαιο δεν φαίνεται να είναι δυνατή. Θα πρέπει όμως να επισημανθεί ότι αν γινόταν δεκτή η αντίθετη άποψη θα ήταν θεωρητικά δυνατόν
να τελεσθεί τόσο με πολιτικό όσο και με θρησκευτικό τύπο, εφόσον κάποια «γνωστή» (= χωρίς απόκρυφα δόγματα) θρησκεία θα το επέτρεπε.

Η ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΗ ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
Από την άποψη της νομοθετικής πολιτικής, η απλούστερη, αλλά συνάμα και ριζοσπαστικότερη, λύση στο ζήτημα της θεσμικής αναγνώρισης και ρύθμισης των συμβιώσεων ανάμεσα σε ομόφυλα πρόσωπα είναι η υπαγωγή των συμβιώσεων αυτών στο δίκαιο του γάμου, όπως αυτό ισχύει για τα ετερόφυλα πρόσωπα. Η λύση αυτή προκρίνεται, με διάφορες παραλλαγές, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία, στην Ισπανία, στον Καναδά.
Είναι όμως αμφίβολο το αν η εξομοίωση αυτή- που ενίοτε εγγίζει τα όρια της γραφικότητας- είναι η ορθότερη νομοθετική λύση, με δεδομένη την πολιτισμική και κοινωνική διάσταση του γάμου, η οποία συνυφαίνεται με τη διαφορά του φύλου. Επιπλέον, ο επιβαλλόμενος σεβασμός στη σεξουαλική διαφορετικότητα λογικά οδηγεί σε διαφορετικές ρυθμίσεις των ομόφυλων συμβιώσεων, ανάλογες, αλλά όχι παρόμοιες, με εκείνες που ισχύουν για τα ετερόφυλα πρόσωπα. Είναι βέβαια ευνόητο ότι θα πρόκειται για διαφορετικές και όχι για δυσμενείς ρυθμίσεις.

ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΑ ΜΟΡΦΩΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΥΜΒΙΩΣΕΙΣ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ
Αν δεν ακολουθηθεί η υπαγωγή των ομόφυλων συμβιώσεων στον γάμο, η θεσμική αναγνώριση των ομόφυλων συμβιώσεων μπορεί να εξασφαλιστεί είτε με την καθιέρωση ενός ενιαίου για ομόφυλα και ετερόφυλα ζεύγη μορφώματος (π.χ. το γαλλικό pacte de solidarit civile) είτε ενός ξεχωριστού συμφώνου καταγεγραμμένης συμβίωσης (π.χ. το γερμανικό σύμφωνο δηλωμένης συμβίωσης). Ορθότερη κρίνεται η δεύτερη επιλογή, που ανταποκρίνεται στη διαφορετικότητα της συγκεκριμένης συμβίωσης. Υπό το πρίσμα αυτό, εξηγείται γιατί, πέρα από πολιτικές επιλογές, το ελληνικό σχέδιο νόμου για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης» αφορά αποκλειστικά ετερόφυλες συμβιώσεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα πρέπει στο εγγύς μέλλον να θεσμοθετεί και ένα αντίστοιχο σύμφωνο για τις ομόφυλες. Κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η αναγνώριση του δικαιώματος των ομόφυλων ζευγών να υιοθετούν. Τούτο προβλέπεται από ορισμένες νομοθεσίες, όπως π.χ. η γερμανική και η ολλανδική, αλλά εγείρει έντονες συζητήσεις, αφού δεν έχουν ακόμη επαρκώς μελετηθεί οι επιπτώσεις της ομογονεϊκότητα ς στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού.

ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΚΑΙ ΘΕΣΜΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΣΥΜΒΙΩΣΕΩΝ
Ενδεχόμενη αναγνώριση των ομόφυλων συμβιώσεων δεν αντίκειται στη συνταγματική κατοχύρωση του γάμου και της οικογένειας. Ακόμη και αν δεχόταν κανείς - όπως η νομολογία του γερμανικού ομοσπονδιακού συνταγματικού δικαστηρίου - ότι η διαφορά φύλου συνιστά δομικό στοιχείο του γάμου, η θεσμική αυτή αναγνώριση εμπίπτει στη συνταγματική κατοχύρωση της οικογένειας, η οποία δεν συνδέεται αναγκαστικά με τον γάμο και η οποία μπορεί να δημιουργηθεί από ετερόφυλα ή ομόφυλα πρόσωπα.
Συμπερασματικά, η νομοθετική αντιμετώπιση των ομόφυλων συμβιώσεων προϋποθέτει νηφάλια συζήτηση, απαλλαγμένη από ηθικολογικές κατασκευές και ιδεοληπτικές αγκυλώσεις, με σεβασμό στη διαφορετικότητα και, τελικά, με γνώμονα τις σύγχρονες κοινωνικές συνθήκες και αντιλήψεις, καθώς και τις φιλελεύθερες και πλουραλιστικές αξίες του νομικού πολιτισμού. *


Ο Θ. Παπαχρίστου είναι μέλος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής που συνέταξε το αρχικό προσχέδιο νόμου για το «σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης».

gay super hero είπε...

"...η εξομοίωση αυτή- που ενίοτε εγγίζει τα όρια της γραφικότητας-...."

Προκαλεί σοκ και ανατριχίλα ότι άνθρωποι που εκφράζονται με αυτό τον τρόπο έχουν την ευθύνη σύνταξης νομοσχεδίων.

Οι καναδοί και οι νορβηγοί είναι γραφικοί κυρίες και κύριοι. Για αυτό έχουν την κοινωνία που έχουν και εμείς έχουμε την κονωνία που έχουμε.

stassa είπε...

"Ας σημειωθεί ότι η Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) προστατεύει τον γάμο μόνο μεταξύ άνδρα και γυναίκας (άρθρο 12), γεγονός που εξηγεί και την αρνητική στάση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (ΕΔΑΔ) στο ζήτημα αυτό (υποθέσεις Rees και Cosey)και τούτο παρά τη σταθερή του νομολογία για καταδίκη των διακρίσεων σε βάρος ομοφυλόφιλων προσώπων. "

Οι υποθέσεις των Rees και Cossey εναντίων του Ηνωμένου Βασίλειου, δεν αφορούσαν τον γάμο μεταξύ ομόφυλων αλλά την πλήρη αναγνώριση των διαφυλικών εναγόντων ως το νέο τους φύλο, από τους νόμους του Ηνωμένου Βασίλειου. Στην περίπτωση της Caroline Cossey (Tula) το δικαστήριο αρνήθηκε οτι τα ανθρώπινα δικαιώματά της θίγονται από την άρνηση του ΗΒ να διορθώσει την καταγραφή του φύλου της στο πιστοποιητικό γεννήσεώς της- το οποίο χρειαζόταν για να παντρευτεί ως γυναίκα.

Η διαφορά είναι οτι, κατ' αρχήν, νεότερες αποφάσεις του Δικαστηρίου έχουν ανατρέψει τις αποφάσεις κατά των Rees και Cossey με αποτέλεσμα το ΗΒ να αναγνωρίζει πια το φύλο των διαφυλικών ατόμων για (ουσιαστικά) κάθε περίπτωση, συμπεριλαμβανόμενου και του γάμου- ανεξάρτητα με το ανατομικό τους φύλο. Ενώ, βέβαια, στην Ελλάδα, τα διαφυλικά άτομα έχουν τη δυνατότητα να αλλάξουν το φύλο τους στο ποιστοποιητικό γεννήσεώς τους και να παντρευτούν στο νέο τους φύλο, ήδη από δεκαετίες και χωρίς απόφαση του Δικαστηρίου.

Άρα, άστοχη η αναφορά στις υποθέσεις αυτές από τον κο. Παπαχρίστου.

stassa είπε...

Σημείωση: Οι ενάγοντες στις υποθέσεις των Rees και Cossey δεν μπορούσαν να παντρευτούν στο νέο τους φύλο, επειδή α) ο νόμος στο ΗΒ, αντίθετα με τον Ελληνικό, απαγορεύει ρητά το γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και β) κατά την απόφαση του Δικαστηρίου σ' αυτές τις δύο υποθέσεις, οι ενάγοντες θεωρούνταν από το ΗΒ ως άνδρες, σύμφωνα με το πιστοποιητικό γεννήσεώς τους και παρά τις επεμβάσεις που είχαν υποστεί για να αλλάξουν το φύλο τους.

e-Lawyer είπε...

Ο καθηγητής μου κ. Παπαχρίστου, ένας ευαίσθητος και συμπαθής αριστερός, δεν κατάφερε δυστυχώς σε αυτό το άρθρο να διαχωρίσει το ισχύον ελληνικό δίκαιο, από την εμπλοκή μιας θρησκειολογικής προσέγγισης για το γάμο (τι εννοεί ότι θα ήταν "θεωρητικώς" εφικτός αν τον αναγνώριζε μια "μη μυστικιστική θρησκεία"; Τι νομικά είναι αυτά γαμώ το κερατό μου μέσα; Θα ζητήσω αναβαθμολόγηση στο οικογενειακό δίκαιο 10 χρονια μετά, Θανάση Παπαχρίστου.) και αναφέρει ότι η ΕΣΔΑ (ημ. υπογρ.) δεν "προστατεύει" τους gay γάμους μόνο και μόνο επειδή αναγράφει ότι "Men and women" κατάλληλης ηλικίας μπορούν να παντρεύονται. Δεν λέει βέβαια η ΕΣΔΑ κ. Καθηγητά ότι προστατεύεται ΜΟΝΟ ο γάμος ανάμεσα σε men and women. Αυτή είναι ερμηνεία αυθαίρετη όσο και η γνώμη σας ότι επειδή ένα δικαστήριο στην Καλιφόρνια ακύρωσε γάμους, ο ελληνικός Αστικος Κώδικας πρέπει να ερμηνεύεται κατά το δοκούν και χωρίς ένα εξωνομολογιακό επιχείρημα.

Κρίμα και πάλι κρίμα. Η μόνη σοβαρή δουλειά που έχω διαβάσει για το θέμα ειναι το άρθρο της Λίνας Παπαδοπούλου.

Κώστας είπε...

Το κείμενο του ποστ πραγματικά πολύ καλογραμμένο.